Głównym bohaterem filmu jest Vincent Mandel, fotograf, który właśnie się rozwodzi. Jego bogata żona chce zabrać dwójkę ich dzieci do Niemiec. Vincent na drodze sądowej stara się temu zapobiec. Nie pomaga mu jednak oskarżenie o gwałt, które wniosła modelka z jaką pracował przy sesji zdjęciowej bielizny. Jego życie komplikuje jeszcze bardziej pojawienie się kolegi z gimnazjum, obecnie pracującego jako prywatny detektyw… szantażujący bogatych mężczyzn, mających słabość do płci pięknej i wiele do stracenia.

"W skórze węża" zbudowany jest podług reguł rządzących gatunkiem. Mamy więc bohatera, któremu z minuty na minutę pętla na szyi coraz mocniej się zaciska. Przekonani o jego niewinności, współczujemy fotografowi i kibicujemy mu, tym bardziej, że za przeciwnika ma psychopatycznego, przebiegłego oprycha o fizjonomii wiejskiego głupka. Wymiar sprawiedliwości jak zwykle nic nie rozumie i nie nadąża za złoczyńcą. Wolność i spokój główny bohater może odzyskać tylko budząc w sobie uśpione instynkty. Jednak w "W skórze węża" jest czymś więcej poza trzymającą w napięciu akcją i atmosferą niepokoju. To motyw niezabliźnionych ran, krzywd zadanych w dzieciństwie, przywodzący na myśl znakomity thriller Michaela Haneke "Ukryte". Dzięki pogłębieniu portretów psychologicznych głównych bohaterów, film Erika Barbiera ogląda się z jeszcze większym zainteresowaniem. Nie jest to kolejna opowiastka o psychopacie rodem z "Przylądka strachu".

"W skórze węża" to propozycja dla miłośników filmów noir, mrocznych obrazów z gęstą atmosferą podejrzeń i zwierzęcych zbrodni. Jednym słowem - świetna rozrywka.