Hell (2011)

Jest rok 2016. Świat, który dotąd znaliśmy, przestał istnieć. Temperatura na Ziemi wzrosła o 10 stopni Celsjusza. Słońce – dawniej źródło życia, światła i ciepła, obróciło Ziemię w jałową pustynię i doprowadziło do długotrwałych susz, dając początek palącym jak ogień upałom. Przeszywające światło wdziera się niemal wszędzie i nawet noce są nieznośnie jasne. Woda zanika, a kaptury i maski to jedyna ochrona przed słońcem, które parzy jak rozżarzony ogniem węgiel.

W świecie, w którym każda rzecz jest na wagę złota, rozpoczyna się śmiertelna walka o przetrwanie. Maria wraz z młodszą siostrą – Leonie i chłopakiem – Filipem jadą samochodem w góry. Mają nadzieję, że zbierające się tam chmury przyniosą upragniony deszcz. To dla nich ostatnia szansa na ratunek. Rodzice i krewni umarli, a zapasy jedzenia oraz wody szybko się kończą.

Gdy zaczyna brakować benzyny, zatrzymują się na opuszczonej stacji benzynowej. Spotykają tam wychudzonego Toma, który próbuje ich okraść. Chłopak sprawia wrażenie inteligentnego i zna się na samochodach, więc Filip postanawia go zabrać w dalszą podróż.

Jadąc przez wypalony słońcem ląd, czwórka nagle napotyka powalony na drodze słup elektryczny, który tarasuje drogę. Okazuje się, że to zasadzka. Gdy Maria, Filip i Tom postanawiają sprawdzić okolice, zamaskowani nieznajomi uprowadzają samochód, a wraz z nim Leoni. Sytuacja staje się dramatyczna, ale Tom namierza oprawców i wymyśla plan ratunku.

Akcja odbicia Leoni kończy się fiaskiem. Tom wpada w ręce porywaczy, a Filip okazuje się tchórzem i zostaje ranny. Maria nie ma wyboru. W świecie, w którym nikomu nie można zaufać, musi zaryzykować i stanąć twarzą w twarz z groźnym wrogiem. To wyzwanie zaprowadzi ją na skraj piekła, w którym zamiast litości i ludzkich odruchów, jest tylko bezwzględna walka o przetrwanie.

Hell to pełen napięcia psychologiczny, post-apokaliptyczny thriller, który dzięki sugestywnym zdjęciom oraz świetnie zbudowanej dramaturgii, pozwala widzom uczestniczyć w intrygującej grze z pierwotnymi ludzkimi lękami i obsesjami. Historia młodej dziewczyny, która za wszelką cenę i z narażeniem życia próbuje ratować siostrę z tragicznej sytuacji, przypomina najdoskonalsze filmy tego gatunku, takie jak: Droga, Strefa X, czy Pojutrze Rolanda Emmericha.

Młody reżyser – Tim Fehlbaum, zdobywca nagrody dla „Najlepszego reżysera” na MFF Filmfest w Monachium, zastosował w Hell szczególnego rodzaju zabieg. Za pomocą rozedrganej kamery i znakomitej ścieżki dźwiękowej, przypominającej najlepsze dokonania Depeche Mode, stworzył na ekranie w pełni realistyczną wizję spalonego słońcem świata, w którym nie można nikomu zaufać, a strach wprost czuje się w powietrzu.

Doborowa obsada aktorska, w tym: Hannah Herzsproung (Lektor, Cztery minuty/Four Minutes), grająca delikatną, choć wewnętrznie silną Marię; Lisa Vicarii, odtwarzająca postać jej młodszej siostry Leoni; Lars Eidinger jako jej tchórzliwy chłopak Filip; Stipe Erceg (Edukatorzy) w roli podejrzanego i bezwzględnego samotnika oraz demoniczna Angela Winkler (Blaszany bębenek) – wszyscy oni sprawiają, że film jest przesiąknięty atmosferą niepokoju i grozy i aż do ostatniej minuty trzyma w napięciu.

Producentem filmu jest Roland Emmerich – znany reżyser, scenarzysta i producent, twórca takich superprodukcji, jak: Dzień Niepodległości, 2012,Patriota i Gwiezdne wrota.

-Skąd wziął się pomysł na ten film?

Wpadłem na niego w trakcie studiów na wydziale reżyserii w Monachium. Zrobiłem wówczas horror w stylu zombie, zatytułowany Am Flaucher. Pokazano go na festiwalu w Hof, gdzie z kolei zobaczył go Thomas Wöbke. Film mu się spodobał i uznał mnie za obiecującego reżysera. Wspólnie zaczęliśmy pracę nad scenariuszem do Hell.

- Miał Pan już wówczas wymyśloną stylistykę tego filmu?

Na początku chciałem nakręcić klasyczny film grozy, z udziałem zombie itd. Dzięki Thomasowi Wöbke skończyło się jednak na pomyśle z wypalającym wszystko słońcem.

- Inspirował się Pan naukowymi publikacjami?

Na szczęście nie ma potwierdzonych naukowych teorii, mówiących o tym, że południowa Europa w przyszłości zamieni się w śmiercionośne cmentarzysko. Kilku ekspertów od zmian klimatycznych, z którymi konsultowałem ten scenariusz, przyznało, że coś takiego raczej się nie zdarzy.

- Co jest kluczem do specyfiki tego filmu?

Podstawą jest tu scenariusz, oparty na domysłach, na pytaniu: „a co by się stało, gdyby…” Ten film to czysta fantastyka, ale opowiedziana z perspektywy przeciętnego człowieka – zwykłej młodej kobiety, która w obliczu klimatycznej katastrofy musi się zmierzyć z podstawowymi problemami ludzkiej egzystencji.

- Jak długo trwa akcja tego filmu?

Mniej więcej trzy dni. Nie chcieliśmy epatować, a raczej delikatnie zarysować, subtelnie dotknąć tematu, pokazując mały wycinek z dziejącej się na Ziemi apokalipsy. Ten sposób wydawał mi się ciekawszy i bardziej poruszający. To miało być krótkie, osobiste spojrzenie na post-apokaliptyczną rzeczywistość.

- Jaką rolę odgrywa w tym filmie obraz?

Od początku przywiązywałem ogromną wagę do obrazu. Wiedziałem, że to właśnie w nim tkwić będzie siła tego filmu. Dlatego zrezygnowałem z kręcenia zdjęć w studio. Zależało mi na jak największej autentyczności zdjęć, przy minimalnej ich obróbce i tylko drobnych efektach komputerowych. Na początku planowałem pięćdziesiąt sztucznych efektów, ale skończyło się na czterech. A wszystko dzięki użyciu specjalnej techniki, jaką zastosowaliśmy podczas kręcenia zdjęć. Pomysł ze słońcem okazał się zbawienny, ponieważ mogliśmy polegać na naturze. Łatwo było pokazać drzewa, które tracą liście lub są ich całkowicie pozbawione.

- Ile czasu i gdzie kręcono zdjęcia?

Głównym miejscem akcji jest w tym filmie wypalony las. Producenci znaleźli zaatakowany przez insekty, bardzo zniszczony las w Bawarii, niedaleko Eggenfelden. Jedyne, co musieliśmy zrobić, to pomalować pnie drzew na czarno specjalnym, przyjaznym środowisku, kredowym sprayem. Chodziło o odtworzenie atmosfery grozy, zniszczonego i apokaliptycznego krajobrazu. Ekipa kręciła zdjęcia w tym lesie przez dwa tygodnie, włączając w to zdjęcia w tunelu kolejowym i na farmie.

- Ile dni liczył pełny plan zdjęciowy?

Łącznie 48 dni. Pozostałe zdjęcia nakręcono na Korsyce – w lesie, którego połacie latem 2009 roku w dużym stopniu spłonęły.

- Jak wyglądała współpraca z aktorami?

To dla mnie duży zaszczyt, że przy debiucie mogłem współpracować z aktorami tej klasy. Pracuję w techniczny sposób, a mając przed kamerą tak wspaniałych aktorów, mogłem się skupić na wizualnej stronie obrazu.

- Jakie są opinie aktorów na temat tego filmu?

Hannah Herzsprung, grająca rolę Marii, powiedziała, że rzadko można spotkać tak dobry i prawdziwy scenariusz. Tu nic jej zdaniem nie jest proste i oczywiste. Była zachwycona, że mogła zagrać rolę w sposób fizyczny, a w dodatku z elementami kina akcji. - Dlaczego zaangażował ją Pan do głównej roli w tym filmie?

Znałem ją z filmu Four Minutes, gdzie była tak przerażająca, że od razu o niej pomyślałem, pisząc scenariusz do Hell. Miałem zresztą rację. Wspaniale wcieliła się w postać Marii, a w dodatku potrafiła zachować poziom gry do końca.

- W produkcję Hell zaangażował się Roland Emmerich, znany z filmu 2012. Jak doszło do tej współpracy?

Roland Emmerich jest przyjacielem Thomasa Wöbke i był obecny przez cały czas kręcenia zdjęć, przy produkcji i postprodukcji filmu. To dzięki jego radzie spory budżet poszedł na sztuczny pył, który pomógł nam w stworzeniu atmosfery wyschniętego, spalonego krajobrazu. Roland miał duży wpływ na kształt mojego filmu, ale ostateczne decyzje zawsze podejmowałem samodzielnie.

Hannah Herzsprung (Maria) – ur. 7 września 1981 roku w Hamburgu. Aktorka. Zadebiutowała w filmie Cztery minuty (Four Minutes) Chrisa Krausa. W 2007 roku otrzymała nagrodę Bavarian Film Award za rolę w tym filmie. Dwa razy nominowano ją do nagrody German Film Award w kategorii „Najlepsza aktorka” i „Najlepsza aktorka drugoplanowa”. W 2009 roku otrzymała nagrodę German Film Award oraz Grimme Prize.

Lars Eidinger (Filip) – ur. 21 stycznia 1976 roku w Berlinie. Aktor. Studiował aktorstwo w renomowanej szkole Ernst Busch w Berlinie. W trakcie studiów grał na deskach niemieckich teatrów, a następnie wszedł do zespołu berlińskiego teatru Schaubühne i zagrał w takich spektaklach, jak: Hamlet, Sen nocy letniej, Mizantrop. W 2008 roku zadebiutował jako reżyser spektaklem The Robbers. Po występach w kilku telewizyjnych serialach, przełomem okazał się film Torpedo, a następnie Everyone Else. Lars Eidinger jest mężem śpiewaczki operowej – Ulrike Eidinger. Ma z nią córkę.

Stipe Erceg (Tom) – ur. 30 października 1974 roku w Splicie, w Chorwacji. Aktor. W wieku czterech lat wyemigrował z rodzicami do Niemiec. W latach 1996-2000 studiował aktorstwo w Europejskim Instytucie Teatralnym w Berlinie i uczęszczał na zajęcia w Centrum Grotowskiego we włoskiej Pontederze. Karierę rozpoczął u boku Daniela Brühla i Julii Jentsch w filmie EdukatorzyHansa Weingartnera. Za rolę w tym filmie oraz w Don’t Look For Me Tilmana Zensa otrzymał stypendium German Film oraz nagrodę Max Ophüls Award. Jego charyzmatyczne aktorstwo było widoczne również w takich filmach, jak:Baader Meinhof (2008), Phantom Pain (2009), The Bone Man (2009) iTożsamość (2010), gdzie zagrał u boku Liama Neesona i Diane Kruger. Erceg mieszka w Berlinie z żoną i dwojgiem dzieci.

Angela Winkler (Eliza) – ur. 22 stycznia 1944 w Templin w niemieckiej Brandenburgii. Aktorka. Studiowała aktorstwo w Monachium. Zadebiutowała w filmie Sceny myśliwskie z dolnej Bawarii (1969) w reżyserii Petera Fleischmanna, jak również w filmie Volkera Schlöndorffa Utracona część Katarzyny Blum (1975), za który otrzymała nagrodę German Film Award dla „Najlepszej aktorki”. Wkrótce zagrała także w: Knife in the Head (1978),Blaszanym bębenku (1979), Edith’s Diary (1983), Dantonie (1983) Andrzeja Wajdy, Bronstein’s Children (1991), Wideo Benny‘ego Michaela Hanekego oraz w Trzy (2010) Toma Tykwera.

Tim Fehlbaum – ur. W 1982 roku w szwajcarskim Basel. Reżyser, scenarzysta. W latach 2002-2009 studiował reżyserię w Akademii Filmu i Telewizji w Monachium. Wyreżyserował wówczas kilka krótkometrażowych filmów, w tym Für Julian, za którego otrzymał Nagrodę Główną na Shocking Shorts Awards. Reżyserował teledyski muzyczne, w tym dla monachijskiego zespołu Blumentopf. Pracował jako operator przy dokumentalnym filmie Kinder der Schlafviertel (2005) oraz przy My American Cousin (2008). Jego niskobudżetowy film Am Flaucher był rodzajem wprawki przed Hell.

Thomas Wöbke – producent, scenarzysta. Hell jest pierwszym jego projektem po rozpadzie długoletniego producenckiego układu z Jakubem Claussenem i Uli Putz. Firma producencka Claussen+Wöbke+Putz Filmproduktion odniosła sukces debiutując takimi filmami, jak: After Five in the Forest Primeval, Beyond Silence, 23, Crazy, Distant Lights, Anatomia I and II, Play It Loud!, Summer Storm oraz Krabat and the Legend of the Satanic Mill. Anatomy I and II

„Zachwycający debiut Tima Fehlbauma Hell to mistrzowska, post-apokaliptyczna przypowieść o przetrwaniu, w której nie brakuje wyjątkowo przemyślanej taktyki. Historia kilku zdesperowanych ludzi szukających wody na wysuszonej słońcem Ziemi, nasuwa skojarzenia z takimi filmami jak Planeta małp, Mad Max lub Uwolnienie, ale Fehlbaum wydaje się na nowo je odczytywać.”

Variety

„Tim Fehlbaum wykorzystuje ponury scenariusz dla bogatego wizualnie, nastrojowego thrillera, który w pierwszej części opowiada o świecie, w którym brak zaufania, a w drugiej przeskakuje z tematu, wprowadzając zbiorowego wroga. I chociaż tytuł filmu pochodzi z niemieckiego i oznacza „jasność”, to jego angielskie tłumaczenie, czyli „piekło”, również idealnie by tu pasowało. Hellmożna określić jednym zdaniem: Droga spotyka się tu z Teksańską masakrą piłą mechaniczną (minus sprzęt), bo jest to rzeczywiście film o przemocy, w którym pojawia się jej jednak niewiele.”

The Hollywood Reporter

„Droga była niezwykle klimatycznym i smutnym filmem, w klimatach post-apokaliptycznych. Od tamtej pory nie powstała żadna podobna produkcja. Hellzdaje się iść podobnym tropem.”