Stosunki międzymiastowe (2010)

Zwariowana i romantyczna, zrealizowana z sercem i z humorem komedia Stosunki międzymiastowe opowiada o tym, co może się wydarzyć, kiedy napędzany piwem i pieczonymi skrzydełkami jednonocny romans przypadkowo przerodzi się w coś więcej.

Kiedy Erin i Garrett spotykają się, ich zamiarem jest spędzenie razem kilku zabawnych i zwariowanych tygodni, zanim Erin powróci na studia w San Francisco, a Garrett zostanie w Nowym Jorku. Jednakże kiedy moment wyjazdu Erin zbliża się, obydwoje uświadamiają sobie, że poczuli do siebie coś więcej oraz, że czymkolwiek to jest, nie chcą tego kończyć. Postanawiają zatem kontynuować związek na odległość.

W filmie występują Drew Barrymore i Justin Long w roli pary na odległość, która swoje fantazje erotyczne spełnia przez telefon. Barrymore zdradza — ,,spodobała mi się ta historia, ponieważ jest bardzo zabawna i seksowna, ale także niesamowicie wzruszająca. Nie mogłam przestać myśleć o tych postaciach i naprawdę byłam ciekawa, dlaczego, albo w jaki sposób, mogli lub nie mogli poradzić sobie ze swoimi problemami. Każda historia, która opowiada o zawiłych relacjach damsko-męskich w bardzo zabawny i współczesny sposób, wydaje mi się niezmiernie interesująca”.

,,Czytałem wiele komedii romantycznych — wspomina Long — i ta wydała mi się wyjątkowa dlatego, że była dużo bardziej naturalna i realistyczna, ale także bardzo zabawna i dynamiczna”.

,,W wyniku tego, że realizuję filmy dokumentalne, w których staram się uchwycić prawdziwe życie, chciałam wyreżyserować film, który byłby tak realistyczny, jak to tylko możliwe — ludzie naprawdę przeklinają i otwarcie wyrażają swoje opinie” — mówi reżyserka Nanette Burstein. ,,To była taka oryginalna historia z naturalnym wydźwiękiem. Do mnie ten materiał naprawdę przemówił i poczułam, że wiele ludzi będzie mogło się do niego odnieść”.

Producent Adam Shankman zgadza się — ,,to naprawdę realistyczne spojrzenie na problemy związków na odległość, które mogą być naprawdę trudne do pokonania, niezależnie od tego, jak bardzo tacy ludzie się uwielbiają”.

Shankman, wraz ze współproducentką Jennifer Gibgot, również uznali realistyczny i dojrzały charakter komedii za innowacyjny. ,,To było bardzo ekscytujące, zarówno dla Jennifer, jak i dla mnie, ponieważ nigdy wcześniej nie braliśmy udziału w tego typu przedsięwzięciu. Przy tej okazji odkryłem, że moje poczucie humoru nieznacznie oscyluje wokół dekadencji” — twierdzi Shankman.

,,Niesamowitą dowolność oferuje możliwość kręcenia sceny, niezależnie od tego, czy jest to scena miłosna czy scena walki, w której postaciom wolno rozmawiać w taki sposób, w jaki ludzie rozmawiają naprawdę” — mówi Gibgot.

Scenariusz jest pierwszym dziełem fabularnym Geoffa LaTulippe’a, który bez trudu znalazł inspirację. ,,To może być dla wielu ludzi szokujące, ale pomysł na tę historię powstał podczas nocy spędzonej na piciu alkoholu” — oznajmia ze śmiertelną powagą. Razem z producentem wykonawczym Davem Neustadterem zastanawiali się nad nowymi pomysłami, kiedy Neustadter wspomniał, że właśnie zakończył związek na odległość. ,,Dave miał w zanadrzu sporo historii na temat tego, przez co przeszedł, a ponadto żaden z nas nie przypominał sobie, żeby to zagadnienie było kiedykolwiek wcześniej tematem filmu, a zwłaszcza komedii. Pomyśleliśmy, że taki film mógłby być pełen zabawnych zdarzeń i jednocześnie poruszać prawdziwie poważne kwestie, ale tylko do pewnych granic. Prawdziwe życie ma granice.

LaTulippe nie miał jednak problemu z przesuwaniem tych granic, pisząc scenariusz i dialogi. Poza romansem Garrett miał jeszcze bliskie związki przyjacielskie z innymi ważnymi dla niego osobami, najlepszymi kumplami Boxem i Danem, w których role wcieliły się wschodzące gwiazdy komedii Jason Sudeikis i Charlie Day. LaTulippe stworzył dla tych postaci kilka zaskakujących i nieprawdopodobnych sytuacji.

,,To już nie są lata 50., nie boimy się widoku kobiecych kolan ani przekleństw, a jednak wydaje się, że wszystko to, co w scenariuszu jest zabawne, stało się przedmiotem krytyki” — uśmiecha się Day.

,,To był jakiś scenariusz? Nie czytałem scenariusza” — śmieje się Sudeikis.

,,Świat pełen jest sarkastycznych ludzi, a Geoff zdecydowanie jest jednym z nich” — komentuje Shankman. ,,Ta historia nie jest do końca poważna, ponieważ jej bohaterowie mają poczucie ironii i wiedzą, że żyją w prawdziwym świecie i robią to, co robią prawdziwi ludzie, żeby spróbować być razem pomimo niezbyt sprzyjających okoliczności. Udaje im się nawet zachować poczucie humoru”.

Producent Garrett Grant stwierdza — ,,w obliczu dzisiejszej sytuacji ekonomicznej, trudnej przede wszystkim dla młodych ludzi nieustabilizowanych zawodowo, toczy się walka o to, żeby dać sobie radę, nie mając na to wystarczających środków. Brak możliwości podjęcia dowolnej pracy czy brak pieniędzy na częste podróże tam i z powrotem to ciężka i powszechna sytuacja”.

LUDZIE HONORU

Ekranowy flirt prawdopodobnie najważniejszy jest w komediach romantycznych, natomiast w innych filmach ma już mniejsze znaczenie. Jednak skoro twórcy filmu postanowili nadać mu komediową otoczkę, świetne porozumienie pomiędzy wszystkimi członkami obsady było kluczowe, zwłaszcza że Burstein zamierzała zachęcać do improwizacji na planie.

,,Naprawdę chciałam, żeby atmosfera była luźna i jak najbardziej realistyczna, więc wiedziałam, że będziemy musieli zatrudnić aktorów, którzy są nie tylko wybitnie uzdolnieni, ale także z natury zabawni” — oznajmia reżyserka.

,,Wszystkie gwiazdy idealnie się z nami zgrały” — mówi Grant w odniesieniu do najwyższej rangi obsady, którą zebrali i w której skład weszli między innymi: weteranka komedii romantycznych Drew Barrymore, Justin Long, Christina Applegate oraz aktorzy komediowi Jason Sudeikis i Charlie Day.

Gibgot natomiast zauważa — ,,ponieważ Erin i Garrett spędzają tak wiele czasu osobno, ich przyjaciele i rodzina są bardzo ważnymi postaciami. W związku z tym chcieliśmy otoczyć Drew i Justina fantastyczną obsadą drugoplanową, której członkowie wnieśliby na plan trochę humoru”.

Rola przyszłej dziennikarki, Erin, wymagała od Barrymore silnej determinacji, wrażliwości, jak również błyskotliwego poczucia humoru. ,,Drew często wcielała się w role typowych amerykańskich gwiazdek uwielbianych przez publiczność, natomiast Erin ma silną wolę, przeklina, otwarcie wyraża swoje zdanie oraz świetnie odnajduje się w męskim towarzystwie. Drew odegrała tę rolę, nie tracąc przy tym ani odrobiny swojego wdzięku” — stwierdza Burstein.

,,Erin jest bardzo silną dziewczyną. Może chodzić do barów, wygrywać w grach wideo i otaczać się samymi facetami” — mówi Barrymore. ,,Jednak kiedyś zdarzyło jej się przedłożyć związek ponad wszystko i gorzko tego żałowała, więc nie zamierza zrobić tego po raz drugi. Bardzo podobało mi się odgrywanie postaci, która ma cięty język, jest dowcipna i szczera. Pokochałam jej brawurę”.

,,Bycie wykształconą kobietą koło 30. ciągle jeszcze uwięzioną na stażu z powodu kurczącego się rynku pracy i licznej konkurencji jest frustrujące” — komentuje Shankman. ,,A zatem, podobnie jak wielu innych młodych profesjonalistów, Erin wychodzi po pracy, żeby odreagować. Bawi się tak samo intensywnie, jak pracuje” — dodaje producent. ,,Myślę, że zmiana tempa podziałała na Drew ożywczo i dlatego fantastycznie odegrała tę rolę”.

Ofiarą uczuć Erin jest Garrett, łowca talentów dla jednej z wytwórni muzycznych, którego pasjonuje klasyczna muzyka indyjska, ale jako pracownik tej wytwórni zmuszony jest do współpracy z dużo bardziej komercyjnymi zespołami. Garrett miewa też pewne skłonności autodestrukcyjne, które przejawia, ilekroć jest w poważnym związku. W tę postać wciela się Long, którego Shankman opisuje jako ,,zwyczajnego faceta, takiego, z którym mogą się utożsamiać inni faceci i którego bardzo lubią kobiety”.

,,Garrett w pewnym sensie tkwi w rutynie, zarówno w sferze zawodowej, jak i osobistej” — twierdzi Long. ,,Jest kierownikiem niższego szczebla pragnącym wybić się w branży, która jego zdaniem jest skorumpowana. W dodatku właśnie rzuciła go dziewczyna, z którą spotykał się przez kilka miesięcy, ponieważ, jak zwykle, nie mógł rozpocząć kolejnego etapu. Wtedy właśnie spotyka tę dziewczynę — tę zwariowaną, przekorną, trochę zarozumiałą dziewczynę, która jest słodka, zabawna i bardzo go intryguje — i, uwaga: zaczynają się spotykać”.

,,Moim zdaniem zarówno Erin, jak i Garrett są naprawdę uczciwymi, niedoskonałymi postaciami” — zauważa Shankman. ,,Czasami Garrett postępuje niewłaściwie, czasami Erin. W dodatku obydwoje są samolubni. Jednak mimo że życie oferuje im możliwość ucieczki, szczerze próbują wszystko ułożyć, zanim ocenią, czy to rzeczywiście wymaga zbyt wiele poświęcenia. Podczas gdy prawie cały film rozbawia nas do łez, wzruszające sceny z udziałem Drew i Justina dodają mu powagi”.

Przez cały film Erin i Garrett są wspierani i krytykowani przez przyjaciół, a w przypadku Erin także przez rodzinę. Christina Applegate wciela się w postać Corinne, nadopiekuńczej siostry Erin, którą przerażają miłosne wybory młodszej siostry, zarówno te poprzednie, jak i te obecne.

Applegate przypisała swojej postaci historię, według której ,,przez wiele żyły tylko we dwie. Pomyślałam, że być może Corinne w pewnym sensie wychowywała Erin” — spekuluje aktorka. ,,Dlatego za wszelką cenę stara się kontrolować zarówno swoje życie, jak i siostry, chociaż ona sama także bywa troszeczkę nieokiełznana”.

,,Christina i Drew były świetne” — oświadcza Burstein. ,,Mimo że pracowały ze sobą po raz pierwszy, miałam wrażenie, że są prawdziwymi siostrami”.

Barrymore przyznaje rację. ,,Świetnie pracowało mi się z Christiną” — mówi. ,,Niezwykle mnie inspirowała i cały czas mnie rozśmieszała”.

Na przeciwległym wybrzeżu jest Garrett, któremu często towarzyszą najlepsi przyjaciele: Box i Dan, którzy lubią Erin, ale nie są przekonani, czy lubią Garretta, kiedy jest z nią, a raczej, dokładnie rzecz biorąc, kiedy po jej wyjeździe jego główną rozrywką stają się ciągłe SMS-y i rozmowy telefoniczne.

W rolę Boxa, który pracuje z Garrettem w wytwórni muzycznej, wcielił się Jason Sudeikis. ,,Cyniczny i przemądrzały Box jest najlepszym przyjacielem Garretta” — komentuje Sudeikis. ,,Boxa lekko irytuje fakt, że dzięki technologii umożliwiającej randki na odległość jego przyjaciel jest zupełnie nieobecny. Nawet jeśli są tuż naprzeciwko siebie”.

Charlie Day wcielił się w rolę Dana, szczerego, ale niemądrego współlokatora i zarazem przyjaciela Garretta, który stara się urozmaicić romans Garretta, wykorzystując fakt, że ściany ich apartamentu są cienkie jak papier. Day wyjaśnia — ,,Dan często podsłuchuje, co dzieje się w pokoju Garreta i albo komentuje przez ścianę, albo włącza muzykę, która jego zdaniem pasuje do sytuacji. Jest nie tylko przyjacielem Garretta, ale także jego DJ-em”.

,,Jason przedstawił postać Boxa z kąśliwym poczuciem humoru, a Charlie był tak samo słodki jak Dan. Tak więc aktorzy odgrywali swoje role w bardzo zabawny sposób” — zauważa Gibgot. ,,To męskie trio było bardzo oryginalne. Dobrze się razem bawili i powstała między nimi prawdziwa więź, co według mnie ma swoje odzwierciedlenie w filmie”.

Do męskiego grona aktorów dołączyli także komicy: Jim Gaffigan w roli Phila, męża Corinne, oraz Ron Livingston w roli Willa, przełożonego Garretta.

,,Mieliśmy wspaniałą obsadę” — cieszy się Burstein. ,,Okazali się nawet bardziej zabawni, niż przewidywałam. Ponieważ to był mój pierwszy film fabularny, czułam, że mam ogromne szczęście”.

ZA HORYZONTEM

Sceny filmu Stosunki międzymiastowe kręcone były w Nowym Jorku i okolicach, natomiast po zakończeniu głównej produkcji nakręcone zostały niezbędne ujęcia w San Francisco.

,,Ponieważ film opowiada o związku na odległość miasta, w których żyją bohaterowie, muszą stać się dla nich schronieniem” — twierdzi Shankman. ,,Zawsze uwielbiałem historie miłosne, których akcja rozgrywa się w Nowym Jorku i San Francisco. Możesz czuć się samotny i jednocześnie być częścią społeczności, ponieważ gdziekolwiek jesteś, otacza cię życie”.

Żeby oddać ten klimat, Burstein pracowała z operatorem zdjęć Erikiem Steelbergiem, scenografem Kevinem Kavanaughem i projektantką kostiumów Catherine Marie Thomas.

Wiele scen z Nowego Jorku nakręcono w różnych zakątkach Central Parku. Najważniejsze sceny nagrywane były w popularnych miejscach, takich jak: Sheep’s Meadow, Literary Walk na południu Mall i Lake przy Boathouse, gdzie Barrymore, Long, Sudeikis i Day weszli razem do jednej z upragnionych łodzi.

Burstein postanowiła wykorzystać umiejętności, które zdobyła jako dokumentalistka, i zebrała niewielką ekipę, żeby nakręcić kilka niekonwencjonalnych scen z udziałem Erin i Garretta. ,,Chcieliśmy pokazać, jak zakochują się w sobie na przestrzeni kilku randek, więc poszliśmy i nakręciliśmy trochę materiału w wysokiej rozdzielczości bez scenariusza na terenie Coney Island i Chinatown” — relacjonuje reżyserka. Ekipa i aktorzy przez pewien czas pozostawali niezauważalni, aż do momentu, kiedy tłumy ludzi zaczęły się nimi interesować i rozpoznawać Barrymore i Longa.

Akcja toczyła się w The Half King, śródmiejskim barze należącym między innymi do Burstein, w którym filmowa Erin pracowała jako kelnerka i który podczas produkcji stał się ulubionym miejscem spotkań członków obsady i ekipy. Sceny kręcono także w przynajmniej 11 innych barach i restauracjach, położonych w różnych miejscach między Upper West a Lower East oraz na Brooklynie.

Niektóre sceny wewnętrzne powstały w Hellgate Studios w dzielnicy Queens, gdzie Kavanaugh i jego zespół stworzyli kilka scenerii: apartament Garretta i Dana, łącznie z sypialnią Garretta, której wystrój daje Danowi pierwszą okazję do muzycznej oprawy spotkania Garretta i Erin, solarium, w którym Garrett stara się ożywić swoją bladą, typową dla wschodniego wybrzeża karnację oraz sypialnię Erin w domu jej siostry w San Francisco. Resztę mieszkania z San Francisco nagrywano w Riverdale w Nowym Jorku, gdzie wnętrze podmiejskiego lokalu Corinne i Phila nakręcono w wolnostojącym domu.

Akcja rozgrywała się także w popularnych miejscach, takich jak: lotnisko JFK, które zastąpiło również lotnisko Oakland, Chelsea Piers, gdzie chłopcy ćwiczą grę w golfa oraz college Pratt Institute, którym zastąpiono Uniwersytet Stanford. W produkcję zaangażowano też dwie redakcje prasowe. Siedziby New York Daily News posłużyły jako San Francisco Chronicle, a redaktor naczelny tej gazety wystąpił w specjalnej scenie. Biura agencji prasowej Associated Press (AP) zastąpiły fikcyjne biura New York Sentinel, gdzie Erin pracuje jako stażystka. Po raz pierwszy w historii produkcja filmu odbywała się w siedzibach legendarnych grup medialnych, które na czas kręcenia filmu pozostały otwarte. W tle niektórych ujęć widać nawet pracujących ciężko prawdziwych członków personelu AP.

,,Mieliśmy szczęście, że filmowaliśmy Nowy Jork latem” — mówi Grant. ,,Pogoda była wspaniała, a to miasto jest takie widowiskowe i stylowe. Nie musieliśmy nic robić, żeby pięknie wyglądało, ponieważ ono takie już na nas czekało”. Członkowie obsady i ekipy filmowej wiele czasu spędzili wspólnie w różnych śródmiejskich lokalach, jedząc i pijąc cieszące się dobrą sławą potrawy i napoje. ,,W pewnym momencie wszyscy zaczęli mówić: »dobrze, koniec z jedzeniem, musimy w tej chwili przestać jeść«” — śmieje się. ,,To była świetna zabawa”.

WYRZUTKI

Muzyka w Stosunkach międzymiastowych także dostarcza rozrywki. Twórcy filmu byli bardzo zadowoleni, że trafili na zespół The Boxer Rebellion, który w tej historii odgrywa rolę nieokreślonej i nieznanej grupy muzycznej, na której koncert Erin zabiera Garretta, kiedy ten jest u niej w San Francisco. Gitarzysta Todd Howe, basista Adam Harrison, perkusista Piers Hewitt i wokalista Nathan Nicholson tworzą brytyjski zespół muzyczny, który zarówno w życiu, jak i w filmie nie jest związany z żadną wytwórnią. Zespół trafił na plan filmu za pośrednictwem pracownika New Line Cinema, który widział ich występ w Los Angeles. Twórcy filmu początkowo myśleli, że będą musieli zatrudnić aktorów, którzy stworzą fikcyjny zespół grający z playbacku i to odkrycie nimi wstrząsnęło. Zespół grał na żywo podczas pracy na planie, dając w ten sposób realistyczny wydźwięk scenom i autentyczny koncertowy klimat aktorom.

,,Jestem bardzo szczęśliwa, że zespół The Boxer Rebellion wystąpił w moim filmie” — mówi Burstein. ,,Mają taki oryginalny głos i bardzo filmowe brzmienie. Kiedy ich usłyszałam, mogłam sobie ciągle wyobrażać sceny z ich piosenkami”.

Członkowie zespołu przyzwyczajeni są do tworzenia muzyki na potrzeby występów na scenie i proces pisania piosenek do filmu uznali za trochę odmienny.

,,Jest dużo wytycznych” — stwierdza Nicholson. ,,Na przykład musieliśmy przedłużyć wstęp do utworu, który wykonywaliśmy podczas filmowego koncertu, tak aby mógł tam wejść dialog”.

Mimo wszystko członkowie zespołu stanęli na wysokości zadania. Hewitt zauważa — ,,zazwyczaj kiedy piszemy, nie mamy scenariusza narzucającego nam temat lub tonację ani nikogo mówiącego: »zrób trochę więcej tego albo trochę mniej tamtego«, więc jest to zupełnie inny sposób pisania. Jednak to była miła odmiana”.

Poza pisaniem piosenek i obserwowaniem tego, co dzieje się na planie, podobało im się występowanie przed kamerą. ,,Nigdy nie pomyślałbym, że będziemy mieli szansę wystąpić w filmie. Było naprawdę fantastycznie” — mówi Howe. ,,To było wspaniałe doświadczenie i zarazem świetna reklama dla naszego zespołu” — dodaje Nicholson.

,,To prawda — do tej pory nasze twarze pojawiały się tylko w radiu” — żartuje Harrison.

NIEKOŃCZĄCA SIĘ MIŁOŚĆ

Podobnie jak wiele par stawiających czoła rozłące bohaterowie Stosunków międzymiastowych starają się nie utracić poczucia humoru ani uczuć, które uwalniają kiedy są razem.

,,Mimo że Erin i Garrett dzieli tysiące mil, chcieliśmy mieć pewność, że nie rozdzieliliśmy ich serc ani poczucia humoru” — mówi Drew Barrymore. ,,Staraliśmy się zawsze to okazywać”.

Justin Long przyznaje rację, dodając: ,,częścią przesłania dla mnie i mam nadzieję, że także dla widzów jest to, że film w ogóle nie zwalnia tempa, tak samo jak związki i tak samo jak życie”.

Producent Adam Shankman twierdzi — ,,myślę, że widzowie naprawdę zobaczą w tych bohaterach siebie, swoich przyjaciół, chłopaków albo dziewczyny. Film jest uczuciowy, szczery i przede wszystkim zabawny”.

Reżyserka Nanette Burstein mówi — ,,Uważam, że to jest zabawnie szczera komedia o wyzwaniach i problemach związku na odległość, starająca się podsumować życie, a konkretnie karierę i miłość człowieka, który ma 30 lat i czuje, że powinien mieć już jakiś plan. To jest przeciwstawienie kariery i miłości oraz humorystyczne spojrzenie na to, która siła może na końcu zwyciężyć”.