Infiltracja (2006)

Infiltracja – trzymający w napięciu dramat kryminalny Martina Scorsese – przenosi widzów w codzienne życie dwóch policjantów. Bystry i niezwykle ambitny Colin Sullivan wydaje się być na najlepszej drodze do błyskotliwej kariery w elitarnej specjalnej jednostce dochodzeniowej policji stanu Massachusetts, której głównym zadaniem jest rozprawienie się z irlandzkim bossem mafijnym, Frankiem Costello. Billy Costigan, twardy i znający każdy zakątek miasta chłopak, jak wieść niesie, stracił odznakę przez swój porywczy charakter i wylądował z powrotem na niegościnnych ulicach południowego Bostonu, gdzie Costello zwerbował go do swoich szeregów. Jednak żaden z tych bohaterów nie jest tak naprawdę tym, za kogo się podaje. Obaj igrają z ogniem, grając przeciwko sobie, a w tej grze idzie o najwyższe stawki.

Infiltracja powstała na podstawie chińskiego thrillera kryminalnego Internal Affairs, który wszedł na ekrany kin w Hong Kongu w 2002 r. i osiągnął wielki sukces w Azji, zanim trafił do Stanów Zjednoczonych dwa lata później. W niedługim czasie zaczęły się prace nad amerykańską wersją filmu. Opracowaniem scenariusza zajął się William Monahan.

Monahan wspomina: „Nie widziałem Internal Affairs i wcale nie zamierzałem obejrzeć tego filmu, zanim nie skończyłem pracy nad moją adaptacją. Opierałem się na tłumaczeniu chińskiego scenariusza. Znalazłem tam świetną główną historię, wokół której zbudowałem przestrzeń dla nowych bohaterów. Podobała mi się dwulicowość, jaką prezentowali bohaterowie chińskiego filmu, ale w mojej adaptacji głównym celem jest ukazanie dramatu, jaki dotyka ludzi, którzy decydują się na coś, czego naprawdę nie powinni robić.

„Internal Affairs to przykład tego, co najbardziej lubię w kinie z Hong Kongu, ale Infiltracja to nie przeróbka tego filmu” – mówi Martin Scorsese. – „Internal Affairs było inspiracją dla naszego filmu, dzięki szczególnemu rodzajowi historii, którą opowiada, ale świat, który William Monahan stworzył na potrzeby Infiltracji, jest zupełnie inny. Scenariusz czytałem bardzo długo, ponieważ od razu zacząłem tworzyć w wyobraźni poszczególne sceny, przejmować klimat tej historii i specyfikę jej bohaterów. Jedną z rzeczy, która mnie poruszyła, było to, że w opisie bohaterów i ich podejścia do świata, w którym żyli, nie było miejsca na żaden kompromis. Właśnie to sprawiło, że nabrałem chęci na wyreżyserowanie tego filmu”.

Producent Graham King zauważa: „Można powiedzieć, że Infiltracja to film, w którym Martin Scorsese wraca do czasów Chłopców z ferajny i Ulic nędzy – do gatunku, z którym kiedyś był identyfikowany. Jednak w tym filmie Scorsese przemienia ten gatunek w coś nowego, innego i oryginalnego. Tak, to właśnie robi Marty”.

„Praca z Martinem Scorsese była niezwykłą przygodą” – mówi William Monahan. – „To było coś wielkiego, omawiać z nim scenariusz i patrzeć, jak w jego myślach film staje się całością. To jak przerobić program wielu lat szkoły filmowej w kilka dni”.

Monahan opowiada, że umieścił Infiltrację w świecie, który jest mu dobrze znany: „Ten projekt zastał mnie w momencie, kiedy myślałem o Bostonie, skąd pochodzę, i o ludziach, których straciłem w życiu. To sprawiło, że w tym filmie mogłem zagłębić się w bardzo osobiste dla mnie tematy”.

Thomas B. Duffy, emerytowany policjant, który przepracował 30 lat w policji stanu Massachusetts i pełnił funkcję doradcy technicznego dla potrzeb filmu, zdradza, że decyzja scenarzysty, aby w centrum filmu umieścić walkę pomiędzy policją stanową a bostońską irlandzką mafią, nie była przypadkowa: „Nie ulega wątpliwości, że w południowym Bostonie (czyli „Southie”) irlandzka mafia miała najsilniejszą pozycję i kontrolowała przestępcze podziemie w tym mieście, co najmniej od wczesnych lat 70. aż do niedawna. Byli na samym szczycie bostońskiego świata przestępczego”.

Leonardo DiCaprio, współpracujący z Martinem Scorsese już po raz trzeci, mówi: „Infiltracja to film gangsterski, to prawda, ale inny niż wszystkie, nad którymi Martin do tej pory pracował. Ten film opowiada o zupełnie innej sytuacji – zajmuje się nie tylko irlandzkim światkiem przestępczym, ale pokazuje również policję, borykającą się z problemem korupcji. To także całkiem odmienne środowisko – Boston to nie Nowy Jork. W miarę jak posuwały się prace nad filmem, zaczęliśmy patrzeć na tę historię jako na historię całej Ameryki i korupcji w pewnych sferach w naszym kraju”.

To historia o tym, mówi Scorsese, „jak dwóch ludzi zmienia się pod wpływem sił kształtujących ich życie: instytucji zwanej policją i grupy przestępczej, którą dowodzi Frank Costello. Costello bierze Colina pod swoją „opiekę” już jako młodego chłopca. Sprawia, że chłopak zaczyna być postrzegany w swojej okolicy jako wzór wszelkich cnót i dzięki temu łatwo pnie się w górę w policji stanowej. Jednak w rzeczywistości Colin to wtyczka Costello. Jednocześnie, Billy nadaje się świetnie na tajnego agenta policji, ponieważ wywodzi się z klasy robotniczej z południowego Bostonu. Billy dołącza do ekipy Costello, ale jedynie po to, żeby dostarczać informacji o mafijnym bossie. Może się wydawać, że historie życia Billy’ego i Colina biegną równoległymi torami. Jednak w swoim czasie dojdzie do czołowego zderzenia”.

Leonardo DiCaprio występuje w roli Billy'ego Costigana, obiecującego kadeta Akademii Policyjnej Stanu Massachusetts, któremu wyznaczono niebezpieczną tajną misję, zanim jeszcze przypiął do munduru odznakę policyjną. DiCaprio uważa, że ta rola to coś więcej niż tylko kolejna okazja nawiązania współpracy z Martinem Scorsese. „Przeczytałem scenariusz i natychmiast zdecydowałem, że chcę w to wejść. Scenariusz był tak wciągający, że zgodziłem się zagrać w tym filmie bez cienia wahania czy wątpliwości. To bardzo żywiołowa historia, a jej bohaterowie mają bogate i wyraziste osobowości.

Billy Costigan wychował się na ulicach Bostonu. DiCaprio zauważa, że jego bohater zdecydował się zostać policjantem, aby zerwać ze swoim pochodzeniem: „Billy pochodzi z półświatka i przez to od początku wiatr wieje mu w oczy. Moim zdaniem dołącza do policji, ponieważ widzi, że nie ma innego wyjścia, jeśli chce pokierować swoim życiem inaczej niż jego rodzina. Jednak, jak na złość, dostaje zadanie, aby zostać tajniakiem i udawać, że jest tym, kim tak bardzo nie chciał zostać. Myślę że w głębi serca Billy chce wyrwać się na dobre ze swojego środowiska, żyć inaczej, ale ostatecznie znajduje się w niezłych tarapatach. Wiele razy grozi mu, że będzie złapany. Wszystko zdaje się wskazywać na to, że to on jest „wtyczką” – ziemia zaczyna usuwać mu się spod nóg”.

Scorsese komentuje: „Wiedziałem, że Leo jest aktorem, który znakomicie ukaże rozterki tego młodego chłopaka, który wpadł w opały, a potem zaczął się zastanawiać, co do diabła robi w tym miejscu. Widać to wszystko w jego oczach, na jego twarzy. Dlatego lubię pracować z Leo – on wie, jak przekazać emocje bez słów. One po prostu z niego emanują. To naprawdę niezwykłe”.

Colin Sullivan to kolejny członek policji stanu Massachusetts, który wychował się w południowym Bostonie i też prowadzi podwójne życie. Jednak Colin to dokładne przeciwieństwo Billy'ego. Matt Damon, Bostończyk z pochodzenia, gra rolę Colina, „młodego wilka”, który zdążył już zdobyć stopień sierżanta w elitarnej jednostce dochodzeniowej, podczas gdy jego koledzy z Akademii nadal jeszcze patrolują ulice. Jednak jego przełożeni nie zdają sobie sprawy z tego, że prawdziwe raporty Colin zdaje tylko jednemu człowiekowi: mafijnemu bossowi, Frankowi Costello.

„Matt wniósł bardzo dużo do postaci Colina” – mówi Scorsese – „Uwielbiam w nim to, że na ekranie widać, jak wytęża szare komórki, kiedy jego bohater, Colin, stara się wydostać z tej beznadziejnej sytuacji i uratować skórę, chociaż tak naprawdę pogrąża się coraz bardziej. W pewnym sensie Colin jest nawet postacią bardziej tragiczną niż Billy. Wydaje mu się, że może wszystko i że, podpisując pakt z diabłem, znalazł drogę do „nieba” – czyli w jego przypadku do wyższych sfer z dzielnicy Beacon Hill i miejskiego ratusza – gmachu ze złotą kopułą, w który wpatruje się tak często. Na początku filmu widzimy, jak Costello wpaja Colinowi zbiór fałszywych zasad i po pewnym czasie Colin żadnych zasad już nie uznaje”.

Damon wyjaśnia: „W środowisku Colina Frank Costello jest panem i władcą. Każdy go zna i śmiertelnie się go boi. Colin spotyka Costello po raz pierwszy jako 12-letni chłopak i to spotkanie będzie w życiu tego dzieciaka przełomowym wydarzeniem. Costello jest nawet potężniejszy niż wzór ojca, jaki Colin nosi w swojej głowie. Od początku widać, jak rodzi się między nimi relacja”.

Costello wie, że czas działa na jego korzyść, ponieważ, jak zauważa Damon: „Ten chłopak wyrośnie kiedyś na mężczyznę i jego lojalność może się okazać bardzo cenna. Dzięki Costello Colin dołącza do policji stanowej i zostaje informatorem. W ten sposób jeden tajniak rozpracowuje mafię, a drugi pracuje dla mafii”.

„Ci dwaj bohaterowie to jak dwie strony jednej monety, pochodzą nawet z tej samej okolicy” – potwierdza DiCaprio – „Colin i Billy wybierają różne drogi, ale ich losy przeplatają się, łączy ich więcej, niż kiedykolwiek będą w stanie zrozumieć. Życie każdego z nich staje się pasjonującą partią szachów, w której prawda wciąż miesza się z fałszem”.

Czymś, co łączy Billy'ego i Colina w sposób najbardziej oczywisty, choć żaden z nich nie zdaje sobie z tego sprawy, jest ich znajomość z Frankiem Costello (w tej roli legendarny Jack Nicholson). Infiltracja to pierwszy film, w którym zeszły się drogi Nicholsona i Scorsese, chociaż reżyser zapewnia: „Znamy się z Jackiem od 30 lat. Z jakiegoś powodu nigdy nie pracowaliśmy wspólnie nad żadnym filmem, więc pomyślałem, że warto by było zapytać, czy ma ochotę zagrać postać Costello. Praca nad tą rolą zajęła nam dużo czasu, ale na pewno nie był to dla żadnego z nas czas stracony”.

Graham King wspomina: „Kiedy Marty po raz pierwszy powiedział, że chciałby, żeby tę postać zagrał Jack Nicholson, wydawało mi się, że obaj śnimy. Jednak ten sen stał się rzeczywistością. Jack wyniósł postać Costello na najwyższy poziom, jak tylko on potrafi. W tym filmie Nicholson ma wiele ‘swoich momentów’ – to coś wspaniałego”.

„Jack miał całkowitą kontrolę nad swoją postacią” – przyznaje Scorsese – „Costello poznał już w życiu wszystko, więc nie boi się niczego. Dlaczego niby miałby się bać? Ma w ręku pełnię władzy. Jednak przychodzi czas, kiedy zaczyna za bardzo ryzykować – na przykład chce grać pierwsze skrzypce w transakcjach narkotykowych. Na tym etapie swojego życia robi to już nie z konieczności, ale po prostu dla dreszczyku emocji. Zestarzał i wie, że wypada z gry. Ciekawe było obserwować, jak Jack sprawia, że Costello odsłania twarz”.

„Jack Nicholson jest jak żywioł natury” – dodaje DiCaprio – „Przed kamerą potrafi być bardzo nieprzewidywalny, więc czasami trzeba po prostu zejść mu z drogi. Chodzi mi o to, że zdarzały się takie sytuacje na planie, że nie wiedziałem, co stanie się za chwilę. Nigdy nie mogłem mieć pewności, którą ze stron osobowości Costello Nicholson pokaże tego dnia. Grać z kimś takim to wyzwanie dla każdego aktora – trzeba mieć ciągle wytężoną uwagę”.

Damon wyjaśnia: „W środowisku Colina Frank Costello jest panem i władcą. Każdy go zna i śmiertelnie się go boi. Colin spotyka Costello po raz pierwszy jako 12-letni chłopak i to spotkanie będzie w życiu tego dzieciaka przełomowym wydarzeniem. Costello jest nawet potężniejszy niż wzór ojca, jaki Colin nosi w swojej głowie. Od początku widać, jak rodzi się między nimi relacja”.

Costello wie, że czas działa na jego korzyść, ponieważ, jak zauważa Damon: „Ten chłopak wyrośnie kiedyś na mężczyznę i jego lojalność może się okazać bardzo cenna. Dzięki Costello Colin dołącza do policji stanowej i zostaje informatorem. W ten sposób jeden tajniak rozpracowuje mafię, a drugi pracuje dla mafii”.

„Ci dwaj bohaterowie to jak dwie strony jednej monety, pochodzą nawet z tej samej okolicy” – potwierdza DiCaprio – „Colin i Billy wybierają różne drogi, ale ich losy przeplatają się, łączy ich więcej, niż kiedykolwiek będą w stanie zrozumieć. Życie każdego z nich staje się pasjonującą partią szachów, w której prawda wciąż miesza się z fałszem”.

Czymś, co łączy Billy'ego i Colina w sposób najbardziej oczywisty, choć żaden z nich nie zdaje sobie z tego sprawy, jest ich znajomość z Frankiem Costello (w tej roli legendarny Jack Nicholson). Infiltracja to pierwszy film, w którym zeszły się drogi Nicholsona i Scorsese, chociaż reżyser zapewnia: „Znamy się z Jackiem od 30 lat. Z jakiegoś powodu nigdy nie pracowaliśmy wspólnie nad żadnym filmem, więc pomyślałem, że warto by było zapytać, czy ma ochotę zagrać postać Costello. Praca nad tą rolą zajęła nam dużo czasu, ale na pewno nie był to dla żadnego z nas czas stracony”.

Graham King wspomina: „Kiedy Marty po raz pierwszy powiedział, że chciałby, żeby tę postać zagrał Jack Nicholson, wydawało mi się, że obaj śnimy. Jednak ten sen stał się rzeczywistością. Jack wyniósł postać Costello na najwyższy poziom, jak tylko on potrafi. W tym filmie Nicholson ma wiele ‘swoich momentów’ – to coś wspaniałego”.

„Jack miał całkowitą kontrolę nad swoją postacią” – przyznaje Scorsese – „Costello poznał już w życiu wszystko, więc nie boi się niczego. Dlaczego niby miałby się bać? Ma w ręku pełnię władzy. Jednak przychodzi czas, kiedy zaczyna za bardzo ryzykować – na przykład chce grać pierwsze skrzypce w transakcjach narkotykowych. Na tym etapie swojego życia robi to już nie z konieczności, ale po prostu dla dreszczyku emocji. Zestarzał i wie, że wypada z gry. Ciekawe było obserwować, jak Jack sprawia, że Costello odsłania twarz”.

„Jack Nicholson jest jak żywioł natury” – dodaje DiCaprio – „Przed kamerą potrafi być bardzo nieprzewidywalny, więc czasami trzeba po prostu zejść mu z drogi. Chodzi mi o to, że zdarzały się takie sytuacje na planie, że nie wiedziałem, co stanie się za chwilę. Nigdy nie mogłem mieć pewności, którą ze stron osobowości Costello Nicholson pokaże tego dnia. Grać z kimś takim to wyzwanie dla każdego aktora – trzeba mieć ciągle wytężoną uwagę”.

Sheen dodaje, że chociaż nie jest prawdą, że Queenan nie współczuje Billy'emu w jego desperackiej sytuacji, nie może pozwolić, aby uczucia przeszkodziły w osiągnięciu celu. „Zdaje sobie sprawę z tego, że prawdziwa osobowość Billy’ego stała się ofiarą jego decyzji o zostaniu tajnym agentem. Wszyscy policjanci, z wyjątkiem Queenana i Dignama, znają Billy'ego jedynie jako gangstera, a z drugiej strony, jeśli Costello odkryje, że Billy jest policjantem, chłopak będzie musiał pożegnać się z życiem. To wyjątkowo niebezpieczna sytuacja – obie strony mogły go zlikwidować w każdej chwili”.

Prawdziwej osobowości Bill’ego nie zna nawet dowódca specjalnej jednostki dochodzeniowej, kapitan Ellerby, w którego wcielił się Alec Baldwin. „Dla Ellerby’ego zniszczenie Costello i rozbicie jego przestępczego kręgu stało się obsesją” – mówi Baldwin – „Uważa, że Costello jest brutalny i zdeprawowany, więc sam Ellerby jest gotowy nagiąć prawo, żeby osiągnąć swój cel. Pomimo tego, jest dobrym gliniarzem”.

Chociaż Frank Costello zasłużył na swoją reputację złoczyńcy, rzadko kiedy sam zajmował się wykonywaniem „brudnej roboty”. Polegał zawsze na gangu brutalnych rzezimieszków, którymi dowodzi Pan French. Brytyjski aktor, Ray Winstone, który wcielił się w postać prawej ręki Costello, opisuje swojego bohatera jako „jednego z tych gości, z którymi nie sposób się zaprzyjaźnić – nie ufa nikomu, nie lubi nikogo…najpewniej łącznie z sobą samym. Dla niego każdy jest wtyką. Jako aktor, zawsze staram się ukazać emocje postaci, którą gram, jej wady i zalety. Tym razem jednak bardzo wcześnie zorientowałem się, że Pan French nie odczuwa emocji. Nie ma rzeczy, która by go wzburzyła czy przestraszyła, ale jeśli wejdziesz mu w drogę, zabije cię bez zastanowienia. Lojalny jest tylko względem Costello”.

Wśród głównych bohaterów Infiltracji można znaleźć tylko jedną osobę, która nie jest ani policjantem, ani przestępcą. Jest to także jedyna kobieta. Vera Farmiga gra Madolyn, lekarza psychiatrę, specjalizującego się w udzielaniu pomocy ludziom z problemami, zarówno tym, którzy prawa strzegą, jak i tym, którzy je łamią. Przypadek sprawia, że bezwiednie staje się kolejną nicią łączącą Colina i Billy'ego. Z pierwszym z nich spotyka się prywatnie, z drugim – zawodowo. Farmiga stwierdza: „Dla Madolyn Colin to facet z poukładanym życiem. Colin oznacza dla niej poczucie bezpieczeństwa i przywiązanie, podczas gdy w Billym dostrzega raczej intymność i namiętność. Billy wygląda trochę na włóczęgę, ale coś ich do siebie przyciąga”.

DiCaprio zauważa: „Madolyn to jedyna osoba, z którą łączy go jakieś uczucie, której może się zwierzyć, choć w bardzo ograniczonym stopniu, ponieważ nie wolno mu zdradzić żadnych informacji o sobie, ani o tym, co robi. Jako jego psychiatra, Madolyn początkowo stara się mu pomóc, ale stopniowo rodzi się między nimi głębsze uczucie".

„Bardzo podobało mi się w tej postaci to, że Madolyn, choć jako psychiatra potrafiła dobrze wyczuć swoich pacjentów, nie szła za swymi przeczuciami. Uwielbiałam w niej tę sprzeczność” – mówi Farmiga.

Pozostali aktorzy w głównej obsadzie Infiltracji to: Anthony Anderson i James Badge Dale jako policjanci stanowi Brown i Barrigan, którzy ostatecznie stają się członkami specjalnej jednostki dochodzeniowej, oraz David O’Hara i Mark Rolston jako Fitzy i Delahunt, dwójka rzezimieszków Costello.

„Zawsze jednym z najlepszych aspektów produkcji filmów Scorsese jest ich obsada” – zauważa Graham King – „Marty potrafi doskonale dobrać najlepszych aktorów do poszczególnych ról i w tym filmie ponownie to udowodnił”.

Matt Damon przyznaje: „Praca z Martinem Scorsese to dla aktora naprawdę wielka sprawa. Nauczyłem się bardzo wiele, obserwując, jak kręci ten film. Scorsese potrafi bardzo dużo odczytać z zachowania aktorów i bezbłędnie odróżnić prawdę od fałszu. Wiele genialnych momentów w tym filmie zawdzięczamy jego umiejętności zgłębienia charakteru postaci. My, aktorzy, uwielbiamy takie sięganie do głębi – to właśnie jeden z powodów, dla których wszyscy chcemy występować w filmach Scorsese”.

„Jak powstaje film?” – pyta Scorsese – „Można powiedzieć, że powstaje przy użyciu różnych narzędzi. Historia, język, środowisko, aktorzy odgrywający poszczególne role – to wszystko narzędzia. Spośród tych elementów, zawsze najbardziej polegam na obsadzie. To, że właśnie ci aktorzy zagrali razem w tym filmie, jest dla mnie czymś niebywałym”.

Wrażenie, jakie wywarł na Damonie czas spędzony w towarzystwie prawdziwych policjantów, miało wpływ nie tylko na praktyczne aspekty przedstawienia przez niego postaci Colina. „To było poruszające, zobaczyć jak bardzo policjanci poświęcają się swojej pracy, często ryzykując bardzo wiele. Kiedy myślałem o postaci Colina, zrozumiałem, że musi w nim być bardzo głęboka pogarda, nie tylko dla prawa, ale przede wszystkim dla samych policjantów. To, że każdego dnia stykał się z tak bezinteresownym poświęceniem, a potem próbował wszystko zepsuć, mówi wiele o jego prawdziwej naturze. Dzięki czasowi spędzonemu z ekspertami mogłem wnieść do mojej roli wiele nowego. To, co zrobił dla mnie Duffy, jest nieocenione” – stwierdza Damon.

Duffy udzielał także porad, dzięki którym Martin Sheen i Alec Baldwin mogli lepiej odtworzyć odpowiednie zachowanie wyższych stopniem policjantów stanowych. „Tak naprawdę” – przyznaje Sheen – „za wzór dla mojej postaci przyjąłem Toma Duffy'ego. W każdej scenie, którą grałem, starałem się odgadnąć, jak zrobiłby to Tom…A on był na miejscu, żebym mógł upewnić się, że zrobiłem to dobrze”.

Chociaż Billy Costigan, w którego wcielił się DiCaprio, przez większość filmu zachowuje się bardziej jak przestępca niż jak policjant, DiCaprio również skorzystał z długoletnich doświadczeń Duffy'ego w pracy tajnego agenta. „Żeby pracować jako tajniak, trzeba wyrobić sobie pewien styl myślenia” – mówi Duffy – „Wiele rozmawialiśmy z Leo o tym, jakie to zbiera żniwo przez lata”.

„Dzięki Duffy'emu mogłem zagrać bardziej wiarygodnie policjanta znajdującego się w takim położeniu i jego sposób myślenia” – zapewnia DiCaprio – „Był dla mnie wielką pomocą przez cały okres kręcenia zdjęć”.

Przygotowując się do odegrania rodowitego bostończyka, DiCaprio zdawał sobie sprawę, jak ważne jest zanurzenie się w miejscowej kulturze. „Poczułem, że muszę jechać do Bostonu, przejść się po mieście i poznać tamtejszych ludzi” – mówi aktor – „Wszyscy tam byli bardzo przyjacielscy i starali się mi pomóc, na ile tylko byli w stanie. Ktoś zabrał mnie ze sobą na wypad w miasto, ktoś pokazał mi stare dzielnice, pomógł dopracować akcent. To wszystko bardzo pomogło mi lepiej wejść w moją rolę”.

„Leo był w gorszej sytuacji przy tym filmie” – przyznaje Damon – „To znaczy, musiał się długo przygotowywać do swojej roli, czego ja i Mark Wahlberg, jako rodowici bostończycy, nie musieliśmy robić. Jego praca naprawdę wprawiała nas w podziw.”

Wrażenie, jakie wywarł na Damonie czas spędzony w towarzystwie prawdziwych policjantów, miało wpływ nie tylko na praktyczne aspekty przedstawienia przez niego postaci Colina. „To było poruszające, zobaczyć jak bardzo policjanci poświęcają się swojej pracy, często ryzykując bardzo wiele. Kiedy myślałem o postaci Colina, zrozumiałem, że musi w nim być bardzo głęboka pogarda, nie tylko dla prawa, ale przede wszystkim dla samych policjantów. To, że każdego dnia stykał się z tak bezinteresownym poświęceniem, a potem próbował wszystko zepsuć, mówi wiele o jego prawdziwej naturze. Dzięki czasowi spędzonemu z ekspertami mogłem wnieść do mojej roli wiele nowego. To, co zrobił dla mnie Duffy, jest nieocenione” – stwierdza Damon.

Duffy udzielał także porad, dzięki którym Martin Sheen i Alec Baldwin mogli lepiej odtworzyć odpowiednie zachowanie wyższych stopniem policjantów stanowych. „Tak naprawdę” – przyznaje Sheen – „za wzór dla mojej postaci przyjąłem Toma Duffy'ego. W każdej scenie, którą grałem, starałem się odgadnąć, jak zrobiłby to Tom…A on był na miejscu, żebym mógł upewnić się, że zrobiłem to dobrze”.

Chociaż Billy Costigan, w którego wcielił się DiCaprio, przez większość filmu zachowuje się bardziej jak przestępca niż jak policjant, DiCaprio również skorzystał z długoletnich doświadczeń Duffy'ego w pracy tajnego agenta. „Żeby pracować jako tajniak, trzeba wyrobić sobie pewien styl myślenia” – mówi Duffy – „Wiele rozmawialiśmy z Leo o tym, jakie to zbiera żniwo przez lata”.

„Dzięki Duffy'emu mogłem zagrać bardziej wiarygodnie policjanta znajdującego się w takim położeniu i jego sposób myślenia” – zapewnia DiCaprio – „Był dla mnie wielką pomocą przez cały okres kręcenia zdjęć”.

Przygotowując się do odegrania rodowitego bostończyka, DiCaprio zdawał sobie sprawę, jak ważne jest zanurzenie się w miejscowej kulturze. „Poczułem, że muszę jechać do Bostonu, przejść się po mieście i poznać tamtejszych ludzi” – mówi aktor – „Wszyscy tam byli bardzo przyjacielscy i starali się mi pomóc, na ile tylko byli w stanie. Ktoś zabrał mnie ze sobą na wypad w miasto, ktoś pokazał mi stare dzielnice, pomógł dopracować akcent. To wszystko bardzo pomogło mi lepiej wejść w moją rolę”.

„Leo był w gorszej sytuacji przy tym filmie” – przyznaje Damon – „To znaczy, musiał się długo przygotowywać do swojej roli, czego ja i Mark Wahlberg, jako rodowici bostończycy, nie musieliśmy robić. Jego praca naprawdę wprawiała nas w podziw.”

Chociaż akcja Infliltracji rozgrywa się wyłącznie w Bostonie, główne zdjęcia do filmu nakręcono zarówno w Bostonie, jak i Nowym Jorku, i okolicach obu tych miast. Kierownik produkcji, Kristi Zea, wcześniej współpracująca ze Scorsese w Chłopcach z ferajny, stwierdza: „Infiltracja na pewno ma coś wspólnego z Chłopcami z ferajny, ale akcja filmu toczy się w Bostonie. Z racji tego, że pracowaliśmy już ze sobą kiedyś, Marty czasami przypominał sobie coś, co zrobiliśmy wtedy i mówił do mnie: 'Pamiętasz, jak to zrobiliśmy w Chłopcach z ferajny?' Chcę czegoś podobnego, tylko…jaka będzie bostońska wersja? Wtedy drapałam się po głowie i mówiłam: ‘Cóż, nie wiem, Marty, ale się dowiem’ – śmieje się Zea – „Cudownie było robić z nim kolejny film”.

Prawie wszystkie sceny na zewnątrz nakręcono w Bostonie, w miejscach takich jak Boston Common, Boston Harbor, Chinatown i, oczywiście, południowy Boston, przez lokalnych mieszkańców zwany ‘Southie’. Ekipa filmowa wyjeżdżała także z Bostonu do pobliskich miast – Braintree, Quincy i Dochester, rodzinnego miasta Marka Wahlberga. W Nowym Jorku ekipa trzymała się z dala od Manhattanu. Części Brooklynu „zagrały rolę” Bostonu, głównie w scenach wewnątrz budynków.

„Nie ma nic dziwnego w tym, że kręciliśmy ten film w dwóch różnych miastach” – opowiada Zea – ale wystarczy przejechać się po Nowym Jorku i Bostonie, żeby dostrzec, jak bardzo te miasta się od siebie różnią. Poza centrum Bostonu budynki są dosyć niskie i często widać między nimi niebo, podczas gdy niebo Nowego Jorku przykryte jest drapaczami chmur. Bardzo trudno byłoby upodobnić sceny kręcone na zewnątrz w Nowym Jorku do krajobrazu Bostonu, dlatego kręciliśmy głównie w Brooklynie. W Bostonie widać też pewien styl architektury specyficzny dla Nowej Anglii, nieobecny w Nowym Jorku, czyli dwupiętrowe drewniane domy z podcieniami z przodu lub z tyłu budynku na każdym piętrze. Ta architektura jest swego rodzaju wizytówką Bostonu i nie mogło jej oczywiście zabraknąć w naszym filmie. Kolejnym fascynującym mnie elementem był „brutalistyczny” styl w architekturze, wyrażający się w betonowym wyglądzie niektórych budynków w Bostonie, w tym budynku ratusza i Hurley Building”.

Zestawiony z zabytkami miasta przytłaczający Hurley Building, w kolorze betonu, stojący w centrum bostońskiego Government Square, został wytypowany na obiekt, którego zdjęcia z zewnątrz posłużyły w filmie do ukazania głównej siedziby policji stanu Massachusetts. Następnie Zea wraz ze swoim zespołem stworzyła wnętrze siedziby głównej na przepastnej scenie w Williamsburgu w Brooklynie (Nowy Jork). „Zdecydowaliśmy się przenieść do wnętrza szarą i brązową paletę barw istniejącego budynku, co okazało się trafionym wyborem dla tego planu” – mówi Zea.

Michael Ballhaus, reżyser obrazu, przyjął podobne podejście przy oświetlaniu siedziby policji. Ballhaus opowiada: „Komisariaty policji są zwykle oświetlone jarzeniówkami, ale mi to nie odpowiadało, ponieważ świetlówki produkują rozmyte światło, za pomocą którego nie da się wytworzyć klimatu napięcia. Zdecydowałem się użyć światła bezpośredniego i cieni, aby stworzyć różnorodną i złożoną atmosferę tego miejsca”.

Ballhaus, który współpracował ze Scorsese już przy sześciu filmach, mówi: „Nie wydaje mi się, żebyśmy kiedykolwiek rozmawiali dłużej na temat oświetlenia. Cały film jest w pewnym sensie pod wpływem gatunku film noir (czarny film). Oświetliliśmy go niemalże jak film czarno-biały, zwłaszcza siedzibę policji, w której nie znajdzie się zbyt wielu kolorów. Jednak nawet jeśli film nie jest pełen kolorów, kolor jest nadal czymś, co można wykorzystać dla dodania dramatyzmu”.

Sandy Powell, projektantka kostiumów, wykorzystała kolor, aby wyraźnie odróżnić postać graną przez Jacka Nicholsona od reszty. Powell opowiada: „Zasadniczo, wszyscy inni są ubrani w zwykłe codzienne ubrania w odcieniach czerni, brązu, szarości i beżu. Tak to wygląda. Początkowo planowaliśmy, że Frank Costello wtopi się w tło, ale po spotkaniu z Jackiem nabraliśmy pewności, że on chce wyglądać trochę bardziej wyraziście, jeśli chodzi o kolor i ubiór. Costello ma tak wielką władzę, że może ubierać się tak, jak mu się podoba i nikt nie ośmieliłby się tego mu zabronić. Mieliśmy więc znacznie więcej swobody przy wyborze ubioru dla tej postaci”.

W tej niemal bezbarwnej scenerii szokujący efekt wywoływany przez pojawiający się od czasu do czasu kolor czerwony był jak najbardziej zamierzony. Zea potwierdza: „Zastosowanie ubogich kolorystycznie kostiumów i scenerii było decyzją przemyślaną, ale Marty, Michael Ballhaus i ja wspólnie uzgodniliśmy, że zawsze kiedy będziemy używać koloru czerwonego, będziemy to robić tylko dla osiągnięcia jakiegoś wyraźnego celu. Ten kolor, bazując na oczywistym skojarzeniu z krwią, daje sygnał podświadomości, że zaraz wydarzy się coś niebezpiecznego”.

Litera X była również używana w filmie w sposób symboliczny. Pojawiła się na życzenie Scorsese, który w ten sposób złożył hołd filmowi Człowiek z blizną z 1932 r., w reżyserii Howarda Hawks’a, wyprodukowanemu przez Howarda Hughes’a, w którym „X” ma szczególne znaczenie. „Marty poprosił nas, żebyśmy używali litery X, gdziekolwiek to jest możliwe” – mówi Zea – „i dlatego X pojawia się w filmie na oknach, ścianach, podłogach…”

„X jest znakiem śmierci, więc Marty chciał, żebyśmy umieścili ją w filmie – czasami bardziej subtelnie, czasami mniej” – dodaje Ballhaus, który użył nawet odpowiedniego oświetlenia, aby dodać litery X do niektórych scen.

Motyw śmierci odnosi się do tytułu filmu (ang. departed – ci, którzy odeszli). Monahan wyjaśnia: „W Kościele katolickim zmarłych określa się jako ‘wiernych, którzy odeszli’ (ang. faithful departed). Zacząłem zastanawiać się nad tym skojarzeniem, ze świadomością że, jak na ironię, ten film opowiada o tych, którzy nie dotrzymali wierności, wierności innym ludziom, to oczywiste, ale także, co najbardziej tragiczne, swojemu własnemu interesowi. Tak więc tytuł pasował idealnie.

Scorsese podsumowuje: „William Monahan jest Amerykaninem irlandzkiego pochodzenia, wychowanym w Bostonie, a więc umieścił swoje postacie w swoim własnym środowisku. Jednak pomimo tego ten film opowiada o ludziach znajdujących się w sytuacji, którą, w pewnym sensie, udało by się odnaleźć w każdym innym mieście na świecie. To historia o zaufaniu i zdradzie, oszustwie i lojalności, którą można by opowiedzieć wszędzie”.

LEONARDO DiCAPRIO (Billy), dwukrotnie nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, w tym ostatnio w 2004 r. za rolę Howarda Hughes’a w wielokrotnie nagradzanym filmie biograficznym Matina Scorsese pt. Aviator. Ta rola przyniosła mu także Złoty Glob dla najlepszego aktora w dramacie oraz nagrodę Critic’s Choice i nominacje do nagrody BAFTA. Co więcej, DiCaprio otrzymał dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild (SAG), pierwszą dla najlepszego aktora, a drugą, jako członek zespołu aktorów w filmie Aviator, w kategorii „Najlepsza obsada”. W 2004 r. DiCaprio został także wybrany aktorem roku na Hollywood Film Festiwal.

Leonardo DiCaprio urodził się w Hollywood w Kalifornii. Rozpoczął karierę aktorską w wieku 14 lat. Po kilku epizodach w telewizji, reklamach i filmach, został zaangażowany do przebojowego sitcomu Dzieciaki, kłopoty i my. Przełom w jego karierze filmowej nastąpił, kiedy reżyser Michael Caton-Jones powierzył mu rolę Tobiasa Wolff'a w filmowej adaptacji dramatu autobiograficznego dramatu Wolff'a Chłopięcy świat, w którym DiCaprio wystąpił u boku Roberta De Niro i Ellen Barkin.

Później DiCaprio zagrał w 1993 r. wraz z Johnnym Deppem w filmie Co gryzie Gilberta Grape’a, zgarniając swoje pierwsze nominacje do Oscara i Złotego Globu za rolę niepełnosprawnego umysłowo młodego mężczyzny. W dodatku zdobył także nagrodę National Board of Review dla najlepszego aktora drugoplanowego i nagrodę Los Angeles Film Critic’s Association dla najlepszego aktora młodego pokolenia.

W 1995 r. DiCaprio był gwiazdą trzech bardzo różniących się od siebie filmów. Pierwszy z nich to Szybcy i martwi w reżyserii Sama Raimiego, w którym wystąpił wraz z Sharon Stone i Gene Hackman. Kolejnym wyzwaniem była rola narkomana Jima Carrolla w przejmującym dramacie Przetrwać w Nowym Jorku. I wreszcie w trzecim filmie (Całkowite zaćmienie w reżyserii Agnieszki Holland) aktor wcielił się w niezrównoważonego, panseksualnego poetę Arthura Rimbaud.

W następnym roku DiCaprio wystąpił w głównej roli w Romeo i Julii, współczesnej adaptacji dramatu Szekspira, co przyniosło mu nagrodę dla najlepszego aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Jeszcze w tym samym roku aktor dołączył do gwiazdorskiej obsady Pokoju Marvina, w którym wystąpił, a potem podzielił się nominacją do nagrody SAG za najlepszą obsadę m.in. z Meryl Streep, Diane Keaton i Robertem De Niro.

W 1997 r. DiCaprio wystąpił w hicie kasowym Titanic, co zaowocowało nominacją do Złotego Globu. Titanic odniósł druzgocący sukces w kinach na całym świecie, zdobywając 11 Oscarów, w tym w kategorii „Najlepszy film”, i nadal jest najbardziej dochodowym filmem wszechczasów. DiCaprio zagrał później podwójną rolę w filmie Człowiek w żelaznej masce oraz w Niebiańskiej plaży i obrazie Woody Allena pod tytułem Celebrity.

Aktor zdobył swoją trzecią nominację do Złotego Globu w 2002 r. za rolę oszusta Franka Abagnale w filmie Złap mnie, jeśli potrafisz w reżyserii Stevena Spielberga. W tym samym roku po raz pierwszy nawiązał współpracę z reżyserem Martinem Scorsese, występując w dramacie Gangi Nowego Jorku.

Następnym filmem, w którym zagra DiCaprio, będzie dramat Blood Diamond, wyreżyserowany przez Edwarda Zwicka, który trafi do kin w Stanach Zjednoczonych w grudniu tego roku.

MATT DIAMON (Colin) jest nagrodzonym Oscarem scenarzystą i aktorem. Ostatnio wystąpił wraz z Georgem Clooneyem w dramacie politycznym Syriana. Pod koniec tego roku zagra u boku Roberta De Niro i Angeliny Jolie w thrillerze The Good Shepherd w reżyserii De Niro. Damon uczestniczy obecnie w zdjęciach do filmu Ocean’s 13, w którym znów połączy siły z zespołem, w skład którego wchodzą Clooney, Brad Pitt, Don Cheadle, Andy Garcia i Bernie Mac oraz reżyser Steven Sodebergh. Aktor wystąpi również wkrótce w dramacie pod tytułem Margaret, w reżyserii Kenneth Lonargan.

Damon, bostończyk z pochodzenia, studiował na Harvardzie i zdobył aktorskie szlify w American Repertory Theatre. Po epizodach w Mystic Pizza i Więzach przyjaźni Damon zwrócił na siebie uwagę krytyków i publiczności w 1996 r. rolą dręczonego poczuciem winy weterana wojny w Zatoce Perskiej w filmie Szalona odwaga.

Jednak dopiero rok 1997 okazał się być przełomowy dla kariery Damona. Wraz ze swoim przyjacielem, Benem Affleckiem, aktor napisał scenariusz do entuzjastycznie przyjętego dramatu Buntownik z wyboru, w którym zagrał również głównego bohatera – genialnego matematyka z problemami. Film przyniósł Damonowi Oscara i Złoty Glob (wraz z Benem Affleckiem) za najlepszy scenariusz oryginalny oraz nominacje do Oscara i Złotego Globu za swoją kreację aktorską, a także dwie nominacje do nagrody SAG – pierwszą za swoją rolę, a drugą, wspólnie z innymi występującymi w filmie gwiazdami, dla „Najlepszej obsady”. W tym samym roku Damon zagrał w Zaklinaczu deszczu Francisa Forda Coppoli i pojawił się w niewielkiej roli w Pogoni za Amy w reżyserii Kevina Smitha.

W 1998 r Damon zagrał rolę tytułową w wielokrotnie nagradzanym dramacie wojennym Stevena Spielberga Szeregowiec Ryan, za który to film ponownie otrzymał wspólną nominację do nagrody SAG dla „Najlepszej obsady”. Wystąpił również u boku Edwarda Nortona w dramacie Johna Dahla Hazardziści. Damon zdobył swoją trzecią nominację do Złotego Globu w 1999 r. za rolę w obrazie Utalentowany pan Ripley, wyreżyserowanym przez Anthony’ego Minghellę. Aktor ponownie połączył też siły z Benem Affleckiem i reżyserem Kevinem Smithem w kontrowersyjnej komedii pod tytułem Dogma.

W 2000 r. Damon zagrał w filmie Roberta Redforda Nazywał się Bagger Vance i Rączych koniach w reżyserii Billy’ego Boba Thorntona. W następnym roku Damon dołączył do gwiazdorskiej obsady filmu Stevena Soderbergha Ocean’s Eleven – Ryzykowna gra – znakomicie przyjętego przez publiczność remake’u komedii Rat Pack, w którym zagrali również George Clooney, Brad Pitt, Julia Roberts i Don Cheadle. W 2002 r. Damon pojawił się po raz pierwszy w filmie akcji – zagrał rolę Jasona Bourne’a w niezwykle popularnym thrillerze Tożsamość Bourne’a. W 2004 r. wystąpił w dwóch sequelach – Ocean's Twelve: Dogrywka oraz Krucjata Bourne’a.

Oprócz tego Damon zagrał w towarzystwie Grega Kinnear'a w komedii braci Farrelly Skazani na siebie oraz u boku Heatha Ledger'a w Nieustraszonych braciach Grimm, a także pojawił się w epizodycznej roli w Niebezpiecznym umyśle w reżyserii Georga Clooneya.

Wraz ze swoim długoletnim przyjacielem, Benem Affleckiem, Damon stworzył firmę producencką LivePlanet. Do kinowych i telewizyjnych projektów LivePlanet należy między innymi serial Project Greenlight, nominowany do nagrody Emmy, który gości na ekranach już od trzech sezonów. LivePlanet zajmuje się obecnie produkcją filmu dokumentalnego Running the Sahara, w reżyserii laureta Oscara, Jamesa Molla.

JACK NICHOLSON (Costello) – jeden z najbardziej podziwianych aktorów wszechczasów, podczas swojej trwającej już niemal pięćdziesiąt lat kariery współpracował z najlepszymi reżyserami i zagrał w ponad 60 filmach pełnometrażowych.

W 2002 r., za rolę tytułową w filmie Alexandra Payne'a About Schmidt Nicholson otrzymał 12. w karierze nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, co oznacza, że jest on zdobywcą największej liczby nominacji do Oscara za role męskie w historii. Został laureatem Oscara trzy razy: dwie statuetki zdobył w kategorii „Najlepszy aktor” za role w filmie Milosa Formana Lot nad kukułczym gniazdem oraz obrazie Jamesa L. Brooksa Lepiej być nie może, a trzecią jako najlepszy aktor drugoplanowy w Czułych słówkach, również w reżyserii Brooksa. Nicholson otrzymał także nominacje do Oscara za role w Ludziach honoru Roba Reinera, Chwastach Hectora Babenco, Honorze Prizzich Johna Hustona, Czerwonych Warrena Beattyego, Chinatown Romana Polańskiego, Ostatnim zadaniu Hala Ashbyego, Pięciu łatwych utworach Boba Rafelsona oraz Swobodnym jeźdźcu Dennisa Hoppera.

Ponadto, Nicholson zdobył Złote Globy za role w About Schmidt, Lepiej być nie może, Honorze Prizzich, Czułych słówkach, Locie nad kukułczym gniazdem oraz Chinatown. Aktor był również nominowany do Złotego Globu za kreacje w filmach: Lepiej późno niż później, Ludzie honoru, Hoffa Danny’ego DeVito, Batman Tima Burtona, Chwasty, Czerwoni, Ostatnie zadanie, Pięć łatwych utworów i Swobodny jeździec.

Gra aktorska Nicholsona przyniosła mu też niezliczoną liczbę nagród krytyków. Ponadto, został on uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości przez Amerykański Instytut Filmowy oraz nagrodą Cecil B. DeMille Hollywoodzkiego Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej.

Niezwykle długa lista jego ról filmowych obejmuje także takie filmy jak: popularna komedia Dwóch gniewnych ludzi, a także Obietnica i Obsesja (oba w reżyserii Seana Penna) oraz Marsjanie atakują! Tima Burtona, Wilk i Porozmawiajmy o kobietach Mike'a Nicholsa, Telepasja Jamesa L. Brooksa, Czarownice z Eastwick Georga Millera, Listonosz zawsze dzwoni dwa razy Boba Rafelsona, Lśnienie Stanleya Kubricka, Ostatni z wielkich Elii Kazana i Zawód: reporter Michelangelo Antonioniego.

Nicholson zadebiutował jako reżyser filmem Jedźmy przed siebie, do którego napisał również scenariusz. Zajął się także produkcją filmu. Był także reżyserem i aktorem w Idąc na południe, a także reżyserem, producentem i odtwórcą jednej z ról w filmie Dwóch Jakeów – drugiej części Chinatown.

MARK WAHLBERG (Dignam) uczestniczy obecnie w zdjęciach do filmu Shooter w reżyserii Antoine Fuqua, a niedawno zakończył pracę nad We Own the Night, gdzie zagrał wraz z Joaquin Phoenix i Robertem Duvall'em. Ostatnio wcielił się w postać prawdziwej gwiazdy futbolu amerykańskiego Vince’a Papale w filmie Invincible, a także zagrał w Czterech braciach, w reżyserii Johna Singeltona. Oba te obrazy zadebiutowały w czołówce najchętniej oglądanych filmów.

Wcześniej aktor pojawił się w cieszącej się uznaniem krytyków komedii egzystencjalnej Jak być sobą oraz dowodził doborowej obsadzie w filmie akcji Włoska robota. Wahlberg grał również różnorodnych bohaterów w obrazach takich wizjonerów jak David O. Russell, Tim Burton czy Paul Thomas Anderson.

Niezwykła kariera filmowa Wahlberga rozpoczęła się dzięki Inteligentowi w armii Penny Marshall i Przetrwać w Nowym Jorku Scotta Kalverta, a nabrała rozpędu w Strachu, gdzie zagrał u boku Reese Witherspoon. Jego przełomowa kreacja w Boogie Nights sprawiła, że jako aktor zapisał się na dobre w świadomości widzów. Później był gwiazdą w Złocie pustyni i Gniewie oceanu, wraz z Georgem Clooneyem. Wahlberg pojawił się także w filmach: Gwiazda rocka, Planeta małp oraz Prawdziwe oblicze Charliego.

Ponadto, aktor jest producentem wykonawczym popularnej komedii Ekipa dla telewizji HBO oraz filmu dokumentalnego Juvies, reportażu na temat resocjalizacji nieletnich. Wahlberg działa również bardzo aktywnie w swojej fundacji – Fundacji Marka Wahlberga na Rzecz Młodzieży (Mark Wahlberg Youth Foundation), która wspiera dzieci z biednych dzielnic miast.

MARTIN SHEEN (Queenan) zdobył w tym roku dwie nominacje do nagrody Emmy: jedną za gościnny występ w serialu komediowym Dwóch i pół, w którym gra również jego syn, Charlie Sheen, drugą natomiast za główną rolę w znanym serialu NBC Prezydencki poker, do którego scenariusz napisał Aaron Sorkin. W czasie swojej siedmioletniej ‘kadencji’ jako prezydent Josiah Barlet Sheen zdobył także Złoty Glob dla najlepszego aktora w serialu dramatycznym i cztery nominacje do tej nagrody oraz pięć nominacji do nagrody Emmy w tej samej kategorii. Ponadto, jego koledzy po fachu obdarowali go czterema nagrodami SAG: dwiema za najlepszą rolę męską w serialu dramatycznym oraz dwiema wspólnie z ekipą aktorską Prezydenckiego pokera w kategorii „Najlepsza obsada serialu dramatycznego”.

Sheen zdobył swoją pierwszą nagrodę Emmy w 1994 r. za gościnny występ w serialu komediowym Murphy Brown. Wcześniej zaś był nominowany do tej nagrody za rolę tytułową w filmie telewizyjnym Execution of Private Slovik oraz otrzymał dwie nominacje do Złotego Globu za odtworzenie postaci Johna Deana w Blind Ambition oraz Johna F. Kennedyego w filmie Kennedy.

Martin Sheen urodził się i wychował w Dayton w stanie Ohio. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków swoim występem w broadwayowskiej produkcji pod tytułem The Subject Was Roses. W 1968 zagrał ponownie w filmowej adaptacji tej sztuki, zdobywając nominację do Złotego Globu.

Jako młody aktor Sheen zdobył uznanie za mrożącą krew w żyłach kreację seryjnego mordercy, Kita Carruthersa, w Badlands Terrence’a Malicka oraz za rolę enigmatycznego Kapitana Willarda w epickim obrazie o wojnie wietnamskiej Czas Apokalipsy w reżyserii Francisa Forda Coppoli. W swoim dorobku aktor ma również role w takich filmach jak: nagrodzony Oscarem obraz Gandhi w reżyserii Richarda Attenborough, Wall Street Olivera Stone’a, Miłość w Białym Domu Roba Reinera, ze scenariuszem Aarona Sorkina, oraz Złap mnie, jeśli potrafisz Stevena Spielberga.

Sheen zagra w najbliższym czasie wraz z Jennifer Lopez i Antonio Banderasem w Bordertown Gregory’ego Navy oraz pojawi się razem z Donem Cheadle w obrazie Talk to Me w reżyserii Kasi Lemmons. Będzie go można również zobaczyć wśród doborowej obsady filmu Bobby, wyreżyserowanego przez jego syna, Emilio Esteveza.

RAY WINSTONE (Pan French) pojawi się niedługo na ekranach kin w filmie Anthony’ego Minghelli Breaking and Entering, gdzie wystąpi wspólnie z Jude Law i Juliette Binoche. Obraz ten miał swoją premierę na tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto. Aktor zagra również tytułową rolę w przygodowym filmie fantasy Beowulf, którego reżyserię powierzono Robertowi Zemeckisowi, a premierę zaplanowano na przyszły rok.

Wcześniej w swojej karierze, w 1998 r., Winstone zdobył nagrodę British Independent Film Award (BIFA) dla najlepszego aktora oraz nominację do nagrody BAFTA za rolę w dramacie Gary’ego Oldmana Nic doustnie. Rok później otrzymał kolejną nominację do nagrody BIFA za występ w dramacie Tima Rotha Strefa wojny. Natomiast trzecia nominacja do nagrody BIFA przypadła mu w udziale w 2000 r., w kategorii „Najlepszy aktor”, za rolę w dramacie kryminalnym Sexy Beast, w którym wystąpił w towarzystwie Bena Kingsleya. Ponadto, w 2001 r., wpólnie z innymi aktorami z filmu Ostatnia prośba, otrzymał nagrodę National Board of Review w kategorii „Najlepsza obsada”. Winston został ostatnio nominowany do nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego (Australia Film Institute Award) za pracę nad filmem Propozycja.

Ray Winstone urodził się w londyńskiej dzielnicy East End. W szkolnych latach zasłynął jako mistrz boksu, był dwukrotnym reprezentantem Anglii. Aktorstwa uczył się w Corona School, gdzie został zaangażowany przez reżysera Alana Clarke’a do kontrowersyjnej sztuki Scum, która miała być początkowo wyemitowana przez BBC, lecz ostatecznie zdjęto ją z ekranu z powodu brutalnych scen, jakie zawierała. Jednak Scum, nakręcona ponownie jako film pełnometrażowy, okazała się dla Winstone'a odskocznią do kariery aktorskiej. Kolejne filmy w aktorskim dorobku Winstone'a to m.in.: Quadrophenia, Ladybird Ladybird, Twarz, W morzu uczuć, The Very Thought of You, Agnes Browne oraz Chłopak na gwałt poszukiwany. Niedawno aktora można było zobaczyć w filmie Anthony’ego Minghelli Wzgórze nadziei i w Królu Arturze Antoine Fuqua oraz usłyszeć w roli Pana Bobra w niezwykle popularnym filmie fantasy Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i Stara Szafa.

Winstone pojawiał się także często na „srebrnym ekranie” – zagrał w wielu serialach i filmach telewizyjnych. Ostatnio wystąpił w rolach tytułowych w brytyjskich filmach telewizyjnych Krwawy tyran – Henryk VIII oraz Sweeney Todd.

VERA FARMIGA (Madolyn) jest gwiazdą entuzjastycznie przyjętego niezależnego filmu Aż do kości, który miał swoją premierę na Festiwalu Sundance. Za swoją rolę otrzymała Specjalną Nagrodę Jury Festiwalu Sundance, a także nagrodę Los Angeles Film Critics Award dla najlepszej aktorki oraz nominację do nagrody Independent Spirit Award w kategorii „Najlepsza rola kobieca”. Farmiga niedługo pojawi się w filmie Anthony’ego Minghelli Breaking and Entering, w którym gra wspólnie z Jude Law i Juliette Binoche. Film ten zadebiutował w tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto.

Farmiga zakończyła także zdjęcia do kilku premierowych filmów, w tym do thrillera Joshua, w reżyserii George’a Ratcliffa, w którym zobaczyć ją można będzie w towarzystwie Sama Rockwella, do obrazu Toma Robertsa In Tranzit, z Johnem Malkovichem i Thomasem Kretschmannem, nakręconego w Sankt Petersburgu w Rosji, oraz do nieszablonowego romansu Quid Pro Quo i dramatu romantycznego Never Forever, napisanego i wyreżyserowanego przez Ginę Kim.

Na początku tego roku Farmiga zagrała z Paulem Walkerem w thrillerze kryminalnym Running Scared. Jej dorobek obejmuje też role w następujących filmach: Kandydacie Jonathana Demme, w którego obsadzie znaleźli się m.in. Denzel Washington, Meryl Streep, Liev Schreiber i Jon Voight, Brzuchomówcy z Adrienem Brodym, Love in the Time of Money z Michaelem Imperiolim i Adrianem Grenier, 15 minutach z Robertem De Niro i Edwardem Burnsem, Miłości w Nowym Jorku, w którym gwiazdami byli Richard Gere i Winona Ryder oraz Oportunistach w towarzystwie Christophera Walkena.

ALEC BALDWIN (Ellerby) współpracował już z reżyserem Martinem Scorsese w wielokrotnie nagradzanym filmie biograficznym Aviator, za który, wraz z całą ekipą aktorską, otrzymał nominację do nagrody SAG w kategorii „Najlepsza obsada”. Baldwin ma na swoim koncie nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy” za rolę w niezależnym filmie Cooler z 2003 r. Za swoją kreację w tym filmie został również uhonorowany nagrodą National Board of Review Award dla najlepszego aktora drugoplanowego oraz nominacjami do Złotego Globu, nagrody SAG i nagrody Critic's Choice Award.

Baldwin zagra w dwóch premierowych filmach, które pojawią się w kinach jesienią tego roku: w Biegając z nożyczkami, w którym dołączy do doborowej obsady (m.in. Annette Bening i Gwyneth Paltrow) oraz w The Good Shepherd, w reżyserii Roberta De Niro. Aktora zobaczyć można również w serialu telewizyjnym 30 Rock z Tiną Fey i Tracy Morgan.

Baldwin wystąpił także w wielu innych filmach, takich jak: Along Came Poly, Kot, Hollywood atakuje – film Davida Mameta, który zdobył nagrodę National Board of Review Award dla najlepszej obsady, Lekcja przetrwania, Duchy Mississippi Roba Reinera, Więźniowie nieba, Pod presją, Cień, Malice, filmowa wersja Glengarry Glen Ross Mameta, Preludium miłości, Polowanie na Czerwony Październik, Pracująca dziewczyna Mike’a Nicholsa, Poślubiona mafii Jonathana Demme i Sok z żuka w reżyserii Tima Burtona.

Aktor otrzymał też liczne nagrody za swoje role telewizyjne. W tym i poprzednim roku otrzymał nominacje do nagrody Emmy za najlepszą rolę gościnną w serialu komediowym za swój występ w Will &Grace. W 2002 r. zdobył nominacje do nagrody Emmy i Złotego Globu za rolę amerykańskiego sekretarza obrony, Roberta McNamary, w filmie Na ścieżce wojennej dla telewizji HBO. Baldwin ma również na swoim koncie wcześniejsze nominacje do nagrody Emmy, Złotego Globu i nagrody SAG za pracę nad filmem Tramwaj zwany pożądaniem. Aktor zagrał też w wyprodukowanym przez siebie miniserialu Norymberga, za pracę nad którym otrzymał nominacje do nagrody Emmy i nagrody SAG za swoją rolę oraz nominację do Złotego Globu jako producent w kategorii „Najlepszy miniserial”.

Pochodzący z Massapequa w dzielnicy Long Island Nowego Jorku Alec Baldwin jest absolwentem Tisch School of the Arts na Uniwersytecie Nowojorskim. Jest nagradzanym aktorem scenicznym – zdobył m.in. nominację do nagrody Tony za rolę Kowalskiego w nowej broadwayowskiej wersji Tramwaju zwanego pożądaniem z 1992 r., a także nagrodę Obie za kreację w wystawionym w 1991 r. poza Broadwayem Preludium miłości. Spośród jego licznych ról scenicznych warto też wymienić broadwayowskie sztuki Twentieth Century, Serious Money oraz Loot, produkcję Makbeta na New York Shakespeare Festival, a także sztukę A Life in the Theatre Davida Mameta, wystawioną poza Broadwayem.

ANTHONY ANDERSON (Brown) wystąpił w zeszłym roku wspólnie z Terrence Howardem w dobrze przyjętym przez krytyków dramacie Hustle & Flow. Za rolę w tym filmie aktor zdobył swoją trzecią nominację do nagrody NAACP Image Award oraz, wspólnie z resztą ekipy aktorskiej, nominację do nagrody SAG dla najlepszej obsady. Wcześniejszymi nominacjami do nagrody NAACP Image Award uhonorowano go za rolę w komedii Barbershop, cieszącej się nieoczekiwaną popularnością, oraz w komedii romantycznej Gra dla dwojga. W najbliższym czasie Anderson wystąpi w filmie science-fiction Transformers, w reżyserii Michaela Baya, który wejdzie na ekrany w lipcu 2007 r.

Aktor zadebiutował w filmie pełnometrażowym w 1999 w Życiu, z Eddem Murphym i Martinem Lawrence, a potem pojawił się w dramacie Smak wolności Barry’ego Levinsona, filmie akcji Romeo musi umrzeć w reżyserii Andrzeja Bartkowiaka oraz w popularnej komedii Agent XXL. Po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków i widzów rolą jednego z synów Jima Carreya w komedii braci Farrelly Ja, Irena i Ja. Od tamtego czasu aktor wystąpił w takich filmach jak: Agencie podaj łapę, Mroczna dzielnica, Kangur Jack, Od kołyski aż po grób, Raperzy z Malibu, Porwanie na żądanie oraz Straszny film 3 i 4.

Jeśli chodzi o role telewizyjne, Anderson występował w swoim własnym serialu wyprodukowanym dla telewizji WB pod tytułem All About the Andersons, luźno opartym na jego biografii. Aktor w sezonie 2005 dołączył do obsady nagradzanego serialu policyjnego The Shield, emitowanego w telewizji FX, a także pojawił się kilkukrotnie w „The Bernie Mac Show”.

Anthony Anderson wychował się w Los Angeles, gdzie uczył się w High School for the Performing Arts. Jeszcze jako uczeń tej szkoły zdobył pierwsze miejsce w konkursie ACTSO Awards, organizowanym przez NAACP, za wygłoszenie monologu z filmu Wielka nadzieja białych. Tym wystąpieniem zapewnił sobie stypendium Howard University. W 1996 r. otrzymał pierwszą profesjonalną rolę – w niedzielnym porannym serialu dla nastolatków Pod koszem. Pojawiał się też gościnnie w serialach JAG i Nowojorscy gliniarze. Anderson zwrócił również na siebie uwagę Davida E. Kelley, twórcy serialu Ally McBeal, który specjalnie dla niego napisał rolę na dwa odcinki.

MARTIN SCORSESE (Reżyser) niedawno wyreżyserował film biograficzny pod tytułem Aviator, uhonorowany pięcioma statuetkami Oscara, trzema Złotymi Globami, w tym za najlepszy dramat, oraz czterema nagrodami BAFTA (w tym za najlepszy film) i wieloma innymi wyróżnieniami. Ponadto, Scorsese zdobył nominacje do Oscara, Złotego Globu, nagrody BAFTA i nagrody Directors Guild of America za wyjątkowe osiągnięcia w reżyserii filmowej. Otrzymał również tytuł Reżysera Roku od London Film Critics Circle.

Martin Scorsese urodził się w 1942 roku w Nowym Jorku, wychował się w dzielnicy zwanej Little Italy (Małe Włochy), która później stała się inspiracją dla kilku jego filmów. W 1966 obronił tytuł magistra komunikacji filmowej w Szkole Filmowej Uniwersytetu Nowojorskiego. Jako student tej uczelni nakręcił wiele nagradzanych filmów krótkometrażowych, m.in. The Big Shave.

W 1968 r. Scorsese wyreżyserował swój pierwszy film pełnometrażowy – Kto puka do moich drzwi? W 1970 r. pracował jako asystent reżysera i montażysta przy filmie dokumentalnym Woodstock, a trzy lata później zdobył sławę wśród krytyków i publiczności swoim filmem Ulice nędzy. W 1974 r. Scorsese nakręcił swój pierwszy dokument – Italianamerican.

Jego Taksówkarz zdobył Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1976 r. Następnymi dziełami były: New York, New York, Ostatni walc oraz Wściekły byk, który zdobył dwie statuetki Oscara. Scorsese nakręcił później m.in. Króla komedii, Kolor pieniędzy, Ostatnie kuszenie Chrystusa, Chłopców z ferajny, Przylądek strachu, Kasyno, Kundun – życie Dalaj Lamy oraz Wiek niewinności. W 1996 r. Scorsese, wraz z Michaelem Henrym Wilsonem, wyreżyserował 4-godzinny dokument Historia kina amerykańskiego według Martina Scorsese. Film powstał na zamówienie Brytyjskiego Instytutu Filmowego dla uczczenia stuletniej rocznicy narodzin kina. W 2001 r. Scorsese nakręcił Il Mio Viaggio in Italia, epicki film dokumentalny, w którym reżyser z sentymentem opowiada o swojej miłości do kina włoskiego.

Długo oczekiwany obraz Gangi Nowego Jorku wszedł na ekrany kin w 2002 r., zdobywając wiele wyróżnień, w tym Złoty Glob w kategorii „Najlepszy reżyser”. Rok później telewizja PBS rozpoczęła emisję 7-odcinkowego serialu dokumentalnego zatytułowanego Martin Scorsese presents: The Blues.

W 2005 r., jako część serii American Masters, kanał PBS wyświetlił film dokumentalny Bez stałego adresu: Bob Dylan, który ukazał się później również w formacie DVD na całym świecie. Ten dokument przyniósł Scorsese nagrodę Grammy w kategorii „Najlepszy filmowy klip muzyczny”.

Scorsese jest założycielem i prezesem The Film Foundation, organizacji non profit zajmującej się opieką nad filmami archiwalnymi. Jest również we władzach Tribeca Film Festival. Podczas swojej kariery Martin Scorsese otrzymał wiele nagród i wyróżnień, spośród których warto wymienić: Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1995, nagrodę AFI za całokształt twórczości w 1997 r., nagrodę wręczoną podczas 25. Gali Stowarzyszenia Filmowego Centrum Lincolna w 1998 r., tytuł Cavaliere di Gran Croce (kawalera Wielkiego Krzyża) – największe odznaczenie włoskie, nagrodę DGA za całokształt twórczości w 2003 r. oraz tytuł Officer de la Legion d’Honneur (kawalera Legii Honorowej) za wyjątkowe zasługi dla Francji w 2005 r.

WILLIAM MONAHAN (Scenarzysta) miał już na koncie sukcesy jako dziennikarz i pisarz, zanim postanowił spróbować swoich sił w pisaniu scenariuszy filmowych. W trakcie zaledwie paru lat pracy w zawodzie scenarzysty zdążył już współpracować z największymi gwiazdami na rynku filmowym.

Przed Infiltracją Monahan napisał w 2005 r. scenariusz do filmu Królestwo niebieskie – epickiego dramatu o wartkiej akcji, rozgrywającego się w czasach wypraw krzyżowych, w reżyserii Ridleya Scotta i z Orlando Bloomem w roli głównej. W maju 2006 r. wersja reżyserska filmu ukazała się w formacie DVD i spotkała się z ciepłym przyjęciem krytyków.

William Monahan urodził się i wychował w Massachusetts. Studiował na University of Massachusetts w Amherst. Po przeprowadzce do Nowego Jorku, podjął pracę jako dziennikarz, eseista i krytyk. Był także redaktorem magazynu SPY.

W 1997 r. Monahan zdobył nagrodę Pushcarta w kategorii „Opowiadanie” i wydał swoją pierwszą powieść, Light House: A Trifle, cieszącą się powszechnym uznaniem.

W 2001 r. Monahan z pisarza stał się scenarzystą. Sprzedał swój epicki scenariusz pod tytułem Tripoli – o marszu Williama Eatona na Trypolis podczas wojen Stanów Zjednoczonych z pirackimi państwami Afryki Północnej – na potrzeby filmu, który miał być wyreżyserowany przez Ridleya Scotta. Chociaż projekt nie doszedł do skutku, Monahan otrzymał zamówienie na scenariusz do oryginalnego epickiego filmu, którego akcja toczy się w średniowieczu. Ten film ujrzał światło dzienne jako Królestwo niebieskie, w reżyserii Scotta.

Monahan pracuje obecnie nad kilkoma nowymi projektami, w tym nad filmową adaptacją powieści Davida Ignatiusa pod tytułem Penetration, w której ponownie połączy siły z Ridleyem Scottem, oraz nad epickim filmem historycznym The Venetian, opartym na podróżach Marco Polo.

BRAD PITT (Producent), jeden z największych gwiazdorów przemysłu filmowego, to wielokrotnie nagradzany aktor, który szybko osiąga również sukcesy jako producent pod szyldem swojej wytwórni – Plan B Entertainment.

Pitt pojawi się wkrótce wraz z Cate Blanchett w dramacie Alejandro González Inárritu zatytułowanym Babel, który brał udział w konkursie na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes, zdobywając powszechne uznanie oraz nagrodę dla najlepszego reżysera. Aktora będzie można też wkrótce zobaczyć w filmie Andrew Dominika Historia zabójstwa Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, którego Pitt jest również producentem. Film wejdzie na ekrany w 2007 roku. Obecnie Pitt uczestniczy w zdjęciach do Ocean's 13, którego premiera zaplanowana jest na lato 2007, a następnie przystąpi do produkcji filmu The Curious Case of Benjamin Button w reżyserii Davida Finchera, w którym ponownie wystąpi u boku Cate Blanchett.

Następne produkcje wytwórni Plan B to m.in. Biegając z nożyczkami z Annette Bening, Gwyneth Paltrow, Joseph Fiennes i Alekiem Baldwinem, Peace Like a River z Billym Bobem Thorntonem, A Mighty Heart z Angeliną Jolie i Danem Futtermanem, Shantaram z Johnym Deppem oraz A Million Little Pieces. Plan B wcześniej wyprodukował niezwykle popularny film fantasy Tima Burtona Charlie i fabryka czekolady z Johnym Deppem w roli głównej oraz epicki film historyczny Troja, w którym Pitt zagrał również jedną z ról.

Pochodzący z Oklahomy aktor zaczął karierę małymi rolami kinowymi i telewizyjnymi. W 1991 po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków i widzów swoją brawurową kreacją autostopowicza-gwałciciela w kontrowersyjnym filmowym hicie Ridleya Scotta Thelma i Louise. Pitt został następnie zaangażowany do filmu Roberta Redforda Rzeka życia, Kalifornii Dominica Seny oraz Wywiadu z wampirem Neila Jordana.

W 1994 r. aktor otrzymał nominację do Złotego Globu za swoją kreację w Wichrach namiętności. Dwa lata później został uhonorowany nominacją do Oscara i zdobył Złoty Glob dla najlepszego aktora za rolę w filmie Terry’ego Gilliama 12 małp.

Po tych nagrodach przyszły kolejne wyróżnienia za role w Siedem i Podziemnym kręgu Davida Finchera, Siedmiu latach w Tybecie Jean-Jacques’a Annaud oraz Przekręcie w reżyserii Guya Ritchiego. Dołączył również do gwiazdorskiej obsady filmu Stevena Soderbergha Ocean’s Eleven – Ryzykowna gra, znakomicie przyjętego przez publiczność remake’u komedii Rat Pack, w którym zagrali również George Clooney, Julia Roberts, Matt Damon, Don Cheadle i Bernie Mac. Niedawno Pitt ponownie połączył siły z tą samą obsadą i reżyserem Soderberghiem w sequelu Ocean’s Twelve: Dogrywka, a także zagrał w parze z Angeliną Jolie w przebojowej komedii Mr. & Mrs. Smith.

W swoim dorobku Pitt ma również role w następujących filmach: Zawód: Szpieg Tony’ego Scotta z Robertem Redfordem, Mexican Gore’a Verbinskiego z Julią Roberts i Jamesem Gandolfinim, Joe Black Martina Bresta, Zdrada Alana J. Pakuli, Uśpieni Barry’ego Levinsona, Prawdziwy romans Tony’ego Scotta, Wspaniały świat Ralpha Bakshi oraz Johny Suede, uznany za najlepszy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno w 1991 r. Pitt ma też na koncie gościnne epizody w filmie Full Frontal. Wszystko na wierzchu Soderbergha oraz w Niebezpiecznym umyśle George’a Clonneya. Użyczył także swojego głosu w filmie animowanym Sindbad: Legenda siedmiu mórz.

BRAD GREY (Producent) to Prezes Zarządu i Dyrektor Generalny Paramount Pictures Corporation. Jest jednym z najpotężniejszych przedsiębiorców w przemyśle rozrywkowym. Zmienił swoją poprzednią firmę, Brillstein-Grey Entertainment, w organizację należącą do rynkowej elity, nazwaną przez magazyn Forbes „najlepszą firmą zajmującą się zarządzaniem i produkcją w Hollywood”.

Grey założył także wspólnie z Bradem Pittem filmową firmę produkcyjną, Plan B Entertainment. Pierwszą produkcją firmy Plan B Entertainment była Troja Wolfganga Petersena, epicki film historyczny, w którym główne role zagrali Pitt oraz Orlando Bloom.

Grey ma w swoim producenckim dorobku zeszłoroczny film Tima Burtona z Johnem Deppem, zatytułowany Charlie i fabryka czekolady. Ponadto, Grey jest producentem wielu najpopularniejszych programów telewizyjnych, takich jak uhonorowany nagrodą Emmy serial telewizji HBO Rodzina Soprano.

Jest zdobywcą Złotego Globu i nagrody Emmy, a także 4-krotnym laureatem nagrody George Foster Peabody Award.

Grey udziela się w Radzie Nauk Medycznych Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, Radzie Doradców Szkoły Filmowo-Telewizyjnej Uniwersytetu Południowej Kalifornii oraz w Tisch School of the Arts Uniwersytetu Nowojorskiego.

GRAHAM KING (Producent) jest Prezesem i Dyrektorem Generalnym Initial Entertainment Group, jednej z czołowych niezależnych firm filmowych w Hollywood, zajmującej się zakupem, produkcją i współprodukcją filmów na rynkach światowych. King założył Initial w 1995 r. i stał się liczącym się producentem zarówno wielkich projektów, jak i filmów niezależnych.

Infiltracja to trzeci film, przy którym King nawiązał współpracę z Martinem Scorsese. W 2004 r. wyprodukował cieszący się powszechnym uznaniem film biograficzny Scorsese zatytułowany Aviator, opowiadający o postaci Howarda Hughes'a, w którego wcielił się Leonardo DiCaprio. Obraz ten przyniósł Kingowi nominację do Oscara oraz nagrodę BAFTA za najlepszy film oraz Złoty Laur przyznany przez Producers Guild of America dla Producenta Roku. Wcześniej King był również współproducentem wykonawczym epickiego dramatu Scorsese pod tytułem Gangi Nowego Jorku z DiCaprio, Danielem Day-Lewisem oraz Cameron Diaz.

Pod szyldem Initial Entertainment King pełnił także funkcję producenta wykonawczego w filmie Ministranci, w którym Jodie Foster spełniała podwójną rolę aktorki i producentki, dramacie biograficznym Michaela Manna Ali oraz w nagrodzonym Oscarem dramacie Stevena Soderbergha Przemyt. King został również później producentem wykonawczym miniserialu telewizyjnego Przemyt, za który otrzymał nominację do nagrody Emmy w kategorii „Najlepszy miniserial”.

Obecnie King zajmuje się produkcją kilku premierowych filmów, m.in. dramatu Blood Diamond w reżyserii Edwarda Zwicka z Leonardem DiCaprio, Djimon Hounsou i Jennifer Connelly, który pojawi się w kinach w grudniu, oraz filmu Nicholasa Cage’a Next.

King, Brytyjczyk z pochodzenia, rozpoczął karierę od pracy w studio w 1982 r. i w tym samym roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie dołączył do działu dystrybucji międzynarodowej w wytwórni Twentieth Century Fox. W 1987 przeniósł się z Fox do Cori Films, międzynarodowej firmy dystrybutorskiej z siedzibą w Los Angeles, gdzie pogłębiał swoją wiedzę na temat rynku międzynarodowego. Po pięciu latach przepracowanych w Cori Films King dołączył do Kings Road Productions. Trzy lata później opuścił tę firmę, aby założyć Initial Entertainment Group.

Niedawno Initial Entertainment Group podpisała wstępną umowę producencką z Warner Bros. Pictures. Firma zawarła również własną umowę na produkcję z Johnym Deppem i jego firmą, Infinitum Nihil. Obecnie firma Initial ma w swojej pieczy wiele filmów na różnych etapach powstawania i produkcji, w których King pełni również funkcję producenta, m.in. Shantaramzi, wspólnie z Warner Bros. i Infinitum Nihil, Benighted oraz Prince of Thieves.

ROY LEE (Producent wykonawczy) zadebiutował na swoim stanowisku przy pracach nad horrorem Gore’a Verbinskiego The Ring z Naomi Watts, który okazał się być wielkim sukcesem. Film ten był pierwszą produkcją pod szyldem Vertigo Entertainment, filmowej firmy producenckiej, którą Lee założył wspólnie z Dougiem Davisonem. Lee pełnił również funkcję producenta wykonawczego w sequelu The Ring 2 w reżyserii Hideo Nakaty, który był też reżyserem oryginalnej, bardzo popularnej japońskiej wersji filmu, na podstawie której powstał The Ring.

Lee wyprodukował również Klątwę, remake popularnego japońskiego horroru Ju-On, z Sarah Michelle Gellar w roli głównej. Film ten zanotował rekordowe otwarcie w październiku 2004 r. i pod tym względem nadal prowadzi w kategorii horrorów. Najnowszym projektem z Lee w roli producenta wykonawczego jest sequel Klątwa 2, którego premierę zaplanowano na jesień tego roku. Lee jest również producentem następujących filmów: Dark Water - Fatum z Jennifer Connelly, opartego na faktach familijnego filmu przygodowego Przygoda na Antarktydzie z Paulem Walkerem oraz dramatu romantycznego Dom nad jeziorem z Keanu Reeves i Sandrą Bullock.

Roy Lee, Amerykanin koreańskiego pochodzenia, urodził się w Brooklynie i wychował w Bethesda w stanie Maryland. Ukończył pierwszy stopień studiów na George Washington University i uzyskał dyplom prawnika na American University. Po krótkiej przygodzie z zawodem adwokata firmowego Lee w 1996 r. przeprowadził się z Waszyngtonu do Los Angeles, aby poświęcić się karierze w przemyśle filmowym. Jego pierwszym pracodawcą była firma producencka Alphaville, w której pracował nad takimi filmami jak The Mummy, The Jackal oraz Michael.

Wykorzystując swoje doświadczenie w ocenianiu scenariuszy, Lee założył później witrynę internetową o nazwie ScriptShark.com, dzięki której początkujący scenarzyści mogli poddawać swoje scenariusze pod ocenę profesjonalistów. Sukces witryny spowodował nawiązanie współpracy z firmą poszukującą nowych talentów, dla której Lee oceniał filmy krótkometrażowe do odtwarzania na komputerach osobistych. W 2001 r. Lee zaczął sprowadzać filmy z Japonii, Korei, Hong Kongu i Indonezji do Stanów Zjednoczonych, gdzie, w imieniu azjatyckich dystrybutorów, sprzedawał do nich prawa amerykańskim studiom filmowym planującym nakręcić własne wersje. Ta działalność sprawiła, że magazyn New Yorker nadał mu w 2003 r. tytuł „The Remake Man”.

W 2001 r. Lee i Davison utworzyli Vertigo Entertainment. Obecnie zajmują się produkcją wielu filmów dla różnych studiów. Do filmów tych zaliczają się m.in. The Visiting z Nicole Kidman i Danielem Craigiem, thriller Strangers z Liv Tyler oraz remake thrillera paranormalnego The Eye z Jessicą Alba.

DOUG DAVISON (Producent wykonawczy) jest wspólnikiem Roy'a Lee w Vertigo Entertainment, filmowej firmie producenckiej, którą założyli wspólnie w 2001 r. Pod szyldem Vertigo Entertainment Davison wyprodukował Klątwę z Sarah Michelle Gellar, bazującą na popularnym japońskim horrorze Ju-On. Od swojej premiery w październiku 2004 r. film ten dzierży tytuł filmu z rekordowym weekendowym otwarciem w kategorii horrorów. Davison wyprodukował następnie kolejny horror zatytułowany Dark Water – Fatum, w reżyserii Waltera Salles’a, w którym główną rolę zagrała Jennifer Connelly. W 2006 r. Davison zmienił profil i wyprodukował dramat romantyczny Dom nad jeziorem z Sandrą Bullock i Keanu Reeves.

Davison był ostatnio producentem filmu Klątwa 2, z Sarah Michelle Gellar i Amber Tamblyn, którego premierę zaplanowano na jesień tego roku, oraz nadzoruje fazę poprodukcyjną filmu Olivera Hirschbiegela The Visiting, remake’u Inwazji łowców ciał, z Nicole Kidman i Danielem Craigiem. Dodatkowo Davison wprowadza w fazę produkcyjną horror The Strangers z Liv Tyler w roli głównej, thriller Addicted z Sarah Michelle Gellar, w reżyserii Joel Bergvall i Simona Sandquista, oraz komedię romantyczną Yanna Samuella My Sassy Girl, w której zobaczymy Elishę Cuthbert.

Davison, rodowity mieszkaniec Waszyngtonu, zdobył dyplom z literatury angielskiej na Hamilton College w północnej części stanu Nowy Jork. Po przeprowadzce do Nowego Jorku rozpoczął karierę jako asystent produkcji na planie filmu Szklana pułapka 3, a później zajmował się oceną scenariuszy w wytwórni New Line Cinema. Przeprowadził się do Los Angeles, gdzie otrzymał etat w Mad Chance Productions. Pod opiekuńczym skrzydłem Andrew Lazara pełnił funkcję kierownika ds. rozwoju i piął się po kolejnych szczeblach kariery aż do stanowiska Prezesa ds. produkcji. Davison zdobył zawodowe szlify jako współproducent w filmie Smoochy w reżyserii Danny’ego DeVito, z Robinem Williamsem i Edwardem Nortonem. Pracując dla Mad Chance, Davison zapoczątkował również takie projekty jak: Kosmiczni kowboje, Psy i koty oraz Niebezpieczny umysł.

G. MAC BROWN (Producent wykonawczy) współpracuje obecnie z Bazem Luhrmannem nad dramatem (jeszcze bez tytułu) rozgrywającym w Australii przed II wojną światową, w którym w głównych rolach wystąpią Nicole Kidman oraz Hugh Jackman. Przed Infiltracją Brown był producentem wykonawczym thrillera Sydney'a Pollacka Tłumaczka z Nicole Kidman i Seanem Pennem oraz wyprodukował znany thriller dramatyczny Niewierna z Diane Lane i Richardem Gere w rolach głównych. Brown był również jedynym producentem filmu Beebana Kidrona Ślicznotki, z Wesley Snipesem, Patrickiem Swayze i Johnem Leguizamo.

Brown nawiązał również owocną współpracę z reżyserką Norą Ephron, współprodukując jej komedię Michael z Johnem Travoltą, Williamem Hurtem i Andie MacDowell oraz pełniąc funkcję producenta wykonawczego niezwykle popularnej komedii romantycznej Masz wiadomość z duetem Tom Hanks-Meg Ryan i komedii kryminalnej Numer stulecia z Johnem Travoltą i Lisą Kudrow. Brown ma również w swoim dorobku produkcję filmów: Zapach kobiety, Przodem do tyłu, Krew z krwi, kość z kości, Anna i Król, Gloria, Diablica, Z honorami, Rodeo w Nowym Jorku oraz Przeklęty Brooklyn.

KRISTIN HAHN (Producent wykonawczy) współreżyserowała, napisała i wyprodukowała nagradzany film dokumentalny Anthem, który wystawiono też na deskach teatru oraz wyemitowano w wersji telewizyjnej na kanale HBO. Była także współautorką przewodnika pod tytułem Anthem: An American Road Story, wydanego przez HarperCollins. Hahn napisała również książkę In Search of Grace: An Exploration of Religious Faith in America, także wydaną by HarperCollins.

Po wydaniu In Search of Grace pisarka, wraz z Jennifer Aniston i Bradem Pittem, założyła firmę producencką. W przedsiębiorstwie tym, znanym pod nazwą Plan B Entertainment, Hahn nadzorowała dużą liczbę projektów na przestrzeni trzech lat. Nadal zajmuje się produkcją kilku projektów realizowanych przez Plan B, a jednocześnie pracuje dla wielu studiów filmowych jako niezależna producentka lub we współpracy z Jennifer Aniston.

GIANNI NUNNARI (Producent wykonawczy) jest założycielem i najważniejszym producentem w firmie Hollywood Gang Productions, istniejącej od 1997 r. Nunnari wyprodukował m.in. film Aleksander Olivera Stone’a, trylogię Od zmierzchu do świtu Roberta Rodrigueza oraz Siedem w reżyserii Davida Finchera.

Nunnari jest także producentem premierowej adaptacji graficznej powieści Franka Millera zatytułowanej 300 w reżyserii Zacka Snydera i z Gerardem Butlerem w roli głównej, która wejdzie na ekrany w marcu 2007 r., filmu N: Napoleon and Me w reżyserii Paolo Virzi, z Danielem Auteuil i Monicą Bellucci, który zadebiutował na Festiwalu Filmowym w Rzymie, 11 minut – filmowej adaptacji bestsellera Paulo Coehlo pod tym samym tytułem, oraz Everybody’s Fine – remake włoskiego klasyka którego wyreżyserowania podjął się Kirk Jones. Nunnari zajmuje się także obecnie przygotowaniami do pełnometrażowej adaptacji graficznej powieści Franka Millera Ronin wraz z DC Comics oraz filmowej adaptacji powieści Shusaku Endo pod tytułem Chinmoku, którą wyreżyserować ma Martin Scorsese.

JOSEPH REIDY (Współproducent/Pierwszy asystent reżysera) ostatnio współpracował z Martinem Scorsese jako współproducent i pierwszy asystent reżysera przy filmie Aviator. Infiltracja to już 11. film Reidy’ego z tym reżyserem. Te same funkcje, co przy Infiltracji, pełnił już przy filmach Gangi Nowego Jorku, Ciemna strona miasta, Kasyno oraz Wiek niewinności. Był także pierwszym asystentem reżysera przy pracach nad Przylądkiem strachu i Ostatnim kuszeniem Chrystusa, a także pierwszym asystentem reżysera i drugim reżyserem w Chłopcach z ferajny.

Reidy pracował też wielokrotnie z innymi reżyserami. Pełnił funkcję pierwszego asystenta reżysera oraz współproducenta przy filmach JFK, The Doors i Urodzony 4 lipca oraz funkcję pierwszego asystenta reżysera w Rozmowach radiowych. Reidy był także pierwszym asystentem reżysera i współproducentem w filmie Roberta Redforda Zaklinacz koni i pierwszym asystentem reżysera w Quiz Show oraz pierwszym asystentem reżysera Mike’a Nevella przy filmach Uśmiech Mony Lizy i Donnie Brasco. Ponadto, Joseph Reidy ma w swoim dorobku pracę na stanowisku pierwszego asystenta reżysera w następujących filmach: Uśpieni Barry’ego Levinsona, Prawo Bronxu Roberta De Niro, Mroki miasta w reżyserii Irwina Winklera, Drabina Jakubowa Adriana Lyne’a, Osaczona Ridley’a Scotta, Dom przy Carroll Street Petera Yates’a oraz premierowy thriller dramatyczny Sidney’a Lumeta Before the Devil Knows You’re Dead.

MICHAEL BALLHAUS (Reżyser obrazu), trzykrotnie nominowany do nagrody Amrykańskiej Akademii Filmowej w kategorii „Najlepsze zdjęcia”, ostatnio za Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese. Wcześniejsze nominacje do Oscara zdobył za pracę nad filmem Steve’a Kloves’a Wspaniali bracia Baker oraz Telepatia w reżyserii Jamesa L. Brooksa. Ballhaus był również nominowany do nagrody BAFTA za filmy Gangi Nowego Jorku, Wiek niewinności oraz Chłopców z ferajny w reżyserii Scorsese, a także otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award za film Po godzinach, również wyreżyserowany przez Scorsese. Infiltracja to już siódmy projekt, nad którym Ballhaus pracuje z tym reżyserem, wliczając Kolor pieniędzy i Ostatnie kuszenie Chrystusa.

Ballhaus, Niemiec z pochodzenia, jest autorem zdjęć do 15 filmów nieżyjącego już niemieckiego reżysera Rainera Wernera Fassbindera. W 1983 r. zadebiutował jako reżyser obrazu w filmie Johna Saylesa Baby, to jesteś ty. Od tamtej pory współpracował z takimi reżyserami jak Francis Ford Coppola (Dracula), Wolfgang Petersen (Air Force One i Epidemia), Mike Nichols (Z księżyca spadłeś?, Barwy kampanii, Pocztówki znad krawędzi i Pracująca dziewczyna), Robert Redford (Quiz Show i Nazywał się Bagger Vance), Barry Levinson (Uśpieni) oraz, całkiem niedawno, Nancy Meyers (Lepiej późno niż później).

W 2006 r. Ballhaus otrzymał nagrodę Berlinale Camera na 56. Międzynarodowym Festiwalu w Berilnie za swój wkład w sztukę filmową.

KRISTI ZEA (Kierownik produkcji) w Infiltracji powróciła do ekipy Martina Scorsese, przystępując do pracy nad trzecim już filmem z tym reżyserem. Wcześniej pełniła funkcję kierownika produkcji w Chłopcach z ferajny oraz w części „Life Lessons” Nowojorskich opowieści. Wielokrotnie współpracowała również jako kierownik produkcji z Jonathanem Demme w Kandydacie, Pokochać, Filadelfii, Milczeniu owiec, Poślubionej mafii oraz z Brettem Ratnerem w Czerwonym smoku i Family man. Pracowała też przy Zmianie pasa Rogera Michella, Uśpionych Barry'ego Levinsona, Wojnie Jona Avneta, Oleju Lorenza George'a Millera oraz Miss fajerwerków Thomasa Schlamme’a. Niedawno zakończyła pracę nad The Brave One Neila Jordana, który będzie miał swoją premierę jesienią 2007 r.

Zea miała urozmaiconą karierę filmową – pracowała już jako producent, drugi reżyser i projektantka kostiumów. Wyprodukowała film Jamesa L. Brooksa Lepiej byc nie może, za który otrzymała nominację do Oscara w kategorii „Najlepszy film”, wspólnie z Brooksem i Bridget Johnson. Pełniła również funkcje drugiego reżysera i współproducenta w Filadelfii, współproducenta w Telepasji i filmie Lucas oraz drugiego reżysera w Uśpionych i Pokochać.

Jej dorobek jako projektantki kostiumów obejmuje m.in. pracę przy filmach: Silverado Lawrence’a Kasdana, Mała doboszka George’a Roya Hilla, Niekończąca się miłość Franco Zeffirelliego oraz trzech filmach Alana Parkera: Ptasiek, Najwyższa stawka i Sława.

Zea wykłada też Kierownictwo Produkcji w Filmie dla studentów podyplomowych w Tisch School of the Arts Uniwersytetu Nowojorskiego.

THELMA SCHOONMAKER (Montażystka) jest dwukrotną laureatką nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za montaż filmów Martina Scorsese Aviator oraz Wściekły byk. Otrzymała również dwie nominacje do Oscara za pracę nad kolejnymi filmami Scorsese: Gangi Nowego Jorku oraz Chłopcy z ferajny. Na początku swojej kariery Schoonmaker zdobyła pierwszą nominację do Oscara jako szefowa montażu filmu dokumentalnego Woodstock, przy którym pracowała w jednym pokoju między innymi z Martinem Scorsese. Ponadto, Schoonmaker otrzymała nagrodę BAFTA za najlepszy montaż za Chłopców z ferajny i Wściekłego byka oraz została uhonorowana przez kolegów po fachu nagrodami Eddie za pracę nad Aviatorem, Gangami Nowego Jorku i Wściekłym bykiem.

Schoonmaker poznała Scorsese podczas 6-tygodniowego kursu wakacyjnego w Szkole FIlmowej Uniwesytetu Nowojorskiego. Po kilku latach odpowiadała już za montaż jego pierwszego filmu pełnometrażowego – Kto puka do moich drzwi? Schoonmaker i Scorsese odnowili współpracę przy Szalonym byku i od tej pory Schoonmaker zajmowała się montażem każdego nowego filmu fabularnego Scorsese, w tym m.in. Króla komedii, Po godzinach, Koloru pieniędzy, Nowojorskich opowieści, Ostatniego kuszenia Chrystusa, Przylądka strachu, Wieku niewinności, Kasyna, Kundun: Historii Dalaj Lamy i Ciemnej strony miasta, jak również wspomnianych wcześniej filmów.

Schoonmaker montowała również kilka filmów dokumentalnych Scorsese, takich jak Historia kina amerykańskiego według Martina Scorsese oraz Il Mio Viaggio in Italia (Moja podróż do Włoch).

Schoonmaker poświęca się karierze montażystki, lecz także pracuje niestrudzenie nad promocją filmów i pism swojego zmarłego męża, nominowanego do Oscara, Michaela Powella.

SANDY POWELL (Projektantka kostiumów) jest dwukrotną laureatką Oscara, a ponadto zdobywczynią pięciu dodatkowych nominacji do tej nagrody. W 1999 r. otrzymała dwie nominacje do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za pracę nad filmem Johna Maddena Zakochany Szekspir i obrazem Todda Haynes’a Idol, zdobywając Oscara za pierwszy z nich. Niedawno zdobyła drugą statuetkę za Aviatora Martina Scorsese. Powell otrzymała także nominacje za projekty kostiumów do filmu Scorsese Gangi Nowego Jorku oraz do filmów Pani Henderson, Miłość i śmierć w Wenecji oraz Orlando.

Powell została też w podobnym stopniu uhonorowana nominacjami do nagrody BAFTA za wszystkie wymienione powyżej filmy, ostatecznie zdobywając nagrodę za pracę nad filmem Idol. Ponadto, przyznano jej nominacje do nagrody BAFTA za dwa filmy w reżyserii Neila Jordana: Wywiad z wampirem oraz Koniec romansu. Powell współpracowała również z Jordanem jako projektantka kostiumów do filmów Chłopak rzeźnika, Michael Collins, Gra pozorów oraz The Miracle.

Powell ma także w swoim dorobku pracę nad następującymi filmami: Sylvia z Gwyneth Paltrow, Daleko od nieba w reżyserii Todda Haynesa, filmy Atoma Egoyana Podróż Felicji i Hilary i Jackie, Namiętność panny Julity oraz Burzliwy poniedziałek Mike’a Figgisa, Rob Roy z Liamem Neesonem i Jessicą Lange oraz Być człowiekiem, z Robinem Williamsem w roli głównej.

Powell projektuje kostiumy nie tylko dla filmu, ale również dla teatru, baletu i opery.

HOWARD SHORE (Kompozytor) współpracował z Martinem Scorsese przy wcześniejszych filmach: Aviatorze, Gangach Nowego Jorku, Made in Milan oraz Po godzinach. Jest trzykrotnym laureatem nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za muzykę do trylogii Władca Pierścieni. Shore zdobył pierwszą statuetkę w 2001 r. za Władcę Pierścieni: Drużynę Pierścienia. Dwa lata później otrzymał dwa Oscary za ostatnią część trylogii – Władca Pierścieni: Powrót Króla – pierwszą za najlepszą muzykę filmową, drugą za najlepszą piosenkę filmową – „Into the West”. Osiągnięcia w pracy nad muzyką do filmowej adaptacji Władcy Pierścieni przyniosły również kompozytorowi dwa Złote Globy, w kategorii „Najlepsza muzyka filmowa” oraz „Najlepsza piosenka filmowa”, nominację do Złotego Globu za Drużynę Pierścienia, cztery nagrody Grammy, po jednej za każdą z części ścieżki dźwiękowej – Drużynę Pierścienia, Dwie Wieże oraz Powrót Króla, jak również za najlepszą piosenkę – „Into the West”, nagrodę Amerykańskiego Instytutu Filmowego dla Kompozytora Roku oraz wiele innych wyróżnień nadanych przez stowarzyszenia krytyków. Ponadto, kompozytor otrzymał nominacje do nagrody BAFTA za Drużynę Pierścienia oraz Powrót Króla.

Shore został niedawno uhonorowany przez National Board of Review nagrodą za wybitne osiągnięcie w karierze dla kompozycji muzycznej. Za muzykę do Aviatora w reżyserii Martina Scorsese Shore zdobył Złoty Glob i otrzymał nominację do nagrody BAFTA. Wcześniej został uhonorowany nominacjami do nagrody BAFTA za muzykę do filmu Scorsese Gangi Nowego Jorku oraz do obrazu Milczenie owiec w reżyserii Jonathana Demme'a.

Kompozytor współpracował z reżyserem Davidem Cronenbergiem przy 11 filmach, począwszy od The Brood z 1979 r., poprzez Scanners, Wideodrom, Muchę, Nierozłącznych, Nagi lunch, M. Butterfly, Crash: Niebezpieczne pożądanie, eXistenZ, Pająka aż po Historię przemocy. Shore pisze także operę w oparciu o Muchę, która ma być wyreżyserowana przez Cronenberga i wystawiona w Los Angeles Opera w sezonie 2007/08.

Shore ma również w swoim dorobku muzykę do następujących filmów: Azyl i Siedem Davida Finchera, Dogma Kevina Smitha, Przeboje i podboje Stephena Frearsa, Depresja gangstera Harolda Ramisa, Szaleństwa młodości w reżyserii Toma Hanksa, Ed Wood Tima Burtona, Klient Joela Schumachera, Filadelfia Jonathana Demme’a, Pani Doubtfire Chrisa Columbusa, Sublokatorka Barbet Schroeder oraz Duży w reżyserii Penny Marshall.