Transfer (2007)

Scenarzysta Kelley Sane wpadł na pomysł napisania scenariusza do filmu Transfer po burzliwej dyskusji ze swoim znajomym, Markiem Martinem, o mało znanej polityce „nadzwyczajnego wydawania zbiegów”, stosowanej przez amerykańskie władze, która pozwala na porywanie obywateli innych państw, uznanych za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, w celu ich zatrzymania i przesłuchania w tajnych więzieniach znajdujących się poza granicami USA.

Wspomina Sane: „Rozmawiałem z Markiem Martinem, współproducentem filmu, o możliwościach nadużywania tej polityki i jej niezgodności z amerykańskimi ideałami. Mark zasugerował, żebym napisał scenariusz. Musiałem się nad tym zastanowić, ponieważ oglądanie, jak ktoś zostaje porwany, a potem jest torturowany, niekoniecznie jest ciekawe z typowo filmowego punktu widzenia. Jednak po dłuższym namyśle zwróciłem uwagę na to, że gdyby ktoś zniknął w taki sposób, jego rodzina nie miałaby pojęcia, co się stało. W naszym kraju co roku giną z różnych powodów tysiące ludzi – wyobrażam sobie, jaką tragedią jest sytuacja, gdy rodzina nie wie, gdzie są jej najbliżsi”.

Producent Steve Golin zapoznał się ze scenariuszem na wczesnym etapie jego powstawania. „David Kanter i Keith Redman, którzy pracują ze mną w Anonymous Content, wpadli na ten scenariusz wraz z Markiem Martinem, który wówczas współpracował z moją firmą” – mówi Golin. – „Prace nad tekstem zajęły nam około roku i miały charakter prawdziwie zespołowy. W scenariuszu największe wrażenie zrobiło na mnie to, że nie był on zbyt patetyczny i naprawdę ukazywał kwestię «nadzwyczajnego wydawania zbiegów» z perspektywy jej wpływu na życie jednostek”.

„Moim zdaniem, film ukazuje obie strony medalu” – dodaje Golin. – „Chyba znakomita większość z nas godzi się, by w sytuacji nieuchronnego zagrożenia, które może pochłonąć życie tysięcy ludzi, jednym ze sposobów uzyskania informacji od kogoś, kto coś wie na ten temat, było wydobycie ich poprzez zastosowanie bezprawnych środków przymusu. Jednak z drugiej strony, w historii Stanów Zjednoczonych zdarzało się, że w obliczu wojen i zagrożeń władze zapominały o swobodach obywatelskich. Myślę, że analizując ten temat, pokazujemy, że istnienie konwencji genewskiej jest uzasadnione oraz że należy przestrzegać prawa, ponieważ w dłuższej perspektywie to ono właśnie umożliwia funkcjonowanie społeczeństwa. Zapominając o tym, schodzimy na złą drogę”.

Kiedy nadeszła pora, by rozejrzeć się za reżyserem, Golin od razu pomyślał o Gavinie Hoodzie, który zdobył Oscara w kategorii „Najlepszy film zagraniczny” za obraz Tsotsi z 2005 roku. Nagrodzony dramat był poruszającym opowieścią ukazującą sześć dni z życia bezwzględnego młodego gangstera działającego w dzielnicy Johannesburga Soweto, który musi zaopiekować się dzieckiem porwanym przypadkowo wraz z przejętym przez gang samochodem.

„Gavin pochodzi z RPA, gdzie zmagał się z wieloma ciekawymi sytuacjami politycznymi” – mówi Golin. – „Dorastał w atmosferze bardziej naładowanej polityką niż w przypadku większości Amerykanów. Pomyślałem, że potraktuje temat z niezwykłą wrażliwością. Sam miał przyjaciół, którzy zaginęli bez śladu. Pomyślałem więc, że chętnie podejmie się tego zadania i będzie identyfikował się z przesłaniem filmu”.

Dobrze się złożyło, bo Hood w tym czasie rozglądał się za kolejnym niezwykłym tematem, którym mógłby się zająć po nakręceniu Tsotsi, i chciał zaistnieć w amerykańskim kinie.

„Kiedy poszukuję projektu do zrealizowania, kieruję się dwoma kryteriami, które powinien spełniać film” – mówi Hood. – „Po pierwsze, film ma zapewniać rozrywkę i trzymać widza w napięciu. Uważam też, że wielkie filmy pozostawiają po sobie coś, o czym można porozmawiać po projekcji. To takie filmy, które po wyjściu z kina inspirują widzów do dyskusji, do debaty, a nawet do sporu z przyjaciółmi czy rodziną. O tym właśnie pomyślałem, czytając scenariusz Transferu. Trudno się było od niego oderwać – był to thriller, przy którym wciąż zastanawiałem się, jak dalej potoczy się akcja. A jednocześnie tekst skłaniał mnie do zastanowienia się nad głębokimi i trudnymi pytaniami, na które nie ma prostej odpowiedzi. Pamiętam, że po przeczytaniu scenariusza wiele dni zastanawiałem się, co sam mam o tym myśleć. Fabuła była fascynująca, a zarazem dała mi wiele do myślenia”.

Producent Bill Todman Jr. ucieszył się, że Hood będzie reżyserował film: „Gavin wnosi do filmu swój wrodzony talent do opowiadania historii bez konieczności odwoływania się do jakichkolwiek środków. W Tsotsi były napisy po angielsku i można było dosłownie wyłączyć dźwięk, by i tak świetnie śledzić rozwój fabuły. Decyzja o zaangażowaniu go jako reżysera była naturalna. Hood doskonale potrafi splatać ze sobą skomplikowane wątki”.

Jedną z pierwszych trudności, z którymi musieli sobie poradzić filmowcy, była wielowątkowość scenariusza. Hood tłumaczy: „Trzeba zachować umiar i pozwolić, by każdy wątek rozwinął się w wystarczającym stopniu, bo tak naprawdę mamy tu do czynienia z czterema, pięcioma filmami krótkometrażowymi, które są ze sobą poprzeplatane. Jednym z fascynujących wyzwań dla mnie było osiągnięcie możliwie jak najsilniejszego oddziaływania emocjonalnego i jak najmocniejszej siły przekazu w fabule w jak najkrótszym czasie, by nie zanudzić widzów. Z punktu widzenia narracji jest to niezwykle trudne i ekscytujące – nie ma miejsca na «wypełniacze»”.

Jake Gyllenhaal, który wcielił się w rolę analityka CIA Douglasa Freemana, dodaje: „Produkcja ta nie przypominała innych, nad którymi pracowałem. Miałem wrażenie, że zdjęcia z Maroka to osobny film, choć w rzeczywistości był to zaledwie maleńki element większej układanki. Myślę, że dopiero jak obejrzymy gotowy film, przekonamy się, jak Gavin połączył te wszystkie elementy w jedną całość”

Hood wraz ze scenarzystą Kelleyem Sane’em zabrał się za dopracowywanie scenariusza przed rozpoczęciem zdjęć. „Kiedy po raz pierwszy przeczytałem scenariusz Kelleya, pomyślałem, że jest on genialny pod względem struktury. Pod koniec filmu następuje niesamowity zwrot akcji, który absolutnie zaskakuje widza. Wszystkie postacie są pięknie napisane pod kątem zaangażowania w akcje z różnych punktów widzenia. Dlatego też moja praca z Kelleyem nie polegała na tworzeniu fabuły, bo ta już była doskonale napisana. Chodziło o wprowadzenie rytmu i tempa, bo to jest zadaniem reżysera, a także o znalezienie emocjonalnych wydźwięków każdego z wątków i zapewnienie ich równowagi w całej opowieści. Do równowagi podeszliśmy prawie jak prawnicy. Czy podajemy argumenty przemawiające za koniecznością stosowania tortur i kontrargumenty przeciwko ich stosowaniu? Czy argumenty te równoważą się w filmie? Ani ja, ani Kelley, nie chcieliśmy mówić widzom, co mają na ten temat sądzić”.

Mając już opracowany scenariusz, filmowcy zabrali się za poszukiwanie doborowej obsady, która ożywiłaby filmowe postacie. W rezultacie udało się zaprosić na plan jednych z najbardziej doświadczonych aktorów.

Do roli Isabelli El-Ibrahimi poszukującej odpowiedzi na pytania związane z niewyjaśnionym zaginięciem jej męża filmowcy zaangażowali Reese Witherspoon, która otrzymała nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej za postać June Carter Cash z filmu Spacer po linie (2006).

„Nie ulega wątpliwości, że Reese to typowa amerykańska dziewczyna z sąsiedztwa” – mówi producent Steve Golin. – „To osoba, z którą każdy może się identyfikować... jeżeli coś takiego mogło przytrafić się Reese, to może przytrafić się każdemu”.

Sama Witherspoon od razu zainteresowała się projektem. „Spodobało mi się to, że różne wątki prowadzą do podobnych sytuacji, ale nie w sposób, który obserwujemy w innych nowych filmach z podobnie przeplatanymi wątkami. Ciekawe wydało mi się to, że wątek każdego z bohaterów ukazuje izolację, nie powiązania. Film pokazuje, jak bardzo osamotnieni jesteśmy na świecie”.

„Zaciekawiła mnie również rola Isabelli, bo zawsze zastanawiałam się, jak to jest należeć do rodziny muzułmańskiej w Ameryce. Istnieje wiele stereotypów na temat różnych religii, pojawiło się wiele obaw. Chciałam rozwiać część z nich”.

„Reese jest niesamowicie zdyscyplinowana i zawsze przygotowana do pracy” – mówi reżyser Gavin Hood. – „Dokładnie wie, co robi. Jedyną trudnością było to, że po raz pierwszy współpracowałem z aktorką takiego formatu, cieszącą się aż tak wielką sławą. Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z taką chmarą paparazzi kręcących się dookoła!”.

Witherspoon przygotowywała się do swojej roli, spotykając się z Amerykanami muzułmańskiego wyznania. „Znalazłam też społeczności muzułmańskie w Internecie i przeczytałam wiele książek” – dodaje. – „Jestem zafascynowana faktem, że mamy w tym kraju tak wielu ludzi i takie mnóstwo religii. Jednym z elementów stanowiących o pięknie Ameryki jest to, że ludzie mogą bez uprzedzeń praktykować różne religie. Należy jednak pamiętać, że dla niektórych rodzin sytuacja stała się trudniejsza po 11 września”.

Jake Gyllenhaal, nominowany do Oscara za rolę w filmie Tajemnica Brokeback Mountain Anga Lee, został zaangażowany do roli analityka CIA Douglasa Freemana. „Jake gra młodego mężczyznę, którego umiejętność odróżniania zła od dobra zostaje zachwiana, gdy zostaje rzucony w niecodzienną sytuację” – mówi producent Steve Golin.

Gavin Hood dodaje: „Rola Jake’a była bardzo trudna, ponieważ Douglas jest w pewnym sensie wyznacznikiem moralności w filmie. Jest obserwatorem, podobnie jak widzowie. Jest bohaterem, który ma ambiwalentny stosunek do nadzwyczajnego wydawania zbiegów. Nie wiadomo, co w końcu zrobi ani co czuje, gdy wokół niego dzieje się akcja. Jake doskonale wiedział, że jego zadaniem jako aktora było niewiele mówić i robić, a mimo to absorbować widzów i zmuszać ich do emocjonalnego reagowania”.

Gyllenhaalowi spodobała się rola odmienna od wszelkich poprzednich. „Douglas znajduje się w samym centrum wydarzeń, zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie, nie mając możliwości wyrzucenia tego z siebie – uznałem, że tego rodzaju napięcie jest dla aktora czymś niezwykle ekscytującym” – mówi. – „Myślę, że wielu ludzi z mojego pokolenia czegoś szuka – swojej tożsamości, tego, kim są i co chcą zrobić ze swoim życiem. W takiej sytuacji jest Douglas. Gdy widzimy go po raz pierwszy, przekonujemy się, że poddał się swego rodzaju apatii, jednak szybko staje w obliczu brutalnej rzeczywistości, która wstrząsa nim i zmusza go do zadania sobie pytania o własne człowieczeństwo. Zmusza do spojrzenia w głąb własnej duszy i odnalezienia tego, czego poszukiwał. Pod koniec filmu znajduje się w niespodziewanej dla siebie sytuacji i to właśnie daje niezwykłą siłę i jemu, i mnie jako aktorowi”.

Aktor Omar Metwally odnalazł się w roli Anwara El-Ibrahimiego, podejrzewanego o działalność terrorystyczną, porwanego i przewiezionego do tajnego zagranicznego więzienia.

„Omar to niezwykle inteligentny aktor, doskonale umiejący się wczuć w emocje” – mówi Gavin Hood. – „Jego rola była pod wieloma względami trudniejsza niż w przypadku innych aktorów, ponieważ w wielu scenach musiał grać sam. Cieszę się, że w tej roli udało nam się obsadzić aktora takiego jak Omar”.

„W kilku scenach Anwar jest sam” – mówi Metwally. – „Sceny te są, moim zdaniem, bardzo ważne, ponieważ tortury powodują izolację. Był to zresztą jeden z powodów, które przyciągnęły mnie do tej roli. To niesamowita rola, wymarzona dla aktora, ponieważ bohaterem jest mężczyzna doświadczający granic swojego człowieczeństwa”.

Dwukrotnie nagrodzona Oscarem Meryl Streep wciela się w rolę Corinne Whitman, szefowej departamentu CIA ds. przeciwdziałania terroryzmowi. Gavin Hood był zachwycony perspektywą współpracy z legendarną aktorką.

„Największym chyba zaszczytem na planie tego filmu była możliwość współpracy z Meryl. Wiem, że brzmi to jak nieszczere pochlebstwo, ale to prawda” – mówi. – „To żywa legenda, znakomita profesjonalistka, szalenie miła dla wszystkich i niezwykle zdyscyplinowana. Zawsze jest gotowa do pracy”.

Reese Witherspoon dodaje: „Współpraca z Meryl – bomba! Miałam okazję poznać ją wcześniej towarzysko, więc wiedziałam, że jest przemiłą osobą. To naprawdę ogromnie sympatyczna osoba, urocza i utalentowana, a ponadto to wspaniała matka i bardzo rozsądna kobieta”.

W skład wielonarodowej obsady weszli także Amerykanie Peter Sarsgaard i Alan Arkin (który niedawno zdobył Oscara za Małą Miss), izraelski aktor Igal Naor, marokańska aktorka Zineb Oukach oraz Algierczyk Moa Khouas.

Temat „nadzwyczajnego wydawania zbiegów” był codziennie omawiamy na planie, zarówno przez aktorów, filmowców, jak i członków ekipy. Budził on wiele odmiennych opinii.

„Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o „nadzwyczajnym wydawaniu zbiegów”, nie mogłam uwierzyć, że takie coś ma naprawdę miejsce” – mówi Reese Witherspoon. Wydawało mi się, że zupełnie sprzeczne z amerykańskimi zasadami jest przetrzymywanie ludzi bez uczciwego procesu i bez szansy usłyszenia zarzutów, po których następuje właściwy proces w sądzie. Szokujące jest też to, że osoby, które były w ten sposób torturowane, nie mają gdzie się odwołać w swojej sprawie. Naprawdę jestem dumna, że biorę udział w projekcie, który zwraca uwagę obywateli na tego rodzaju praktyki”.

„A jednocześnie – dodaje Witherspoon – to niezwykle skomplikowana kwestia. Jestem aktorką. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak to jest być odpowiedzialnym za utrzymanie bezpieczeństwa narodowego. Zawsze są dwie strony medalu i mam nadzieję, że nasz film naświetla ten problem z obu stron”.

„Myślę, że jednym z problemów społeczeństw zachodnich, a szczególnie Ameryki, jest to, że trudno nam się pogodzić z torturami” – mówi Gavin Hood. – „My ich nie stosujemy. A jednak podejście ludzi jest takie: «jeśli trzeba dopuścić się tortur, to po prostu nic nie chcę o tym wiedzieć». I stąd wzięła się koncepcja outsourcingu tortur... «skoro w tamtych krajach i tak są one na porządku dziennym, to niech stosują je dalej». To taka moralna wymówka. Ale to, że człowiek się od tego odetnie, nie oznacza, że jest niezaangażowany. Kolejne pytanie: czy tortury są skuteczne? To oczywiste dla wielu prawników wojskowych, agentów FBI, CIA... nie tylko dla mnie. Oczywiste dla wielu ludzi zaangażowanych w te praktyki jest to, że często skutkują one słabymi informacjami wywiadowczymi. Uzyskiwane informacje są często nieprawdziwe, ponieważ osoba, od której są one wyciągane, jest przerażona i chce, by tortury jak najszybciej się skończyły. Taki człowiek powie co tylko chcecie usłyszeć, byleby go już nie katować”.

Producent wykonawczy Bill Todman Jr. uważa, że „jeżeli taki człowiek zostanie wydany, po czym nasz rząd wypuści go na wolność, a on pojedzie do Nowego Jorku i wysadzi kolejny budynek, to czy to dobrze, czy źle? A jeżeli władze wydadzą kogoś, przesłuchają w sposób, który byłby niemożliwy w Stanach Zjednoczonych, a osoba ta okaże się niewinna... to czy to dobrze, czy źle? Nie jestem pewien, czy mam na ten temat jasno sprecyzowane zdanie”.

„Jeśli chodzi o przetrwanie tego kraju i walkę o wszystko to, o co już walczymy, jestem pewien, że nasz sposób działania będzie musiał ulec zmianie” – mówi Peter Sarsgaard. „Pytanie tylko, jak bardzo. A jeżeli sprzeniewierzymy się temu, co robimy, to czy staniemy się krajem, jakim nie chcemy być? Można poświęcić jednego człowieka, by uratować 7 tysięcy innych ludzi. Nie uważam, by było to dobre, ale to mocny argument. Wydanie zbiegów to działanie, którego nasz rząd mógłby zaniechać. Ale jeśli nawet to zrobi, to pojawi się coś innego, jakiś inny sposób. Długo jeszcze będziemy musieli z tym żyć”.

Igal Naor mówi: „Mieszkam w Izraelu, gdzie ciągle omawia się ten temat, ponieważ jesteśmy w stanie wojny i musimy robić rzeczy, po których nie można normalnie żyć. Byłem żołnierzem, mój syn był żołnierzem, moje córki też są żołnierzami, i mogę powiedzieć tak – kiedy trzeba bronić własnego życia albo gdy jest się odpowiedzialnym za życie niewinnych obywateli, czasem trzeba robić rzeczy, które nie są ani miłe, ani ludzkie. To poważne pytanie i nie wiem, czy tak naprawdę jestem w stanie na nie odpowiedzieć. Wiem, że unikam wielu odpowiedzi, które widzę na świecie, tak jak w przypadku wydawania zbiegów i kilku rzeczy, które dzieją się w moim kraju. Każdy musi zapytać sam siebie i stwierdzić, na ile po ludzku byłby w stanie się zachowywać, gdyby był zmuszony bronić siebie, swojej rodziny albo swojego kraju w brutalny sposób”.

Jednym z największych wyzwań, przed którym stanęli filmowcy na etapie przedprodukcyjnym, było znalezienie idealnego reżysera obrazu – takiego, który byłby doskonały technicznie i potrafiłby wspólnie z Gavinem Hoodem ułożyć wizualnie niezwykle złożoną kombinację wątków. Te umiejętności autorzy filmu odnaleźli u nagrodzonego Oscarem Diona Beebe.

„Kiedy poznałem Diona Beebe, od razu wiedziałem, że to doskonały człowiek do współpracy” – mówi Hood. – „Oprócz tego, że nigdy nie traci pewności siebie, ma doskonałe oko i do głębi rozumie fabułę”.

Producent Bill Todman Jr. potwierdza te słowa: „Dion to najlepszy współczesny operator. Jest niesamowicie spokojny, wyluzowany, a jednocześnie zorganizowany. Jego prace cechuje intensywność, a jego zdolność naświetlania i opowiadania fabuły za pomocą obrazu jest zadziwiająca”.

Zaraz po dołączeniu do ekipy Beebe przekonał się, jak przyjemnie współpracuje się z Gavinem Hoodem. „Okres przedprodukcyjny był bardzo ograniczony czasowo – mógł potrwać co najwyżej sześć tygodni. Musieliśmy szybko odnaleźć wspólny język filmowy. Doskonale się bawiliśmy. Gavin jest pełnym pasji, utalentowanym filmowcem, a współpraca z nim układała się wspaniale”.

Dość wcześnie Hood i Beebe musieli zdecydować, w jaki sposób odróżnią realia Waszyngtonu od świata Afryki Północnej. Hood wyjaśnia: „Znam się na fotografii i mam skłonność do wybierania dobrze skomponowanych, nieco statycznych ujęć, więc miewam czasem wątpliwości co do ruchu kamery. Dion bardzo pomógł mi pozbyć się tych obaw, a jednocześnie rozumiał, że momentami chcę, by kamera stała nieruchomo, a widzowie mogli z bliska przyjrzeć się aktorowi”.

Beebe dodaje: „Nie chcieliśmy przesadzać z różnymi stylami, ponieważ ciągle robimy wstawki innych ujęć. Dlatego różnica wyraża się bardziej w kompozycji i zastosowaniu ruchu kamery”.

Hood zgadza się z Beebe: „Waszyngton widzimy jako raczej formalny świat, skomponowany klasycznie, o dość statycznej strukturze. Linie pionowe i poziome. Plenery marokańskie pełne są łuków i krzywizn, które pozwoliły nam na naturalnie większą płynność i chaos”.

Beebe przytakuje: „W Maroku wszędzie w powietrzu unoszą się takie cząsteczki – człowiek czuje, że więcej światła wpada do środka przez okno, i to udało nam się uchwycić. Waszyngton jest czystszy, nieco chłodniejszy, spokojniejszy, a kamera jest bardziej statyczna”.

Podczas pierwszego pobytu w Waszyngtonie filmowcy uznali, że wygląda on zbyt konwencjonalnie. Beebe początkowo chciał ukryć w ujęciach wszystkie zabytki. Hood wspomina: „Zaczęliśmy jeździć po mieście i przyglądać się zabytkom z miejsc, z których nie były one widoczne, po czym weszliśmy do jakiegoś budynku i zobaczyliśmy Kapitol przez okno nowoczesnego budynku o fasadzie ze szkła, z pionowymi kolumnami i szklanymi panelami. Poczuliśmy atmosferę starego Waszyngtonu i jego od lat wyznawanych wartości i zobaczyliśmy nowy Waszyngton narzucający się staremu”.

Kolejnym wyzwaniem dla filmowców było znalezienie plenerów, w których można by nakręcić sceny rozgrywające się w kraju trzeciego świata. Kraj ten, nienazwany w filmie, mógł znajdować się w dowolnym regionie Bliskiego Wschodu czy Afryki Północnej. W świecie po wydarzeniach z 11 września znalezienie plenerów w tej części świata jest prawie niemożliwe. Jednym z najbezpieczniejszych krajów, w których można kręcić amerykańskie filmy, jest Maroko.

„Kiedy przeczytałem scenariusz, wiedziałem, że będziemy musieli jechać do Maroka” – mówi producent Steve Golin. – „Dwa lata temu nakręciliśmy Babel w Maroku. Panuje tam atmosfera przychylna dla filmowców. Król i rodzina królewska bardzo wspierają działania filmowe w tym kraju”.

Gavin Hood potwierdza te słowa: „Kolejnym powodem do kręcenia zdjęć w Maroku, poza naturalną energią tego kraju, jest to, że od dawna produkuje się tam filmy. Przez to ekipy filmowe i ludzie pracujący przy filmach mają ogromną wiedzę”.

Miasto Marrakesz w Maroku zapewniło filmowcom nie tylko bezpieczeństwo, ale także charakterystyczne walory wizualne.

„Kiedy jeździliśmy po Marrakeszu, byłem zaskoczony paletą kolorów i energią tego starego miasta pełnego cudownych alej. Można postawić kamerę prawie wszędzie i za każdym razem wychodzi doskonałe ujęcie. Dla filmowca takie miasto jest jak marzenie” – mówi Hood.

Maroko słynie także od dawna ze swego rzemiosła – znane są tamtejsze dywany, lampy, mozaiki i ceramika.

Hood wyjaśnia: „Myślę, że styl życia w Maroku, a szczególnie w Marrakeszu, opiera się w znacznej mierze na dotyku. Ludzie wytwarzają różne rzeczy: przedmioty z metalu i drewna, więc ludzie pracujący przy filmie – budujący scenografię lub rekwizyty, obsługujący garderobę czy pracujący w dziale asystującym reżyserowi – mają wyczucie rzemiosła, rozumieją wizualne piękno tamtejszego świata”.

Zdjęcia w Maroku były jednak obarczone pewnymi problemami, które opisuje producent wykonawczy Marcus Viscidi: „Po pierwsze, dotarcie do Marrakeszu z Los Angeles zajmuje około 18 godzin. Dlatego jeżeli coś jest potrzebne, trzeba koniecznie przygotować to przed wyjazdem. Wszelkie materiały, takie jak broń, sprzęt i substancje do efektów specjalnych czy pirotechnicznych, trzeba załatwiać z dużym wyprzedzeniem. Wszystko to musi przejść odprawę celną, a po 11 września przewożenie broni dokądkolwiek na świecie jest trudne, a jeszcze trudniejsze, gdy wiezie się ją na Bliski Wschód czy do Afryki. W Maroku wszystko trzeba planować z wielomiesięcznym wyprzedzeniem i uzyskać zgodę od króla. Trzeba przedstawić wykaz, od którego potem nie ma odstępstw. Jeżeli więc w ostatniej chwili zdecydujesz się, że potrzeba 50 sztuk broni zamiast 40, nie ma szans, by załatwić te 10 dodatkowych sztuk”.

Zdjęcia w Maroku wymagały również współpracy nie tylko z amerykańskimi i marokańskimi technikami. Ekipa miała charakter międzynarodowy. W filmie Transfer członkowie ekipy rekrutowali się spośród mieszkańców RPA, Brytyjczyków, Włochów, Izraelczyków, Egipcjan, Algierczyków, Australijczyków i Sudańczyków.

„To wspaniałe, gdy wchodzi się na plan i widzi ludzi z RPA, Maroka, USA i Wielkiej Brytanii” – mówi Jake Gyllenhaal. – „Panuje niezwykle otwarta atmosfera, którą zresztą kreuje sam Gavin Hood. Myślę, że klimat na każdym planie filmowym kreuje reżyser”.

„Zdjęcia w Maroku z wielonarodową obsadą i ekipą techniczną było zaskakującym doświadczeniem” – dodaje aktor Igal Naor. – „Dla mnie jako Izraelczyka ważne było poczucie bezpieczeństwa, komfort, możliwość nieobawiania się nikogo i niczego... Czułem się tak, jakbym był w Londynie albo Paryżu. To wspaniałe. Spotkałem wielu muzułmanów, z którymi się zaprzyjaźniłem, a po dwóch tygodniach zaczęliśmy zadawać sobie pytania: „Jak możemy ze sobą pracować? Jak możemy się dobrze bawić?” Spójrzcie, jak podobni jesteśmy do siebie. Judaizm i islam to religie bardzo podobne. I to właśnie daje mi wielką radość. Również w Izraelu mam wielu przyjaciół Arabów i Palestyńczyków. Dlaczego nie może być tak zawsze?”.

Gavin Hood dodaje: „Jedną z najfajniejszych rzeczy w tym filmie był fakt, że ekipa składała się z ludzi pochodzących z całego świata, którzy pracowali przy filmie ukazującym zasadniczo konflikt odmiennych kultur rozgrywający się w dzisiejszych niezwykle stresujących czasach. Debaty członków ekipy na tematy poruszane w filmie były wspaniałe, ponieważ miałem okazję obserwować rozwój tych ludzi i ich rosnące zrozumienie dla siebie nawzajem i coraz większą satysfakcję z przebywania razem. Mam nadzieję, że film przypomni nam, że wszyscy jesteśmy ludźmi posiadającymi swoje problemy emocjonalne i potrzeby. Denerwuję się, gdy ludzie chcą rozmawiać o tym, jak bardzo się różnią, zamiast wystarczająco dużo czasu poświęcać temu, co jest w nas podobne”.

Jake Gyllenhaal (Douglas Freeman)

Nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej Jake Gyllenhaal zyskał sobie opinię jednego z najbardziej obiecujących aktorów swojego pokolenia. Dzięki swym przejmującym i różnorodnym rolom filmowym zdobył sympatię widzów i krytyków.

W 2006 roku zdobył nagrody dla najlepszego aktora drugoplanowego od Brytyjskiej Akademii Sztuki Filmowej i Telewizyjnej (BAFTA) oraz National Board of Review, otrzymał także nominacje do Oscara i nagrody SAG za poruszającą kreację w filmie Anga Lee Brokeback Mountain.

Gyllenhaal ostatnio zagrał w Zodiaku Davida Finchera wraz z Robertem Downeyem Jr. i Markiem Ruffalo. Głównym bohaterem chwalonego przez krytyków filmu, opartego na autentycznych wydarzeniach, jest rysownik dziennika „San Francisco Chronicle”, który zaczyna badać tajemnicę Zodiaka, seryjnego zabójcy, który terroryzował San Francisco w latach 60. i 70. XX wieku.

Wśród innych filmów na swoim koncie ma takie obrazy, jak: Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej Sama Mendesa z Jamie’em Foxxem i Peterem Sarsgaardem, Dowód Johna Maddena z Anthonym Hopkinsem i Gwyneth Paltrow, Życiowe rozterki Miguela Artety z Jennifer Aniston i Johnem C. Reillym, Mila księżycowego światła Brada Silberlinga z Dustinem Hoffmanem i Susan Sarandon, Pięknie i jeszcze piękniej Nicole Holofcener z Catherine Keener, kultowy przebój Richarda Kelly’ego Donnie Darko (za który otrzymał nominację w kategorii „Najlepszy aktor” do nagrody Independent Spirit) i Dosięgnąć kosmosu Joe’ego Johnstona z Chrisem Cooperem i Laurą Dern.

Na deskach teatru Gyllenhaal zagrał w nowej realizacji sztuki Kennetha Lonergana „This Is Our Youth” z Anną Paquin i Haydenem Christensenem. Gyllenhaal zdobył za swoją rolę w tym przedstawieniu nagrodę teatralną dziennika Evening Standard dla wybitnego debiutanta.

Reese Witherspoon (Isabella Fields El-Ibrahimi)

Nagrodzona Oscarem Reese Witherspoon jest jedną z najbardziej rozchwytywanych i szanowanych aktorek hollywoodzkich. Witherspoon wychowała się w Tennessee, a do swoich korzeni wróciła w roli June Carter Cash w musicalu biograficznym Spacer po linie. Ta świetna rola przyniosła jej w 2005 roku nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki, nagrodę BAFTA, Złoty Glob, nagrody Screen Actors Guildi New York Film Critics Award oraz wiele innych wyróżnień.

Jej kolejnym projektem jest komedia familijna, zatytułowana Four Christmases, w której zagra u boku Vince’a Vaughna. Premiera filmu planowana jest na lato 2008 roku. Niedawno została globalnym ambasadorem giganta kosmetycznego Avon i będzie pełniła funkcję honorowego członka zarządu Fundacji Avon, będącej największą na świecie organizacją korporacyjną wspierającą akcje na rzecz kobiet na całym świecie.

Mając 14 lat, Witherspoon chciała zostać statystką w dramacie Roberta Mulligana o dorastaniu, zatytułowanym Człowiek z księżyca, ale nieoczekiwanie powierzono jej zagranie głównej roli. Potem nakręciła film przygodowy W sercu Afryki oraz chwalony przez krytyków film Diane Keaton Dziki kwiat wyprodukowany dla stacji Lifetime.

W 1995 roku Witherspoon wystąpiła wraz z Markiem Wahlbergiem w thrillerze Strach i zebrała doskonałe recenzje za rolę w niezależnym filmie Spojrzenie mordercy – wyprodukowanej przez Olivera Stone’a szalonej współczesnej wersji bajki o Czerwonym Kapturku, której premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance i osiągnęła rekordową oglądalność w telewizji HBO.

Witherspoon współpracowała z Paulem Newmanem, Gene’em Hackmanem i Susan Sarandon w thrillerze dramatycznym Roberta Bentona Półmrok, a następnie ujawniła swój talent komediowy w filmie Miasteczko Pleasantville, którego autorem scenariusza i reżyserem był Gary Ross. W filmie tym Witherspoon i Tobey Maguire grali współczesne rodzeństwo uwięzione w bogatym świecie serialu komediowego z lat 50.

W 1999 roku Witherspoon wystąpiła w doskonale ocenionej przez krytyków satyrze Wybory, za rolę w której otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki od National Society of Film Critics oraz nominację do Złotego Globu. Później nagrała Legalną blondynkę, film, który niespodziewanie okazał się wielkim przebojem. Aktorka zagrała w nim Elle Woods – przewodniczącą bractwa uczelnianego, specjalistkę od mody i przyszłą prawniczkę, czym zyskała sobie wielką sympatię kobiet na całym świecie.

Następnie Witherspoon nakręciła Dziewczynę z Alabamy – największą wówczas w historii kobiecą komedię romantyczną, po czym została producentką Legalnej blondynki 2, w której to części Elle Woods angażuje się w polityczne rozgrywki w Waszyngtonie w obronie swego ukochanego pieska rasy chihuahua, Bruisera.

Spółka produkcyjna należąca do Witherspoon, Type A Films, opracowała i wyprodukowała film Penelope, który wkrótce wejdzie do kin. Główne role zagrali w nim Christina Ricci i James McAvoy. Spółka pracuje w tej chwili nad kilkoma innymi projektami.

Ostatnio Witherspoon wystąpiła w roli ducha, który nie może pogodzić się ze śmiercią, w komedii romantycznej Jak w niebie, oraz jedną z najbardziej niezapomnianych postaci w literaturze angielskiej, awansującą na drabinie społecznej Becky Sharpe w rewizjonistycznej wersji powieści Thackeraya, zatytułowanej Vanity Fair. Targowisko próżności.

Alan Arkin (Senator Hawkins)

Alan Arkin zdobył niedawno nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie Mała Miss. Od dawna uważany jest za aktora niezwykle utalentowanego i wszechstronnego, który równie dobrze realizuje się w teatrze, kinie i telewizji. Urodzony w Nowym Jorku Arkin rozpoczął swą karierę w chicagowskiej rewii improwizacyjnej Second City. W ten sposób otrzymał pierwszą rolę na Broadwayu – zagrał głównego bohatera w sztuce Carla Reinera „Enter Laughing”, za którą otrzymał nagrodę Tony.

Po zdobyciu sławy jako broadwayowski aktor i reżyser Arkin doczekał się nominacji do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii „Najlepszy aktor” za swój pierwszy film Rosjanie nadchodzą Normana Jewisona. Po raz drugi był nominowany do Oscara i nagrody New York Critic’s Award za rolę w obrazie Serce to samotny myśliwy. Wśród wielu innych filmów z jego udziałem należy wymienić Doczekać zmroku, Paragraf 22, oryginalną wersję Teściów, Edwarda Nożycorękiego, Glengarry Glen Ross, Matkę Noc oraz Trzynaście rozmów o tym samym. Sam napisał i wyreżyserował dwa filmy krótkometrażowe T.G.I.F. oraz People Soup. Pierwszy z nich otwierał Nowojorski Festiwal Filmowy w 1967 roku, a drugi otrzymał nominację do Oscara.

Arkin wystąpił w chwalonym przez krytyków serialu stacji A&E Prawnicy z Centre Street, którego scenarzystą i reżyserem był Sidney Lumet. Za inne dwie role telewizyjne był nominowany do nagród Emmy – były to kreacje w filmach Akta z Pentagonu dla stacji FX Network oraz Ucieczka z Sobiboru. Wystąpił również gościnnie w roli ojca swojego prawdziwego syna, Adama Arkina, w serialu Szpital Dobrej Nadziei, za którą ponownie otrzymał nominację do Emmy. Widzowie mogli go obejrzeć także w filmach: Pancho Villa we własnej osobie reżysera Bruce’a Beresforda z Antonio Banderasem, a także w nakręconym przez Stevena Soderbergha odcinku antologii filmowej Eros. Ostatnio Arkin wystąpił w filmie Firewall z Harrisonem Fordem oraz Śnięty Mikołaj 3 z Timem Allenem. Aktor użyczył też swojego głosu w produkowanej właśnie animacji zatytułowanej Film o pszczołach.

Poza pracą na planie, Arkin poświęca swój czas muzyce i pisaniu. Jest autorem sześciu książek (wszystkie wydane nakładem wydawnictwa Harper/Collins), z których ostatnią jest książka dla dzieci zatytułowana Cassie Loves Beethoven, opublikowana przez Hyperion. Jedna z jego wcześniejszych książek, zatytułowana The Lemming Condition, od dwudziestu lat cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem czytelników i została uhonorowana przez organizację księgarzy amerykańskich The Book Sellers of America umieszczeniem w zasobach Biblioteki Białego Domu.

Peter Sarsgaard (Alan Smith)

Nominowany do Złotego Globu Peter Sarsgaard jest aktorem znanym ze swej wszechstronności i zdolności wyrażania tego, co często znajduje się pod powierzchownością granych przez niego bohaterów.

Aktora można było ostatnio zobaczyć w filmie Paramount Vantage Year of the Dog, w którym wystąpili także Molly Shannon, John C. Reilly i Laura Dern. Film ten, napisany i wyreżyserowany przez Mike’a White’a, to dramat-komedia o beztroskiej sekretarce, której życie niespodziewanie ulega zmianie po śmierci jej psa.

Niedawno Sarsgaard ukończył prace nad dwoma filmami. Pierwszym z nich jest Elegy, wyreżyserowany przez Isabel Coixet, w którym wystąpili Ben Kingsley i Penelope Cruz. Film oparty jest na powieści Philipa Rotha Konające zwierzę. Drugim jest In the Electric Mist with Confederate Dead, w którym Sarsgaard wystąpił wraz z Tommym Lee Jonesem i Johnem Goodmanem. Obraz wyreżyserował Bertrand Tavernier na podstawie powieści Jamesa Lee Burke’a. Peter zagrał w nim rolę świetnego aktora, który odkrywa przemilczaną zbrodnię podczas kręcenia filmu na bagnach Luizjany.

Jesienią ubiegłego roku aktor zakończył produkcję filmu The Mysteries of Pittsburgh opartego na debiutanckiej powieści Michaela Chabona z 1988 roku. Zaadaptowana i wyreżyserowana przez Rawsona Marshalla Turbera powieść, będąca literackim debiutem Chabona (Cudowni chłopcy), stanowi kronikę ostatnich wakacji młodego Arta Bechsteina, ukazującą jego ekscentryczne grono przyjaciół. Odtwórcami pozostałych głównych ról w filmie są Sienna Miller, Nick Nolte i Jon Foster.

Jesienią 2005 roku widzowie mogli obejrzeć Sarsgaarda w wyprodukowanym przez wytwórnię Universal Pictures obrazie Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej. W wyreżyserowanej przez Sama Mendesa adaptacji bestsellerowych pamiętników Anthony’ego Swofforda z wojny w Zatoce Perskiej udział wzięli również Jake Gyllenhaal i Jamie Foxx. Sarsgaard wystąpił także wraz z Patricią Clarkson i Campbellem Scottem w thrillerze psychologicznym Umierający Galijczyk, napisanym i wyreżyserowanym przez Craiga Lucasa.

Latem 2005 roku Sarsgaard zagrał w wyprodukowanym przez Disney/Imagine Entertainment thrillerze Plan lotu wraz z Jodie Foster. Wyreżyserowany przez Roberta Schwentkego film zarobił na całym świecie ponad 220 mln dolarów.

W 2004 roku Sarsgaard wcielił się w chwaloną potem przez krytyków rolę w filmie biograficznym Kinsey, którego scenarzystą i reżyserem był Bill Condon. Wraz z aktorem na ekranie pojawili się Liam Neeson i Laura Linney. Sarsgaard zagrał młodego protegowanego Kinseya – za swoją drugoplanową kreację otrzymał nominacje do nagród Critics’ Choice i Independent Spirit. Aktor wystąpił także w niezależnym przeboju Zacha Braffa Powrót do Garden State wyprodukowanym dla stacji Fox Searchlight.

Peter Sarsgaard zyskał sobie przychylność krytyków rolą redaktora „New Republic” Charlesa Lane’a w filmie Pierwsza strona Billy’ego Raya. Za tę kreację aktor otrzymał nagrody od zrzeszeń krytyków z Bostonu, San Francisco, St. Louis, Toronto i od National Society of Film Critics, a także nominacje do Złotego Globu i nagrody Spirit w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy”.

Po raz pierwszy zrobiło się o nim głośno, gdy wystąpił w roli przyjaciela Teeny Brandon, a później jej oprawcy i gwałciciela w filmie Nie czas na łzy Kimberly Pierce. Występujący u boku Hilary Swank i Chloe Sevigny Sarsgaard zyskał sobie przychylność krytyków za poruszającą kreację brutalnego recydywisty nieumiejącego pogodzić się z szokującym odkryciem.

Innymi rolami na koncie aktora są kreacje w thrillerze o łodzi podwodnej K-19 wyreżyserowanym przez Kathryn Bigelow, w których wystąpili także Harrison Ford i Liam Neeson, oraz Klucz do koszmaru Iaina Softleya, w którym udział wzięły Kate Hudson i Gena Rowlands.

Sarsgaard ukończył studia aktorskie na Washington University w St. Louis (stan Missouri), po których zadebiutował w sztuce „Laura Dennis” Hortona Foote'a zrealizowanej przez pozabroadwayowski teatr Signature Theatre Company.

Meryl Streep (Corrinne Whitman)

Dwukrotna zdobywczyni nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej i rekordowej liczby czternastu oscarowych nominacji Meryl Streep wystąpiła w niezwykle szerokiej gamie ról, które stanowiły o jej zawodowej ścieżce od desek teatru poprzez kino, aż po telewizję.

Widzowie wkrótce zobaczą Streep u boku Roberta Redforda i Toma Cruise’a w filmie Ukryta strategia, reżyserowanym przez Redforda. W tej chwili aktorka pracuje na planie filmu Mamma Mia, będącego adaptacją broadwayowskiego przeboju musicalowego opartego na piosenkach Abby. W filmie wystąpią również Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgard i Christine Baranski.

Streep zadebiutowała w 1977 roku w filmie Julia, gdzie zagrała wraz z Jane Fondą i Vanessą Redgrave. Za swą drugą rolę kinową, zagraną u boku Roberta De Niro i Christophera Walkena w Łowcy jeleni, Streep otrzymała pierwszą nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej. W kolejnym roku otrzymała Oscara za rolę w filmie Sprawa Kramerów, w którym zagrała wraz z Dustinem Hoffmanem. Później zdobyła trzecią oscarową nominację za Kochanicę Francuza, po czym została uhonorowana Oscarem dla najlepszej aktorki za rolę w obrazie Wybór Zofii, w którym wystąpiła z Peterem MacNicolem i Kevinem Kline’em.

Wśród jej najwcześniejszych filmów w karierze należy wspomnieć o nagrodzonych nominacjami do Oscara rolach w Silkwood Mike’a Nicholsa, Pożegnaniu z Afryką Sydneya Pollacka, Chwastach w reżyserii Hectora Babenco oraz w Krzyku w ciemności Freda Schepisiego, za którą otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Cannes, nagrody New York Film Critics Circle i AFI. Streep wystąpiła również w obrazie Zakochać się z Robertem De Niro, w Zgadze Mike’a Nicholsa i Manhattanie Woody’ego Allena.

W latach 90. Streep pojawiła się w najróżniejszych rolach, w takich filmach jak: Diablica i Pocztówki znad krawędzi, za które otrzymała nominacje do Złotych Globów oraz nominację do Oscara za drugi z tych dwóch filmów, Broniąc życia z Albertem Brooksem, Ze śmiercią jej do twarzy z Goldie Hawn i Bruce’em Willisem, Dom dusz, Dzika rzeka, Co się wydarzyło w Madison County Clinta Eastwooda, za który otrzymała nagrodę SAG oraz nominacje do Złotego Globu i Oscara, Pokój Marvina z Diane Keaton i Leonardo DiCaprio, za który ponownie była nominowana do Złotego Globu, Wczoraj i dziś Barbeta Schroedera, Jedyna prawdziwa rzecz z Renee Zellweger, za który Streep otrzymała nominacje do nagrody SAG, Złotego Globu i Oscara, a także Złotą Kamerę na Festiwalu Filmowym w Berlinie, Taniec ulotnych marzeń oraz Koncert na 50 serc Wesa Cravena, za który Streep po raz dwunasty została nominowana do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej.

Rola Streep z 2003 roku w Godzinach przyniosła jej nominacje do nagrody SAG i Złotego Globu. W tym samym roku za rolę w Adaptacji Spike’a Jonze została uhonorowana Złotym Globem dla najlepszej aktorki drugoplanowej, a także nominacjami do nagrody BAFTA i Oscara. Wśród najnowszych filmów Streep należy wymienić Kandydata, Lemony Snicket’s: Serię niefortunnych zdarzeń, Serce nie sługa z Umą Thurman, Prairie Home Companion Roberta Altmana, Wieczór oraz Diabeł ubiera się u Prady, za który zdobyła Złoty Glob dla najlepszej aktorki i nominacje do Oscara, nagród SAG i BAFTA.

Na scenach teatralnych Streep pojawiła się w 1976 r. w dwóch sztukach „27 Wagons Full of Cotton” oraz „A Memory of Two Mondays”. Za tę ostatnią sztukę zdobyła nagrody Outer Critics Circle Award i Theater World Award oraz nominację do nagrody Tony. Inne produkcje teatralne z jej udziałem to: „Secret Service”, „Wiśniowy sad”, produkcje przygotowywane na Festiwal Szekspirowski w Nowym Jorku Henryk V i Miarka za miarkę, w których zagrała z Samem Waterstonem, musical Bertolta Brechta i Kurta Weilla „Happy End”, „Alice at the Palace”, za którą to sztukę otrzymała nagrodę Obie, wyprodukowane przez Central Park Productions „Poskromienie złośnicy” i „Mewa”, zaś ostatnio aktorka wystąpiła w przygotowanej przez Tony’ego Kushnera adaptacji „Matki Courage”.

Za swoje dokonania telewizyjne w ośmioodcinkowym miniserialu Holocaust i filmie Mike’a Nicholsa dla stacji HBO Anioły w Ameryce aktorka została uhonorowana nagrodami Emmy, a za ten ostatni także Złotym Globem i nagrodą SAG. Streep była także nominowana do Emmy za rolę w Po pierwsze nie szkodzić, który to film także współprodukowała wraz z reżyserem Jimem Abrahamsem.

W 2004 roku aktorka otrzymała nagrodę AFI za całokształt osiągnięć aktorskich.

Omar Metwally (Anwar El-Ibrahimi)

Omar Metwally niedawno wystąpił w nominowanym do Oscara thrillerze Monachium wyreżyserowanym przez Stevena Spielberga. Aktor zyskał sobie przychylność krytyków za rolę Alego, bojownika palestyńskiego, który wciąga agenta Mossadu Avnera (Eric Bana) w dyskusję polityczną i filozoficzną przy papierosie, na klatce opuszczonej kryjówki.

Tuż przed rozpoczęciem pracy na planie Transferu Metwally wystąpił w reżyserowanym przez Jamesa Ivory’ego filmie City of Your Final Destination wyprodukowanym dla Merchant-Ivory Productions. W obrazie tym Metwally wciela się w romantyczną rolę doktoranta, który chce napisać biografię zmarłego latynoamerykańskiego pisarza. Musi jechać do Urugwaju, by uzyskać zgodę od wykonawców testamentu pisarza, którymi są jego brat (w tej roli Anthony Hopkins), jego była żona, Laura Linney, oraz była kochanka, którą gra Charlotte Gainsbourg. Premiera filmu planowana jest na 2008 rok.

Swoją karierę zawodową Metwally rozpoczął w San Francisco, gdzie szkolił się w American Conservatory Theater. Następnie przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie spędził kolejne siedem lat, występując w przestawieniach na Broadwayu i poza nim. W 2004 roku Metwally otrzymał nominację do nagrody Tony za rolę w „Sixteen Wounded”. Był również chwalony za pozabroadwayowską kreację zmagającego się z zaburzeniami emocjonalnymi Arama, który przeżył ormiańskie ludobójstwo, w sztuce „Beast on the Moon” wyreżyserowanej przez Larry’ego Mossa.

Metwally’emu nieobca jest także telewizja – wystąpił w serialach Chirurdzy i Jednostka, a także w pilocie telewizji ABC Twenty Questions.

Metwally, syn imigrantów: Egipcjanina i Holenderki, urodził się w Nowym Jorku, wychował w Południowej Kalifornii, a obecnie mieszka w Los Angeles

Igal Naor (Abasi Fawal)

Urodzony w Izraelu Igal Naor wystąpił w takich filmach, jak Monachium, Miss Entebbe oraz Mumia żyje. Zagrał jednak również w wielu filmach izraelskich, takich jak Dijhad!, Kochavim Shei Shlomi, Dybbuk B’sde Hatapuchim Hakdoshim, Ha oraz Clara Hakedosa. Obecnie pracuje nad rolą Saddama Husajna w koprodukcji stacji HBO i BBC zatytułowanej Across Two Rivers.

Zineb Oukach (Fatima Fawal)

Zineb Oukach urodziła się w Maroku i tam zagrała w kilku filmach. Transfer jest jej amerykańskim debiutem kinowym. Aktorka obecnie mieszka we Francji.

Moa Khouas (Khalid El-Emin)

Urodzony w Algierii Mohammed Khouas wyemigrował do Francji mając kilkanaście lat i od tego czasu wystąpił w filmie Uwodzicielka. We francuskiej telewizji zagrał w serialach Julie Lescaut i Josephine, Ange Gardien. Jego amerykańskim debiutem kinowym był obraz Monachium Stevena Spielberga.

Gavin Hood (reżyser)

Film Tsotsi Gavina Hooda, oparty na powieści Athola Fugarda, zdobył w 2006 roku nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii „Najlepszy film obcojęzyczny”, otrzymawszy wcześniej nagrodę publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Edynburgu w 2005 roku i nagrodę People’s Choice podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto również w 2005 roku.

Po ukończeniu studiów prawniczych w RPA Hood krótko pracował jako aktor, po czym przeniósł się do USA, by tam studiować scenopisarstwo i reżyserię na UCLA. To właśnie tam w 1993 roku otrzymał nagrodę im. Diane Thomas za swój pierwszy scenariusz zatytułowany „Rozsądny człowiek”. Inspiracją do powstania scenariusza była sprawa rytualnego morderstwa. W jury konkursu zasiadali Steven Spielberg, Michael Douglas i Kathleen Kennedy.

Po ukończeniu studiów na amerykańskiej uczelni Hood powrócił do RPA, gdzie zaczął pisać i reżyserować swoje pierwsze dramaty edukacyjne dla nowo powołanego Departamentu Zdrowia, który dopiero zaczynał rozumieć skalę epidemii HIV/AIDS. Za swoją pracę w telewizji edukacyjnej Hood zdobył jedną nagrodę Artes (południowoafrykański odpowiednik Emmy) i był nominowany do kolejnej. W 1998 roku zadebiutował jako reżyser filmu na taśmie 35 mm 22-minutowym obrazem zatytułowanym The Storekeeper. Film zdobył trzynaście międzynarodowych nagród filmowych, w tym Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Melbourne, dzięki czemu został on włączony do oscarowych kwalifikacji w 1998 roku.

The Storekeeper położył fundamenty pod niskobudżetowy debiut kinowy Hooda, którym był Rozsądny człowiek. Na planie tego filmu Hood pełnił rolę scenarzysty, reżysera, współproducenta (z Paulem Raleighem) i odtwórcy jednej z głównych ról wraz z nominowanym do Oscara Sir Nigelem Hawthorne’em. Podczas rozdania Afrykańskich Nagród Filmowych w 2001 roku Hood został nagrodzony w kategoriach „Najlepszy aktor”, „Najlepszy scenariusz” i „Najlepsza reżyseria”. Podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2000 roku magazyn „Variety” obwołał go jednym z „dziesięciu reżyserów, którym należy się bacznie przyglądać”.

Później nakręcił film przygodowy dla dzieci oparty na powieści „W pustyni i w puszczy” polskiego laureata Nobla Henryka Sienkiewicza. Choć akcja filmu rozgrywała się w Afryce, w której wychował się Hood, obraz musiał być zrealizowany po polsku. Korzystając z okazji nakręcenia filmu na taśmie Super 35 mm, Hood przyjął zlecenie i zatrudnił polskiego tłumacza. Po premierze film stał się najbardziej kasowym obrazem w Polsce w 2001 roku i zdobył nagrodę Best of the Fest podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmów dla Dzieci w Chicago w 2002 roku.

Kelley Sane (scenarzysta)

Do pisania scenariuszy Kelley Sane podążał okrężną drogą. Studiował ekonomię, grał zawodowo w tenisa i pracował jako fotograf (robił zdjęcia Kevina Spacey’ego, Charlize Theron i reklamówki dla Pepsi). Swoją karierę rozpoczął w Paryżu, potem pracował jako model w Japonii, pomieszkiwał w Wiedniu, Londynie i Stambule, przez trzy lata zawodowo trudnił się fotografią w Mediolanie i tam właśnie – jak mówi – zaczął „pisać praktycznie z nudów”.

W 1996 roku wyreżyserował swój pierwszy scenariusz, którym była kiczowata, niskobudżetowa komedia muzyczna zatytułowana Francesca Page, wyświetlana w nocnym paśmie na Festiwalu Filmowym w Sundance w 1997 roku.

Steve Golin (producent)

Film Steve’a Golina zatytułowany Babel był nominowany do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w kategorii „Najlepszy film” w 2006 roku. Na swoim producenckim koncie Golin ma między innymi filmy: Zakochany bez pamięci, 50 pierwszych randek, Gra o miłość, Siostra Betty, Być jak John Malkovich, Tysiąc akrów, Gra, Portret damy i Kalifornia.

Golin jest założycielem i prezesem Anonymous Content LLP, spółki zajmującej się opracowywaniem materiałów multimedialnych, produkcją i reprezentowaniem artystów, której siedziba znajduje się w Culver City (Kalifornia). W spółce Golin działa z reżyserami Davidem Fincherem, Neilem La Bute, Davidem Kelloggiem, Gore’em Verbinskim i Markiem Romankiem – wszyscy współpracowali z nim w ramach pierwszej spółki Propaganda Films.

Obecnie, oprócz pracy nad wieloma projektami kinowymi i telewizyjnymi, Golin kieruje działem reklamowym spółki, który w niecały rok stał się jednym z najważniejszych podmiotów reklamowych w branży. Firma wyprodukowała wiele spotów i kampanii reklamowych dla Nike, Intela, Citibanku, United Airlines, Forda, Audi, Coca-Coli, Pepsi i wielu innych koncernów. Z kolei dział wideoklipów, który za teledysk do utworu „Judith” zespołu A Perfect Cicrle (wyreżyserowany przez Finchera) otrzymał nagrodę Billboard Music Video w 200 roku w kategorii „Najlepszy wideoklip hardrockowy nowego artysty”, produkował projekty między innymi dla takich artystów i zespołów, jak Wallflowers, Third Eye Blind, Smashmouth, Filter czy Cypress Hill. Pod kierownictwem Golina dział managementu podpisał umowy uprawniające do reprezentowania przez firmę ponad pięćdziesięciu scenarzystów, reżyserów i aktorów.

Wcześniej, jeszcze jako współzałożyciel Propaganda Films, Golin pomógł w rozwoju kariery między innymi Michaelowi Bayowi, Spike’owi Jonze, Dominicowi Senie, Simonowi Westowi i Antoine’owi Fuqua. W firmie zajmował się także opracowaniem i produkcją wielu znanych projektów telewizyjnych, takich jak The L Word, Beverly Hills 90210, Miasteczko Twin Peaks i uhonorowany nagrodą Peabody miniserial Miejskie opowieści. Golin rozwinął spółkę Propaganda tak, że stała się ona największą spółką produkującą wideoklipy i reklamy na świecie i zdobyła najwięcej w historii nagród MTV Video Awards i Złotych Palm w Cannes.

Golin pomógł zrewolucjonizować branżę teledysków i reklam dzięki wyszukanym i nagradzanym projektom realizowanym dla takich artystów, jak Michael Jackson, Madonna, The Rolling Stones, David Bowie, Bonnie Raitt, George Michael oraz Red Hot Chilli Peppers, a także dla największych reklamodawców na świecie, takich jak Budweiser, AT&T, IBM, Nike, Apple czy McDonald’s.

Marcus Viscidi (producent)

Marcus Viscidi wyprodukował ostatnio filmy Przyjaciele Zacha Braffa i Troje do pary Steve’a Martina. Wcześniej wyprodukował Apartament z Joshem Hartnettem, Drużynę specjalnej troski z Billym Bobem Thorntonem, Nożownika z Tommym Lee Jonesem i Benicio Del Toro, a także filmy Toma Dicillo: Filmowy zawrót głowy, Blondynka, Drugie wcielenie oraz Box of Moonlight.

Pracując w charakterze producenta, Viscidi brał udział w realizacji filmów: Układ prawie idealny Johna Schlesingera z Madonną i Rupertem Everettem w rolach głównych, Szalona miłość z Drew Barrymore i Chrisem O’Donnellem, Courtship Hortona Foote, Pogrzeb wikinga Daniela Petrie, Signs of Life oraz filmowej wersji Lemon Sky Lanforda Wilsona, która zdobyła specjalną nagrodę jury na Festiwalu Filmowym w Sundance.v Viscidi wyprodukował także zrealizowane w ramach antologii filmowej American Playhouse obrazy Katherine Porter Noon Wine i Eudory Welty The Wide Net. Był też producentem pozabroadwayowskiej sztuki Keitha Reddina „Big Time” oraz dramatu „Honour”, uhonorowanego dwiema nominacjami do nagród Tony, w którym wystąpili Jane Alexander i Laura Linney.

David Kanter (producent wykonawczy)

David Kanter jest producentem i menedżerem w spółce Anonymous Content LLP, zajmującej się opracowywaniem materiałów multimedialnych, produkcją i wyszukiwaniem talentów, której siedziba znajduje się w Culver City (Kalifornia).

Kanter pełnił rolę producenta lub producenta wykonawczego na planach wielu filmów, włączając w to debiut reżyserski scenarzysty Jona Kasdana W świecie kobiet będącym koprodukcją Castle Rock i Warner Bros. Independent, w której główne role zagrali Meg Ryan i Adam Brody, a premiera filmu odbyła się w kwietniu 2007 roku, kontrowersyjny film dokumentalny Tony’ego Kaye’a Lake of Fire, wyświetlony po raz pierwszy w 2006 roku podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto, który spółka ThinkFilm wprowadzi na ekrany kin w październiku 2007 roku, zrealizowany dla Universal Pictures obraz Dead I May Well Be, w reżyserii Johna Lee Hancocka, Across the Medicine Line – koprodukcję zrealizowaną we współpracy z National Geographic Films o związkach legendarnego wodza Siuksów Siedzącego Byka i jego protektora z dystryktu Saskatchewan Jamesa Walsha, a także Jeremy Orm is a Pervert wyprodukowany dla ThinkFilm.

Dla potrzeb telewizji Kanter wyprodukował serial To Love and Die in L.A., który na antenę stacji USA Network wejdzie w styczniu 2008 roku, oraz Law & Order: Crime & Punishment – dramatyzowany serial dokumentalny wyświetlany przez telewizję NBC, którego Kanter był współautorem i producentem wykonawczym.

Jak menedżer gwiazd Kanter zgromadził pod swoimi skrzydłami imponującą grupę artystów, do których należą między innymi Patrick Sheane Duncan (scenarzysta, Szalona odwaga, Symfonia życia), Chad Lowe (reżyser/producent, Beautiful Ohio, Chronically Metropolitan), Barry Blaustein (reżyser, Olimpiada i scenarzysta Beyond the Mat, Gruby i chudszy, Bumerang), Donald Margulies (nagrodzony Pulitzerem autor scenariusza do Kolacji z przyjaciółmi, Sight Unseen oraz produkowanego obecnie filmu Keith Moon z Mike’em Meyersem), Edward Neumeier (scenarzysta, Robocop, Starship Troopers), uhonorowany nagrodą Emmy Larry Ramin (Wzbierająca burza, The Ambassador), Stephen Metcalfe (scenarzysta, Wspaniały Joe, Współlokatorzy, Szalony Megs) oraz Lesli Linka Glatter (reżyserka/producentka, Grzeszna propozycja, Koniec niewinności, Kochane kłopoty).

Zanim rozpoczął pracę w Anonymous Content, w 2000 roku był jednym ze współzałożycieli United Talent Agency i osobiście angażował się w realizację filmów dla dużych wytwórni. Były to m.in. Długa droga do domu, Cudotwórca, Far from Home, Dzika rzeka, Tajemnice Los Angeles, Sypiając z wrogiem, Wielki Joe, Starship Troopers, Rushmore, Traffic oraz The Spy Game, a także wiele obrazów niezależnych, takich jak Kolor miłości, Zbrodnie wyobraźni, Signs and Wonders, Kobieta pracująca, Hurly Burly, The Minus Man, Swingers czy O. Pracował również przy wielu prestiżowych pełnometrażowych projektach telewizyjnych, m.in. The Final Days, Stan pogotowia, Truman, Lekcja życia, Witness Protection i Conspiracy, a także przy serialach, takich jak Szpital Dobrej Nadziei, Ich pięcioro i Rodzina Soprano.

Keith Redmon (producent wykonawczy)

Keith Redmon rozpoczął swą karierę w William Morris Agency, gdzie pracował w działach talentów i literackim. Przeszedł na stanowisko menedżerskie do spółki Propaganda Films, w której zajmował się interesami m.in. Davida Slade’a (30 dni nocy), Johna Hillcoata (Propozycja), Cherie Nowlan (Clubland), Steve’a Berry’ego (The Good Life) i Kelleya Sane’a (Transfer).

Obecnie pracuje jako menedżer/producent w firmie Anonymous Content. Kolejnym jego projektem będzie film The Revenant na podstawie powieści Michaela Punkego, który wyreżyseruje David Slade.

Michael Sugar (producent wykonawczy)

W 1991 roku Michael Sugar otrzymał tytuł licencjata z wyróżnieniem w United World College. Później studiował w Brandeis University w Waltham (Massachusetts), gdzie miał zaszczyt wygłosić mowę pożegnalną do absolwentów swojego roku. Potem zrobił doktorat z prawa na wydziale prawa Georgetown University.

W 1998 roku Michael wraz z bratem JB założył spółkę Sugar Brothers Entertainment zajmującą się reprezentowaniem artystów i produkcją. Oprócz Czasu wojny i pokoju wyprodukowanego wspólnie z należącą do Dustina Hoffmana spółką Punch Productions dla wytwórni Paramount i stacji Showtime (nominowanego do nagrody Emmy) firma Sugar Brothers wyprodukowała również „Wintution” – teleturniej dla stacji The Game Show Network wraz z Henrym Winklerem.

Później Michael podjął współpracę z Anonymous Content, spółką zajmującą się szeroko pojętym managementem i produkcją, gdzie reprezentował scenarzystów, reżyserów i aktorów wielokrotnie nagradzanych Oscarami, nagrodami Emmy i Złotymi Globami. Michael znalazł się niedawno w gronie 35 obiecujących menedżerów poniżej 35. roku życia wyłonionych przez magazyn „Hollywood Reporter” w 2006 roku.

Edward Milstein (producent wykonawczy)

Edward L. Milstein kontynuuje trwającą od trzech pokoleń tradycję rodzinną związaną z obecnością w życiu biznesowym Nowego Jorku. Od 1985 roku jest prezesem Timko Contracting Corporation, która wybudowała ponad 5 tys. mieszkań i prawie 186 tys. m2 powierzchni biurowych w Nowym Jorku.

Ponadto Milstein jest prezesem spółki Milford Management, w której wraz z bratem Howardem na co dzień zajmuje się zarządzaniem rodzinnym portfelem nieruchomości mieszkaniowych i komercyjnych.

Do rodziny należy również Emigrant Savings Bank wart 9 mld dolarów, którego kapitał własny wynosi ponad 1 mld dolarów. Kapitał inwestowany jest w telewizje kablowe, spółki świadczące usługi na rynku nieruchomości, podmioty zajmujące się oprogramowaniem komputerowym i spółki internetowe.

Milstein to zapalony kolekcjoner, producent, importer i koneser wina.

Bill Todman Jr. (producent wykonawczy)

Bill Todman Jr. rozpoczął swoją karierę w 1978 roku w nowojorskiej firmie Goodson-Todman Productions, pracując dla swojego ojca – legendarnego producenta i pioniera telewizyjnego Billa Todmana. Młody Todman zajmował się wszystkimi najważniejszymi obszarami działalności rodzinnej spółki, w tym telewizją, nieruchomościami i wydawaniem gazet. W 1980 roku Todman przeprowadził się do Los Angeles, pracując dla spółki Goodson-Todman West, gdzie miał skoncentrować się na produkcji telewizyjnej. Następnie w 1982 roku przeszedł do MGM/UA Television, gdzie pracował jako asystent wykonawczy Thomasa D. Tannenbauma, prezesa MGM/UA TV.

W MGM/UA TV Todman poznał branżę telewizyjną i postanowił zostać producentem, tworząc, promując i sprzedając własne pomysły sieciom telewizyjnym. W 1984 roku Todman przeszedł do 20th Century Fox TV na stanowisko pełnoetatowego wewnętrznego producenta. Jego szefem był wówczas Leslie Moonves, wiceprezes departamentu filmów i miniseriali telewizyjnych. Gdy Moonves podjął pracę w Lorimar Productions, Todman również przeszedł do tej spółki i wspólnie z Joelem Simonem założył Todman-Simon Productions. Ich firma wyprodukowała osiem pilotów telewizyjnych, dwa seriale i jeden film fabularny. Spółka Todman-Simon Productions nie przestała produkować dla Moonvesa również po połączeniu Lorimar-Telepictures z Warner Communications.

Realizując materiały dla telewizji, Todman wraz z Simonem wyprodukował również filmy Poślubiona mafii dla Orion Pictures oraz Wygrać ze śmiercią dla Warner Bros.

W 1995 roku Todman został prezesem Morgan Creek Productions, spółki produkcyjnej zrzeszonej z Warner Bros., a jednocześnie największej niezależnej spółki filmowej tego rodzaju. Todman był odpowiedzialny za opracowywanie, produkcję, postprodukcję, marketing, licencjonowanie i dystrybucję, a zarazem był producentem wykonawczym wszystkich filmów Morgan Creek (m.in. Skradzione serca, Ace Ventura: Zew natury, Diabolique, Incognito, Dzika Ameryka, Zły wpływ księżyca, Pierwsza liga III: Powrót do źródeł, Ściągany, Król i ja) oraz za funkcjonowanie działów animacji i telewizji w spółce.

W 1998 roku Todman odszedł z Morgan Creek, by zająć się produkcją filmu Bardzo dziki Zachód dla wytwórni Warner Bros. W 2000 roku Todman wyprodukował X-Menów dla 20th Century Fox, po czym podjął współpracę w charakterze producenta z firmą Kopelson Entertainment, spółką filmową należącą do 20th Century Fox. W latach 2001–2003 Todman był producentem wykonawczym serialu telewizyjnego Thieves dla ABC/Warner Bros TV oraz wyprodukował film Teściowie dla wytwórni Warner Bros.

W styczniu 2003 roku Todman wraz z magnatem z branży nieruchomości i bankowości Edwardem L. Milsteinem powołali do życia spółkę Level 1 Entertainment, LLC, której zadaniem miało być finansowanie i produkcja filmów. Spółka zrealizowała swój pierwszy film Babcisynek we współpracy z 20th Century Fox i właśnie zakończyła postprodukcję kolejnego obrazu, zatytułowanego Strange Wilderness, którego premiera odbędzie się również poprzez 20th Century Fox 25 stycznia 2008 roku. Oba filmy zostały w pełni sfinansowane przez Level 1 Entertainment i wyprodukowane we współpracy z należącą do Adama Sandlera spółką Happy Madison Productions. Level 1 Entertainment i Happy Madison wspólnie pracują także nad trzema innymi projektami komediowymi, które mają zostać wyprodukowane w ciągu najbliższego roku.

Level 1 Entertainment w całości sfinansuje i wyprodukuje cztery filmy rocznie. Współfinansować będzie trzy filmy w roku, których produkcją nie będzie się jednak czynnie zajmować.

Paul Schwake (producent wykonawczy)

W 2003 roku Paul Schwake dołączył do Bolla Todmana Jr. i miliardera z branży nieruchomości i bankowości Edwarda L. Milsteina w spółce Level 1 Entertainment, LLC, na stanowisku dyrektora operacyjnego. Pierwszym jego projektem był film Babcisynek, realizowany we współpracy z należącą do Adama Sandlera i Jacka Giarraputo spółką Happy Madison Productions, którego premierę wytwórnia 20th Century Fox zorganizowała 6 stycznia 2006 roku. Oprócz obrazu Transfer Level 1 wprowadzi na ekrany kin w styczniu 2008 roku film Strange Wilderness we współpracy z wytwórnią Paramount. W filmie wyprodukowanym wspólnie z Happy Madison występują Steve Zahn, Jonah Hill i Justin Long.

Przed przejściem do Level 1 Schwake pomagał w tworzeniu Spyglass Entertainment Group z Garym Barberem i Rogerem Birnbaumem, w której to spółce przez sześć lat pełnił funkcję dyrektora finansowego. W tym czasie spółka Spyglass wyprodukowała, sfinansowała i wprowadziła na ekrany kin ponad 20 filmów, w tym takie jak: Szósty zmysł, Bruce Wszechmogący, Niepokonany Seabiscuit, Informator, Rekrut, Kowboj z Szanghaju, Rycerze z Szanghaju, Niezniszczalny oraz Hrabia Monte Christo.

Wcześniej Schwake pracował przez siedem lat na stanowisku wiceprezesa ds. finansów w firmie Morgan Creek. W tym czasie spółka Morgan Creek wyprodukowała, sfinansowała i wprowadziła na ekrany kin ponad 30 filmów, m.in. takie jak Robin Hood: Książę złodziei, Ace Ventura: Psi detektyw, Ace Ventura: Zew natury, Młode strzelby, Młode strzelby II, Pierwsza liga, Pierwsza liga II, Ostatni Mohikanin, Prawdziwy romans oraz Dzika Ameryka.

Schwake ukończył studia na Uniwersytecie Stanowym w Kalifornii (CSUN) w 1985 roku, po czym podjął pracę w firmie rachunkowej Price Waterhouse jako audytor zajmujący się klientami z branż: rozrywkowej, hazardowej, bankowej i obronnej.

Dion Beebe (reżyser obrazu, ACS, ASC)

Dion Beebe urodził się w Australii, a wychował w Kapsztadzie w RPA. W czasach licealnych odkrywał możliwości fotografii, jednak potem zainteresował się kinem. Beebe spędził rok w Pretoria Technical College, po czym przeniósł się do Australii, gdzie został przyjęty do prestiżowej szkoły Australian Film, Television and Radio School. Ukończył studia z tytułem licencjata w dziedzinie filmu i telewizji, a jeszcze w czasie studiów otrzymał dwa najważniejsze australijskie wyróżnienia kinematograficzne – nagrodę Australijskiego Instytutu Filmowego oraz nagrodę Złotego Statywu od Australijskiego Związku Operatorów Filmowych.

Przez rok po ukończeniu studiów Beebe z powodzeniem reżyserował wideoklipy, a w 1992 roku został zauważony za sprawą swojego pierwszego, dobrze przyjętego przez krytyków, filmu Crush, który zakwalifikował się do konkursu w Cannes. Przez kolejne sześć lat Beebe nakręcił kilkanaście filmów dokumentalnych i fabularnych. Był jeszcze kilkakrotnie nominowany do nagród Australijskiego Instytutu Filmowego (Praise, What I Have Written) i zdobył nagrodę AFI za film Eternity). Kolejne nagrody Złotego Statywu otrzymał za film krótkometrażowy Down Rusty Down oraz za dokument The Journey.

Zdobywszy zieloną kartę w amerykańskiej loterii wizowej Beebe wraz z żoną, Unjoo Moon, uznał to za znak, że czas przenieść się do Los Angeles. Początkowo nakręcił Moją własną ojczyznę w reżyserii Miry Nair, jeden film dla stacji Showtime, a także Święty dym Jane Campion i Charlotte Gray w reżyserii Gillian Armstrong.

W 2003 roku Beebe otrzymał pierwszą nominację do Oscara za film Chicago, który był także nominowany do nagrody BAFTA. W tym samym roku Australijski Instytut Filmowy przyznał mu nagrodę im. Byrona Kennedy’ego za doskonałość. W kolejnym roku Beebe został uhonorowany przez Australijski Związek Operatorów Filmowych kolejnym Złotym Statywem za obraz Tatuaż. Zdobył nominację do nagrody Amerykańskiego Związku Operatorów Filmowych za film Zakładnik, po czym w 2005 roku za ten sam film otrzymał najwyższe wyróżnienia zrzeszenia krytyków Los Angeles Film Critics oraz BAFTA.

Pierwszego Oscara otrzymał w 2006 roku za obraz Wyznania gejszy. Za pracę przy tym filmie zdobył również nagrodę ASC, BAFTA oraz międzynarodową nagrodę od kwartalnika „Australian Cinematographer”.

Wspólnie z reżyserem Michaelem Mannem Dion nakręcił Policjantów z Miami (2006), a z Robem Marshallem – nominowany do nagrody Emmy program telewizyjny Tony Bennett an American Classic. Ostatnio zakończył zdjęcia do filmu Transfer zrealizowanego wspólnie z kolegą z RPA Gavinem Hoodem.

Barry Robison (scenograf)

Barry Robison może pochwalić się wieloma różnorodnymi filmami na swoim koncie, m.in. takimi jak Hidalgo – ocean ognia, Dick i Jane: Niezły ubaw, Debiutant, Dosięgnąć kosmosu, Miłość i frytki, Highway, Balonowy chłopak oraz Moja rodzina.

Na potrzeby małego ekranu zrealizował między innymi Człowieka, który nie chciał umrzeć, Ojcowski terror, The Water Engine Davida Mameta i spędził 5 lat jako scenograf na planie telenoweli stacji ABC zatytułowanej One Life to Live.

Wcześniej Robison pracował jako scenograf i projektant kostiumów w teatrze i operze. Pracował dla najlepszych amerykańskich teatrów i zespołów operowych: Manhattan Theater Club, Playwrites Horizon, Goodman Theater, Guthrie Theater oraz Long Beach Opera. Jego najnowszym dziełem jest premierowe przestawienie sztuki „Quills” Douga Wrighta w Westwood Playhouse.

Michael Wilkinson (projektant kostiumów)

Ze względu na swoje projektanckie zajęcie Michael Wilkinson zjeździł cały świat. Brał udział w realizacji takich filmów, jak: Babel, 300, Niania w Nowym Jorku, Przyjaciele z kasą, Sky High, Dark Water – Fatum, Wymyśleni bohaterowie, Party Monster, Amerykański splendor, Powrót do Gardem State oraz Milwaukee, Minnesota. Jego kolejnym projektem będzie film Strażnicy.

Wilkinson był również asystentem projektanta na planie filmów Matrix, Daleko od nieba, Romeo i Julia oraz Moulin Rouge!.

Wśród dokonań teatralnych ma wielokrotnie nagradzane kostiumy dla Sydney Theater Company, Opera Australia, The Australian Dance Theater, Radio City Hall oraz Ensemble Theater.

Wilkinson projektuje także na potrzeby imprez specjalnych – stworzył setki kostiumów na ceremonie otwarcia i zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 roku.

Projektant mieszka w Los Angeles. Ukończył studia projektanckie w National Institute of the Dramatic Arts w australijskim Sydney, z którego pochodzi.

Megan Gill (montażystka)

Megan Gill zmontowała film Tsotsi, który w 2005 roku zdobył Oscara w kategorii „Najlepszy film obcojęzyczny”.

Gill urodziła się w Malawi, a wychowała w Johannesburgu w RPA. W 1988 roku rozpoczęła karierę zawodową jako asystentka montażysty. Pomagała na planie wielu południowoamerykańskich i międzynarodowych produkcji kinowych i telewizyjnych, takich jak: Sarafina, Płacz, ukochany kraju, Dobry człowiek w Afryce czy Duch i Mrok.

W 1997 roku Gill została samodzielną montażystką i od tego czasu zrealizowała trzy filmy fabularne i wiele południowoafrykańskich seriali telewizyjnych.

Paul Hepker (kompozytor)

Urodzony w Zimbabwe i wychowany w RPA Paul Hepker odebrał klasyczne wykształcenie fortepianowe. Był dyrektorem muzycznym w Teatrach Narodowych w Pretorii i Kapsztadzie („The Rocky Horror Show”, „West Side Story”). Występował i nagrywał z wieloma artystami południowoafrykańskimi i zagranicznymi, takimi jak Shirley Bassey, Miriam Makeba, Ice Cube i Vusi Mahlasela.W połowie lat 90. odbył światowe tournee jako członek nominowanego do nagrody Grammy zespołu Johnny Clegg and Savuka (Juluka). W 1997 roku przeprowadził się do Los Angeles, by tam kontynuować komponowanie dla produkcji teatralnych i kinowych.

Od dawna należy do znanego zespołu teatralnego Circle X z Los Angeles, z którym zdobył nagrodę Ovation, dwie nagrody magazynu „LA Weekly” i wiele nominacji za pracę w charakterze kompozytora lub dyrektora muzycznego przy takich produkcjach, jak „Grendel”, „Laura Comstock's Bag-Punching Dog” oraz „Romeo & Juliet: Antebellum, New Orleans, 1839”.

W 1999 roku Hepker został finalistą pierwszego konkursu im. Johna Lennona dla kompozytorów piosenek. Jego utwory znalazły się na ścieżkach dźwiękowych filmów Tsotsi, Wieczna północ, Soul Survivor, The Bird Can’t Fly oraz Into The Light. Hepker skomponował muzykę do sześciu serii dokumentalnych stacji Discovery Channel: Akta katastrofy, Impact, America’s Deadliest Season, Into the Firestorm, Najniebezpieczniejszy zawód świata (już piąty sezon) oraz Dzika przyroda (wszystkie dla Original Productions).

Ostatnio zakończył prace nad muzyką do filmu Into the Light – dokumentu ukazującego związany z AIDS kryzys w Tanzanii, w którym wystąpił kenijski piosenkarz Ayub Ogada. Transfer to trzeci film Hepkera zrealizowany wspólnie z Markiem Kilianem. Obaj skomponowali muzykę do obrazu Tsotsi (nagrodzonego w 2005 roku Oscarem w kategorii „Najlepszy film obcojęzyczny”) oraz do koprodukcji holendersko-południowoafrykańskiej The Bird Can’t Fly.

Mark Kilian (kompozytor)

Mark Kilian urodził się i wychował w RPA. Zdobył tytuły licencjata i magistra muzyki na Uniwersytecie w Natalu oraz ukończył kurs komponowania dla kina i telewizji na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Był wielokrotnie nagradzany – otrzymał m.in. nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorów w RPA, stypendium SAMRO dla pianistów, nagrodę Fundacji Sztuk Twórczych z RPA, nagrodę fundacji Harry Oppenheimer Memorial Trust oraz nagrodę Międzynarodowej Organizacji Nauczycieli Jazzu.

Ukończywszy studia na Uniwersytecie Południowej Kalifornii, Kilian został zaproszony do współpracy przez kompozytora Christophera Younga, dzięki czemu mógł przyczynić się do powstania m.in. filmów Psychopata, Gatunek, Zabójcza perfekcja oraz Podwójna świadomość. Później Mark podjął pracę w spółce Machine Head w Wenecji, gdzie pisał muzykę do wielu znanych reklam telewizyjnych. Jego klientami były koncerny Apple, Toyota, Mastercard, IBM, Budwieser, American Express, Coca Cola i Microsoft.

Odkąd w 1997 roku Kilian napisał muzykę do swego pierwszego filmu Lover Girl, udało mu się zrealizować wiele projektów filmowych. Wybrał się do Indii, by tam nagrać muzykę do filmu Santosha Sivana Before the Rains (którego premiera odbędzie się podczas Festiwalu Filmowego w Toronto w 2007 roku). Ostatnio ukończył pisanie muzyki do nagrodzonego filmu dokumentalnego Michaela Skolnika Without the King. Innymi filmami, w których można usłyszeć utwory Kiliana, są: The Animatrix, Kopalnie Króla Salomona, Ikona, Ukryta tożsamość, Sekta 3 oraz Szansa na sukces. Kilian pracował także jako aranżer i dyrygent dla Paula Oakenfolds, Roba D i Juno Reactora przy filmie Matrix Reaktywacja.

Na potrzeby telewizji Kilian komponował muzykę do seriali stacji ABC Day Break i Jake in Progress, a także Kitchen Confidential, F/X, Boarding House: North Shore. Jest również autorem muzyki do gier wideo: „The Matrix: Path of Neo” oraz „Full Spectrum Warrior”. Ostatnio kompozytor napisał i nagrał smyczki do nowej płyty Glenna Hughesa zatytułowanej „Music for the Divine”, którą wyprodukował Chad Smith.

W 2004 roku Kilian wspólnie z Paulem Hepkerem stworzył muzykę do filmu Tsotsi Gavina Hooda, który nagrodzono Oscarem dla najlepszego filmu obcojęzycznego. Również we współpracy z Hepkerem napisał ścieżkę dźwiękową do obrazu The Bird Can’t Fly, będącego koprodukcją duńsko-południowoafrykańską. Transfer to drugi film reżyserowany przez Gavina Hooda, do którego muzykę napisali wspólnie Kilian i Hepker.