Niewidzialny (2007)

Producenci Neal Edelstein i Mike Macari odnieśli sukces, adaptując na amerykański rynek słynny japoński horror „Ring”. W poszukiwaniu nowych, zaskakujących pomysłów, sięgnęli po scenariusz szwedzkiego filmu (z 2002 roku), który odniósł międzynarodowy sukces. Znaleźli w nim intrygujące połączenie elementów thrillera, fantastyki, tradycyjnej kryminalnej zagadki i romansu. Współpracujący z nimi producent Gary Barber podkreślał, że zaletą oryginalnego filmu i powstałej na jego podstawie amerykańskiej wersji scenariusza były nie tylko zaskakujące zwroty akcji, ale i precyzyjnie nakreślone, niezwykłe i – jego zdaniem – intrygujące charaktery postaci. To rzadkie w dzisiejszych czasach, by opowieść intrygowała psychologicznie i jednocześnie powodowała nieustanny chłodny dreszcz emocji – mówił. Roger Birnbaum potwierdzał tę opinię: Mamy tu niespodzianki na każdym kroku, więc nie wahaliśmy się długo, by dać zielone światło temu projektowi. Jonathan Glickman zgadzał się ze swymi kolegami z potężnej firmy produkcyjnej Spyglass: Ten film będzie, moim zdaniem, nie tylko przerażał i ekscytował. Scenariusz jest mocno osadzony w realnym świecie. Gdy zaakceptowaliśmy tekst, trzeba było pozyskać zdolnego reżysera, który w pełni wydobyłby jego oryginalny charakter.

Zdaniem producentów, takim twórcą był Goyer, znany scenarzysta, opromieniony zwłaszcza sukcesem brawurowego cyklu o półwampirze „Blade” (sam wyreżyserował trzecią część trylogii). Tym razem wkładem Goyera była znacząca zmiana tonu opowiadania i zdecydowane wyeksponowanie wątku Anny. Rzecz zaczyna się jako thriller z elementami nadnaturalnymi. Szybko jednak stało się dla mnie jasne, że mamy tu do czynienia z historią miłosną i opowieścią o odkupieniu przez uczucie. Moim zdaniem, miał szansę powstać film inteligentnie wykorzystujący hollywoodzkie konwencje, lecz poruszający w sposób subtelny wymienione tematy. Reżyser uważał też, że o ile Nick jest fizycznie niewidoczny dla otoczenia, to niewidzialność pełni tu też funkcję metafory. Myślę, że Diane, Annie i Pete są w pewnym sensie „niewidzialni” dla innych ludzi i dla siebie nawzajem, ponieważ inni nie widzą, a może nie chcą widzieć, ich prawdziwego oblicza. Goyer był zdania, że owa niewidzialność ma jeszcze jedno znaczenie. Symbolizuje także dorastanie. Jak wiadomo, jest to niezwykle trudny wiek, kiedy wydaje się nam, że inni ludzie nie dostrzegają ani nas, ani naszych potrzeb czy uczuć. Nick znajduje się w sytuacji, o której wielu z nas fantazjuje, nie tylko w młodym wieku. Stał się podglądaczem doskonałym – może słyszeć i widzieć wszystko, co czynią i mówią bliscy mu ludzie – zwłaszcza na jego temat. Następuje tu zatem zerwanie masek – to najważniejszy moim zdaniem temat filmu. To, jak ludzie chcą, byśmy ich postrzegali, okazuje się zazwyczaj z różnych względów fałszem, albo prawdą bardzo niepełną.

Reżyser był przekonany, że musi znaleźć nowy klucz wizualny do swego kolejnego filmu; inny niż w przypadku tytułów „Blade: Mroczna trójca” i „Batman: Początek”, przy których uprzednio pracował. W tamtych filmach należało powołać do życia cały fantastyczny świat, rządzący się specyficznymi, mocno odmiennymi od naszego prawami. W przypadku „Niewidzialnego” szło o konsekwentne wprowadzenie fantastycznych elementów do bardzo realistycznie ukazanego otoczenia. Moim założeniem było całkowite prawdopodobieństwo otoczenia bohaterów, tak by wprowadzenie elementów niesamowitości nie tworzyło zgrzytu, ale wywierało tym mocniejsze wrażenie na widzach. Skoncentrowaliśmy się zatem na kilku zaledwie, ale za to kluczowych efektach specjalnych – opowiadał Goyer. Dotyczyły one rzecz jasna przede wszystkim niewidzialności Nicka. Nie chodziło nam o niewidzialność w – by tak rzec – klasycznym sensie, jak w słynnym utworze H. G. Wellsa „Niewidzialny człowiek” – wyjaśniał reżyser. – Skupiliśmy uwagę na jego niemożności oddziaływania na świat materialny. Myślę, że to w tym przypadku najlepszy wybór: efekty, których publiczność się nie spodziewa, zastosowane konsekwentnie według klucza, który narzuca opowiadana historia.

Producent Mike Macari z uznaniem komentował decyzje reżysera: Odkupienie – to jest najważniejsze w naszej opowieści. Oczywiście zawiera ona elementy akcji i zagadki, ale przeciążenie jej popisowymi efektami byłoby błędem. David doskonale to zrozumiał.

Wielką wagę przywiązywali twórcy filmu do trafnego obsadzenia głównych ról. Jeśliby się nie udało dokonać właściwego wyboru, cała opowieść mogłaby wypaść sztucznie i niewiarygodnie. Trudne zadanie do wypełnienia miał zwłaszcza odtwórca roli Nicka. Przez wielką część akcji nie odzywa się on przecież, śledzimy tylko jego reakcje na to, co mówią i czynią inni. Brano pod uwagę wielu kandydatów, ale wybór Goyera padł na młodego Kanadyjczyka, Justina Chatwina, który zwrócił jego uwagę w roli syna Toma Cruise’a w „Wojnie światów” Stevena Spielberga. Justin ma chłopięcy wdzięk, wielką etykę pracy i chyba wrodzoną dyscyplinę. Nie móc bezpośrednio zareagować na to, co czynią w danej scenie inni aktorzy – taki sposób gry wymaga niezwykłej dojrzałości i warsztatowej biegłości – komentował reżyser.

Chatwin opowiadał, że spodobał mu się scenariusz. Jest zbudowany wokół ostrych opozycji: miłość – nienawiść, życie – śmierć. W sposób bardzo, moim zdaniem, przenikliwy oddano też w tym tekście konflikt pokoleniowy. A jednocześnie pojawia się tu myśl, że to co nam, ludziom, zwłaszcza młodym, wydaje się początkowo czarne i białe, okazuje się w końcu szare, pogrążone w różnych odcieniach szarości – mówił. Aktor był też zdania, że film może sprowokować widzów do intrygujących pytań, jeśli będą się w stanie w dużej mierze zidentyfikować z bohaterem. Kim właściwie jestem? Jaki jest mój stosunek do innych ludzi? Co myślę o nich i o sobie? Takie pytania zadaje sobie Nick, a my razem z nim.

Chatwin podkreślał, że do pracy zachęciło go nazwisko reżysera. Aktor znał dobrze trylogię „Blade” oraz „Batmana: Początek” i chwalił Goyera za wizualną wyobraźnię oraz inteligencję scenariuszy.

Do roli Annie potrzebna była aktorka, wzbudzająca skrajne emocje: od niechęci, a nawet nienawiści do współczucia i zrozumienia. Początkowo Annie wydaje się jedynie odstręczająco brutalna, z czasem zaczynamy pojmować, że jest zdolna do pokuty i głębokiej przemiany.

Do tej roli zorganizowano szeroko zakrojony casting. Przesłuchano setki młodych aktorek, w tym wiele z hollywoodzkiej czołówki. Ale podobno pojawienie się mało doświadczonej Levievej stało się wręcz objawieniem. Okazała się darem niebios – wspominał Macari. – Gdy tylko weszła do pokoju, pomyślałem: to jest to. Sprawiała wrażenie naprawdę niebezpiecznej, ale gdy dostała do zagrania pełną czułości scenę, po prostu rozłożyła nas na łopatki. Potwierdził to Goyer: Szczerze mówiąc, zaczynałem popadać w depresję. Mijał czas i wątpiłem już, czy znajdziemy naszą Annie. Ale wtedy szef castingu powiedział: nie martw się, ona po prostu stanie w drzwiach. I tak było. Pod koniec przesłuchania pomyślałem: O Boże, to ona. I zaraz zdecydowaliśmy, żeby zrezygnować z dalszych castingów. To skomplikowana rola, ale Margarita jej podołała. Początkowo można nienawidzić Annie. Dopuściła się przecież przerażającego czynu. Lecz z czasem, gdy poznajemy jej skomplikowane życie rodzinne, widzimy, jak się opiekuje młodszym bratem, zaczynamy ją rozumieć i pragnąć, by była w stanie wykorzystać swą szansę na prawdziwą, głęboką przemianę.

Chatwin tak wspominał pracę z Margaritą: Od pierwszego dnia rwała się do pracy i była do niej gotowa, pełna energii. Chemia pomiędzy nami pojawiła się i rzeczywiście zadziałała. Margarita ma w sobie coś z dzikiego dziecka. Przyjemnością było już samo to, że mogłem na nią patrzeć. Grać z nią było przyjemnością jeszcze większą. Sprawiała wrażenie, jakby cały czas dawała z siebie wszystko, wręcz balansowała na krawędzi.

Levieva tak opowiadała o swej interpretacji postaci Annie. Tak jak i Nick, Annie bardzo chce, by świat i ludzie ją dostrzegli. Ma niespełna osiemnaście lat, a już została ciężko doświadczona i zraniona na wiele sposobów. Myślę, że jest przekonana, iż nikt nie wie, jaka naprawdę jest i kim jest. Chociaż Annie wydaje się pełna mroku, brutalna, a Nick to na pozór idealny chłopak bez problemów, to jeśli się obojgu bliżej przyjrzeć, bardzo wiele ich łączy. Myślę, że oboje czują się obco, jak wyrzutkowie, oboje patrzą na świat inaczej niż większość ludzi – i dlatego w końcu mogą się nawzajem dostrzec.

Do roli Pete’a, przyjaciela Nicka, który przeżywa wahania, czy udzielić mu pomocy, Goyer wybrał Chrisa Marquette, który zdobył wielką popularność wśród młodej widowni rolą w serialu „Joan z Arkadii”. Pete zawsze znajdował się w cieniu „złotego chłopaka” Nicka. To Nick miał lepsze stopnie, bardziej atrakcyjne dziewczyny. Pete zawsze był „tym drugim”, gorszym – tłumaczył reżyser. – Dlatego jego tchórzostwo, które przyczyniło się do nieszczęścia Nicka, nie dziwi, jest należycie psychologicznie uzasadnione. Myślę, że Chris zagrał tę zagubioną, smutną duszę z intensywnością podobną do tej, z jaką stworzył swą niezapomnianą rolę Sal Mineo u boku Jamesa Deana w klasycznym „Buntowniku bez powodu”. Podobno na planie dwaj młodzi aktorzy mocno się zaprzyjaźnili. Chris nie pozwala na odpoczynek, głęboko zastanawia się nad motywami postaci. A jednocześnie świetnie się z nim pracuje, bo tryska pomysłami. Jeśli tylko nadarzy się okazja, żeby znowu spotkać się na planie, natychmiast to zrobimy – zapewniał Chatwin.

Maquette twierdził, że ujęła go w scenariuszu prawda w ujęciu charakterów nastoletnich bohaterów. A ma o tym coś do powiedzenia, bo przeczytał doprawdy mnóstwo scenariuszy na temat nastolatków i mnóstwo z nich odrzucił, uznając je za schematyczne. Pete to człowiek słaby. Nick radzi mu, by trzymał się mocno tego, co uważa za ważne i słuszne. Ale Pete zbyt się boi. Dramatyczna sytuacja zaczyna go przerastać – opowiadał aktor.

Młody australijski aktor Alex O’Louglin wcielił się w ważną postać Marcusa, chłopaka Annie, kryminalisty. O’Louglin zdobył czwarte miejsce w międzynarodowym rankingu na wykonawcę roli Jamesa Bonda. Wystąpił w adaptacji komiksu Marvela „Man Thing” oraz w cenionym serialu policyjnym „Tarcza” („The Shield”). Z pewnością Marcusa trudno zaliczyć do aniołów. W dodatku ma wręcz obsesję na punkcie Annie, co nie jest dla niego i dla niej dobre. Ale to uczucie sprawia, że można go zrozumieć. Marcus robi w światku kryminalnym karierę. A jednak trzyma się Annie, ciągle jest nią urzeczony. O’Loughlin był zafascynowany pracą z Lievevą. Należy do aktorek instynktownych, ale o nieomylnym instynkcie. Kamera rusza i ona po prostu zmienia się w graną przez siebie postać, staje się nią.

Goyer bardzo się cieszył, że Marcia Gay Harden („Ścieżka starchu”, „Pollock”) przyjęła rolę matki Nicka, Diany. To jedna z najzdolniejszych dziś aktorek filmowych, najzdolniejsza z tych, z którymi pracowałem. Potrafi oddać zupełnie odmienne emocje z chwili na chwilę, jakby przełączała niewidzialny guziczek. Być może inne aktorki nie poradziłyby sobie z rolą Diany, uciekły w klisze rodem z kina familijnego, grając matkę, która nie rozumie swego syna. Ale gdy opadają maski, Nick pojmie, że ona go naprawdę bardzo kocha. Marcia potrafiła to absolutnie wiarygodnie zagrać.

Chatwin od dawna bardzo cenił Harden. Potrafi pokazać tyle subtelnych emocji jednocześnie. Tylko patrzeć i uczyć się – mówił. Harden wyrażała się o swym młodym partnerze także z dużym uznaniem. Moim zdaniem ma klasyczną, filmową twarz. Łatwo się z nim widowni utożsamić. Jest młody, chce – budując swą postać – spróbować wszystkiego i jego wybory czasem mogą zadziwić trafnością środków wyrazu.

Aktorka komplementowała również walory scenariusza. Jest to jednocześnie film psychologiczny i rodzaj thrillera z tykającym nieuchronnie zegarem, który zmusza bohaterów do działania. Ale dla mnie najciekawsza była tu droga wszystkich postaci bez wyjątku do samopoznania. W miarę rozwoju wydarzeń coraz więcej myślą o tym, kim są i co stracili i czy była to strata bezpowrotna. Dotyczy to także w wielkiej mierze granej przeze mnie bohaterki, Diany.

Reżyser otoczył się wypróbowanymi współpracownikami. Z operatorem Gabrielem Beristainem pracował już przy „Mrocznej trójcy”. Beristain pochodzi z Meksyku, jest synem przedwcześnie zmarłego aktora Luisa Beristaina, który zasłynął rolą w „Aniele zagłady” Luisa Bunuela. Beristain junior jeszcze w Meksyku związał się z ruchem filmowców niezależnych. Studiował w Anglii, tam pracował początkowo przy realizacji filmów dokumentalnych i kronik. Jednym z jego największych sukcesów były olśniewające zdjęcia do słynnego filmu Dereka Jarmana „Caravaggio”, który to film zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie w 1987 roku. Operator pracował między innymi przy tak głośnych filmach, jak nowelowa „Aria” (1986), „K2” (1992), „Dolores Clairborne” (1995), „Hiszpański więzień” (1995), a ostatnio thriller „Strażnik” (2006) z Michaelem Douglasem.

Gabby ma naprawdę charakter – śmiał się Goyer. – Jest to facet większy niż życie. Zachowywaliśmy się jak stare małżeństwo. Sprzeczaliśmy się często i głośno, ale ekipa szybko się do tych naszych wybryków przyzwyczaiła. Tym bardziej, że w końcu zawsze dochodziliśmy do wspólnych wniosków. By uzyskać właściwy nastrój scen, zawieszony pomiędzy realizmem a niezwykłością, reżyser i operator obejrzeli wspólnie wiele filmów i przewertowali mnóstwo albumów o sztuce. Jak twierdził Goyer, szczególnie zainspirowało ich malarstwo holenderskich mistrzów, Vermeera oraz Lievensa. Chodziło o uzyskanie efektu oświetlenia z wielu punktów, które wydobywa w pełni rysy twarzy i wygląd przedmiotów. Zdecydowaliśmy, że większość scen aktorskich będzie rozgrywała się blisko okien i że będzie w nich jedno główne źródło światła, a twarze będą w połowie rzeźbione przez cień – tłumaczył reżyser.

Większość zdjęć powstała w kanadyjskim Vancouver, przy bardzo zmiennej zimowej pogodzie. Co i rusz pojawiała się mgła, nagłe zachmurzenia i deszcze. Beristain wspominał: Pogoda nas rzeczywiście nie rozpieszczała; aby zachować płynny rytm pracy, musiałem odwołać się do wielu moich technicznych tricków.

Scenograf Carlos Barbosa bardzo dbał o to, by miejsca, gdzie rozgrywa się akcja, mówiły widowni wiele o charakterze bohaterów. Na przykład mieszkanie Nicka. Mówi nam o luksusie, w jakim żyją on i jego matka. Ale można z jego układu i wielu szczegółów odczytać także to, że pomiędzy jego mieszkańcami nastąpiło załamanie porozumienia. Stworzyliśmy więc mieszkanie, gdzie wszystko zawsze leży na swoim miejscu, jakikolwiek brudny talerz jest po prostu nie do pomyślenia. Ale jednocześnie panuje tu dusząca sztywność. I nie przypadkiem jedynym miejscem, gdzie można swobodnie odetchnąć, gdzie nie panuje ten obezwładniający ład, jest sypialnia Nicka.

Zdjęcia kręcono w modernistycznej, lśniącej prostotą i elegancją willi zaprojektowanej przez cenionego kanadyjskiego architekta, Arthura Ericksona. Widok z tej chłodnej, pełnej harmonii kompozycji z drewna i szkła otwiera się na malowniczy staw. Prawem kontrastu, mieszkanie Annie mieści się w budynku bliskim ruiny, jest chaotyczne i zatłoczone. To budynek z lat 60., jeszcze mogący uchodzić za nowoczesny, lecz już mocno zaniedbany. College zagrała bardzo nowoczesna szkoła na przedmieściach Vancouver, Burnaby. Osiągnęliśmy efekt dostatku, niemal sterylnej czystości i bogactwa, o jaki nam chodziło – tłumaczył scenograf.

Ważnym elementem „Niewidzialnego” były spektakularne sceny akcji: skok z wysokiej tamy we wzburzoną wodę, skok z wysokiego budynku, wypadek samochodowy. Tę pierwszą sekwencję zrealizowano w okolicach tamy Ruskin Dam w miejscowości odległej o godzinę drogi od Vancouver. Na skalistej wysepce u stóp tamy mogła ze względów bezpieczeństwa przebywać tylko nieliczna ekipa. Chatwin spędził wiele godzin w lodowatej wodzie. Dla młodego aktora było to szczególnie uciążliwe, ponieważ cierpi on na alergię na wiele nasyconych wodą materiałów, więc bardzo trudno było mu się ogrzać. Brał też aktywny udział w kręceniu ważnej sceny wypadku samochodowego. Grałem w niezbyt wielu filmów, a to już trzeci, w którym wpadam pod samochód. Może to moje przeznaczenie? – żartował aktor.

Levieva miała z kolei sceny bójek, włamanie do jubilera oraz bardzo dużo biegania. Dzięki sportowemu doświadczeniu (była członkiem rosyjskiej reprezentacji olimpijskiej w gimnastyce artystycznej), większość zadań wykonała sama.

Goyer, swym zwyczajem, wielką wagę przywiązywał do doboru muzyki. Na ścieżce dźwiękowej znalazło się miejsce dla wielu znanych wykonawców. Umieszczono na niej między innymi piosenkę zespołu 30 Seconds to Mars (prowadzonego przez aktora Jareda Leto, pamiętnego zwłaszcza z „Requiem dla snu” Darrena Aronofsky’ego) – „The Kill”, oraz utwory w wykonaniu Oceanzsize, Mellowdrone, Tv On The Radio, Kill Hannah, kanadyjskiej supergrupy Broken Social Scene, A Perfect Circle, Death Cub for Cutie i Remy Zero.

Justin Chatwin

Kanadyjski aktor filmowy. Urodził się 31.10.1982 roku w Nanaimo, Vancouver Island, Brytyjska Kolumbia, Kanada. Studiował handel na University of British Columbia, ale zdecydował się ostatecznie na karierę aktorską. Pojawił się w wielu reklamówkach, następnie grał małe role w filmach. Zwrócił uwagę swym występem u boku Toma Cruise’a w „Wojnie światów”. Za tę rolę magazyn „Movieline” uhonorował go nagrodą „Braektrough Performance of the Year”.

Filmografia:

2001 – Josie i Kociaki (Josie and the Pussycats), Christy, Choices of the Heart: Part I: A Change of Seasons, Christy, Choices of the Heart: Part II: A New Beginning, Mysterious Ways (odc. Doctor in the House, Hallmark: Christy, wybory serca), Smalville (serial TV, pilot, TVN: Tajemnice Smalville), 2002 – Glory Days (odc. Grim Ferrytale), Beyond Belief : Fact or Fiction (odc. The News Stand), Night Visions (odc. Harmony), Taken (serial TV), Just Cause (odc. Code of Silence), 2003 – The Incredible Mrs. Richtie (film TV), Smalville (nieemitowany pilot), 2004 – Traffic (miniserial TV), Złodziej życia (Taking Lives), Superbabies: Baby Geniuses 2 (DVD: Superdzieciaki. Geniusze w pieluchach II), 2005 – The Chumscrubber (DVD: Miłego dnia), Wojna światów (War of the Worlds), Weeds (serial TV, HBO: Trawka, odc. You Can’t Miss the Bear), 2006 – Lost (serial TV, AXN, Polsat: Zagubieni, odc. Further Instructions), 2007 – Niewidzialny (The Invisible), The Pornographer’s Poem (w realizacji)

Margarita Levieva

Urodziła się w 1985 roku w Lenigradzie (obecnie Sankt Petersburg). Wchodziła w skład rosyjskiej gimnastycznej drużyny olimpijskiej. Sportem zajmowała się od trzeciego do szesnastego roku życia. Do Nowego Jorku przeniosła się na stałe w wieku 11 lat. Studiowała ekonomię, uczęszczała na kursy aktorskie do prestiżowego William Esper Studio. W 2005 roku „New York Magazine” umieścił ją na corocznej liście 50 najpiękniejszych ludzi w Nowym Jorku.

Filmografia:

2004 – Billy’s Choice, 2005 – N.Y. – 70 (film TV), Law & Order: Trail by Jury (odc. Skeleton), What’s Not for Love (pilot serialu TV), 2006 – The Prince (pilot serialu TV), Vanished (serial TV, 13 odc.), 2007 – Niewidzialny (The Invisible), Noise (w realizacji)

Marcia Gay Harden

Urodziła się 14.08.1959 roku w La Jolla, Kalifornia. Jedna z najbardziej wszechstronnych współczesnych aktorek amerykańskich. Była córką wojskowego. W Atenach, gdzie przebywała jej rodzina, na dobre zainteresowała się dramatem. W 1993 r. odniosła sukces na Broadwayu w głośnej inscenizacji sztuki Tony’ego Kushnera „Anioły w Ameryce”; za tę rolę zdobyła nominację do nagrody Emmy. Jej pierwszym wielkim filmowym sukcesem była rola femme fatale w „Ścieżce strachu” („Miller’s Crossing”, 1990) braci Coen. Natomiast za występ w „Pollocku” (2000) Eda Harrisa zdobyła Oscara za rolę drugoplanową. Z kolei za występ w „Rzece tajemnic” („Mystic River”, 2003) otrzymała nominację do Oscara. Jej mężem jest dekorator Thaddaeus E. Schael, którego poznała na planie filmu „Spitfire Grill” (wideo: „W cieniu przeszłości”, 1996). „Zanim ludzie mnie naprawdę poznają, myślą sobie, że jestem groźną, pełną mrocznego uroku, zmysłową suką” – mówiła o sobie.

Filmografia:

1979 – Not Only Strangers (kr.m.), 1986 – The Imagemaker, 1987 – CBS Summer Playhouse (TV, odc. In the Lion’s Den), 1988 – Simon & Simon (serial TV, odc. Ties That Bind), 1989 – Gideon Oliver (serial TV, odc. Sleep Well, Professor Oliver), 1990 – Kojak: None So Blind (film TV, TVP: Kojak: Trzeba być ślepym), Ścieżka strachu (Miller’s Crossing), 1991 – In Broad Daylight (film TV, wideo: W biały dzień), Fever (TV, TVP: Dreszcz), Late for Dinner (wideo: Spóźnieni na obiad), 1992 – Crush, Sinatra (film TV), Used People (wideo: Druga miłość), 1993 – Geoffrey Beene 30 (kr.m.), 1994 – Safe Passage (wideo: Bezpieczne przejście), 1995 – Fallen Angels (serial TV, wideo, DVD: Upadłe anioły, odc. Good Housekeeping), Chicago Hope (serial TV, Polsat: Szpital Dobrej Nadziei, odc. Internal Affairs), Talking with (film TV), Convict Cowboy (film TV, TVP, wideo: Skazaniec), Homicide: Life on the Street (serial TV, TVP: Prawo i bezprawie, odc. A Doll’s Eyes), 1996 – The Daytrippers, The Spitfire Grill (wideo: W cieniu przeszłości), Szklanką po łapkach (Spy Hard), Zmowa pierwszych żon (The First Wives Club), Far Harbor, Path to Paradise: The Untold Story of the World Trade Center Bombing (film TV, HBO: Droga do raju: Nieznana historia zamachu na WTC), Flubber (DVD: Flubber), 1998 – W akcie desperacji (Desperate Measures), Labor of Love (film TV), Joe Black (Meet Joe Black), 1999 – Spenser: Small Vices (film TV), Curtain Call (DVD: Rozmowy z duchami), 2000 – See You in My Dreams (film TV), From Where I Sit (film TV), Kosmiczni kowboje (Space Cowboys), Pollock (Pollock), Thin Air (film TV), 2001 – Tardes de Gaudi/ Gaudi Afternoon, Walking Shadow (film TV), The Education of Max Bickford (serial TV, TV 4: Profesor Max Bickford), 2002 – In the Echo (film TV), Guilty Hearts (film TV), King of Texas (film TV, HBO: Król Teksasu), 2003 – Just Like Mona, Rzeka tajemnic (Mystic River), Casa de los babys (Canal+, DVD: Dom nadziei), Uśmiech Mony Lizy (Mona Lisa Smile), 2004 – She’s Too Young (TV, TVP: Nastolatki), Welcome to Mooseport (DVD: Witamy w Mooseport), P.S., 2005 – Hate (film TV), Bad News Bears (DVD, Canal+: Drużyna specjalnej troski), American Gun, Felicity: An American Girl Adventure (film TV, Canal+: Przygoda Felicity), 2006 – Drift (serial TV, pilot), American Dream (DVD, Canal+: Jak zostać gwiazdą), In from the Night (film TV), Law & Order: Special Victims Unit (serial TV, odc. Raw, odc. Informed), The Hoax, Canvas, The Dead Girl, 2007 – Niewidzialny (The Invisible), Into the Wild (w realizacji), Rails & Ties (w realizacji), Home (w realizacji), The Mist (w realizacji), The Christmas Cottage (w realizacji)

David S. Goyer

Właśc. David Samuel Goyer. Reżyser, scenarzysta i producent amerykański. Urodził się 22.12.1965 roku w Ann Arbor, stan Michigan. Pracował jako scenarzysta. Jest autorem lub współautorem scenariuszy do filmów: „Wykonać wyrok” („Death Warrant”, 1990), „Kickboxer 2 – Godzina zemsty” („Kickboxer 2: The Road Back”, 1991), „Demonic Toys” (DVD: „Szatańskie zabawki”, 1992), „Arcade” (DVD: „Arkadia”, 1993), „Blade – wieczny łowca” (1998), „Blade – Wieczny łowca II” (2002), „Batman: Początek” („Batman Begins”, 2005) i „Ghostrider” („Ghostrider”, 2007). Jest też popularnym twórcą komiksów. Ma na koncie cenioną serię „Justice Society of America” (wspólnie z Geoffreyem Johnsem).

Filmografia (jako reżyser)

2002 – ZigZag, 2004 – Blade: mroczna trójca (Blade: Trinity), 2005 – Threshold (serial TV, pilot, Polsat: Threshold – Strategia przetrwania), 2007 – Niewidzialny (The Invisible)