Męsko-damska rzecz (2006)

Autorem pomysłu „Męsko-damskiej rzeczy” jest producent Steve Hamilton Shaw z firmy Rocket Pictures. Połączenie romantycznej historii o zamianie ciałami z filmem dla nastolatków zwróciło uwagę innego producenta Davida Furnisha. Jak sam zaznacza, pomysł stanowił atrakcyjny punkt wyjścia dla komedii: „Dorastanie to okres, w którym czujemy się niepewni zarówno swojej atrakcyjności jak i pozycji wśród rówieśników. W liceum można także znaleźć szereg klanów: szpanerów, kujonów, sportowców i innych. Pomysł, aby bohaterzy zamienili się ciałami i trafili do przeciwnego klanu, jest dla nich samych przerażający, ale dla widza stanowi niewyczerpane źródło humoru”.

Obok Shawa nad scenariuszem komedii pracował uznany dramaturg i twórca filmowy oraz telewizyjny Geoff Deane. Za najważniejsze zadanie postawił sobie ukazanie świata z odmiennych punktów widzenia: „Próbowałem ustalić, jak wyglądałby mój dzień, gdybym był dziewczyną. Co mógłbym na tej przemianie zyskać, a co stracić”. W scenariuszu położono nacisk na pokazanie huśtawki uczuć, jakich doznają bohaterowie: niedowierzania, paniki, gniewu, chęci zemsty i użalania się nad sobą. Postaci mają jednak okazję przewartościować uprzedzenia, z jakimi do siebie podchodzą. Widzowie doczekają się także objawów charakterystycznej dla wieku dorastania burzy hormonów.

„Wyszła z tego bardzo zabawna historia”, zapewnia producent wykonawczy Elton John. Słynny muzyk i wokalista dodaje, że nie brakuje w niej także wzruszeń. Poglądowi temu wtóruje reżyser Nick Hurran, któremu najbardziej spodobał się wątek miłosny, rozwijany w „Męsko-damskiej rzeczy”: „Zamiana ciał to tylko jeden z atutów tego filmu, pod wieloma względami jest to klasyczna, dojrzała komedia romantyczna”.

Poszukując odtwórcy roli Woody’ego producenci od początku brali pod uwagę Kevina Zegersa, docenionego za trudną rolę nastolatka poszukującego swojego biologicznego ojca w komediodramacie „Transamerica”. „Wiedzieliśmy, że potrafi nadać tej postaci silną osobowość”, podkreśla Shaw. „To jego pierwszy występ w komedii romantycznej i od razu wielki sukces”, dodaje Hurran. O swoim bohaterze Zegers mówi: „To prawdziwy facet, luzak, któremu wydaje się, że pozjadał wszystkie rozumy. Musiał być jednak kimś więcej niż zwykłym mięśniakiem, żeby zyskać sympatię widzów”.

Grająca w niezwykle popularnym serialu „Życie na fali” Samaire Armstrong również była dla producentów wymarzoną odtwórczynią roli Nell. Aktorka pojawiła się na planie po zakończeniu zdjęć do komedii „Całe szczęście” i horroru „Stay Alive” i, jak twierdzi Hurran, „obdarzyła swoją bohaterkę wielkim wdziękiem i seksapilem”. Armstrong określa Nell jako „ofermę, która może wydawać się dziewczyną naiwną w miłości, ale świadomą tego, jak ludzie ją postrzegają”.

Reżyser miał kilka pomysłów na psychologiczne uwiarygodnienie zamiany ciałami: „Codziennie musieliśmy przypominać sobie, w jakim momencie historii teraz się znajdujemy. Czy oglądamy Woody’ego czy Nell w jego ciele? Kevin i Samaire musieli zdawać sobie z tego sprawę w każdej sekundzie zdjęć. Próby rozpoczęły się od scen, w których Zegers grał rolę męską, a Armstrong żeńską. Oboje mieli okazję zaobserwować charakterystyczne gesty, zachowania i odzywki partnera”, wspomina Hurran.

Twórca nie ukrywa, że postaci drugoplanowe są motorem akcji „Męsko-damskiej rzeczy”. Wśród nich najważniejszą rolę odgrywają rodzice nastolatków. „Sharon Osbourne i Maury Chaykin tworzą z Woody’m idealną rodzinkę. W ich domu jest zawsze bałagan i hałas, ale także mnóstwo miłości. Z kolei rodzice Nell utrzymują wszystko w idealnym porządku. Oczekując od córki sukcesów w nauce, stale wywierają na nią presję” tłumaczy Hurran.

„Męsko-damska rzecz” jest debiutem kinowym Sharon Osbourne, znanej ze słynnego reality show stacji MTV„Rodzina Osbournów”. David Fournish przyznaje, że aktorka najlepiej spisuje się w rolach nieodbiegających znacznie od jej własnej osobowości. Żona Ozzy’ego Osbourne’a wspomina, że uległa namowom, gdy dowiedziała się, że jej postać jest bardzo do niej podobna: „pełna miłości, trochę niezorganizowana i wiecznie wrzeszcząca na swoich bliskich.” Do cech wymienionych przez reżysera, Osbourne dorzuca także obojętny stosunek do pieniądzy, wspaniałe poczucie humoru i duży dystans, przede wszystkim do siebie samej.

Maury Chaykin, grający Stana Deana, podkreśla nieokrzesanie swojego bohatera, a także fantastyczny kontakt z żoną i poczucie zadowolenia ze swojego życia, w tym z prowadzonego przez siebie sklepu „Świat Chochli”. Sherry Miller, wcielająca się w rolę sąsiadki Deanów, wyniosłą panią Bedworth, jest jego przeciwieństwem: „Moją postać macie znienawidzić. To ona pełni funkcję czarnego charakteru. Wspaniała jest jednak jej miłość do córki – Nell”. Ted Bedworth, grany przez Roberta Joya, pozostaje pod jej przemożnym wpływem, co zaznacza sam odtwórca: „Nie nadają z żoną na tych samych falach. Nawet gdy mają zrobić coś razem, on pozostaje sercem rodziny, a ona jej motorem”.

„Męsko-damską rzecz” kręcono jesienią 2005 roku w Toronto i studiach Shepperton w Wielkiej Brytanii. Za stronę wizualną filmu odpowiadali Steve Danyluk – operator, scenograf Craig Lathrop, autorka kostiumów Donna Wong i John Richards – montaż. Za podstawowe zadanie Craig Lathrop postawił sobie stworzenie dwóch, kontrastujących ze sobą światów: „Wiedziałem, że domy rodzinne obojga bohaterów powinny mieć odrębne ‘osobowości’, a napięcie, jakie się miedzy nimi wytworzy, ukaże konflikt napędzający akcję filmu”.

Elewacje domów stworzono w Weston, w Ontario, natomiast wnętrza wykonano w angielskim studiu. „Najważniejszym elementem dekoracji były okna sypialni na drugim piętrze, przez które bohaterowie mieli wgląd do pokoju przeciwnika. Gdy znaleźliśmy już odpowiednie miejsce, Nick Hurran wpadł na pomysł, żeby cedr rosnący między budynkami służył jako pomost”, wspomina Lathrop. Jednym ze sposobów podkreślenia różnic między Bedworthami a Deanami było dokładne uprzątnięcie i udekorowanie siedziby tych pierwszych, a postarzenie domu tych ostatnich. Ciepłe kolory wystroju mają w tym wypadku sugerować, którzy rodzice Woody’ego darzą swoją pociechę gorętszym uczuciem.

Lathrop dodaje, że w sypialni Nell przeważają wyraziste barwy i półki pełne książek. „Widać silny wpływ jej matki, która chce ją wysłać do Yale. Odcienie różu i zieleni nadają całości wyraźnie kobiecy charakter, co po przemianie wywołuje spory dyskomfort u Woody’ego”. Z kolei w jego pokoju panuje wieczny bałagan, a dominującym kolorem jest szary, co także nie przypada do gustu Nell.

Sceny rozgrywające się w muzeum kręcono w Columbus Centre w Toronto. W sekwencjach plenerowych szkołę głównych bohaterów „udaje” Western Technical Collegiate Institute, a sceny w klasach powstawały w liceum Westdale w Hamilton, Ontario.

Pracując w ścisłej współpracy z Craigiem Lathropem, kostiumolog Donna Wong stworzyła na potrzeby filmu aż cztery style ubierania się nastolatków – po dwa dla każdej z głównych postaci. „Na co dzień Woody nosi jeansy, t-shirty i rozpięte koszule oraz adidasy, a po przemianie drelichy oraz białą koszulę, zapiętą zawsze pod szyję. Przed i po transformacji Nell chodzi w różowym swetrze, białej bluzce i kilcie. Gdy jej ciałem zaczyna rządzić duch Woody’ego, dziewczyna zaczyna nosić krótszą spódnicę i chętniej eksponuje dekolt. Coraz częściej nosi też jeansy i podkoszulki. Podobne założenia przyświecały Wong w dobieraniu strojów dla dorosłych bohaterów – „Deanowie ubierają się konserwatywnie, jak przystało na przedstawicieli klasy średniej. Tymczasem Deanowie nie przywiązują wagi do stroju, Stan zawsze nosi jeansy” podsumowuje swoją pracę Wong.

Za soundtrack do „Męsko-damskiej rzeczy” odpowiada producent wykonawczy filmu – Elton John. „Zależało nam na umieszczeniu utworów młodych solistów i zespołów, a także na sporej dawce hip hopu”, wyjaśnia słynny muzyk. Shaw dodaje z dumą: „Elton John ma niebywałego nosa do nowych talentów, na czym film wyraźnie zyskuje”.

Twórcy jednoznacznie podkreślają, że ich dzieło traktuje o dorastaniu. Ich zamierzeniem było ukazanie wyzwań, przed jakimi stają młodzi – dostosowaniem się do środowiska, do wymagań rodziców i do fizycznych aspektów dojrzewania. Producent Maurice Katz podsumowuje sens „Męsko-damskiej rzeczy”: „Pokazujemy, co zrobić, aby dobrze poczuć się we własnej skórze”.

KEVIN ZEGERS (Woody Deane)

Gra zawodowo od 7. roku życia, gdy wystąpił jako młody Michael J. Fox w „Life With Mikey”. Od tego czasu wystąpił w 20 filmach i produkcjach telewizyjnych, z których najważniejsze to seria „Buddy – pies na gole”, „Droga bez powrotu”, „The Incredible Mrs. Ritchie z Jamesem Caanem i Geną Rowlands, „Wyspa skarbów” z Jackiem Palance’em, przebojowy horror „Świt żywych trupów” oraz doceniona przez krytykę rola narkomana poszukującego swojego biologicznego ojca w nominowanym do Oscara dramacie „Transamerica”. Zdobył sporą popularność występując w takich serialach jak „Tajemnice Smallville”, „House” i „Z archiwum X”.

SAMAIRE ARMSTRONG (Nell Bedworth)

Urodzona w Japonii, już w wieku 3 lat oznajmiła swojej zaszokowanej mamie, że pragnie zostać aktorką. W liceum grała w szeregu inscenizacji, m.in. „Hobbicie” i „Improwizacji”. Po ukończeniu studiów na University of Arizona, przeniosła się do Los Angeles, co pozwoliło jej na zdobycie roli w cenionym serialu NBC „Freaks and Geeks” i takich hitach telewizyjnych jak „Z archiwum X”, „Potyczki Amy”, „Nowojorscy gliniarze”, „Ich pięcioro”, „Życie na fali” i „Entourage”. Jej kinowym debiutem był „To nie jest kolejna komedia dla kretynów”, a niedawno widzieliśmy ją na ekranach w „Stay Alive” i „Całym szczęściu”. W wolnym czasie projektuje własną kolekcję strojów „NARU”, które trafiły już na okładki Vogue, Rlle, W, Cosmogirl i InStyle.

SHARON OSBOURNE (Della Deane)

Znana widzom telewizyjnym na całym świecie za sprawą nagrodzonego Emmy reality show „Rodzina Osbournów” i talk showu „The Sharon Osbourne Show”, a od niedawna także angielskiej wersji „Nieustraszonych”. Pracuje nieprzerwanie od 15. roku życia, a przełomowym momentem w jej karierze było spotkanie z wokalistą Johnem Michaelem Osbourne’em, znanym szerzej pod scenicznym przydomkiem Ozzy. Od 1979 roku jest jego menedżerką. Ich wspólne sukcesy zachęciły do współpracy z Sharon takie gwiazdy jak Gary Moore, Motorhead, The Quireboys i ELO. Założyła Sharon Osbourne Management, założyla dwie wytwórnie płytowe, wyprodukowała kilka filmów i prowadziła program 5 dni w tygodniu, co nie przeszkadzało jej jednocześnie pełnić honory głowy szalonej rodziny Osbournów. Wydana we wrześniu 2005 roku autobiografia Osbourne znalazła ponad milion nabywców, co wzmocniło jej status czołowej businesswoman przemysłu rozrywkowego.

MAURY CHAYKIN (Stan Deane)

Do jego najważniejszych ról należą występy w dziełach Atoma Egoyana „Gdzie leży prawda” i „Słodkie jutro”, w „Cudownej Julii” Istvana Sabo oraz „Hazardziście” u boku Phillipa Seymoura Hoffmana. Największymi przebojami z jego udziałem były „Zasady walki” z Wesleyem Snipesem, „Osaczeni” z Seanem Connery i Catherine Zetą Jones, „Mój kuzyn Vinny” i „Miłość i śmierć na Long Island”. Występy w telewizji przyniosły mu szereg nagród, m.in. Nellie Award i Genie za „Whale Music” oraz Gemini za serial „Nikita”.

SHERRY MILLER (Katherine Bedworth)

Jedna z najczęściej obsadzanych aktorek Kanady, znana z seriali „Queer as Folk”, „F/X”, „Zdarzyło się jutro” i „Odyssey 5”. Jej najważniejsze role kinowe to „Johnny Mnemonic”, „Przekleństwa niewinności” i „Dzieciaki do wynajęcia”.

ROBERT JOY (Ted Bedworth)

Urodzony w Kanadzie aktor mający na koncie długą listę ról teatralnych, kinowych („W sieci zła”, „Świt żywych trupów”, „Kroniki portowe” i „Słodki listopad”) i telewizyjnych („Kryminalne zagadki z Nowego Jorku”, „Commander-in-Chief”, „Boston Legal”, „Wszyscy kochają Raymona”, „Zwariowny świat Malcolma” i „Agentka o stu twarzach”).

NICK HURRAN (reżyseria)

Dwuletnia praca w londyńskim Royal National Theatre przygotowały go do wyreżyserowania dwóch cenionych seriali BBC. W 1998 roku nakręcił „Remember Me” z Imeldą Staunton, a rok później „Babski wieczór” z Julią Waters, ponownie Brendą Blethyn i Krisem Kristoffersonem, uhonorowany na festiwalach w Sundance, Chicago, Tokio i Berlinie. Najbardziej znane produkcje Hurrana to „Wirtualna miłość”, „Zakopana Betty” i „Czarna książeczka”.

GEOFF DEANE (scenariusz)

Zaczynał karierę w latach 80. jako wokalista zespołu Modern Romance. Jest autorem takich szlagierów jak „You Think You’re a Man” Devine i „Best Years of Our Lives” do filmu „Shrek”. Napisał scenariusze filmów „Perfect Margarita” i „Kozaczki z pieprzykiem”, a dla telewizji stworzył m.in. „Birds of a Feather” i „May to December”. Często pisuje do magazynów „Arena”, „The Face”, „Marie Claire” i „ID”.

STEVE HAMILTON SHAW (produkcja)

„Męsko-damska rzecz” to jego fabularny debiut, do którego scenariusz współtworzył z Geoffem Deanem. Obecnie, jako szef Rocket Pictures, wraz z Davidem Furnishem przygotowuje animację „Gnomeo & Juliet”. Jego wytwórnia ma w planach „Elton John musical”, „So I Am Glad” z Edem Harrisem i thriller psychologiczny „Dreamer”. Doświadczenie zdobywał w studiach Fine Line Pictures, Lions Gate i Polygram.

DAVID FURNISH (produkcja)

Urodzony w Kanadzie, rozpoczynał karierę w branży reklamowej, a pierwsze kroki jako filmowiec stawiał reżyserując nominowany później do nagrody BAFTA dokument „Elton John – Tantrums &Tiaras”. Wyprodukował dla kina „Women Talking Dirty” z Heleną Bonham Carter i Giną McKee oraz „Billy Elliot: The Musical” dla teatru.

STEVE DANYLUK (zdjęcia)

Laureat wielu nagród za osiągnięcia operatorskie, autor 13 filmów krótkometrażowych, nakręconych dla Heritage Kanada. Filmy fabularne, do których wykonał zdjęcia to: „Coyote”, „Jak dzikie konie” i „Agent przyszłości”. Dla telewizji pracował nad serialami „Falcone”, „Emilka ze Srebrnego Nowiu” oraz film długometrażowy „Zrujnowana”. Jest również cenionym twórcą reklamówek.

CRAIG LATHROP (scenografia)

Ostatnio pracował dla HBO nad filmami „Everyday People” i „Nieuczciwych”. Do jego dzieł kinowych zaliczyć można „Świętych z Bostonu”, „Faceta z odzysku”, „Odyssey 5”, „American Psycho 2”, „Mocne uderzenie” i „Gdzie leży prawda” Atoma Egoyana.

DONNA WONG (kostiumy)

Pośród filmów kinowych, do których Wong przygotowała kostiumy, znajdziemy „Cube 0”, „Cube 2”„American Psycho 2”. Pracowała także nad telewizyjnymi obrazami „Perfect Strangers”, „Survivors”, „Killer Deal” oraz serialem „Był sobie złodziej”.

JON RICHARDS (montaż)

Doświadczenie zdobyte przez Richardsa w telewizji zaowocowało dwiema nagrodami BAFTA Cymru ( w latach 1993 i 1994) oraz współpracą z legendarnym reżyserem Nigelem Finchem przy filmie „Stonewall”. Montował wszystkie seriale i filmy Nicka Hurrana (m.in. „Babski wieczór”, Zakopaną Bety” i „Czarną książeczkę”). Najbardziej cenionym dziełem Richardsa jest serial HBO „Kompania braci”, uznawany za niezwykle wierny obraz rzeczywistości wojennej.

ELTON JOHN (producent wykonawczy, nadzór muzyczny)

Legendarny muzyk, zdobywca wielu nagród Grammy, znany z zarówno filantropii jak i z ekstrawagancji na estradzie i w życiu osobistym. Od 35 lat jest gwiazdą pierwszego formatu, w latach 1972 - 1996 umieszczał co roku przynajmniej jeden przebój w Top 40 amerykańskiego magazynu Billboard. Urodził się w 1947 roku i naprawdę nazywa się Reginald Kenneth Dwight. Studiował w Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie. Pierwszy zespół, Bluesology, założył w 1961 roku i to z połączenia imion jego charyzmatycznego wokalisty Long Johna Baldry’ego oraz saksofonisty Eltona Deana powstał jego pseudonim. W 1966 roku rozpoczął z Bernie Taupinem najowocniejszą współpracę w historii muzyki popularnej. Jej przełomowym efektem był album „Your Song” i tytułowa piosenka, obie wydane w 1970 roku. Twórczość przebiegała tak sprawnie, że Taupin potrafił w owym czasie pisać tekst do jednej piosenki w ciągu 30 minut, a Elton John komponował podkład muzyczny w ciągu godziny. W ten sposób powstały takie słynne albumy jak „Madman Across the Water”, „Honky Chateau” i „Goodbye Yellow Trick Road” (ten ostatni utrzymywał się na szczycie listy albumów Billboardu przez rekordowe 2 miesiące).

Późne lata 70. przyniosły szereg eksperymentów, przyczyniając się do przemiany artystycznej Eltona Johna, czego oznaką była współpraca z Garym Osbourne’em i Thomem Bellem (ich singiel „Are You Ready for Love”, na życzenie brytyjskich DJ-ów wydany ponownie w 2003 roku, dotarł do 1 miejsca brytyjskiej listy przebojów). Lata 80. przyniosły kolejne wielkie przeboje, w tym „Blue Eyes” , „I Guess That’s Why They Call It The Blues”, „Nikita”, „Sad Songs” i „I Don’t Want To Go On With You Like That”. W 1992 roku założył słynną AIDS Foundation, a 2 lata później zdobył Oscara za piosenkę “Can You Feel the Love Tonight” do szlagieru Disneya “Król Lew”. Późne lata 90. wiązały się z odejściem wielkich przyjaciół Johna – księżnej Diany i projektanta Gianniego Versace. Jego piosenka „Can You Feel the Love Tonight”, oddająca hołd Dianie, stała się wkrótce najlepiej sprzedającym się singlem w historii, wyprzedzając „White Christmas”. Ostatnio artysta trafił na szczyt brytyjskiej listy przebojów singlem 2 Paca „Ghetto Gospel” (użyto w nim motywu z „Indian Summer” 1970 roku), a obecnie występuje jako stała atrakcja Ceasar’s Palace Colosseum w Las Vegas.