Obraz przedstawia historię mężczyzny (Jeffrey Dean Morgan), którego córka (Natasha Calis) kupuje na wyprzedaży bardzo stare, drewniane pudełko. Wkrótce dziewczynka zaczyna zachowywać się niepokojąco, co skłania jej ojca do zbadania tajemnicy pudełka. Okazuje się, że w kawałku drewna mieszka pradawny duch, który pożera dusze.

W kategoriach horrorowych to typowy film o demonie. Konwulsje, nadaktywne gałki oczne, rozwiane, potargane włosy. Wiatry, krzyki, zniekształcone głosy. Co jednak ważne reżyser doskonale wie, gdzie leży granica, gdy coś dziwnego, mrocznego, nieprzyjemnego zmienia się w karykaturę, groteskę i banał. Po drugie, pomijając finał, nie atakuje nas bez przerwy potencjalnymi straszakami, nie spieszy się, bardziej stawia na klimat niż efekty, tanie sztuczki, więcej napięcia, a mniej aktywności. Co jednak najważniejsze, "Kroniki opętania" to nie tylko film o tajemniczym pudełku, które zmienia życie dziewczyny i jej bliskich. To nie jest prosta opowieść, w której po obowiązkowym wprowadzeniu i przedstawieniu postaci mamy serię potencjalnie strasznych scen pozbawionych dodatkowej treści. To też, a może przede wszystkim opowieść o rodzinie. O bezradnym ojcu, próbującym pomóc córce, o przerażonej matce, która winą obarcza ojca. To w tym samym stopniu dramat, co horror. Niemała w tym zasługa aktorów, szczególnie Jeffreya Deana Morgana, który wniósł do dzieła Olego Bornedala jakże istotny ludzki pierwiastek.

"Kroniki opętania" to klimatyczny, mroczny i trochę straszny film. W dobrym smaku, dobrze zagrany, ciekawy. Naprawdę niezły.