Film opowiada historię właściciela stojącej na krawędzi bankructwa siłowni, która w praktyce jest przytułkiem dla wszelkiego rodzaju wyrzutków i odmieńców nie mogących się odnaleźć w życiu. Gdy więc okazuje się, że siłowni grozi przejęcie przez potentata na rynku – White’a Goodmana (Ben Stiller), postanawiają za wszelką cenę zdobyć potrzebne pieniądze, biorąc udział w turnieju gry w dwa ognie (zwanej tutaj zbijak), w którym główną wygraną jest 50 tysięcy dolarów.

Komedii o nieudacznikach, którzy spełniają swoje najskrytsze marzenia, powstało bez liku. Wydawać by się mogło zatem, że reżyser i scenarzysta w jednej osobie - Rawson Marshall Thurber - spróbuje nas zaskoczyć przynajmniej jednym oryginalnym pomysłem. Zważywszy na to, że jest to komedia, przydałoby się, aby film był przy tym zabawny. Niestety, trudno dostrzec, aby twórca podejmował jakąkolwiek próbę wyjścia poza schemat typowej komedii dla amerykańskich nastolatków. "Zabawy z piłką" są przewidywalne od początku do końca. Po 5 minutach oglądania filmu spokojnie można sobie dopowiedzieć całą resztę i wyjść z kina.

"Zabawy z piłką" warto zobaczyć ewentualnie dla kreacji Bena Stillera, który występuje w roli obrzydliwego White’a Goodmana. Grana przez niego postać jest barwna i efektownie zagrana. Jednak nawet on nie ratuje kiepskiego scenariusza.

Pomimo wszystko film odniósł spory sukces w Stanach Zjednoczonych. Przy budżecie wynoszącym 20 milionów dolarów, udało mu się osiągnąć 7-krotnie wyższy dochód. Świadczy to o tym, że idealnie trafił on w gusta przeciętnego amerykańskiego widza.

Ponieważ jednak o gustach się nie dyskutuje, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko stanowczo odradzić wybranie się do kina na "Zabawy z piłką" wszystkim tym, którzy lubią rozrywkę na wysokim poziomie i nie bawią ich dowcipy na temat ludzkich ułomności, czy preferencji seksualnych.