Superhero (2008)

Przy pracy nad "Superhero Movie" spotkali się scenarzysta - reżyser Craig Mazin oraz producenci Bob Weiss i David Zucker. "Miałem szczęście ponownie pracować z Craigiem Mazinem i Davidem Zuckerem" - mówi Weiss. "Pracowałem z nimi przy ‘Strasznym filmie 3’ i ‘Strasznym filmie 4’. Uważam, że to wspaniałe móc pracować z ludźmi, którzy są jednocześnie twoimi przyjaciółmi". Mazin był współscenarzystą "Strasznego filmu 3" i "Strasznego filmu 4". Oba te filmy zostały wyreżyserowane przez Zuckera, a wyprodukowane przez Weissa.

Mazinem kierowały także czyste, płynące prosto z serca motywacje: "Lubię rozśmieszać publiczność. To tak naprawdę jedyny powód, dla którego robi się te filmy. Tu chodzi o to, żeby pójść do kina i przez 80 - 90 minut śmiać się bez przerwy".

Oczywiście trzeba umieć sparodiować gatunek. David Zucker, który wyreżyserował "Czy leci z nami pilot?", "Nagą broń 1", "Nagą broń 2", "Straszny film 3" i "Straszny film 4" zauważa, że widownia w bardzo interesujący sposób reaguje na specyficzny rodzaj humoru oferowany przez film parodystyczny: "Pewne odniesienia są wspólne dla całej widowni. Wszyscy chodzą na filmy o superbohaterach i wszystkim się one podobają. Lubiłem filmy katastroficzne z lat 70 - tych, ale teraz, gdy słyszę poważne kwestie wypowiadane przez Roberta Stacka, Petera Gravesa, czy Charltona Hestona, zastępuję je własnymi dowcipami".

Co więcej, producenci znaleźli gatunek, który nigdy wcześniej nie został sparodiowany. "Kilka lat wcześniej rozmawialiśmy o nieruszonych obszarach filmu, które moglibyśmy sparodiować" - przypomina sobie producent Bob Weiss. "Zdaliśmy sobie sprawę, że nikt wcześniej w większym zakresie nie zajął się filmami o superbohaterach".

- Zawsze uwielbiałem filmy o superbohaterach" - mówi Mazin. - Od dziecka czytałem komiksy. Ten gatunek wspaniale nadaje się do sparodiowania, ponieważ w wielu historiach są te same elementy. Zwykle bohaterem jest wyrzutek, którego uderza grom z jasnego nieba. Walczy, zmaga się ze swoimi zdolnościami i tym, co one oznaczają dla jego tożsamości. Ktoś, kogo on kocha umiera, ponieważ niewłaściwie się zachował lub nie przedsięwziął żadnych działań. Jest też dziewczyna. Skrywana tożsamość bohatera sprawia problemy w ich wzajemnych relacjach. W każdej historii te same motywy się powtarzają.

W trakcie prac nad scenariuszem Mazin identyfikował dodatkowe motywy obecne w większości filmów o superbohaterach: "Myślę, że każdym dobrym filmie tego gatunku bohater uczy się, jak być prawdziwym superbohaterem. Na początku musi nauczyć się radzić sobie ze swoimi super mocami i tym, kim jest. Jest w tym pewien podstęp. Ostatecznie bohater zostanie prawdziwym superbohaterem, gdy pokona swojego największego wroga, którym nie zawsze jest jakiś wielki drań, ale może to być on sam lub coś z jego przeszłości, co nie pozwala mu zostać bohaterem. Taką podróż musi też odbyć Rick w naszym filmie".

Rick grany przez Drake'a Bella oraz jego alter ego Dragonfly stanowią trzon opowieści. Mazin w następujący sposób opisuje potencjał filmowy głównego bohatera: "Posiada niezwykłe moce i jest bardzo zwinny. Może wspinać się po ścianach, jest niezły w walce wręcz, jego skóra jest uzbrojona. Jest odporny na niemalże wszystko z wyjątkiem tytanowego miecza. Ma wspaniały, zielony kostium, jaki każdy superbohater powinien mieć".

- Jest pewien problem: kiedy tylko Dragonfly próbuje ocalić komuś życie, przez przypadek go zabija - kontynuuje Mazin. "Ma dobre serce, ale nie zawsze mu się udaje".

Zucker uważa, że w dobrej parodii powód do śmiechu powinien leżeć w samych postaciach: "Bohaterowie nie mogą zdawać sobie sprawy z tego, że są w parodii. Najważniejsza rzecz, jakiej się nauczyliśmy, to to że do pewnej granicy widownia potrzebuje brać bohaterów na serio. Gdy w "Czy leci z nami pilot?" Robert Hayes podchodzi do lądowania widownia chce, żeby wylądował bezpiecznie. Nie zdawaliśmy sobie wtedy z tego sprawy. Pierwotnie było w tej scenie mnóstwo głupich dowcipów. Musieliśmy je wszystkie usunąć, ponieważ wybijałyby widza z filmu. Widownia chciała, żeby bohaterowi się powiodło".

Mazin podkreśla, że ich dowcipy mają na celu dobrą zabawę.

- Tak naprawdę nie możesz dobrze sparodiować czegoś, czego nie lubisz. My kochamy wszystkie te filmy, które parodiujemy w "Strasznych filmach". Oczywiście kochamy także te, które parodiujemy w tym filmie: "Spidermana", "Batmana" i cały gatunek.

Regina Hall jest odpowiedzialna za wiele dowcipów w serii "Straszny film". Według niej naśladownictwo to najszczersza forma pochlebstwa: "To wszystko ma na celu dobrą zabawę. Jeśli coś parodiujemy, to znaczy że to już wcześniej odniosło sukces. Nie możemy parodiować czegoś, czego publiczność nie zna. W momencie, gdy się za coś zabieramy, musi to już być przebojem. Nasza praca to rodzaj składania hołdu".

Zbieranie obsady do "Superhero" było dla reżysera i producentów ekscytującym procesem. Udało im się pomieszać młode, nowe talenty z kilkoma weteranami parodii.

Aktor i muzyk Drake Bell gra "Ricka Rickera" oraz "Dragonflya". Bell występował wcześniej przez cztery sezony z przeboju kanału Nickelodeon "Drake and Josh" oraz jako stały towarzysz Amandy Bynes w programie "The Amanda Show" (także w stacji Nickelodeon).

Dołączenie do produkcji parodii filmów o superbohaterach wiązało się z koniecznością podjęcia wielu wyzwań: - Już samo zakładanie stroju było problematyczne" - mówi Mazin. - Mało tego, potem podwieszaliśmy go głową w dół w deszczu. Upadał przy tym z tysiąc razy.

Niemniej Bell był zapalonym członkiem zespołu "Superhero Movie". - Wychowałem się na "Czy leci z nami pilot?" oraz "Nagiej broni" - mówi. - Jak tylko usłyszałem, kto robi ten film, od razu zapragnąłem dołączyć.

Bell był w trasie ze swoim zespołem rockowym, gdy Zucker po raz pierwszy się z nim skontaktował. - Gdy go namierzyliśmy, był w Harrisburgu w Pensylwanii" - przypomina sobie Zucker. "Odwiedzałem wtedy moją rodzinę w Milwaukee. Musiałem polecieć Milwaukee do Harrisburga. Sprawdziliśmy go – był świetny. Wróciliśmy do studia, żeby podpisać kontrakt. Uważam, że on bardzo dobrze pasuje do tej komedii.

- Gram takiego Petera Parkera – głupkowatego dzieciaka ze szkoły - mówi Bell o swojej postaci. - Jest fotografem, nie może znaleźć dziewczyny i jest bardzo niepewny siebie, dopóki nie zostaje ugryziony przez ważkę. Próbuje ratować ludzi, ale zwykle robi z siebie idiotę.

Mazin zgadza się z tym opisem: - Chłopak próbuje pomagać ludziom, ale zawsze sprawia więcej problemów, niż było, zanim zabrał się do pomagania. W końcu będzie musiał zorientować się, co to znaczy być bohaterem, jak uratować swoją sytuację i jak zdobyć dziewczynę.

"Tę dziewczynę" gra Sara Paxton, młoda aktorka, która cieszy się coraz większym zainteresowaniem filmowych twórców. Ostatnio zagrała w ulubionych wśród nastolatków serialach "Sydney White" oraz "Aquamarine". - Sara Paxton była wspaniałą niespodzianką - mówi Weiss. - Była naprawdę cudowna. Szukaliśmy kogoś, kto byłby dobrym partnerem dla Ricka Rickera. Sara wniosła kilka interesujących cech do roli Jill.

- Sara ma dwadzieścia jeden lat, ale jest dużo bardziej dojrzała, niż by wynikało to z jej wieku - kontynuuje Weiss. - Podobnie jak Drake, gra od dziecka. Zaangażowałem ją, ponieważ szukałem kogoś naturalnie zabawnego, kto jednocześnie wniósłby sex appeal i niewinność do tej postaci. Chciałem, żeby zagrała zwykłą dziewczynę z sąsiedztwa, która nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo chłopaki wokół niej na nią lecą. Sara została perfekcyjnie dobrana do tej roli.

- Jill waha się pomiędzy swoimi uczuciami do Dragonflya, Ricka i jej chłopaka Lance'a - mówi Paxton o rozterkach swojej bohaterki. - Lance jest dupkiem, ale niestety Jill nie jest zbyt bystra, więc uważa, że musi być wobec niego lojalna. Dragonfly sprawia na niej bardzo duże wrażenie, gdy ratuje ją, a później, gdy widzi go w okładce gazety. Natychmiast zakochuje się w nim.

Paxton była szczęśliwa, że mogła pracować z producentem Davidem Zuckerem: - David Zucker zawsze był przy nas i codziennie dawał nam wskazówki. Cudownie było móc otrzymywać porady od kogoś, kto jest mistrzem w filmach tego typu. Kiedy dowiedziałam się, że to on produkuje ten film, pomyślałam "Wow, "Czy leci z nami pilot?", "Naga broń". To było wspaniałe.

Miłosny trójkąt uzupełnia Ryan Hansen w roli Lance'a. - Filmy o superbohaterach są takie wspaniałe, ponieważ oglądając je opowiadasz się po stronie słabszych" – mówi Hansen. "Nasz film też jest taki. Cały czas trzymasz kciuki za Dragonflya".

- Wychowywaliśmy się na filmach o superbohaterach i komiksach - dodaje Hansen. - Możliwość sparodiowania tego gatunku daje sporą satysfakcję.

Christopher McDonald gra Lou Landersa i Hourglassa, miejscowego łobuziaka. McDonald dołączył do produkcji głównie ze względu na Mazina. - To jeden z najbardziej bystrych ludzi, jakich znam - mówi McDonald o scenarzyście-reżyserze. - Jest zabawny i ma niespożytą energię. David Zukcer także jest geniuszem w tej dziedzinie. To wspaniały człowiek. Świadomość tego, że stoją za kamerą daje ci dużo pewności. Wiesz, że oni nigdy nie zrobią czegoś, jeśli nie są przekonani, że jest to coś, czego dokładnie chcą.

Regina Hall zagrała we wszystkich "Strasznych filmach". Tutaj wciela się w rolę pani Xavier, żony pana Xaviera (Tracy Morgan). -Po raz drugi pracowałam z Tracym. To bardzo inteligentny, utalentowany i zabawny gość. Oglądałam go w "Gorączce sobotniej nocy", a teraz w "30 Rock".

Co prawda Hall miała spodziewała się czegoś trochę innego od swojej roli: - Początkowo wyobrażałam sobie, że będę nosiła taki jednoczęściowy kostium superbohatera. Pomyślałam więc, że muszę coś zrobić, żeby wyglądać bardziej seksownie. Ale kiedy przyszłam na plan, powiedzieli mi, że mam założyć trzyczęściowy strój i łysą czapeczkę.

Hall dostąpiła także szczególnego zaszczytu starcia się z Pamelą Anderson. Hall komentuje: - Musiałam stoczyć z nią kocią walkę. Zapewne wielu mężczyzn bardzo mi w tej chwili zazdrości. Ona jest taka kochana. Mieliśmy przy tym wiele zabawy.

Tak odpowiada na pytanie, jaką superbohaterką chciałaby być: - Chciałabym być taką, która może zjeść wszystko i nie przytyć ani funta. Byłabym "Food Girl" z "F" na klatce piersiowej.

Jej ulubione motto: "Brak jedzenia jest bezpieczny".

Tracy Morgan gra Xaviera, postać osobliwie podobną do X-MEN'a w wykonaniu Patricka Stewarta.

Morgan ucieszył się na możliwość ponownego występu u boku Hall i pracy z nowym zespołem: - Z Reginą Hall pracowałem już wcześniej, ale z tą ekipą zdarzyło mi się po raz pierwszy. To było wspaniałe. Wygłupialiśmy się cały czas. Nosiłem łysą czapeczkę. Było zabawnie.

Pamela Anderson, która stoczyła niezapomnianą walkę na poduszki w "Strasznym filmie 3", z chęcią zgodziła się podnieść poprzeczkę w tym filmie. - Ci kolesie są tacy zabawni! Bardzo dobrze się z nimi bawiłam. Cieszę się, że ponownie zaprosili mnie do współpracy.

- Oni wszyscy się przekomiczni. Jestem wielką fanką Reginy i Tracy'ego- - dodaje Anderson. - A moje dzieci lubią Drake'a Bella, więc z przejęciem obejrzą film.

Marion Ross, znana większości jako "pani C" z "Happy Days", także z przyjemnością zagrała w "Superhero". Co ciekawe, nie był to jej pierwszy występ u boku Drake'a Bella. Bell wyjaśnia: "Marion jest urocza. Pracowałem z nią przy ‘Me and My Hormones’ z cyklu ‘ABC After School Special’. Miałem wtedy 10 lat. Ona jest taka przyjacielska. To było jak spotkanie rodzinne, a nie plan zdjęciowy".

Zgadza się z tą opinią Sara Paxton, dodając że ekranowa postać grana przez Ross może być trochę myląca: - Myślę, że Marion była dla każdego drugą matką, choć potrafi też być ostra w momencie, gdy się tego nie spodziewasz. Ma prawdziwą ikrę.

- To amerykańska mama. W tej roli była wspaniale opiekuńcza - mówi Mazin. - Daje Rickowi kilka dobrych rad, choć na swój sposób jest odjechana. Widać to w scenie, w której faszeruje indyka na Święto Dziękczynienia.

Ross przypomina sobie, w jaki sposób Mazin zabiegał, by zgodziła się zagrać w filmie: - To nie do wiary, ale on przyszedł do mojego domu. Zwykle trzeba jechać do biura, albo na przesłuchanie. A on powiedział, że chciałby wpaść do mnie. Spędził ze mną godzinę, co bardzo mi pochlebiło. Strasznie go polubiłam. To wspaniały, inteligentny, młody człowiek.

Leslie Nielsen, który osiągnął status mistrza absurdu, często współpracuje z Zuckerem, Weissem i Mazinem.

- Wspaniale było móc ponownie pracować z Lesliem w "Strasznych filmach" - mówi Bob Weiss. - W ostatniej części zagrał prezydenta Stanów Zjednoczonych. W tym filmie gra wujka głównego bohatera. Jest świetny w tej roli, ponieważ ma wspaniałe poczucie humoru, rozumie ten gatunek filmowy. Poza tym jesteśmy przyjaciółmi. Naprawdę było to niesamowite ponownie pracować razem.

- Wujek uczy Ricka, co to znaczy być bohaterem - mówi Mazin. "Leslie zagrał w "Strasznym filmie 3" i "Strasznym filmie 4", co sprawiło nam wielką przyjemność i było dla nas zaszczytem. W parodiach to człowiek - instytucja. A przecież wcześniej przez 30 lat grał te wszystkie postaci, które teraz parodiuje".

Kevin Hart, który także zagrał w "Strasznym filmie 3" i "Strasznym filmie 4", w "Superhero Movie" powraca w roli Treya. - Kevina poznaliśmy podczas pracy nad "Strasznym filmem 3", gdy przyszedł wraz z przyjacielem pomóc przy czytaniu scenariusza - przypomina sobie Zucker. - Był bardzo zabawny. Napisaliśmy dla niego i dla Anthony'ego Andersona po epizodzie. Kevin zawsze jest w pobliżu. Tutaj gra dużo większą rolę.

Craig Mazin (scenarzysta/reżyser/producent)

Craig Mazin jest scenarzystą i producentem przebojów "Straszny film 3" i "Straszny film 4". W 1997 roku rozpoczął karierę jako scenarzysta komedią "Rakietą w kosmos" dla Disney'a. Nie trzyma się jednego gatunku, w jego filmografii znajduje się komedia romantyczna, parodia, dramat i horror. Napisał także adaptacje "Krótkiego, szczęśliwego żywotu brązowego Oxforda" Philipa K. Dicka i klasycznej broadwayowskiej sztuki pt. "Harvey" - obie dla Miramax Films.

Obecnie we współpracy ze zdobywcą nagrody Pulitzera Berkeley'em Breathedem pisze scenariusz i jest producentem filmu "Opus". Wcześniej wyreżyserował i wyprodukował kultowy film "Specjalni".

Oprócz pracy jako scenarzysta i producent, Craig prowadzi popularną stronę internetową o pisaniu scenariuszy "The Artful Writer". W 2004 roku został wybrany do zarządu The Writers Guild of America – kalifornijskiego związku zawodowego scenarzystów filmowych i telewizyjnych.

Craig mieszka z żoną i dwójką dzieci w małym miasteczku na północ od Los Angeles.

Robert K. Weiss (producent)

Bob Weiss rozpoczął swoją karierę jako producent filmu "Kentucky Fried Movie", przy którym po raz pierwszy współpracował z Davidem Zuckerem. Później zrobili jeszcze wspólnie "Nagą broń" i jej dwie kolejne, odnoszące sukcesy części oraz "Straszny film 3" i "Straszny film 4", które kolejno biły rekord widowni. Ponadto Weiss wyprodukował międzynarodowy przebój "The Blues Brothers". Jego inne produkcje to: "Amazonki z Księżyca" (które współreżyserował), "Doktor Detroit" i "Dziennik sierżanta Fridaya". Jako producent wykonawczy zrobił filmy: "Tommy Boy", "Odlotowy duet", "Superstar" oraz "Zalotnik w akcji".

Dla telewizji wyprodukował serię "Police Squad!", która była pierwowzorem serii "Naga broń". Stworzył też i wyprodukował serię "Sliders" dla stacji Fox oraz był producentem wykonawczym serii "Weird Science" dla USA Networks.

David Zucker (producent)

Śmiech, śmiech i raz jeszcze śmiech – David Zucker od zawsze kieruje się tą dewizą w pracy nad swoimi rozbrajającymi komediami, które na długo wprawiają widza w stan wesołości. Mieszając slapstick i cięty dowcip słowny filmem "Czy leci z nami pilot?" z 1980 roku Zucker stworzył własny gatunek komedii, który otworzył drogę takim filmom jak "Austin Powers", "Głupi i głupszy", "Ostra jazda" i czterem częściom "Strasznego filmu". Znany ze swojej umiejętności ukazania komediowej strony nawet najbardziej poważnego aktora, Zucker wiele razy był naśladowany, ale nigdy z pełnym sukcesem.

Ostatnio wyreżyserował "Straszny film 4" - czwartą część odnoszącej sukcesy serii produkowanej przez Dimension Films. Film jest kontynuacją błazeńskich wygłupów, które rozpoczęły się od parodii horrorów takich jak "Krzyk" i "Koszmar minionego lata". W filmie wystąpili Anthony Anderson, Carmen Elektra, Regina Hall ("Raperzy z Malibu"), Anna Faris ("Gorąca laska") i weteran Zuckera - Leslie Nielsen. Efektem pracy Zuckera jest jeszcze bardziej skandaliczna komedia, która przesuwa granice jeszcze dalej. Okazało się, że formuła, według której "Straszny film 4" został wyprodukowany jest właściwa – film wylądował na pierwszym miejscu box-office'u zarabiając w weekend otwarcia 41 mln dolarów i dochodząc do 84 mln dolarów w ostatecznym rozliczeniu na rynku krajowym.

Pierwszy przebój Zuckera - "Czy leci z nami pilot?" z 1980 roku – został wyreżyserowany przez niego wspólnie z bratem Jerrym oraz starym przyjacielem Jimem Abrahamsem. W filmie pomyślanym jako "komedia bez komików" zagrali aktorzy dramatyczni jak Robert Stack i Peter Graves, którzy błazeńskie teksty wygłaszali z kamiennymi twarzami. Zucker bezwiednie stworzył całkowicie nowy gatunek, który stał się świeżym powiewem w świecie komedii. Film niespodziewanie stał się hitem 1980-go roku zarabiając 83 mln dolarów, co ustawiło Zuckera i spółkę na szczycie hollywoodzkiej komedii. Zucker poszedł za ciosem produkując z Abrahamsem i swoim bratem parodię filmów szpiegowskich "Ściśle tajne" z Valem Kilmerem oraz zgryźliwą komedię "Bezlitośni ludzie" z Bette Midler i Dannym DeVito, która okazała się jednym z najbardziej dochodowych filmów 1986 roku, zarabiając 71 mln dolarów.

W 1988 roku David Zucker odważył się po raz pierwszy samodzielnie wyreżyserować film. W "Nagiej broni" wystąpił Leslie Nielsen, który wcielił się w postać porucznika Franka Drebina wykazującego dużą zdolność do znajdowania się w krępujących sytuacjach i wystawiania się na publiczne pośmiewisko. W filmie towarzyszyła mu Priscilla Presley. "Naga broń" okazała się wielkim hitem, który zainspirował powstanie dwóch kolejnych filmów - "Nagiej broni 2", która pobiła rekord widowni poprzedniczki oraz "Nagiej broni 33 i 1/3", która została wyprodukowana przez Zuckera i także okazała się kinowym przebojem.

David Zucker rozpoczął swoją karierę zaraz po ukończeniu college'u. Zaczynał od kilku pożyczonych magnetowidów i starej kamery. Przekonał swojego brata Jerry'ego i przyjaciela Jima Abrahamsa, by pomogli mu w stworzeniu grupy komediowej Kentucky Fried Theater. Grupa powstała na tyłach księgarni w Madison w stanie Wisconsin. Po przeniesieniu się w 1972 roku do Los Angeles odnosili sukcesy z kolejnym show, który był wyjątkową mieszkanką skeczy filmowanych kamerą wideo i kamerą klasyczną oraz odgrywanych na żywo. W ciągu pięciu lat stali się najsłynniejszą małą grupą teatralną w historii Los Angeles. W 1977 wyprodukowali swój pierwszy film fabularny, trafnie nazwany "Kentucky Fried Movie", który stał się hitem niezależnego kina, dziś osiągnął status kultowej klasyki.

W ostatnich latach Zucker poszerzył swoją działalność o inne gatunki. Takimi filmami jak pełen napięcia thriller "Telefon" z Collinem Farrellem, czy dramat "Spacer w chmurach" z Keanu Reevesem, Zucker udowodnił, że posiada wszechstronny talent oraz dobry zmysł do projektów, które mogą odnieść sukces.

Drake Bell (Rick Ricker/The Dragonfly)

Jego bogata biografia odejmuje film, telewizję i muzykę. Drake Bell sam o sobie mówi, że jest jednym z najbardziej obiecujących młodych talentów w Hollywood, jako że cały czas zabiera się za nowe, ekscytujące projekty.

Ostatnio zakończył prace nad filmem "College" - nową komedią reżyserowaną przez Deba Hagena. Drake gra w filmie Kevina, który właśnie kończy szkołę średnią. Wraz z przyjaciółmi odwiedzają college, do którego potencjalnie mogliby się dostać po ukończeniu szkoły. Będzie to dla nich najbardziej szokujący weekend, jaki to tej pory przeżyli...

Bell podpisał także kontrakt z Virtus Pictures, dzięki któremu stał się producentem i aktorem w nadchodzącym projekcie "The Miracle of Santa Rosa". Inne projekty Drake'a to użyczenie głosu zającowi w produkcji Weinstein Company "Unstable Fables" oraz w filmie animowanym "The Nutty Professor".

Drake jest najlepiej znany ze swojej roli w przebojowym serialu kanału Nickelodeon "Drake and Josh". Rola ta uczyniła go najpopularniejszą postacią wśród dzieci w wieku 9-12 lat (wg badań firmy Nielsen). Wcześniej występował w serialu komediowym "The Amanda Show" z Amandą Bynes oraz w filmie produkowanym przez HBO "Bez litości", gdzie zagrał syna Johna Cusacka. Pojawił się też gościnnie w przebojowych serialach, emitowanych w czasie największej oglądalności: "Seinfeld", "The Drew Carey Show", "Home Improvement" oraz "The Pretender".

W kinie wystąpił razem z Rene Russo i Dennisem Quaidem w produkcji Paramount "Twoje, moje i nasze". Spotkał się też ponownie z Cusackiem w filmie "Przeboje i podboje", gdzie zagrał młodszą wersję postaci granej przez Cusack’a. W "Jerry Maguire" wystąpił u boku Toma Cruise'a w niezapomnianej roli Jesse Remo – dzieciaka, który mówi Cruise'owi gdzie ten ma dokładnie pójść. Inne filmy Bella to "Neonowa Biblia", "Drifting School" i "Fresh Paint".

Drake to także znakomity muzyk. Zagrał wiele koncertów promujących swoje niezależnie wydaną płytę "Telegraph", do której napisał, zagrał i wyprodukował wszystkie utwory. Jego ogromny talent dostrzegła wytwórnia Universal Motown, z którą wydał płytę "It’s only Time" w 2006 r. Skomponował także wszystkie utwory, które wykonuje jego bohater w "Drake and Josh", włączając motyw przewodni show. Bell stworzył też ścieżkę dźwiękową do filmu Nickelodeona "Zoey 101". Na drogę rockowego i popowego muzyka-kompozytora wszedł po tym, jak w wieku 12 lat wygrał prywatne lekcje w "The Who’s Roger Daltrey" oraz otrzymał rolę w filmie "W pogodni za przeznaczeniem".

Ostatnio wraz z Aly, AJ i Corbin Bleu, Drake udał się na festiwal Nextfest, który ma być najbardziej gorącym festiwalem młodzieżowym, jaki pamięta. Jednocześnie pracuje nad swoim kolejnym albumem, który ma ukazać się jeszcze w 2008 r.

Drake Bell mieszka obecnie w Los Angeles, jest namiętnym fanem The Beatles – posiada dużą kolekcję płyt winylowych z ich muzyką.

Sara Paxton (Jill Johnson)

Sara Paxton to młoda, zdolna aktorka, która pokazała swoją wszechstronność w filmach kinowych, telewizyjnych i w muzyce. Wkrótce rozpoczyna zdjęcia do "Ostatniego domu na lewo" - współczesnej wersji klasycznego thrillera Wesa Cravena. Ostatnio można było zobaczyć ją w komedii wyprodukowanej przez studio Universal "Sydney i siedmiu nieudaczników", w której zagrali także Matt Long i Amanda Bynes. Paxton zagrała także w bardzo dobrze przyjętym "Urwanym filmie" o świeżo upieczonym studencie college'u, który walczy z problemem alkoholowym.

Sara jest prawdopodobnie najlepiej znana z komedii Foxa "Akwamaryna", w której zagrała główną postać syreny, która szuka miłości na lądzie. Zdjęcia były kręcone w Australii, gdzie Sara mogła poprawić swoje umiejętności pływackie będąc zmuszona pływać z syrenim ogonem! Ostatnio można było ją oglądać w "Return to Halloweentown: Witch U" dla kanału Disneya. Zagrała tu Marnie Cromwell, która postanawia dowiedzieć się czegoś więcej o swoich wiedźmowych korzeniach i wstępuje na uniwersytet w magicznym królestwie Halloweentown. Dowie się tu, jak wykorzystywać magiczne moce.

W najbliższej przyszłości Sara zadebiutuje albumem "The Ups & Downs", którym pokaże swoje zdolności muzyczne. Do pracy nad albumem zaprosiła kilku świetnych producentów i twórców piosenek, żeby upewnić się, że album będzie zabawny, świeży i optymistyczny.

Sara zagrała też tytułową rolę Darcy Fields w "Darcy’s Wild Life" dla Discovery Kids oraz NBC Saturday Mornings. Jej postać to córka supergwiazdy, której życie dramatycznie się zmienia, gdy mama postanawia przenieść się z rodziną z Malibu do przepięknie położonego, ale odległego rancza. Wideoklip do piosenki "Take a Walk" z "Darcy’s Wildlife" był często pokazywany w Discovery Kids.

Sara wcieliła się także w postać Staci w "Piżama party" wytwórni MGM. Wystąpiła gościnnie w "Malcolm In The Middle" dla stacji Fox oraz "Will & Grace" dla NBC. W serialu "Summerland" co jakiś czas powraca jako Sarah Bordin – dziewczyna Jesse McCartneya, która przysparza mu kłopotów.

Wspaniała kariera Sary rozpoczęła się, gdy miała 6 lat. Od tego czasu uzbierała imponującą listę występów w reklamach, telewizji i filmie. Miała możliwość pracowania przy bardzo różnorodnych projektach takich jak dramaty "CSI: kryminalne zagadki Las Vegas" i "CSI: kryminalne zagadki Miami", czy serial dla Warner Bros o wchodzeniu w pełnoletność "Greetings From Tuscon" z 2002 r.

Inne filmy, w których się pojawiła to "Kłamca, kłamca", "Żołnierz przyszłości", "Melodie miłości" i "Haunted Lighthouse".

Jej występy telewizyjne obejmują główną rolę w "Hounded" dla kanału Disneya, gościnne występy w "State of Grace", "Lizzie McGuire", "Frasier" oraz w kultowych serialach Foxa "Action" i “Passions".

W ciągu kilku ostatnich lat pracowała przy wielu pilotach: "Amber, Amber" dla Nickelodeona z Cindy Williams i Julią Duffy, a dla Warner Bros "Generation Gap", w którym zagrała Paige – wnuczkę legendarnej aktorki Debbie Reynolds. Zagrała też w pilocie serialu-remake'u "Mr. Ed" z Sherilynn Fenn i Shermanem Helmsleyem.

Christopher McDonald (Lou Landers/The Hourglass)

Christopher McDonald jest jednym z najbardziej zajętych i wszechstronnych aktorów w Hollywood. Uwielbiany za swoją rolę komediową jako Mr. Stifler w "American Pie", a także za niezapomniane role w "Thelmie i Louisie" i "Farciarzu Gilmourze" Gilmour jest klasycznie wykształconym aktorem z dużą grupą fanów. Występując gościnnie w "Sopranos", The Bronx Is Burning" i "61" zagrał swoje najwybitniejsze telewizyjne role dramatyczne. Ostatnio zakończył zdjęcia do mocno oczekiwanego, niezależnego filmu "My Sexiest Year" z Harvey Keitelem i Frankie Munizem oraz do filmu "Fanboys" z Seth Rogan, Kristen Bell i Williamem Shatnerem.

McDonald po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę Hollywood, gdy zagrał Goose'a McKenzie w "Grease 2" z Michelle Pfeiffer. Pomimo, że otrzymał wtedy wiele ofert pracy w filmach, wybrał poświęcenie się studiom aktorskim w Royal Academy of Dramatic Art w Londynie oraz w London Academy of Music and Dramatic Art. Po powrocie do Los Angeles rozpoczął godną pozazdroszczenia karierę, która do tej pory rozwija się w szybkim tempie. Zgrał w: "Chłopcach z sąsiedztwa" (1985), "Outrageous Fortune" (1987), "Wszystko jest możliwe" (1989), "Thelmie i Louisie" (1991), "Do szaleństwa" (1991), "Dzikiej orchidei 2" (1992), "Dwóch zgryźliwych tetrykach" (1993), "Fatalnym instynkcie" (1993), "Na granicy ryzyka" (1994), "Quiz Show" (1994), "Cover Story" (1994), "Rich Man's Wife" (1995), "Farciarzu Gilmourze" (1996), "Wiercipięcie" (1997), "Flubberze" (1997), "Stalowym gigancie" (1999), "Gniewie oceanu" (2000), "Małych agentach 2" (2002), "Grind" (2003), "Obławie" (2004), "Z ust do ust" (2005), "American Pie" (2006), "Kickin It Old Skool" (2007) i "Mad Money" (2008).

Szacunek dla gry w teatrze skłonił McDonalda do powrotu do Nowego Jorku, gdzie zagrał rolę Billiego Flynna, nikczemnego prawnika w sztuce "Chicago" Kandera i Ebba. Przedstawienie objechało cały kraj, a McDonald zdobył uznanie zarówno krytyki, jak i widzów. Aktor wystąpił także w "Nightclub Cantina", "Hay Fever", "Bounders" oraz w produkcjach The Los Angeles Theatre Center "Hamlet", "Otello" i "The Taming of the Shrew". McDonald jest zdobywcą nagrody Drama-logue dla najlepszego aktora za rolę w sztuce "Final Touches".

McDonald regularnie występuje w telewizji w serialach "Cracking Up" (Fox), "Kim Possible" (Disney), "North Shore" (Fox), "Family Law" (CBS) oraz "Veronica’s Closet" (NBC).

Urodzony w Nowym Jorku, gdzie także wychowywał się, jest jednym z siedmiorga rodzeństwa. W ostatnim roku nauki w Hobart College zdecydował o pójściu w kierunku aktorstwa. Oprócz studiowania w Londynie, McDonald uczęszczał także do Stella Adler Acting Conservatory w Nowym Jorku.

McDonald i jego żona Lupe są dumnymi rodzicami trzech córek i syna. Mieszkają w Los Angeles.

Leslie Nielsen (wujek Albert)

Zagrał w ponad 100 filmach kinowych i ponad 1500 razy pojawił się w programach telewizyjnych. Leslie Nielsen wyrobił sobie mocną reputację grając osoby cieszące się autorytetem (włączając dowódcę statku kosmicznego w klasycznym filmie science-fiction "Zakazana planeta" oraz kapitana pechowego statku w "Tragedii Posejdona") zanim nie zmienił swojego wizerunku o 180 stopni dzięki niesamowicie zabawnej, bo zagranej śmiertelnie poważnie roli zbzikowanego doktora w "Czy leci z nami pilot?" (1980) Zuckera, Abrahamsa i Zuckera. Później kontynuował współpracę z grupą ZAZ przy serialu telewizyjnym "Police Squad!", gdzie po raz pierwszy zagrał rolę porucznika Franka Drebina, którą później powtórzył w bożonarodzeniowej produkcji Paramount Pictures "Naga broń" (1988), a następnie w sequelu "Naga broń 2 1/2" (1991) oraz ponownie w "Nagiej broni 33 1/3" (1994).

"Praca z Zuckerami i Jimem Abrahamsem to najwspanialsza rzecz, jaka mi się przydarzyła w życiu" - mówi aktor. "W przeszłości oglądałem w telewizji powtórki filmów z moim udziałem i nie mogłem powstrzymać śmiechu z powodu ich nadęcia i powagi. Te postaci nagle wydały mi się zabawne, włączając te grane przeze mnie".

Urodził się w Reginie w kanadyjskiej prowincji Saskatchewan, jako syn górskiego policjanta. Pierwsze lata swojego życia spędził niedaleko północnego koła podbiegunowego. Kiedy jego starszy brat musiał pójść do szkoły rodzina przeniosła się na południe do Edmonton w prowincji Alberta. Po ukończeniu szkoły służył jako strzelec w Kanadyjskich Królewskich Siłach Powietrznych.

Pierwsze kroki w show biznesie postawił w Calgary, gdzie pracował w stacji radiowej jako technik, disc jockey i prezenter. Następnie studiował aktorstwo w Lorne Greene's Academy of Radio Arts w Toronto, gdzie otrzymał stypendium do Neighborhood Playhouse w Nowym Jorku. Tam studiował aktorstwo pod okiem Sanforda Meisnera, taniec u Marthy Graham, a następnie w sezonie letnim ćwiczył w Actor's Studio.

Jego kariera telewizyjna rozpoczęła się w 1950 roku występem w "Studio One" u boku Charltona Hestona. W tym samym roku wystąpił jeszcze w 46 programach na żywo w samym sercu czegoś, co później nazwano "złotą erą telewizji". "Ale niewiele tam było złota" - mówi Nielsen. "Płacono nam po 75 czy 100 dolarów za jeden występ".

W 1954 roku Paramount Pictures sprowadziło Nielsena do Hollywood, gdzie zagrał w "The Vagabond King" Michaela Curtiza. Po tym przyszedł długoterminowy kontrakt z MGM i takie filmy jak "Okup", "Płeć przeciwna" i "Jeden przeciw wszystkim". Następnie został wypożyczony do Universala, dla którego to studia zagrał u boku Debbie Reynolds rolę kawalera w filmie "Tammy and the Bachelor". W studiu wciąż pamięta się o tym filmie, jako o jednym z największym sukcesów kasowych.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych regularnie grywał w telewizyjnych serialach sensacyjnych takich jak "Wagon Train", "The Fugitive", "The Virginian", "Cannon", "Kojak", "S.W.A.T." i "Vegas". Wystąpił także w siedmiu własnych serialach takich jak "The New Breed" (1961-62, jako porucznik Price Adams), "Peyton Place" (1965-70, jako doktor Vincent Markham), "The Protectors" (1969-70, jako Sam Danforth), "Bracken's World" (1970, jako szef studia John Bracken) oraz w mini-serialu "Backstairs at the White House" (1979, jako Ike Hoover).

W teatrze wystąpił w Los Angeles u boku Carol Burnett w "Love Letters" w 1990 r. Później okresowo występował w przedstawieniu "Darrow", zanim nie pojechał w tournee po kraju ze swoim "one-man show" (wrzesień 1999 – luty 2000). Przedstawienie zostało zamówione także przez Europejczyków: dwa tygodnie trwały występy w The English Speaking Theatre of Vienna w Austrii i dziewięć tygodni w Anglii i Szkocji.

Począwszy od sukcesu "Czy leci z nami pilot?" Nielsen zaczął faworyzować grę w komediach telewizyjnych kosztem dramatów. Wystąpił w serialu "Police Squad!" (1982, za tę rolę był nominowany do nagrody Emmy dla najlepszego aktora w serialu komediowym) oraz "Shaping Up" (1984, jako właściciel klubu fitness Buddy Fox). W latach 2001-2002 grał w serialu "Liography" w Canadian Comedy Network, gdzie wcielił się w postać Terence'a Brynne McKennie.

Nielsena można było też zobaczyć jako chłopaka Katherine Helmond w "Who's the Boss" oraz faceta, który romansował z Beą Arthur, by poślubić ją w finale dwuczęściowego "Golden Girls" (1992). We wczesnym 1993 roku zagrał nie kogo innego, jak Boga w "Herman's Head" Foxa. Występował też w komediach i filmach obyczajowych jako postać główna lub jedna z postaci głównych w filmach telewizyjnych i kinowych, np. w 1994 roku w "Evening Shade" w roli najbogatszego mieszkańca miasteczka, w "Due South" (1995-1996), gdzie po raz pierwszy zagrał Mountiego oraz w wielu programach produkowanych przez Hallmark, w tym "Harvey" (1999).

W uznaniu jego komediowych umiejętności Leslie Nielsen otrzymał w 1995 roku nagrodę UCLA's Jack Benny jako osiemnasty laureat idąc w ślady takich wielkich poprzedników jak Johnny Carson, Lili Tomlin, Steve Martin, Whoopi Goldberg, George Burns i Carol Burnett. Aktor dumny jest także z powodu uhonorowania do miejscem na Kanadyjskiej Promenadzie Sław (1 czerwca 2001). Ponadto w 2003 roku aktor otrzymał jedną z najbardziej cenionych odznak w swoim kraju – Order Kanady (najwyższe cywilne odznaczenie Kanady).

Na długiej liście filmów z udziałem Nielsena znajdują się także "Bal maturalny" (1980), "Koszmarne opowieści" George'a Romero (1982), "Gdy zło jest dobrem" Richarda Brooksa (1982), "Karygodne zaniedbanie" (1985), "Rasowy stypendysta" (1986), "Home Is Where The Hart Is" (1987) oraz jego ostatni jak do tej pory film dramatyczny "Wariatka" (1987), w którym gra Johna ginącego z rąk prostytutki granej przez Barbarę Streisand.

W 1990 roku aktor wystąpił w "Egzorcyście 2 1/2", a w 1993 w "Surfującym ninja". W 1995 r. dołączył do niespożytego Mela Brooksa, który w potrójnej roli producenta, reżysera i scenarzysty stworzył film "Drakula – wampiry bez zębów".

Zaraz po zakończeniu zdjęć u Brooksa, Nielsen rozpoczął pracę przy "Szklanką po łapkach" (1996) produkowanym przez firmę Hollywood Films należącą do Disneya. Wcielił się tu w postać Dicka Steele'a, agenta WD40, a także zadebiutował tym filmem w roli producenta wykonawczego.

W 1997 roku wystąpił w produkcji Viacom "Dzieciaki do wzięcia" - sequelu swojego poprzedniego filmu "Dzieciaki do wynajęcia". Wiosną tego roku zagrał w "Panu Magoo" Disneya, a jesienią – w komedii Warnera "Ścigany". 1999 rok przyniósł występ w "2001: Odyseja komiczna". W roku milenijnym Nielsen zagrał w "Kevinie, władcy północy" oraz w tytułowej roli w "Walniętym świętym?!" - filmie pokazanym na gwiazdkę w sieci ABC.

Film "Faceci z miotłami" - beztroska komedia o międzynarodowym sporcie na lodzie, jakim jest curling – otrzymał światową reklamę, kiedy Nielsen pojawił się w telewizji, żeby opowiedzieć o sporcie i filmie zaraz przed rozpoczęciem zawodów podczas olimpiady zimowej w Salt Lake City w 2002 roku.

W 2006 roku w "Strasznym filmie 3" Nielsen ponownie pokazał swoją specjalność grając ważniaka, który nie bardzo ma pojęcie, co się wokół niego dzieje, a mimo to zawsze kończy jako zwycięzca. W "Sf3" wcielił się w postać prezydenta Stanów Zjednoczonych zmuszając wszystkich widzów do zaciśnięcia kciuków, by tylko mu się powiodło. Film był jego ponownym spotkaniem z Davidem Zuckerem – jednym z ludzi, którzy skierowali jego karierę w stronę komedii.

Jako bratanek wielkiego Jeana Hersholta, Leslie poświęca wiele ze swojego pozaekranowego czasu drugiej karierze obiboka-golfisty. "Nie mam większych celów, czy ambicji" - mówi Nielsen. "Jakkolwiek pracuję wystarczająco ciężko, by utrzymywać jako taki status gwiazdy, bym mógł być cały czas zapraszany na turnieje golfowe".

Oprócz stale rosnącej liczby fanów filmowych, Nielsen stał się także bohaterem marnych graczy w golfa. Wydał szereg publikacji wideo i książek, które sprawiają, że jego fani czują się lepiej: "Leslie Nielsen's Bad Golf Made Easier" (1993, "Słaba gra w golfa jeszcze łatwiejsza") oraz "Leslie Nielsen's Bad Golf My Way" (1994, "Chcę źle grać w golfa"). W 1995 r. wydawnictwo Doubleday opublikowało "Leslie Nielsen's Stupid Little Golf Book" ("Głupia książeczka do golfa Lesliego Nielsena"). Wśród wielu innych mądrości można znaleźć taką opinię autora: "Golf jest grą, której można nauczać. Niestety nie można się jej nauczyć".

Kevin Hart (Trey)

Gdy wchodzi do pomieszczenia, atmosfera od razu się zmienia. Czuje się respekt dla jego nieskromnej serdeczności i sex appealu. Rozmowy cichną, ciśnienie w barometrze podnosi się, powietrze gęstnieje w oczekiwaniu. Kevin Hart elektryzuje. Otoczka gwiazdy emanuje od niego niczym nowojorski billboard, kiedy tylko wchodzi na scenę i rozbawia publiczność swoim wyjątkowym poczuciem humoru.

Debiutował w klubie kabaretowym w Filadelfii. Publiczność przyjęła go z szerokimi ramionami. Porzucił więc pracę sprzedawcy butów w sieci z obuwiem dla sportowców i rozpoczął pogoń za snem o gwiazdorstwie. Poczucie humoru płynie w jego żyłach razem z czerwonymi i białymi krwinkami.

Zaczynał od pracy na pełny etat w takich klubach jak Boston Comedy, Caroline's, Stand-Up NY, The Improvisation, The Laugh Factory oraz The Comedy Store w Los Angeles. Później rozszerzył występy o kluby w Amsterdamie i Londonie. Występy podczas festiwalu Montreal Comedy okazały się być trampoliną do kariery filmowej. Zagrał w "Papierowych żołnierzach" (2002), "Strasznym filmie 3" (2003), do którego napisał swój tekst oraz "Nadchodzi Polly" (2004).

W 2004 roku był producentem wykonawczym, scenarzystą i aktorem sitcomu dla telewizji ABC "The Big House", który był luźno oparty na motywach z jego własnego życia w Filadelfii. Pozostałe jego występ w telewizji obejmują "Love, Inc.", "25 Best Bodies", serial "Showtime", "Barbershop" oraz "Wild ’n' Out" z Nickiem Cannonem w MTV. Największy przełom przyszedł wraz z pierwszoplanową rolą w "Soul Plane", która umożliwiła mu przejście do filmu kinowego. Otrzymał wtedy role w "Strasznym filmie 4", "W wirze" i "40-letnim prawiczku".

Kevin posiada przedziwną zdolność, która pozwala mu odstawiać scenariusz i tak improwizować, by publiczność była zadowolona. Nieważne, czy zabawia grupę prezesów banku podczas bankietu charytatywnego dla United Way, czy wrzeszczy ponad zespołem rockowym z college'u, zawsze pozostawia widownię usatysfakcjonowaną i domagającą się więcej.

Obecnie Kevin jest czołowym przedstawicielem klubowych kabareciarzy w kraju. Wkrótce będzie go można też zobaczyć w wielu filmach takich jak "Nie wszystko złoto, co się świeci" z Matthew McConaugheyem i Kate Hudson, "Starship Dave" z Eddiem Murphym i Gabrielem Unionem, "Parental Guidance", "The Last Stand" z Anthonym Andersonem i Guyem Torrym oraz w "Disco Ball" Boba Baileya. Występy sceniczne nadal są jego największą miłością, ale mocno pracuje też nad warsztatem aktorskim i pisarskim.

Marion Ross (ciocia Lucille)

Marion Ross jest prawdopodobnie najbardziej znaną odtwórczynią ról głowy rodziny w telewizji. Jej rola w "Superhero Movie" jest kolejną tego typu. Poszukując świeżego tematu w niekończącej się, przebojowej sadze "Brothers and Sisters", producenci zaangażowali Marion do roli wścibskiej matki stałych aktorów serialu Sally Field i Rona Rivkina. Wcześniej Ross zagrała matkę Drew Carey w stacji ABC.

Seria "matczynych" ról zaczęła się od portretu "pani Cunningham" w klasycznym już serialu "Happy Days" oraz roli głowy rodziny żydowskich emigrantów z Polski w bardzo dobrze przyjętym przez krytykę serialu "Brooklyn Bridge".

Gdy TV Guide opublikował listę 100 najlepszych seriali telewizyjnych wszech czasów, pojawiły się na niej trzy, w których wystąpiła Marion: "Happy Days", "Brooklyn Bridge" oraz "Statku miłości", gdzie zagrała kobietę będącą obiektem zainteresowania kapitana.

W międzyczasie Marion zagrała rolę pani Diamant, głowy żydowskiej rodziny ściganej przez Nazistów w filmie "Hidden in Silence" telewizji Lifetime, za którą otrzymała nominację do nagrody Emmy. Jednocześnie jej występ w "Czułych słówkach: ciągu dalszym" (kontynuacji "Czułych słówek") został uznany przez krytyków za oskarowy, co pociągnęło za sobą wiele nagród, w tym nominację do Złotych Globów, nagrodę Texas Film Critics i międzynarodowe uznanie krytyki. W filmie zagrała najlepszą przyjaciółkę postaci granej przez Shirley MacLaine.

Z powodu swojej roli w "Brooklyn Bridge", gdzie zagrała głowę żydowskiej rodziny o wielkim sercu, często była utożsamiana z narodowością żydowską. "Moi przodkowie to szkoccy i irlandzcy prezbiterianie, którzy wychowywali się na środkowym Zachodzie" - śmieje się Marion.

Dla młodej, żywiołowej Ross rola w "Brooklyn Bridge" była prawdziwą trampoliną. Zagrała ją ogromnie przekonująco, kompletnie, pokazując dużo więcej, niż mogłoby to wynikać z jej wieku za co została doceniona przez dosłownie każdego krytyka telewizyjnego w kraju. Wśród nich była Dorothy Rabinowitz z Wall Street Journal, która powiedziała: "Ilość emocji jaka pojawia się na twarzy tej wspaniałej aktorki sprawia, że nie musi ona wypowiadać ani jednego słowa".

Viewers For Quality Television, organizacja, która ma w swoich szeregach wielu czołowych, krajowych krytyków telewizyjnych, była pod takim wrażeniem roli Ross, że dwukrotnie przyznała jej tytuł "Najlepszej Aktorki w Serialu Komediowym". Jednocześnie Akademia Telewizyjna dwukrotnie nominowała ją do nagrody Emmy w tej samej kategorii.

W przerwie pomiędzy sezonami, gdy większość aktorów grających tak wymagające role wybiera raczej wyjazd na wakacje, Ross porwała się na dwa projekty teatralne. Krytyka przyjęła entuzjastycznie jej zaskakujący portret Amandy w klasyku Tennessee Williamsa "The Glass Menagerie" w La Jolla Playhouse. Po raz kolejny zagrała tu postać z epoki, tym razem używając południowego akcentu. Następnie wzięła udział w projekcie teatru National Women z uniwersytetu w Los Angeles (UCLA). "One-woman show" pt. "A Lovely Light" także zebrał wiele pochlebnych opinii krytyków. Kiedy udało się jej wyłuskać kilka tygodni na wakacje, niestrudzenie pojechała do Włoch, gdzie wyszukała kilka garnków do swojej kolekcji włoskiej ceramiki artystycznej.

Jeszcze gdy uczęszczała do college'u w San Diego wyrobiła sobie opinię aktorki, która jest w stanie wcielić się w każdą postać. Nieważne, czy jest to klasyczny dramat, czy współczesna komedia, Ross zawsze wyposaża swoje postaci w charakterystyczne dla siebie cechy takie jak ciepło, szczerość i bezpośredniość.

Ostatnio poszerzając swoje aktorskie umiejętności Marion zagrała Berthę w sztuce "Pippin" - postać stworzoną na Broadwayu przez Irene Ryan. Sztuka była wystawiana w Michigan. Ross zaśpiewała w niej piosenkę "No Time At All". Wystąpiła też u boku swojego starego towarzysza, broadwayowskiego aktora Paula Michaela, w komedii "Over the River and Through the Woods" w reżyserii legendarnego Craiga Noela. Sztuka wystawiana była w Old Globe w San Diego, gdzie biła wszelkie rekordy popularności. Ponownie było później w The New Theatre w Kansas City. Dramaturg Joe DiPietro był pod takim wrażeniem gry aktorskiej w trakcie tych przedstawień, że postanowił napisać nową sztukę "The Last Romance" specjalnie do nich. Marion i Paul odbyli także tournee po kraju ze wspaniale sprzedającą się produkcją "Love Letters", często powtarzając przedstawienie rozentuzjazmowanej publiczności na międzynarodowych statkach wycieczkowych.

W ostatnich latach Marion występowała gościnnie w filmie produkowanym przez stację NBC-TV "A Perfect Stranger" Danielle Steele. Grała też u boku Olympii Dukakis w "The Ladies and the Champ" dla stacji ABC.

Kontynuuje występy jako gwiazda w takich serialach jak "The John Larroquette Show", "Robin’s Hoods", "Sweet Juctice", "Burke’s Law", "Touched By an Angel" (za tę rolę otrzymała po raz szósty nominację do nagrody Emmy), "Hart To Hart", "That 70’s Show" i "Gilmore Girls." Ponadto można ją zobaczyć w telewizjach w całym kraju w ponownych emisjach "Happy Days" oraz "Brooklyn Bridge".

Znana jako serdeczna, ale i nieugięta pani C. z Milwaukee z serialu "Happy Days", Ross posiada miliony fanów na całym świecie. Później zagrała obiekt zainteresowań kapitana Gavina MacLeoda w "Statku miłości", by następnie porzucić telewizję dla występów na Broadwayu. Przejechała cały kraj z przedstawieniami "Arsenic and Old Lace" z Jeanem Stapletonem oraz "Steel Magnolias" z Barbarą Rush. Dodatkowo udało się jej w międzyczasie opracować swój pierwszy "one-woman show" - "A Lovely Light", oparty na sztuce z 1960 roku napisanej i wystawionej na Broadwayu przez Dorothy Stickney. Sztuka jest poświęcona życiu, miłości i niezwykłej poezji Edny St. Vincent Millay. Variety zrecenzowało jej pierwszą profesjonalną prezentację sztuki w następujący sposób: "Być może widzowie postrzegali dotąd Ross jako Marion Cunningham, ale teraz się to zmieni. Będą myśleć o niej raczej jako o Millay".

W 1990 r. entuzjastycznie przyjęto jej rolę w "Independence" Lee Blessinga w Burbank Theatre Guild, później ponownie równie dobrze przyjęto jej występ w roli uzależnionej od narkotyków matki w klasycznej sztuce "A Long Day’s Journey Into Night" Eugene'a O’Neilla w sławnym Seattle Repertory Company. Znalazła także czas, by wystąpić ze starym kolegą Henrym Winklerem w "McGyver", którego była też producentem wykonawczym dla stacji ABC. Później ponownie dołączyła do Winklera w nowej serii w 2006 roku.

Rozpoczynając swoją filmową karierę rolą w "Forever Female", Marion szybko wzbogacała swój dorobek. Do jej kolejnych filmów można zaliczyć: "Prymusa", "Legendę Inków", "Sabrinę" czy "The proud and the profane". Następnie wystąpiła w "Glenn Miller Story" i w "The Forbin Project" dla Universalu, jak również u boku Gavina MacLeoda w "Operation Petticoat", z którym zresztą zagrała wcześniej w "The Walter Winchell Film".

Kolejna długa przerwa przyszła, gdy wygrała rolę irlandzkiej pokojówki w produkcji CBS "Life with Father", która to była pierwszym serialem emitowanym w kolorze i przez kolejne trzy lata.

Inną irlandzką pokojówkę sportretowała w "Blithe Spirit", gdzie wystąpili również Noel Coward, Claudette Colbert i Lauren Bacall. Następnie przyszła rola w sławnym "Dinner at Eight" oraz gwiazdorska rola w serialu "Paradise Bay".

W 1973, przed debiutanckim sezonem "Happy Days", Marion wróciła do Globe, gdzie zdobyła ogromne uznanie za rolę Almy w "Summer and Smoke".

Mimo że jest obecnie jedną z najbardziej zajętych gwiazd Hollywoodu, cały czas grywa na scenie. Stale powraca do teatru Old Globe, gdzie zagrała w "Catsplay" portretując Paulę kradnącą mężczyznę innej kobiecie, granej przez Sadę Thompson. Natomiast w "Time of the Cuckoo" w teatrze La Mirada, zagrała tę samą rolę, co Katharine Hepburn w filmie "Summertime". Następnie przez osiem tygodni grała w Santa Ana w światowej premierze nowej sztuki Hindi Brooks, "The Whole Half." Wśród jej ról telewizyjnych można wymienić: "Skyward" w NBC-TV, "The Burning" (ABC-TV) czy "Survival of Dana" (CBS-TV), jak również popołudniową produkcję ABC-TV "Which Mother Is Mind" oraz telewizyjny film Alfreda Hitchcocka "Inicjacja".

Podczas gdy fani z całego świata mówią, że wychowywali się pod okiem pani C., niemalże drugiej matki, Marion buduje swoją nową widownię wśród dzieci, które piszczą z radości, kiedy odkrywają, że to ona jest babcią Sponge Boba Kanciastoportego, najnowszego idola dzieci. Niezaprzeczalnie przeznaczone jest jej pozostanie ukochaną figurą matki w przemyśle rozrywkowym.

Jest rozwiedziona. Z obecnym wieloletnim partnerem mieszka w uroczym, przestronnym, utrzymanym w wiejskim stylu domu w San Francisco Valley. Swą posiadłość nazwala "Farmą Szczęśliwych Dni", ponieważ dzięki pracy w tym serialu, udało jej się kupić ten dom. Przylegający do domu ogród nosi nazwę "Sophie Park", na cześć głowy rodziny, w którą wcieliła się w "Brooklyn Bridge".

Ma dwójkę dzieci aktora Jima Meskimena i producentkę i scenarzystkę Ellen Plummer.

Brent Spiner (doktor Strom)

Brent Spiner urodził się i wychował w Houston w Teksasie. Już w szkole średniej zainteresował się aktorstwem. Tam właśnie jego nauczyciel dramatu, Cecil Pickett, rozpalał ogień w swoich studentach. To dzięki jego wpływowi pojawiła się cała grupa znaczących aktorów i reżyserów, jak: Spiner, Randy Quaid, Dennis Quaid, Thomas Schlamme, Trey Wilson czy Cindy Pickett.

Po ukończeniu college’u Spiner skierował swoje kroki do Nowego Jorku. Pojawił się tam w kilku przedstawieniach na Broadwayu i na Off-Broadwayu, np. "A History of the American Film", "Sunday in the Park with George", "Big River", "Trzej Muszkieterowie" i "Mewa" Czechowa na Nowojorskim Festiwalu Szekspirowskim. Podczas pobytu w Nowym Jorku zagrał również u Woody’ego Allena we "Wspomnieniach gwiezdnego pyłu", a poza tym w niezależnej produkcji "Rent Control" i w mini serialu "The Dain Curse".

Po kilku rolach telewizyjnych w takich filmach jak "Robert Kennedy i jego czasy", "Crimes of Innocence", "Polowanie na Claude'a Dallasa", "Family Sins" i występach gościnnych w takich produkcjach, jak "Hill Street Blues", "Night Court" czy "Cheers", Brent zdobył rolę, dzięki której najprawdopodobniej znany jest najbardziej, Androida DATA w "Star Trek: Następne pokolenie". Po siedmiu latach obecności serialu telewizyjnym Brent zagrał również w czterech fabułach "Star Treka", w tym w "Nemezis", do którego zresztą współtworzył scenariusz.

Jego powrót na Broadway w roli Johna Adamsa we wznowieniu "1776" przyniósł mu nominację do nagrody DRAMA DESK dla Najlepszego aktora w musicalu. Niedługo później zagrał również w sztuce Yasmine Rizy "Life x 3" w teatrze Circle In the Square.

Wystąpił u boku Halle Berry w telewizyjnej "Wschodzącej gwieździe", co zostało docenione nominacją do nagrody Golden Satellite dla najlepszego aktora w filmie telewizyjnym lub mini serialu.

Wśród innych jego filmów można wymienić "Dzień niepodległości", "Morska przygoda", "Stary, gdzie moja bryka?", "Mistrz kamuflażu", "Miasteczko South Park", "Fenomen", "Sam" i "Awiator".

Ryan Hansen (Lance Landers)

Ryana najlepiej możemy pamiętać z serialu "Weronika Mars". Wystąpił również w takich przebojach telewizyjnych, jak "Las Vegas", "Świat Raven" ("That’s So Raven") czy "Grounded for Life".

W "Superhero Movie" Ryan wcielił się w postać Lance’a, chłopaka Jill Johnson i siostrzeńca Lou Landersa.

Pamela Anderson (The Invisible Girl)

Pamela Anderson jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych twarzy show businessu. Została odkryta podczas meczu Kanadyjskiej Ligii Futbolu, gdy jej twarz została pokazana na wielkim telebimie. Tłum oszalał, gdy na ekranie pojawiła się dwudziestojednoletnia blondynka w koszulce browaru Labatt. Kierownictwo Labatta natychmiast dostrzegło jej urodę i fotogeniczność. Firma zaproponowała jej kontrakt reklamowy.

W 1989 roku Anderson pojawiła się na okładce Playboya i od tego czasu znalazła się na niej jeszcze jedenaście razy, czyli więcej niż ktokolwiek inny. Niedługo później udało jej się zdobyć rolę w "Słonecznym Patrolu" oraz w innym serialu "Pan Złota Rączka". W 1998 r. dołączyła do grupy JF Lawtona produkującej ironiczną komedię "VIP".

W ostatnich dziesięciu latach zdjęcia Pameli należały do najczęściej ściąganych z Internetu.

Prywatnie Pamela jest oddaną matką i sama wychowuje swoich synów. Jest też obrończynią praw zwierząt. Za swoją niestrudzoną pracę dla PETA otrzymała w 1999 r. Nagrodę im. Lindy McCartney, a w 2006 r. została uhonorowana gwiazdą w Kanadyjskiej Alei Sław za lata pracy jako modelka i aktorka.

Tracy Morgan (pan Xavier)

Nominowany do nagrody NAACP Image Tracy Morgan gra gwałtowną i nieprzewidywalną gwiazdę filmową Tracy'ego Jordana w zdobywcy nagród Emmy "30 Rock" stacji NBC. To pracownicza komedia, w której miejscem pracy jest studio, gdzie nagrywany jest show telewizyjny. Widownia telewizyjna poznała wcześniej Morgana w przebojowym serialu komediowym "Martin" w roli Hustlemana. W 1996 roku Morgan dołączył do serialu "Saturday Night Live", w którym grał przez siedem sezonów i stworzył takie zapadające w pamięć postaci jak Astronauta Jones, czy kumpel Brian. Po opuszczeniu "Saturday Night Live" stworzył swój własny program "The Tracy Morgan Show" oraz użyczył głosu w "Crank Yankers".

Morgan pojawił się również w takich filmach kinowych, jak: "Wykiwać klawisza", "Mały", "Jay i Cichy Bob kontratakują czy "Head of State". Ostatnio zagrał w "First Sunday", razem z Ice Cube i katt Williams (Sony Pictures). Niedługo pojawią się nowe filmy, jak "G-Force" z Nicolasem Cagem, Penelope Cruz, Willem Arnettem i Stevem Buscemi.

Poza ww. nominacją do nagrody NAACP Image, Morgan razem z całą obsadą "30 Rock" był nominowany do nagrody Screen Actors Guild 2008 za wybitny występ grupy w serialu komediowym.

Regina Hall (pani Xavier)

Regina Hall jest aktorką, która wnosi do swoich ról naturalny wewnętrzny blask i z całą pewnością jest to jeden z powodów dla których publiczność chce ją bez przerwy oglądać na dużym ekranie.

Hall jako "Brenda" pojawiła się u boku Anny Faris w czterech kolejnych odsłonach "Strasznego Filmu". Ostatnio, razem z Tracym Morganem i Ice Cubem wystąpiła w "First Sunday", a wcześniej w "Bardzo długiej nocy poślubnej" Johna Schultza z Cedrikiem the Entertainerem, Mikem Eppsem i Gabrielle Union.

Długo nie zapomnimy jej roli jako "Peaches" w komedii "Porwanie na żądanie", gdzie zagrał również Anthony Anderson.

Regina ma na swoim koncie również role w niezależnej produkcji Mariusa Balchunasa "The Elder Son". Wśród innych jej filmów można wymienić "Danikę" Ariela Vromena, "Raperów z Malibu" Johna Whitesella, gdzie wystąpiła obok Jamie Kennedy, Taye Diggs i Blair Underwood; "Miłość i koszykówkę" Giny Prince-Blythewood z Omarem Eppsem, Sanaą Lathan i Alfrem Woodardem. Ponadto razem z Taye Diggs, Sanaą Lathan i Nią Long zagrała w "Drużbie" Malcolma D. Lee, a z Mekhi Phifer, Chi McBride i Kevinem Carrollem w "Płatnym w całości" Charlesa Stone’a.

Na małym ekranie można było ją zobaczyć w sławnej "Ally McBeal" Davida E. Kelley’a, gdzie wcieliła się w Corettę Lipp. W "Ally McBeal" pojawiła się zresztą wcześniej w 2001 r., gdy w trzech odcinkach zabłysnęła jako młodszy zastępca Larry’ego Paula, granego przez Roberta Downeya Juniora. Bazując na tym sukcesie, wróciła do serialu jako regularna aktorka w sezonie 2001-2002.

Hall zagrała również z Weseleyem Snipesem i Sanaą Lathan w "Disappearing Acts" Giny Prince, realizowanym dla HBO Films. W tej historii miłosnej, opartej na księżce Terry’ego McMillana Regina wcieliła się w postać Portii.

Oprócz tego wystąpiła w takich produkcjach telewizyjnych, jak "NYPD Blue" i "New York Undercover".

Simon Rex (Human Torch)

Simon Rex już od ponad dziesięciu lat bawi publiczność jako aktor, model, raper i artysta komediowy. Swoją karierę modela rozpoczął pracując dla takich gigantów odzieżowych jak Tommy Hilfiger czy Calvin Klein. Niedługo później dostał pracę w MTV jako VJ (video jockey – wizualny odpowiednik disc jockeya), gdzie spędził kolejne dwa lata przeprowadzając wywiady z gwiazdami muzyki, filmu i telewizji.

Rex dosyć szybko przeszedł do pracy aktorskiej angażując się w kilka produkcji firmy Warner Bros. Zagrał pierwszego chłopaka Keri Russell w "Felicity" oraz Mickeya w "Jack and Jill" z Amandą Peete i Jaime Pressly. Niedługo potem wcielił się w postać narzeczonego Jenny Garth w "What I Like About You" z Amandą Bynes. Wystąpił też w produkcjach innych stacji telewizyjnych, jak choćby "Talk Soup" E! Network.

Do kinowych ról Rexa można zaliczyć występ u boku Anny Faris i Charliego Sheena w "Strasznym Filmie 3" (dla Dimension Films) oraz takie tytuły, jak: "Straceni", "Zemsta po śmierci", "Pledge This" czy "Karate Dog", gdzie zagrał obok Jona Voighta. W 2008 na ekrany wchodzi, oprócz "Superhero Movie", niezależny "Hotel California" z udziałem Erica Paladino.

Po odkryciu Mickeya Avalona i wyprodukowaniu płyty "Dyslexic Speedreaders", Rex stworzył sobie alter ego "Dirt Nasty" to raper, który naśmiewa się z hollywoodzkiego stylu życia. Jego autoironiczna piosenka "Droppin Names" przyniosła mu uznanie, a przebój taneczny "1980" stał się ulubieńcem klubowiczów. Ostatnio "Dirt Nasty" supportował Red Hot Chili Peppers podczas ich trasy koncertowej po Stanach i Europie. Grał również przed Markiem Ronsonem w Anglii. Wsparcie fanów i popularność internetowa pomogły znacząco w zorganizowaniu jego pierwszej amerykańskiej trasy.

Obecnie razem z przyjaciółmi Nickiem Swardsonem i Davidem Spadem postanowił stworzyć serię komicznych krótkich metraży, które spotykają się z dużym uznaniem na wielu stronach internetowych, włączając ogromnie popularną stronę Willa Ferrella "Funny Or Die".

W wolnym czasie Simon Rex torturuje siebie występując przed publicznością w monologach komediowych.