1408 (2007)

Doskonale znany w rodzinnym kraju i nominowany do Oscara szwedzki scenarzysta i reżyser Mikael Hafström zwrócił uwagę amerykańskiej publiczności i krytyków błyskotliwym thrillerem Wykolejony, w którym w role kochanków wcielili się Clive Owen i Jennifer Aniston. Jego ostatni projekt – film Pokój 1408, będący adaptacją prozy Stephena Kinga – wprowadza nas w zupełnie inny świat, świat wykreowany przez niekwestionowanego króla horroru.

To drugi angielskojęzyczny film Hafströma. Pierwsze zdjęcia do Pokoju 1408 nakręcone zostały w Londynie. Reżyser pracował ze znakomitą ekipą, w której znaleźli się m. in. jego towarzysze z planu Wykolejonego: nominowany do Oscara montażysta Peter Boyle, kostiumografka Natalie Ward i scenograf Andrew Laws. Do zespołu dołączył znany operator, Benoît Delhomme.

„Przede wszystkim, mieliśmy do dyspozycji świetny scenariusz”, mówi Hafström. Stworzyli go Matt Greenberg, autora powieści „z dreszczykiem” i zdobywcy Złotych Globów – scenarzysta Larry Karaszewski i Scott Alexander. „Mieliśmy także doskonałych aktorów”, dodaje. W roli głównej wystąpił John Cusack, jeden z najpopularniejszych i najbardziej wszechstronnych aktorów w Hollywood, który wcielił się w postać udręczonego pisarza, Mike'a Enslina. Cusack oglądał Zło, dramat Hafströma z 2004 roku, który był nominowany do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny. „Zrobił na mnie piorunujące wrażenie”, opowiada aktor. „Bardzo mi się spodobał i pomyślałem, że musiał nakręcić go ktoś obdarzony wielkim talentem”. „Mikael posiada mądrość, która pozwala mu osiągać takie efekty. Jest Szwedem, a Szwedzi mają jedyne w swoim rodzaju, specyficzne wyczucie”, dodaje. „Kierują się swoją wewnętrzną intuicją.”

Hafström był zachwycony współpracą z Cusackiem, gwiazdorem znanym nie tylko ze względu na swe zasługi dla filmu, ale także jako ulubieniec towarzystwa. „Lubią go zarówno kobiety, jak i mężczyźni”, mówi reżyser. „To właśnie ta umiejętność zjednywania sobie sympatii przełamuje cynizm jego bohatera. Zdolność Cusacka do podbijania ludzkich serc odgrywa zasadniczą rolę dla sukcesu całej narracji”, mówi Hafström. „Było bardzo ważne, aby w momencie, gdy Enslin wyrusza w swą podróż, publiczność chciała mu towarzyszyć”, dodaje. „Nie wystarczy, że widzowie będą go rozumieli i będą wiedzieli, czym się w życiu zajmuje – trzeba, by go jeszcze polubili.”

Aby przygotować się do swojej roli, Cusack przeczytał opowiadanie Kinga, które stało się kanwą dla filmowej narracji. Opowiadanie zostało wydane w 2002 roku w zbiorze Wszystko jest względne. 14 mrocznych opowieści. „To naprawdę przerażająca, ale zarazem dość dowcipna książka”, mówi aktor. „King jest mistrzem prowadzenia narracji, ale ma także swoiste poczucie humoru i wrażliwość na absurd. Wie, w jaki sposób opowiadać historię, by uczynić ją naprawdę gęstą, przerażającą i pulsującą prawdziwym życiem. Nie potrafię wyjaśnić, skąd pisarz wie, co zrobić, by aż tak mocno wystraszyć czytelnika, ani skąd płyną te impulsy, ale King naprawdę przywołuje duchy i demony”, ciągnie Cusack.

Bohater, którego gra aktor, pisze powieści o znanych, nawiedzanych przez upiory domach, a także o innych pozostających w mocy sił nadprzyrodzonych miejscach na świecie, próbując odsłonić wszystkie stojące za nimi mity i legendy. Enslin doświadczył również osobistej, ogromnej tragedii. Reżyser przedstawia go jako zagubionego człowieka cierpiącego wciąż z powodu utraty ukochanej córeczki. „To facet, który pogubił się w życiu”, mówi Hafström. „Jest smutny, przygnębiony i wciąż czegoś szuka.”

Po otrzymaniu kuszącej i niejasnej kartki pocztowej, będącej aluzją do tajemnicy apartamentu 1408, Enslin podejmuje decyzję, że ta historia stanie się materiałem do ostatniego rozdziału jego najnowszej książki o nawiedzanych przez duchy pokojach hotelowych. Pisarz trafia do hotelu Dolphin w Nowym Jorku i poznaje jego dyrektora, Geralda Olina.

„Enslin widzi pokój 1408 jako część swego misternego planu”, mówi Cusack. „Jest przekonany, że jeśli o tym napisze, rezerwacje w hotelu podwoją się. Wkrótce jednak zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a miejsce zamienia się w prawdziwy Hotel California ze słynnego utworu zespołu The Eagles”, opowiada aktor. „Pokój zyskuje własną osobowość i staje się jednym z bohaterów. Atakuje pisarza.” „Mike Enslin w pokoju 1408 spotyka się z horrorem w postaci swoich własnych demonów”, mówi Hafström. „I musi je pokonać.”

Samuel L. Jackson wcielił się w postać Olina, bohatera, który w opowiadaniu odgrywa mniej znaczącą rolę niż w filmie. „Uwielbiam sposób, w jaki pracuje Sam”, mówi Cusack. „Przychodzi mi na myśl wielu ludzi, którzy mogliby zagrać Olina, ale w końcu i tak na liście zostaje Sam Jackson – jeżeli on mówi ci, żebyś nie wchodził do tego pokoju, to rzeczywiście nie powinieneś tego robić.”

„Olin jest dyrektorem hotelu od niedawna i jest z tego bardzo dumny”, opowiada Jackson o swoim bohaterze. „Próbuje powstrzymać ludzi przed wynajmowaniem pokoju 1408. Jest jeden powód, dla którego, jak sam mówi, nie chce przygotować go dla gości. Od czasu, gdy jest zatrudniony w hotelu, w tym pokoju miały miejsce cztery tajemnicze śmierci. I to nie było przyjemne doświadczenie.”

W skład głównej obsady weszła również Mary McCormack, która gra zobojętniałą żonę pisarza, Lilly. Aktorka nie zetknęła się wcześniej bliżej z pracą Hafströma, ale jej bratowa jest dobrą przyjaciółką reżysera. „Wrzeszczała na mnie, że nie znam na pamięć każdej minuty z jego filmów”, śmieje się aktorka. „Moja rodzina, przyjaciele i wszyscy ludzie w Los Angeles, którzy pracowali z Hafströmem, są nim po prostu zachwyceni. Wiedziałam, że jestem w dobrych rękach. Jeśli chodzi o Stephena Kinga, potrafi wprowadzić czytelnika w stan drżenia lepiej niż ktokolwiek inny”, dodaje aktorka. „I robi to w sposób tak wiarygodny i prawdopodobny, że wszystko staje się jeszcze bardziej przerażające.” McCormack była zaintrygowana złożoną relacją pomiędzy Mike'em i Lilly. „Widać w tym związku wspomnienia z czasu, gdy wszystko układało się normalnie, ale od czasu śmierci ich córki nic już nie jest takie samo”, wyjaśnia. „W ciągu tych lat stali się zniechęceni, ale myślę, że nadal się kochają. Oboje wpadli w pułapkę – nie rozmawiają o tym, co się stało, nie obnoszą się ze swą żałobą w podobny sposób i nie mają sobie nic do powiedzenia z wyjątkiem tego, że żadne z nich nie chce na ten temat rozmawiać.”

McCormack zachwyca się tym, jak scenariusz wprowadza nowe elementy do – wydawałoby się – wyeksploatowanego już gatunku. „Swoista mądrość tego filmu jest zawiła, ale przemawia do mnie. To sprawia, że film jest naprawdę interesujący”, mówi aktorka. „To nie jest do końca horror, bo nie ma tutaj elementów typowych dla slasher movie, ale jest naprawdę przerażający. Mamy raczej do czynienia z rodzajem opowieści o duchach połączonej z thrillerem psychologicznym. Oglądając zakończenie właściwie trudno być do końca pewnym, co należy do rzeczywistości, a co powstało jedynie w umyśle Mike'a.”

Balansowanie na cienkiej granicy fantazji i rzeczywistości jest główną osią filmu. „Pokój 1408 ma swoistą logikę rodem ze snu”, mówi Cusack. „Niektóre rzeczy, które widzi Mike, mogłyby przydarzyć się naprawdę. Ale też mogłyby być – a może są – jego najgorszym nocnym koszmarem.” Ten pokój nawiedzany jest przez ducha, który manipuluje prawdą. Cokolwiek przydarza się tym, którzy tu się znajdą, przychodzi wprost z ich własnej przeszłości i wciąga ich w nią na powrót. „Mike zaczyna mieć wizje, ale tak naprawdę wszystko to już go spotkało, zatem są one na wpół prawdziwe”, mówi aktor. „Mike widzi członków swojej rodziny, poprzednie związki i zmarłych, z którymi miał jakieś nie zakończone porachunki.”

„To raczej rodzaj metafizycznej gry a nie horror. Nie można być do końca pewnym, czy pokój hotelowy „robi” to Enslinowi, czy po prostu wyobraźnia płata mu koszmarne figle”, ciągnie aktor. „Film zrobiony jest w taki sposób, by skłonić widza do myślenia, przestraszyć go i sprawić, że będzie czuł się tak, jakby popadał w szaleństwo i cierpiał na rozdwojenie jaźni.”

Przez większą część filmu Cusack pozostaje zupełnie sam, mocując się jedynie z demonami swojego bohatera uwięzionego w hotelowym pokoju. „To było prawdziwe wyzwanie, ponieważ nie można było się stąd wydostać”, przyznaje Cusack. „I tak naprawdę nie wiesz, czy zdołasz to zrobić.”

„Wyzwaniem było mieć jednego aktora i pracować z nim przez tyle czasu w jednym pokoju”, zgadza się Hafström. „To nie przypomina raczej konwencjonalnej fabuły. Trzeba włożyć mnóstwo wysiłku, dysponując bardzo ograniczonymi środkami wyrazu i zrobić wszystko, by uczynić tę historię interesującą. Nie zdziałalibyśmy wiele bez Johna i jego energii”, przyznaje reżyser. „Sądzę, że dla niego to był wciągające doświadczenie i zarazem wyzwanie aktorskie.”

Cusack nie chciał, by film był zanadto wypełniony komputerowo wygenerowanymi efektami. Hafström zgadzał się z nim. „Było dla mnie bardzo ważne, by Pokój 1408 nie stał się jednym wielkim pokazem efektów specjalnych”, mówi. „Nie chciałem, by widzowie po wyjściu z kina mówili: „Jeszcze jeden popis faceta od techniki.”

„W drugim czy trzecim akcie zaczynają dziać się rzeczy dość niesamowite, ale przeważnie to jestem sam w pokoju i co najwyżej ludzie odgrywający duchy i głosy”, podkreśla Cusack. „To zupełnie nie wyglądało tak, jakbyśmy tylko udawali te wszystkie rzeczy.” Materiał z efektami specjalnymi został użyty, by stworzyć bardziej wyrafinowane sekwencje filmu. „Woda wlewająca się do pokoju, pokój zamieniający się w statek, rysująca i rozpadająca się ściana – wszystko to, na ile tylko się dało, staraliśmy się robić naprawdę”, mówi Hafström. „Szwedzi nigdy nie kręcili filmów opartych o bardzo skomplikowane efekty specjalne. To nauczyło mnie radzić sobie z tego typu przeszkodami.”

Prócz wyzwania, jakim były kwestie techniczne, problem dla reżysera stanowiło zakończenie. „Opowiadanie Kinga nie ma zbyt filmowego finału”, mówi reżyser. „Bardzo długo się nad tym zastanawialiśmy i dyskutowaliśmy o innych możliwych wersjach.” Hafström obiecał widzom, że na DVD otrzymają alternatywne propozycje zakończenia filmu. „Po pierwszych testowych pokazach zdecydowaliśmy się na takie rozwiązanie, jakie mamy obecnie, ponieważ byliśmy przekonani, że jest najbardziej satysfakcjonujące – zarówno dla publiczności, jak i dla bohaterów i nas samych. „Nakręciliśmy większość materiału, zanim poznaliśmy zakończenie”, mówi reżyser. „W tej sytuacji było niezmiernie trudno przewidzieć wcześniej kierunek działania.” A co zrobiliby sami aktorzy, gdyby przyszło im zanocować w pokoju 1408?

„No cóż, zostałbym w pokoju 1408, to w końcu hotel. Pomyślałbym sobie, że przecież w każdej chwili mogę wyjść”, mówi John Cusack. „Ale raczej nie odbyłbym tak długiej podróży, by odwiedzić miejsce nawiedzane przez duchy. Za bardzo bym się bał.”

„Ja prawdopodobnie trzymałbym się z daleka od tego pokoju”, twierdzi Samuel L. Jackson, który pamięta, że w dzieciństwie był bardzo przesądny.

„A dlaczego miałabym zostawać w 1408? Jest tyle innych pokoi”, śmieje się Mary McCormack. „W zasadzie nie boję się duchów. Ale skoro są inne pokoje...”

Jeśli chodzi o Hafströma, to ma nadzieję, że film rozpali wyobraźnię publiczności. „Wierzę, że widzowie potraktują wyprawę Mike'a Enslina jak swoją własną. Chciałbym, by czuli się zaskoczeni. By zadawali sobie pytanie: Co przytrafiło mi się w 1408? No i przede wszystkim, chciałbym, żeby dobrze się bawili”, mówi reżyser. „Pokój 1408 to doskonała rozrywka!”

John Cusack (Mike Enslin)

Dzięki imponującej liście ról zagranych w ciągu ostatnich dwóch dekad John Cusack stał się jednym z najbardziej cenionych i poważanych aktorów Hollywood swojego pokolenia. Od dawna zbiera pochwały krytyków – zarówno za swe kreacje dramatyczne, jak i komediowe. Tego lata aktor będzie gwiazdą dwóch wielkich premier – The Martial Child oraz Pokoju 1408.

Pod koniec tego roku widzowie będą mogli również obejrzeć Cusacka w niezależnej produkcji Grace Is Gone. Film miał swoją premierę na festiwalu w Sundance tego roku i zdobył Nagrodę Publiczności. Cusack zagrał tutaj Stanleya Phillipsa, młodego ojca, który zabiera swe dwie córki w niezwykłą podróż, ponieważ nie potrafi powiedzieć im, że ich matka, Grace, zginęła w Iraku.

Cusack użyczył także swego głosu postaci Igora w animowanej komedii Exodus Film Group, która wejdzie do kin 24 października przyszłego roku.

Aktor niedawno ukończył zdjęcia do Brand Hauser: Stuff Happens, w którym występuje wspólnie z Joan Cusack, Marissą Tomei, Hilary Duff i Benem Kingsley’em. Cusack gra tu płatnego zabójcę, którego zadaniem jest zamordowanie szefa jednego z wielkich koncernów.

W 2005 roku Cusack wystąpił wspólnie z Billy’m Bobem Thorntonem w czarnej komedii Zimne dranie. Nakręcony na podstawie książki Scotta Phillipsa i wyreżyserowany przez Harolda Ramisa film wyprodukowany został przez Focus Features. Rok wcześniej aktor pojawił się w Ławie przysięgłych, u boku takich hollywoodzkich sław jak Gene Hackman i Dustin Hoffman.

W 2003 roku Cusack wraz z Amandą Peet, Alfredem Moliną i Rayem Liottą wziął udział w produkcji thrillera Tożsamość w reżyserii Jamesa Mangolda. W kontrowersyjnym obrazie wytwórni Lions Gate z 2002 roku Przyjaciel Hitlera (reżyserem był Menno Meyjes) aktor stworzył portret Maxa Rothmana, eleganckiego i wyrafinowanego byłego oficera kawalerii, który wraca do rodzinnego Monachium, by zająć się prowadzeniem galerii sztuki. Tutaj poznaje dobrze zapowiadającego się malarza, którym okazuje się być młody Adolf Hitler (w tej roli wystąpił Noah Taylor).

Rok wcześniej aktor zdobył nominację do Złotego Globu za Najlepszą Rolę Komediową za kreację w adaptacji powieści Nicka Hornby'ego Przeboje i podboje.

W 1999 roku aktor zagrał w głośnym obrazie Być jak John Malkovich. Ta rola przyniosła mu nominację do nagrody Independent Spirit Award dla Najlepszego Aktora. W tym samym roku wystąpił w dramacie napisanym i wyreżyserowanym przez Tima Robbinsa Cradle Will Rock. Cusack zagrał także wraz z Billy Bobem Thorntonem, Angeliną Jolie i Cate Blanchett w komedii Mike'a Newella Zmęczenie materiału. W tym samym roku wystąpił w produkcji HBO – klasycznym westernie Bez litości, wyreżyserowanym przez jego ojca, Dicka Cusacka.

W 1998 roku aktor zagrał w wielkiej epopei z okresu II wojny – adaptacji głośnej powieści Jamesa Jonesa Cienka czerwona linia w reżyserii Terrence’a Malicka. Rok wcześniej wystąpił w filmie Zabijanie na śniadanie, gdzie partnerowali mu Joan Cusack, Dan Aykroyd i Minnie Driver.

Również w 1997 roku aktor wystąpił w obrazie Con Air – lot skazańców wspólnie z Nicolasem Cage'em, Johnem Malkovichem i Steve'em Buscemi. Zagrał też z Kevinem Spacey’em w produkcji Północ w ogrodzie dobra i zła. Film został wyreżyserowany przez Clinta Eastwooda na podstawie opartej na faktach powieści Johna Berendta pod tym samym tytułem. Cusack stworzył tutaj portret Johna Kelso, autora i narratora całej opowieści.

Ponadto użyczył swego głosu w animowanym filmie wytwórni Fox Anastazja, a partnerowali mu Meg Ryan, Christopher Lloyd i Kelsey Grammer.

W 1995 roku aktor wraz z Alem Pacino wystąpił w wyreżyserowanym przez Harolda Beckera thrillerze politycznym Ludzie miasta, a rok wcześniej współpracował z Woody Allenem, który obsadził go w swych Cieniach we mgle. Cusack zagrał także Davida Shayne'a w słynnych Strzałach na Broadwayu.

Inne filmy z udziałem Johna Cusacka to: Droga do Wellville, Barwy prawdy, Telepasja, Stań przy mnie i Lepiej umrzeć. Ponadto aktor znany jest z wielu komedii romantycznych, jak choćby Igraszki losu Petera Chelsoma (z Kate Beckinsale) czy Ulubieńcy Ameryki (z Julią Roberts, Catherine Zeta-Jones i Billy Crystalem).

Cusack zwrócił na siebie uwagę publiczności występując w latach 80. w takich klasykach jak Pewna sprawa, Nic nie mów czy Szesnaście świeczek.

Samuel L. Jackson (Gerald Olin)

Jackson zrobił niezatarte wrażenie kreacją Julesa, filozofującego zabijaki w Pulp Fiction Quentina Tarantino. Za tę rolę zdobył nominację do Oscara i Złotego Globu oraz nagrodę British Academy of Film and Television Arts dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego. Niedługo potem zagrał w filmie Black Snake Moan, nakręconym w Memphis przez Craiga Brewera (twórcę między innymi Hustle & Flow). Jackson stworzył tutaj portret bluesmana Lazarusa, który chce się „zaopiekować” młodą, białą nimfomanką, zagraną przez Christinę Ricci.

W ubiegłym roku Jackson wystąpił w produkcji Węże w samolocie w reżyserii Davida Ellisa, oraz w Home of the Brave Irwina Winklera. Użyczył także głosu w Afro Samurai.

Niedługo po zakończeniu zdjęć do Pokoju 1408 Jackson rozpoczął pracę nad Resurrecting the Champ, gdzie gra bezdomnego boksera-alkoholika, który zaprzyjaźnia się z dziennikarzem (Josh Hartnett) pragnącym opisać jego dni chwały na ringu. Aktor wystąpił ostatnio także w Jumper Douga Limana i w thrillerze science-fiction Cleaner Renny'ego Harlina, w którym partnerują mu Hayden Christiansen i Eva Mendes. Jackson rozpoczął też produkcję Black Water Transit w reżyserii Tony'ego Kaye oraz Lakeview Terrace Neila LaBute z Ashtonem Kutcherem.

W 2006 roku aktor zagrał w dramacie Kolor zbrodni Joe Rotha, a przedtem w komedii Ja, twardziel wraz z Eugene'em Levy. Rok wcześniej wspiął się na szczyt box-office'u w pierwszy weekend dystrybucji filmu Trener. Zagrał tutaj trenera szkolnej drużyny koszykarskiej, Kena Cartera, który stał się wzorem i wspierał uczniów zarówno uprawiających sporty, jak też odnoszących sukcesy w nauce.

Wystąpił także w niezależnej produkcji In My Country, filmie zrealizowanym na podstawie bestsellerowej książki południowoafrykańskiego pisarza, Antije Kroga, zatytułowanej Country of My Skull. Zagrał tutaj amerykańskiego reportera, który musi stanąć oko w oko z konsekwencjami apartheidu.

W 2005 roku aktor wystąpił również w roli Agenta Augustusa Gibbonsa w XXX 2: Następny poziom oraz jako Mace Windu w Gwiezdnych wojnach (Epizod III: Zemsta Sithów). W 2004 roku Jackson użyczył swego głosu Mrożonowi w animowanej komedii Inienamocni, która również przyciągnęła do kin rekordową liczbę widzów.

Rok wcześniej aktor wystąpił w produkcji S.W.A.T. Jednostka specjalna w reżyserii Clarka Johnsona. W 2002 roku aktor wraz z Benem Affleckiem wystąpił w Zmianie pasa. W tym samym roku zagrał też w Formule z Robertem Carlyle'em, w thrillerze science-fiction XXX oraz w Wojnach gwiezdnych (Epizod II: Atak klonów) George'a Lucasa. Rok wcześniej widzowie mogli oglądać Jacksona w Tajemniczej zbrodni Kasi Lemmonsa – historii nowojorskiego bezdomnego, który trafia na ślad morderstwa. Był to już drugi wspólny projekt aktora z Kasi Lemmonsem – wcześniej pracowali razem na planie głośnego Rozlewiska uczuć, którego Jackson także był współproducentem. W 2000 roku razem z Bruce'em Willisem wystąpił w sensacyjnym dramacie M. Nighta Shyamalana Niezniszczalny.

Aktor zagrał też tytułową rolę w filmie Johna Singletona Shaft oraz w Regulaminie zabijania. Ponadto aktor wystąpił w Piekielnej głębi Renny'ego Harlina, w Purpurowych skrzypcach Francois Girarda, w Wojnach gwiezdnych (Epizod I: Mroczne widmo) George'a Lucasa, w Negocjatorze i w swym pierwszym filmie zrealizowanym wraz z Quentinem Tarantino – Jackie Brown. W 1996 roku zagrał wspólnie z Sandrą Bullock, Matthew McConaugheyem i Kevinem Spaceyem w adaptacji powieści Johna Grishama Czas zabijania.

Jackson wystąpił także z Bruce'em Willisem w Szklanej pułapce 3, największym hicie roku 1995. Zagrał też w filmie Spike'a Lee Malaria.

Pozostałe filmy z udziałem Samuela L. Jacksona to między innymi: Amnezja, Paragraf 187, Kula, Długi pocałunek na dobranoc, Sydney, Pocałunek śmierci, Dwie matki, Amos i Andrew, Ragtime, Morze miłości, Książę w Nowym Jorku, Ray, Rób co należy, Szkolne oszołomienie, Czarny Blues, Chłopcy z ferajny, Strictly Business, Białe piaski, Czas patriotów, Uciec od codzienności, Ojciec i synowie, Miasto Aniołów 2, Fresh i Prawdziwy romans.

Mary McCormack (Lily Enslin)

Mary McCormack występowała ostatnio w nagrodzonym serialu NBC Prezydencki poker. Zagrała również w politycznym serialu HBO, reżyserowanym przez Stevena Soderbergha i George'a Clooneya K-Street, a także w miniserialu USA Network Przemyt Stephena Hopkinsa (twórcy przeboju 24 godziny) oraz w komedii Dickie Roberts: kiedyś gwiazda wraz z Davidem Spade'em.

Niedawno aktorka wystąpiła w filmie Right at Your Door, który miał swą premierę na festiwalu w Sundance w 2006 roku. Znakomita kreacja w Częściach intymnych, gdzie zagrała razem z Howardem Sternem, przyniosła jej uznanie krytyki na całym świecie. Po tym sukcesie zaangażowała się w broadwayowski projekt Sama Mendesa i Roba Marshalla, Cabaret, w którym odtwarzała postać Sally Bowles (na scenie Roundabout Theater Company).

Wśród osiągnięć aktorki warto wymienić ponadto filmy takie jak: K-Pax z Jeffem Bridgesem i Kevinem Spaceyem, Madison z Jimem Caviezelem i Bruce'em Dernem, High Heels and Low Lifes z Minnie Driver, Mystery Alaska z Russellem Crowe, Other Voices ze Stockard Channing i Campbellem Scottem, Liga złamanych serc, Wojna na grzebienie, Charlie Cykor z Sandrą Bullock i Liamem Neesonem, Prawda o tobie..., Prawdziwa zbrodnia Clinta Eastwooda, Dzień zagłady Mimi Leder ze Stanleyem Tuccim, Dzień ojca czy Cud na 34 ulicy.

McCormack zagrała również w londyńskim wystawieniu sztuki Neila LaBute Bash, gdzie wystąpiła wspólnie z Mattew Lillardem, a także w wyreżyserowanych przez Davida Warrena spektaklach My Marriage to Ernest Borgnine i A Fair Country. Do najważniejszych ról telewizyjnych aktorki należy kreacja Justine Appleton w serialu Stevena Bochco Morderstwo.

Mikael Hafström (reżyseria)

Mikael Hafström urodził się w Lund, w Szwecji. Studiował film na Uniwersytecie Sztokholmskim, a następnie w Shool of Visual Arts w Nowym Jorku. Swą karierę rozpoczął od pisania recenzji filmowych jako wolny strzelec, a później podjął pracę asystenta reżysera i scenarzysty w szwedzkiej telewizji. W 1995 roku wyreżyserował swój pierwszy film Vendetta. Był też reżyserem i współscenarzystą nagrodzonych obrazów Dni jak ten oraz Zło (nominacja do Oscara w 2003 roku). Oprócz Pokoju 1408 do ostatnich zrealizowanych projektów Hafströma należą Duch topielca (2004) i Wykolejony (2003).

Stephen King (autor opowiadania, na podstawie którego powstał film)

Stephen Edwin King przyszedł na świat w Portland w stanie Maine jako drugi syn Donalda i Nellie Ruth Pillsbury King. Po rozstaniu rodziców, które nastąpiło, gdy Stephen był maleńkim dzieckiem, on i jego starszy brat David byli wychowywani przez matkę. Część dzieciństwa spędził w Fort Wayne w Indianie, gdzie mieszkała rodzina jego ojca, oraz w Stratford w Connecticut. Gdy chłopiec miał jedenaście lat, matka zabrała synów na dobre do Durham w Maine.

Mały Stephen uczęszczał do szkoły w Durham, a następnie do Lisbon Falls High School, którą ukończył w 1966 roku. Na drugim roku studiów na uniwersytecie stanowym w Maine (w Orono) King redagował kolumnę cotygodniowej gazety akademickiej „The Maine Campus”. Był też zaangażowany w studenckie życie polityczne i należał do Senatu Studentów. Aktywnie wspierał antywojenny ruch w campusie Orono, krytykując działania rządu z pozycji konserwatywnych – przekonywał, że wojna w Wietnamie jest sprzeczna z amerykańską konstytucją. Po uzyskaniu dyplomu na wydziale anglistyki w 1970 roku King uzyskał kwalifikacje do nauczania języka w szkole średniej. Rok później, w styczniu 1971 roku ożenił się z Tabithą Spruce, którą poznał w uniwersyteckiej bibliotece, gdzie oboje pracowali będąc studentami. Ponieważ King nie mógł przez jakiś czas znaleźć posady nauczyciela, utrzymywał rodzinę pracując w pralni przemysłowej, a także udzielając korepetycji i okazyjnie publikując krótkie teksty w męskich czasopismach.

Pierwszym liczącym się opowiadaniem Kinga była wydane w 1967 roku Szklana podłoga. W pierwszych latach małżeństwa kontynuował pisanie do magazynów dla mężczyzn. Wiele z tych opowiadań ukazało się potem w rozmaitych antologiach.

Jesienią 1971 roku King rozpoczął pracę nauczyciela angielskiego w szkole w Hampden w stanie Maine. Wieczorami i w weekendy nadal pisał opowiadania, zaczął też pracę nad powieścią. Wiosną 1973 roku wydawnictwo Doubleday & Co przyjęło do druku jego pierwszą powieść Carrie. W Dniu Matki Stephen usłyszał od swego wydawcy, Billa Thompsona, że powinien poważne pomyśleć o rzuceniu posady nauczyciela i zająć się literaturą na pełny etat. Pod koniec lata tego roku powiększona już rodzina Kingów przeniosła się na południe stanu ze względu na pogorszenie się zdrowia matki pisarza. Wynajęli dom w Sebago Lake w North Windham, gdzie Stephen w małym pokoju pisał swą kolejną powieść Miasteczko Salem. Wkrótce jego matka zmarła na raka w wieku 59 lat.

Carrie została wydana wiosną 1974 roku. Jesienią tego samego roku Kingowie opuścili Maine i przenieśli się do Boulder w stanie Colorado. Mieszkali tam niespełna rok i w tym czasie Stephen napisał Lśnienie, którego akcja toczy się w Colorado. Po powrocie do Maine latem 1975 roku nabyli dom w Lakes Region na zachodzie stanu. Tutaj pisarz stworzył Bastion, którego większa część umiejscowiona została w Boulder. Tutaj również powstała Martwa strefa.

W 1977 roku Kingowie spędzili trzy miesiące w Anglii; planowali pozostać rok, skrócili jednak pobyt i wrócili do Stanów w grudniu. Kupili również nowy dom w Maine, w Center Lovell. Mieszkali tam przez rok, a następnie przenieśli się do Orrington nieopodal Bangor, by Stephen mógł prowadzić kursy twórczego pisania na uniwersytecie w Orono. Rodzina powróciła do Center Lovell wiosną 1979 roku, a w 1980 nabyła kolejny dom w Bangor.

Kingowie mają trójkę dzieci: Naomi Rachel, Joe Hilla i Owena Phillipa oraz trójkę wnuków.

Pisarz ma pewne doświadczenia aktorskie – zagrał kilka epizodów w ekranizacjach swoich książek, a także całkiem sporą rolę w filmie George'a Romero Rycerze na motorach. Jego syn, Joe Hill, wystąpił w Koszmarnych opowieściach w 1982 roku. Stephen zadebiutował także jako reżyser i scenarzysta w filmie Maksymalne przyspieszenie, nakręconym na podstawie jednego z jego opowiadań w 1985 roku. Razem z żoną uczą w miejscowej szkole średniej, prowadzą także szeroko zakrojoną działalność charytatywną. Pisarz otrzymał w 2003 roku medal za wybitny wkład w literaturę amerykańską, przyznawany przez The National Book Foundation.

Matt Greenberg (adaptacja)

Matt Greenberg ukończył Yale (specjalizował się w historii średniowiecza), a następnie występował i pisał sztuki dla prestiżowej londyńskiej Central School of Speech Drama. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych skupił swoje zainteresowania na tworzeniu scenariuszy – szybko sprzedał pierwszy z nich i rozpoczął obiecującą karierę w filmie. Niedawno ukończył pracę nad remake'em obrazu Irwina Allena Wyprawa na dno morza.

Jego adaptacja powieści Joe Delaneya Spook’s Apprentice będzie wkrótce realizowana przez Warner Bros. Ostatnio scenarzysta pracuje nad adaptacją powieści C. S. Lewisa Listy starego diabła do młodego dla Walden Media.

Ponadto Greenberg był scenarzystą Armii Boga II i Halloween – 20 lat później oraz Władców ognia. Pracował też wiele dla telewizji – pisał scenariusze, był również producentem. Między innymi zrealizował pilota Midnight Sun dla Fox Television. Stworzył również The Invisible Man dla Sci-Fi Channel, który wyświetlany był przez wiele lat i stał się kultowym serialem. Inne osiągnięcia Greenberga to The Fair-Haired Child i popularny serial Mistrzowie horroru.

Scott Alexander i Larry Karaszewski (scenariusz)

Są znani jako autorzy najbardziej niezwykłych biografii filmowych. Napisali scenariusz do głośnego obrazu Ed Wood, za który otrzymali nominację do nagrody za Najlepszy Scenariusz, przyznawanej przez Writers Guild. Niedługo potem powstał Skandalista Larry Flynt, uhonorowany Złotym Globem za Najlepszy Scenariusz, jak również specjalną nagrodą przyznawaną przez Writers Guild za występowanie w obronie konstytucyjnych i obywatelskich praw oraz swobód. Znakomity duet stworzył również scenariusz do filmu Człowiek z księżyca, historię życia Andy Kaufmana. Wszystkie trzy scenariusze zostały opublikowane w formie książkowej.

Debiutem Alexandra i Karaszawskiego w roli producentów był Auto Focus – biografia Boba Crane'a. Byli również scenarzystami i reżyserami komedii Ofiary losu. Ponadto stworzyli scenariusze do filmów takich jak: Agent Cody Banks, Kochany urwis, Kochany urwis 2 i Sprytne kocisko. Kochany urwis został później przeniesiony na mały ekran w formie kreskówki.

Urodzony w Los Angeles Scott Alexander zaczynał swoją karierę w Hollywood pracując przy niskobudżetowych horrorach jako montażysta dźwięku. Reżyserował również programy MTV i Nickelodeon. Dla HBO napisał scenariusz Opowieści z krypty i serialu Monsters, którego był także reżyserem.

Larry Karaszewski urodził się i wychował w South Bend w stanie Indiana. Pracował jako krytyk filmowy w wieczornym programie informacyjnym NBC. Napisał scenariusz i wyreżyserował cotygodniowy półgodzinny show telewizyjny Beyond Our Control. Jego serial, bazujący na historii Środkowego Zachodu, został uhonorowany Grand Prix dla programu telewizyjnego na międzynarodowym festiwalu filmowym w Chicago.

Benoît Delhomme (zdjęcia)

Urodzony w Paryżu w 1961 roku Delhomme spędził większość swego dzieciństwa w Cherbourgu w Normandii. Najczęściej przebywał w domowej ciemni, eksperymentując z czarno-białą fotografią. W latach 1980-1982 studiował kinematografię w szkole Louisa Lumiere w Paryżu, a jednym z profesorów, który zainspirował jego późniejszą twórczość, był Cesar Chiabaud (ulubiony operator Roberta Bressona).

W 1985 roku Delhomme został asystentem legendy francuskiego kina, Bruno Nuyttena, na planie Jeana De Florette i Manon u źródeł, w Prowansji. W ciągu następnych pięciu lat zrobił zdjęcia do ponad czterdziestu filmów. Debiutem Delhomme'a jako operatora był obraz wietnamskiego reżysera Tran Ahn Hunga z 1992 roku Zapach zielonej papai. Film został nakręcony w studiu dźwiękowym w Paryżu i zdobył Złotą Kamerę na festiwalu w Cannes. Był również nominowany do Oscara jako najlepszy film obcojęzyczny.

W dwa lata później Delhomme ponownie podjął współpracę z wietnamskim reżyserem na planie Rykszarza, nakręconego w Sajgonie. Obraz został uhonorowany Złotym Lwem w Wenecji. W 1995 roku Delhomme został operatorem dwóch filmów w reżyserii Cedrica Klapisha – Wszyscy szukają kota oraz W rodzinnym sosie.

Rok później operator otrzymał nominację do nagrody Cesara za film Artemisia Agnes Merlet – opartej na faktach opowieści o życiu siedemnastowiecznej włoskiej malarki. W latach 1997-1999 Delhomme pracował poza Francją, dwukrotnie podejmując współpracę z Mike'em Figgisem – na planie Utraconej niewinności seksualnej i Namiętności panny Julity. Oba te filmy umożliwiły mu eksperymentowanie z pracą kamery, a zdjęcia stanowiły odzwierciedlenie ogromnej swobody, charakteryzującej koncepcję reżysera. Inspirację zupełnie innego rodzaju operator odnalazł w malarstwie Johna Singera Sargenta, pracując przy filmie Davida Mameta Kadet Winslow.

W 1999 roku współpracował z Benoît Jacquotem, najpierw przy produkcji Markiza de Sade (z Danielem Auteuil w roli głównej), a następnie na planie filmu Adolphe. Ten ostatni obraz był adaptacją kultowej powieści Benjamina Constanta, a wystąpiła w nim Isabelle Adjani. Rok później Anthony Minghella zwrócił się do francuskiego operatora z prośbą o realizację zdjęć do artystycznego filmu Play – była to adaptacja jednej ze sztuk Samuela Becketta, a zarazem część serii wyprodukowanej dla Channel 4.

W 2001 roku jury festiwalu filmowego w Chicago uhonorowało Delhomme'a nagrodą specjalną za zdjęcia do głośnego tajwańskiego obrazu Która tam jest godzina? w reżyserii Tsai Ming-Lianga. Trzy lata później Delhomme podjął współpracę z Michaelem Radfordem na planie Kupca Weneckiego. W rolach głównych wystąpili Al Pacino i Jeremy Irons, a udział w tym filmie stał się dla operatora okazją do podzielenia się z widzami swą pasją – miłością do renesansowego malarstwa.

W roku 2005 Delhomme otrzymał od Australian Film Institut nagrodę za zdjęcia do głośnego westernu Propozycja w reżyserii Johna Hillcoata (autorem scenariusza był Nick Cave). Niedługo potem Anthony Minghella ponownie poprosił francuskiego operatora o pomoc – poszukiwał nowego sposobu filmowania Londynu na potrzeby swej metaforycznej opowieści Rozstania i powroty z udziałem takich sław jak Jude Law i Juliette Binoche.

Rok później Al Pacino zaprosił Delhomme'a w bardzo osobistą podróż – była nią wspólna praca nad adaptacją tekstu Oscara Wilde'a Salomaybe. Obecnie operator pracuje na planie filmu The Boy in Striped Pajamas w reżyserii Marka Heymana.