Pytając o miłość (2006)

Film „Pytając o miłość” Roberta Towne'a traktuje o samoakceptacji, o tym, że pogodzenie się z tym, kim się naprawdę jest, skąd się pochodzi wnosi w życie pewien porządek, a wraz z nim zdolność do miłości. Film ten jest świadomie skonstruowany i osiągający założone cele. Camilla Salmy Hayek jest postacią głęboko wzruszającą, jej kreacja ma w sobie wyjątkową siłę oddziaływania. „Pytając o miłość” to rzecz wykwintna, ale i słodko-gorzka, to obraz, któremu nie brak godności ani serdecznej czułości.
FACE IT DOWN Jeffrey Wells

Kawałek wybornego kina… Hayek nigdy nie wyglądała piękniej, a burzliwa natura Camilli znajduje pełny wyraz w jej kreacji.
HOLLYWOOD REPORTER, Sheri Linden

Hayek rozkwita w pełni w roli Camilli.
VARIETY, Todd McCarthy

Robert Towne powraca z sugestywną, pełną niuansów adaptacją powieści Johna Fante’a o czasach Wielkiego Kryzysu. Film jest błyskotliwy w warstwie wizualnej i wyreżyserowany z wyobraźnią, daje odczuć przeszywającą głębię uczuć głównych bohaterów, kreowanych przez Colina Farrella i Salmę Hayek.
SCREEN, Patrick McGavin

Występując w podwójnej roli scenarzysty i reżysera Towne zaproponował coś zuchwałego i sugestywnego. Zdjęcia Caleba Deschanela, ostatnio pięciokrotnie nominowanego do Oskara, są jak zawsze zdumiewająco dopracowane, utrzymane w tonacji rdzy i złota, można właściwie dzięki nim poczuć gorący wiatr i kurz w ustach. Hayek jest jak tlący się ogień w swoim obcisłym poliestrowym uniformie i w odsłaniających palce sandałach. „Pytając o miłość” podejmuje te same sprawy etnicznego pochodzenia, uprzedzenia i wstydu co film „Miasto gniewu”, zasłużenie nagrodzony Oscarem w kategorii Najlepszy Film.
ASSOCATED PRESS, Christy Lemire

To bardzo piękny film… z wielu powodów można go polecić i z wielu powodów można być ukontentowanym po jego obejrzeniu. Stanowisko zaprezentowane w filmie jest echem fatalistycznego romantyzmu melodramatów z lat 30. Jest ciepło w obrazach autorstwa Caleba Deschanela i scenografii Dennisa Gassnera. Wyraża to tęsknotę za prostotą czasów przedwojennych. „Pytając o miłość” ocala coś dla przyszłości.
LA TIMES, Kevin Crust

Prawdopodobnie nie ma reżysera, który potrafi uchwycić esencję tego, czym jest Los Angeles, w taki sposób, w jaki robi to Robert Towne. Film jest pełen blasku, dzięki odtworzeniu majestatycznej przestrzeni miasta, która znikła dawno temu w wyniku procesów urbanizacyjnych, a tu odżyła dzięki robiącej wielkie wrażenie sztuce fotografowania jednego z najlepszych operatorów w historii kina i dzięki trzem najznakomitszym kreacjom aktorskim w wykonaniu Colina Farrella, Salmy Havek i Indiny Menzel.
„Pytając o miłość” wpisuje się na krótką listę tegorocznych Najpiękniejszych Filmów dzięki skrupulatnym i lakonicznym zdjęciom Caleba Deschanela, wspaniałej w detalach scenografii Dennisa Gassnera i oszałamiającym kostiumom Alberta Wolsky’ego.
FILMJERK, Edward Havens

„Pytając o miłość” robi coraz większe wrażenie za każdym kolejnym razem, kiedy pomyślisz o tym filmie.
THE CRESCENT ONLINE, Philip Wuntch

„Jeśli nawet istnieje lepsza książka o Los Angeles, to ja jej nie znam” – mówi Robert Towne o powieści Johna Fante Ask the Dust opiewającej nie tylko historię zakazanej miłości, ale i historię miasta. W wywiadzie dla „American Review” z 1989 roku Towne opowiadał, jak bardzo był poruszony bezpośredniością książki Johna Fante: „To całkiem tak, jakby nagle ktoś zdjął z przeszłości zasłonę i stanął oko w oko ze światem takim, jakim był wtedy”.

Zdaniem producentki, Pauli Wagner, powieść jest też fascynującym studium postaci. „To rodzaj wewnętrznego monologu, który wprowadza nas w umysł i duszę Arturo Bandiniego” – mówi. „Doświadczamy jego emocji, dzielimy jego sposób rozumowania świata, obawy, lęki i obsesje związane z realizacją jego American dream, który dla Bandiniego oznacza: napisać Wielką Amerykańską Powieść, poślubić piękną blondynkę i kupić dom na wzgórzu. Ale American dream, który odkrywa bohater nie jest tym, czego oczekiwał i do czego dążył”.

Roberta Towne’a od zawsze pociągał język, jakim posługiwał się John Fante, głębia wykreowanych przez niego postaci i sposób, w jaki pisarz pokazał przedmieścia Los Angeles. To dlatego reżyser zdecydował się przenieść jego powieść na ekran. Tak powstała 30-letnia podróż, która rozpoczęła się zapiskiem na stronicy pierwszej wersji scenariusza napisanej przez Johna Fante, jaką przeczytał Towne. Ta notatka brzmiała: „Z nadzieją, że Ty poprowadzisz to dalej”.

W postać Arturo Bardiniego (który jest alter ego Johna Fante) wcielił się Colin Farrell. Jeden z najbardziej rozchwytywanych dziś aktorów, obdarzony wyjątkowym scenicznym magnetyzmem, wnosi do tej roli wrodzoną charyzmę. „Colin wywiera niesamowite wrażenie, zarówno na kobietach, jak i na mężczyznach” – mówi Towne. „Przyjaciółka mojej żony, która akurat była u nas, gdy spotkaliśmy się z nim po raz pierwszy, powiedziała: „Nie wiem, kto to, ale czegokolwiek zechce, dajcie mu to!” – śmieje się reżyser.

„Pytając o miłość” opowiada o budowaniu swojego „ja” gdzieś w świecie” – mówi Farrell. „To film o pasji. Ukazuje nie tylko marzenia, mówi też, że trzeba wyjść naprzeciw temu, czego się pragnie”.

Pasja życia ukazana jest tutaj poprzez początkową niechęć (a później wzajemne przyciąganie) pomiędzy Arturo i Camillą, meksykańską kelnerką. „Arturo i Camilla to w gruncie rzeczy bardzo podobne charaktery” – mówi Farrell. „Oboje desperacko poszukują swego miejsca w świecie i satysfakcji z własnego życia”.

Salma Hayek, grająca Camillę, dodaje, że Fante umieścił parę głównych bohaterów w samym centrum społecznego i politycznego kryzysu – nie obawiał się pokazać napiętych stosunków anglo-latynoskich w Los Angeles. „W latach 30. ludziom takim, jak Arturo i Camilla było bardzo trudno” – mówi aktorka. „On marzył o jasnowłosej i błękitnookiej Kalifornijce, ona pragnęła za wszelką cenę poślubić bogatego Amerykanina, żeby zapewnić swoim dzieciom lepsze warunki od tych, w których sama dorastała”. Marzenia to jedno, ale gdy Arturo i Camilla spotykają się, wzajemne przyciąganie sprawia, że to, czego pragnęli do tej pory wymyka im się spod kontroli.

Reżyser podkreśla, że zauważalne pokrewieństwo ekranowe znalazło odbicie w pozafilmowych relacjach obojga aktorów. „Salma i Colin bardzo dobrze poznali się na planie; pracowali nad wszystkim wspólnie, dzielili się każdym doświadczeniem. Z tej współpracy zrodziła się prawdziwa przyjaźń”.

Towne jest prawdopodobnie jedynym człowiekiem, który mógł przenieść na ekran Ask the Dust. Ta historia mogła być opowiedziana tylko przez artystę filmowego, który przez wzgląd na swoje poszukiwania przy okazji kręcenia innych filmów w Los Angeles, stał się prawdziwym specjalistą od tego miasta.

„Robert Towne posiadł encyklopedyczną wiedzę o amerykańskiej historii – w szczególności, historii Los Angeles, od jej początków aż do czasów współczesnych” – mówi Farrell. „Poznał je, zrozumiał, ale także poczuł to miejsce”.

Wagner naciskała, by Towne wykorzystał swą bardzo szeroką wiedzę do pokazania Los Angeles takim, jakim było w rzeczywistości. „Tak gruntownie i z taką pieczołowitością poznawał to miasto, badał tamten okres w jego dziejach, że mógłby opowiedzieć, gdzie stały wszystkie budynki i jak wyglądały, jak to było patrzeć z Bunker Hill w dół na miasto. Poza tym Robert przykładał wagę do najdrobniejszych szczegółów codziennego życia w tamtej epoce. Na przykład, na początku filmu Bandini słucha radia – ten rodzaj audycji radiowych jest Robertowi doskonale znany. Uchwycił bogactwo bardzo specyficznej kultury Los Angeles.” – mówi producentka.

Wagner podkreśla także, że Towne pokazuje ludzi czasu Wielkiego Kryzysu jako dumnych mężczyzn i kobiety, zdecydowanych poprawić swój los. „Mężczyzna może być na dnie i mieć w kieszeni ostatnią pięciocentówkę, ale włoży swój najlepszy garnitur i uczesze się. Kelnerka założy ukrochmalony biały uniform, choćby miała na sobie parę znoszonych butów, a jej włosy będą starannie ułożone. Każdy walczy z poczuciem klęski, załamaniem, dotyczy to nie tylko zapaści ekonomicznej czy kryzysu kultury, ale wszelkiej depresji.”

Choć autor powieści Ask the Dust John Fante za życia nie zyskał większego uznania za swe zasługi dla literatury amerykańskiej, ma dziś wielu zwolenników i należy do grona najczęściej wymienianych amerykańskich pisarzy XX wieku.

Fante urodził się w 1909 roku w Kolorado jako syn murarza, imigranta z Włoch. Dzieciństwo spędził w nędzy, wśród ludzi przepełnionych anty-włoskimi uprzedzeniami. Nie przeszkodziło mu to jednak, by rozwijać swe umiejętności pisarskie. W 1929 roku wyruszył do Kalifornii i zaczął pisać opowiadania dla H.L. Menckena do magazynu „The American Mercury”. W 1936 roku stworzył postać Arturo Bandiniego, bohatera, który jest alter ego pisarza, powracającą w czterech kolejnych powieściach stanowiących sagę. Pierwsza powieść Johna Fante Wait Until Spring, Bandini została opublikowana w 1938 roku (zekranizowano ją w 1989 roku). Kontynuując cykl poprzez kolejne pozycje Ask the Dust, Dreams from Bunker Hill i Road to Los Angeles (opublikowana pośmiertnie) Fante opowiadał historię swego życia głosem bohatera, który był na przemian czarujący i porywczy, młody i dojrzały, szlachetny i małoduszny. Saga stałą się zapisem życiowej drogi pisarza: jego akceptację dziedzictwa klasy robotniczej, kształtowanie się artystycznej indywidualności, wreszcie odnalezienie kompromisu wobec rozdźwięku pomiędzy włoskim pochodzeniem a dążeniem do asymilacji.

Dzieło Johna Fante nie było wydawane przez dziesiątki lat, aż do momentu, gdy Charles Bukowski znalazł Ask the Dust na półkach biblioteki publicznej w Los Angeles. W 1980 roku Bukowski zażądał od swego wydawcy, Black Sparrow Press, wznowienia publikacji powieści Johna Fante, uzależniając od tego własną, dalszą współpracę z wydawnictwem. Napisał również przedmowę, która doprowadziła do ponownego odkrycia i docenienia dorobku pisarza:

„Musimy wracać do przedrewolucyjnych pisarzy rosyjskich, by odnaleźć jakieś ryzyko, jakąś pasję.. a tutaj oto mamy człowieka, który nie boi się uczuć. Czytając, zatrzymałem się na chwilę. Byłem jak człowiek, który znalazł złoto na miejskim śmietniku. Odłożyłem książkę na stolik… To była historia o szczęściu i przeznaczeniu, o rzadkiej, naturalnej odwadze, napisana prosto z serca” – napisał Bukowski w 1980 roku.

„Próbowałem opowiedzieć historię Johna, opierając się na tej powieści i zarazem na całym jego życiu, pokazać go takim, jakim go zobaczyłem i poznałem, jakim go pokochałem i jaki mnie doprowadzał do pasji – mówił Towne.

Wagner twierdzi, że film jest wierną adaptacją – może nie trzyma się każdej stronicy wiersz po wierszu, ale stara się oddać jej ducha. Co więcej, ta adaptacja zapoczątkowała szczególny związek reżysera z autorem.

Osią filmu „Pytając o miłość” jest relacja pomiędzy początkującym amerykańskim pisarzem o włoskich korzeniach Arturo Bandinim a meksykańską kelnerką Camillą Lopez. Ten związek stanowi swoisty mikroświat, soczewkę, przez którą przyjrzeć się można najważniejszym problemom nękającym społeczności Los Angeles lat 30. ubiegłego wieku: doświadczenie imigracji, presję nierówności rasowych, uderzającą nędzę.

„Bandini jest w gruncie rzeczy dobrym człowiekiem, ale to typ maniakalno-depresyjny” – mówi Towne. „Większość pisarzy cierpi na tę przypadłość, a Bandini nie mógł być nikim innym, jak tylko pisarzem. Colin dysponuje mocą, która pozwala mu operować potężną skalą emocji. Ma inteligencję, wdzięk, wytrwałość i próżność, z których buduje wielostronny charakter Bandiniego. On jest Bandinim.”

„Bandini przybywa do Los Angeles z zamiarem napisania wielkiej amerykańskiej powieść, książki o ludziach i ich marzeniach, godnej Steinbecka” – mówi Farrell. „Ale to nie jest wcale łatwe. Młody pisarz tkwi w pokoju hotelowym i jest bez grosza przy duszy, gdy spotyka Camillę. Ona przypomina mu wszystko to, czego sam się obawia: że tak naprawdę nie jest Amerykaninem, że nigdy nie zrobi nic ze swoim życiem, niczego nie osiągnie. To właśnie z tego powodu, nawet gdy Arturo już zakocha się w Camilli, będzie dla niej okrutny.”

Farrella najbardziej pociągała w tej roli po mistrzowsku nakreślona postać i jej świat. „W tej powieści każdy bohater jest znakomicie zdefiniowany i narysowany. Fante jest wielkim pisarzem, znakomicie tworzy zarówno charaktery ludzkie, jak i dialogi. Oczywiście, czytałem Ask the Dust wiele razy, przeczytałam nawet całą sagę o Bandinim. Lubię mieć rozeznanie, jednak podstawą jest dla mnie scenariusz.”

Wagner zauważa, że Farrell zainteresował się bliżej projektem, zanim jego pierwsze filmy trafiły do Stanów Zjednoczonych. „Robert i ja spotkaliśmy go i byliśmy pod ogromnym wrażeniem jego osoby, tego, jak dobrym jest aktorem – obejrzeliśmy Krainę tygrysów i Robert powiedział „Colin JEST Bandinim. Jest w nim coś niezwykle autentycznego.” To nie podlegało dyskusji. Wówczas aktor nie był jeszcze tak znany, ale Robert i ja byliśmy całkowicie oddani Colinowi. Później, po tym jak został już wielką gwiazdą filmową, jego zaangażowanie nie uległo najmniejszej zmianie. Pozostał pasjonatem swojej roli. Podziwiam go za to i szanuje”.

Farrell mówi, że jego portret Bandiniego rozwinął się dodatkowo dzięki jego filmowej partnerce, Salmie Hayek. „Jest zdumiewająca, całkowicie skupiona na pracy, ale i porywcza; niekiedy postępowaliśmy dokładnie tak samo, jak nasi bohaterowie” – zauważa Farrell. „Salma jest mądra i wytrwała, tak jak jej postać, nadaje zarazem kruchość i delikatność tej roli. Praca z Salmą jest marzeniem i jestem pewien, że Fante doceniłby jej wielki wkład w ten film.”

Salma Hayek bardzo podobnie odbiera swojego filmowego partnera. „Colin i ja naprawdę weszliśmy w skórę naszych postaci. Robert dał nam dość przestrzeni do ich zbudowania. Zderzyłam się z energią Colina i myślę, że uczyniło mnie to bogatszą i nadało głębszych rysów mojej bohaterce.”

Wagner zauważa, że Hayek dowiodła również niezwykłego zaangażowania w trakcie pracy nad filmem, dodając wiary reżyserowi. „Salma, jak każda wielka aktorka, ogarnia rolę w całości, wkłada całą siebie w budowaną postać. Obdarzyła Camillę niezwykłą żywiołowością” – mówi producentka. „Ale Salma troszczy się również o całość filmu. Jest bardzo mądra i staje się najlepszym rzecznikiem każdego filmu, jaki kręci.”

To właśnie złożoność charakteru Camilli tak bardzo pociągała aktorkę w tym projekcie. Gdy stała się sławna po występach w takich produkcjach, jak Desperado, Od zmierzchu do świtu, Klub 54, Dogma, Bardzo dziki Zachód, Hayek zdobyła powszechne uznanie i nominację do Oscara za portret artystki Fridy Kahlo we Fridzie.

Hayek zauważa, że relacja pomiędzy Camillą a Arturo naznaczona jest przez nienawiść o podłożu rasowym. „Camilla jest kelnerką, to najlepsza praca, jaką może dostać. Wszystko, czego chce ta dziewczyna, to poślubić Amerykanina, aby jej dzieci miały lepszy start i lepsze życie. Bandini się do tego zupełnie nie nadaje. Z kolei jego sytuacja jest analogiczna. Na początku ich znajomości wzajemne uprzedzenia rasowe rozpalają złe emocje – to wyraz bardzo silnego przyciągania, z którego bohaterowie nie zdają sobie sprawy.”

W rolach drugoplanowych obsadzeni zostali znakomici aktorzy, zdobywcy licznych nagród, weterani sceny i ekranu: Donald Sutherland, Eileen Atkins i Idina Menzel.

Sutherland gra Hellfricka, żołnierza z frontów I wojny. „Jest uosobieniem tego wersu z Sailing to Byzantium W.B. Yeatsa: „Lecz stary człowiek jest lichą rzeczą, łachmanem rozpostartym na żerdzi” – mówi Sutherland, który chciał ponownie pracować z Towne’em po ich wspólnym projekcie Without Limits. Atkins, która wcieliła się w postać Pani Hargraves, mówi: „To była twarda kobieta. Trzeba sobie wyobrazić wdowę, która ma dość pieniędzy, by prowadzić hotel, którego gośćmi są przeważnie mężczyźni. Dla kobiety w tamtych czasach prowadzenie własnego interesu było czymś niezwykłym”.

Idina Menzel odtwarza postać okaleczonej fizycznie, psychicznie i emocjonalnie Very Rifkin. Aktorka była pod ogromnym wrażeniem Farrella i użyła tego, by zbudować swą rolę. „To doskonale zadziałało, ponieważ Vera jest zaślepiona, szaleje za Bandinim i ulega mu niczym szczeniak szukający miłości.”

Na potrzeby projektu Robert Towne zgromadził znakomitą ekipę złożoną z gwiazd przemysłu filmowego: pięciokrotnie nominowanego do Oscara operatora Caleba Deschanela, zdobywcę Oscara Roberta K. Lamberta, zdobywcę Oscara w dziedzinie produkcji Dennisa Gassnera i dwukrotnego zdobywcę nagrody Akademii – kostiumografa Alberta Wolsky’ego.

„Każdy członek ekipy podzielał zaangażowanie reżysera, jego sposób widzenia i styl filmu” – mówi Paula Wagner. „Dla Roberta to było jak wędrówka po cienkiej linie. Jest coś bardzo autentycznego i twardego w tym filmie, a zarazem Towne chciał, by nie utracił on piękna i romantyzmu.”

Zespołowi udało odtworzyć się rzeczywiste Los Angeles z ery Wielkiego Kryzysu.

Ponieważ akcja „Pytając o miłość” rozgrywa się w specyficznym czasie i miejscu, także decyzje Gassnera co do budowy dekoracji były dość szczególne. „Zdecydowaliśmy się na architekturę, która będzie kombinacją epoki wiktoriańskiej i współczesności” – wspomina Gassner. „Los Angeles z lat trzydziestych było miastem rozmaitych kontrastów i chcieliśmy pokazać wyjątkowość tamtego okresu.”

By zrealizować sceny rozgrywające się w nawiedzonym trzęsieniem ziemi Long Beach – które faktyczne miało miejsce 10 marca 1933 roku, zanotowano wówczas wstrząsy o sile 6,5 w skali Richtera, a katastrofa pochłonęła 120 istnień ludzkich – Towne wybrał małe miasteczko w pobliżu Kapsztadu. Gassner odtworzył miejskie nabrzeże z parkiem rozrywki.

Operator, Caleb Deschanel, pracował z Towne’em nad stworzeniem takiego obrazu w filmie, który oddawałby najlepiej atmosferę społeczeństwa lat trzydziestych XX wieku. Wybraliśmy ciepłe kolory, korespondujące z epoką i kalifornijskim klimatem” – wspomina Deschanel. „Kwiat we włosach Camilli jest pewnie najostrzejszym akcentem barwnym użytym w tym filmie. Starliśmy się uchwycić ducha czasów, ale prawdopodobnie najistotniejszą sprawą jest światło słoneczne. Deschanel wyjaśnia, że zbliżony rodzaj światła można odnaleźć na prawie pustynnym obszarze Karoo, oddalonym o kilka mil od Kapsztadu.

Kostiumograf Albert Wolsky pracował z Deschanelem i Gassnerem, wybierając mieszane pastelowe kolory do strojów aktorów i statystów. „Dawniej ludzie mieli trzy czy cztery porządne zestawy wyjściowe, które zwyczajowo ich określały. Na przykład kelnerski uniform Camilli decydował o jej pozycji społecznej. Z kolei Bandini, nawet jeśli lubił się stroić, mógł sobie pozwolić jedynie na kosztowny garnitur z gabardyny, który nosił, by manifestować swój sukces. Nikt nie miał za wiele pieniędzy, nie było zatem niczym niezwykłym, że ludzie ubierali przez cały tydzień w to samo.” – zauważa Wolsky. Dodaje również, że był zaskoczony tym, jak Colin Farrell nosi ubrania z epoki. „Gdy go zobaczyłem po raz pierwszy, miał długie włosy a na sobie dżinsy. Potem obcięto mu włosy, zrobiono charakteryzację, a gdy ubrał garnitur, po prostu stał się młodym mężczyzną żyjącym w latach trzydziestych XX wieku!”

Colina Farrella (Arturo Bandini) mogliśmy ostatnio podziwiać w filmie Michaela Manna Miami Vice będącego nowoczesną wersją przebojowego serialu telewizyjnego sprzed lat. Wystąpił także w filmie Terrence’a Malicka Podróż do Nowej Ziemi. Obecnie jest zaangażowany w produkcję filmu Pride and Glory w reżyserii Gavina O’Connera, w którym zagra z Edwardem Nortonem. Wcześniej wystąpił w filmie Aleksander Olivera Stone’a, w Rekrucie z Alem Pacino; w roli Bullseye’a w filmie Daredevil; w Domu na końcu świata opartym na prozie Michaela Cunninghama; zagrał dwie role w filmach Joela Schumachera: Telefon i Kraina tygrysów. Do innych jego osiągnięć filmowych należy zaliczyć udział w filmach: Raport Mniejszości, Bandyci, S.W.A.T. Jednostka specjalna oraz Intermission.

Farrell urodził się i wychował w Castleknock w Irlandii. Jest synem byłego piłkarza Eamon Farrella i bratankiem Tommy’ego Farrella. Obaj: Tommy i Eamonn Farrell grali dla irlandzkiego klubu piłkarskiego Shamrock Rovers w latach 60.

Ambicją nastoletniego Colina było pójść w ślady ojca i wujka. Wkrótce jednak jego zainteresowania zwróciły się w stronę aktorstwa i wstąpił do szkoły teatralnej, The Gaity School of Drama w Dublinie. Przed ukończeniem nauki Colin wystąpił w miniserialu Falling For a Dancer, zagrał w serialu zrealizowanym dla telewizji BBC Ballykissangel, a zaraz potem otrzymał rolę w reżyserskim debiucie Tima Rotha, Strefa wojny. Obecnie mieszka w Dublinie w Irlandii.

Salma Hayek (Camilla Lopez) udowodniła swoją wszechstronność jako aktorka, producentka i reżyserka, zarówno w filmie, jak w telewizji. Hayek otrzymała nominację do Oscara, nominację do Nagrody Złotego Globu, nominację do nagrody SAG oraz nominację do nagrody BAFTA za rolę tytułową w filmie Julie Taymor Frida.

Ostatnio oglądaliśmy Hayek w obrazie Bretta Ratnera Po zachodzie słońca z Piercem Brosmanem i Woodym Harrelsonem i w filmie SEXiPISTOLS w parze z Penelope Cruz. Ostatnio aktorka była zaangażowana w produkcję Todda Robinsona Samotne serca, w którym zagrała razem z Johnem Travoltą i Jamesem Gandolfinim.

Debiut reżyserski Hayek, film Zdarzył się cud miał premierę na Festiwalu Filmowym Sundance w 2003 roku.

Hayek zagrała także w filmie Czas motyli, którego była współproducentką. Za tę rolę dostała nominację do Nagrody Krytyków Filmowych - Broadcast Film Critics Association’s Award. Zajmowała się również reżyserią filmu video do muzyki Prince’a z singla Te Amo Corazon, którego premiera odbyła się w styczniu 2006 roku.

Wśród jej innych osiągnięć wyliczyć należy udział w filmach: Mike’a Figgisa Hotel i Timecode, w Dogmie Kevina Smitha, w Bardzo dzikim Zachodzie Barry’ego Sonnenfelda, w komedii Polubić czy poślubić, w filmie Klub 54, w Od zmierzchu do świtu w reżyserii Roberta Rodrigueza i ze scenariuszem Quentina Tarantino, w Desperado Roberta Rodrigueza, w Breaking Up u boku Russella Crowe’a, w filmie Mali agenci 3D oraz w Pewnego razu w Meksyku: Desperado 2, sequelu Desperado, w którym partnerują jej Antonio Banderas i Johnny Depp.

Hayek urodziła się i wychowała w Coatzacoalcos w Meksyku, studiowała na wydziale Stosunków Międzynarodowych oraz Dramatu w college’u w Meksyku. Rozpoczęła swą niezwykle udaną karierę w telewizji i nadal od niej nie stroni. Wkrótce rozpocznie zdjęcia do filmu Roberta Altmana Paint, w którym zagra z Jamesem Franco.

Dorobek aktorski Donalda Sutherlanda (Hellfrick) obejmuje ponad 100 filmów, włącznie z zupełnie niedawno z wielkim uznaniem przyjętym przez krytykę obrazem Joe Wrighta Duma i uprzedzenie. Ostatnio pracował nad nowym serialem, zrealizowanym dla ABC Commander-in-Chief, w którym grał Przewodniczącego Izby Reprezentantów, a Geena Davis pierwszą kobietę -prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Spośród najważniejszych osiągnięć należy przypomnieć udział w tak klasycznych już filmach, jak Parszywa dwunastka Roberta Aldricha; MASH Roberta Altmana; Klute Alana J. Pakuli; Nie oglądaj się teraz Nicolasa Roega; w Dniu szarańczy Johna Schlesingera; w 1900 Bernardo Bertolucci’ego; Casanovie Federico Fellini’ego; National Lampoon’s Animal House Johna Landisa; w Zwyczajnych ludziach Roberta Redforda oraz w JFK Olivera Stone’a Sutherland zdobył nagrodę Emmy i Złoty Glob za swą kreację w filmie Obywatel X, a drugi Złoty Glob przypadł mu w udziale za rolę w obrazie Johna Frankenheimera Na ścieżce wojennej.

Eileen Atkins (Pani Hargraves) urodzona w Londynie, studiowała w Szkole Muzyczno-Teatralnej w Guildhall. Atkins, legenda West Endu i Broadway’u, zdobyła wiele wyróżnień i nagród, między innymi nagrodę Evening Standard Award dla Najlepszej Aktorki w 1965 roku za rolę Childie w Morderstwie siostry George – za tę rolę dwa lata później otrzymała nominację do nagrody Tony; została także uhonorowana nagrodą Olivier Award dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej za rolę w Zimowej opowieści Petera Halla. W 1989 roku otrzymała kolejną nagrodę teatralną, The Drama Desk Award za najlepszy monodram oraz specjalne wyróżnienie od Koła Krytyków Nowojorskich za kreację postaci Virginii Woolf jednoosobowym kobiecym show, A Room of One’s Own. W 2003 roku można było podziwiać Atkins wraz z Colinem Redgravem w spektaklu Honor, za który zdobyła nagrodę Olivier Award dla Najlepszej Aktorki. Atkins była nominowana do nagrody Tony także za swoje kreacje w przedstawieniach Vivat! Vivat! Regina!, Indiscretions i The Retreat from Moscow. Była również nominowana do nagrody Oliviera za występ w Nocy Iguany.

Stworzyła kreacje filmowe między innymi w Garderobianym, ekranizacji sztuki Equus, w filmie Dawaj!, Wolf, Jack i Sarah, Granada, Rewolwer i melonik, Godzinach, Gosford Park, American Girl i Wzgórzu nadziei.

Utalentowana aktorka filmowa i teatralna oraz autorka tekstów piosenek, Idina Menzel (Vera Rifkin) manifestuje na scenie wielką odwagę i potężną osobowość – to kopalnia talentu, oczarowuje publiczność swymi pełnymi siły i uczucia występami. Ostatnio sukces przyniosła jej rola w filmie musicalowym Rent, zaś wśród innych jej filmów warto przypomnieć Mordercze lato, Still a Kiss, Pocałunek Jessiki Stein, Tollbooth i Water. Menzel rozpocznie wkrótce zdjęcia do filmu Kevina Limy Enchanted, w którym zagra z Susan Sarandon, Jamesem Marsdenem i Amy Adams. Disney’owska produkcja Enchanted jest romantyczną baśnią, łączącą żywe aktorstwo i animację komputerową.

Justin Kirk (Sammy) zaistniał głównie dzięki swojemu występowi w miniserialu Mike’a Nicholsa, zdobywcy nagrody HBO Anioły w Ameryce. Za tę rolę Kirk był nominowany do nagrody Emmy i nagrody SAG.

Na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2006 roku, Kirk dostał świetne recenzje za stworzone przez siebie role w dwóch filmach (oba miały premierę biorąc udział w konkursie): Puccini for Beginners Marii Maggenti oraz Flannel Pajamas, którego reżyserem i scenarzystą jest Jeff Lipsky.

Ostatnio Kirk pokazał się w doskonale przyjętym przez krytykę serialu Weeds, którego emisja rozpoczęła się w sierpniu 2005 roku i który uzyskał nominację do nagrody Złotego Globu w kategorii Najlepszy Serial Telewizyjny Muzyczny lub Komediowy. Wiosną 2006 roku rozpoczęły się zdjęcia do drugiej serii Weeds.

Robert Towne (reżyser i scenarzysta) był czterokrotnie nominowany do Nagrody Akademii, m.in. za Chinatown, za scenariusz do którego zdobył Oscara. Towne urodził się w Los Angeles, a wychowywał w San Pedro, gdzie pracował jako rybak. Studiował filozofię w Pomona College w Claremont. Wśród jego licznych scenariuszy wymienić należy te do Mission: Impossible, części pierwszej i drugiej, Firmy, Greystoke: Legenda Tarzana, władcy małp, Shampoo, Szybki jak błyskawica, Ostatnie zadanie.

Docenić należy również jego udział w stworzeniu tak znaczących filmów, jak Ojciec Chrzestny oraz Bonnie i Clyde, jak też w bijących wszelkie rekordy oglądalności hitach kasowych Karmazynowy przypływ i Armageddon, które uczyniły go najbardziej poszukiwanym scenarzystą w Hollywood.

Towne reżyserował cztery filmy do własnych scenariuszy; poza Pytając o miłość Towne napisał scenariusz i wyreżyserował Rekord życiowy, Tequila Sunrise oraz Without Limits - doskonale przyjęte przez krytykę dzieło o wspaniałym biegaczu długodystansowym z Oregonu, nazwiskiem Steve Prefontaine.

Tom Cruise (producent) w ciągu swej trwającej zaledwie dwie dekady kariery osiągnął bezprecedensowy sukces jako aktor i producent. Filmy Cruise’a, trzykrotnie nominowane do Nagrody Akademii, zarobiły ponad sześć miliardów dolarów na całym świecie.

W filmie Pytając o miłość Cruise ponownie pracował wspólnie ze scenarzystą i reżyserem Robertem Townem. Wcześniej wystąpił w roli producenta przy realizacji Without Limits oraz grał w czterech filmach, do których Towne napisał scenariusze: były to dwie pierwsze części Mission: Impossible, Szybki jak błyskawica i Firma.

Dzięki firmie Cruise/Wagner Productions, którą założył w 1993 roku z Paulą Wagner, Cruise wyprodukował Mission: Impossible oraz filmy: Pierwsza strona, Narc, Inni, a także dwa z obrazów Cameron Crowe: Vanilla Sky i Elizabethtown. W 1997 roku ten duet producencki dostał nagrodę Nova dla Najbardziej Obiecujących Producentów Filmów Kinowych, a w styczniu 2004 roku Daily Variety uhonorował ich jako „Billion-Dollar Producers”. Całkiem niedawno zostali docenieni i nagrodzeni przez Członków Stowarzyszenia Amerykańskich Producentów i otrzymali nagrodę Uniwersytetu Kalifirnijskiego w Los Angeles.

Jako aktor Cruise zagrał w wielu przebojach kasowych, mających przełomowe znaczenie w kinematografii, a przy tym uwielbianych przez krytykę: Wojna światów, dwie części Mission: Impossible, Zakładnik, Ostatni samuraj, Raport mniejszości, Vanilla Sky, Magnolia, Oczy szeroko zamknięte, Jerry Maguire, Wywiad z wampirem, Ludzie honoru, Za horyzontem, Szybki jak błyskawica, Urodzony 4 lipca, Rain Man, Kolor pieniędzy, Top Gun, Legenda, Wszystkie właściwe posunięcia, Ryzykowny interes, Losin’ It, Outsiderzy, Taps, Niekończąca się miłość. Tego lata Cruise powrócił jako Agent Specjalny Ethan Hunt w Mission: Impossible III.

Nagrody i wyróżnienia, które Cruise otrzymał, to między innymi: nagroda Stanley’a Kubricka Britannia Award za znakomite osiągnięcia w filmie od Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej, nagrodę MTV Generation, prestiżową włoską nagrodę Davida di Donatello za całokształt osiągnięć, dwie nagrody publiczności People’s Choice Awards, corocznie przyznawaną przez uniwersytet Harvarda nagrodę dla Człowieka Roku Hasty'ego Puddinga, Nagrodę Johna Hustona od Fundacji Praw Artystów, Amerykańską Nagrodę Filmową za Wybitne Osiągnięcia w Dziedzinie Filmu oraz Nagrodę American Cinematheque Award.