Ładunek

Teret (2018)
94 min. Dramat   |   Chorwacja , Francja , Iran

Występują: Leon Lucev , Pavle Cemerikic , Tamara Krcunovic
Vlada (Leon Lučev) jest kierowcą ciężarówki w pogrążonej w wojnie Serbii. Podczas bombardowań prowadzonych przez NATO, ku swojemu zaskoczeniu, mężczyzna dostaje kolejne zlecenie. Jego zadaniem jest przewiezienie tajemniczego ładunku z Kosowa do Belgradu. Vlada nie ma pojęcia, co tak naprawdę znajduje się w jego ciężarówce i zdaje się to być dla niego bardzo wygodne.

Yomeddine. Podróż życia

Yomeddine (2018)
97 min. Komedia , Dramat , Przygodowy   |   Austria , USA , Egipt

Występują: Rady Gamal , Ahmed Abdelhafiz , Osama Abdallah
"Yomeddine" oznacza w języku arabskim "Dzień Sądu". Fragmentem, który najbardziej nawiązuje do tego pojęcia, jest scena wschodu słońca pod mostem, gdzie Rayes mówi Beshayowi, że "na Yomeddine, wszyscy będziemy równi". Wyleczony z trądu kopt Rayes i przygarnięty przez niego sierota Beshay po raz pierwszy opuszczają granicę kolonii trędowatych i ze skromnym dobytkiem przytroczonym do grzbietu osła wyruszają w podróż przez Egipt, by odnaleźć to, co zostało z ich korzeni, z ich rodzin. Konfrontują świat ze wszystkimi jego smutkami, trudnościami i chwilami łaski, w poszukiwaniu rodziny, swojego miejsca na świecie, odrobiny człowieczeństwa.

Trzy twarze

Se rokh (2018)
100 min. Dramat   |   Iran

Reżyser: Jafar Panahi
Występują: Jafar Panahi , Behnaz Jafari , Marziyeh Rezaei
Znana aktorka Behnaz Jafari otrzymuje dramatyczną wiadomość od młodej dziewczyny z irańskiej prowincji. Wraz z Jafarem Panahim (reżyser ponownie gra samego siebie) postanawia wyruszyć na północny wschód kraju. Oboje chcą poznać prawdę o nastolatce, która miała popełnić samobójstwo, gdy rodzina nie pozwoliła jej studiować w szkole aktorskiej. Ta filmowa podróż, dyskretnie inspirowana kinem Abbasa Kiarostamiego, jest nie tylko przejmującą opowieścią o trzech pokoleniach kobiet z aktorskimi aspiracjami, na których realizację wpływ miała zmieniająca się polityczno-społeczna rzeczywistość Iranu. Dla Panahiego to także pretekst do skonfrontowania własnego wyobrażenia o społecznej roli artysty z tym, jak sztukę filmową postrzegają zwyczajni ludzie. Irański twórca patrzy i słucha, a gdy może - pomaga i dodaje otuchy, cieszy się szacunkiem i go odwzajemnia, ale do zmian, których on sam pewnie tak pragnie, droga dużo dalsza niż z Teheranu na peryferia.