Bohaterami nowego filmu Leonarda Abrahamsona są Frank (Michael Fassbender) i Jon (Domhall Gleeson). Frank jest nietypowym, bo zawsze występującym w masce, liderem kapeli, która gra bezkompromisową muzykę, a Jon sfrustrowanym trzydziestolatkiem, wciąż mieszkającym z rodzicami. Jon nie zrezygnował jednak do końca z marzeń o lepszym życiu i w każdej wolnej chwili komponuje własne kawałki. A pewnego dnia zupełnie przypadkowo trafia do zespołu Franka. Od tego momentu jego życie zmienia się całkowicie.

Jon porzuca pracę oraz rodzinę i zaszywa się z ekscentryczną formacją na odludziu. Członkowie zespołu wspólnie, choć za pomocą własnych, często osobliwych metod, dążą do jednego celu - chcą nagrać najbardziej szaloną i bezkompromisową płytę w historii muzyki. Jon spełnia swoje marzenia, a przynajmniej tak z początku mu się wydaje. Droga do sukcesu nie jest łatwa, a bycie członkiem takiego zespołu jest chyba jeszcze trudniejsze.

Najnowsze dzieło Abrahamsona to komediodramat, lecz warstwa komediowa nie zawsze jest śmieszna i to według mnie zdecydowanie najpoważniejsza wada filmu. Naprawdę zabawne są hasztagi, których używa Jon, opisując swoją muzyczną karierę i wszystkie przeżycia. Nie bawią mnie jednak bohaterowie, ich absurdalne zachowania i ich sposób życia, czyli to, co miało być największą zaletą obrazu.

Zdecydowanie lepiej prezentuje się warstwa dramatyczna. "Frank" to tak naprawdę gorzka historia o samotności, wrażliwości i walce z otaczającą rzeczywistością. Członkowie zespołu zdecydowali się na życie w pewnego rodzaju odosobnieniu, odcinając się od świata, tworząc własną, wyjątkową muzykę. Znamienną postacią jest sam Frank, którego twarz jest schowana pod maską. Wielka, kolorowa głowa nie ma jednak przyciągać uwagi na scenie, lecz pozwala muzykowi schować się przed światem.

Obraz irlandzkiego reżysera nie spodoba się wszystkim. Za mało w nim pomysłu i polotu, a za dużo sztuczności. Na koniec dodam tylko, że warto jednak poczekać do końca filmu, bo Michael Fassbender… pokazuje twarz!