Ryan (Jake Johnson) i Justin (Damon Wayans Jr.) są kumplami, którzy raczej nie mogą pochwalić się imponującym życiorysem. Pewnego dnia wybierają się na imprezę w strojach gliniarzy i przypadkowo zostają pomyleni z prawdziwymi policjantami. Szybko okazuje się, że rola stróżów prawa bardzo im odpowiada, postanawiają więc ciągnąć zabawę, ta jednak niespodziewanie staje się dość niebezpieczna.

Głupotą, mogącą równać się z tą, która cechuje bohaterów, jest narzekanie na intelektualny poziom obrazu Luke'a Greenfielda. Twórcy ani przez chwilę nie udają, ani nawet nie próbują udawać, iż przygotowali coś wyszukanego, błyskotliwego. Nie! Bez zażenowania i skrupułów atakują widza wszystkim, co przaśne, kiczowate, niepoprawne politycznie. Obowiązkowe homo-żarty, gołe tyłki, tanie gagi. Wyświechtane stereotypy, oklepane pomysły znane chociażby z "Akademii policyjnej", zero realizmu. I to trzeba wziąć na klatę i nawet nie jest to aż takie trudne. Szczególnie, że scenariusz, choć upstrzony absurdami, nie jest najgorszy. Liźniemy kwestię niespełnionych 30-latków, dowiemy się też czegoś o męsko-męskiej przyjaźni. Oczywiście wszystko to płyciutkie, naiwne, banalne, a wątek kryminalny na poziomie zabawy "Połącz kropki", ale jest wartko, widowiskowo i nie najgorzej aktorsko.

"Udając gliniarzy" to typowe, jarmarczne kino, na które nie ma co się obruszać. Amatorów prostego, gagowo-slapstikowego humoru na pewno rozbawi, a reszty nikt przecież nie zmusza do oglądania.