Scenariusz "Czterech słońc" Sláma zaczął pisać po śmierci syna. Przytłoczony tragedią gnębił się pytaniami o to, jakim był ojcem, wspominał wszystkie chwile spędzone z chłopcem. Od myśli do myśli stworzył postać głównego bohatera swojej opowieści - Járy/Fogiego (Jaroslav Plesl), zdaje się, że w dużej mierze własne alter ego. Traumatyczny i osobisty punkt wyjścia nie oznacza jednak, iż film pogrążony jest w smutku i beznadziei, że w powietrzu wisi zbliżająca się śmierć. Nie oznacza również, iż happy end spadnie prosto z nieba i wszystko odmieni się na lepsze za sprawą jakiejś magicznej różdżki.

"Cztery słońca" zatapiają się w zwyczajnym, codziennym życiu, w którym są momenty szczęścia, ale i frustracji, nawet depresji, w którym są marzenia i porażki, wspomnienia i plany. Nie ma tu bohatera idealnego, nie ma też czarnego charakteru. Są ludzie - z krwi i kości. Nie zawsze potrafią się dogadać. Popełniają błędy. Mają swoje słabości. Przeżywają chwile zwątpienia i poddają się. Gubią się i odnajdują. Jára kocha żonę Janę (Anna Geislerová) i dzieci, ale nie potrafi do końca o nich zadbać, zaspokoić ich potrzeb - nie tylko materialnych. Wsparcia szuka u swojego przyjaciela Karela (Karel Roden), postaci tajemniczej, szalonej, uduchowionej, uzdrowiciela, guru… Z kolei żona Karela kocha swojego partnera, ale jego oderwanie od świata ludzi na równi ją pociąga, co zasmuca. Nastolatek Véna (Marek Šácha) przeżywa swój bunt…

Nie bez powodu "Cztery słońca" są porównywane z kinem Mike'a Leigh. Nie bez powodu twórca, który ma w dorobku również "Dzikie pszczoły", "Szczęście" i "Mojego nauczyciela", uznawany jest za jednego z najciekawszych współczesnych reżyserów.

To spokojny, zwyczajny (w pozytywnym tego słowa znaczeniu), niewymuszony film o codzienności i poszukiwaniu szczęścia, odpowiedzialności, miłości, relacjach. Może nie jest to kino wybitne, nie rzuca od razu na kolana, ale w jakiś tajemniczy sposób przyciąga i zostaje w głowie po seansie.