Interview (2007)

Interview jest pierwszym filmem w Trylogii Theo. Jest to projekt, którego celem, oprócz nakręcenia trzech wybitnych filmów, jest zrealizowanie wizji uzdolnionego i docenianego przez krytyków filmowca, Theo van Gogha, który 2 listopada 2004 roku został zamordowany w wyniku religijnej i politycznej nietolerancji. Przed śmiercią van Gogh (wnuk brata wielkiego Vincenta van Gogha) postanowił nakręcić ponownie swoje holenderskie filmy w języku angielskim. Planował umieścić je w nowojorskiej scenerii. Wszystkie trzy filmy to dramaty, w których centralną rolę pełnią główni bohaterowie. To dynamiczne, innowacyjne, niskobudżetowe produkcje. Są pozbawione tanich efektów, a swoją wielkość zawdzięczają poświęceniu aktorów i wszystkich członków ekipy filmowej.

Morderstwo Theo van Gogha skłoniło producenta, Gijsa van de Westelakena i jego amerykańskiego wspólnika, Bruce Weissa, by przekonać nowojorskich filmowców do niezrealizowanego projektu Theo.

Reżyser i aktor, Steve Buscemi, jako pierwszy poświęcił się tej idei i przekonał do niej swojego przyjaciela i kolegę po fachu, Stanleya Tucci, który także, wraz z aktorem i reżyserem, Johnem Turturro, przyłączył się do prac nad projektem. Tych trzech reżyserów i jednocześnie aktorów rozpoczęło prace nad testamentem, który ma ukazywać przede wszystkim zdolność van Gogha do kreowania niezwykłych postaci i pisania wartkich dialogów.

"Wspólnym tematem przewodnim wszystkich trzech fimów jest walka pomiędzy mężczyzną a kobietą. Jesteśmy wzruszeni, że Steve, Stanley i John podjęli się pacy nad nimi i pomagają nam zrealizować marzenie Theo." - tłumaczy Westelaken. "Po jego śmierci uznaliśmy, że szkoda by było, by jego unikatowe dzieła poszły w zapomnienie." Oprócz Interview (2003) Theo zrobił jeszcze 06 w 1994 roku i Randkę w ciemno w 1996. Dla Weissa te filmy o relacjach między ludźmi w pełni oddawały wrażliwość Theo, którą, ze względu na swoją uniwersalność, można bez obaw zaprezentować szerszej, nie tylko holenderskiej, publiczności.

"Uważam, że każdy, kto był kiedyś w związku, bez trudu znajdzie w jego filmach coś dla siebie. Nieważne, czy aktorzy mówią po angielsku, holendersku czy francusku. Ten motyw jest bardzo uniwersalny."

Theo van Gogh i jego długoletni współpracownicy, a wśród nich Thomas Kist, odpowiedzialny za zdjęcia, zastosowali doskonałą metodę kręcenia filmu trzema cyfrowymi kamerami naraz, z których jedna filmowała całą scenę a dwie pozostałe skupiały się tylko na aktorach. To daje niezwykle mocny efekt. Kist, wraz z innymi współpracownikami Theo, pracowali razem z Buscemim nad Interview.

Kolejnym etapem w Trylogii Theo będzie Randka w ciemno, reżyserowana przez Stanleya Tucci. Wystąpi w niej Tucci i Patricia Clarkson. John Turturro zajmie się adaptacją 06. Tak jak w przypadku realizacji Interview, w prace przy tych projektach zostaną zaangażowani współpracownicy Theo van Gogha. W ten sposób Trylogia Theo jest kontynuacją wizji tragicznie zmarłego twórcy i jednocześnie pozwala zaprezentować indywidualizm i artyzm pokolenia nowojorskich filmowców.

Steve Buscemi o filmie Interview

"Interview od początku stał się dla mnie niezwykłym i interesującym projektem. Zaangażowanie producenta naprawdę mnie poruszyło. Jednocześnie zaintrygował mnie pomysł nadania nieśmiertelnego wymiaru wizji Theo van Gogha, choć nigdy bym się tego nie podjął, gdyby film mnie w jakiś sposób nie poruszył i nie zaintrygował jako reżysera. Z jednej strony chciałem trzymać się oryginału, ale także starałem się dać coś od siebie. Ponieważ jako pierwszy przyłączyłem się do projektu Trylogii Theo, mogłem dokonać wyboru. Interview zaintrygował mnie najbardziej. Było w nim tyle rzeczy, które kocham. Po pierwsze, bardzo wyraziste postaci, po drugie - napięcie i konflikt, ale wszystko z poczuciem humoru. No i wielka niespodzianka na końcu. Podoba mi się też, gdy sceneria staje się jakby dodatkowym bohaterem. Mieszkanie Katyi, które mieściło się na olbrzymim strychu, z rozmachem i przepychem zaadaptowanym na loft sprawiło, że postanowiłem podjąć się zadania".

Steve Buscemi o Theo van Goghu

"Nie zetknąłem się z jego pracą zanim został zamordowany, choć słyszałem o nim (prawdopodobnie ze względu na sławne nazwisko). Naturalnie jego śmierć zasmuciła mnie bardzo. Teraz, gdy obejrzałem jego filmy i poznałem jego techniki, stałem się jego wielkim wielbicielem. Potrafił wykreować niesamowite napięcie, polegając na grze zaledwie dwóch aktorów, nieskomplikowanej fabule i wspaniałych dialogach. Podziwiam także jego stosunek do aktorów. Interview został napisany specjalnie dla dwójki aktorów, z którymi pracował. To wiele mówi o twórcy.

Katya Schuurman w rzeczywistości także jest popularną aktorką, a Interview był dla niej szansą, by spojrzała z ironią i dystansem na swoją osobę i jednocześnie pokazała, na ile ją stać jako artystkę".

Steve Buscemi o dwóch wersjach tego samego filmu

"Podobał mi się rytm dialogu w oryginale. Aktorzy, jak szermierze, walcząc na słowa, powoli zbliżali się w filmie do punktu kulminacyjnego. Jednak nie zdołaliśmy osiągnąć tego samego efektu w języku angielskim, zwłaszcza w jego nowojorskiej wersji. W holenderskiej wersji, może dlatego, że to cecha języka, a może tej kultury, aktorzy mówili w sposób bardziej bezpośredni. W dodatku Theo był trochę surrealistą i jego Interview przypomina film Bunuela, gdzie przeciwstawni bohaterowie znajdują się w jednym pokoju i z niewiadomych powodów nie są w stanie się rozstać. Może ja jestem bardziej realistą i szukałem usprawiedliwienia, dlaczego spędzili ze sobą razem tyle czasu, pomimo tego, że tyle ich dzieli".

Steve Buscemi o technice kręcenia filmów Theo van Gogha

"Zatrudnienie Thomasa Kista i jego zespołu kamerzystów było warunkiem w umowie dotyczącej realizacji projetku. Od początku praca z nimi w oparciu o jego metodę bardzo mnie zaintrygowała. Trzy kamery, oparte na rękach kamerzystów, włączone non-stop. Obiektyw każdej z nich jest przez cały czas skierowany na jednego aktora. Theo zazwyczaj zaczynał od zbliżenia i później przenosił się na kamerę ogólną. My robimy na odwrót. Takie podejście z reguły powoduje, że aktorzy przykładają się jeszcze bardziej, no i była to wielka frajda wypróbować coś nowego.

Dzięki tej metodzie film, kręcony w jednym miejscu, nie wygląda jak teatr telewizji. Mieszkanie Katyi było rzeczywiście olbrzymie, dlatego kręciliśmy w różnych jego częściach. Film stał się dynamiczny, z wartką akcją. Nic nie było improwizowane, wszystko działo się według scenariusza. Przed każdą sceną robiliśmy próby, ale dzięki tym długim ujęciom, gdy kamerzysta czuje na sobie ciężar kamery, dodaje mu to energii i staje się bardziej kreatywny.

Próby trwały dwa tygodnie, a same zdjęcia tylko dziewięć nocy. Z kolei montaż trwał wieczność. Z taką ilością materiału to prawdziwy koszmar.

Kręcenie filmu techniką van Gogha i przy pomocy jego ludzi było formą hołdu, ale jednocześnie jakby wyzwoleniem. To trochę jak, gdy kręci się taki film jak Rodzina Soprano. Istnieje pewna struktura, do której trzeba się zastosować i w ramach tej struktury szukać kreatywnych rozwiązań".

Steve Buscemi o reżyserowaniu filmu, w którym się jednocześnie gra pierwszoplanową rolę

"W pewnym sensie miałem mniejszą kontrolę nad powstawaniem filmu. Musiałem zaufać kamerzystom i mojemu asystentowi, Doesjka van Hoogdalowi, który także pracował dla Theo. W przerwie między zdjęciami oglądaliśmy wspólnie materiał na monitorze i dyskutowaliśmy. Ale gdy grałem, musiałem o tym wszystkim zapomnieć. Ufałem zarówno holenderskiej jak i amerykańskiej ekipie. To była naprawdę miła współpraca".

Steve Buscemi na temat głównych bohaterów

"Nie mógłbym zagrać Pierre'a, gdybym nie czuł, że mamy ze sobą coś wspólnego. Polubiłem go, pomimo tych wszystkich niedoskonałości i wad. Uwielbiam bohaterów, którzy są nieprzewidywalni. Zarówno Pierre, jak i Katya mają wiele wad, ale oboje noszą w sobie rany. I każde wyczuwa ten ból. To ich łączy. Dlatego tak szybko ich relacja przybiera intymną postać. Sienna odwalił kawał dobrej roboty, oferując tę rolę Katyi. Świetnie się bawiła, grając tę bohaterkę. Ma duże poczucie humoru, ale jej gra jest jest głęboka. Bardzo mi zaimponowały jej zaangażowanie i talent. Wspaniale się z nią pracowało".

Oświadczenie producenta

"W roku, w którym Interview został wyselekcjonowany jako ten, który ma zostać zaprezentowany na festiwalu filmowym w Toronto, Theo van Gogh i ja spotkaliśmy się z kilkoma amerykańskimi i brytyjskimi producentami, by przedyskutować możliwość nakręcenia filmu w języku angielskim, z amerykańską obsadą, ale reżyserowany przez Theo, wraz z jego ekipą filmową. Chcieliśmy, by projekt rozpoczął się w 2005 roku. Interview był typowym filmem Theo. Oparty na dialogach, grze aktorów, zrobiony bezkompromisowo i z werwą. Taki efekt osiągnięty został głównie przez metodę Theo, którą stosował w ostatnich latach. Interview nakręcono trzema cyfrowymi kamerami. Zdjęcia trwały krótko. Bogactwo materiału filmowego umożliwiło nam zmontowanie filmu tak, by miał wartką akcję i umiejętnie kreował napięcie.

Wcześniejsze filmy Theo, Cool, serial Medea i The Sixth of May, wszystkie były kręcone tą samą metodą. Z każdą kolejną produkcją była ona udoskonalana. Theo van Gogh wynalazł nowy język filmu. Uznaliśmy, że byłoby wielką stratą, gdyby ta metoda odeszła wraz z nim. Dlatego zdecydowaliśmy się, oprócz Interview, nagrać łącznie trzy filmy w języku angielskim. Projekt nazywany Trylogia Theo zawiera adaptacje trzech filmów podobnych do Interview. Jesteśmy przekonani, że projekt ten będzie odpowiednim hołdem dla pracy tego artysty. Chcielibyśmy także przekazać część dochodów na fundację jego imienia, której zadaniem będzie pomaganie niezależnym filmowcom z całego świata w realizacji swoich przedsięwzięć."

Gijs van de Westelaken

STEVE BUSCEMI (Pierre Peders)

Steve Buscemi osiągnął sukces, portretując niezwykłe, unikatowe i niezapomniane postaci kina ostatnich lat. Jego kariera obfituje w wiele ról, z których większość została mu zaproponowana przez najbardziej oryginalnych i uznanych reżyserów.

Zdobył nagrodę Independent Spirit, nagrodę nowojorskich krytyków i był nominowany do Złotego Globa za rolę w filmie Ghost World (2001) w reżyserii Terry'ego Zwigoffa.

Posiadacz wyjątkowo charakterystycznego głosu: w Pajęczynie Charlotty był szczurem Templetonem, w filmie G-Force Hoyta Yeatmana będzie chomikiem. Zaśpiewał na płycie Lou Reeda "Raven".

Urodzony 13 grudnia 1957 roku w Nowym Jorku, na Brooklynie, Buscemi zaczął przejawiać zainteresowanie dramatem w czasie ostatnich lat szkoły wyższej. Wkrótce potem przeniósł się na Manhattan, studiować u Johna Strasberga. Tam, razem z aktorem/pisarzem Markiem Boone Juniorem zaczęli pisać i reżyserować swoje własne sztuki. To zawiodło go prędko do pierwszej głównej roli - muzyka z AIDS w filmie Billa Sherwooda Parting Glances.

Od tej pory na dobre rozpoczęła się jego kariera, i występy u takich reżyserów jak Jim Jarmusch (Mystery Train), Alexandre Rockwell (In the soup), Martin Scorsesee (Opowieści nowojorskie), bracia Coen (Ścieżka strachu, Barton Fink, Fargo - rola Carla Showaltera była napisana specjalnie dla niego, The Big Lebowski); w produkcjach Jerry'ego Bruckheimera Con Air i Armageddon, u Toma DiCillio w Filmowym Zawrocie Głowy (Living in Oblivion) z Dermotem Mulroneyem i Catherine Keener, w komedii Dwadzieścia dolców, u Johna Carpentera w Ucieczce z L.A. z Kurtem Russelem, w Desperado Roberta Rodrigueza, w Terenie prywatnym (Domestic Disturbance) u boku Johna Travolty i Vince'a Vaughna, w Rzeczach, które robisz w Denver będąc martwym i w Pokochać kogoś Alexandre'a Rockwella. Był Panem Pinkiem we Wściekłych psach. Grał u Altmana w Kansas City i w licznych epizodach - by wymienić choćby Wschodzące słońce, The Hudsucker Proxy, The Wedding Singer.

Steve Buscemi sprawdził się także jako reżyser. Jego dorobek to kilka nagrodzonych filmów fabularnych, a także seriali telewizyjnych. Zadebiutował jako scenarzysta i reżyser w 1992 roku, kręcąc komedię What Happened to Pete?, w której zagrał główną rolę. Następnie nagrał Trees Lounge (1996), przerażający dramat o zdesperowanym alkoholiku, którego także zagrał Buscemi. W kolejnym filmie, Animal Factory (2000), zdecydował jednak, że poprzestanie na reżyserii. Pracując z takimi aktorami jak Willem Dafoe, Edward Furlong i Mickey Rourke, Buscemi zdołał przedstawić zmagania młodego skazańca z nową, nieznaną rzeczywistością więzienną. Za jego ostatni film, Lonesome Jim, został nominowany do Grand Jury Prize na festiwalu w Sundance w 2005 roku. Lonesome Jim to subtelny dramat o młodym człowieku, który wraca do domu rodzinnego w poszukiwaniu dalszej drogi dla siebie.

Buscemi reżyserował też cztery odcinki Rodziny Soprano, a także dwa odcinki cieszącego się uznaniem krytyków serialu Oz. Reżyserował także Homicide: Life on the Street.

SIENNA MILLER (Katya)

Urodzona 28 grudnia 1981 roku w Nowym Jorku, najmłodsza córka Eda i Jo Millerów - bankiera i aktorki. Większą część swego dzieciństwa spędziła w Londynie i Wiltshire. Skończyła Heathfield School w Berkshire, gdzie zaczęła wykazywać zainteresowanie teatrem. Po roku podróżowania osiadła ponownie w Nowym Jorku i zaczęła studia u Lee Strasberga. W 2000 roku wystąpiła w off-Broadwayowej produkcji Independence w Neighborhood Playhouse.

Przełom w karierze Miller miał miejsce w 2001 roku, kiedy wystąpiła w serialu BBC Bedtime. Potem przyszła główna rola żeńska w Keen Eddie, sitcomie o nowojorskim policjancie, który zostaje wysłany do Londynu i ląduje w jednym mieszkaniu z piękna młodą kobietą, Fioną (Miller).

Filmowy debiut Miller to Przekładaniec (Layer Cake), hit Matthew Vughna oparty na kryminale JJ Connelly o odnoszącym sukcesy kokainowym dealerze XXXX (Daniel Craig), który zdobył uznane stanowisko pośród angielskich elit mafijnych i planuje wcześniejszą emeryturę. Sienna gra ponętną Tammy, która uwodzi XXXX.

W tym samym czasie Sienna została zaangażowana do roli Nikki, pięknej, ale niestabilnej dziewczyny w remake'u klasycznego filmu Alfie. Zagrała tu u boku Jude'a Lawa, Susan Sarandon, Marisy Tomei, Jane Krakowski i Nii Long.

W 2005 Sienna występuje razem z Heathem Ledgerem w Casanovie Lasse Halstroma. Gra rolę Franceski, jedynej kobiety, której nie zdołał uwieść Casanova. Lasse Halstrom komentuje jej rolę mówiąc: "Francesca jest wczesna feministką, a ja chciałem kogoś z silna osobowością i inteligencją. Sienna ma ten rodzaj charyzmy i uroku, który powoduja, że wierzysz w jej charakter. Myślę, że ma wrodzony talent".

Pokazała wszechstronność jako wrażliwa Edie Sedgwick, muza Andy'ego Warhola w filmie George'a Hickenloopera Factory Girl.

Theo van Gogh był bezsprzecznie skomplikowaną osobowością artystyczną. Po pierwsze, był pisarzem. Jest autorem kilku książek i zdobył reputację jako cięty felietonista holenderskich dzienników i czasopism. Był także wielką postacią telewizyjną. Przez lata prowadził nadawany późno w nocy talk show, ale bywał także gospodarzem dużych imprez telewizyjnych. Stał się gwiazdą holenderskiego srebrnego ekranu.

Międzynarodową sławę zdobył jako niezależny reżyser. Jego dorobek to trzynaście wychwalanych przez krytyków filmów, wśród nich: 06 (1994), Randka w ciemno (1996), Baby Blue (2001), i Interview (2003).

Reżyserował też filmy kręcone dla telewizji i kilka seriali. Czterokrotnie otrzymał nagrodę Holenderskiej Akademii Filmowej dla najlepszego reżysera. 2 listopada 2004 roku został zamordowany przez islamskiego ekstremistę, ponieważ w swoich tekstach ostro krytykował radykalny islam. Bezpośrednim powodem zamordowania go był film krótkometrażowy Submission: Part 1. Scenariusz do tego filmu napisał wspólnie z posłanką parlamentu holenderskiego, Ayannem Hirsi Ali - która została uznana przez magazyn "Time" za jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób na świecie. Film opowiadał o przemocy wobec kobiet stosowanej w islamie. Przedstawiał kobiety, które padły jej ofiarą. Niektóre z nich nosiły na ciele słowa koranu. Jako prawnuk brata słynnego malarza, Vinceta Van Gogha, Theo byłby dziedzicem spadku znacznej wartości. Jednak jego rodzina postanowiła wiele lat temu podarować setki obrazów malarza Muzeum Van Gogha w Amsterdamie. "Cóż, i tak wydałbym to wszystko na filmy" - tak skomentował ten fakt reżyser.