Okno na podwórze (1954)

Hitchcock podobno zatrudnił Raymonda Burra do roli Larsa Thorwalda, gdyż był podobny do producenta poprzednich jego filmów, Davida O. Selznicka, za którym nie przepadał.

Ross Bagdasarian, odtwarzający rolę kompozytora, jest nim również w rzeczywistości.

Gips ze złamanej nogi głównego bohatera w ciągu trwania filmu wielokrotnie zmienia miejsce. Raz jest na nodze prawej, raz na lewej.

Kiedy Jeff trzyma pudełko, widzimy że są w nim cztery żarówki. Jednak, gdy odstawia pudełko widać już tylko dwie.

Poziom brandy w szklance detektywa zmienia się pomiędzy ujęciami.

Film był kręcony w Studiu Paramount przy 5555 Melrose Avenue, w Hollywood (Los Angeles, Kalifornia, USA).

Dekoracje do "Okna na podwórze" były największymi dekoracjami wybudowanymi do tego czasu w Paramount Pictures.

Ze względu na swoje rozmiery scenografia wymagała wykopania sporego dołu, gdyż mieszkanie Jeffa w rzeczywistości znajdowało sie na parterze.

W ciągu miesiąca, w którym były kręcone zdjęcia, Georgine Darcy grająca Pannę Torso mieszkała w swoim filmowym mieszkaniu przez cały czas.

Podczas kręcenia filmu Alfred Hitchcock pracował tylko w mieszkaniu Jeffa. Aktorzy mieli słuchawki, przez które mógł im przekazywać swoje polecenia.

Przez 30 lat film był dla widzów nieosiągalny, ponieważ Hitchcock wykupił do niego (i 4 innych, powstałych w tym czasie, swoich filmów) prawa i przekazał w spadku swojej córce. Filmy te wróciły do kin dopiero w latach '80.

Kati Marton w książce "Dziewięciu Zydów , którzy uciekli Hitlerowi i zmienili świat" pisze, że Hitchcock'a zainspirowała do nakręcenia tego filmu Ingrid Bergman i jej romans z fotografem wojennym Robertem Capa. Miało to miejsce już w 1946 roku podczas kręcenia "Osławionej". To tym realnie żyjącym postaciom zawdzięczamy fakt, że filmowy Jeff jest fotografem, a Lisa modelką.

Kompozytora zagrał w "Oknie na podwórze" Ross Bagdasarian, prawdziwy kompozytor, który nagrywał pod pseudonimami Alfi & Harry oraz David Seville of The Chipmunks.

Kostiumy do filmu zaprojektowała znana projektantka Edith Head (projektowala kostiumy do większości filmów Hitchcock'a w latach 60'/70'). Reżyser zachęcił ją by specjalnie dla Grace Kelly zaprojektowała romantyczne suknie.

Film na potrzeby ponownego wpuszczenia do kin oraz na potrzeby premiery na DVD został odrestaurowany przez Robert'a A. Harris'a i James'a C. Katz'a w 1999 roku.

W swojej feministycznej książce "The Women Who Knew Too Much" Tania Modleski twierdzi, że: samotnicy: stara panna i kompozytor pod koniec filmu pocieszą się nawzajem. To zdaniem autorki subtelna aluzja, że Jeff i Lisa są dla siebie stworzeni (mimo jego upartej postawy). Zresztą melodia, którą kompozytor gra jest w napisach końcowych nazwana "Lisa's theme".