Współczesne bajki w większości kręci się dwutorowo. Wysublimowany humor z błyskotliwymi dialogami i wartką akcją przeznaczone dla dorosłych, miesza się z zaczarowanym światem i morałem, który ma przemawiać do wyobraźni i serc maluchów. Niania McPhee jest tu wyjątkiem. Przygody, które pod jej opieka przeżywają niesforne dzieci zachwycą głównie ich rówieśników.

Z baśniowej, sielskiej XIX wiecznej Anglii (z pierwszej części filmu), niezwykła niania przynosi się w czasy II wojny światowej, by wspomóc panią Green, której mąż walczy na wojnie. Kobieta ma na głowie nie tylko troje swych łobuzowatych pociech, ale także kuzynostwo z miasta, roztargnioną panią Docherty, pazernego szwagra Philla i uciekające świnki. Pomóc jej może zatem tylko niania McPhee.

Jak już wspomniałam, dorosłych film może nudzić, choć nie sposób nie docenić plastycznego aspektu produkcji (kapitalny Londyn). Obraz oparty jest na serii gagów, karykaturalnych postaci (genialny Rhys Ifans), a przesłanie, które niesie jest z miejsca przez dojrzały (cyniczny) umysł rozszyfrowane. Dzieciaki będą jednak chichotać na widok gadających garnków, klaskać obserwując, pływające synchronicznie świnki i z wypiekami na twarzy kibicować dzielnej Megsie, kiedy rozbraja bombę. To, co dla rodziców będzie naiwne, dla ich maluchów będzie... magiczne.