Akcja obrazu rozgrywa się przed II wojną światową. Nadciągają trudne chwile, tymczasem na tronie Anglii zasiada Edward VIII, dla którego królowanie to bankiety i przede wszystkim nadskakiwanie dwukrotnej rozwódce, Wallis Simpson. Kiedy w atmosferze skandalu abdykuje, berło przejmuje książę Albert, który nigdy nie myślał, iż zostanie królem. Nie tylko nie jest gotowy, by objąć władze nad krajem, wie też, że w wypełnianie monarszych obowiązków znacznie utrudni mu poważna wada wymowy. Poznaje jednak pewnego ekscentrycznego Australijczyka, który pomaga mu nie tylko poprawić dykcję.

"Jak zostać królem" to film o pokonywaniu trudności i stawaniu się lepszym. To także piękna opowieść o przyjaźni i wierze w drugiego człowieka. Niewątpliwym atutem dzieła są fantastyczne kreacje aktorskie. Nikt w kinie nie przeklinał jeszcze z takim wyrafinowaniem i klasą, jak Colin Firth. Z kolei Geoffrey Rush urzeka równie dziwną, co intrygującą mieszanką impertynencji i pokory. Nie sposób też nie docenić stanowczej, ale i pełnej miłości Heleny Bonham Carter.

Wspaniały jest jednak także klimat obrazu z zachwycającymi dekoracjami i kostiumami. Hooper przenosi nas w pełne elegancji i niepokoju lata 30. Epokę przedtelewizyjną, kiedy następca tronu mógł bezkarnie i beztrosko spacerować po parku. Przypomina również o niezwykłym, absolutnie magicznym wynalazku, jakim było radio, dzięki któremu sam król mógł pojawić się w każdym domu.

"Jak zostać królem" wydaje się dziełem kompletnym. Pięknie przedstawia nie tak odległą historię, jednak z bardzo nietypowej perspektywy. Hooper mówi o rzeczach ważnych, pokazuje mozolną, obciążoną licznymi przeciwnościami, wewnętrzną walkę bohatera, równocześnie pozwala sobie na dużą frywolność, zmieniając potencjalny dramat w wesołą, acz niebanalną opowieść. Wreszcie jest to po prostu ciepły, wzruszający i podnoszący na duchu film.