Akcja "Drogi Krzyżowej" rozgrywa się w Niemczech, w zamkniętym środowisku, skupionym wokół fikcyjnej kongregacji Świętego Pawła. To radykalna i surowa grupa wyznaniowa, inspirowana autentycznym Bractwem Kapłańskim Świętego Piusa X, które jest przekonane o upadku Kościoła katolickiego i przeciwstawia się postanowieniom Soboru Watykańskiego II. Tutaj msza odprawiana jest po łacinie. Tutaj codziennie toczy się walka o tradycję i dobro. Tutaj gospel i soul to muzyka tak samo podszyta demonicznymi podszeptami, jak rock.

W tym świecie dorasta nastoletnia Maria (w tej roli bardzo wiarygodna debiutantka Lea van Acken). Na jej głowę spada kilka problemów jednocześnie. Właśnie przygotowuje się do bierzmowania. Poza tym coraz bardziej martwi się o młodszego brata, który z niewiadomych przyczyn nie zaczął mówić, chociaż ma już 4 lata. Dotychczasową harmonię życia bohaterki burzy też pojawienie się nachalnego kolegi ze szkoły. Chłopak też wierzy w Boga, ale nie jest fundamentalistą.

W bohaterce zaczynają narastać sprzeczne uczucia - ponad wszystko pragnie zostać świętą. W ofierze złożonej z samej siebie widzi jedyną szansę na wyleczenie brata. Z drugiej strony, rodzą się w niej zwykłe dla wieku potrzeby. Delikatne próby buntu zostają jednak natychmiast spacyfikowane przez matkę i księdza. Poza tym, to "nie taki film" - wystarczy spojrzeć na tytuł. Sprawy muszą zostać tu pociągnięte do ekstremum - zarówno, jeżeli chodzi o los Marii, jak i reakcję widza.

Reżyser Dietrich Brüggemann oskarża fundamentalizm i manipulację oraz ich zgubny wpływ na wychowanie dzieci, ale pozostawia też widzowi kilka pytań bez odpowiedzi. Pomimo bardzo statycznej, ascetycznej formy - 14 długich i w większości nieruchomych ujęć, odpowiadających kolejnym etapom męki Chrystusa oraz pewnemu nawarstwieniu stereotypów - "Droga Krzyżowa" to zaskakująco wciągająca propozycja. Można (i trzeba) dyskutować z i o treści tego filmu, ale nie można mu odmówić wyrazistości i charakteru.