Wojenny dramat w reżyserii aktorki powstał na podstawie prawdziwej historii amerykańskiego olimpijczyka, Louisa Zamperiniego. W czasie II wojny światowej, gdy samolot biegacza rozbił się na oceanie, najpierw przez 47 dni dryfował z dwoma innymi żołnierzami, by następnie zostać ocalonym przez Japończyków, którzy umieścili go w obozie jenieckim.

Jolie stając za kamerą pokazała przede wszystkim, że jest przesiąknięta Hollywoodem. Tym najbardziej banalnym i tendencyjnym. Jej film jest nudny, przewidywalny i naiwny. Jak dzieciom aktorka tłumaczy widzom, kto jest dobry, a kto zły, kto musi wygrać i dlaczego. Ani chwili wątpliwości, ani grama niedopowiedzenia. Czarno na białym, bez choćby odrobiny szarości. Zero napięcia, strachu, a zamiast prawdziwych emocji, wyciskające - w zamierzeniu - łzy sceny. Zamperini jest dzielny, silny i taki musi być cały czas i do końca. Dramatyczną historię tego bez wątpienia niezwykłego człowieka, Jolie zmieniła w ckliwy i patetyczny pean. Zamiast zaangażować widza w walkę biegacza, pokazała jego pomnik. Zamiast przybliżyć nam człowieka, zaprezentowała nam streszczenie jego życiorysu. Jako reżyserka kompletnie nie ma charakteru, nie dała nic z siebie, powieliła jedynie oklepane już schematy, patenty (retrospekcje, artystyczne zbliżenia) i wypchała scenariusz natchnionymi, okrągłymi dialogami.

Szkoda, wielka szkoda, ponieważ taka opowieść zasługuje na wielki, wspaniały, poruszający film.