"Wojna polsko-ruska" jest ekranizacją książki Doroty Masłowskiej. Żuławski nie pozwala o tym zapomnieć widzowi wprowadzając autorkę jako jedną z postaci filmu. To właśnie z jej ust padają pierwsze słowa, które później powtarza główny bohater, Silny, łysy dresiarz, porzucony przez ukochaną dziewczynę, Magdę. Następnie Masłowska doprowadza widza do kolejnych dziewczyn w życiu niezbyt rozgarniętego, ale refleksyjnego blokersa. W ten sposób Żuławski poszedł nieco dalej niż twórcy brytyjskiego komediodramatu "Przypadek Harolda Cricka", w którym tytułowa postać dowiaduje się, iż jest jedynie wymysłem alienującej się pisarki, całkowicie uzależnionym od jej woli. W filmowej "Wojnie polsko-ruskiej" fikcja w naturalny sposób miesza się z biografią Masłowskiej. W rezultacie widz otrzymuje przykład bardzo dobrej adaptacji tekstu trudnego i ze względu na swą strukturę, strumienia świadomości Silnego, niemal nieprzekładalnego na język filmu.

Przemyślany scenariusz to pierwsza i decydująca o sukcesie filmu zaleta. Na jego pozytywny odbiór pracują również równe tempo oraz dopasowana do przerysowanego języka i wątków fabularnych warstwa wizualna. Produkcja obfituje bowiem w wiele komiksowych scenek, jak chociażby pochód wymachującego rękoma Silnego przez tłumny festyn. Żuławski wykazał się również dobrym instynktem w doborze obsady. Rola Silnego jest wprost skrojona pod Borysa Szyca. O prawdziwy "opad szczeny" przyprawiają natomiast kobiety, Roma Gąsiorowska i Sonia Bohosiewicz. To aktorki, które już parokrotnie dały popis talentu, ale w "Wojnie polsko-ruskiej" po prostu "wymiatają".

Nie dajmy się jednak zwieść reklamie filmu. Dzieło Żuławskiego to produkt świetnie zrealizowany, ale jak najbardziej mainstreamowy, bez cienia kontrowersji. Zachwyci młodzież spragnioną przekleństw i herosów ubranych w dres. Starszych widzów uwiedzie bardzo dobrą realizacją. Żuławski Senior może zatem być dumny, iż właśnie ten film dedykował mu syn.