Jestem na tak (2008)

Przygoda z byciem na "tak"

Carl Allen sięgnął dna. Jako pracownik banku negatywnie rozpatruje wnioski o kredyt, wymiguje się ze spotkań z przyjaciółmi i, siedząc na kanapie, samotnie ogląda telewizję. Stał się człowiekiem będącym zawsze na "nie".

"Byłem tym facetem" - mówi Jim Carrey, który wcielił się w Carla. "Znam wiele osób, które znalazły się w sytuacji, w której po prostu unikają życia. Mieszkam w Stanach Zjednoczonych Unikania. Dla mnie jest to opowieść o podejmowaniu decyzji, by stanąć po stronie życia, i właśnie to skłoniło mnie do zagrania w tym filmie. Czasem odmowa oznacza zgodę na coś innego, większego, co może pojawić się na horyzoncie. Ale czasem odrzucenie zaproszenia jest wyrazem zgody na kanapę i chipsy. Każdy powinien robić to, co dla niego dobre" - radzi Jim Carrey. "Jednak zazwyczaj nie żałujemy tego, na co się zgodziliśmy. To właśnie wtedy, gdy powiedzieliśmy "nie", patrzymy wstecz, myśląc: Mogłem przecież zaryzykować".

W życiu Carla zachodzi nieoczekiwana i radykalna zmiana, kiedy to niechętnie wybiera się na seminarium pomocy psychologicznej, prowadzone przez guru mówienia "tak", który zachęca swoich uczniów do częstszej afirmacji i transformacji życia. Carl, w pierwszej chwili sceptyczny, postanawia podjąć próbę bycia spontanicznym poprzez mówienie "tak"... w każdej sytuacji. "Carl jest normalnym facetem, który po prostu potrzebuje motywacji, a seminarium właśnie tego mu dostarcza" - zauważa reżyser Peyton Reed. "Jest w pierwszej chwili zdezorientowany, ale potem seminarium naprawdę skłania go do przyjrzenia się sobie samemu i zainwestowania w życie".

Historia spodobała się Reedowi natychmiast po przeczytaniu scenariusza opartego na bestsellerowych wspomnieniach Danny’ego Wallace’a. "Zagłębiłem się w scenariusz, a potem w książkę Danny’ego. Wielkie wrażenie zrobił na mnie fakt, że Danny naprawdę przez pewien czas żył według tej filozofii" - mówi Reed.

Kiedy wiele lat wcześniej Wallace został rzucony przez dziewczynę, postanowił przez jakiś czas "poleniuchować, być chłopcem, grać w gry video i nic właściwie nie robić". "Kumple trochę się o mnie martwili. Cały czas dzwonili, zostawiali wiadomości, przysyłali SMS-y z różnymi zaproszeniami. A ja zawsze odmawiałem".

Przypadkowa rozmowa w londyńskim autobusie zmieniła losy Wallace’a i stała się inspiracją jego książki. "Ktoś przypadkiem powiedział do mnie «Powinieneś częściej mówić tak». Było to prawdopodobnie tylko przypadkowe stwierdzenie, ale uznałem, że to najlepsza rada - jak gdyby ktoś w trzech słowach streścił wszystkie poradniki psychologiczne. W ten sposób rozpoczęła się moja "przygoda z byciem na tak". Kupiłem od gościa na imprezie samochód tylko dlatego, że mnie spytał «Czy nie byłbyś przypadkiem zainteresowany kupnem samochodu?». Poszedłem na koncert zespołu o nazwie Generał Cebula i Jego Szokujące Kastaniety. Dzięki sprytnie ułożonej reklamie poleciałem na weekend do Singapuru. Nie jest to wprawdzie miejsce, do którego leci się na weekend - śmieje się - ale świetnie się bawiłem. Widzę to tak: miłość swojego życia można spotkać zarówno na kiepskiej, jak i na dobrej imprezie, ale jeśli się ją odrzuciło, nie ma szans, by się o przekonać, czy to była ta miłość".

"Na pewno podobał mi się bardzo pozytywny duch tego materiału - entuzjazmuje się Reed - oraz główny wątek kogoś, kto naprawdę bierze życie za rogi, w naszym przypadku, w sposób bardzo losowy. Człowiek taki jak Carl może być śmieszny, pakując się we wszystkie tego typu sytuacje, a gdyby jeszcze odegrał go Jim Carrey, wiedziałem, że potencjał komiczny tej postaci byłby wręcz niewyczerpany. Prezencja i wymowa Jima sprowadzają rzeczy śmieszne na całkiem inny poziom".

"Koncepcja wydała mi się bardzo fajna" - mówi Carrey. "Można by długo zastanawiać się nad wszystkimi rzeczami, w które można się wpakować, mówiąc zawsze "tak". To bardzo płodne terytorium".

Producent David Heyman, który odkrył dzieło Wallace’a i przyniósł je do studia, stał się wielkim fanem autora po przeczytaniu jego pierwszej książki, Join Me (Dołącz do mnie). Jego opinia na temat Jestem na TAK była podobna. "Hojność ducha przejawiająca się w osobie Danny’ego i w jego książkach jest czymś, co naprawdę do mnie przemawia" - zaznacza producent. "Naprawdę zakochałem się w Jestem na TAK. Myśl, że kiedy człowiek mówi "tak", otwiera się na możliwości, które przynosi mu życie, wskutek czego dzieją się wspaniałe rzeczy, była bardzo intrygująca".

Zaangażowany w tym czasie w prace nad ostatnim filmem z serii Harry Potter Heyman skontaktował się z Richardem Zanuckiem w nadziei skłonienia weterana kina do połączeniem sił, aby wyprodukować Jestem na TAK.

Zanuck nie wahał się przed przystąpieniem do projektu i uważał, że "obsadzony w tej roli Jim Carrey nie miałby sobie równych. Nie ma nikogo innego, kto mógłby zagrać to tak jak on" - uśmiecha się Zanuck. "Zgodziłem się na wszystko - scenariusz, obsadę. Po prostu wszystko mi się podobało. Pomysł był świeży, nowy. Afirmujący życie i śmieszny".

Spotkał się z Reedem i obaj panowie natychmiast się polubili. "Dick Zanuck jest odpowiedzialny za mnóstwo filmów, które oglądałem jako dziecko i które spowodowały, że sam chciałem kręcić filmy" - mówi Reed. "Począwszy od oryginalnej wersji Planety małp, którą zaaprobował, będąc szefem Foxa, a skończywszy na Żądle i Szczękach, które wyprodukował - był niezastąpiony!".

"Mieliśmy wspaniałe spotkanie" - pamięta Zanuck. "Podziwiam jego filmy, a on sam jest taką przystępną i utalentowaną osobą. Sądzę, że ma przed sobą bardzo obiecującą przyszłość".

Reed współpracował ze scenarzystami Nicholasem Stollerem, Jarradem Paulem i Andrew Mogelem i spędzał czas z Jimem Carrey’em przed kręceniem filmu, dostrajając ducha typowo brytyjskiego dzieła Wallace’a do amerykańskich realiów poprzez umiejscowienie historii w Los Angeles. "Bardzo chciałem w tym filmie uderzyć w ton, który byłby w połowie drogi pomiędzy tym, co Jim robi jako aktor komediowy a jego bardziej poważnymi kreacjami" - tłumaczy reżyser. "Ton, który pozwoliłby jego postaci na komediowe wzloty w niepowtarzalnym stylu Jima, ale byłby jednocześnie bardziej zrównoważony".

Urodzony w Szkocji autor, humorysta i prezenter telewizyjny Danny Wallace z trudem opanował emocje, kiedy filmowcy zaproponowali mu przekształcenie jego wspomnień w film z Jimem Carrey’em w roli głównej. "Byłem zachwycony, gdy zaproponowano mi przeniesienie mojej książki na hollywoodzki ekran. Rzecz jasna miałem zamiar powiedzieć "tak!" - uśmiecha się Wallace. "Byłem fanem Jima Carreya od kiedy obejrzałem In Living Color. Wspaniale udało im się "zamerykanizować" opowieść i udostępnić ją szerszej publiczności: jej duch pozostał nienaruszony".

"Cóż mogę powiedzieć?" - dodaje Carrey. "Film nie zaistniałby bez Danny’ego. Ten człowiek wymyślił koncepcję, która pasowała mi jak ulał. Zawsze szukałem czegoś, co byłoby bardzo śmieszne, ale jednocześnie skłaniało do refleksji. Po obejrzeniu Jestem na TAK publiczność może wyjść z kina i zastanowić się: Jak często mówię "nie"? Czy nie powinienem trochę częściej mówić "tak"?".

Zarówno Carrey, jak i Reed twierdzą, że są zadowoleni z tego, że tym razem powiedzieli "tak".

"Wspaniale się bawiłem, pracując z Jimem" - mówi Reed. "Nie znałem go wcześniej, ale naprawdę czułem, że dobraliśmy się jak w korcu maku; mamy bardzo podobne poczucie humoru. A ponieważ spędziliśmy razem dużo czasu w fazie poprzedzającej produkcję, mieliśmy w momencie rozpoczynania zdjęć bardzo jasne rozumienie tego, kim jest Carl i co chcemy pokazać w filmie".

Carrey potwierdza słowa reżysera. "Wiem, że Peyton ma na koncie ogromne doświadczenie w improwizacjach, jednakże był to pierwszy film, podczas którego rozluźniłem się w studio i pozwoliłem, by to ktoś inny mnie rozśmieszał. Reed sprawiał, że dosłownie wyłem ze śmiechu. Są pewne rzeczy, które każdy aktor powinien zrobić choć raz i praca z Peytonem Reedem z pewnością do nich należy".

"O, cześć. Zrobiłeś mi zdjęcie?"

Przejście Carla z kanapy do realnego życia następuje właściwie w momencie, gdy wychodzi z seminarium "Na tak", lecz zaczyna prawdziwie doceniać nowe możliwości dopiero, gdy poznaje Allison - intrygującą kobietę, która przychodzi do niego późno wieczorem, gdy ten napełnia butlę z gazem i czeka go jeszcze długi spacer do swojego pustego samochodu. Allison proponuje, że go podwiezie, na co Carl oczywiście się zgadza.

"Allison to żywiołowa dziewczyna o niezależnym duchu" - mówi Zooey Deschanel, odtwórczyni roli. “Jest fajna. Gra z zespole, maluje i zajmuje się fotografią. Jest bardzo kreatywna i spontaniczna. Jest w pewien sposób taka, jakim chciałby być Carl."

Carrey opisuje ją jako prawdziwą zagadkę. "To enigma ukryta we wnętrzu odysei. Romantyczny element filmu jest tak ważny, ponieważ jedną z najwspanialszych rzeczy w życiu, którym możemy powiedzieć "tak", jest miłość i chcemy, żeby miłosna chemia zadziałała. Zooey ma w sobie wiele ludzkiego ciepła i słodyczy, a jednocześnie jest frywolna i oryginalna".

"Zooey to fantastyczna aktorka i pozytywnie ekscentryczna osoba" - komentuje Reed. "Posiada zupełnie inną niż Jim energię i razem dają niezły efekt na ekranie. Wyróżnia się również wielkim talentem muzycznym, co dodaje autentyczności postaci Allison, która gra przecież w kapeli".

"Tak" występowi w filmie Jestem na TAK powiedział również Bradley Cooper, grający najlepszego przyjaciela Carla, Petera, którego denerwują nieustanne odmowy Carla dotyczące wzięcia na serio udziału w życiu po ponad dwóch latach, które minęły od rozwodu.

"Chciałem stworzyć wrażenie, że ci dwaj faceci są przyjaciółmi od długiego czasu" - mówi Cooper. "I jak każdy dobry przyjaciel, przechodzisz przez gehennę z ludźmi, których kochasz. W filmie Peter to nie tylko przyjaciel Carla, ale również, w pewien sposób, oczy widowni, która obserwuje i cieszy się nowym, nietypowym rodzajem zachowania, które można zaobserwować u Carla".

"Bradley ma mnóstwo energii, którą wkłada w każdą scenę" - mówi Reed. "Patrzysz na Jima i Bradleya razem i rzeczywiście masz wrażenie, że są przyjaciółmi od lat".

Przemiana w sercu Carla nabiera tempa, gdy wpada na swojego byłego kolegę, Nicka, granego przez Johna Michaela Higginsa. Nick wprowadza Carla w model życia "na tak" po tym, jak ten zaskoczył go przed bankiem.

"Nick ubóstwia guru seminarium, Terrence'a; jest zupełnym akolitą" - wyjaśnia Higgins. "Mówi "tak" wszystkiemu, co spotyka go w życiu. Carl tego z początku nie dostrzega, lecz jeżeli zaczniesz rzeczywiście mówić wszystkiemu "tak", prawdopodobnie doprowadzi cię to do stanu, w jakim jest Nick, co nie jest zupełnie rozsądne" - żartuje aktor.

"Nick to dziwna postać" - dodaje Reed. "Jest z nim coś nie tak. Jest niewiarygodnie entuzjastyczny - doznał iluminacji, odkrył to coś zwanego Mocą Bycia na Tak. Daje Carlowi ulotkę i mówi mu «Widzę w twoich oczach, że tego właśnie potrzebujesz». Michael jest wspaniały w odtwarzaniu takich ekstremalnych wykolejeńców, lecz nadaje im zarazem wiele powagi, sprawia, że są bardzo ludzcy. Zabawne było obserwowanie go w scenach z Jimem, w których Jim był tym prostolinijnym, zaś Higgins tym lekko stukniętym".

Nikt nie cieszy się tak jak Nick, widząc Carla na seminarium i szybko ściąga uwagę twórcy Mocy Bycia Na Tak, Terrence'a Bundleya, na podejrzanego przybysza. Kluczową rolę gutu odgrywa Terence Stamp.

"Postać, którą gram, znajduje się na czymś, co nazywa się żartobliwie "obieg guru" - śmieje się Stamp. "Odkrył nowy wymiar, w którym będzie wyciągał od ludzi pieniądze w zamian za inspirację".

"Terence Stamp to bardzo charyzmatyczny człowiek, wie pan? To po prostu Terence Stamp" - mówi z podziwem Reed. "Posiada niesamowity, głęboki, donośny głos, a ponadto jest bardzo uwodzicielski. Kiedy zatem grana przez niego postać, Terrence Bundley, mówi Carlowi o wszystkim, co jest złe w jego życiu, Carlowi nic innego nie pozostaje jak tylko podziw. Czy ten facet posiada jakąś niezwykłą moc? Jest to niezwykle niepokojące i najwyraźniej trafia do świadomości Carla".

Carrey najchętniej pracował u boku tego weterana aktorstwa. "Terence to aktor ukształtowany – klasyczny, z niebywałą głębią i dokonaniami. On po prostu podnosi wszystko do wyższego poziomu".

Jedną z pierwszych osób, które skorzystały na nowo przybranym optymizmie Carla jest jego szef w banku, Norm, najwyraźniej zachwycony zwiększonym zainteresowaniem Carla nie tylko swą pracą, lecz również częstymi zaproszeniami na przyjęcia. Nowozelandzki aktor Rhys Darby debiutuje w filmie jako upierdliwy szef Carla.

"Rhys był moim pierwszym i jedynym kandydatem do zagrania Norma" - mówi Reed. "On jest po prostu przezabawny!".

Carrey dodaje: "Jest jedyny w swoim rodzaju. Jest ogromnie zaangażowany w rolę i ma ten szaleńczy błysk w oczach, który miał Peter Sellers. To po prostu widać".

Postać grana przez Darby’ego szczególnie zapadła w pamięć Heymanowi, długoletniemu producentowi Harry’ego Pottera. "Potterowska scena sprawiła mi szczególną przyjemność, najprawdopodobniej z powodów osobistych. Została zagrana z sercem. Gdy oglądałem ją w dziennikach, śmiałem się do rozpuku".

Carrey uznał bal kostiumowy w stylu Harry’ego Pottera za świetną okazję, by zaśmiać się również z siebie: "Wyglądałem jak David Letterman w Hogwarcie".

Obsada Jestem na TAK składa się również z Danny’ego Mastersona w roli Rooney’a, kumpla próżniaka Carla, który korzysta z jego dyrektywy "na tak" do tego stopnia, że staje się jego nieproszonym współlokatorem, z Molly Sims jako eks-dziewczyny Carla, Stephanie, która zaczyna widzieć Carla z innej perspektywy po tym, jak ten przeżył odmianę, oraz z Fionnuli Flanagan, grającej dość zakręconą sąsiadkę Carla, Tillie.

"Obcowanie z obsadą filmu dawało dużo przyjemności" - wyznaje Zanuck. "Był odczuwalny duch zespołowy, dla mnie bardzo odświeżający, i cieszę się, że powiedziałem "tak" i wstąpiłem do Klubu Jestem Na Tak".

Reed podziela te odczucia. "Cóż to było za wspaniałe przeżycie pracować z tak niesamowitymi aktorami. Wszyscy wnieśli wielką autentyczność i humor do świata Carla".

JIM CARREY (Carl Allen) jest aktorem, który zdobył wiele nagród za swe osiągnięcia zarówno w dziedzinie dramatu, jak i komedii. W 1999 otrzymał Złoty Glob w kategorii Najlepszy Aktor w Musicalu lub Komedii za rolę tytułową w Truman Show Petera Weira. Rok później otrzymał swój drugi Złoty Glob w kategorii Najlepszy Aktor w Musicalu lub Komedii za występ w roli aktora Andy’ego Kauffmana w filmie Milosa Formana Człowiek z księżyca. W swej karierze Carrey został również wielokrotnie doceniony i otrzymywał nagrody filmowe MTV, nagrody People’s Choice, nagrody dziecięce Nickelodeona.

Kolejnym filmem Carrey’ego będzie I love you, Philips Morris, czarna komedia, według scenariusza i w reżyserii Glenna Ficarra i Johna Requa. Jesienią 2009 zagra w Opowieści wigilijnej, filmie opartym na klasycznym opowiadaniu Charlesa Dickensa w adaptacji i reżyserii Roberta Zemeckisa. Dzięki technologii performance capture i trójwymiarowej animacji cyfrowej Carrey odegra Ebenezera Scrooge’a oraz trzy nawiedzające go duchy.

Carrey’ego można było w ostatnim czasie usłyszeć, gdyż podkładał głos tytułowego bohatera w animowanej w technologii CG wersji filmowej opowiadania dr Seussa Horton słyszy ktosia, która podbiła serca publiczności.

W 2007 roku Carrey zagrał z Virginią Madsen w thrillerze psychologicznym Numer 23 w reżyserii Joela Schumachera. Zagrał również z Teą Leoni w popularnej komedii Dick i Jane: niezły ubaw, wyreżyserowanej przez Deana Parisona i wyprodukowanej przez Briana Grazera. W poprzednim roku zagrał w filmie Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń, nakręconym w oparciu o serię książek dla dzieci pióra Daniela Handlera, oraz w Zakochanym bez pamięci, który zebrał przychylne opinie krytyków i za który Carrey otrzymał Złoty Glob oraz nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego aktora.

W 2003 Carrey zagrał w cieszącej się ogromną popularnością komedii Bruce Wszechmogący, która okazała się jednym z najbardziej dochodowych filmów roku. Bruce Wszechmogący stanowił również jego trzeci film nakręcony we współpracy z reżyserem Tomem Shadyacem, który wyreżyserował popularne komedie Ace Ventura: psi detektyw i Kłamca, kłamca. W 2001 zagrał w filmie Majestic, a w 2000 miał zaszczyt zagrać w najbardziej dochodowym filmie roku - Grinch - świąt nie będzie - opartym na kolejnym klasycznym opowiadaniu Seussa. Rola Grincha spowodowała, że Carrey został nominowany do Złotego Globu w kategorii Najlepszy Aktor w Musicalu lub Komedii. Tamtego lata Carrey pojawił się również w komedii braci Farrelly Ja, Irena i ja. W roku 2000 został okrzyknięty Męską Gwiazdą Roku przez ShoWest.

Carrey już wcześniej (w 1995) uzyskał tytuł Komediowej Gwiazdy Roku ShoWest za role w popularnych komediach, które przyniosły mu sławę: Głupi i głupszy - jego pierwszy film dla scenarzystów/reżyserów Petera i Bobby’ego Farrelly, Ace Ventura: psi detektyw i Maska, za którą Carrey był po raz pierwszy nominowany do Złotego Globu w kategorii Najlepszy Aktor w Musicalu lub Komedii. Później otrzymał także nominację do Złotego Globu za występ w filmie Kłamca, kłamca z 1997 roku.

Urodzony w Newmarket, Ontario, Carrey karierę komika rozpoczął jeszcze jako nastolatek. W wieku 19 lat przeprowadził się do Los Angeles, gdzie szybko stał się stałym bywalcem Sklepu Komediowego Mitzi Shore, przyciągając uwagę legendarnego komika Rodney’a Dangerfielda, który był pod wrażeniem talentu młodego Jima do tego stopnia, że zaproponował mu wspólne tournee.

W 1982 roku otrzymał propozycję roli w serialu telewizji NBC The Duck Factory. W kolejnym roku dostał swą pierwszą pierwszoplanową rolę w filmie Raz ugryziona z Lauren Hutton. Zagrał następnie w Peggy Sue wyszła za mąż Francisa Forda Coppoli oraz komedii Ziemskie dziewczyny są łatwe z Geeną Davis. W 1988 roku Carrey pojawił się w małej, lecz pamiętnej roli Johnny’ego Squaresa, autodestruktywnego rockersa w filmie Clinta Eastwooda Pula śmierci.

W 1990 roku Carrey dołączył do zespołu kultowego serialu komediowego telewizji Fox In Living Color. W listopadzie 1991 roku premiera jego pierwszego filmu, Jim Carrey’s Unnatural Act, została przyjęta z ogromnym entuzjazmem. Następnie zagrał alkoholika, próbującego radzić sobie w życiu, w nominowanym do nagrody Emmy filmie telewizyjnym Szokujące wyznanie (Doing Time on Maple Driver).

W 1994 roku, po wielu udanych sezonach In Living Color, Carrey zdobył międzynarodową sławę dzięki tytułowej roli w popularnej komedii Ace Ventura: psi detektyw. Do jego kolejnych filmów należą: druga część serii Ace Ventura - Ace Ventura: zew natury, podwójna rola Człowieka Zagadki, dr Edwarda Nygmy, w Batman Forever Joela Schumachera i Telemaniak w reżyserii Bena Stillera.

ZOOEY DESCHANEL (Allison) jest jedną z najbardziej rozchwytywanych młodych aktorek Hollywood. Niedawno ukończyła zdjęcia do filmu Gigantic, w którym zagrała razem z Paulem Dano, oraz komedii romantycznej 500 Days of Summer z Josephem Gordonem Levittem.

Ostatnio Deschanel zagrała u boku Marka Wahlberga w thrillerze Zdarzenie w reżyserii M. Nighta Shyamalana i w popularnej, nominowanej do Oscara miniserii Blaszany bohater na kanale Sci-Fi Chanel oraz w niezależnej produkcji The Go-Getter z Lou Taylor-Pucci.

W zeszłym roku Deschanel wystąpiła w filmie Most do Terabithii na podstawie nagrodzonej Nagrodą Newberry powieści dla dzieci. Podłożyła również głos surfującego pingwina w popularnym filmie animowanym Na fali z Shią Leboeuf i Jeffem Bridges.

Można ją było również obejrzeć w jednej z głównych ról w filmie Zabójstwo Jesse’go Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda z Bradem Pittem i Casey’em Affleckiem oraz w niezależnych produkcjach: Live Free or Die z Aaronem Stanfordem, Flakes z Aaronem Stanfordem w reżyserii Michaela Lehmanna oraz The Good Life według scenariusza i w reżyserii Stephena Berra.

Wśród pozostałych filmów, w których zagrała ostatnio Deschanel, można wymienić Oby do wiosny z Edem Harrisem i Willem Ferrellem, Miłość na zamówienie z Matthew McConaughey i Sarah Jessicą Parker, jedną z czołowych ról w kultowym Autostopem przez Galaktykę z Samem Rockwellem, Mosem Defem i Johnem Malkovichem oraz w parze z Willem Ferrellem w Elfie w reżyserii Jona Favreau, w którym zabłysnęła grą aktorską i wspaniałym śpiewem.

Zagrała również w filmach Dziewczyny z krwi i kości, za który była nominowana do Nagrody Independent Spirit Awards w kategorii Pierwszoplanowa Rola Kobieca, Porzucona w reżyserii Stephena Gagmana, Wielkie kłopoty w reżyserii Barry’ego Sonnenfelda, Życiowe rozterki z Jennifer Aniston i Epitafium wraz z Debrą Winger i Rayem Romano.

Pierwszą rolą Deschanel w filmie fabularnym była rola w dramacie Lawrence’a Kasdana Mumford. Następnie wraz z Billy’m Crudupem, Kate Hudson i Frances McDormand wystąpiła w U progu sławy.

Ponadto, oprócz kreacji filmowych, zdobyła również pochwały za współpracę z M. Ward nad jej debiutanckim albumem She + Him Volume 1.

Deschanel, która otrzymała imię po męskim bohaterze powieści Franny i Zooey J. D. Salingera, spędziła większą część swego dzieciństwa na planach filmów, w których grała jej matka, aktorka Mary Jo, i przy których pracował jej ojciec Caleb, operator filmowy nominowany do nagrody Academy Awards. To właśnie ojcu przypisuje się zaszczepienie jej wyostrzonego zmysłu obrazu i wspaniałego stylu.

BRADLEY COOPER (Peter) wystąpi niedługo w komedii pod tytułem Nie zależy mu na tobie na podstawie popularnej książki o tym samym tytule, w reżyserii Kena Kwapisa, w której zobaczyć będzie można również Bena Afflecka, Jennifer Aniston i Drew Barrymore. Pracuje obecnie na planie The Hangover, komedii w reżyserii Todda Phillipsa, w której odgrywa nauczyciela podczas wieczoru kawalerskiego w Las Vegas. Niedługo rozpocznie również zdjęcia do The Prince of Providence w reżyserii Michaela Corrente’a z Robinem Williamsem.

Na początku 2009 mają pojawić się na ekranach All About Steve, dziwaczna opowieść, w której Cooper staje się przedmiotem uczuć Sandry Bullock, oraz Case 39, w którym gra z Renée Zellweger i Ianem McShanem.

Do pozostałych ról filmowych Coopera należy występ w komedii romantycznej Miłość na zamówienie z Matthew McConaughey’em, Sarah Jessicą Parker i Zooey Deschanel w rolach głównych oraz rola w popularnym filmie Polowanie na druhny Davida Dobkina z Vincem Vaughnem i Owenem Wilsonem. Pierwszym długometrażowym filmem Coopera, obecnie kultowym hitem, była komedia zespołowa Wet Hot American Summer z Janeane Garofalo, Davidem Hydem i Paulem Ruddem.

Wcześniej w tym roku Cooper zakończył główne zdjęcia do mającego niedługo pojawić się New York, I Love You, amerykańskiej wersji słynnego Paris, Je T’Aime. Jest to drugi film, po serii telewizyjnej telewizji USA Network - Dotyk zła, nad którym Cooper współpracował z braćmi Hughes, Albertem i Allenem.

Cooper zadebiutował na Broadwayu z Julią Roberts i weteranem sceny Paulem Ruddem w reżyserowanej przez Joe Montello sztuce Three Days of Rain. Całkiem niedawno grał jedną z ról w sztuce Theresy Rebeck, The Understudy, której premiera odbyła się w ramach festiwalu Williamson Theatre Festival. Bilety zostały wyprzedane, a zespół został zaproszony na Broadway w 2009 roku.

Cooper ukończył z wzorowymi wynikami anglistykę na Georgetown University zanim przeniósł się do Nowego Jorku na studia magisterskie na Wydziale Sztuk Pięknych w szkole aktorskiej Actors Studio Drama School Uniwersytetu New School.

JOHN MICHAEL HIGGINS (Nick) znany jest z różnych ról, począwszy od wcielenia Davida Lettermana w słynnym filmie telewizji HBO Nocna zmiana, poprzez rolę wygadanego handlera psów shih tzu w komedii fabularnej Christophera Guesta, Medal dla miss. Jako postać pojawiająca się regularnie w improwizowanym repertuarze Guesta, Higgins wystąpił również w filmach Radosne Purim i Koncert dla Irvinga. Niedawno ukończył prace nad pierwszym filmem reżysera Jeffa Balisa, Still Waiting, w którym wystąpił wraz z Justinem Longiem. Dwa jego filmy pojawią się na ekranach w 2009: Dirty Girl z Lisą Kudrow i Fired Up, debiutancki film Willa Glucka.

W dorobku filmowym Higginsa znalazły się również Idź twardo: historia Deweya Coxa - scenariusz: Jake Kasdan i Judd Apatow, reżyseria: Jake Kasdan, produkcja: Judd Apatow; Evan Wszechmogący Toma Shadyac’a ze Stevem Carrell i Morganem Freemanem; Fred Claus - Brat Świętego Mikołaja w reżyserii Davida Dobkina, z Vincem Vaughnem i Paulem Giamattim w rolach głównych; Sztuka zrywania Peytona Reeda z Vaughnem i Jennifer Aniston; Dick i Jane: niezły ubaw w reżyserii Deana Parisota z Jimem Carrey’em i Teą Leoni; Blade: Mroczna Trójca Davida S. Goyera z Wesley’em Snypesem; Człowiek przyszłości z Robbym Williamsem i słynne Fakty i akty Barry’ego Levinsona z Robertem De Niro i Dustinem Hoffmanem.

Oprócz filmu Higgins występuje regularnie w telewizji, grając obecnie z Molly Shannon i Selmą Blair w serialu młodzieżowym Kath & Kim. To właśnie z myślą o Higginsie i w oparciu o jego wielokrotnie powracającą postać w słynnym serialu Bogaci bankruci twórca seriali Mitch Hurwitz współtworzył scenariusz do filmu telewizyjnego The Thick of It w reżyserii Christophera Guesta i na podstawie serialu BBC. Do jego pozostałych występów należy wielokrotnie powracająca rola w Ally McBeal Davida A. Kelley’a i głos Mentoka w animowanej serii komediowej Adult Swim Harvey Birdman, Attorney at Law.

TERENCE STAMP (Terrence Bundley) pochodzi z Bow w Londynie. Swoją pierwszą rolę filmową zagrał w filmie Billy Budd, adaptacji klasycznej powieści Hermana Melville’a z 1962 roku, za którą był nominowany do nagrody Academy Award, zyskując międzynarodową sławę.

Sukces ten otworzył mu drogę do współpracy z najsłynniejszymi filmowcami. Zagrał w Kolekcjonerze Williama Wylera na podstawie powieści Johna Fowlesa wraz z Samanthą Eggar i w Modesty Blaise w reżyserii Josepha Losey i w produkcji Joego Janni. Uczestniczył również w dwóch innych projektach Janniego: zaadaptowanym przez Johna Schlesingera Z dala od zgiełku Thomasa Hardy, w którym zagrała również Julie Christie. Wystąpił również w pierwszym długometrażowym filmie Kena Loacha, Czekając na życie.

Wyjechawszy do Włoch, by zagrać w Toby Dammit Federico Felliniego, 50-minutowym kawałku będącym częścią adaptacji Edgara Alana Poe zatytułowanej Spirits of the Dead, Stamp osiadł tam na kilka lat. W tym czasie razem z Silvaną Mangano zagrał w Teoremie Pasoliniego.

Wśród jego pozostałych filmów znaleźć można The Mind of Mr. Soames Alana Cooke, Supermana Richarda Donnera i Supermana II Richarda Lestera, w którym zagrał kryptońskiego łotra Generała Zoda, Meetings with Remarkable Men Petera Brooke’a, The Hit Stephena Frearsa, Link Richarda Franklina, Orły Temidy Ivana Reitmana, Sycylijczyk Michaela Cimino oraz Wall Street Olivera Stone’a. Film pod tytułem Prince of Shadows w reżyserii Pilar Miro, w którym zagrał, otrzymał nagrodę Srebrnego Niedźwiedzia na Berlińskim Festiwalu Filmowym. Stamp grał również u boku Guya Pearce'a i Hugo Weavinga w komedii Priscilla, królowa pustyni w reżyserii Stephana Elliotta.

Dzięki głównej roli zagranej w 1999 roku w docenionym na festiwalu w Cannes Angolu Stevena Soderbergha Stamp otrzymał nominacje w kategorii Najlepszy Męski Aktor Pierwszoplanowy na rozdaniu nagród The Independent Spirit Awards oraz do nagrody dla Najlepszego Aktora Brytyjskiego London Critics Circle Film (ALFS) w 2000 roku. Dzięki tej roli aktora poznało nowe pokolenie kinomanów.

Stampa można też zobaczyć w światowym hicie George'a Lucasa Gwiezdne wojny: Część I - Mroczne widmo, w Wielkiej Hecy Bowfingera Franka Oza, w Czerwonej planecie, we francuskiej komedii Moja żona jest aktorką, w Gościu, w disneyowskim Nawiedzonym dworze i Elektrze.

W tym roku Stamp zdążył już zagrać z Angeliną Jolie i Jamesem McAvoy’em w filmie sensacyjnym Wanted - Ścigani. Niedługo będzie można go zobaczyć z Tomem Cruisem w Walkirii w reżyserii Bryana Singera, filmie opartym na autentycznych wydarzeniach dotyczących spisku mającego na celu zgładzenie Adolfa Hitlera.

Stamp to również spełniony pisarz. Opublikował trzy woluminy wspomnień, między innymi Stamp Album (Album), poświęcony zmarłej matce, jak również powieść zatytułowaną The night (Noc) oraz napisaną wspólnie z Elizabeth Buxton książkę kucharską, która dostarcza alternatywych przepisów dla ludzi uczulonych na pszenicę i nabiał.

RHYS DARBY (Norm) został po raz pierwszy zauważony w Stanach Zjednoczonych rok temu, gdy wystąpił w roli Murraya we Flight of the Conchords, wyprodukowanym przez HBO. Nie była to dla niego nowa rola, ponieważ występował już w niej w audycji BBC o tej samej nazwie.

Dla Darby’ego, byłego żołnierza nowozelandzkiego i weterana występów komediowych na scenie z 10-letnim stażem, rola w Jestem na TAK stanowi debiut w filmie fabularnym.

Jego występy na scenie opisywano jako sensacyjne połączenie efektów dźwiękowych, charakteryzacji i kwaśnych uwag. Kariera zawiodła go z ojczystej Nowej Zelandii do Wielkiej Brytanii i dalej. Prezentował swoje unikalne poczucie humoru w miejscach tak odległych od siebie jak Islandia i Falklandy oraz na festiwalach - od edynburskiego The Fringe po Just for Laughs w Montrealu.

Po przeżyciu siedmiu lat w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Darby przeniósł się ze swoją żoną i trzyletnim synkiem z powrotem do Nowej Zelandii.

DANNY MASTERSON (Rooney) wystąpił ostatnio w produkcji kina niezależnego Smiley Face, która zadebiutowała na festiwalu filmowym Sundance w 2007 roku, a następnie została zaprezentowana na festiwalach w Toronto i Cannes. Masterson jest najbardziej znany ze swej pierwszoplanowej roli w hitowym serialu telewizyjnym Różowe lata 70-te, który nadawano przez siedem lat.

Urodzony i wychowany w Nowym Jorku, Masterson rozpoczął swą karierę jako model dziecięcy i w wieku lat 16 miał już za sobą udział w ponad 100 reklamach telewizyjnych. Wtedy jego rodzina przeprowadziła się do Los Angeles i, wkrótce potem, zapewnił sobie pierwszą rolę filmową w filmie Beethoven 2.

Inne role Mastersona obejmują Życie na całego, film będący debiutem reżyserskim Mekhi Phifera, Bye Bye Love Sama Weismana, Comic Book Villains, Bez twarzy Johna Woo z Johnem Travoltą i Nicholasem Cage'em, thriller Oni Roberta Rodrigueza, horror Wesa Cravena Dracula 2000 oraz Too Pure, film kina niezależnego, który wyreżyserował i do którego scenariusz napisał Sunmin Park i którego premiera odbyłą się na pierwszym festiwalu Roberta De Niro - Annual Tribeca Film Festival.

Intensywna praca Mastersona na małym ekranie to między innymi stałe role w serialach Cybil, Extreme oraz Joe's Life, jak również powtarzające się role w serialach Ich pięcioro, Roseanne i Nowojorscy gliniarze. Występował również gościnnie w Sliders – Piąty wymiar, Amerykański horror, Empty Nest, Jake and the Fat Man oraz w The Tracy Ullman Show.

Oprócz pracy kinowej i telewizyjnej Masterson ostatnio rozpoczął ogólnokrajowe tournee jako DJ pod pseudonimem DJ Momjeans i nagrywa album. Inwestuje także w restauracje w Los Angeles:

Dolce, Geisha House oraz w nowo otwartą Shin, jak również w dom mody Confederacy. Ostatnio spędza czas w dwóch miastach: Los Angeles i Nowym Jorku.

PEYTON REED (reżyser) stał się znany w Stanach po debiucie reżyserskim Dziewczyny z drużyny z Kirsten Dunst w roli głównej. Ukazanie przez Reeda zasad licealnego cheerleadingu przyniosło zachwyt krytyków i, zanim sprzedano ponad 5 milionów kopii na DVD, obraz pozostawał przez trzy tygodnie na pierwszym miejscu rankingów biorących pod uwagę dochody z biletów.

Reed powtórzył sukces w 2003 roku, tworząc Do diabła z miłością, film będący hołdem oddanym pogodnym komediom z udziałem Rocka Hudsona i Doris Day z początku lat 60-tych, w którym wystąpili Renee Zellweger i Ewan McGregor.

W 2006 Reed nakręcił hit Sztuka zrywania z Vincem Vaughnem i Jennifer Aniston w rolach głównych. Ten komediodramat zadebiutował jako numer jeden w rankingu sprzedaży biletów z 39 milionami dolarów zysku w premierowy weekend. Liczba ta wzrosłą do 118 milionów dolarów brutto w kraju i do ponad 200 milionów dolarów na świecie.

Pochodzący z Raleigh absolwent Uniwersytetu Północnej Karoliny, Reed rozpoczął karierę jako redaktor dokumentalny. Po napisaniu scenariusza i wyreżyserowaniu krótkiego nagradzanego filmu pod tytułem Almost Beat zajął się reżyserią popularnych seriali o zakulisowych sekretach produkcji filmowych, między innymi Sekrety trylogii: Powrót do przyszłości, Through the Eyes of Forrest Gump czy The Honeymooners Anniversary Special.

Reed reżyserował następnie różnego rodzaju przedsięwzięcia, między innymi filmy telewizyjne, takie jak Komputer w trampkach czy The Love Bug, klipy muzyczne,np. zespołów Superchunk i The Connells, oraz jedne z najbardziej chwalonych telewizyjnych seriali komediowych ostatniej dekady, m.in. wyprodukowany przez HBO Mr. Show with Bob and David czy też Upright Citizens Brigade na kanale Comedy Central lub Grosse Pointe z wytwórni Warner Brothers.

Reed mieszka obecnie w Los Angeles.

RICHARD D. ZANUCK (producent) został uznany za jednego z najbardziej nowatorskich i najwybitniejszych producentów filmowych od ponad 40 lat. Otrzymał wiele nagród i wyrazów uznania jako producent filmowy, a jako członek zespołów realizatorskich przyczynił się do sukcesów kilku największych arcydzieł Hollywoodu.

W 1991 roku Akademia Sztuki i Techniki Filmowej uhonorowała Zanucka oraz jego wieloletniego współpracownika - Davida Browna - prestiżową nagrodą Irving G. Thalberg Memorial Award za całokształt pracy, odznaczający się wysokim poziomem realizowanej produkcji filmowej. Dla Zanucka nie było to tylko osobiste osiągnięcie, ale także precedens w przemyśle filmowym, jako że Richard i jego ojciec, legendarny Darryl F. Zanuck, stanowią jedyny w dziejach duet ojca i syna, który otrzymał nagrodę Thalberg Award.

Rok wcześniej Zanuck wspólnie z żoną, Lili Fini Zanuck, zdobył nagrodę Akademii jako producent Wożąc panią Daisy, filmu z 1989 roku nagrodzonego za najlepsze zdjęcia, dziewięciokrotnie nominowanego do Oscara i zdobywcę czterech statuetek. Ta wygrana stworzyła następny precedens w przemyśle filmowym, czyniąc z Richarda i Darryla jedyny duet synowsko-ojcowski, który zdobył Oscary za najlepszy film. Za Wożąc panią Daisy Richard i Lili Fini Zanuck zdobyli również Złoty Glob oraz National Board of Review Award dla Najlepszego Filmu, a także tytuł honorowy Producenta Roku od Stowarzyszenia Producentów Amerykańskich.

Zanuck został niedawno zatrudniony jako producent przy realizacji czterech filmów reżyserowanych przez Tima Burtona: Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street, opartego na nagrodzonym musicalu Stephena Sondheima, Charlie i fabryka czekolady, Duża ryba oraz remake'u klasycznego filmu science-fiction - Planeta małp. Obecnie realizuje Alicję w krainie czarów, kolejną ekranizację słynnej bajki Lewisa Carrolla.

Zanuck zbudował swoją karierę na solidnych podstawach, które zaczął tworzyć już w latach szkolnych, kiedy jego ojciec był przewodniczącym wytwórni Twentieth Century Fox. Po ukończeniu Uniwersytetu Stanforda i odbyciu służby wojskowej w randze porucznika młody Zanuck rozpoczął własną karierę jako asystent scenarzysty i producenta przy realizacji przez wytwórnię filmów Wyspa w słońcu i Słońce też wschodzi. W wieku 24 lat zadebiutował jako producent filmu Bez emocji, zaprezentowanego na festiwalu w Cannes w 1959 roku, który otrzymał nagrody dla najlepszych aktorów: Orsona Wellsa, Deana Stockwella i Bradforda Dillmana. Następnie Zanuck wyprodukował "Sanktuarium", film oparty na powieści Williama Faulknera, oraz Raport Chapmana, wyreżyserowany przez George'a Cukora.

W roku 1962, w wieku 28 lat, Zanuck został mianowany prezesem wytwórni Twentieth Century Fox, co uczyniło go najmłodszym wówczas szefem wytwórni w historii Hollywood. W ciągu ośmiu lat rządów Zanucka wytwórnia zebrała niespotykaną liczbę 159 nominacji oscarowych oraz wiele tytułów, między innymi trzy nagrody Akademii za najlepszy film za Dźwięki muzyki, Pattona oraz Francuskiego łącznika. Inne osiągnięcia studia obejmują Butch Cassidy i Sundance Kid, M*A*S*H oraz oryginalną franczyzę Planeta małp, by wymienić tylko kilka.

Zanuck przejął później stanowisko wiceprezesa w wytwórni Warner Brothers, gdzie wspólnie ze swoim przyszłym partnerem, Davidem Brownem, nadzorował produkcję takich hitów ekranowych jak Egzorcysta oraz Płonące siodła.

Wraz z zawiązaniem spółki Zanuck-Brown w 1971 roku powstała jedna z najbardziej wpływowych i odnoszących największe sukcesy niezależnych wytwórni filmowych. Przez następnych 15 lat spółka Zanuck-Brown stworzyła takie kasowe hity jak filmowy debiut reżyserski Stevena Spielberga - Sugarland Express, następny film Spielberga - Szczęki, obraz będący potrójnym zdobywca Oscara oraz nominowanym do nagrody za najlepsze zdjęcia, a także pierwszy w historii film, który przekroczył próg 100 milionów dolarów zysku, Żądło - zdobywca siedmiu Oscarów, między innymi za najlepsze zdjęcia, oraz Werdykt , film nominowany do pięciu Oscarów, również z nominacją do Oscara za najlepsze zdjęcia. Wspólnie z Lili Fini Zanuck spółka Zanuck-Brown wyprodukowała także zdobywcę dwóch Oscarów - Kokon - oraz jego sequel - Kokon: Powrót.

W roku 1988 Richard i Lili Fini Zanuck założyli The Zanuck Company, spółkę, której filmowym debiutem był film Wożąc panią Daisy, oparty na wyróżnionej nagrodą Pulitzera sztuce. Następnie Zanuck Company wyprodukowała W matni, debiut reżyserski Lili Zanuck, film W kręgu miłości, który ponownie zgromadził ekipę realizatorską z Wożąc panią Daisy; Dziki Bill w reżyserii Waltera Hilla z Jeffem Bridgesem w roli głównej, a także dramat kryminalny Nieugięci.

Zanuck i David Brown znowu połączyli swe siły, aby wyprodukować wielki przebój kinowy z 1998 roku - Dzień Zagłady. Następne produkcje Zanucka to Prawdziwa zbrodnia, którego reżyserem i zarazem odtwórcą głównej roli był Clint Eastwood, Regulamin zabijania Williama Friedkina, Droga do zatracenia z Tomem Hanksem i Paulem Newmanem w reżyserii Sama Mendesa oraz Władcy ognia z Matthew McConaughey’em i Christianem Bale w rolach głównych.

W 2000 roku Richard i Lili Zanuck wyprodukowali siedemdziesiątą drugą prezentację rozdań nagród Akademii, która zebrała dziewięć nominacji do nagrody Emmy.

DAVID HEYMAN (producent) jest producentem wszystkich filmów opartych na popularnej serii książek o Harrym Potterze, autorstwa J.K. Rowling, w tym najnowszego Harry Potter i Zakon Feniksa oraz bardzo oczekiwanego filmu, szóstego w serii, Harry Potter i Książe Półkrwi, którego premiera planowana jest na lipiec 2009. Jest on również w przedprodukcyjnej fazie dwuczęściowej adaptacji filmowej ostatniej książki - Harry Potter i Insygnia Śmierci.

W ubiegłym roku Heyman wyprodukował również ekranowy hit science fiction - Jestem legendą - z Willem Smithem w roli głównej, wyreżyserowany przez Francisa Lawrence’a, jak również niezależne produkcje: Chłopiec w pasiastej piżamie Marka Hermana z Verą Farmiga i Davidem Thewlisem oraz Is There Anybody There? z Michaelem Cainem.

Wykształcony w Anglii i Stanach Zjednoczonych Heyman rozpoczął karierę jako dyrektor produkcji przy filmie Milosa Formana Ragtime oraz przy Podróży do Indii Davida Leana. W 1986 Heyman wyjechał do Los Angeles, by zostać dyrektorem wykonawczym w wytwórni Warner Brothers, gdzie pracował nad takimi filmami jak Goryle we mgle i Chłopcy z ferajny. W końcu lat osiemdziesiątych został wiceprezesem wytwórni United Artists.

Heyman następnie rozpoczął niezależną działalność producencką, tworząc kilka filmów, takich jak Juice w reżyserii Ernesta Dickersona z Tupaciem Shakurem i Omarem Eppsem czy niskobudżetowy klasyk Rodzinna wyprawa w reżyserii Grega Mottoli z Lievem Schreiberem, Parkerem Poseyem, Hope Davis, Stanleyem Tucci i Campbellem Scottem.

Po wieloletniej pracy w Stanach Zjednoczonych Heyman w 1997 powrócił do Wielkiej Brytanii, by założyć Heyday Films z zamiarem budowy sieci powiązań w Stanach Zjednoczonych i Europie, aby móc produkować międzynarodowe filmy i programy telewizyjne.

W 2003 Heyman został wyróżniony nagrodą ShoWest Award dla Producenta Roku, stając się pierwszym brytyjskim producentem, który otrzymał to wyróżnienie.

NICHOLAS STOLLER (scenarzysta) zdobył komediowe szlify, pisząc do słynnego serialu Judda Apatowa Studenciaki, wyprodukowanego przez Fox Television. Stoller przestawił się na pisanie scenariuszy filmowych, przerabiając scenariusze, zanim stał się współautorem, razem z Apatowem, scenariusza do remake'u Dick i Jane: niezły ubaw z Jimem Carrey’em w roli głównej. Stoller zadebiutował jako reżyser filmu fabularnego będącego hitem pod tytułem Chłopaki też płaczą, wyprodukowanego przez Apatowa, z Kristen Bell i Jasonem Segelem w rolach głównych. Następnym filmem, do którego napisał scenariusz i będzie reżyserował, jest Get Him to the Greek, którego producentem będzie Apatow, z Jonah Hill i Russellem Brandem w rolach głównych.

Liczne projekty Stollera czekające na realizację obejmują komedię Jacka Blacka pod tytułem Guliver’s Travels, do której Stoller pisze scenariusz, oraz Five-Year Engagement, do którego scenariusz napisał wspólnie z gwiazdorem filmowym - Jasonem Segelem i który Stoller będzie także reżyserować. Apatow Productions wyprodukuje film pokazujący pięcioletnie, komediowe perypetie mężczyzny zaręczonego ze swoją narzeczoną. Stoller i Segel planują również znów połączyć siły, by napisać scenariusz do najnowszego filmu o Muppetach.

Stoller, absolwent Harwardu, który pisał do The Harvard Lampion, urodził się w Londynie i wychowywał w Miami. Mieszka z żoną i córką w Los Angeles.

JARRAD PAUL i ANDREW MOGEL (scenarzyści) współpracują obecnie nad filmem Shining City, adaptacją humorystycznej powieści Setha Greenlanda. Planują również współpracę w ramach komedii Himelfarb, do której stworzyli wcześniej specjalny scenariusz, oraz Harvey and Marky: A True Story of Friendship and Betrayal. Jestem na TAK jest ich debiutem fabularnym.

Paul, który pochodzi z Miami Beach, jest również aktorem mającym na swoim koncie występy w serialach Monk i Action telewizji Fox.

Mogel pochodzi z Bethesda w stanie Maryland. Przed rozpoczęciem kariery scenarzysty pracował przy produkcjach filmowych i telewizyjnych, biorąc udział w projektach takich jak kultowa seria Luzaki i kujony oraz filmach fabularnych Wonderland i Alpha Dog.

DANNY WALLACE (autor książki będącej podstawą scenariusza/ koproducent) jest pisarzem i prezenterem telewizyjnym w Londynie oraz autorem dwóch bestsellerowych książek: Join Me (Dołącz do mnie), dokumentującej jego sukces w zakładaniu własnego kultu międzynarodowego, oraz Yes Man (Jestem na TAK), opowieści opisującej to, co dzieje się, gdy mówi się wszystkiemu "tak".

Urodzony w Dundee, w Szkocji, Wallace w wieku 14 lat rozpoczął swą karierę dla czasopisma poświęconego tematyce gier video. W wieku 22 lat stał się jednym z najmłodszych producentów BBC, produkując kultowe komedie radiowe, m. in. The Mighty Boosh, zanim rozpoczął pracę w telewizji. Po krótkiej przygodzie w roli szefa działu rozwoju w departamencie Nowych Komedii odszedł z BBC, aby zająć się czymś innym.

Jako prezenter telewizyjny Wallace objął niedawno tytuł Króla Danney’ego we własnej nagradzanej serii telewizyjnej na kanale BBC2 How To Start Your Own Country, w której deklarował niezależność państwową swego jednopokojowego mieszkania na londyńskim East Endzie. Był również twarzą kilku rozpoznawalnych programów BBC, takich jak Test the Nation, Castaway oraz dwóch serii własnego sobotniego, wieczornego programu quizowego School's Out. Ponadto Wallace był pierwszym od 43 lat prezenterem, który został poproszony o poprowadzenie wydania słynnego programu naukowego BBC Horizon.

Jego najnowsza książka beletrystyczna ukaże się w 2008 roku. Pracuje również nad scenariuszem i powieścią.

MARTY EWING (producent wykonawczy) pracuje obecnie nad komedią Setha Rogena Observe and Report. W ostatnim czasie Ewing był producentem wykonawczym komedii Ostrza chwały z Willem Ferrell i Jonem Hederem oraz Ona to on z Amandą Bynes. Wśród pozostałych produkcji Ewinga należy wymienić The Prize Winner of Defiance, Ohio z Julianne Moore, Anioła Stróża z Tommym Lee Jonesem, Płonącą pułapkę Jay’a Russella z Joaquinem Phoenixem i Johnem Travoltą oraz lubiane filmy rodzinne Kto pod kim dołki kopie… w reżyserii Andrew Davisa i Mój przyjaciel, Skip w reżyserii Russella z Frankie Munizem, Diane Lane, Lukiem Wilsonem i Kevinem Baconem w rolach głównych.

Ewing przeszedł do produkcji po długiej karierze jako menedżer produkcji i asystent reżysera. Do jego wcześniejszych produkcji należą Kasa albo życie i Słodki listopad oraz U progu sławy i Nawiedzony - niektóre domy rodzą się złe, w roli koproducenta.

DANA GOLDBERG (producent wykonawczy) jest szefem produkcji w Village Roadshow Pictures. Była również producentem wykonawczym wielu filmów, a ostatnio dramatu romantycznego Noce w Rodanthe z Richardem Gere’em i Diane Lane w reżyserii George’a C. Wolfe’a oraz komedii Dorwać Smarta Petera Segala, w której wystąpili Steve Carell i Anne Hathaway.

Do jej wcześniejszych filmów w roli producenta wykonawczego należą: przebój kinowy Jestem legendą z Willem Smithem, dramat Odważna z Jodie Foster, w reżyserii Neila Jordana, animowany film - zwycięzca Oscara - Happy Feet: Tupot małych stóp w reżyserii George’a Millera, z udziałem głosów Elijah Wooda, Robina Williamsa, Brittany Murphy, Nicole Kidman i Hugh Jackmana, Dom nad jeziorem z Keanu Reevesem i Sandrą Bullock, Diukowie Hazzardu z Johnnym Knoxvillem i Seannem Williamem Scottem oraz Złodziej życia z Angeliną Jolie.

Od momentu rozpoczęcia pracy w Village Roadshow Pictures w 1998 roku Goldberg uczestniczyła w produkcji szeregu filmów, w tym Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra i jego kolejnych części, trylogii Matrix, Dzień próby, Rzeka tajemnic, Miss Agent, Z ust do ust i Charlie i fabryka czekolady.

Zanim podjęła pracę w Village Roadshow, Goldberg przez trzy lata pracowała z Barrym Levinsonem i Paulą Weinstein w Baltimore/Spring Creek Pictures, gdzie była wiceszefem produkcji. Karierę w show biznesie rozpoczęła jako asystent w Hollywood Pictures.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem oraz dyrektorem generalnym Village Roadshow Pictures. Firma efektywnie współpracuje z Warner Bros. Pictures w zakresie koprodukcji szerokiego wachlarza filmów, przy czym dystrybucja światowa prowadzona jest przez Warner Bros., a dystrybucja na terenie wybranych obszarów przez Village Roadshow Pictures.

Wśród filmów pierwotnie wyprodukowanych w ramach umowy znalazły się hity, takie jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera, w którym wystąpił Roberta De Niro i Billy Crystal, Matrix z Keanu Reevesem i Laurencem Fishburnem, Złoto pustyni z Georgem Clooney’em, Kosmiczni kowboje w reżyserii i z udziałem Clinta Eastwooda oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

W ramach Village Roadshow Pictures Berman, jako producent wykonawczy, wyprodukował uważane za osiągnięcia filmy, takie jak Dzień próby, za który Denzel Washington otrzymał Oscara, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra i jego kolejne części Ocean’s Twelve: Dogrywka i Ocean’s Thirteen, Dwa tygodnie na miłość, w którym zagrał duet złożony z Sandry Bullock i Hugh Granta, Rzeka tajemnic Clinta Eastwooda z Seanem Pennem i Timem Robbinsem, którzy za ten film otrzymali Oscary, Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Charlie i fabryka czekolady Tim Burtona z Johnny’m Deppem, animowany film przygodowy, któremu przyznano Oscara - Happy Feet: Tupot małych stóp, Odważna Neila Jordana z Jodie Foster, hitowy Jestem legendą z Willem Smithem, popularną komedię Dorwać Smarta, w której siły swe połączyli Steve Carell i Anne Hathaway oraz dramat romantyczny Noce w Rodanthe z Richardem Gerem i Diane Lane w rolach głównych. W ostatnim czasie był producentem wykonawczym dramatu Gran Torino w reżyserii i z udziałem Clinta Eastwooda.

Wśród planowanych w najbliższej przyszłości projektów filmowych Village Roadshow warto wymienić Where the Wild Things Are, film oparty na klasycznym już opowiadaniu Maurice’a Sendaka, w reżyserii Spike’a Jonze oraz Sherlock Holmes Guya Ritchiego z Robertem Downey jun. w roli legendarnego detektywa.

Berman rozpoczął karierę w show biznesie pracując z Jackiem Valenti w MPAA, będąc jeszcze studentem Georgetown Law School w Waszyngtonie. Po uzyskaniu dyplomu prawniczego otrzymał w 1978 roku pracę w Casablanca Films. Przeszedł następnie do Universal, dochodząc w 1982 do stanowiska wiceprezesa produkcji.

W 1984 Berman dołączył do zespołu Warner Bros. w roli wiceprezesa produkcji i cztery lata później został awansowany na stanowisko starszego wiceprezesa produkcji. Został mianowany prezesem produkcji teatralnej we wrześniu 1989 roku, a w 1991 objął funkcję prezesa światowej produkcji teatralnej, którą wykonywał do maja 1996 roku. Pod jego przewodzeniem firma Warner Bros. Pictures wyprodukowała i dystrybuowała filmy, takie jak Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, oscarowy Wożąc Panią Daisy (zwycięzca nagrody w kategorii Najlepszy Film), Batman Forever, Liberato, Malcolm X, The Bodyguard, JFK, Ścigany, Mów mi Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister.

W maju 1996 Berman założył Plan B Entertainment, niezależną firmę filmową w łonie Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 został mianowany prezesem i dyrektorem generalnym Village Roadshow Pictures.

ROBERT YEOMAN (dyrektor zdjęć) zakończył w ostatnim czasie prace nad komediodramatem Whip It!, fabularnym debiutem reżyserskim Drew Barrymore, który ma pojawić się na ekranach w 2009 roku. Pracował również jako operator obrazu przy produkcjach Menno Meyjesa Chłopiec z Marsa, w której zagrali John Cusack i Amanda Peet, oraz Pociąg do Darjeeling Wesa Andersona z Owenem Wilsonem i Adrienem Brody. Wieloletnia współpraca Yeomana z Andersonem obejmuje filmy Trzech facetów z Teksasu, Rushmore, Genialny klan i Podwodne życie ze Stevem Zissou.

Yeoman otrzymał nagrodę Independent Spirit Award za pracę nad słynnym dramatem Gusa Van Sant Narkotykowy kowboj. Wśród pozostałych filmów Yeomana znalazły się Red Eye Wesa Cravena, Walka żywiołów Noah Baumbacha, który wygrał wiele nagród na Festiwalu Filmowym Sundance w 2005 roku, CQ Romana Coppoli, Wieczna północ Davida Veloza, Dogma Kevina Smitha i Miejska dżungla Williama Friedkina.

Pochodzący z Pensylwanii Yeoman wychował się na przedmieściach Chicago. Uzyskawszy tytuł Bachelor of Arts na Uniwersytecie Duke kontynuował naukę na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, kończąc studia magisterskie w zakresie sztuk pięknych ze specjalizacją "produkcja filmowa".

ANDREW LAWS (projektant produkcji) po raz trzeci współpracuje z reżyserem Peytonem Reedem; wcześniejsze wspólne fimy to Sztuka zrywania i Do diabła z miłością. Laws pracował ostatnio nad filmem Vicente’a Amorima Good, który ma wejść na ekrany kin w tym roku, oraz nad mającym ukazać się w 2009 roku I Love You, Man w reżyserii Johna Hamburga. Wśród jego pozostałych osiągnięć wymienić można 1408 i Wykolejony, oba w reżyserii Mikaela Hafströma, Wielkie życie Kevina Spacey, Nadchodzi Polly Hamburga, Córka mojego szefa Davida Zuckera, Numer 23, Telefon i Kraina tygrysów Joela Schumachera oraz The Minus Man Hamptona Fanchera.

Laws występował uprzednio w roli dyrektora artystycznego filmów Rushmore Wesa Andersona, Simpatico oraz 60 sekund i Kod dostępu Dominica Sena. Rozpoczął karierę jako asystent dyrektora artystycznego w filmach, takich jak Dotyk, Jak jej nie kochać Nicka Cassavete i Jackie Brown Quentina Tarantino.

CRAIG ALPERT (montaż) wspópracował w ostatnim czasie z reżyserem Davidem Gordonem Greenem przy popularnej komedii Boski chillout, według scenariusza i w produkcji Judda Apatowa. Alpert i Apatow współpracowali wcześniej przy filmie Wpadka oraz fabularnym debiucie reżyserskim Apatowa - 40-letni prawiczek. Pracują obecnie nad czwartą wspólną produkcją, Funny People, która ma wejść na ekrany kin w 2009 roku.

W roli montażysty wśród filmów Alperta wymienić można elektryzującą komedię Borat: Podpatrzone w Ameryce, aby Kazachstan rósł w siłę, a ludzie żyli dostatniej oraz Poznaj moich rodziców Jaya Roacha. Był również pierwszym asystentem montażowym na planie filmów Miłosna zagrywka Petera i Bobby’ego Farrelly, Straszny film 3 Davida Zuckera, Hulk Anga Lee oraz Matrix Rewolucje i Matrix Reaktywacja braci Wachowskich.

Alpert był odpowiedzialny za efekty specjalne do Austin Powers i Złoty Członek w reżyserii Roacha. Pełnił również funkcję asystenta montażowego dla filmu Toy Story 2, który otrzymał Złoty Glob, nagrodę Grammy i nagrodę Annie Award, oraz krótki animowany film Ptasie sprawki, który również zdobył Annie Award.

Kariera LYLE’A WORKMANA (kompozytora) była zróżnicowana. Komponował muzykę filmową, pracował przy nagraniach słynnych artystów i występował na światowej sławy estradach.

Workman skomponował muzykę do znanych filmów, takich jak Supersamiec, 40-letni prawiczek i Chłopaki też płaczą. Jako doświadczony gitarzysta został zatrudniony przez Stinga, dając swój pierwszy występ z ikoną muzyczną w Londynie podczas słynnego koncertu Live 8. Latem 2006 roku razem ze Stingiem odbył tournee po Europie i Ameryce Południowej.

Pochodzący z północnej Kalifornii Workman był członkiem zespołu Todda Rundgren, nagrywając Nearly Human w 1989 roku i Second Wind w 1991 roku oraz uczestnicząc w licznych tournee po Stanach Zjednoczonych i Japonii. Workman nagrywał wraz z zespołem Jellyfish na płycie Spilt Milk z 1993 roku, a w latach 1994 - 1998 rozpoczął serię nagrań i występów z założycielem i motorem twórczym grupy Pixies. Wśród ich nagrań znalazły się Teenager of the Year i Frank Black and the Catholics. Przykładem wszechstronności Workmana jest współpraca z legendą jazzu, perkusistą Tonym Williamsem oraz wkład w postaci piosenki na płycie Williamsa Wilderness z 1996 roku.

W 1996 roku Workman przeniósł się do Los Angeles, gdzie zaczął być rozchwytywany jako muzyk studyjny. W kolejnych latach nagrywał z artystami, takimi jak Sheryl Crow, Shakira, Jacob Dylan i They Might Be Giants. Charakterystyczną technikę gitarową Workmana można również rozpoznać na ścieżkach dźwiękowych do wielu filmów.

Zatrudniony przez Becka podczas serii światowych tournee Workman od 1999 do 2001 roku podróżował, występując na najsłynniejszych amerykańskich i europejskich scenach koncertowych i festiwalach, w programach telewizyjnych, takich jak Saturday Night Live, The Tonight Show, Late Night with Conan O’Brieni oraz American Music Awards.

Jego debiut solowy, płyta Purple Passages, która ukazała się w roku 1996, cieszył się międzynarodową sławą i został okrzyknięty przez magazyn Guitar Shop "prawdopodobnie najlepszym albumem gitarowym roku". Workman wydał swoją drugą płytę solową, Tabula Rasa, w 2000 roku. Pracuje w tej chwili nad kolejnym projektem solowym, Harmonic Crusader, który jest w końcowej fazie przygotowania.

Jego twórczość rozpoczęła się pisaniem muzyki komercyjnej dla telewizji, radia i produkcji dokumentalnych, a następnie do filmów długometrażowych, z których pierwszym był Zrobione! według scenariusza i w reżyserii Jona Favreau. Współpraca ta zaowocowała serialem telewizyjnym Favreau Dinner for Five, w którym zabrzmiała muzyka Workmana zainspirowana twórczością Django Reinhardta.

Workman skomponował dodatkową muzykę do filmu Willa Ferrella Tygrysy murawy, co zapoczątkowało owocną współpracę z jednym z producentów, Juddem Apatowem, który wybrał następnie Workmana do skomponowania muzyki do jego reżyserskiego debiutu 40-letni prawiczek. Konsekwencją był szereg produkcji z Apatowem, w tym Wpadka i Drillbit Taylor: Ochroniarz amator, do którego Workman skomponował dodatkową muzykę.

W roli producenta Workman wyprodukował grupę Smash Mouth na ścieżce dźwiękowej do Kota Mike’a Myersa, a w ostatnim czasie wyprodukował najlepiej sprzedający się album Incredible czołowej artystki holenderskiej Ilse DeLange.

MARK OLIVER EVERETT (kompozytor) znany również jako "E" jest piosenkarzem, autorem piosenek oraz założycielem zespołu EELS z Los Angeles. Jego muzyka pojawiła się na ścieżkach dźwiękowych do różnych filmów, między innymi American Beauty, Kto pod kim dołki kopie…, Wpadka oraz we wszystkich trzech częściach Shreka.

Muzykę Everetta można było również usłyszeć w telewizji, w serialach takich jak Sześć stóp pod ziemią, The O.C., Hoży doktorzy, Roswell: W kręgu tajemnic i Wydział zabójstw Baltimore 3.

Urodzony w stanie Virginia Everett w 1995 roku założył zespół EELS i wydał do tej pory sześć nagrań studyjnych, wiele płyt "na żywo" i dwie składanki. W 2008 roku opublikował bestsellerową autobiografię Things the Grandchildren Should Know (O czym powinny wiedzieć wnuki) i nakręcił dokument zatytułowany Parallel Words, Parallel Lives (Równoległe słowa, równoległe życia) dla telewizji PBS na temat swojej relacji z ojcem, fizykiem Hugh Everettem III oraz jego słynnej interpretacji fizyki kwantowej za pomocą pojęcia "równoległego kosmosu". Dokument ten zdobył wiele nagród.

Everett w dalszym ciągu występuje na żywo, ostatnio wraz z Petem Townshendem z zespołu The Who na koncercie dobroczynnym, który odbył się 7 listopada w Los Angeles.

JONATHAN KARP (dyrektor muzyczny) od 14 lat zawodowo zajmuje się muzyką filmową. Zaczynał jako montażysta muzyczny. W tej chwili łączy montaż z dyrekcją muzyczną, aby osiągnąć bardziej całościowe podejście do każdego projektu. Jestem na TAK jest drugim po Sztuce zrywania filmem, nad którym współpracował z reżyserem Peytonem Reedem.

Karp współpracował najpierw z Juddem Apatowem nad głośnym serialem Luzaki i kujony. Zapoczątkowało to twórczą współpracę, której kontynuacją był długometrażowy debiut reżyserski Apatowa - 40-letni prawiczek, a następnie popularne komedie - Wpadka, Supersamiec, Chłopaki też płaczą i Boski chillout. Obecnie dwójka ta pracuje nad komediodramatem Funny People, według scenariusza i w reżyserii Apatowa, który ma ukazać się w 2009 roku.

Karp pracował również jako montażysta muzyczny przy wielu filmacj i dla różnych reżyserów, między innymi przy Zabójstwo Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, Jak być sobą, Starsky i Hutch, Lewy sercowy, Old School: Niezaliczona, Magnolii, i Zoolanderze. Był ponadto koproducentem (wraz z kompozytorem Jonem Brion) ścieżki dźwiękowej do Jak być sobą, a ostatnio odnowił i zmiksował nagrania Marka Bolana wydane na rynku europejskim pod tytułem T-Rex: The Final Recordings (T-Rex: Końcowe Nagrania).

Prace MARKA BRIDGES (kostiumy) można było ostatnio zobaczyć w nominowanym do Oscara dramacie Aż poleje się krew w reżyserii Paula Thomasa Andersona, z którym współpracował wcześniej nad filmami Hard Eight, Boogie Nights, Magnolia i Lewy sercowy. Kolejnym projektem Bridges’a jest mający ukazać się w 2009 roku Land of the Lost w reżyserii Brada Silberlinga.

Urodzony i wychowany w Niagara Falls w stanie Nowy Jork Bridges uzyskał dyplom Bachelor of Arts w dziedzinie Sztuk Teatralnych na Uniwersytecie Stony Brook, a następnie rozpoczął karierę jako pracownik ds. zakupów w legendarnej firmie Barbara Matera Costumes w Nowym Jorku, obsługując szereg produkcji broadwayowskich, tanecznych i filmowych. Uzyskał następnie tytuł magistra sztuk pięknych w Tisch School Uniwersytetu Nowojorskiego i poświęcił się pracy dla filmu.

Bridges był asystentem projektanta kostiumów do filmu In the Spirit z 1990 roku i asystentem Colleen Atwood na planie filmu Jonathana Demme Poślubiona mafii. Pełnił następnie funkcję asystenta Richarda Hornunga podczas prac nad filmem Ścieżka strachu; współpraca ta miała objąć kolejnych osiem filmów. W 1989 roku przeprowadził się do Los Angeles i był asystentem projektanta kostiumów do filmów Naciągacze, Barton Fink, Doktor Hollywood, Hero, Mów mi Dave, Hudsucker Proxy, Urodzeni mordercy i Nixon.

Wśród jego dokonań filmowych znalazły się również: Futro: Portret wyobrażony Diane Arbus, Be Cool, Jak być sobą, Włoska robota, 8 Mila, Blow, Piekielna głębia, Atomowy amant i Can’t Hardy Wait.

Zaprojektowane przez niego kostiumy pojawiły się na wystawie mody i kina Biennale di Firenze w 1998 roku oraz na wystawie Akademii Sztuki i Techniki Filmowej zatytułowanej "Pięćdziesięciu projektantów, pięćdziesiąt kostiumów: przełożenie koncepcji na charakter postaci" pokazywanej w roku 2002 w Los Angeles i Tokio. Latem 2007 roku był jednym z artystów uczestniczących w instalacji "On Otto" w Fondazione Prada w Mediolanie. Projekty Bridges’a ukazały się również w przeróżnych publikacjach, m. in. w australijskim Harper’s Bazar, The New York Post, The Hollywood Reporter oraz książkach Dressing in the Dark (Ubierając się po ciemku) Marion Maneker i Dressed: 100 Years of Cinema Costume (Ubrani: 100 lat kostiumów filmowych) autorstwa Deborah Nadoolman Landis.