Chris (Clive Owen) niedawno wyszedł z więzienia. Frank (Billy Crudup) jest z kolei policjantem, który stara się mu pomóc. Nie jest jednak łatwo walczyć ze starymi nawykami.

Dzieło Guillaume'a Caneta ma dwa aspekty, dwa tempa, dwa główne wątki. Z jednej strony to opowieść o rodzinie, trudnych relacjach między braćmi stojącymi po dwóch stronach prawa. Psychologiczny portret, gdzie bohaterowie zmagają się z większymi i mniejszymi dylematami, gdzie pojawiają się kwestie lojalności, prawości czy tytułowych więzów krwi. Kiedy reżyser skupia się na tej stronie historii tworzy niespieszny film, klimatyczny, chwilami wręcz intymny. Pozwala widzowi zastanowić się, a sam lubi skupić się na niepozornych detalach, trzeciorzędnych sprawach, by jak najpełniej, najbardziej wiarygodnie namalować swych bohaterów.

Z drugiej strony to kryminał zbudowany wokół charyzmatycznego przestępcy. Guillaume'a Caneta ciągnie do klasycznych gangsterskich produkcji, gdzie rządzi seks, imprezy, bójki, strzelanie i pościgi. Akcja staje się wówczas bardziej wartka, a napięcie większe.

Owa dwutorowość/dwuwymiarowość dzieła jest zarazem wadą i zaletą. Wadą, gdyż nie udaje się do końca zgłębić ważnych problemów, znaleźć odpowiedzi na trudne pytania. Reżyser nieco się ślizga, nie do końca angażując emocjonalnie widza. Zaletą, gdyż wydaje się, iż niekoniecznie potrafi to zrobić. Nie ma odpowiedniej wrażliwości, siły opowiadania, by mocniej poruszyć moralne struny. Dlatego też ratuje siebie i nas sensacyjnymi, mniej lub bardziej efektownymi motywami.

W efekcie dostajemy niezły kryminalny dramat, który jednak nie wryje się w pamięć i zawładnie naszą duszą. "Więzy krwi" ogląda się z zainteresowaniem, czasem z zadumą, a czasem jak inteligentną rozrywkę. Dobra obsada (świetny, bardzo oszczędny Billy Crudup), kapitalna stylizacja na lata 70., klimat oldschoolowego kina, wyrazisty soundtrack, sprawiają, że obraz francuskiego twórcy wyrasta ponad przeciętną. Do klasyków gatunku, jeszcze daleka droga.