Prosto w serce (2007)

Dla Marca Lawerence’a napisanie scenariusza do Prosto w serce i wyreżyserowanie filmu było sposobem na poznanie świata, którym zawsze się interesował, czyli środowiska kompozytorów. „Mimo że grałem kiedyś w zespole, jestem raczej kiepskim muzykiem – wyznaje z żalem – jednak zawsze fascynowało mnie pisanie piosenek. Spodobał mi się pomysł nakręcenia filmu o twórcy tekstu, ale jeżeli miałbym zrobić film o scenarzyście niebezpiecznie przybliżyłbym własny koniec” – żartuje. – „Zatem potraktowałem to jako opis procesu twórczego, który jest mi dobrze znany, oraz jako opis mojej drugiej wielkiej miłości, czyli muzyki”.

Starając się przedstawić współpracę Fletchera i Fisher, Lawrence badał historię legendarnych duetów, takich jak Gershwinowie oraz Elton John i Bernie Taupin. „Przeczytałem mnóstwo książek i obejrzałem wiele reportaży” – opowiada. – „W wielu sławnych zespołach jedna osoba zajmowała się pisaniem słów, a druga komponowała muzykę. Wiem, że konflikt w zespole, w którym każdy ma konkretną rolę w procesie twórczym wymagającym ścisłej współpracy, może być podstawą niezłej komedii”.

Aby zwiększyć dozę humoru, bohaterowie Lawrence’a mieli tworzyć dość niezwykłą parę. „Alex był członkiem przypominającej zespół Wham grupy zwanej PoP. Mimo że jego partner odniósł wielki sukces w karierze solowej, historia Aleksa potoczyła się zgoła odmiennie. Utrzymywał się z występów na stanowych imprezach i w małych lokalnych parkach rozrywki – ale i tam zaczynało mu już iść coraz gorzej”.

Na szczęście do Aleksa uśmiecha się los, gdy obecnie panująca królowa popu Cory Corman, która zażyczyła sobie, aby jej następną piosenkę skomponował Alex. „Alex ma okazję napisać duet dla piosenkarki w typie Britney Spears” – mówi Lawrence. – „Zleceniodawczyni ma tylko pomysł na tytuł, który ma brzmieć „Way Back Into Love”. Chce, aby ktoś napisał jej taką piosenkę, a następnie zaśpiewał ją w duecie z wokalistką w czasie premiery jej nowego albumu w Madison Square Garden. Cora zwraca się do Aleksa, ponieważ słuchała jego muzyki jeszcze jako mała dziewczynka. Uważa, że Alex reprezentuje styl retro, co jemu z kolei nie przeszkadza, jeżeli tylko może na tym zarobić”.

Mimo że jako członek PoP Alex nagrał w latach 80. kilka przebojów, to jednak nigdy nie pisał tekstów. Wie także, że napisanie piosenki będzie w jego życiu przełomem oraz że o miejsce na okładce albumu Cory będzie musiał konkurować z innymi artystami. Alex ma tylko kilka dni na napisanie przeboju, który pozwoliłby mu wrócić do dawnej świetności.

Pojawia się Sophie Fisher, była studentka literatury, która nigdy nie próbowała pisać tekstów do muzyki, przeżywa ciężkie rozstanie ze swoim profesorem i partnerem, i jest przekonana, że już nigdy niczego nie stworzy. „Okazuje się jednak, że Sophie ma naturalny talent do pisania słów piosenek” – zdradza Lawrence.

Sophie i Alex spotykają się przypadkiem, kiedy zagubiona Sophie przychodzi do mieszkania Aleksa, by podlać kwiatki – bo tym chwilowo zajmuje się teraz Sophie, pomagając przyjaciółce. „Kiedy Alex spotyka Sophie, nie jest niezadowolony ze swego życia” – wyjaśnia Lawrence. – „Musiał nieco spuścić z tonu i nie jest już wielką gwiazdą, ale jest mu z tym wygodnie i uważa, że odnalazł siebie. Jednak kiedy pewnego dnia otwiera drzwi, wpuszcza do środka egzotycznego ptaka w postaci Sophie, który po krótkim zamieszaniu szybko się ulatnia. Alex jest po wielkim wrażeniem. „Co to było?” – zastanawia się. Spotkanie z Sophie zaczyna stopniowo odmieniać jego życie”.

Reżyser kontynuuje: „Sophie jest podobna do Aleksa pod tym względem, że ona także nie chce niepotrzebnych kłopotów i zawirowań. Cierpi po zdradzie, jakiej dopuścił się wobec niej jej profesor i były partner życiowy Sloan Cates, który napisał książkę o łączącym ich związku, niezbyt troszcząc się o zachowanie anonimowości i ubarwiając niektóre fakty. W powieści, która stała bestsellerem, Sophie przedstawiona jest bardzo niepochlebnie jako „imitacja pisarki, której zawsze brakowało talentu i zdolności”. To oczywiście załamuje Sophie, która dochodzi do wniosku, że już nigdy nie zdoła niczego napisać”.

„Kiedy Sophie spotyka Aleksa obydwoje znajdują się pewnym punkcie swojego życia, w którym mimo ciągłego ruchu nie posuwają się do przodu ani o krok. Obydwoje utracili wiarę, że jeszcze potrafią stworzyć coś pięknego i ważnego” – zauważa Drew Barrymore, odtwarzająca postać Sophie. – „Mamy więc dwie zagubione dusze, które razem postanawiają napisać piosenkę. Do świadomości obydwojga zaczyna docierać, że mają coś do zaoferowania światu, sobie samym i w końcu sobie nawzajem”.

Hugh Grantowi, który zagrał Aleksa Fletchera, także podobała się możliwość wcielenia się w postać przeżywającą trudny okres w życiu. „Alex był słynnym na całym świecie gwiazdorem pop, a teraz występuje na szkolnych zjazdach koleżeńskich. Tę raczej poniżającą sytuację znosi z wielkim, chociaż w pewnym sensie zbyt wielkim, poczuciem humoru. Uznał, że jego obecne położenie to wszystko, na co tak naprawdę go stać. Boi się na nowo rozbudzić w sobie twórcze zapędy. Trzeba mu przypomnieć, że ma talent, a muzyka jest jego pasją. I to właśnie robi Sophie. Rozbudza go zarówno pod względem twórczym, jak i romantycznym. On potem robi to samo dla niej”.

Jednak zanim oboje zdadzą sobie sprawę, że mogą wspólnie napisać wspaniałą muzykę, Alex próbuje współpracować z innym autorem tekstów, co okazuje się kompletną porażką. Sophie, która w tym czasie podlewa kwiaty w mieszkaniu Alexa podrzuca parę słów. Alex, któremu pomysł przypada do gustu, prosi Sophie o kolejne wersy. Sophie nie ma specjalnej ochoty, ale Alex zdaje sobie sprawę, że musi wyciągnąć z niej tę piosenkę albo za chwilę ostatni gwóźdź do trumny jego kariery na dobre położy jej kres. Nagle ta dwójka nieznajomych zostaje postawiona przed koniecznością współpracy – w dodatku bardzo intensywnej i trwającej całymi dniami.

„To dwoje artystów o bardzo różnych stylach, których zamknięto w jednym pokoju. Zaczynają ujawniać się ich dziwactwa, a bohaterowie poznają się tak, jak tylko można poznać się z kimś w czasie intensywnych przeżyć” – wyjaśnia reżyser. – „Nieustannie piszą, kłócą się, spacerują, jedzą, znowu piszą, poprawiają i starają się stworzyć piosenkę. I każdy, kto kiedykolwiek miał okazję pracować nad czymś z drugą osobą albo nawet spędzić wspólnie dłuższą podróż, wie, że można wtedy zacząć sobie działać na nerwy... albo nawiązać bardzo intymną relację”.

Przystępując do prac nad scenariuszem do Prosto w serce, Lawrence widział w roli Aleksa Fletchera tylko jednego aktora – Hugh Granta, z którym pracował wcześniej przy romantycznej komedii Dwa tygodnie na miłość. Znając i bardzo ceniąc wielki talent aktora, nie miał kłopotu z wyborem. „To najlepszy aktor komediowy, jakiego znam” – mówi Lawrence. – „Jest znakomity w rolach z dużą ilością dialogów, a w moim scenariuszu zawsze jest dużo tekstu. Na szczęście Hugh nie ma nic przeciwko temu. Może zagrać zarówno gwiazdę rocka, jak i człowieka z bardzo rozbudowaną werbalną formą ekspresji, elokwentnego i inteligentnego”.

Grantowi od razu spodobał się scenariusz. „Czytałem mnóstwo komedii romantycznych i przy bardzo niewielu zdarzyło mi się roześmiać nad tekstem. Tak było w tym przypadku. Myślę, że Marc Lawrence umie naprawdę zabawnie pisać, chociaż jego samego nigdy nie lubiłem” – wyznaje aktor z przymrużeniem oka.

Z propozycją zagrania partnerki Aleksa, która idealnie sprawdziłaby się zarówno w biznesie, jak i w romansie, Lawrence zwrócił się do Drew Barrymore. „Drew była tą, której najbardziej chciałem posłać scenariusz. Jest spontaniczna i naprawdę, naprawdę zabawna” – mówi Lawrence. – „A jako aktorka jest też bardzo elastyczna i wszechstronna. Nie ma rzeczy, z którą by sobie nie poradziła. Kiedy Drew się uśmiecha, uśmiecha się cała widownia. Tego nie sposób się nauczyć”.

Barrymore mówi, że do udziału w przedsięwzięciu skłoniło ją wiele powodów. „Styl tego filmu jest odświeżający. Myślę, że sposób pisania Marca jest z innej epoki. Jego dziecinny styl przypomina mi komedie z lat 40. i 50. XX wieku, w których mężczyzna i kobieta inspirowali się nawzajem i współzawodniczyli ze sobą. To jak oglądanie meczu tenisowego”.

Aktorce podobały się także cechy postaci, które odnalazła w scenariuszu. „Jest w nich coś, co sprawia, że są prawdziwe. Postacie Marca są bardzo wyważone, charakterystyczne i mocno ekscentryczne. Sophie i Alex mają różne podejście do życia”.

Lawrence wiedział, że odmienne style życia jego gwiazd korzystnie wpłyną na chemię pojawiającą się między bohaterami na ekranie. „Oni bardzo, bardzo się od siebie różnią” – mówi reżyser o Barrymore i Grancie. – „Wystarczy zajrzeć do ich przyczep na planie, aby się o tym przekonać. U Hugh panuje porządek i sterylna czystość. W przyczepie Drew siedzi zazwyczaj 30–40 osób, po całym wnętrzu rozrzucone są ubrania, a na nich leżą psy. Ale wydaje się, że te różnice sprawiały im frajdę i uważam, że sprawdziło się to w filmie, ponieważ wzmocniony został aspekt romantyzmu, erotyzmu i zabawy w relacjach tej dziwacznej pary”.

Przed Prosto w serce Grant i Barrymore nigdy nie pracowali wspólnie, ale podziwiali się nawzajem jako aktorzy.

„Hugh jest niesamowity w rolach komediowych i ogromnie czarujący” – mówi Barrymore. – „Gra w staromodnym stylu – pięknie i perfekcyjnie”.

„Drew urzeka swoją osobą w każdej roli. To inteligentna i znakomita aktorka, a przy tym wspaniała kumpelka. Umie rozładować napięcie na planie” – mówi Grant. – „A przy tym sprawia, że jej partner doskonale przy niej wygląda – i to jest kolejny powód, dla którego tak bardzo chciałem z nią zagrać”.

Lawrence podsumowuje: „Myślę, że Hugh i Drew stworzyli naprawdę znakomitą parę”.

Postać, za sprawą której Alex i Sophie zbliżają się do siebie, to młoda i bardzo popularna piosenkarka Cora Corman, którą zagrała debiutantka Haley Bennett. „Po obydwu stronach Atlantyku przesłuchaliśmy mnóstwo dziewczyn ubiegających się o tę rolę. Mieliśmy bardzo konkretny pomysł na to, jak taki ktoś powinien wyglądać. Haley wygląda doskonale, a poza tym naprawdę śpiewa, co dla tej roli ma znaczenie zasadnicze” – relacjonuje Lawrence. – „Umiała także wczuć się w komiczną postać Cory, która wprawdzie jest trochę nie z tego świata, ale jest także bardzo słodka”.

Bennett z euforią przyjęła wiadomość, że zagra wokalistkę z kilkoma platynowymi płytami na koncie. „Przeprowadziłam się do Kalifornii, żeby zostać aktorką i piosenkarką, a w tej roli dostałam jedno i drugie” – wyznaje entuzjastycznie młoda aktorka. – „Cora jest bardzo uduchowiona i wrażliwa. Jest też nieco szalona. Robi rzeczy ekstremalne. Naśladowałam w tej roli inne gwiazdy popu, ale Cora ma także swoje oryginalne cechy. Bardzo podoba mi się to, że naprawdę zależy jej na własnej muzyce i jej przesłaniu... nawet jeżeli trochę z tym przesadza”.

Obserwując słynnych kolegów na planie, Bennett odebrała cenną lekcję gry aktorskiej. „Obserwowanie pracy Hugh i Drew to niesamowite doświadczenie” – mówi. – „Obydwoje są tak naturalni i rozluźnieni, a ja byłam taka zdenerwowana. Nauczyli mnie, że trzeba wierzyć w siebie i czuć się pewnie, kiedy się gra, bo to właśnie powinni zobaczyć widzowie”.

Szansa Aleksa na napisanie piosenki dla współczesnej królowej list przebojów to muzyka dla uszu lojalnego i pełnego optymizmu menedżera i przyjaciela Aleksa – Chrisa, w którego rolę wcielił się telewizyjny weteran i trzykrotny zdobywca nagród Emmy Brad Garett. „Chris jest menedżerem Aleksa od lat. Byli razem, kiedy Alex święcił triumfy na estradzie, kiedy fanki rzucały mu na scenę bieliznę, a także potem, kiedy nadeszły chudsze lata. Myślę, że jedyna różnica jest taka, że majteczki starzejących się fanek nie są już tak skąpe. Na widowni coraz mniej też jest pań w bikini. Mimo wszystko obydwaj starają się na nowo rozruszać karierę Aleksa” – opowiada Garrett.

Lawrence był podekscytowany obecnością Garretta na planie. „Brad był bardzo otwarty na pomysły, które rzucałem w ostatniej chwili” – mówi scenarzysta i reżyser. – „Naprawdę to doceniam. Znakomicie wypadł w tym filmie”.

W roli siostry Sophie, Rhondy, zagorzałej fanki grupy PoP, wystąpiła Kristen Johnston. Rhonda jest menedżerem w rodzinnej firmie „Weight-Not” zajmującej się odchudzaniem, a dla siostry, której z trudem przychodzi zachowanie obiektywizmu wobec szczenięcej miłości, jest oparciem i powierniczką.

„W czasach licealnych Rhonda miała obsesję na punkcie Aleksa. Wszędzie wieszała jego zdjęcia wycięte z kolorowych pism” – opowiada Johnston. –„Więc kiedy zjawa się u niej Sophie i mówi, że pracuje z Aleksem, kobieta po prostu szaleje i zmusza siostrę, aby ta zabrała ją ze sobą do swojego idola. Kiedy Rhonda po raz pierwszy widzi Aleksa w czasie koncertu na szkolnym zjeździe koleżeńskim, dawne wspomnienia odżywają i całkowicie ją opanowują. Rhonda rusza w kierunku estrady, wywołując wręcz przerażenie u Aleksa. Cofa się do etapu niedojrzałej nastoletniej fanki, czego zagranie sprawiło mi mnóstwo frajdy”.

Aktorce podobał się także pomysł oczywistego kontrastu z filmową siostrą Drew Barrymore. „Trudno sobie wyobrazić, że jesteśmy rodzeństwem, ponieważ ona sięga mi do pasa. Jednak siostry łączą bardzo silne rodzinne więzi. Rhonda stara się chronić Sophie, a obie mają podobne poczucie humoru. Spędziliśmy razem wspaniałe chwile” – mówi aktorka. – „W każdej scenie pojawiałam się, aby rozbawić Drew”.

I to działało, jak zapewnia Barrymore: „Kristen zawsze dorzucała do sceny coś nowego. Często psułam jej ujęcia swoimi wybuchami niekontrolowanego śmiechu”.

„Kristen to żywioł” – mówi Lawrence. – „Nie sposób nauczyć kogokolwiek takiego komediowego instynktu”.

Listę pierwszoplanowych postaci zamyka Campbell Scott w roli Sloana, zasługującego na pogardę profesora literatury, który łamie serce Sophie. „Sloan to prawdziwy palant – ocenia aktor – ale czarujący. Zarówno moja postać, jak i Alex grany przez Hugh Granta zajmują się pisaniem. Może nie walczymy o nagrody, ale dochodzi między nami do fizycznej konfrontacji, kiedy obrażam Sophie. Walka jest dość komiczna... i kończy się równie szybko, jak się zaczęła. Później Alex narzeka, że dostał lanie od laureata nagrody krajowej w dziedzinie literatury. Myślę, że nie spodziewał się, że mój bohater zna się też na sztukach walki” – żartuje aktor.

Dla Marca Lawrence’a najtrudniejsza część pracy przy Prosto w serce była jednocześnie najciekawsza. „Napisałem scenariusz, obsadziłem role i zrobiłem wszystko, co reżyser zazwyczaj robi przy filmie – ale jedynym elementem, na który do pewnego stopnia nie miałem wpływu, była muzyka. Przesłuchaliśmy wiele utworów, starając się wybrać coś odpowiedniego” – mówi reżyser. – „Chciałem, aby piosenki były melodyjne i łatwo wpadające w ucho, ale słowa także musiały być bardzo szczególne: dopasowane do głosu postaci i pomocne w opowiedzeniu historii. To było trudne zadanie”.

Pierwszym etapem pracy nad brzmieniem Alexa Fltechera był wybór odpowiedniego gatunku. Lawrence znalazł idealną stylistykę w muzyce lat 80. „Tak naprawdę był to najlepszy okres dla Aleksa, w którym wyrobił sobie nazwisko. Styl i muzyka pasują do postaci. Są dla niej doskonałym tłem, bo do pewnego stopnia Alex jest bardzo powierzchowny – tak samo jak zdaniem niektórych muzyka z lat 80., ponieważ wtedy liczyła się tylko odpowiednia scenografia i chwytliwa melodia. I zgodnie ze standardem gatunku piosenki wpadają w ucho” – mówi reżyser. – „To samo w filmie mówi Sophie do Alexa: „Nie powinieneś się wstydzić tych piosenek. To dobrze wykonana praca i powinieneś być dumny, śpiewając je””.

„Uwielbiam muzykę lat 80., jest bezsprzecznie wspaniała” – zapewnia Barrymore. – „Kiedy teraz wybieram się gdzieś, aby potańczyć, zawsze proszę o zagranie piosenki z tamtych lat! Myślę, że na pewno byłabym fanką zespołu PoP”.

Johnston powtarza opinię swojej filmowej siostry: „To są moje czasy... Tears for Fears, The Police. Rhonda i ja jesteśmy bardzo podobne, jeżeli chodzi o licealne zauroczenie Aleksem. Ja byłam fanką Stewarta Copelanda, perkusisty z The Police. No i uwielbiałam też Duran Duran”.

Do pracy nad szlagierami PoP i głosem Alexa Lawrence zaprosił Adama Schlesingera – jednego z autorów piosenek dla ulubionego zespołu reżysera Fountains of Wayne. Schlesinger, który napisał także wpadającą w ucho piosenkę do filmu Toma Hanksa Szaleństwa młodości, jest autorem „Don’t Write Me Off”, „Meaningless Kiss” i „Way Back Into Love”, czyli pierwszego wspólnego dzieła Alexa i Sophie.

„Adam jest wspaniały” – mówi Lawrence. – „W kilku wersach „Way Back Into Love” wyraził to wszytko, na co ja potrzebowałem 120 stron. Dokładnie przekazał romantyczny wątek filmu”.

„Marc to wielki fan muzyki” – mówi Schlesinger. – „Już z samego faktu, że nakręcił ten film, wynika, że jest człowiekiem, który naprawdę zna się na muzyce i kocha ją. Wszystkie szczegóły są poprawne, począwszy od instrumentów obecnych na planie po piosenki, które chciał usłyszeć”.

Schlesinger wiedział, że pisanie „Way Back Into Love” będzie szczególnie trudną próbą. „Marc dał mi jedną z pierwszych wersji scenariusza i wyjaśnił, że chodzi mu o piosenkę, o duet, który Alex i Sophie maja napisać dla Cory” – wspomina. – „To niełatwe zadanie dla kompozytora, bo trzeba napisać piosenkę tworzoną na filmie przez dwie postaci dla jeszcze kogoś trzeciego, a słowa muszą być na tyle uniwersalne, aby sprawdziły się w różnych scenach bez ingerencji w sam scenariusz”.

„Marc zaznaczył też, że nie chce, aby piosenka była przesłodzona, bo w filmie nie chodzi o romans Aleksa z Corą, mimo że to tych dwoje ma w końcu wykonać utwór” – wyjaśnia Schlesinger. – „Powiedział mi, że zdjęcia mają rozpocząć się za kilka tygodni, on jeszcze nie ma piosenki, a bez piosenki nie ma filmu. Żadnego stresu, prawda?” – śmieje się kompozytor. – „Działałem w nie mniejszym pośpiechu niż Alex”.

Autorami sztandarowego szlagieru zespołu PoP zatytułowanego „Pop Goes My Heart” są Andrew Wyatt i Josh Deutsch. „To wspaniały utwór” – mówi Lawrence. – „Bardzo wiernie oddaje klimat epoki i jest bardzo prawdziwy”. Na początku filmu można obejrzeć specjalnie nakręcony teledysk do piosenki z fryzurami a la Flock of Seagulls, dekoracjami w szachownice, tancerkami w obcisłych kostiumach pielęgniarek i typowym dla lat 80. oświetleniem.

Grantowi szczególnie przypadła do gustu ta retrospekcja do lat 80. „Praca przy teledysku była wielką frajdą. Te wszystkie ujęcia zespołu w rozmaitych kostiumach i śmieszne, kiczowato zagrane scenki. W ramach przygotowań obejrzeliśmy mnóstwo występów Duran Duran. Musiałem nałożyć na siebie mnóstwo różu. Wyglądałem trochę, jak paryska „madam”” – śmieje się Grant.

Prawdopodobnie najbardziej zaskakującym momentem dla Lawrence’a przy poszukiwaniu muzyki do filmu była propozycja jego własnego 12-letniego syna Clyde’a. „Clyde napisał „Dance With Me Tonight”, bo uznał, że PoP potrzebuje ballady” – mówi z dumą reżyser. – „Piosenka bardzo mi się podobała, ale oczywiście moja ocena mogła być nieobiektywna, więc postanowiłem zagrać ją innym, nie informując, kto jest autorem. Nie chciałem, żeby twierdzili, że im się podoba tylko dlatego, że napisał ją mój syn... ale okazało się, że byli zachwyceni” – promienieje Lawrence. – „A ponadto Clyde jest tani. Kilka biletów na mecze Metsów starczyło za całe honorarium” [drużyna baseballowa New York Mets – przyp. tłum].

„Kiedy pierwszy raz rozmawiałem z Hugh o Prosto w serce, przyznał mi się, że nigdy nie grał na żadnym instrumencie, nie śpiewał i nie umie tańczyć” – zdradza reżyser. – „Wtedy wiedziałem już, że powinienem napisać dla niego rolę w musicalu i zmusić go do zrobienia każdej z tych rzeczy. Grant przechodził katusze, nie mówiąc o krańcowej nienawiści, jaką do mnie pałał za postawienie go w takiej sytuacji” – śmieje się Lawrence. – „A potem było mnóstwo lekcji śpiewu, gry na fortepianie i tańca. Muszę przyznać, że się przykładał. Hugh czuje niewiarygodny etos pracy”.

„Kiedy przyjąłem rolę Aleksa, nie umiałem ani śpiewać ani grać. Jako dziewięciolatek przez rok uczyłem się gry na fortepianie u matki Andrew Lloyda Webera, ale poddałem się” – z żalem przyznaje Grant. – „Jednak teraz zatrudniono najlepszych instruktorów, którzy mieli mnie przygotować muzycznie do filmu i właściwie zaczęło mi się to podobać. Nie miałem pojęcia, jak kojąca może być gra na fortepianie. Wracam do domu po całym dniu pracy i siadam, gram i śpiewam do późna w nocy. Szczerze mówiąc, bardzo podoba mi się mój głos, chociaż poza mną nikt inny tej opinii nie podziela”.

Michael Rafter, z którym Grant ćwiczył głos i grę na fortepianie na potrzeby filmu, pomagał w nauce śpiewu także innym aktorom. „Zaczęliśmy z Hugh od głosu” – mówi Rafter. – „Później, po jakimś tygodniu lub dwóch, przystąpiliśmy do nauki podstaw gry na fortepianie. Grant markował grę w innych filmach, ale na potrzeby tego obrazu naprawdę musiał nauczyć się grać na instrumencie. I faktycznie na filmie wykonuje on całą „Don’t Write Me Off” na scenie, przed tysiącami statystów”.

„Był jak opętany” – mówi Rafter. – „Godzinami ćwiczył, po czym przychodził następnego dnia i mówił: OK, pokaż mi następne dwa takty”.

Uczenie Barrymore przychodziło Rafetrowi nieco łatwiej, ponieważ w przeciwieństwie do postaci granych przez Granta i Bennetta Sophie nie musi śpiewać na żywo przed tysiącami statystów. „Drew śpiewa w jednej scenie filmu. Początkowo była nieco zdenerwowana – przyznaje jej nauczyciel – ale potem otworzyła się i zaskoczyła sama siebie. Wypadła znakomicie”.

Największym wzywaniem dla choreografa Dana Karaty’ego było nauczenie Hugh Granta sposobu poruszania się gwiazdy pop z lat 80. „Oglądaliśmy nagrania z występów takich grup, jak Duran Duran i Wham, a następnie rozmawialiśmy o tym, co nam się podoba, a co nie” – wspomina Karaty. – „Zwróciliśmy uwagę na zabawne ruchy bioder – w stylu Toma Jonesa. Powiedziałem Hugh, że najważniejsze jest, aby wyszedł na scenę i był sobą. On naprawdę grał to dla podziwiających go czterdziestokilkuletnich fanek. Na widowni panowała histeria”.

Dla Haley Bennett występ w filmie był wprawdzie debiutem aktorskim i piosenkarskim, ale profesjonalne szkolenie aktorka odebrała w obydwu tych dziedzinach. Inną sprawą było nauczenie jej poruszania się w tańcu jak międzynarodowa mega gwiazda. „Uczenie Haley tańca w stylu wykonawczyni koncertującej na stadionach z pełną ekipą tancerzy w tle było prawdziwą frajdą” – mówi Karaty. – „W filmie są dwie wielkie sekwencje estradowe. Jedna z nich to „Buddha’s Delight” z 15 tancerzami i Haley. Są w niej efekty pirotechniczne i prawie pięciometrowy Budda, z którego wyłania się Cora. Nowatorska inscenizacja jest mieszanką jogi i seksownego hip-hopu. Haley zdecydowanie stanęła na wysokości zadania. Myślę, że jest prawdziwą gwiazdą popu”.

Lawrence, Grant, Barrymore i spółka nakręcili Prosto w serce na Manhattanie. „Myślę, że to właśnie jest cecha dobrego scenariusza – kiedy wszystkie sceny można nakręcić w promieniu kilku przecznic od własnego domu” – śmieje się Lawrence. – „Zaczynając przygotowania do produkcji, wytyczyłem na planie obszar o promieniu odpowiadającym ośmiu kwartałom wokół mojego mieszkania na Upper West Side i stwierdziłem: wszystkie plenery powstaną tutaj”.

„Sam zająłem się poszukiwaniem miejsc na plan” – dodaje reżyser już na poważnie. – „Myślę, że jest się lepszym filmowcem, kiedy z pierwszej ręki poznaje się otoczenie, w którym się pracuje”.

„Można powiedzieć, że Alex mieszka w moim mieszkaniu” – wyjaśnia dalej reżyser. – „Elewacja i korytarz pochodzą z mojej kamienicy. Jego mieszkanie zostało urządzone w stylu mieszkań w moim budynku. Nawet portier Khan ma na imię tak samo, jak mój portier”.

Kiedy ze scenariusza wynikało, że Lawrence musiał oddalić się na więcej niż wspomniane wygodne „osiem kwartałów”, zdjęcia kręcono w znanych plenerach niedaleko Long Island. Ekipa przeniosła się też nieprzypadkowo do miasteczka Farmingdale, gdzie sfilmowano występ Aleksa w małym parku tematycznym Adventureland, w którym Lawrence pracował jako nastolatek.

Nassau Coliseum w Uniondale w Nowym Jorku udawało Madison Square Garden na koncercie Cory, w czasie którego odbyło się premierowe publiczne wykonanie „Way Back Into Love” spółki autorskiej Fletcher i Fisher.

Aktorzy i ekipa cieszyli się, że mogą pracować w Nowym Jorku. „To miasto naprawdę zbliża ludzi” – mówi Barrymore. – „Gdy patrzy się na budynek mieszkalny z zewnątrz, widać setki okien, a za każdym z nich jest jakiś kompletny świat. To właśnie kocham w Nowym Jorku”.

Projektantka kostiumów Susan Lyall dodaje: „Nowy Jork mówi wszystko o filmie. To miasto i wszystko, co w nim można spotkać, ma swój rytm i charakter.

„Ludzie żartują sobie z lat 80. – mówi Lawrence – ale ja uważam, że wiele osób na swój pokrętny sposób się nimi zachwyca”.

Mimo że większość akcji toczy się współcześnie, wiele szczegółów z życia Aleksa Fletchera ma swoje korzenie w niesławnej „dekadzie dekadencji”. Akcja filmu rozgrywa się w dwóch różnych okresach, bo Alex nie przeniósł się całkowicie do współczesności” – wyjaśnia autor scenariusza i reżyser. – „Trzeba to było zilustrować scenografią”.

„Trudno było przemienić rockmana z lat 80., który kiedyś żył na stopie typowej dla wielkiej gwiazdy, w faceta, któremu dzisiaj ledwo starcza na czynsz” – mówi scenograf Jane Musky.

Musky i jej utalentowani graficy zaprojektowali katalog gadżetów i pamiątek z lat 80. na potrzeby filmu. „Stworzyliśmy całą kampanię dla PoP, z plakatami, płytami winylowymi i CD. Urządziliśmy sesję zdjęciową grupy w ich strojach z lat 80. i jeszcze jedną z Hugh, z której zdjęcia zostały poddane obróbce graficznej w celu ich dostosowania do różnych potrzeb” – wyjaśnia projektantka scenografii. – „W czasie dwudniowej sesji fotograficznej z mnóstwem kostiumów, rekwizytów i wersji makijażu odtworzyliśmy wizualny zapis całej jego kariery. Wykorzystaliśmy te fotografie do przygotowania pamiątek: plakatów, okładek czasopism i artykułów ilustrujących całą historię grupy PoP”.

Stworzono także wspomnienia z miejsc na całym świecie, w których pojawiał się Alex, w tym zdjęcia z przeskakiwania przez mur berliński i wizyty zespołu w Egipcie. Te wspomnienia z przeszłości można zobaczyć w całym filmie, bo zdjęcia są wszechobecne w mieszkaniu Aleksa.

Lawrence przekonał Susan Lyall do stworzenia kostiumów, powołując się na jej doświadczenia jako „także poniekąd rockmenki” i znajomość świata Aleksa.

„Po prostu zanurzyłam się w lata 80.” – mówi Lyall. – „Ówczesna moda to przede wszystkim wywatowane ramiona. Poduszki muszą mieć ze 20 centymetrów z każdej strony. Poza tym fryzury i spodnie z wysokim stanem, które dla nas wyglądają dziwacznie, chociaż nie było to przecież tak dawno”.

Lyall w dużej mierze wzorowała się na Duran Duran – zwłaszcza na liderze grupy Simonie Le Bonie. „Z Aleksa próbowałam zrobić karykaturę upadłej gwiazdy popu” – wyjaśnia. – „Chciałam, aby był to niegdyś przystojny piosenkarz, który marzy o powrocie na estradę i może także o nowej, młodszej widowni. Nawet dzisiaj Alex ubiera się trochę w stylu lat 80., o czym świadczy charakterystycznie zarzucony szalik i mnóstwo sygnetów. Nosi także mały naszyjnik i ciemne okulary. No i ma bzika na punkcie tenisówek, podobnie jak inne dawne gwiazdy rocka”.

Dla przeciwwagi Lyall musiała wyprzedzić epokę, projektując kostiumy dla współczesnej gwiazdy pop. „Cora wciąż jest nastolatką, więc zawsze musi wyglądać młodzieńczo i bardzo współcześnie” – wyjaśnia Lyall. – „Piosenki i cała otoczka Cory są ostentacyjnie erotyczne, więc wszystko, co nosi musi, być nieco odpychające... no chyba że jest się nastolatką, która za wszelką cenę chce się utrzymać na scenie”.

Lawrence życzył sobie, aby w klimatycznym duecie „Way Back Into Love” jego gwiazda wyglądała elegancko i stanowiła mocne tło dla Aleksa granego przez Granta. W tym celu Lyall zaprojektowała zmianę kostiumu, która w rzeczywistości odbywa się na scenie. „Haley ma na sobie jeden kostium w czasie występu, a następnie zdejmuje małą srebrzystą bluzę z kapturem i zakłada satynowy surdut, w którym wygląda trochę jak współczesna Judy Garland. Nosi krótkie szorty z opuszczonymi szelkami i podkolanówki z piratami. W czasie wykonywania piosenki Haley stoi tuż obok Hugh ubranego w czarny aksamitny garnitur. Razem wyglądają wspaniale”.

Lawrence uważa, że piosenka „Way Back Into Love” w możliwie najbardziej zwięzły sposób opisuje temat filmu. „Są tam między innymi słowa „I’m looking for inspiration, not just another negotiation [Szukam inspiracji, a nie kolejnych negocjacji – przyp. tłum.]” – zauważa. – „Sądzę, że życie to w pewnym sensie ciągła walka pomiędzy jednym i drugim. Wszyscy szukamy inspiracji i tych chwil transcendentnego uniesienia, kiedy spełniają się fantazje i marzenia”.

„W rzeczywistości w życiu więcej jest negocjacji... zwłaszcza w codziennych nużących sprawach. W głębi duszy wiemy, że nie można przez cały czas czuć inspiracji, ale mamy też nadzieję, że nie będziemy musieli tyle negocjować, więc gdzieś miedzy tymi dwiema rzeczami jest magia. Alex i Sophie odkrywają tę magię i sądzę, że wszyscy zasługujemy na większą jej ilość w życiu” – dodaje Lawrence.

HUGH GRANT (Alex Fletcher) to uznany aktor, którego liczne role filmowe spotykają się z entuzjastycznymi ocenami. Status międzynarodowej sławy Grant zdobył w 1994 r. dzięki roli w przeboju komediowym Mike’a Newella Cztery wesela i pogrzeb. Za rolę w tym filmie u boku Andie MacDowell Grant dostał Złoty Glob i Brytyjską Nagrodę Akademii. Od tego czasu jeszcze dwukrotnie nominowano go do Złotego Globu: w 1999 r. za kolejny przebój, jakim była romantyczna komedia Notting Hill z Julią Roberts, a ostatnio za entuzjastycznie przyjęty komediodramat Był sobie chłopiec braci Weitzów.

Pochodzący z Anglii Grant studiował na Uniwersytecie w Oksfordzie i zadebiutował w filmie Uprzywilejowany. Przełomowa rola nadeszła w 1987 r. w filmie wytwórni Merchant-Ivory Maurycy na podstawie powieści E.M. Forstera. Grant otrzymał Nagrodę dla Najlepszego Aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji za wcielenie się w postać młodego mężczyzny stającego w obliczu własnej homoseksualności w epoce edwardiańskiej. To otworzyło mu drogę do głównych ról w takich filmach, jak Brzask z Anthonym Hopkinsem, Kryjówka białego węża Kena Russella, Gorzkie gody Romana Polańskiego, Nocny pociąg do Wenecji i w znakomitym dramacie wytwórni Mercent-Ivory Okruchy dnia z Anthonym Hopkinsem i Emmą Thompson.

Warte odnotowana filmowe role Granta to także między innymi występ w angielskiej komedii Nieprawdopodobna historia wyreżyserowanej przez Mike’a Newella, docenionym przez krytyków O Angliku, który wszedł na wzgórze, ale zszedł z góry według scenariusza i w reżyserii Christophera Mongera, oscarowej adaptacji powieści Jane Austen nakręconej przez Anga Lee Rozważna i romantyczna, komedii Chrisa Columbusa Dziewięć miesięcy z Julianne Moore i Robinem Williamsem, Drobnych cwaniaczkach Woody’ego Allena oraz w thrillerze Michaela Apteda Krytyczna terapia z Gene’em Hackmanem, który był także producentem tego obrazu.

Grant współpracował już z reżyserem Markiem Lawrence’em przy komedii romantycznej z Sandrą Bullock Dwa tygodnie na miłość. Ostatnie sukcesy filmowe to między innymi Dziennik Bridget Jones i sequel Bridget Jones: w pogoni za rozumem z Renee Zellweger w tytułowej roli, komediowy hit To właśnie miłość oraz Jak zostać gwiazdą.

DREW BARRYMORE (Sophie Fisher) jest ulubienicą publiczności kinowej od ponad 20 lat. Odnosi także sukcesy jako producent pod szyldem własnej wytwórni Flower Films, w której powstały takie hity, jak Ten pierwszy raz, Aniołki Charliego i 50 pierwszych randek. Barrymore nie tylko wyprodukowała, ale i wystąpiła wraz z Cameron Diaz i Lucy Liu w obydwu filmach Aniołki Charliego i Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość, które to filmy przyniosły na całym świecie wpływy przekraczające pół miliarda dolarów.

Barrymore była także chwalona przez krytyków i widzów za role w szeregu komedii, w tym romantycznej Miłosnej zagrywce z Jimmym Fallonem w reżyserii braci Farrellych i w 50 pierwszych randkach obok Adama Sandlera. Barrymore zagrała też w czarnej komedii w reżyserii Danny’ego De Vito Starsza pani musi zniknąć u boku Bena Stillera, w cieszącej się dużym uznaniem satyrze biograficznej George’a Clooneya Niebezpieczny umysł z Samem Rockwellem, u Penny Marshall w Chłopakach mojego życia, we własnym debiucie producenckim Ten pierwszy raz, w Miłości i frytkach u boku Luke’a Wilsona oraz w przebojowej komedii Od wesela do wesela z Adamem Sandlerem.

Barrymore zadebiutowała w filmie fabularnym jako pięciolatka w Odmiennych stanach świadomości, jednak katapultą, która wyniosła Barrymore do pozycji gwiazdy, była niezapomniana rola Gertie w kasowym hicie Stevena Spielberga z 1982 r. E.T. Kolejne role zagrała w Podpalaczce oraz w komedii Różnice nie do pogodzenia, za którą otrzymała nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza Aktorka Drugoplanowa.

Wystąpiła także między innymi w Oku kota Stephena Kinga, Far From Home, Trującym bluszczu, Guncrazy – Zawsze strzelaj dwa razy wyróżnionym kolejną nominacją do Złotego Globu dla Najlepszej Aktorki, Wystrzałowych dziewczynach, Chłopakach na bok Herberta Rossa, Szalonej miłości, Batman Forever, Wszyscy mówią: kocham cię Woody’ego Allena i słynnym horrorze Wesa Cravena Krzyk, który doczekał się serii kontynuacji. W najbliższym czasie Barrymore pojawi się u boku Erica Bany filmie Curtisa Hansona Lucky You, którego premierę zaplanowano na marzec 2007 r.

BRAD GARRETT (Chris Riley)zdobył trzy Nagrody Emmy w kategorii Wybitny Aktor Drugoplanowy w Serialach Komediowych za udział w przebojowej komedii CBS Wszyscy kochają Raymonda. Występując przez 9 sezonów, Garrett otrzymał także dwie kolejne nominacje do Emmy i nominację do nagrody Screen Actors Guild (SAG) za rolę brata Raya, Roberta. Znalazł się także w zespole wyróżnionych nagrodą SAG dla Znakomitej Obsady w Serialach Komediowych. Nominacje do Emmy i nagrody SAG Garret otrzymał także w kategorii Znakomity Aktor Pierwszoplanowy w Filmie lub Miniserialu za wcielenie się w postać legendarnego Jackie’ego Gleasona w telewizyjnym filmie biograficznym Gleason.

Garrett występuje obecnie w serialu komediowym telewizji Fox Til Death. Występował także w Don King: Only in America (HBO) i w Klubowiczach (Showtime).

Ostatni obraz kinowy z udziałem Garretta to komedia Pacyfikator. Wcześniej aktor wystąpił w Stuarcie malutkim 2, George’u B – finaliście Festiwalu Filmowego Sundance w 1997 r., Pokerowej zagrywce i Słodkim draniu Woody’ego Allena.

Dzięki wyrazistemu głosowi Garrett jest też jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów dubbingujących w branży. Można go usłyszeć w najnowszej komedii fantastycznej Noc w muzeum, a także w licznych kinowych i telewizyjnych filmach animowanych, w tym w Gdzie jest Nemo i Dawno temu w trawie. Swojego głosu użyczył także w mających wkrótce wejść na ekrany Ratatuj i Underdog.

Garrett rozpoczął karierę od monologów estradowych w różnych klubach komediowych w Los Angeles. Po raz pierwszy wystąpił w The Tonight Show Starring Johnny Carson, mając 23 lata, co oznacza, że był jednym z najmłodszych uczestników tego programu. Od tego momentu kariera Garretta wygłaszającego zabawne monologi przyspieszyła, a on sam zaczął otrzymywać propozycje występów na renomowanych estradach w kraju, a także jako artysta rozgrzewający publiczność przed wejściem takich sław, jak Frank Sinatra, Diana Ross, Julio Iglesias, Liza Minnelli czy Sammy Davis Jr.

Jesienią 2005 r. Garrett zadebiutował na Broadwayu w odnowionej sztuce Neila Simona „The Odd Couple” [„Dziwna para”] z Nathanem Lane’em i Matthew Broderickiem.

KRISTEN JOHNSTON (Rhonda) właśnie debiutuje na West Endzie w sztuce „Love Song” w reżyserii Johna Crowleya, u boku Cilliana Murphy’ego, Neve Campbell i Michaela McKeana.

Za rolę Sally Solomon w telewizyjnym hicie Trzecia planeta od słońca, przez 6 lat emisji serialu, Johnston otrzymała dwie nagrody Emmy oraz nominację do Złotego Globu, Screen Actors Guild Award i American Comedy Award. Ostatnio pojawiała się gościnnie w Ostrym dyżurze i w serialu Seks w wielkim mieście, który również zapadł widzom w pamięć.

Johnston zadebiutowała w krótkometrażówce The Debt wielokrotnie nagradzanej na festiwalach filmowych w tym na Festiwalu w Cannes w 1993 r. Inne ważne filmy z jej udziałem to miedzy innymi: Austin Powers 2: Szpieg, który nie umiera nigdy, Austin Powers i Złoty Członek, Flinstonowie: Niech żyje Rock Vegas oraz w fabularnej wersji Strangers with Candy.

Johnston studiowała aktorstwo w Atlantic Theater Company Acting School założonej przez dramatopisarza Davida Mameta i aktora Williama H. Macy’ego. W teatrze występowała miedzy innymi w „Baltimore Waltz”, „Much Ado About Nothing” [„Wiele hałasu o nic”], „Aunt Dan and Lemon”, „The Women”, „The Smell of the Kill”, „The Skin of Our Teeth”, „Baby Anger”, „Hot Keys” oraz w spektaklu Lincoln Center „The Lights”, za który otrzymała nominację do Drama Desk Award.

CAMPBELL SCOTT (Sloan Cates) zyskał uznanie zarówno jako aktor, jak i jako reżyser. Otrzymał nominacją do Independent Spirit Award oraz Nagrodę National Board of Review dla Najlepszego Aktora za występ w filmie Lawiranci, którego był także producentem wykonawczym. Stając za kamerą w 1996 r., Scott nawiązał współpracę ze Stanleyem Tuccim, aby wyreżyserować niezależny obraz Wielkie otwarcie wyróżniony nominacją do Spirit Award za Najlepszy Debiut Fabularny oraz Nagrodą Nowojorskich Krytyków Filmowych dla Najlepszego Nowego Reżysera.

Przed kamerą Scott zadebiutował w filmie From Hollywood to Deadwood, po którym powstał wysoko oceniony dramat Długoletni przyjaciele oraz film Bernardo Bertolucciego Pod osłoną nieba. Warto wspomnieć także o rolach Scotta w Umrzeć powtórnie Kennetha Branagha, Za wcześnie umierać Joela Schumachera z Julią Roberts, Samotnikach Camerona Crowe’a, Niewinnych Johna Schlesingera, Pani Parker i kręgu jej przyjaciół Alana Rudolpha, za który otrzymał nominację do Independent Spirit Award, Hiszpańskim więźniu Davida Mameta, Oszustach, Hi-Life; Other Voices, Sekretnym życiu dentysty, Loverboy, Duma: Podróż do domu, i w Egzorcyzmach Emily Rose. Scott jest także producentem i reżyserem Off the Map i Final.

W telewizji Scott wystąpił niedawno w Six Degrees. Brał także udział w projektach długometrażowych, takich jak: Final Days of Planet Earth, Żona pilota, The Tale of Sweeney Todd, List miłosny i The Kennedys of Massachusetts. Był także reżyserem, producentem i odtwórcą tytułowej roli w Hamlecie dla Odyssey Network.

Jako uznany aktor teatralny Scott pojawiał się na Broadwayu w „Long Day’s Journey Into Night” z Jasonem Robardsem i Colleen Dewhurst, w „Ah! Wilderness, Hay Fever” i w „The Queen and the Rebels”. Poza teatrami Broadwayu można go było oglądać w „The Last Outpost”, „Copperhead”, „A Man for All Seasons” i w „On the Bum”. W swoim bogatym repertuarze scenicznym ma „Measure For Measure” [„Miarka za miarkę”] w Lincoln Center oraz tytułową rolę w „Pericles” [„Perykles”] na New York Shakespeare Festival, a także liczne produkcje regionalne.

HALEY BENNETT (Cora Corman) debiutuje w filmie Prosto w serce. Nagrywa także właśnie swój pierwszy album, którego produkcją kieruje Chris Contogouris.

Bennett urodziła się w Fort Myers na Florydzie, ale wychowała się w Neapolu, gdzie studiowała muzykę i aktorstwo. W 2005 r. przyjechała do Los Angeles z matką, aby rozpocząć karierę. Wkrótce potem otrzymała propozycję zagrania Cory Corman, pokonując dziesiątki konkurentek.

MARC LAWRENCE (scenariusz i reżyseria) zadebiutował jako reżyser filmem Dwa tygodnie na miłość, po raz trzeci podejmując wtedy współpracę z Sandrą Bullock. Wcześniej był współscenarzystą i producentem Miss Agent z Bullock w roli policjantki pracującej incognito jako uczestniczka konkursu piękności. Lawrence napisał też scenariusz do Podróży przedślubnej, w którym to filmie Bullock wystąpiła u boku Bena Afflecka.

Jest także autorem scenariusza do Life With Mikey z Michaelem J. Foxem i Nathanem Lane’em oraz Nowych miastowych z Goldie Hawn i Steve’em Martinem.

Pochodzący z Brooklynu Lawrence jest absolwentem SUNY-Binghamton i przez krótki czas był studentem Wydziału Prawa na Uniwersytecie w Nowym Jorku. Jego kariera rozpoczęła się od zdobycia etatu scenarzysty popularnego serialu NBC Family Ties w nagrodę za jeden ze scenariuszy. W trzecim sezonie był już producentem i otrzymał nominacje do Emmy i Humanitas Award za pracę przy serialu. Dla NBC pisał też scenariusz do Pride and Joy, który to serial także produkował.

MARTIN SHAFER (producent) jest prezesem i dyrektorem naczelnym Castle Rock Entertainment. Ostatnie filmy wytwórni Castle Rock to między innymi For Your Consideration, Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza i Ekspres polarny. Firma wyprodukowała także takie cieszące się uznaniem krytyków obrazy, jak: Kiedy Harry poznał Sally, Ludzie honoru, Władza absolutna, Złoto dla naiwnych, Na linii ognia, Miesiąc miodowy w Las Vegas, Misery, Miłość w Białym Domu, Skazani na Shawshank i Zielona mila. W Castle Rock powstał także niezwykle popularny telewizyjny program Seinfeld. W 1995 r. wytwórnia Castle Rock Entertainment otrzymała nagrodę Excellence in Filmmaking na ShoWest.

Najbliższe filmy przygotowywane przez Castle Rock to między innymi melodramat z Catherine Zetą-Jones i Aaronem Eckhartem, Michael Clayton z George’em Clooneyem, Sleuth z Michaelem Caine’em i Judem Law, Chaos Theory z Ryanem Reynoldsem i Emily Mortimer oraz In the Land of Women z Meg Ryan i Adamem Brodym.

Przed objęciem stanowiska w Castle Rock Shafer był prezesem ds. produkcji w Embassy Pictures oraz wiceprezesem zarządu ds. produkcji w Twentieth Century Fox Film Corporation. W październiku 2000 r. otrzymał nagrodę Lifetime Achievement na ShowEast.

LIZ GLOTZER (producent) pracuje w Castle Rock Entertainment od chwili powstania wytwórni, a od 1999 r. jest jej prezesem. Za jej kadencji Castle Rock wyprodukowała ponad 80 filmów, w tym: Kiedy Harry poznał Sally, Misery, Miesiąc miodowy w Las Vegas, Na linii ognia, Zielona mila, Ludzie honoru, Złoto dla naiwnych, Medal dla miss, Miss Agent i Ekspres polarny.

W najbliższym czasie w Castle Rock powstaną miedzy innymi: melodramat z Catherine Zetą-Jones i Aaronem Eckhartem, Sleuth z Michaelem Caine’em i Jude’em Law, Chaos Theory z Ryanem Reynoldsem i Emily Mortimer, In the Land of Women z Meg Ryan i Adamem Brodym oraz Michael Clayton z George’em Clooneyem.

Oprócz nadzorowania wszystkich aspektów produkcji i pracy nad nowymi projektami w Castle Rock Glotzer wyprodukowała Siostrzyczki i była producentem wykonawczym filmu Skazani na Shawshank. Obecnie produkuje najnowszy horror Franka Darabonta Mgła. Jest też producentem wykonawczym najnowszego dreszczowca Fracture z Ryanem Goslingiem i Anthonym Hopkinsem, w reżyserii Gregory’ego Hoblita.

Przed podjęciem pracy w Castle Rock Glotzer zasiadała w zarządzie Samuel Goldwyn Company i współpracowała przy szeregu projektów, w tym przy nieoczekiwanym przeboju Mystic Pizza.

Jest absolwentką Bennington College (licencjat) i Peter Stark Program przy USC (magister sztuki).

NANCY JUVONEN (producent wykonawczy) wspólnie z partnerką Drew Barrymore założyła wytwórnię Flower Films w 1995 r. Produkcja ich pierwszego filmu Ten pierwszy raz ruszyła w 1998 r. Juvonen i Barrymore wyprodukowały go wspólnie z Sandy Isaac.

W 2000 r. Flower Films wraz z Mandy Films i Tall Trees wyprodukowały wspólnie bardzo popularny film akcji Aniołki Charliego. Sequel Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość trafił na ekrany trzy lata później. Wpływy ze sprzedaży biletów na obydwa filmy na całym świecie przekroczyły łącznie pół miliarda dolarów.

Pod szyldem Flower Films Juvonen wyprodukowała także chwalony przez krytyków niezależny obraz Donnie Darko, Starsza pani musi zniknąć z Barrymore i Benem Stillerem, w reżyserii Danny’ego DeVito, 50 pierwszych randek w reżyserii Petera Segala z Barrymore i Adamem Sandlerem, oraz baseballową komedię braci Farrellych Fever Pitch, na planie której spotkali się Barrymore i Jimmy Fallon. Końcowe ujęcia do Fever Pitch powstały w czasie niezwykłego meczu, w którym drużyna Boston Red Sox pokonała New York Yankees w mistrzostwach World Series.

Juvonen i Barrymore mają obecnie umowę o prawie pierwokupu produkcji z Warner Bros.

HAL GABA (producent wykonawczy) jest jednym z prezesów Village Roadshow Pictures. Gaba jest też współwłaścicielem i prezesem Concord Music Group – czołowej niezależnej wytwórni jazzowej, oraz dyrektorem naczelnym ACT III Communications – multimedialnego holdingu działającego w branży nadawczej, filmowej i muzycznej.

Gaba uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie finansów na Uniwersytecie Berkeley oraz tytuł magistra na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles w tej samej dziedzinie. Gaba zasiada także w zarządzie Univision Communications Inc.

Prosto w serce to pierwszy wyprodukowany przez niego film fabularny.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem naczelnym Village Roadshow Pictures. Village Roadshow do 2007 r. wyprodukuje wspólnie z Warner Bros. 60 długometrażowych filmów kinowych, których dystrybucją na całym świecie zajmie się Warner Bros. Pictures oraz Village Roadshow Pictures na wybranych terytoriach.

W pierwszej partii filmów powstałych w ramach zawartej umowy znalazły się takie hity, jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurencem Fishburne’em, Złoto pustyni z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii i z udziałem Clinta Eastwooda oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman działał później jako producent wykonawczy takich popularnych obrazów, jak Dzień próby, za który Denzel Washington otrzymał Nagrodę Akademii, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra z George’em Clooneyem, Bradem Pittem i Julią Roberts, Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem, Rzeka tajemnic z Seanem Pennem i Timem Robbinsem w oscarowych rolach, druga i trzecia część trylogii Matrix (Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje), Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem, The Dukes of Hazzard, Dom nad jeziorem, w którym ponownie spotkali się Sandra Bullock i Keanu Reeves, nagradzana animowana komedia Happy Feet: Tupot małych stóp. Wkrótce powstanie też melodramat z Catherine Zetą-Jones i Aaronem Eckhartem, I Am Legend z Willem Smithem oraz Get Smart ze Steve’em Carrellem.

Berman rozpoczął pracę w branży filmowej z Jackiem Valentim w Amerykańskim Stowarzyszeniu Przemysłu Filmowego (MPAA), będąc jeszcze studentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Georgetown w Waszyngtonie. Po uzyskaniu dyplomu otrzymał pracę w Casablanca Films w 1978 r. Następnie przeniósł się do wytwórni Universal, gdzie w 1982 r. doczekał się stanowiska wiceprezesa ds. produkcji.

W 1984 r. Berman podjął pracę w Warner Bros. jako wiceprezes ds. produkcji, a cztery lata później otrzymał awans na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 r. został prezesem ds. produkcji kinowych, a w 1991 r. powierzono mu stanowisko prezesa ds. produkcji kinowych na świecie, które zajmował do 1996 r. Za jego kadencji wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała i rozpowszechniała takie filmy, jak Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, nagrodzony Oscarem dla Najlepszego Filmu Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister.

W maju 1996 r. Berman uruchomił niezależną wytwórnię filmową Plan B Entertainment przy Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 r. otrzymał nominację na prezesa i dyrektora naczelnego Village Roadshow Pictures.

SCOTT ELIAS (współproducent) pracował już wcześniej z Markiem Lawrence’em przy produkcji Dwa tygodnie na miłość.

Ostatnio Elias pełnił funkcję asystenta kierownika produkcji ds. administracyjnych przy filmie Dom nad jeziorem oraz współproducenta przy filmach Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza i Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya. Uczestniczył także w produkcji takich filmów, jak Podaj dalej, Totalna magia i Ulotna nadzieja.

MELISSA WELLS (współproducent) miała juz okazję spotkać się z Markiem Lawrence’em przy filmach Dwa tygodnie na miłość i Miss Agent 2: Uzbrojona i urocza, a obecnie pracuje z reżyserem nad kolejnym, nowym projektem. Pracę w filmie rozpoczęła jako asystentka producenta w Scout Productions w Bostonie, a asystentką Lawrence’a została jeszcze jako studentka Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. Uczestniczyła także w produkcji mającego wkrótce trafić na ekrany filmu Julii Taymor Across The Universe oraz komedii romantycznej Serce nie sługa z Umą Thurman i Meryl Streep.

XAVIER PEREZ GROBET (reżyser obrazu) otrzymał nominację do Independent Spirit Award za zdjęcia do wysoko ocenionego dramatu Juliana Schnabela Zanim zapadnie noc z Javierem Bardem. Grobet urodzony i wychowany w Mexico City otrzymał także cztery nominacje do Mexican Ariel Award za pracę przy filmach Seks, wstyd i łzy, De noche vienes, Esmeralda, Bez nadawcy i Kobieta Benjamina.

Jego najnowsze filmy to Nacho Libre z Jackiem Blackiem, Straszny dom, Nine Lives i Zły dotyk z Kevinem Baconem.

JANE MUSKY (scenografia) pracowała z najbardziej renomowanymi reżyserami przy wielu filmach. Do branży trafiła jako scenograf przy dreszczowcu braci Coenów Śmiertelnie proste. Z Coenami współpracowała też przy przebojowej komedii Arizona Junior.

Musky przygotowywała scenografię także do takich filmów, jak Nielegalnie twój Petera Bogdanovicha, Młode strzelby Christophera Caina, Patty Hearst Paula Schradera, Kiedy Harry poznał Sally Roba Reinera, Glengarry Glen Ross Jamesa Foleya, Zdrada Alana J. Pakuli, Moja miłość Nicholasa Hytnera, Dotyk miłości Irwina Winklera, Szukając siebie Gusa Van Santa, krótkometrażowego filmu Anga Lee Chosen, Pokojówka na Manhattanie Wayne’a Wanga, Uśmiech Mony Lizy Mike’a Newella, Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta Andy’ego Tennanta i Moja super eksdziewczyna Ivana Reitmana.

SUSAN E. MORSE (montaż) współpracowała z Markiem Lawrence’em przy montażu filmu Dwa tygodnie na miłość. Wcześniej przez długi czas była zawodowo związana z Woodym Allenem – ich współpraca trwała od oscarowego hitu Annie Hall z 1977 r., przy którym była asystentką montażysty. Morse uhonorowano za pracę przy montażu filmów Allena nominacjami do Oscara i nagrody BAFTA za Hannah i jej siostry oraz nominacją do nagrody BAFTA za Manhattan, Zeliga, Złote czasy radia i Zbrodnie i wykroczenia.

W trakcie ponad dwudziestoletniej współpracy Morse z Allenem powstały między innymi takie filmy, jak: Przejrzeć Harry’ego, Wszyscy mówią: kocham cię, Jej wysokość Afrodyta, Strzały na Broadwayu, Tajemnica morderstwa ma Manhattanie, Mężowie i żony, Cienie we mgle, Alicja, Inna kobieta, Wrzesień, Purpurowa róża z Kairu, Danny Rose z Broadwayu, Seks nocy letniej i Wspomnienia z gwiezdnego pyłu.

Morse zmontowała także komediowy przebój Artur z Dudleyem Moore’em, a ostatnio okolicznościowy bożonarodzeniowy film fabularny Czekając na cud, będący reżyserskim debiutem Chazza Palminteriego.

ADAM SCHLESINGER (muzyka) jest autorem piosenek, kompozytorem i producentem muzycznym z Nowego Jorku. Był nominowany do Nagrody Akademii oraz do Złotego Globu za Najlepszą Oryginalną piosenkę „That Thing You Do” do filmu w reżyserii Toma Hanksa pod tym samym tytułem [polski tytuł filmu: Szaleństwa młodości]. Jego piosenki można usłyszeć w dziesiątkach innych filmów, w tym w Zostańmy przyjaciółmi, Fever Pitch, Robotach i Strasznym filmie.

Schlesinger jest obecnie członkiem dwóch zespołów muzycznych: Fountains of Wayne i Ivy. Album Fountains of Wayne z 2003 r. zatytułowany „Welcome Interstate Managers” był nominowany do dwóch nagród Grammy oraz został uznany za trzeci Album Roku w prestiżowym rankingu krytyków „Pazz And Jop” czasopisma Village Voice. Nowy album zespołu „Traffic And Weather” ma ukazać się wiosną tego roku. Ostatnie dzieło Ivy to „In The Clear” z 2005 r., zaś muzykę zespołu można usłyszeć w licznych filmach i programach telewizyjnych, w tym między innymi w filmie braci Farrellych Płytki facet oraz w miniserialu telewizyjnym Stevena Kinga Szpital „Królestwo”. Schlesinger napisał także muzykę do takich programów telewizyjnych, jak Saturday Night Live, The Howard Stern Show i Crank Yankers.

Obecnie kompozytor kończy na Broadwayu musicalową adaptację filmu Johna Watersa „Cry Baby” [„Beksa”] wspólnie z głównym scenarzystą The Daily Show Davidem Javerbaumem oraz Tomem Meehanem i Markiem O’Donnellem.

Pracę kompozytora i producenta Schlesinger dzieli z obowiązkami współwłaściciela niezależnej wytwórni płytowej Scratchie Records oraz studia nagrań Stratosphere Sound na Manhattanie.

SUSAN LYALL (kostiumy) pracowała ostatnio nad poruszającym opartym na faktach dramacie rozgrywającym się w świecie futbolu amerykańskiego Invincible z Markiem Wahlbergiem oraz przy thrillerze Plan lotu z Jodie Foster. Wcześniej zetknęła się z Foster przy filmach Tate – mały geniusz i Wakacje w domu, który Foster wyreżyserowała, grając w nim jednocześnie główną rolę, oraz przy Nell Michaela Apteda z Foster w roli tytułowej. Dla Apteda Lyall zaprojektowała także kostiumy do Krytycznej terapii, Blink i Na rozkaz serca.

Na swoim koncie Susan Lyall ma również takie filmy, jak Hollywood atakuje i Hiszpański więzień Davida Mameta, Przepowiednia z Richardem Gere, Ta jedyna Edwarda Burnsa, Pieniądze albo miłość Barry’ego Sonnenfelda i Król wzgórza Stevena Soderbergha.