Sprawdzony duet Jennifer Lawrence - Bradley Cooper powinien gwarantować komercyjny sukces. Historia toksycznego związku, dobrze poprowadzona, byłaby konkurencyjna nawet dla "Zaginionej dziewczyny". Przedwojenne stylizacje i majestatyczne krajobrazy Karoliny Północnej (w filmie udawały je czeskie Sudety) przypominają rozmach znany z "Wzgórza nadziei". To mógł być porywający thriller, ale "Serenę" można nazwać najwyżej smętnym melodramatem.

Lawrence powierzono jedną z najbardziej ambitnych kreacji w karierze. Tożsamość Sereny jest pełna niewiadomych. Silna, niezależna kobieta w mgnieniu oka zdobywa serce szlachetnego potentata branży drzewnej, George'a Pembertona (Cooper). Pełny namiętności związek rozkwita, po szybkim ślubie Serena pojawia się w osadzie zarządzanej przez męża. Sama ma doświadczenie w biznesie, chce być traktowana na równi z mężczyznami. Bagatelizuje przeszłość George'a, jego nieślubne dziecko nie stanowi żadnego problemu, skoro sama szybko zachodzi w ciążę. W wyniku tragicznego wypadku ujawnia się mroczna, socjopatyczna natura pani Pemberton.

Doprawdy nie wiem, jak Susanne Bier udało się zepsuć materiał z takim potencjałem. Bo za klęskę "Sereny" nie można winić ani Lawrence, ani Coopera - oboje bezbłędnie odnajdują się w klaustrofobicznej atmosferze dzieła. Być może problem tkwi w sztucznie wykreowanych wątkach mistycznych. Tylko George jest godzien schwytania pantery, tylko Serena potrafi poskromić węże i ujarzmić orły. Lokalny rzezimieszek traktuje ją jak medium i wybawicielkę. Rozmachu nie można też odmówić dramatycznej sekwencji finałowej. Przy takim natłoku elementów ludowej magii, efekt końcowy staje się komiczny.

W konfrontacji z pozostałymi wspólnymi produkcjami Lawrence i Coopera ("Poradnik pozytywnego myślenia", "American Hustle"), Serena prezentuje się wyjątkowo blado. Twórcy na siłę starali się zbudować mit wokół głównej bohaterki, nasączyć historię tajemniczymi wątkami. W efekcie film jest mało przejrzysty i monotonny.