To bardziej melancholijno-nostalgiczna podróż, gawęda o życiu i sztuce, marzeniach i lękach, niżli klasyczny dokument biograficzny czy muzyczny. Współtwórcy Iain Forsyth i Jane Pollard nie każą nam oglądać zakulisowych zdjęć z koncertów Cave'a, fragmentów filmów wedle jego scenariuszy, słuchać gadających głów, które opowiadają o jego wielkim talencie i wpływie na współczesną sztukę i popkulturę. "20 000 dni na Ziemi" idzie w przeciwnym kierunku. Ten film zbliża się do swojego bohatera (a zarazem współautora) nie przez fakty i statystyki, listy nagród i osiągnięć, a poprzez bardzo osobiste spotkanie z nim.

Cave zasiada na kozetce u psychoanalityka i wspomina swoje dzieciństwo, ojca, narkotyki, pierwsze doświadczenie erotyczne. Z przyjaciółmi i współpracownikami (Ray Winstone, Kylie Minogue, Blixa Bargeld), którzy na ekranie pojawiają się czasem niczym duchy, rozmawia o starych dobrych czasach i zwykłej codzienności, o marzeniach i o tym, co stracone i co jeszcze być może, o największych ich i swoich obawach, o wdzięczności wobec losu, bólu i radości, błędach i sukcesach.

Jest Cave w tym filmie sobą, magnetyzującym, charyzmatycznym artystą, ale też i jakimś tworem na poły fikcyjnym. Z jednej strony podąża za reżyserami i scenami, w które oni go wrzucają, z drugiej - to on dyktuje warunki. Nie tylko odpowiada na pytania, ale także snuje spoza kadru przez siebie napisaną refleksyjną opowieść. Portret Cave'a, który wyłania się z "20 000 dni na Ziemi" jest na równi realistyczny, co magiczny. Uczucie to wzmacnia praca operatora Erika Wilsona i montażysty Jonathana Amosa. To piękny obraz, sam w sobie, właściwie wiersz pisany kamerą a może sen śniony przed naszymi oczami? To film zatopiony w strugach deszczu i blasku świateł, spleciony z ujęć pustej drogi, spokojnego wieczoru na plaży w Brighton czy w domu. Bardzo klimatyczne kino, kameralne i melancholijne, w sam raz na jesienny wieczór.

Naprawdę nie tylko dla tych, dla których Cave jest żywą legendą i mistrzem.