Tytułowy Demon na ofiary wybrał sobie żyjącą w pierwszej połowie XIX wieku rodzinę Bellów. Ojciec, John, zgrzeszył gdyż zażądał zbyt dużego procentu od lokalnej wiedźmy. Ta w akcie zemsty obiecuje opętać nie tylko lichwiarza, ale także jego piękną córkę, Betsy. Rzucona przez czarownicę klątwa objawia się trzaskaniem drzwiami, gaszeniem świec a czasem nawet podejrzanym stukaniem. Następnie napięcie rośnie, bo kołdra zaczyna sama się poruszać a prześladowani nieszczęśnicy są ciągani przez tajemniczą siłę po podłodze. Wreszcie, na koniec pojawia się czarny wilk z żółtymi ślepiami.

Na dodatek reżyser filmu, Courtney Solomon, nie wiedzieć czemu, postanowił skorzystać z patentów znanych z innych horrorów. Mamy więc przeniesioną z "Ringu" dziewczynkę o sinej twarzy, ścigającą bohaterów kamerę niczym z "Blair Witch Project" oraz skrzypiące drzwi widziane już w setkach obrazów grozy. Jedyna nowość, na jaką zdobył się twórca to zrobienie z horroru moralitetu. Szkoda, że ktoś nie powiedział Solomonowi, że horror ma być straszny, a nie umoralniający.

"Demon: Historia prawdziwa" ani nie jest horrorem, ani tym bardziej nie ma nic wspólnego z prawdą. A najgorsze, że jest po prostu słabym filmem.