Życie od kuchni (2007)

Do filmu Życie od kuchni przyciągnęła reżysera Scotta Hicksa nie tylko sama fabuła, ale także spojrzenie na interakcje międzyludzkie na najbardziej osobistym i autentycznym poziomie.

„To szczery współczesny dramat odnajdujący równowagę pomiędzy głębokimi emocjami a chwilami naturalnego humoru i beztroski. W ten sposób żyje większość z nas” – mówi reżyser. – „Film opowiada o stracie, ale także o tym, jak człowiek uczy się zmieniać samego siebie i w stracie odnajduje prawdziwą miłość”.

Hicks zyskał światową sławę w 1996 roku dzięki przejmującemu dramatowi Blask, wyróżnionemu siedmioma nominacjami do Oscara, m.in. dla Hicksa w kategoriach „najlepszy reżyser” i „najlepszy scenariusz”. Jako twórcę filmowego – jak sam przyznaje – przyciągają go „skoncentrowane na bohaterach opowieści o prawdziwych emocjach”. Dylemat filmowej Kate uznał za szansę pokazania, w jaki sposób osoba prowadząca niezwykle uporządkowany tryb życia może poradzić sobie z niespodziewanymi wydarzeniami, które w mgnieniu oka zmieniają wszystko”. Najważniejsze jest to, „jak taka osoba może – poprzez stawianie czoła wyzwaniom i przeciwnościom losu – odnaleźć dar miłości, cel w życiu i zyskać świeże spojrzenie na świat”.

Catherine Zeta-Jones, która uważa się za jedną z największych fanek Hicksa, podziela zdanie reżysera. „Akcja filmu rozgrywa się na wielu płaszczyznach. Jest w nim wspaniała historia o miłości, są bolesne relacje pomiędzy Kate a jej małą siostrzenicą, jest pasja zawodowa Kate i wreszcie – jest także fascynujący teatr profesjonalnej kuchni i możliwość zobaczenia, jak działa świat na szybkich obrotach”.

„Gdy dowiedziałam się, że Scott Hicks chce nakręcić ten film, nie posiadałam się z radości” – kontynuuje aktorka. – „Jego dotychczasowe dokonania dały mi pewność, że obraz nabierze dzięki niemu odpowiedniej wrażliwości i struktury”.

Życie od kuchni oparte jest na europejskim filmie fabularnym Tylko Marta z 2001 roku, który już wcześniej urzekł wielu aktorów i filmowców biorących udział w produkcji najnowszego filmu. Mówi o tym producent Kerry Heysen: „Film był jednocześnie stylowy i bardzo delikatny. Pomyśleliśmy, że przenosząc akcję do Ameryki, będziemy mogli pokazać go szerszemu gronu widzów. Nowy Jork – miasto tak bogato kojarzące się z jedzeniem i restauracjami – było idealną lokalizacją. Wiedziałam, że już sam wybór miasta doda filmowi smaku. Nie da się przejść nowojorską ulicą, nie mijając po drodze maleńkich kawiarni wszelkiego rodzaju i bez napawania się tym aromatem i ruchem”.

„Była to opowieść o miłości ukazująca powszechną radość przygotowywania i wspólnego spożywania wspaniałych potraw” – mówi producent Sergio Agüero. – „Niesamowicie fascynował mnie potencjał tej idei na całym świecie, ponieważ oba te tematy są znane w każdej kulturze”.

Twórcy filmu musieli osadzić fabułę w nowym kontekście, a jednocześnie bardzo zależało im na tym, by zachować to, co wszystkich urzekło w filmie Tylko Marta – jego duszę i smak, a także bohaterkę, odnoszącą sukcesy, skoncentrowaną tylko na jednym celu szefową kuchni, która z tą samą determinacją i skutecznością kieruje zarówno swoim życiem, jak i restauracyjną kuchnią.

Przybycie zastępcy szefa kuchni, Nicka, zmienia wszystko... i to drastycznie. – „Jest krzykliwy, wypełnia kuchnię dźwiękami opery i śpiewem, a pracownicy zrywają boki z jego dowcipów. W jego obecności atmosfera zmienia się nie do poznania, a Kate się to nie podoba” – mówi Heysen, przyznając jednocześnie, że z punktu widzenia Kate, w grę może wchodzić jeszcze inny, bardziej podstępny aspekt. Kate, będąc kobietą, która osiągnęła sukces i niezależność w niezwykle konkurencyjnej dziedzinie z niewieloma wysokimi stanowiskami, uważa Nicka za potencjalne zagrożenie zawodowe. A tak naprawdę – jak wyjaśnia Heysen – „Nick podjął tę pracę, ponieważ podziwia Kate i chce się od niej uczyć. Ona jednak tego nie dostrzega. Od samego początku jest wobec niego podejrzliwa”.

Kiedy Nick wystawia na próbę jej restauracyjny świat, przybycie niedawno osieroconej siostrzenicy Kate, Zoe, burzy uporządkowane życie prywatne filmowej bohaterki.

„Dziewczynka wywraca wszystko do góry nogami, nie tylko pod względem emocjonalnym, ale także dosłownie” – mówi Hicks. – „W życiu zabieganej szefowej kuchni o napiętym terminarzu, pracującej do późna w nocy i posiadającej tak dokładnie określone przyzwyczajenia zwyczajnie nie ma miejsca dla dziewięcioletniego dziecka. Kate nie ma instynktu macierzyńskiego. Serce ma tam, gdzie trzeba, ale nie ma bladego pojęcia, co zrobić z dzieckiem, które nawet nie ma ochoty jeść jej potraw. Na dodatek, nowy kucharz w restauracji tylko podgrzewa atmosferę”.

Choć podgrzewanie nie zawsze jest złe...

Aaron Eckhart, który wcielił się w rolę towarzyskiego Nicka, zwraca uwagę, że „właśnie przez te konflikty Kate odnajdzie radość życia. Zoe i Nick zmieniają wszystko i naprawdę zaczynają przełamywać Kate. Jednak to od niej zależy, jak dalej pokieruje własnym życiem, by rozwiązać problemy, rozwinąć się i zacząć nowe życie”.

A czy może być na to lepszy środek niż potrawy, które pobudzają romantyzm i łączą ze sobą ludzi?

Potrawy i wszystko z nimi związane – przygotowywanie, sposób podania i wspólne jedzenie, nie wspominając o zapachu, fakturze, wyglądzie i smaku – zawierają w sobie niezaprzeczalnie elementy wprowadzające romantyzm i zachęcające do korzystania z życia, które Hicks wplótł w fabułę filmu. Zamiar ten był wpisany w sam scenariusz, o którym scenarzysta Carol Fuchs mówi tak: „Aspekt jedzenia służy zarówno celom dosłownym, jak i przenośnym. Nie chodzi tylko o to, co jemy, ale o to, czym żywimy nasze dusze”.

– „Jedzenie ma w sobie moc i spełnia w filmie rolę symboliczną” – dodaje reżyser. – „Cała komunikacja i uwodzenie ma swoje źródło w jedzeniu. Relacje Kate i Nicka nawiązują się dzięki ich wspólnej pasji kulinarnej. Okazują się także ważne w przełamywaniu lodów z Zoe. W przypadku Zoe, dziecka, któremu smutek po stracie matki odebrał apetyt, fakt przyjęcia spaghetti od Nicka jest znakiem, że dziewczynka mu ufa i zaczyna go lubić. Z kolei scena, gdy Kate i Nick po raz pierwszy wspólnie jedzą posiłek, ma zdecydowanie ładunek erotyczny”.

Ogólnie rzecz ujmując – mówi Heysen – „jedzenie jest tu metaforą życia i jego siły napędowej, czy – jak kto woli – miłości”.

Eckhart potwierdza „Na pewno angażuje ono wszystkie zmysły. Już samo gotowanie, szczególnie na tym poziomie, gdzie staje się praktycznie formą sztuki, kucharze świadomie dodają składniki i łączą smaki, by pobudzić podniebienie... O tak, to bardzo romantyczne”

„Nigdy nie przypuszczałam, że mogą mnie zafascynować przegrzebki – mówi Zeta-Jones – ale jeśli człowiek się naprawdę na nich skoncentruje, zaczyna na nie patrzeć zupełnie inaczej”.

Przy tylu scenach kręconych przy rozgrzanej kuchence w restauracji 22 Bleecker – szczękaniu garnków, przemykających kelnerach, dramacie osobistym Kate i Nicka rozwijającym się pośród pospiesznego przygotowywania kolacji dla klientów wypełniających restaurację – Hicks chciał, by aktorzy zaznajomili się z tempem pracy w profesjonalnej kuchni. „Zawsze staram się uzyskać realizm. W takim otoczeniu szczególnie ważne było, by aktorzy czuli się tak, jakby sami przygotowywali potrawy i stawiali czoła stresom związanym z tym środowiskiem. Ich działania miały być płynne i naturalne, by nacisk położyć na to, co najważniejsze, czyli na fabułę” – mówi rezyser.

Tak samo ważne – zwraca uwagę Heysen – były przekonujące ujęcia Nicka siekającego cebulę i Kate przybierającej talerze, ponieważ „przez to, że wszyscy na świecie oglądają The Food Network [kanał kulinarny – przyp. tłum.], widzowie są doskonale zorientowani i od razu poznaliby udawanie”.

W tym celu Hicks obsadził profesjonalnych szefów kuchni w rolach pracowników kuchni w 22 Bleecker, zatrudnił wielu konsultantów kulinarnych i restauracyjnych oraz zorganizował dla swoich gwiazd praktyczne szkolenie z autentycznymi mistrzami kuchni.

Catherine Zeta-Jones i Aaron Eckhart spędzili dwa tygodnie ze słynnym szefem kuchni Michaelem White’em, który dopasował tryb szkolenia do wyspecjalizowanych ról każdego z aktorów: w przypadku Zety-Jones w roli szefowej kuchni nacisk położył na przygotowywanie sosów, podrzucanie małych produktów na patelni, dobór talerzy i przygotowywanie przybrania, natomiast w przypadku Nicka jako zastępcy szefa kuchni, skupił się na bardziej praktycznych aspektach siekania warzyw i podsmażania, oczyszczania i rozbierania ryb i mięsa. Postępując zgodnie z zasadą mówiącą, że dobry szef kuchni nie tylko ma pasję do jedzenia, ale i doskonale opanował swoją domenę, oboje poznali podstawy bezpieczeństwa i szczegółowe aspekty obchodzenia się z nożami, chwytania rozgrzanych uszu garnków za pomocą ściereczek i sprawnego poruszania się po ciasnej przestrzeni kuchennej, jednocześnie pracując, rozmawiając i gotując.

Eckhart, który pracował kiedyś jako kelner i barman, ale nigdy jako szef kuchni, uznał program szkolenia za fantastyczny, mimo że oprócz cebuli, marchwi i grzybów, niejednokrotnie podczas dwudniowych ćwiczeń z obsługą noża posiekał też swoje palce. White, który po 16 latach zawodowego gotowania wciąż wychodzi z założenia, że każda powierzchnia w kuchni jest gorąca, zapewnił go, że na takim kursie to norma.

Nawet Abigail Breslin nauczyła się podrzucać naleśniki i obierać warzywa pod opieką Lee Anne Wong, szefowej kuchni z Francuskiego Instytutu Kulinarnego, i wspomina, jak w jednej scenie dała się nieco ponieść swoim nowym umiejętnościom. – „Obierałam szparagi. Doszłam do miejsca, w którym miąższ szparaga jest biały, i nadal go obierałam, dopóki nie zrobił się maciupeńki, a Scott nie zaczął się śmiać. Powiedział: „Nie musisz go przerabiać na wykałaczkę, w końcu to szparag”.”

Poza kuchnią Patricia Clarkson przeszła intensywny kurs z zakresu pełnienia z gracją obowiązków gospodarza restauracji przygotowany dla niej przez Daniele Sbordi, wówczas dyrektor zarządzającą słynną nowojorską restauracją Fiamma Osteria. Aktorka przyrównuje je do kierowania teatrem. – „Kiedy prowadzi się restaurację, trzeba mieć wszystko pod kontrolą: rezerwacje, zapasy, zamówienia, pracowników i piwniczkę z winem, nie wspominając już o preferencjach i osobowościach przybywających VIP-ów oraz gotowości rozwiązania potencjalnych problemów. Trzeba przyjść wcześniej, by przygotować kelnerów i przekazać im specjalności dnia, a gdy drzwi się otwierają i ludzie zaczynają wchodzić, przypomina to podniesienie kurtyny”.

Mówiąc o teatrze: scena konfrontacji Kate ze źle wychowanym klientem dała Zecie-Jones okazję do wzbogacenia umiejętności zawodowych o jeszcze jedną świetną sztuczkę: klasyczne ściągnięcie obrusu ze stołu, w którym tkanina zostaje perfekcyjnie wyszarpnięta spod pełnej zastawy i prawie nic się nie rozlewa. Sukces zależy głównie od pewności ruchu i wyczucia. – „To był chyba jeden z najlepszych dni zdjęciowych w moim życiu” – mówi aktorka. – „Nie wyszło za pierwszym razem, ale kiedy już mi się udało, tak mi się to spodobało, że chciałam tę scenę powtarzać bez przerwy. Teraz na przyjęciach mogę zakładać się z ludźmi, że wyciągnę obrus spod sterty talerzy i szklanek, i nic się nie potłucze”.

Zeta-Jones zrobiła znacznie więcej niż tylko wzięcie udziału w szkoleniu restauracyjnym, które przewidział Hicks. Sama zgłosiła się do pracy na sali pewnego wieczora podczas pracowitej zmiany kolacyjnej w restauracji Fiamma Osteria. Doświadczenie to opisuje jako „przerażające i naprawdę pouczające”. Nawet przy klimatycznym oświetleniu kilku klientów zwróciło uwagę na to, że kobieta ich obsługująca jest uderzająco podobna do aktorki Catherine Zeta-Jones, na co sama zainteresowana odpowiadała ze spokojem: „Wiem, wszyscy mi to mówią”.

– „Ponieważ w tej historii jedzenie jest metaforą miłości, przygotowywanie posiłku jest kontekstem, w którym żyją, działają i kontaktują się bohaterowie” – mówi Hicks. Mając to na względzie, on i kierownik produkcji Barbara Ling zaaranżowali dla aktorów prawie w pełni wyposażoną kuchnię, która staje się tłem dla najważniejszych scen rozgrywających się pomiędzy Kate i Nickiem.

Hicks i Ling sprawdzili w ponad 60 restauracjach w okolicy opcje wykończenia i atmosferę, notując różnice pomiędzy przestrzeniami roboczymi tworzonymi przez samych szefów kuchni, a tymi tworzonymi przez właścicieli restauracji. Krótko zastanawiali się nad zaadaptowaniem istniejącego obiektu przemysłowego, ale gdy uznali, że takie miejsca są zbyt sterylne i za duże, zdecydowali się na zbudowanie kuchni od podstaw w hali filmowej w Silvercup East Studios w dzienicy Queens.

„Jedną z zalet było to, że nie musieliśmy stosować się do obowiązujących przepisów, co byłoby absurdalnie drogie” – mówi Ling. – „Zamiast tego mogłam zaprojektować kuchnię wyglądającą na w pełni funkcjonalną, która wcale nie musi być trwała. Prawdziwa jest stal nierdzewna, a także płytki, miedziane rury i zbiorniki do automatów parzących cappuccino, urządzenia, zlewozmywaki, kuchenki, stoły ze stali nierdzewnej, nawet termometry na ścianach. Jedynymi wyjątkami są dwie chłodnie. Zbudowaliśmy je, a potem wpompowaliśmy do nich zimne powietrze”.

Chłodnie spełniają dwojaki cel: mają chłodzić żywność, ale też stanowić miejsce, w którym kucharze mogą ochłonąć lub porozmawiać w cztery oczy. Autentyczność tego zwyczaju w filmie potwierdzili zresztą wszyscy pracujący na planie konsultanci kulinarni i restauracyjni, podobnie jak wyglądanie przez pracowników kuchni przez maleńkie okienko, by zobaczyć, co dzieje się na sali.

Mówi Eckhart: „Ekipa odtworzyła wszystko do potęgi entej. Poziom szczegółowości jest zaskakujący. Można naprawdę zatracić się w granej scenie i zapomnieć zupełnie, że znajduje się na planie filmowym”.

Ling starała się ukazać normalne funkcjonowanie kuchni z perspektywy kamery bez konieczności usuwania ścian. – „Chciałam pokazać to, co ludzie nieczęsto dostrzegają: jak kucharze poruszają się po kuchni, wymijają się, gdy jeden trzyma talerz, a drugi go przybiera i przekazuje komuś innemu. To piękne; przypomina choreografię taneczną. W kuchni jest ciągły ruch – ludzie wchodzą i wychodzą, nadchodzą dostawy, kelnerzy wchodzą drzwiami, a szef kuchni dyryguje wszystkim z centralnego miejsca, jak dyrygent orkiestrą”.

Ruch wytworzony w kuchni wydobywa się gładko przez drzwi do sali restauracyjnej, a stamtąd przez okna na ulice Nowego Jorku.

Na potrzeby sceny, w której Kate idzie kupować świeże owoce morza, Ling odtworzyła historyczny targ rybny Fulton w jego poprzedniej lokalizacji na Manhattanie, w pobliżu mostu brooklyńskiego. Prawie dwustuletnie centrum dystrybucji ryb i owoców morza zostało przeniesione na Bronx w 2005 roku, gdzie Ling zdobyła zresztą oryginalne oznakowania, meble i mnóstwo świeżych ryb. – „Zatrudniliśmy nawet ludzi, którzy pracowali kiedyś w starym miejscu, jako statystów. Wśród okolicznych mieszkańców, dla których targ rybny był zawsze częścią krajobrazu, plan zdjęciowy wzbudzał radość i przywoływał wspomnienia”.

W filmie Życie od kuchni serwowano też codziennie prawdziwe jedzenie, dzięki uprzejmości właścicielki obiektu, Diany Burton (Rodzina Soprano) i kompletnej ekipie kucharzy z pełnej życia kuchni znajdującej się niedaleko planu, którzy zazwyczaj rozpoczynali pracę co rano na dwie godziny przed rozpoczęciem zdjęć. Heysen przyznaje bowiem, że „Nikogo już nie da się oszukać plastikowymi rekwizytami. Bardzo ważne było dla nas pokazanie na ekranie potraw, które wyglądały na wykwintne i świeże, jako że są one odzwierciedleniem naszych bohaterów, którzy przecież mają być jednymi z najlepszych kucharzy w Nowym Jorku”.

Poza szczególnymi przypadkami, gdy posiłek był przygotowywany specjalnie dla kogoś, kto miał go zjeść przed kamerą, Burton koncentrowała się przede wszystkim na wyglądzie, a nie na smaku. Eksperymentowała ze skrobią kukurydzianą i barwnikami, znajdując sposoby na „odtworzenie opartej na maśle kuchni francuskiej, z której potrawy miały zachować wygląd pod gorącymi reflektorami. Światło i wysoka temperatura powodują bowiem, że żywność wygląda mniej apetycznie”. Potraktowanie przepiórki lampą lutowniczą nadawało jej właściwą złotobrązową barwę, a jednocześnie zostawiało w środku soki, dzięki którym potrawa, zanim obeschła, zachowywała wygląd na dłużej.

Z pomocą zawodowych konsultantów Burton i Hicks obmyślili filmowe menu składające się z około 25 potraw, włączając w to terynę ze szparagów, okonia morskiego Nicka, danie z przegrzebków, pasztet z gęsich wątróbek, antrykot i firmowe danie Kate – przepiórki w sosie truflowym. Hicks pełnił rolę głównego szefa kuchni, decydując o ostatecznym wyglądzie każdego talerza. W zależności od rozkładu danego dnia zdjęciowego, ekipa Burton przygotowywała niewyczerpany strumień potraw.

Nawiązując współpracę z tymi samymi dostawcami, z których usług korzystały miejscowe restauracje, Burton zapewniła odpowiednią ilość produktów spożywczych pod ręką wystarczającą do spełnienia potrzeb reżysera w każdej chwili. Kulisy planu często przypominały tylne wejście do pięciogwiazdkowej restauracji z dowożonymi na skrzynki homarami i egzotycznymi produktami, ponieważ – jak mówi Burton – „niektóre rzeczy musiały być świeże, żeby wyglądały na świeże”. Do sceny, w której Nick filetuje okonia morskiego, przygotowała 20 okoni w lodzie, które czekały na swoją kolej. – „Nie da się przewidzieć, ile ujęć będzie chciał zrobić reżyser, a ja na pewno nie chciałam znaleźć się w sytuacji, w której muszę powiedzieć mu, że skończyły się ryby”.

Cała ta autentyczność miała jednak swoje wady, zdaniem Catherine Zety-Jones. – „Zapachy rzeczywiście skutecznie wprowadzały nas w dobry nastrój, co nam nie przeszkadzało, gdy byliśmy głodni. Ale kiedy o szóstej rano poczuje się zapach ryby, to żołądek zaczyna wywracać się na drugą stronę”.

Burton pokusiła się nawet o zlecenie modelarzowi wykonania atrap trufli, które można było kroić, na wypadek gdyby terminarz zdjęć znalazł się poza sezonem, w którym można zdobyć prawdziwe trufle, co wyraźnie widać w kilku scenach. Jeśli chodzi o garnki i patelnie wyglądające na odpowiednio przypalone i uszkodzone, kierownik produkcji ubiła niezwykły interes: za cały zestaw naczyń roboczych z restauracji Fiamma Osteria oddała komplet nowiusieńkich i błyszczących. Wreszcie – wprowadzając nieco osobisty wątek – zapełniła bar butelkami wina pochodzącymi z australijskiej winnicy Hicksa i Heysen.

Aaron Eckhart, którego bohater próbuje risotto, twierdzi, że w Życiu od kuchni były „najlepsze rekwizyty do próbowania” i przyznaje, że nie mógł się powstrzymać od pałaszowania pomiędzy kolejnymi scenami. Abigail Breslin, której bohaterka dostaje talerz spaghetti, przyznaje, że „było ono tak smakowite, że próbowałam napchać nim sobie buzię, zanim reżyser krzyknął „Cięcie!””.

Decydując się na kręcenie Życia od kuchni w Nowym Jorku, Hicks chciał, by miasto wzbogaciło fabułę swoim charakterem. – „Istnieje tu niezwykła kultura restauracyjna, tak odpowiednia do tej opowieści, a poza tym – bogata architektura i detale gdziekolwiek człowiek spojrzy” – mówi, dodając, że „tak wiele elementów fabuły rozgrywa się we wnętrzach, w kuchni lub w mieszkaniu, że chciałem, by sceny w plenerze gwarantowały jak największą przestrzeń. Chciałem, by te nieliczne sceny plenerowe miały jak najsilniejsze oddziaływanie”.

Reżyser znalazł wolny lokal na fikcyjną restaurację w West Village, na rogu ulic Bleecker i Charles, z dużymi oknami, z których rozpościera się wspaniały widok na „życie miasta na ulicach, wzbogacone przez nas światłami i statystami, które stanowiło doskonałe i gotowe tło niezależnie od sposobu, w jaki się na nie patrzy”.

Wewnątrz kierownik produkcji Barbara Ling stworzyła wygodny, przygaszony klimat, z przyciemnionymi ścianami i minimalistycznymi wykończeniami w kolorze grafitowym, aby jedzenie mogło odgrywać główną rolę.

– „Wcześniej mieściła się tu restauracja chińska, a obecnie sklep detaliczny” – mówi Heysen, która wyjaśnia, że chwilowa obecność ekipy filmowej wywołała nieco zamieszania w okolicy, szczególnie gdy restaurację nazwano 22 Bleecker Street... mimo że kamienica wcale nie miała takiego numeru. – „Jedynym numerem nieistniejącym na ulicy Bleecker był numer 22. Pod numerem 24 znajdował się kościół. Dlatego pomyśleliśmy, że nasza nazwa będzie bezpieczna, ale w rzeczywistości wywieszony szyld „22 Bleecker” mieszał szyki kurierom, gdyż numeracja okolicznych budynków oscylowała w okolicach 300. Musieliśmy więc usunąć szyld do czasu, gdy faktycznie kręciliśmy sceny na zewnątrz restauracji”.

Jak wspomina Catherine Zeta-Jones, fikcyjna restauracja zwracała uwagę także z innego powodu. – „Grałam scenę, w której stałam przy wejściu obok kierownika sali. Goście udawali, że piją wino, a kelnerzy podawali smakowicie wyglądające potrawy. Lokal był pełen statystów, bar wyglądał świetnie, bardzo gościnnie, i kilka osób z ulicy przyszło, pytając, czy wymagamy rezerwacji. Myśleli, że to nowe modne miejsce na kolację. Musieliśmy im zdradzić, że to tylko plan filmowy”.

Zdjęcia do Życia od kuchni naprawdę zainspirowały Zetę-Jones, która mówi: „Teraz umiem docenić potrawy i sposób ich podania. Nie mogę doczekać się przygotowań do kolacji na Święto Dziękczynienia. W domu mam już pełno książek kucharskich”.

Prawie każdy członek obsady i ekipy odkrył podczas zdjęć coś nowego na temat wyszukanej kuchni. Podobnie może być z widzami. Hicks mówi: „Oczywiście nie zamierzaliśmy z filmu zrobić pogadanki o kuchni francuskiej, ale kiedy opowiada się historię o ludziach, których życie kręci się wyłącznie wokół tego tematu, nie da się nie przemówić ich językiem. Widz może co najmniej wyłapać jakieś ciekawe pojęcie, którego wcześniej nie słyszał, zależnie od swoich przyzwyczajeń żywieniowych, dowiedzieć się, co to jest antrykot albo jak krwisty może być stek. Człowiek czuje się doskonale, gdy otacza go takie piękno i perfekcja. Potrawy wychodzące z kuchni restauracji Bleecker były niesamowicie kuszące... przypuszczam jednak, że niekoniecznie każdy chciałby je spożywać codziennie”.

Skorzystawszy z okazji spróbowania najwykwintniejszych sosów szafranowych, przegrzebków i wszystkich innych dań pokazanych w Życiu od kuchni, zarówno Zeta-Jones, jak i Eckhart uznali – podobnie jak Hicks – że są podobni do siebie w prostocie gustów. Zapytani o ulubione potrawy, oboje wspomnieli o smakołykach z dzieciństwa. „Jestem zwolennikiem burrito” – mówi Eckhart, a na to Zeta-Jones: „Dla mnie ryba i frytki, ryba z frytkami nawet codziennie”.

CATHERINE ZETA-JONES (Kate) otrzymała Oscara, nagrodę Critic’s Choice w 2002 roku, nagrodę Screen Actor’s Guild dla najlepszej aktorki drugoplanowej oraz nominację do Złotego Globu za rolę morderczej Velmy Kelly w filmowej adaptacji broadwayowskiego musicalu Chicago wyprodukowanej przez Miramax.

Wkrótce zagra u boku Guya Pearce’a w thrillerze romantycznym Gillian Armstrong Death Defying Acts, który wejdzie na ekrany kin pod koniec tego roku.

W 2005 roku Zeta-Jones ponownie wystąpiła w roli Eleny de la Vega u boku Antonio Banderasa (Zorro) w filmie Legenda Zorro, będącym kontynuacją obrazu Maska Zorro – filmu przygodowego z 1999 roku, dzięki któremu zdobyła międzynarodową sławę. Aktorka zagrała także w Ocean’s Twelve: Dogrywka Stevena Soderbergha, który jest kolejną odsłoną przeboju Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, u boku Toma Hanksa i w reżyserii Stevena Spielberga oraz w wyreżyserowanym przez braci Coen Okrucieństwie nie do przyjęcia wraz z George’em Clooneyem.

Zdobyła nominację do Złotego Globu za kreację żony narkotykowego kuriera w filmie Traffic Stevena Soderbergha, która stając w obliczu nielegalnych powiązań męża, musi walczyć o swoją rodzinę. Obsada tego chwalonego przez krytyków filmu otrzymała nagrodę SAG za wybitną kreację obsady w filmie kinowym.

W 1999 roku, oprócz Maski Zorro, Zeta-Jones pojawiła się w thrillerze romantycznym Jona Amiela Osaczeni u boku legendarnego Seana Connery, w roli tajnego detektywa ubezpieczeniowego, który zastawia pułapkę na jednego z najsłynniejszych złodziei dzieł sztuki. Wcieliła się również w postać gwiazdy kina w przebojowej komedii Ulubieńcy Ameryki, którą wyreżyserował Joe Roth, z udziałem Billy’ego Crystala, Julii Roberts i Johna Cusacka.

Przed podjęciem pracy w USA urodzona w Walii Zeta-Jones grała w serialu, który stał się hitem w telewizji Yorkshire The Darling Buds of May, opartym na powieściach H.E. Batesa.

Mężem Catherine Zety-Jones jest aktor Michael Douglas. Mają syna Dylana i córkę Carys.

AARON ECKHART (Nick) zyskał sporą sławę w 2000 roku dzięki roli ukochanego bohaterki granej przez Julię Roberts w filmie Stevena Soderbergha Erin Brockovich. Jednak po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę już w 1997 roku rolą mściwego człowieka w kontrowersyjnym obrazie Neila LaBute Między nami facetami. Buntowniczy film stał się jednym z najbardziej dochodowych filmów niezależnych roku.

Widzowie mogli niedawno zobaczyć Eckharta w debiucie reżyserskim Jasona Reitmana Dziękujemy za palenie, za rolę w którym otrzymał nominacje do Złotego Globu i do nagrody Independent Spirit.

Do najnowszych projektów z jego udziałem należą dramat komediowy Bill z Jessicą Albą, dramat Alana Balla Nothing is Private oraz obecnie przygotowywany nowy film o Batmanie The Dark Knight w reżyserii Christophera Nolana. Ma również zagrać jedną z głównych ról w dramacie Traveling, który wyreżyseruje Brandon Camp.

Eckhart studiował teatrologię i filmoznawstwo na Brigham Young University, gdzie poznał Neila LaBute’a i zagrał w wielu jego sztukach. Poza Między nami facetami Eckhart wystąpił w trzech innych filmach LaBute’a: Opętanie z Gwyneth Paltrow, Siostra Betty u boku Renée Zellweger oraz Kochankowie z sąsiedztwa z Benem Stillerem i Catherine Keener.

Na swoim koncie ma także role w zrealizowanej przez Johna Woo adaptacji opowiadania Phillipa K. Dicka Zapłata z Benem Affleckiem i Umą Thurman, w Zaginionych Rona Howarda z udziałem Tommy’ego Lee Jonesa i Cate Blanchett, Jądrze Ziemi z Hilary Swank, Czarnej Dalii Briana De Palmy oraz w Rozmowach z innymi kobietami, gdzie zagrał u boku Heleny Bonham Carter. Ponadto pojawił się w Obietnicy Seana Penna wraz z Jackiem Nicholsonem, w Męskiej grze Olivera Stone’a oraz w Molly z Elisabeth Shue.

Na deskach teatru Eckhart wystąpił w sztuce Amazing Grace Michaela Cristofera wraz z Marshą Mason.

ABIGAIL BRESLIN (Zoe) otrzymała nominację do Oscara, nagród BAFTA i SAG oraz nagrodę dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Tokio za rolę ambitnej dziewczynki opętanej żądzą zwycięstwa w konkursie piękności w ubiegłorocznej dobrze ocenionej przez krytyków komedii Mała Miss.

Najnowszym projektem z udziałem Breslin jest komedia romantyczna Adama Brooksa Definitely, Maybe, w którym zagrają także Elizabeth Banks, Rachel Weisz i Ryan Reynolds. W tej chwili uczestniczy w zdjęciach do tytułowej roli w dramacie komediowym Kit Kittredge: An American Girl Mystery, który na ekrany kin wejdzie w 2008 roku, a następnie rozpocznie pracę nad filmem Nim’s Island, w którym wystąpi obok Jodie Foster.

Breslin zagrała wcześniej wraz z Melem Gibsonem w Znakach M. Nighta Shyamalana oraz w Mamie na obcasach Garry’ego Marshalla, gdzie pojawiła się u boku swojego starszego brata Spencera Breslina i Kate Hudson. Na swoim koncie ma role w niezależnym dramacie Keane w reżyserii Lodge’a Kerrigana, wyprodukowanym przez Stevena Soderbergha, w The Ultimate Gift z Jamesem Garnerem oraz rolę elfa w filmie Śnięty Mikołaj 3.

Na małym ekranie Breslin pojawiła się gościnnie w serialach Prawo i bezprawie, Agenci NCIS, Siostrzyczki oraz Chirurdzy.

PATRICIA CLARKSON (Paula) pracuje obecnie w Belgii nad filmem Stanleya Tucciego Blind Date. Po zakończeniu zdjęć do Blind Date rozpocznie prace nad debiutem reżyserskim Daniela Banza zatytułowanym Phoebe in Wonderland wraz z Felicity Huffman, Billem Pullmanem i Elle Fanning, po czym weźmie udział w niezatytułowanym jeszcze hiszpańskim projekcie Woody’ego Allena realizowanym w Barcelonie, w którym pojawią się także Scarlett Johansson i Javier Bardem.

Jesienią tego roku Clarkson wystąpi w dramacie Lars and the Real Girl wraz z Ryanem Goslingiem i Emily Mortimer. Później widzowie będą mogli ją zobaczyć w filmie Elegy z udziałem Sir Bena Kingsleya i Dennisa Hoppera. Film wyreżyserowany przez Isabel Coixet jest oparty na powieści Philipa Rotha, a jego premiera planowana jest na 16 listopada.

Na początku tego roku Clarkson zakończyła zdjęcia do filmu Married Life, dramatu romantycznego, którego akcja rozgrywa się w latach 40. XX wieku, reżyserowanego przez Irę Sachsa, z udziałem Pierce’a Brosnana, Rachel McAdams i Chrisa Coopera.

Na swoim koncie ma role w takich filmach, jak: Wszyscy ludzie króla, Goodnight, and Good Luck, Umierający Galijczyk, Mroki lasu, Daleko od nieba, Wizyta u April, Dróżnik, Cud w Lake Placid, Sztuka wysublimowanej fotografii, Dogville, Witajcie w Collinwood, Obietnica, Zielona Mila, Bożyszcze tłumów, Pula śmierci, Pogrzeb wikinga, Ciotka Julia i skryba, Tajemniczy Joe, Wendigo oraz w filmie Briana De Palmy Nietykalni, który był jej filmowym debiutem.

W 2003 roku za role w dwóch niezależnych filmach Clarkson zyskała sobie ogromne uznanie. Za rolę w filmie Wizyta u April była nominowana do Oscara, Złotego Globu, nagród SAG, Broadcast Film Critics i Independent Spirit. Ponadto na Festiwalu Filmowym w Sundance otrzymała nagrodę jury za wybitne osiągnięcia w filmach: Wizyta u April, Dróżnik i Dziewczyny z krwi i kości. Za rolę w Dróżniku została wyróżniona nominacją do nagrody SAG dla najlepszej aktorki i dla najlepszej obsady. National Board of Review i National Society of Film Critics uznały ją za najlepszą aktorkę drugoplanową roku za kreacje w Wizycie u April i Dróżniku.

Otrzymała także nagrody w kategorii „najlepsza aktorka drugoplanowa” od zrzeszeń krytyków New York Film Critics Circle i National Society of Film Critics za rolę w filmie Todda Haynesa Daleko od nieba, za którą została także wyróżniona nominacją przyznaną przez zrzeszenie Chicago Film Critics. Ponadto jej kreacja Grety w filmie Sztuka wysublimowanej fotografii Lisy Cholodenko zdobyła nominację do nagrody Independent Spirit.

Za swe dokonania telewizyjne w gościnnej roli w popularnym dramacie HBO Sześć stóp pod ziemią Clarkson została nagrodzona Emmy w 2006 i 2002 roku.

Jako aktorka Clarkson zadebiutowała na deskach nowojorskiego teatru. Wśród jej dokonań teatralnych należy wymienić: „Eastern Standard” (na Broadwayu i poza nim), „The Maiden’s Prayer” (nominacje do nagród Outer Critics Circle i Drama Desk Award), „Raised in Captivity”, „Oliver Oliver”, „The House of Blue Leaves” i „Three Days of Rain”. Wielokrotnie występowała na festiwalach teatralnych, takich jak: Williamstown Theatre Festival, South Coast Repertory i Yale Repertory.

Urodzona i wychowana w Nowym Orleanie Clarkson ukończyła z wyróżnieniem studia na wydziale sztuk teatralnych Fordham University. Tytuł magistra sztuk pięknych uzyskała w prestiżowej szkole Yale School of Drama, w której miała okazję wystąpić w sztukach „Elektra”, „Pacific Overtures”, „Perykles, książę Tyru”, „La Ronde”, „The Lower Depths” i „Mizantrop”.

BOB BALABAN (terapeuta) zyskał sławę jako aktor, pisarz i producent. To on jest autorem pomysłu na film Roberta Altmana Gosford Park, który zresztą sam wyprodukował i w którym zagrał. Film zdobył aż siedem nominacji do Oscara.

Po małych rolach w filmach Nocny kowboj i Paragraf 22 Balaban stał się powszechnie rozpoznawalny dzięki roli tłumacza/kartografa w filmie Stevena Spielberga Bliskie spotkania trzeciego stopnia (potem napisał wspomnienia zatytułowane „Spielberg, Truffaut & Me: An Actor's Diary”, w którym dowcipnie opisał wrażenia z planu zdjęciowego). Wyróżnił się także kreacjami w komediach Christophera Guesta Niezła sztuka, Medal dla miss, A Mighty Wind i For Your Consideration.

Balaban wystąpił ostatnio w filmie Kobieta w błękitnej wodzie M. Nighta Shyamalana oraz w komedii romantycznej Dedication, której premiera miała miejsce na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Sundance, a na ekrany kin wejdzie jesienią.

Na swoim koncie ma role w Odmiennych stanach świadomości, Księciu Wielkiego Miasta, Bez złych intencji, 2010: Odysei kosmicznej, Alice, Złocie dla naiwnych II, Przejrzeć Harry’ego, Jakubie kłamcy, Ghost World oraz w filmie Maria i Bruce. Widzowie telewizyjni znają go głównie z gościnnej roli szefa NBC w serialu Seinfeld.

Balaban zadebiutował jako reżyser w 1989 roku filmem Rodzice, a następnie nakręcił My Boyfriend's Back i Ostatnie dobre chwile. Na potrzeby produkcji telewizyjnych wyreżyserował kilka odcinków Oz, Historii z metra: Podziemnych opowieści, Eerie Indiana, czyli dziwne miasteczko, Strangers With Candy, The Twilight Zone oraz The Exonerated dla Court TV, na podstawie nagradzanej sztuki, którą Balaban wyprodukował i wyreżyserował poza Broadwayem, i z którą następnie odbył dwuletnie tournee. Niedawno zakończył produkcję i reżyserię do filmu Bernard and Doris z udziałem Ralpha Fiennes i Susan Sarandon, ukazującego relacje pomiędzy Doris Duke i jej lokajem.

Poza pracą filmową i telewizyjną Bob Balaban jest także autorem bestsellerowej serii książek dla dzieci zatytułowanych „McGrowl”, publikowanych przez wydawnictwo Scholastic.

SCOTT HICKS (reżyser) zyskał międzynarodową sławę dzięki przebojowi Blask z 1996 roku, który zarobił ponad 100 milionów dolarów na całym świecie po zwycięskiej premierze na Festiwalu Filmowym w Sundance. Film był nominowany do siedmiu Oscarów we wszystkich najważniejszych kategoriach, w tym za najlepszy film, a także dla Hicksa w kategoriach „najlepszy reżyser” i „najlepszy scenariusz”. Obraz doczekał się także ośmiu nominacji do nagród BAFTA dziewięciu nagród przyznanych przez Australijski Instytut Filmowy, w tym za najlepszą reżyserię i najlepszy film, został uznany najlepszym filmem przez amerykańskie zrzeszenie krytyków National Board of Review, a także zdobył pięć nominacji do Złotego Globu oraz nominacje od zrzeszenia reżyserów Directors Guild i zrzeszenia scenarzystów Writers Guild of America.

Przed nakręceniem Blasku Hicks dał się poznać jako dokumentalista. W 1994 roku otrzymał nagrodę Emmy za czterogodzinny serial dokumentalny Submarine: Sharks of Steel, do którego także napisał scenariusz. Serial pobił rekord oglądalności na kanale Discovery, ustanowiony zresztą przez jego wcześniejsze dzieło The Great Wall of Iron, będące dogłębną analizą Ludowej Armii Wyzwoleńczej Chin sprzed wydarzeń na placu Tiananmen. W 1989 roku dokument ten został uhonorowany prestiżową nagrodą Peabody Award w kategorii „najlepszy serial dokumentalny nadawany w USA”. Po sukcesie tych projektów Hicks otrzymał zlecenie nakręcenia dwóch kolejnych dwugodzinnych programów specjalnych dla Discovery: The Space Shuttle w 1994 roku i dwa lata później The Ultimate Athlete, który także wyprodukował.

Film fabularny Hicksa Sebastian And The Sparrow, do którego napisał także scenariusz i który wyprodukował, zwyciężył na trzech międzynarodowych festiwalach filmów dla dzieci, w tym otrzymał nagrodę LUCAS w 1990 roku we Frankfurcie. Po udanych premierach kinowych i telewizyjnych w Australii film był zapraszany na wiele innych festiwali międzynarodowych.

Jego pierwszy film hollywoodzki Cedry pod śniegiem został wyprodukowany przez Kathleen Kennedy i Franka Marshalla, a pojawiła się w nim doborowa obsada, złozona m.in. z Ethana Hawke’a, Youki Kudoh i nominowanych do Oscara Maksa von Sydowa, Sama Sheparda i Jamesa Cromwella. Wspólnie z Ronem Bassem Hicks napisał do filmu scenariusz będący adaptacją bestsellerowej powieści Davida Gutersona. Film otrzymał nominację do Oscara za zdjęcia. Hicks wyreżyserował również Krainę wiecznego szczęścia, wyprodukowaną przez Kerry Heysen, w której zagrali Anthony Hopkins, Anton Yelchin, David Morse, Hope Davis i Mika Boorem. Film był oparty na opowiadaniach Stephena Kinga, a scenariusz do niego napisał nagrodzony Oscarem William Goldman.

Hicks, który urodził się w Ugandzie, do 10 roku życia mieszkał w Kenii, następnie przeniósł się z rodziną najpierw do Anglii, a potem do Australii. Choć był gotów studiować prawo/sztukę, dzięki przypadkowemu spotkaniu z profesorem psychologii zdecydował się na studiowanie angielskiego, dramatu i kina na Flinders University of South Australia, który ukończył z wyróżnieniem w 1975 roku, a w 1997 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa. Karierę w przemyśle filmowym rozpoczął jako członek ekipy technicznej na planach filmowych w całej Australii, jednocześnie starając się o kontrakty na scenariusze i reżyserię krótkich dramatów i sponsorowanych filmów dokumentalnych.

Hicks jest członkiem Akademii Sztuk Kinematograficznych oraz Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych. Mieszka ze swoją żoną i współpracownicą – producentką Kerry Heysen – w Adelajdzie w Południowej Australii, gdzie oboje prowadzą winnicę Yacca Paddock Vineyards. Hicks jest także doświadczonym fotografem – miał już trzy wystawy swoich prac, które można obejrzeć pod adresem scotthickspix.com.

KERRY HEYSEN (producent) jest producentką, konsultantką kreatywną i prezesem firm realizujących filmy kinowe, telewizyjne i seriale dokumentalne, a także reklamy i wideoklipy rockowe. Jej firma ukończyła właśnie pracę nad pełnometrażowym dokumentem o kompozytorze Philipie Glassie, którego premiera odbyła się wiosną 2007 roku. Kerry pełni w filmie rolę producenta wykonawczego.

Heysen wyprodukowała wcześniej Krainę wiecznego szczęścia z udziałem Anthony’ego Hopkinsa, wyreżyserowaną przez dwukrotnie nominowanego do Oscara Scotta Hicksa. W filmie opartym na opowiadaniach Stephena Kinga, na podstawie scenariusza nagrodzonego Oscarem Williama Goldmana, zagrali: David Morse, Hope Davis i Mika Boorem, a także Anton Yelchin, dla którego rola w tym filmie miała przełomowe znaczenie w karierze. Premiera filmu Kraina wiecznego szczęścia odbyła się na Festiwalu Filmowym w Toronto przed premierą ogólnoświatową.

Heysen była także koproducentką filmu Cedry pod śniegiem. W filmie wyreżyserowanym przez Scotta Hicksa i wyprodukowanym przez Kathleen Kennedy i Franka Marshalla pojawiła się doborowa obsada złożona m.in. z Ethana Hawke’a, Youki Kudoh, Maksa von Sydowa i Sama Sheparda. Scenariusz do filmu napisali Scott Hicks i Ron Bass, na podstawie bestsellerowej powieści Davida Gutersona. Film otrzymał nominację do Oscara w kategorii „najlepsze zdjęcia”.

Heysen pełniła rolę konsultanta kreatywnego na planie filmu Blask, nad którym jej firma pracowała przez ponad dziesięć lat. Blask został uznany za sensację Festiwalu Filmowego w Sundance w 1996 roku, zdobył nagrody krytyków i publiczności na całym świecie i był nominowany do siedmiu Oscarów we wszystkich najważniejszych kategoriach, co było najlepszym osiągnięciem w historii kina Australijskiego. Film został także nagrodzony przez Australijski Instytut Filmowy w 1996 roku, w tym w kategoriach „najlepszy film” i „najlepszy reżyser”. Wśród innych wyróżnień dla Blasku należy wspomnieć nagrodę z 1996 roku dla najlepszego filmu od amerykańskiego zrzeszenia krytyków National Board of Review, pięć nominacji do Złotego Globu (i nagrodę w kategorii „najlepszy aktor” dla Geoffreya Rusha) oraz nominacje zrzeszeń Directors Guild of America, Producers Guild of America i Society of Editors of America.

Jej firma wyprodukowała także uznany film dla dzieci Sebastian And The Sparrow, który zwyciężył na trzech międzynarodowych festiwalach filmów dla dzieci, w tym otrzymał nagrodę LUCAS w 1990 roku we Frankfurcie. Po udanych premierach kinowych i telewizyjnych w Australii film był zapraszany na wiele innych festiwali międzynarodowych.

W 1996 roku kanał Discovery zlecił firmie Heysen wyprodukowanie dwugodzinnego programu specjalnego The Ultimate Athlete.

Poza filmowaniem, pasjami Heysen są uprawa winnic, lawendy i jazda konna. Urodzona w Południowej Australii Heysen postanowiła wraz z mężem Scottem Hicksem zamieszkać na stałe właśnie w tym regionie, ponieważ oboje są zafascynowani krajem, a szczególnie półwyspem Fleurieu. Wspólnie zamieniają busz w pola uprawne i prowadzą winnicę, Yacca Paddock Vineyards, w której produkują wyśmienite wina Shiraz/Tannat i Dolcetto pod własną marką.

SERGIO AGÜERO (producent) od sukcesów w branży promocji i finansowania filmów przeszedł niepostrzeżenie do produkcji kinowej i telewizyjnej. W 2004 roku założył firmę Andale Pictures, która produkuje i finansuje filmy i produkcje telewizyjne z latynoskimi bohaterami lub o tematyce latynoskiej skierowane do odbiorców głównego nurtu. Firma realizuje zarówno szeroko zakrojone filmy studyjne, jak i produkcje mniej znanych gatunków adresowane do młodych widzów.

Wśród jego projektów filmowych należy wspomnieć o adaptacji międzynarodowego bestsellera „Królowa Południa” oraz pilot serialu Red Ball, którego bohaterką jest kobieta latynoskiego pochodzenia.

Agüero był producentem wykonawczym filmu Księżniczki wyreżyserowanego przez Fernando Leóna de Aranoę w 2005 roku, który zdobył trzy nagrody Goi, a w Hiszpanii stał się przebojem kasowym, ulubieńca Berlinale Kinderfilmfest w 2006 roku – filmu A Dios Momo wyreżyserowanego przez Leonardo Ricagniego oraz filmu I twoją matkę też Alfonso Cuarona, który w 2003 roku otrzymał nominację do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny.

Wcześniej, w ramach Endeavor Agency, Agüero zajmował się finansowaniem, organizacją międzynarodową i realizacją filmów, reprezentując agencje talentów i firmy finansujące przedsięwzięcia filmowe. Pracował między innymi nad filmem Na tropie zła Joe Carnahana, Polowaniem na króliki Phillipa Noyce’a oraz nad filmem Auto Focus Paula Schradera. Sprzedał także prawa do dystrybucji wielu filmów, w tym przeboju kasowego Blair Witch Project.

Jako wiceprezes wykonawczy firmy Trimark Pictures i jeden z trzech najważniejszych dyrektorów zarządzających spółką, rozwinął i prowadził zagraniczną sprzedaż filmów i produkcji telewizyjnych. Odegrał ważną rolę przy produkcji i zakupie takich filmów, jak Rozlewiska uczuć Kasi Lemmons, Kamasutra Miry Nair oraz nagrodzony przez publiczność w Sundance film Rozgrywka Marka Levina.

Agüero pełnił także rolę wiceprezesa ds. sprzedaży międzynarodowej w spółce Vision International a wcześniej – w Epic Pictures. Swoją karierę w branży rozrywkowej rozpoczął w dziale zakupów w spółce Bjorck Film jako przedstawiciel w Los Angeles m.in. spółek Shochiku w Japonii i Village Roadshow w Australii.

Wychowany w Hiszpanii Agüero uzyskał tytuł licencjata ekonomii i nauk politycznych na uniwersytecie w Yale, a następnie podjął pracę jako analityk finansowy w firmie Salomon Brothers w Nowym Jorku, gdzie uczestniczył w analizach spółek szykowanych do przejęcia, stałych dochodów i finansowania kapitału. Pracował i podróżował po Azji, aż w końcu przeniósł się do Los Angeles i rozpoczął karierę w przemyśle rozrywkowym.

SUSAN CARTSONIS (producent wykonawcza) jest prezesem Storefront Pictures, niezależnej spółki filmowej. Poprzez Storefront wyprodukowała ostatnio film Akwamaryna z udziałem Emmy Roberts, oparty na opowieści bestsellerowej pisarki Alice Hoffman, którego premiera odbyła się w marcu 2006 roku. Niedawno pracowała także jako producent wykonawczy nad niezależnym filmem Magia zmysłów z Aishwaryą Rai w roli głównej.

W 2000 roku magazyn The Hollywood Reporter zaliczył Cartsonis do grona pięciu producentów, których filmy przyniosły największe zyski w ciągu roku, za przebój kinowy Czego pragną kobiety z Melem Gibsonem oraz Gdzie serce twoje, będący adaptacją bestsellerowej powieści, z udziałem Natalie Portman, Ashley Judd, Sally Field i Stockard Channing.

Cartsonis rozpoczęła swoją producencką karierę chwalonym przez krytyków filmem Firelight z Sophie Marceau i Stephenem Dillonem w rolach głównych, którego scenarzystą i reżyserem był autor scenariusza do filmu Cienista Dolina Bill Nicholson.

Przez prawie dziesięć lat Cartsonis była dyrektorem w wytwórni Twentieth Century Fox. Wśród filmów, których realizację nadzorowała, znalazła się Nell z Jodie Foster, która za swoją rolę otrzymała nominacje do Oscara i Złotego Globu. Na swoim koncie ma także m.in. Jak pies z kotem, Debiutant roku, Buffy – postrach wampirów, po którym nakręcono serial pod tym samym tytułem, Przyjdź zobaczyć raj w reżyserii Alana Parkera, Dla naszych chłopców z udziałem Bette Midler nominowanej za rolę w tym filmie do Oscara oraz Za wcześnie umierać z Julią Roberts.

Przed podjęciem pracy w wytwórni Fox Cartsonis pracowała jako instruktor dramatopisarstwa na Uniwersytecie Nowojorskim. Tytuł magistra sztuk pięknych z dziedziny dramaturgii otrzymała na Uniwersytecie Nowojorskim, zaś licencjata sztuk teatralnych – na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Niedawno została wybrana do rady zarządzającej fundacji Women in Film; jest także członkinią amerykańskiego zrzeszenia producentów Producers Guild of America.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest członkiem zarządu i prezesem wytwórni Village Roadshow Pictures. Do 2007 roku w ramach wspólnego przedsięwzięcia z Warner Bros. spółka wyprodukuje 60 filmów, przy czym wszystkie będą rozpowszechniane na świecie przez Warner Bros. Pictures, a na wybranych terytoriach przez Village Roadshow Pictures.

Wśród pierwszych filmów zrealizowanych w ramach umowy o współpracy znalazły się takie przeboje, jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurencem Fishburnem, Złoto pustyni z Georgem Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii Clinta Eastwooda i z jego udziałem oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

W ramach Village Roadshow Pictures Berman wyprodukował m.in. tak udane filmy, jak Dzień próby, za który Denzel Washington zdobył Oscara, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra z Georgem Clooneyem, Bradem Pittem i Julią Roberts, jego kontynujację – Ocean’s Twelve: Dogrywka, Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem, Rzeka tajemnic z Seanem Pennem i Timem Robbinsem w oscarowych rolach, drugą i trzecią część trylogii Matrix: Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Chalie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem, oscarowy animowany film przygodowy Happy Feet: Tupot małych stóp, niedawno pokazany film akcji Ocean’s 13 ponownie z Georgem Clooneyem i Bradem Pittem w rolach głównych oraz z Alem Pacino i Ellen Barkin, a także komedia License to Wed z Robinem Williamsem, Mandy Moore i Johnem Krasinskim, którego premiera zaplanowana jest na lipiec.

Kolejnymi projektami Village Roadshow są: thriller psychologiczny The Brave One w reżyserii Neila Jordana, z udziałem Jodie Foster, thriller science-fiction Jestem legendą z Willem Smithem oraz komedia Get Smart ze Steve’em Carellem.

Berman stawiał swoje pierwsze kroki w branży kinowej pod opieką Jacka Valentiego w MPAA w Waszyngtonie, gdzie pracował jeszcze w czasie studiów prawniczych w Georgetown Law School. Po ukończeniu szkoły w 1978 roku podjął pracę w Casablanca Films. Następnie w 1982 roku dopracował się stanowiska wiceprezesa ds. produkcji w wytwórni Universal.

W 1984 roku Berman rozpoczął pracę w Warner Bros. Pictures jako wiceprezes ds. produkcji, a cztery lata później roku został starszym wiceprezesem ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku został powołany na stanowisko prezesa produkcji kinowej, a w 1991 roku objął posadę prezesa światowej produkcji kinowej i na tym stanowisko pracował aż do maja 1996 roku. Pod skrzydłami Bermana w Warner Bros. Pictures wzięło udział w produkcji i dystrybucji takich filmów, jak: Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: książę złodziei, nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania oraz Twister.

W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment, niezależną spółkę produkcyjną, stowarzyszoną z Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 roku Berman został powołany na stanowisko prezesa i dyrektora generalnego Village Roadshow Pictures.

CAROL FUCHS (scenariusz) pełniła zaszczytną rolę porządkowej w 3., 4., 5. i 6. klasie – była jedyną osobą w historii swojej szkoły, która dostąpiła tego wyróżnienia przez cztery lata z rzędu. Zaraz potem napisała scenariusz do Życia od kuchni.

STUART DRYBURGH (reżyser obrazu) otrzymał nominację do Oscara za najlepsze zdjęcia do filmu Fortepian Jane Campion. Za pracę nad tym niezapomnianym filmem otrzymał również nagrodę krytyków filmowych z Los Angeles i Australijskiego Instytutu Filmowego oraz nominacje do nagród amerykańskiego zrzeszenia operatorów filmowych American Society of Cinematographers i BAFTA.

Dryburgh współpracował także z Jane Campion na planie filmu Anioł przy moim stole, za który otrzymał nagrodę New Zealand Film Award, oraz przy filmie Portret damy.

Na swoim koncie ma Tylko instynkt, Rodzinę Perezów, Na granicy, Uciekającą pannę młodą, Depresję gangstera, Dziennik Bridget Jones, Rekruta, Krainę szczęścia, Kate i Leopolda, Zbrodnię doskonałą, In My Father’s Den, za który otrzymał nagrodę w kategorii „najlepsze zdjęcia” na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Szanghaju, Aeon Flux i ubiegłoroczny film Malowany welon.

Jego najnowszymi projektami są: dramat The Girl in the Park oraz film dokumentalny Martina Scorsese o Rolling Stonesach Shine a Light, którego premierę zaplanowano na wrzesień.

Dryburgh obecnie pracuje nad filmem familijnym Nim’s Island zaplanowanym na 2008 rok, z udziałem Gerarda Butlera, Jodie Foster i gwiazdy filmu Życie od kuchni Abigail Breslin.

BARBARA LING (kierownik produkcji) poprzednio współpracowała ze Scottem Hicksem i Kerry Heysen nad dramatem Kraina wiecznego szczęścia.

Wraz z reżyserem Joelem Schumacherem Ling pracowała na planie filmów Batman i Robin, Batman Forever i Upadek. Na swoim koncie ma także Zagubione serca Sydneya Pollacka, Z honorami, Smażone zielone pomidory Jona Avneta, Detektywa w szpilkach, dramat dokumentalny Olivera Stone’a Doors, Mężczyźni nie odchodzą, Czas na mnie, Mniej niż zero, Mężczyznę idealnego, Prawdziwe historie Davida Byrne’a oraz Heaven, dokument fabularny wyreżyserowany przez Diane Keaton.

PIP KARMEL (montaż) zdobyła nominację do Oscara, do nagrody BAFTA oraz nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego za pracę nad genialnym filmem Blask w reżyserii Scotta Hicksa. W 2001 roku zmontowała kolejny film Hicksa – Kraina wiecznego szczęścia.

Karmel jest także wielokrotnie nagradzaną scenarzystką i reżyserką. Po napisaniu scenariuszy i wyreżyserowaniu kilku uznanych filmów krótkometrażowych wyreżyserowała film The Long Ride, za który w 1994 roku została uhonorowana nagrodą dla najlepszego filmu telewizyjnego przyznaną przez Australijski Instytut Filmowy. Następnie napisała scenariusz do filmu Szansa mojego życia z udziałem Rachel Griffiths, który także wyreżyserowała. Przyniósł on jej nominacje do nagrody AFI za scenariusz i reżyserię.

Karmel napisała już scenariusz do filmu Year of Wonders, który sama wyreżyseruje, na podstawie bestsellerowej powieści zdobywczyni Nagrody Pulitzera Geraldine Brooks. Film wyprodukują Jeremy Thomas (Recorded Picture Company UK) oraz Miranda Culley i Phillip Noyce (Rumbalara Films). We współpracy ze spółką Rumbalara Films opracowuje kolejne scenariusze filmowe.

Mieszka w Sydney z mężem Pierre’em i synem Sébastienem.

MARI JO WINKLER-IOFFREDA (koproducentka), posiadając osiemnastoletnie doświadczenie w produkcji filmów, jest weteranem w branży rozrywkowej. Ostatnio pełniła funkcję producenta wykonawczego na planie nadchodzącego filmu Dan in Real Life reżyserowanego przez Petera Hedgesa, z udziałem Steve’a Carella, Juliette Binoche i Dane’a Cooka.

Niedawno koprodukowała dwa filmy wyreżyserowane przez Curtisa Hansona: Lucky You z Erikiem Baną, Drew Barrymore i Robertem Duvallem oraz Siostry z Cameron Diaz, Toni Collette i Shirley MacLaine, a także remake japońskiego przeboju Zatańcz ze mną z udziałem Richarda Gere’a i Jennifer Lopez.

Wcześniej Winkler-Ioffreda pracowała jako kierownik produkcji odpowiedzialny za nadzór nad zdjęciami kręconymi w Nowym Jorku, Nowej Fundlandii, Halifaksie, Winnipeg, Południowej Karolinie i Los Angeles do filmów kilku nagradzanych reżyserów, np. Kroniki portowe, Igraszki losu, Złap mnie, jeśli potrafisz, Wzgórze nadziei, Tysiąc akrów i Moja miłość.

Mieszka w Los Angeles z mężem i córką.