Dystrykt 9 (2009)

To nowatorska produkcja, która nie tylko zmieni oblicze kina science-fiction ale kina w ogóle. (…) zaskakująca fabuła sprawia, że ‘Dystrykt 9’ jest bez wątpienia najbardziej intensywnym seansem tego roku.
Stopklatka

Przemysł filmowy zmierza w dobrym kierunku. ‘Dystrykt 9’ jest czymś, czego do tej pory w kinie nie było.
Entertainment Weekly

Wspaniałe dzieło, które czerpie z wielu gatunków kina. (…) Niejednoznaczny obraz naszego świata, w którym ludzie okazują się największymi potworami w kosmosie. (…) Efekty specjalne na najwyższym poziomie. Przybysze z kosmosu ukazani są tak, że zapominamy o tym, że są przedmiotem cyfrowej animacji.
Screen Daily

Fabuła i narracja ‘Dystryktu 9’ jest przełomowa dla dzisiejszego kina. Podobnie było w latach osiemdziesiątych z ‘Łowcą androidów’.
Sci Fi Wire

Niezwykle przekonujący, nowatorski obraz ludzi w zetknięciu z obcą cywilizacją. Film, który czyni z Petera Jacksona wizjonera filmowej produkcji science fiction XXI wieku.
Variety

Spektakularne, bardzo dynamiczne widowisko. (…) Film, który w przystępny sposób, prócz rozrywki proponuje widzom refleksję nad rozwojem naszej cywilizacji, powiązaniami polityki i biznesu oraz po prostu nad ludzką naturą.
Hollywood Reporter

"Powierzyłem reżyserię filmu Dystrykt 9 Neillowi Blomkampowi, ponieważ to niezwykle zdolny młody reżyser" - mówi Peter Jackson, producent filmu. "Zastanawialiśmy się nad filmową wersją Halo popularnej gry komputerowej. Choć nie doszło do tej produkcji, Neill był gotowy do pracy nad swoim debiutem fabularnym.

W Dystrykcie 9 Blomkamp zręcznie łączy oryginalną wizję przyszłości naszej cywilizacji z przekonująco poprowadzoną fabułą współcześnie dziejącej się opowieści. Będąc specjalistą od efektów specjalnych, reżyserii wideoklipów i reklam, debiutuje, czerpiąc inspirację z klasycznych filmów science fiction, jak też własnych wspomnień z Johannesburga – miasta, w którym spędził swoją młodość przed przeniesieniem się do Kanady. "W efekcie powstał film, który tworzy nową jakość, przemawiając świeżym, ekscytującym głosem nowego pokolenia filmowych twórców" - dodaje producent.

Od samego początku intencją Blomkampa było uczynienie z Dystryktu 9 obrazu wymykającego się konwencjom, w którym granice między stylami filmowymi będą się zacierały. "Chciałem, by fikcyjna historia była ukazana z przekonującym realizmem", wyjaśnia Neill Blomkamp. "Sceny inscenizowane, materiały pseudo-dokumentalne, autentyczne nagrania wiadomości telewizyjnych uzyskane od South African Broadcasting Corporation – to wszystko elementy tej samej historii" – kontynuuje Blomkamp.

"Dystrykt 9 tworzy alternatywną historię naszej planety" – mówi Jackson. "Wyobraźcie sobie, że ponad 20 lat temu, tysiące uciekinierów reprezentujących pozaziemską rasę przyjeżdża na Ziemię w uszkodzonym statku kosmicznym. Są łagodni i bezradni. Nie są w stanie sami się wyżywić, nie umieją komunikować swoich pragnień. Przybywają do Johannesburga, a rząd nie ma pojęcia, co z nimi zrobić. I tak obcy, mniejszość gatunkowa, zamieszkuje jedną z dzielnic miasta – dystrykt 9., która przez dziesięciolecia będzie nierozwiązanym problemem".

Film ukazuje 24 godziny z życia dystryktu. Obserwujemy wiadomości telewizyjne i radiowe, newsy w internecie oraz wszelkie komunikaty na temat jego mieszkańców. "Kiedyś byliśmy w stanie koncentrować się na kilku informacjach w prasie. Obecnie otoczeni jesteśmy różnymi kanałami informacyjnymi, które mogą zacierać różnice między newsami, rozrywką, reality shows a interaktywnymi mediami" – mówi Blomkamp.

Genezą Dystryktu 9 był krótkometrażowy film pseudo-dokumentalny, zatytułowany Alive in Jo’burg, który Blomkamp zrealizował na przedmieściach Johannesburga. W swojej krótkometrażówce reżyser wprowadza międzygalaktyczną drużynę obcych we wspólnotę różnych narodowości i kultur RPA.

W trakcie zdjęć do filmu wyruszył z ekipą na ulice miasta, filmując autentyczne reakcje ludzi. Reżyser szybko odkrył, że jego pomysł niespodziewanej wizyty kosmicznych uchodźców w tym mieście odzwierciedla prawdziwy konflikt i ksenofobię, które dają się odczuć wśród mieszkańców Johannesburga. Ci bowiem, nie radzą sobie z napływem nielegalnych imigrantów z sąsiednich krajów. Spontaniczne reakcje, jakie uchwycił kamerą, ożywiły krótką fabułę pełną zaskakujących efektów specjalnych. Blomkamp podsumowuje swoją pracę przy krótkometrażowym filmie tymi słowami: "Nie chciałem z premedytacją oszukiwać ludzi, z którymi rozmawialiśmy. Moim celem było uzyskanie najbardziej autentycznych odpowiedzi. Niezwykłe jest to, że wrogie reakcje ludzi wobec uchodźców z innych galaktyk nie różnią się od tych skierowanych przeciwko przybyszom z innych krajów".

Ponieważ akcja filmu dzieje się w Republice Południowej Afryki, wielu widzów może dojść do wniosku, że jest on bezpośrednią metaforą problemów narodowościowych tego regionu. Twórcy twierdzą jednak, że ich intencją nie było stworzenie filmowej metafory współczesnych konfliktów etnicznych. "W RPA stawiamy czoła problemom, które ludzie z innych części świata zwyczajowo starają się przemilczeć" – mówi Sharlto Copley, odtwórca głównej roli, Wikusa.

Opierając się na wizualnych efektach wcześniejszego filmu, przy realizacji Dystryktu 9 Blomkamp i współscenarzystka Terri Tatchell stworzyli postać Wikusa i dwóch głównych kosmitów: Christophera Johnsona i jego syna Little C.J. Autorzy nadali obcym ludzkie imiona, ponieważ ich zdaniem w taki sposób mieszkańcy Ziemi próbowaliby się z nimi oswoić. Scenarzyści postawili sobie za cel wyposażenie wszystkich postaci w wiarygodne, rozpoznawalne cechy, które pozwolą widzom identyfikować się z bohaterami. Inspirując się prawdziwymi przyjaciółmi i znajomymi, autorzy stworzyli galerię postaci łączących w sobie cechy wielu osób.

Przyjaciel z dzieciństwa Blomkampa i jego współpracownik, Sharlto Copley wcielił się w rolę Wikusa van der Merwe, urzędnika odpowiedzialnego za usunięcie kosmitów z dystryktu 9. i umieszczenie ich w obozie usytuowanym w dystrykcie 10. Copley, producent i odtwórca jednej z ról w Alive in Jo’Burg, zna reżysera od kilkunastu lat. "Neill zaprezentował wyjątkowe podejście do science fiction" – komentuje. "Ten gatunek jest często przedstawiany w chłodnym futurystycznym stylu, w którym brakuje współczesnych nam emocji. W rękach Neilla starcie przyszłości i niezmiennych prawd o ludziach ukazane jest z prawdziwą głębią. Dystrykt 9 nie ma żadnego konkretnego przekazu, tezy czy umoralniającego przesłania – to po prostu film, który jest tyglem eksplodujących emocji".

Copley wspomina, że kontynuowanie współpracy z Blomkampem było dla niego bardzo emocjonującym przeżyciem i wielką szansą. "Przemysł filmowy w RPA to wąska branża. Nawet jeśli spotyka się kogoś, kto chce zajmować się filmem, to niekoniecznie jest to osoba, z którą dzieli się swój twórczy punkt widzenia. Mam ogromne szczęście współpracując z Neillem, bo jego zmierzenia artystyczne są dla mnie czytelne, a on sam również dobrze mnie rozumie".

"Wikus, członek Multi-National United, organizacji powołanej do zarządzania dystryktem 9., ma bardzo biurokratyczne podejście do powierzonych mu zadań" – mówi Copley. "Dlatego też zostaje stopniowo awansowany wewnątrz struktur MNU, gdzie ceni się pracownika za uporządkowany, stylem pracy. Feralnego dnia nie ma jednak szczęścia".

"Wikus ma pecha" – mówi Peter Jackson. "Zaraził się tajemniczym wirusem, który zmienia jego DNA, co sprawia, że staje się kluczem do rozwiązania tajemnicy użycia broni, którą posługują się obcy. W jednej chwili jeden człowiek staje się najważniejszą osobą na planecie, którą zamieszkują nie tylko ludzie".

David James wcielił się w rolę Koobusa, głównego oficera wykonawczego MNU, którego zadaniem jest schwytanie Wikusa. "Koobus to ciemna strona MNU" – mówi James. "Jeśli chcesz, żeby coś zostało wykonane w świetle prawa, powierzasz to zadanie Wikusowi, jeśli chcesz, żeby coś zostało wykonane skutecznie, bez względu na konsekwencje, wzywasz Koobusa. Wszyscy w MNU wiedzą, że Koobus nie jest osobą, z którą należy zadzierać".

"Myślę, że Neillowi spodobał się gwałtowny charakter, w który wyposażyłem postać Koobusa" – wspomina aktor. "Potrafi w bardzo przekonywujący sposób wprowadzać w błąd wszystkich dookoła, by realizować swój własny plan". Kolejny subtelny rys tej postaci umknie zapewne uwadze większości Amerykanów, ale nie mieszkańcom RPA, którzy dostrzegą w Koobusie znamiona fanatyzmu. "Wikus reprezentuje Afrykanerów, którzy są postrzegani w RPA jako specyficzny typ radykałów" – mówi James. "Zadecydowaliśmy, że Koobus będzie Anglikiem, który odbywa służbę wojskową poza swoim krajem. Od samego początku, w każdy możliwy sposób Koobus uważa się za kogoś lepszego niż Wikus".

Od początku pracy nad filmem reżyser zamierzał nadać Dystryktowi 9 wyjątkowy charakter – inspirowany wprawdzie wcześniejszymi arcydziełami science fiction, ale przełomowy w zakresie wykorzystanych nowych technologii. To nowe przesunięcie granic najlepiej widać w sposobie filmowania, który sprawia, że pod koniec projekcji widzowie zastanawiają się, co jest w tym filmie prawdziwe, co jest scenografią, kostiumem, a co efektem animacji komputerowej. Długoletni przyjaciel Blomkampa, operator Trent Opaloch, współpracował z reżyserem nad koncepcją plastyczną filmu. "Trent jest idealny do kręcenia scen w realistycznym stylu, w dynamice pościgów z bronią w ręku, strzelaniny, eksplozji" – mówi Blomkamp. "Nie poświęcaliśmy zbyt wiele czasu na tworzenie pięknych obrazów – wchodziliśmy na plan i realizowaliśmy surowe, autentyczne sceny".

W filmie realizatorzy posługiwali się trzema składnikami języka filmowego. Po pierwsze, są tu inscenizowane sceny, które ukazują fragmenty z życia Wikusa. Przy użyciu ręcznych kamer i innych technik, Blomkamp i Opaloch uwiecznili surową scenerię, dającą poczucie autentyczności. Gromadzili dziesiątki kamer na każdym planie tak, by uchwycić nie tylko akcję, ale także sam proces filmowania. "Urozmaica to finalny efekt poprzez ukazanie postaci oraz sytuacji z ich udziałem poza planem. Wikus stara się wywrzeć duże wrażenie, trochę się popisuje. Jego zachowanie w chwilach, gdy myśli, że nikt na niego nie patrzy, jest zupełnie rozbrajające, pasuje idealnie do stylu filmu i nadaje mu wiarogodności" – mówi Copley.

Drugim elementem jest materiał pseudo-dokumentalny. Oddzielna część filmowców przeprowadzała wywiady z dziesiątkami ludzi, aktorami i amatorami, starając się uchwycić pożądane, spontaniczne komentarze i reakcje na sytuacje prezentowane w filmie.

Trzecim składnikiem filmowego języka są prawdziwe materiały pochodzące od South African Broadcasting Corporation, Reuters oraz innych agencji informacyjnych. To w większości archiwalne wiadomości – tkanka, z której Blomkamp buduje swój świat: "Wiele filmów korzysta z materiałów archiwalnych, które są wykorzystywane tak, jakby dotyczyły fikcyjnych wydarzeń. Można zobaczyć w nich znanych prezenterów telewizyjnych lub urywki z prawdziwych programów CNN".

Twórcy od samego początku zamierzali zrealizować Dystrykt 9 w Johannesburgu. Historia mogłaby się rozgrywać w dowolnej metropolii usytuowanej w jednym z rozwijających się krajów, ale jedynie Johannesburg ma wyjątkowy, afrykański klimat, który reżyser dobrze zna i uznaje za swoją inspirację. "Myślę, że odtworzenie atmosfery miasta oraz wielu tarć narodowościowych byłoby poza Johannesburgiem trudne" – mówi Blomkamp. "Tu krajobraz rozpada się na wiele elementów, takich jak sterty śmieci, drut kolczasty lub chaszcze – wszystko to składa się na ucztę dla oka". Reżyser wahał się, czy zdjęcia na zaniedbanych przedmieściach były niezbędne. "Wiedziałem, że to będzie trudne, ale nie dalibyśmy rady stworzyć autentycznej atmosfery konfliktu w hali zdjęciowej".

Poziom przestępczości zmienił w ogromnym stopniu oblicze miasta w ciągu minionych lat, jednak reżyser wplótł je w fabułę filmu. "Miasto zamieniło się w królestwo strzeżonych osiedli, linii drutu kolczastego, płotów pod wysokich napięciem, kamer i prywatnych firm ochroniarskich" – mówi Blomkamp. "Te zmiany mogły w opinii niektórych zmienić Johannesburg w najbrzydsze miasto świata. Ja uznałem je jednak za doskonałą wizualną pożywkę wpisującą się w stylistykę filmu".

Latem miasto eksploduje bujną zielenią i pięknem, którego nie znajdziemy w filmowym dystrykcie 9. "Zdjęcia realizowaliśmy zimą, ponieważ chcieliśmy, żeby miasto w filmie wyglądało jak wypalona, jałowa miejska pustynia" – komentuje Blomkamp. "Zależało nam na zdjęciach w trakcie zimowych miesięcy, kiedy wszędzie rozpalane ogniska pokrywają okolicę popiołem i brudem. To był widok, którego potrzebowałem". Filmowcom udało się znaleźć idealne plany zdjęciowe w dzielnicy Soweto. Ludzie tutaj żyli latami w małych domkach na skromnej połaci ziemi. Tuż przed rozpoczęciem zdjęć, lokalne władze zaczęły przesiedlać mieszkańców do państwowych osiedli, oddalonych o 20 kilometrów. Ekipa producentów wykupiła część opuszczonych domów, ogrodziła teren i stworzyła kontrolowany obszar na potrzeby planu zdjęciowego. Dla scenarzysty Philipa Iveya, ten teren i prowizoryczne budy stanowiły solidną bazę dla dalszej pracy. "Odkupiliśmy rudery zniszczonych szop i z nich zbudowaliśmy na potrzeby filmu nowe. Dzięki temu nie musieliśmy bawić się w postarzanie materiałów, które miały nieautentyczny wygląd". Ivey zaprosił także na plan scenografkę Emelię Weavind, która pracowała w tym samym mieście kilka lat wcześniej, będąc odpowiedzialną za scenografię do nagrodzonego Oscarem Tsotsi. "Jest niesamowita, szanuje i kocha ludzi, którzy opłacają się jej tym samym" – twierdzi Ivey.

Pomysł Iveya na scenografię do filmu opiera się na kontraście pomiędzy znanym nam środowiskiem przedmieść a wykraczającym w przyszłość światem science fiction. Pomiędzy zwykłym życiem ludzi a środowiskiem istot pozaziemskich leży siedziba Obesandjo. Jej właściciel, nigeryjski król podziemia, który – choć trudno go nazwać życzliwym przyjacielem kosmitów – przyczyni się do ich zukcesu. Jego mieszkanie ma swój wyjątkowy styl łączący w sobie wiele różnych afrykańskich wpływów. W tym miejscu Ivey i Weavind stworzyli wielowymiarowy plan zdjęciowy emanujący urokiem. "To miejsce jest wykorzystywane na wiele różnych sposobów" – wyjaśnia Weavind. "Jest tu bar z daniami na wynos, dziupla do rozbierania skradzionych samochodów na części, punkt handlu częściami do samochodów, bronią, jak też gabinet medycyny tradycyjnej. Zaprojektowaliśmy i wyposażyliśmy wnętrza w taki sposób, że gdziekolwiek nie spojrzysz, tam jakaś ciekawostka przyciąga wzrok: kości zwierząt, jedzenie, czy w końcu skrzynki z amunicją".

Z dala od surowego krajobrazu Johannesburga Ivey wybudował kilka planów w hali zdjęciowej. Jednym z ulubionych wnętrz Iveya było tajne laboratorium medyczne ukryte w sercu kwatery głównej MNU. Kiedy starania o lokalizację w autentycznym szpitalu zakończyły się fiaskiem, filmowcy postanowili zbudować laboratorium od podstaw. "Zdecydowaliśmy się na ciężką architekturę w piwnicznym klimacie" – mówi Ivey. "Chcieliśmy nadać temu wnętrzu klaustrofobiczny nastrój, tak jakby miało się zaraz zamknąć nad Wikusem. By osiągnąć atmosferę grozy. Umieściliśmy wszędzie światła fluorescencyjne, dzięki czemu laboratorium emanuje sterylnym zimnem, a poza tym pomalowaliśmy ściany na zielono. W takiej kolorystyce skóra ludzka wygląda bardzo blado".

"W kreowaniu postaci obcych reżysera nie interesowała droga na skróty" – mówi Terri Tatchell, współscenarzysta filmu. "Kosmici nie wzbudzają ciepłych uczuć, nie uderzają w czułą strunę naszych serc. Zdecydowałem się na groźny, twardy i wojowniczy wygląd, który był trudny do osiągnięcia".

"Nie jestem pewien, dlaczego wpadłem na tę konkretną stylistykę, ale w tym środowisku nie wyobrażałem sobie innych obcych, jak tylko stworzeń o owadzim fizis" – wyjaśnia Blomkamp. "Główny pomysł opierał się na założeniu, że kosmici będą mieli zewnętrzny owadzi szkielet skrzyżowany z pancerzem skorupiaków" – mówi nadzorujący efekty na planie Joe Dunckley. "W przerwach między twardą pokrywą skorupy mają delikatne stawy otoczone ścięgnami, podobnie jak raki i krewetki. Według naszych zamierzeń, powinni wzbudzać totalne obrzydzenie. Wydzielają coś w rodzaju żywicy, dlatego wykorzystywaliśmy różne kleiste substancje, żeby nadać im wysoki połysk i żywy wygląd. Wygląd obcych jest skutkiem połączenia efektów specjalnych, scenografii oraz kostiumów. Postać Little C.J. została w całości wykreowana dzięki efektom komputerowym. Zbudowaliśmy jednak wcześniej z silikonu realistycznego manekina, by zapewnić trójwymiarowy punkt odniesienia dla grafików komputerowych" – wyjaśnia Dunckley.

Najbardziej zaawansowanym rodzajem ochrony w wyposażeniu obcych jest zewnętrzna zbroja, połączenie nowoczesnej technologii i biologicznego organizmu, która dokładnie otula delikatne ciało, jest lekkim pancerzem, który nie ogranicza ruchów.

Dla koordynatora kaskaderów, Granta Hulleya, zewnętrzna zbroja wymusiła zastosowanie innego podejścia do wyczynów kaskaderskich. Przez większą część filmu Hulley i jego załoga starali się nie przesadzać w scenach walk: "Na przykład, jeśli ktoś został trafiony z broni maszynowej, staraliśmy się, żeby nie przelatywał przez cały ekran lądując na ścianie" – mówi Hulley. "Za to, kiedy do gry wchodzili obcy w swojej zbroi, rozpętywało się piekło osiągane dzięki efektom specjalnym. Zbudowaliśmy również rampę w miejscu, gdzie później w trakcie postprodukcji specjaliści od efektów specjalnych mieli ustawić zbroję. 300-metrowy rozpęd i uderzenie samochodu w rampę z prędkością około 80 km/h, spowodowało, że samochód okręcił się w powietrzu o 270 stopni. Z zadowoleniem przyznaję, że ten wyczyn przekroczył oczekiwania nas wszystkich".

SHARLTO COPLEY (Wikus van de Merwe) od 12 roku życia występował w reżyserowanych przez siebie krótkometrażowych filmach amatorskich, następnie studiował na wydziale aktorstwa w Trinity College w Londynie.

Był współzałożycielem kilku firm producenckich, w tym Channel 69 Studios, Atomic Visual Effects, Slaves Talent Management i Inspired Minority Pictures. Channel 69 stał się jedną z firm założycielskich etv, pierwszej prywatnej naziemnej sieci nadawczej w RPA. Copley w wieku 24 lat został najmłodszym dyrektorem w historii telewizji RPA oraz autorem codziennego, 5-godzinnego bloku programowego.

Po odejściu z etv wyprodukował i wyreżyserował wiele reklam, wideoklipów i filmów krótkometrażowych. Dodatkowo, nadzorował wizualne efekty, które produkowała firma Atomic. Jego praca przyniosła mu wiele nagród i wyróżnień w RPA, w tym nagrody Avanti Awards, Stone Awards i Loeries.

Jego krótkometrażówka 2001: Space Oddity, współprodukowana i współreżyserowana z Simonem Hansenem, jest najpopularniejszym krótkometrażowym filmem w historii RPA – liczba osób, które obejrzały ten film w Internecie sięgnęła 18 milionów. Kolejnym projektem Copleya było napisanie scenariusza, wyprodukowanie oraz wyreżyserowanie wraz z Simonem Hansenem pierwszego filmu fabularnego pod tytułem Spoon. Copley wygrał konkurs ogłoszony przez UK Film Council na scenariusz do filmu Judgment Day, który stał się kolejnym projektem realizowanym przy współpracy z Hansenem. W 2005 roku Sharlto Copley wyprodukował krótkometrażowy film Alive in Jo’Burg dla swojego wieloletniego przyjaciela, reżysera Neilla Blomkampa. Zagrał również jedną z ról w tym filmie.

DAVID JAMES (Koobus) znany jako odtwórca wielu czarnych charakterów w filmach telewizyjnych. Pojawił się w kilku popularnych południowoafrykańskich serialach, w tym The Confidant, Criminal Minds, Snitch, Jozi Streets i Egoli. Sławę przyniósł mu występ w roli zepsutego Mad Doga w Isidingo.

JASON COPE (Christopher Johnson) od 13 roku życia pracował w Dream Circus jako prestidigitator. Po ukończeniu szkoły wyjechał do Londynu, gdzie występował w teatrach ulicznych. Następnie wrócił do RPA, by tu występować jako komik na wielu imprezach w całym kraju, w tym na Smirnoff International Comedy Festival, Edinburgh Fringe Festival, Synergy 98, Armchair Theatre, Cape Comedy Club oraz Grand West Casino. Występował również w popularnym programie komediowym The Pure Monate Show.

W 2000 roku VANESSA HAYWOOD (Tania) dostała się do finału konkursu Miss RPA. Od tego momentu rozpoczęła się jej kariera modelki. Następnie osiedliła się w Cape Town, gdzie studiowała aktorstwo i rozpoczęła pracę jako prezenterka telewizyjna w programach Wildlife, Warehouse, AgriTV, Groen. Próbując swoich sił jako aktorka, zgrała role w filmach Hey Boy i Krwawy diament Edwarda Zwicka.

Peter Jackson (producent), urodzony w Nowej Zelandii w Halloweenw w 1961 roku. Jako nastolatek rozpoczął realizację filmów kamerą Super 8. W wieku 17 lat rzucił szkołę, kupił kamerę 16 mm i rozpoczął zdjęcia do komedii science fiction, która trzy lata później stała się pełnometrażowym filmem fabularnym, pod tytułem Zły smak.

Jackson przejdzie jednak do historii filmografii dzięki trylogii Władca pierścieni, z których wszystkie części reżyserowane były jednocześnie. Drużyna pierścienia, Dwie wieże i Powrót króla zdobyły szereg nagród filmowych na całym świecie, w tym 17 nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej, 12 nagród BAFTA i 4 Złote Globy.

To właśnie Powrót króla przyniósł Jacksonowi najbardziej imponującą kolekcję wyróżnień. Są wśród nich: trzy Oscary (Najlepszy Scenariusz Adaptowany, Najlepszy Reżyser, Najlepszy Film), dwa Złote Globy (Najlepszy Reżyser i Najlepszy Film w kategorii dramat), trzy nagrody BAFTA (Najlepszy Scenariusz Adaptowany, Najlepszy Film, Nagroda Publiczności), nagrody Directors Guild Award, Producers Guild Award i New York Film Critics Circle Award. Po trylogii Władca pierścieni w 2005 roku Jackson wyreżyserował i wyprodukował King Konga dla Universal Pictures. Film zdobył trzy Oscary oraz przyniósł 500 milionów dolarów zysku.

Wcześniej Jackson zdobył uznanie za swój film fabularny z 1994 roku Niebiańskie stworzenia, który otrzymał nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za Najlepszy Scenariusz. Wśród innych filmów reżysera wymienić można Przerażacze z udziałem Michaela J. Foxa, Przedstawiamy Feeblesów i Martwicę mózgu, które w sumie przyniosły Jacksonowi 16 międzynarodowych nagród science fiction, w tym nagrodę Saturn. Jackson był także współreżyserem telewizyjnego filmu dokumentalnego Forgotten Silver.

Urodzony w RPA, reżyser Neill Blomkamp przeniósł się do Kanady w wieku 18 lat, rozpoczynając tym samym karierę specjalisty od wizualnych efektów specjalnych w świecie filmu i telewizji. Niedługo później zajął się reżyserią, najpierw w zakresie wideoklipów muzycznych, a potem w świecie reklamy. Blomkamp szybko ściągnął na siebie uwagę jako reżyser z wyjątkowym talentem do bezbłędnego łączenia ze sobą wygenerowanych przez komputer obrazów z żywą akcją rejestrowaną na zdjęciowym planie.

Stał na czele zespołów odpowiedzialnych za realizację reklam, m.in. dla firm Nike, Citroen, Gatorade, Panasonic czy Manco. Wyreżyserował wiele uznanych filmów krótkometrażowych, w tym Tempbot, który zdobył nagrodę dla Best Overall Film na No Spot Short Film Festiwal. W 2004 roku Blomkamp zdobył tytuł jednego z pięciu najwybitniejszych reżyserów podczas rozdania nagród Watch at the First Boards Awards w Cannes. W 2005 roku, podczas konkursu VES Awards w Kalifornii, Blomkamp otrzymał nagrodę ze Wybitne Efekty Specjalne w filmie reklamowym marki Citroen – Alive with Technology. Od tamtej pory jest chętnie publikowanym autorem w magazynach poświęconym fotografii, zdjęciom filmowym oraz kampaniom reklamowym. Blomkamp wyreżyserował również trzy reklamy gry Halo dla firmy Microsoft.

Carolynne Cunningham (produkcja) rozpoczęła współpracę z Peterem Jacksonem jako pierwszy asystent reżysera przy filmie Niebiańskie stworzenia. Spotkali się ponownie przy trylogii Władca pierścieni. Po ukończeniu prac, Cunningham kontynuowała współpracę z Jacksonem, jako asystentka reżysera oraz producentka przy filmie King Kong. Następnie pracowała także jako asystentka reżysera przy filmach Piotruś Pan, Płynąc pod prąd, Sypiając z wrogiem, Blask, Suma wszystkich strachów, Flynn.

Trent Opaloch (zdjęcia) rozpoczął swoją karierę, realizując zdjęcia do filmów krótkometrażowych i do ponad 100 wideoklipów. Zdjęcia do filmu Tempbot przyniosły mu nagrodę Best Overall Film na No Spot Short Film Festiwal. Wśród filmów reklamowych jego autorstwa znajdziemy spoty dla marek Adidas, Bungie, Electronic Arts, Gatorade, Microsoft, Lucasfilm, Panasonic i składającą się z 13 spotów kampanię marki Visa przygotowaną na Olimpiadę w 2008 roku.

Do jego najnowszych projektów należą reklamy do filmu Gwiezdne wojny: Wojna klonów George’a Lucasa oraz gry Halo – Combat Neilla Blomkampa, która zdobyła nagrodę Grand Prix na festiwalu w Cannes w 2008 roku. Przed rozpoczęciem zdjęć do filmu Dystrykt 9 ukończył zdjęcia do horroru Darklands.

Philip Ivey (scenografia) pracuje w przemyśle filmowym od 18 lat. Rozpoczął swoją karierę przy projektowaniu planów zdjęciowych filmów Crush Alison McLean i The Footstep Man Leona Narbeya. Wśród filmów, przy których pracował, jako scenograf, wymienić można: trylogię Władca pierścieni, Laundry Warrior, W kryjówce mojego ojca (Nagroda International Critics Prize na Festiwalu Filmowym z Toronto w 2004 roku), Legenda Zorro, Boogeyman oraz około 100 odcinków Xena: Wojownicza księżniczka. Ostatnio Ivey pracował przy tworzeniu planów do zrealizowanego w stylistyce punk filmu o wampirach Istota doskonała Glenn Standring oraz Numer 2 Toa Frasera (Nagrody Publiczności na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2006 roku).

Diana Cilliers (kostiumy) zaprojektowała kostiumy do ponad 150 filmów fabularnych oraz wielu filmów reklamowych i telewizyjnych. Nagrody przyniosły jej filmy fabularne z RPA Fiela se Kind, Die Storie van Klara Viljee, Paljas i Promised Land oraz Bopha! w reżyserii Morgana Freemana, Boesman i Lena w reżyserii Johna Berry, Czerwony pył Toma Hoopera, Proteus w reżyserii Johna Greysona, Afrykańska farma oraz Goodbye Bafana Billy’ego Augusta.