Nasze wielkie rodzinne wesele (2010)

Rick Famuyiwa lubi śluby : „Są piękne. Gdy młoda para mówi „tak”, obcy ludzie stają się rodziną.”

Poglądy reżysera na miłość i małżeństwo sprawiły, że kolejny raz porusza ślubną tematykę. „Żona i dzieci są dla mnie najważniejsze.” – mówi. Jego debiutancko film „Uciekający pan młody” to komedia pokazująca męski punkt widzenia. „Nasze wielkie rodzinne wesele” to ślub widziany oczami ojców pary młodej. Kiedy młodzi decydują zawrzeć związek małżeński okazuje się, że nikt nie był na to gotowy.

„Śluby i wesela to najradośniejsze wydarzenia w życiu. Ślub zmienia całe nasze życie.” – mówi producent Edwards Saxon.

Steven J. Wolfe dodaje : „Każdy ślub i wesele się planuje, ale w którymś momencie zaczynają żyć własnym życiem. Bohaterowie naszego filmu odkrywają, że ojcowie państwa młodych nie znoszą się i połączenie obu rodzin nie będzie łatwe.”

„Razem z montażystą śmiejemy się, że to nie jest film o młodych, którzy staną przed ołtarzem tylko historia miłosna o ich ojcach.” – mówi Famuyiwa.

Kiedy powstał scenariusz reżyser zastanawiał się kogo chciałby obsadzić w głównych rolach. Forest Whitaker był tym kogo od razu widział w roli Brada Boyda – trochę dziwnego, ale fajnego faceta w średnim wieku, który jest DJ-em z Los Angeles i kolekcjonuje antyki oraz młodego kobiety, a do tego samotnie wychowuje syna o imieniu Marcus (Lance Gross). Reżyser był pewien, że dzięki aktorowi Brad będzie zabawny, ale nie śmieszny : „Dobra komedia musi być prawdziwa. Forest zawsze gra swoje postaci w niezwykle realistyczny sposób.”

Producenci Edward Saxon i Steven J. Wolfe również są fanami talentu Whitakera. Mieli nadzieję, że tematyka filmu i pokazanie ślubu oczami ojców pary młodej skłoni aktora do przyjęcia roli. Whitaker zgodził się z przyjemnością : „Mam na swoim koncie wiele trudnych ról. Marzyłem o tym, by wystąpić w komedii” Do udziału w takim filmie namawiali aktora koledzy z University od Southern California, którzy pamiętali że świetnie się czuł w komediach jako student.

„Forest Whitaker nie kojarzy nam się z zabawnymi rolami, bo zazwyczaj wciela się w złożone postaci, występuje w dramatach. Nie znaczy to, że nie ma talentu komediowego, wręcz przeciwnie! Pokazał nam się od strony, z której go nie znamy.” – mówi Steven J. Wolfe.

Brad Boyd to człowiek, który ma swoje dziwactwa. „Lubi kontrolować sytuację i jest perfekcjonistą. Mieszka w pięknym domu, jeździ Astonem Martinem, zbiera dzieła sztuki i antyki. Wszystko musi być idealne i po jego myśli.” – mówi reżyser.

W roli ojca panny młodej zobaczymy znanego komika i gwiazdę stand-up’u – Carlosa Mencię. Wciela się w Miguela Ramireza – kłótliwego, energicznego i zaczepnego faceta o trudnym charakterze. Przyjechał do stanów Zjednoczonych z Meksyku i ciężką pracą osiągnął sukces. Ma dwie córki : przyszłą prawniczkę (America Ferrera) i panią mechanik (Anjelah Johnson), która przejmie po ojcu rodzinny interes. Miguel marzy tylko o tym, by jego córki ułożyły sobie życie. Kiedy dowiaduje się, że Lucia rzuca prawo i wychodzi za mąż za mężczyznę innej rasy, jest w szoku.

Mencia ma siedemnaścioro rodzeństwa i sam jest ojcem. Mówi, że budując rolę czerpał z własnego doświadczenia : „Miguel to porywczy facet, który nie może się pogodzić z tym, że jego córka wychodzi za mąż. Uparcie twierdzi, że za krótko się znają i w ogóle nie chce myśleć o tym, że już uprawiają seks.”

Mencia przyznaje, że początkowo onieśmielało go, że zagra z Forestem Whitakerem : „Nie chciałem słabo wypaść występując u boku laureata Oscara. Świetnie nam się razem pracowało. Dobrze się dogadywaliśmy i czuliśmy jeśli scena poszła nie tak i należało ją powtórzyć.” Najtrudniejsze było dla Mencii przestawienie się z bycia komikiem stand-up’owym na bycie aktorem, który gra w filmie : „Przywykłem do tego, że na scenie jestem sam. Bez reżysera, producenta…. Tylko ja i mikrofon.”

Whitaker i Mencia tak dobrze się dogadywali, że bez przerwy gadali – podczas kręcenia i po godzinach pracy. Ekipa i pozostali członkowie obsady nie mogli się nadziwić. „Byli jak króliczki z reklam baterii Energizer. Ciągle nawijali! Nigdy nie było wiadomo do kogo będzie należało ostatnie słowo.” – mówi Regina King, która gra w filmie przyjaciółkę i prawniczkę Brada.

„Słowne przepychanki świetnie nam wychodziły. Praca nad tym filmem była niezłą zabawą.” – potwierdza Whitaker.

America Ferrera i Lance Gross, którzy wcielili się w młodą parę również miło wspomina współpracę. „Od pierwszego dnia zdjęć świetne się dogadywałem z Americą.” – wspomina Lance mówiąc o kręceniu w luksusowym butiku z modą ślubną „Monque Lhuillier”. Twierdzi, że koleżanka z planu to niezdara. „Nieprawda!” – oburza się Ferrera, którą największą popularność przyniosła rola tytułowej „Brzyduli Betty” i dodaje : „Wywróciłam się przymierzając rozłożystą niewygodną suknię ślubną. Czasem też zdarzyło mi się potknąć o kabel czy elementy oświetlenia… To nie znaczy, że jestem niezdarą!” Gross obstaje przy swoim : „Trochę jest. Już pierwszego dnia powiedziałem jej, że będę liczył upadki i wypadki. Do czwartego tygodnia zdjęć zaliczyła 29 mniejszych i większych potknięć.” „Oszukiwał! Podstawiał mi nogę, a potem dodawał potknięcie do swojej listy.” – próbuje się bronić Ferrera i opowiada o swojej słodkiej zemście na koledze : „Lance ma idealnie białe zęby i piękny uśmiech. Poprosiłam Carlosa, żeby dodał do scenariusza coś od siebie. W jednej ze scen mówi, że nie ufa nikomu kto bez przerwy się szczerzy. To prztyczek w stronę Lance’a, który dzięki temu uśmiechowi unika tarapatów”!

Widzowie, którzy kojarzą Americę jako Betty będą mile zaskoczeni jej wyglądem. „To nie tylko piękna, ale i wspaniała dziewczyna. Inteligentna, dobra, z klasą. Wniosła do naszego filmu dużo ciepła.” – mówi reżyser.

Gross ma na swoim koncie udział w serialu „Meet the Browns”. Mówi, że gra u boku jednego ze swych idoli, Foresta Whitakera, była dla niego wielkim zaszczytem. „Dużo się nauczyłem od Foresta. Poznaliśmy się na meczu Lakersów zanim zaczęły się zdjęcia do filmu. Kiedy pracowaliśmy razem obserwowałem nie tylko jak gra, ale przede wszystkim jak przygotowuje się do gry. Chłonąłem to wszystko bo wiedziałem, że to niepowtarzalna okazja.”

Poznajemy bohaterów filmu w chwili gdy Marcus kończy medycynę, a Lucia postanawia rzucić prawo i dołączyć z ukochanym do programu „Lekarze bez granic” i wyjechać na Sri Lankę. W międzyczasie zapraszają rodziców na kolację, na której informują krewnych, że postanowili się pobrać. Wspólny wieczór okazuje się porażką...

„My ,Latynosi, jesteśmy żywiołowi i wybuchowi. Rodzinne imprezy zawsze są huczne. Postawienie nas przed faktem dokonanym bywa obraźliwe.” – mówi Diana Maria Riva, która gra Sonię, matkę Lucii.

Sonia Ramirez to projektantka biżuterii i pani domu, matka dwóch dorosłych córek. Pewnego dnia dochodzi do wniosku, że jej małżeństwu brakuje pieprzu. „Przechodzi niewielki kryzys wieku średniego. Tęskni za namiętnością i romantyzmem. Próbuje zaakceptować, że dojrzała miłość jest inna od pierwszych porywów serca. Cieszy się, że córka znalazła miłość swego życia.” – mówi aktorka.

Niechętna związkowi jest Mama Cecilia, seniorka rodu Ramirezów. Rolę powierzono Lupe Ontiveros, weterance aktorstwa, która ma na koncie udział w takich filmach jak „El Norte” i „Lepiej być nie może”, a ostatnio można było ją oglądać w serialu „Gotowe na wszystko”. „Widziałem ją w wielu filmach i jestem fanem jej talentu komediowego. Praca z tak uznaną aktorką była dla mnie zaszczytem” – mówi Famuyiwa.

„Mama Cecilia to ostra babka, która nie boi się walić prosto z mostu! Żyje przeszłością i według zasad, które dzisiaj są już przestarzałe.” – mówi aktorka, która miło wspomina ponowną współpracę z Carlosem Mencią i Americą Ferrerą (z Mencią spotkała się na planie jego programu „Mind of Mencia” gdzie grała jego matkę, a z Ferrerą grała w filmie „Prawdziwe kobiety są zaokrąglone”.) „America miała wtedy siedemnaście lat. Już wtedy traktowałam ją jak córkę. Byłam na jej rozdaniu świadectw i zawsze powtarzam, że chcę być na jej ślubie.” – mówi Lupe.

Regina King wciela się w Angelę – przyjaciółkę Brada i jedyną osobę, dzięki której nie stracił kontaktu z rzeczywistością. Whitaker przyznaje, że uwielbia aktorkę i cieszy się, że mógł z nią współpracować. Regina ma na swoim koncie udział w takich filmach jak „Miss agent 2: Uzbrojona i urocza” czy „Jerry Maguire” oraz serialu „Southland”. „Jest wspaniała. Trudno opisać jak świetnie się z nią pracuje. Roztacza cudowną atmosferę. To piękna i cudowna osoba.” – mówi Whitaker.

Brad i Angela grają przyjaciół, którzy poznali się na studiach. Angela kocha Brada, choć odpycha od siebie tę myśl. Ich przyjaźń nagle się komplikuje. „Gramy wieloletnich przyjaciół, którzy nagle uświadamiają sobie, że łączy ich coś więcej niż przyjaźń. Wiele osób, które wyszły już z wieku młodzieńczego przechodzą przez podobną sytuację, ale rzadko widzimy to w filmach. Cieszę się, że to pokazaliśmy.” – mówi Regina i dodaje : „Forest to wspaniały i pewny siebie aktor, przy którym inni aktorzy świetnie się czują. Już podczas prób wiedziałam, że współpraca ułoży się jak najlepiej.”

Anjelah Johnson wciela się Isabellę – siostrę Lucii, chłopczycę. Aktorka zdobyła popularność dzięki programowi „Mad TV”. Wspomina, że praca nad filmem odbywała się rodzinnej atmosferze : „Isabella i Lucia to zupełne przeciwieństwa, podobnie jak ja i America. Nawet podczas lunchu zamawiamy coś innego – ona sałatkę, a ja pieczonego kurczaka z tłuczonymi ziemniakami!” Ferrera wspomina współpracę równie dobrze : „Bardzo się do siebie zbliżyliśmy i ciągle się z czegoś śmiałyśmy. Pewnego razu złapałyśmy taką głupawkę, że wyproszono nas z planu i kazano się uspokoić!”

Na atmosferę świetnie wpływało również to, że reżyser jest fanem sztuki improwizowanej i pozwalał aktorom na spontaniczność. „Rick to wspaniały reżyser. Dzięki niemu dodawaliśmy do filmu coś od siebie.” – mówi Lupe Ontiveros.

Hope Hanafian miała przed sobą trudne zadanie, bo bohaterowie filmu bardzo się od siebie różnią i należało to podkreślić ich strojami. Brad Boyd to playboy, dla którego Hope przygotowała dwa style. „Uważa się ze dżentelmena i stawia na elegancję i szyk. Z drugiej strony lubi wygodę i łączy sportowe akcenty z garniturami.” – mówi Hope.

Jedyną bohaterką, która została ubrana w dobrze skrojone kostiumy była Angela grana przez Reginę King. Inni noszą luźne stroje wyrażające ich pochodzenie.

Inspiracją dla kolorystki wesela były barwne kryształki leżące na czarnym aksamicie. Reżyser szybko podchwycił tęczowy motyw.

Kostiumolog wspomina, że ubierając wielu gości wesela najważniejsze jest pamiętanie o wytworzeniu odpowiedniego nastroju. Wybierano spośród tkanin, wzorów, stylów i barw. „Rick dał mi wolną rękę. Chciał, żeby barwy pasowały to karnacji bohaterów. Mnie zależało, żeby widzowie patrzyli na gości wesela jak na piękny ogród. Postawiłam na pomarańcze, fiolety, złoto i turkus” – mówi Hope.

Bohaterowie mają dwa tygodnie, by zaplanować ślub. Wydawałoby się, że to zbyt mało, by uroczystość nie okazała się katastrofą, a wesele ponoć zwiastuje jakie będzie małżeństwo. Hanafian wspomina, że była na wielu wspaniałych ślubach, do których długo się przygotowywano, a do rozwodów dochodziło stosunkowo szybko. Ona sama pobrała się w pośpiechu, a jest z mężem od dwudziestu dwóch lat.

Kostiumolog miło wspomina współpracę z Monique Lhuillier, uznaną projektantką mody. Jest fanką jej strojów, podobnie jak America Ferrera. „Jej suknie są oszałamiająco piękne. Występowałam w tych kreacjach na wielu galach.” – mówi aktorka.

Filipińska projektantka szyje dla takich gwiazd jak Britney Spears, Hillary Duff i Giuliana Rancic. Razem z Hope i Americą wybrały prostą kremową suknię podkreślającą kobiecą figurę aktorki. „America wyglądała przepięknie. Jak idealna panna młoda.”

Zdjęcia trwały sześć tygodni. Film kręcono w Los Angeles i San Fernando Valley. Pierwszego dnia kręcono w butiku Monique Lhuillier na Melrose Avenue. Lucia pojechała z matką i siostrą przymierzać sukienki. Niełatwo było zrealizować tę scenę, gdyż ekipa liczyła koło stu osób.

Nie mniejszym wyzwaniem było kręcenie scen w domu Ramirezów, który „zagrał” wiktoriański dom w Angeleno Heights w Los Angeles. „Budynki, które wybudowano sto czy dwieście lat temu mają mnóstwo pokoi i korytarzy. Wyglądają na ogromne, ale w środku jest mniej miejsca niż mogłoby się wydawać. Zmieszczenie tam licznej ekipy i dużej ilości sprzętów nie jest łatwe.” – mówi scenografka Linda Burton. „Sceny wypadły świetnie, ale kiedy już je nakręciliśmy, odetchnęliśmy z ulgą.” – mówi Steven J. Wolfe.

Inną lokalizacją, którą zapamiętali członkowie ekipy była hollywoodzka willa z lat czterdziestych, która „zagrała” dom Brada. Mieszkał w niej Frank Sinatra, a także Lucille Ball po rozwodzie z Dezim Arnazem. Marylin Monroe pozowała nad tamtejszym basenem do ostatniej w swym życiu sesji zdjęciowej.

Sceny przedślubne nakręcono w Chatsworth nieopodal długiej, krętej drogi. Roztaczają się stamtąd piękne widoki, które okazały się ogromnym źródłem inspiracji. „Piękna kolorystyka pomogła podkreślić latynoski folklor. Dom świetnie kontrastował z minimalistyczną willą Brada.” – mówi Linda Burton.

Sceny ślubne kręcono przez dwa tygodnie. Zatrudniono setki statystów; wszyscy pracowali w czterdziestostopniowym upale i znosili trudną pogodę. „Zainwestowaliśmy w olejek do opalania, żeby nikt się nie spiekł. Brak mi słów, żeby opisać z jak wspaniałymi ludźmi miałem możliwość pracować. Zaangażowali się w stu procentach i nie narzekali na ciężkie warunki pogodowe. Świetnie się bawiliśmy. Praca nad tym filmem to wspaniałe doświadczenie.” – mówi reżyser.

FOREST WHITAKER (Brad Boyd) cieszy się reputacją jednego z najlepszych współczesnych aktorów. Jest też reżyserem i producentem.

W 2007 roku zdobył Critics Award, Oscara, Złoty Glob, nagrodę SAG i nagrodę BAFTA za rolę w „Ostatnim królu Szkocji” (wcielił się w dyktatora Ugandy, Idi Amina). „Broń dla każdego” z 2005 roku to niezależny film, w którym zagrał i wyprodukował, nominowano go do Independent Spirit Award.

Zadebiutował w 1982 roku rolą w „Beztroskich latach w Ridgemont High”. W 1988 roku zdobył w Cannes nagrodę dla najlepszego aktora za wcielenie się w Charliego Parkera w filmie „Bird” Clinta Eastwooda. Na swoim koncie ma udział w takich filmach jak „Ghost Dog : Droga samuraja” Jima Jarmusha (soundtrack wydała wytwórnia Whitakera, Spirit Dance), „Zielony smok” (zdobywca nagrody publiczności na South by Southwest Festival), „Azyl” czy „Telefon”.

W 2009 roku wystąpił w „Gdzie mieszkają dzikie stwory” na podstawie powieści Maurice’a Sendaka w reżyserii Spike’a Jonze’a, „Repo Men”, „My Own Love Song”. W swej karierze zagrał w takich filmach jak „Good Morning Vietnam”, „Kolor pieniędzy”, „Pluton”, „Królowie ulicy”, „8 części prawdy”, „Dym”, „Pret-a –Porter”.

Zadebiutował jako reżyser filmem „Czekając na miłość”. W 1993 roku wyreżyserował „Handlarzy” dla HBO, za których potrzymał nagrodę dla najlepszego reżysera na Festiwalu Filmowym w Toronto. Wyreżyserował też „Córkę prezydenta” z Katie Holmes i „Ulotną nadzieję” z Sandrą Bullock.

W 2006 roku otrzymał nagrodę Hollywood Actor of the Year i American Riviera Award, a także Ciemna for Peace Award i gwiazdę w hollywoodzkiej Alei Sław.

AMERICA FERRERA (Lucia Ramirez) zdobyła popularność rolą w serialu „Brzydula Betty”. Otrzymała za nią nagrodę Emmy, Złoty Glob, SAG Award oraz ALMA i image Award.

Jest jedną z najciekawszych młodych aktorek, którą można było oglądać w takich filmach jak „Prawdziwe kobiety są zaokrąglone” (otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Sundance) czy „Królowie Dogtown”.

Wystąpiła w „The Dry Land”, którego była jedną z producentek i użyczyła głosu do filmu „Jak wytresować smoka”.

Zagrała w takich filmach jak „Stowarzyszenie wędrujących dżinsów”, „Wejście w mrok” i „Steel City”.

Należy do organizacji Save the Children pomagającej dzieciom w Stanach Zjednoczonych i krajach rozwijających się. Była m.in. na Mali gdzie organizacja budowała szkołę.

CARLOS MENCIA (Miguel Ramirez) to jeden z najpopularniejszych i najlepszych współczesnych komików.

Zaczynał od występów w klubach The Laugh Factory i The Comedy Store w Los Angeles. Jego ojciec pochodzi z Hondurasu; Carlos jest siedemnastym z osiemnastu dzieci. Rodzice wysłali go do mieszkającego w Stanach Zjednoczonych wujostwa gdy miał trzy miesiące. Kiedy Mencia był nastolatkiem wrócił do Hondurasu, bo rodzice bali się, że przyłączy się do gangu. Niedługo potem wrócił do L.A i ukończył prestiżową Garfield High School.

Zagrał w takich filmach jak „Dziewczyna moich koszmarów” czy „29 palm”. Na małym ekranie można było go oglądać w „The Bernie Mac Show”, „In Living Color”, „Arsenio Hall Show” czy serialu „Moesha”. Jego program „Mind of Mencia” zadebiutował na antenie Comedy Central w 2005 roku i gromadził przed ekranami telewizorów około półtora miliona widzów.

Wydał albumy komediowe : „Take a Joke, America”, „This is Carlos Mencia” i „Carlos Mencia: Not For the Easily Offended”. Jeździ po całym kraju ze swoim stand-up’em, występował też w Zatoce Perskiej i Kuwejcie.

Wraz z dwoma innymi komikami – Freddym Soto i Pablo Francisco- występował z programem komediowym „Trzech Amigos”, za co nominowano ich do Cable ACE Award dla najlepszego stand-upu.

REGINA KING (Angela) ma na koncie wiele zróżnicowanych ról – wcielała się między innymi w policjantkę w serialu „Southland” opowiadającym o jednostce policyjnej w Los Angeles.

Wystąpiła w takich filmach jak „Living Proof” z Harrym Connickiem Jr. , „Rok psa z MollyShannon , Laurą Dern i Johnem C. Reillym czy „Te święta” z Mekhim Phiferem.

Można było ją oglądać także w „Miss agent 2: Uzbrojona i urocza” i usłyszeć jej głos w „Po rozum do mrówek”. Zagrała m.in. w „Rayu”, „Historii Kopciuszka” i „Legalnej blondynce 2”.

Pochodzi z Los Angeles; zaczynała od roli w serialu „227”. Grała w nim przez pięć lat, po czym zadebiutowała w filmie fabularnym „Chłopaki z sąsiedztwa” Johna Singeltona, u którego zagrała później w „Poetica Justice – film o miłości” i „Studentach”.

Popularność przyniosła jej rola żony sportowca granego przez Cubę Gordinga Jr. w „Jerrym MaGuire”. Potem zagrała w „Jak Stella zdobyła miłość” i „Wrogu publicznym” oraz w „Wielkim Joe” i „Spadaj na Ziemię”.

Na swoim koncie ma też rolę w „Gdyby ściany mogły mówić 2” i serialu „Leap of Faith”. Użyczyła także głosu do serialu animowanego „Boondocks”.

LANCE GROSS (Marcus Boyd) otrzymał Image Award za rolę Calvina Payne’a w serialu „House of Payne” (rola przyniosła mu także NAACP Image Award w 2008 i 2009 roku).

Można było go oglądać w „The Bernie Mac Show” i „Eve”. Debiutował w 2008 roku rolą w filmie „Meet the Browns”. Ma na swoim koncie udział w teledyskach takich artystów jak Rihanna, Mariah Carem, Kirk Franklin, Kelis, Mary J. Blige czy Tyra B.

Pochodzi z Kalifornii, studiował na Howard University. Kształcił się w Ivana Chubbuck Studio i Tasha Smith Acting Studio. Chciał zostać sportowcem, ale zdecydował się zrealizować marzenie o byciu aktorem.

DIANA MARIA RIVA (Sonia Ramirez) jest aktorką filmową, telewizyjną i teatralną.

Można było ją oglądać w takich filmach jak „Papi i dziewczyny”, „Trzeci do pary” czy „Czego pragną kobiety”.

Na małym ekranie można było ją oglądać w „Side Order of Life”, „Studio 60”, „Sabrina, nastoletnia czarownica”, „Philly”, „Mieście aniołów” czy „Nowojorskich gliniarzach”. Niedługo powróci na ekrany telewizorów rolą w serialu „Code 58” z Bradleyem Whitfordem i Colinem Hanksem.

Pochodzi z Cincinnati w Ohio. Wychowywała się w tradycyjnej dominikańskiej rodzinie. Kształciła się w University of Cincinnati Conservatory of Music. Kiedy zagrała w sztuce „Help!” zaproponowano jej wyjazd do Los Angeles. Podpisała tam kontrakt z ABC i zagrała w „Common Law” i występowała z autorskim „Besame Mucho… Ok., That’s Enough”, które opowiadało o życiu Latynosem w Stanach Zjednoczonych.

ANJELAH JOHNSON (Isabella Ramirez) zagrała w jednym z najpopularniejszych filmików komediowych ostatnich lat – „Nail Salon”, które było jednym z najbardziej wyszukiwanych w Internecie filmików 2007 roku.

Pochodzi z San Jose w Kalifornii i zaczynała od bycia cheerleaderką (już w liceum, a po studiach dopingowała drużynę Oakland Raiders).

Wystąpiła w wielu reklamach, m.in. Sprite, Visa, Snickers, Verizon czy K-Swiss. Można było ją oglądać w takich serialach jak „Świat gliniarzy” czy „Miłość, z o.o”; wielokrotnie pojawiała się w programie satyrycznym „MADtv”, a w 2008 roku otrzymała ALMA Award. W 2009 roku wystąpiła w filmie „Alvin i wiewiórki 2”.

Jest uznanym komikiem stand-up’owym. Comedy Central wyemitowało niedawno jej godzinny program „That’s How We Do It”; występowała dla amerykańskich żołnierzy w Zatoce Guantanamo. Została zaproszona na 26th Annual Just For Laughs Montreal Comedy Festival, wystąpiła w 2008 roku na Las Vegas Comedy Festival, a „Entertainment Weekly” umieścił ją na liście dwunastu komików roku 2008.

LUPE ONTIVEROS (Momma Cecilia) to zdobywczyni nagród; aktorka, producentka i aktywistka. Wystąpiła w nominowanym do Oscara „El Norte” i jest jedną z założycielek Latino Theater Company w Los Angeles.

Na swoim koncie ma udział w takich filmach jak „Dar z nieba”, „Chuck i Buck”, „Lepiej być nie może”, „Odważny”, „Selena”, „Goonies” czy „Prawdziwe kobiety są zaokrąglone”.

Na małym ekranie można było ją oglądać w takich serialach jak „Gotowe na wszystko”, „Southland” czy „Sekrety Weroniki”. Użyczyła głosu bohaterce kreskówki „The Adventures of Maya & Miguel’.

Jest zdobywczynią takich nagród jak Special Jury Award przyznawana na Sundance Film Festival, ALMA Award, Nosotros Gilden Eagle Outstanding Career Award, National Board of Review Award czy Independent Spirit Award. The National Hispanic Media Coalition uhonorowało ją Lifetime Achievment Award; była pierwszą Latynoską nagrodzoną Maverick Award na Cinequest Film Festival. Za gościnny udział w serialu „Gotowe na wszystko” nominowano ją do Emmy.

Działa na rzecz społeczności latynoamerykańskiej i poprawy jej wizerunku w mediach. Organizuje przedsięwzięcia teatralne pokazujące bogatą kulturę Latynosów. Latino Theatre Company wystawiło m.in. takie sztuki jak „August 29th”, „How Else Am I Supposed To Know I’m Still Alive”, „Stone Wedding”, „Luminarias” czy „Dementia”.

Ukończyła Texas Woman’s University i przez piętnaście lat była pracownikiem socjalnym w Los Angeles. Działała na rzecz praw kobiet; w 2003 roku wystawiła „Monologi waginy” z Jane Fondą, Margo Kinder i Rosie Perez, a pieniądze z biletów przekazała przytułkowi dla kobiet na Florydzie.

CHARLIE MURPHY (T.J.) jest bratem Eddie’ego Murphy’ego, ale przestał być już tylko nim. Popularność przyniosła mu rola w programie „Chappelle’s Show”; jest obecnie jednym z najpopularniejszych komików, a bilety na jego występy rozchodzą się w szybkim tempie. Ostatnie pięć lat poświęcił stand-up’owi.

W 2004 roku pojechał w trasę z komediowym „I’M Rich Bitch”, a także z „Charlie Murphy and Friends”, na którym towarzyszył mu Mike Epps.

Współpracował z takimi artystami jak Dezel Washington, Halle Berry, Eddie Murphy, Danny Aiello, Terrance Howard, Gabrielle Union, Queen Latifah, Vanessa Williams, Rip Torn, Peter Falk, Redd Fox, Angela Bassett, Wesley Snipes, Jamie Foxx, Samuel L. Jackson i Sammy Davis Jr.

Zagrał w takich filmach jak „Życie na wrotkach”, „Mo’Betta Blues”, „Malaria”, „Wampir w Brooklynie” (był też współtwórcą scenariusza), „Noce Harlemu” czy „CB4”. Jako scenarzysta współpracował przy „The Incredible Shrinking Man” i „Papierowi żołnierze”.

Napisał scenariusz, wyprodukował i zagrał w internetowym serialu Sony Entertainemnt. Obecnie występuje w reklamie Nike’s Air Jordan. Jego autobiografia „The Making of a Stand Up Guy” wydano w grudniu 2009 roku.

RICK FAMUYIWA (reżyseria/scenariusz) zadebiutował komedią „Uciekający pan młody”, do której napisał scenariusz i wyreżyserował. Wystąpili w niej Taye Diggs, Omar Epps i Richard T. Jones. Scenariusz powstał na warsztatach w Sundance Film Institute. Kolejnymi filmami Famuyiwy były „Brown Sugar” z Taye’em Diggsem, Sanaą Larhan i Queen Latifah i „Mów do mnie” z Donem Cheadle’em.

Ukończył University of Southern California (studiował produkcję kinowo-telewizyjną i zgłębiał teorię krytyczną). Na ostatnim roku zrealizował „Blacktop Lingo” – krótkometrażówkę, którą wyświetlano na Festiwalu Filmowym w Sundance w 1996 roku.

WAYNE CONLEY (scenariusz) to Nowojorczyk, który wychowywał się w Harlemie i New Jersey. Już w gimnazjum brał udział w warsztatach scenariopisarskich.. Zachęcony przez nauczycieli udał się na University of Maryland College Park gdzie studiował anglistykę i rozwijał talent pisarski.

Po ukończeniu studiów wyjechał do Hollywood, by zostać scenarzystą telewizyjnym. W 1998 roku zatrudniono go do serialu młodzieżowego „Kenan and Kel”; od tamtej pory pisał m.in. do „All That”, „The Nick Cannon Show i „Taina”.

MALCOLM SPELLMAN (scenariusz) wychowywał się w San Francisco i określa się mianem człowiek „multi-kulti”. W 2000 roku sprzedał swój pierwszy scenariusz.

Pracował przy wielu filmach produkcji Fox Entertainment, obecnie pracuje przy „Soul Train” dla Warner Brothers.

W 2009 roku napisał wraz z Timem Talbottem scenariusz do „Balls Out” (pod pseudonimem TheRobotard8000.com).

Jest samoukiem – nigdy nie uczył się pisania scenariuszy.

EDWARD SAXON (produkcja) pracuje w przemyśle filmowym od dwudziestu lat. Był producentem takich filmów jak „Milczenie owiec”, które zdobyło uznanie krytyki i szereg nagród (m.in. dla aktorów – Anthony’ego Hopkinsa i Jodie Foster).

W 2009 roku wyprodukował „Parę na życie” Sama Mendesa z Johnem Krasińskim i Mayą Rudolph, a trzylatka wcześniej „Fast Food Nation” na podstawie bestsellera.

Wśród wyprodukowanych przez niego filmów są między innymi „Adaptacja” w reżyserii Spike’a Jonze’a, „Mandela”, „Pokochać”, „Sorefront Hitchcock” czy dokumentalne „Haiti Dreams of Democracy” i „Cousin Bobby”.

Jest jednym z założycieli Independent Film Channel. Ukończył Peter Stark Producing Program na USC, studiował też na McGill University.

STEVEN J. WOLFE (produkcja) jest przewodniczącym i dyrektorem generalnym Sneak Preview Entertainment, firmy produkcyjnej którą założył w 1993 roku. Ostatnio zrealizował „Święta Dennisa Rozrabiaki”(„A Dennis the Menace Christmas”) i „Beautiful Loser”.

Wyprodukował „Grubazzki” („Phat Girlz”) z Mo’Nique, „When Do We Eat?” z Leasley Ann Warren i „The Civilization of Maxwell Bright” z Patrickiem Warburtonem i Ericem Robertsem.

Wolfe wyprodukował „Hellbent” debiutanta Paula Etheredge-Ouztsa, „Fast Sofa” z Crispinem Glogerem i Nataszą Lyonie, a także „Cicruit” Dirka Shafera.

Dwa z jego filmów miały premierę na festiwalu filmowym w Sundance – „Twins Falls Idaho” i „Relax, It’s Just Sex”. Pierwszy z nich zrealizowali nagradzani scenarzyści, bliźniacy Mark i Michael Polish. Film nagrodzono na festiwalu filmowym w Deauville i nominowano do dwóch Independent Spirit Awards. W „Relax, It’s Just Sex” wystąpiła Jennifer Tilly; film wyświetlano na ponad stu festiwalach filmowych na całym świecie.

Na koncie ma takie filmy, jak „Tollbooth” z Fairuzą Balk i Seymourem Casselem, „Tylko ty”(„Only You”) z Andrew McCarthym, „Gorącą noc”(„Scorchers”) z Faye Dunaway, „Zmory przeszłości”(„Clean and Narrow”) z Jackiem Noseworthym. Był producentem wykonawczym „Drapieżnego ptaka”(„Bird of Prey”) z Jennifer Tilly, Richardem Chamberlainem i Roberem Carradine’em.

JULIO MACAT (zdjęcia) debiutował jako autor zdjęć pracą przy filmie „Kevin sam w domu”. Współpracował przy takich produkcjach jak „Psy i koty”, „Polowanie na druhny”, „Gruby i grubszy” czy „Ace Ventura : Psi detektyw”.

Pracował przy wielu komediach, ale też filmach poruszających poważne tematy : m.in.

„Wariatce z Alabamy” Antonio Banderasa i „Szkole uczuć” Adama Shankmana.

Zaczął karierę jako dziewiętnastolatek. Współpracował z tak uznanymi autorami zdjęć jak Mario Tosi, John Alcott i Chris Mendes, a także rosyjskim reżyserem Andriejem Konczakowskim.

Zanim zaczął pracować przy filmach kręcił teledyski i koncerty takich artystów jak Melissa Etheridge, Phil Collins, Van Halen i Alanis Morrisette. Pracował w Europie, Ameryce Południowej, RPA i niemal całych Stanach Zjednoczonych.

Studiował na UCLA. Biegle mówi po hiszpańsku, włosku i francusku.

LINDA BURTON (scenografia) zaczynała w latach osiemdziesiątych w branży reklamowej. Pracowała przy reklamach takich produktów jak Budweiser, Chrysler czy Pepsi. Szybko przeniosła się do telewizji i filmów; zaczynała od telewizyjnych występów takich artystów jak Carol King, Carly Simon czy Roy Orbison.

DIRK WESTERVELT (montaż) był asystentem montażysty filmu „Piątek”(„Friday”) z Ice Cube’em i Chrisem Tuckerem. Z George’em Tillmanem Jr pracował przy „Ludziach honoru” („Men of Honour”), a także przy „Przepisie na życie”(„Soul Food”).

Na swoim koncie ma montaż takich filmów, jak „Podróż do wnętrza ziemi 3D” („Journey to the Center of the Earth”), czy „Brown Sugar”. Jest odpowiedzialny za zdjęcia do krótkometrażowego „Pass” Kate Haug – filmu, który był pokazywany w The Museum of Modern Art w Nowym Jorku.

HOPE HANAFIN (kostiumy) ma na koncie cztery nagrody przyznawane przez Costume Designer Guild i nominacje do nagrody Emmy.

Pracowała przy takich filmach, jak „Lackawanna Blues”, „Kiedy Bille pokonała Bobby'ego” („When Billie Beat Bobby”), „Miłość lub ojczyzna. Historia Artura Sandovala” („For Love or Country: The Arturo Sandoval Story”),„Zakochany anioł” („Cupid & Cate”), czy „Jaś Fasola: Nadciąga totalny kataklizm”(„Bean: The Ultimate Disaster Movie”).

Studiowała na NYU, była vice-przewodniczącą Costume Designers Guild, wykłada na wydziałach kostiumologii.

TRANSCENDERS (muzyka) to producenci muzyczni współpracujący zarówno z artystami muzycznymi jak i filmowymi.

Zaczynali w 1995 roku, byli jednymi z założycieli Black Eyed Peas, współtworzyli takie utwory jak „Request Line” Macy Gray czy „Where Is The Love” BEP i Justina Timberlake’a, a także „Let’s Get It Started” BEP.

Po odejściu z Black Eyed Peas w 1999 roku współpracowali z firmami Warner/ Chappell Music Publishing, Sony, Interscope, Maverick Records.

Pracowali przy takich filmach jak „Cross Bronx”, do którego skomponowali muzykę. Zbudowali studio przy Robertson Blvd. Tworzą w nim muzykę do filmów i seriali.

Łączą instrumenty z elektroniką; takie gatunki jak rock, hip-hop, soul i drum’n’bass. Mówią o sobie, że potrafią skomponować muzykę każdego gatunku, a przy tym sprawić, by miała ich unikalne brzmienie.

BARRY COLE (kierownictwo muzyczne) jest prezesem „SPOT Music”. Był konsultantem muzycznym przy ponad 50 filmach i 20 soundtrackach. Na swoim koncie ma współpracę z twórcami takich filmów, jak „Rewanż”(„You Got Served”), „American Psycho”, „Brown Sugar”, czy „Mów do mnie”(„Talk to Me”).

Wrac z Gwen Bethel-Riley stworzył Clear Music – firmę zajmującą się konsultacją muzyczną do filmów i dystrybucją soundtracków. Gdy Bethel-Riley odeszła do Artisam Entertainment, Cole przemianował firmę na „SPOT Music”.

Hobbystycznie zajmuje się dj’owaniem – jego skrecze można usłyszeć na płytach takich artystów, jak Killah Priest czy Norah Jones.