Piękne istoty (2013)

Gatlin, małe miasteczko w Karolinie Południowej, może wydawać się miejscem sennym, w którym nic się nie dzieje… jednak pod osłoną zwyczajności Gatlin jest pod władaniem dziwnych i magicznych sił, których źródło sięga mrocznych początków istnienia miasta. Pewnego dnia nadchodzi moment, w którym mieszkańcy miasteczka będą musieli ponownie zmierzyć się z wypieraną od dawien dawna świadomością przeszłości. „Piękne istoty”, światowy hit czytelniczy, który długo utrzymywał się na prestiżowej liście bestsellerów New York Times, to pierwsza z serii powieści napisanych przez Kami Garcię oraz Margaret Stohl. W centrum opowieści znajdują się licealista Ethan, który pragnie wyrwać się z zapyziałego miasteczka, w którym czas stanął w miejscu, oraz Lena, jedna z Obdarzonych, dziewczyna o ponadnaturalnych zdolnościach, która w swoje szesnaste urodziny zostanie wybrana przez siły Światła lub Mroku.

Międzynarodowa popularność tej historii leży nie tylko w zadawaniu odwiecznego pytania, czy miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko, lecz również w podejmowaniu intrygującej wszystkich ludzi kwestii, czy każdy z nas może decydować o własnym przeznaczeniu. Właśnie te dwa motywy przyciągnęły do projektu filmowej adaptacji nominowanego do Oscara scenarzystę i reżysera Richarda LaGravanese. „Uwielbiam wszelkie mitologie, a w tym małym miasteczku kryje się osobny, intensywny, mistyczny świat”, opowiada amerykański twórca. „W powieści zainteresowała mnie również świetnie skonstruowana historia inicjacyjna. Dziewczyna, której życie ulegnie niedługo zmianie, musi dowiedzieć się, kim tak naprawdę jest. Podobne wyzwanie czeka młodego chłopaka, który staje odważnie w jej obronie. Pomyślałem, że to wspaniały pomysł na uniwersalną opowieść o miłości, dojrzewaniu i poszukiwaniu tożsamości. W końcu każdy musi w pewnym momencie życia zapanować nad tym, kim jest, obojętnie od okoliczności, w których trzeba tego dokonać”.

„Film opowiada tak naprawdę o uniwersalnych cechach procesu dojrzewania”, dodaje producent Erwin Stoff. „O tym, że młode osoby nie muszą zgadzać się na pełnienie roli, która została im wcześniej narzucona przez innych, lecz mają prawo wybrać własną życiową ścieżkę, która będzie zgodna z tym, kim są”. Nieco inaczej do filmowej adaptacji „Pięknych istot” podchodzi producent Andrew A. Kosove: „Powieść zawiera w sobie wspaniałą mieszankę wątków romantycznych oraz motywów ponadnaturalnych. To wręcz nowa wersja opowieści o Romeo i Julii. Bardzo podoba mi się poznawanie rzeczywistości Obdarzonych z perspektywy śmiertelnika Ethana – dzięki temu wszyscy potrafimy zrozumieć jego zachwyt i lęk związany z tym światem oraz pochodzącą z niego dziewczyną jego snów”.

Perspektywa ta zainteresowała także Aldena Ehrenreicha, który wcielił się w główną rolę męską. „Ethan wierzy, że świat może być takim, jakim on pragnie go widzieć, wierzy, że może zdobyć tę piękną dziewczynę, nawet jeśli pochodzi ona z zupełnie innej rzeczywistości”. Ethan zaczyna interesować się Leną ze względu na indywidualizm, który wyróżnia ją spośród innych, w mieście skażonym konformizmem. Alice Englert, która wciela się w postać Leny, wyjaśnia, że do projektu przyciągnęła ją przede wszystkim „koncepcja opowieści o ponadnaturalnych bitwach toczonych pomiędzy dobrem i złem, pokazana poprzez kontekst ludzkich uczuć”. Odwieczna wojna Światła i Mroku nie rozgrywa się bowiem jedynie na płaszczyźnie konfliktu Obdarzonych oraz śmiertelników, lecz także w różnych planach czasowych. „To właśnie konfrontacja współczesności z historią kolejnych pokoleń Obdarzonych, które żyły od dawien dawna w niepozornym miasteczku, sprawiła, że zainteresowałem się tym projektem”, dodaje producent David Valdes. „Richard odwalił kawał dobrej roboty przenosząc tę opowieść na ekran”.

„Richard wyważył odpowiednio cały film pod względem pojawiającego się na ekranie humoru oraz motywów fantasy”, informuje producent Broderick Johnson. „Jesteśmy w tym względzie bardzo wdzięczni autorkom powieści za ich nieustanny entuzjazm oraz wsparcie dla jego wizji”. Margaret Stohl wyjaśnia, że „od samego początku Richard i producenci świetnie rozumieli nasze postaci oraz uniwersum, które powołałyśmy do życia na kartach kolejnych powieści. Zaczęłyśmy bezgranicznie ufać ich działaniom i wierzyć, że cel, do którego zmierzają, pokrywa się z naszym”, dodaje współautorka „Pięknych istot”. „Byłam zachwycona scenariuszem Richarda”, wspomina Kami Garcia. „Włożył w niego całe swoje serce, widać to w szczegółowym nakreśleniu świata, który wcześniej istniał jedynie na papierze oraz w umysłach czytelników”. Jak na te słowa reaguje Richard LaGravanese? „Kami i Margaret powiedziały mi, że dopóki nie zmienię esencji powieści, będą mnie wspierały. Musieliśmy odrzucić kilka elementów ich wizji, ażeby zmieścić się w czasie trwania filmu kinowego, dlatego niezwykle się ucieszyłem, kiedy później powiedziały mi, że udało nam się uchwycić główne założenia ich wizji”.

Od czasu przybycia Leny Duchannes do Gatlin, w miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Nie jest przypadkiem, że w snach Ethana dziewczyna poszukuje jego pomocy wśród błyskawic. Więź Ethana i Leny jest tak nagła i silna, że stanowi zagadkę nawet dla nich samych. I wywołuje burzę monstrualnych rozmiarów, która zakłóca osiągnięte wieloma poświęceniami zawieszenie broni pomiędzy siłami Światła i Mroku. Richard LaGravanese musiał znaleźć więc dla swojej wizji odpowiednich wykonawców, którzy pomogą mu przekazać wszystkie założenia opowiadanej historii. Przesłuchał ponad tysiąc aktorów i aktorek, ostatecznie znajdując swoje gwiazdy w osobach mało znanych Aldena Ehrenreicha oraz Alice Englert. „Jest w nich coś wyjątkowego”, opowiada reżyser „Pięknych istot”. „Są oczywiście niezwykle inteligentni i wnikliwi, ale to także przysłowiowe stare dusze. Wyznają zupełnie inne wartości niż ich rówieśnicy. Nie obchodzi ich status społeczny, nie zwracają uwagi na postrzeganie przez innych. Są indywidualistami, mają wielką pasję”.

Alden Ehrenreich wciela się w Ethana Wate’a, który po stracie matki musiał przedwcześnie dorosnąć i wziąć na siebie domowe obowiązki. „Czytając scenariusz, zawsze pragnę poczuć, o czym opowiada, zobaczyć to oczyma wyobraźni. Dokładnie tak było w tym przypadku”, zwierza się młody aktor. „Już po pierwszych kilku stronach zainteresowała mnie podróż tego bohatera. Wszyscy inni są zadowoleni z małomiasteczkowego życia, ale Ethan marzy o czymś o wiele, wiele większym. Naprawdę podziwiam jego wiarę i optymizm pomimo wszystkiego co musiał w życiu przejść. Podobało mi się, że nawet z takim bagażem emocjonalnym chłopak tryska poczuciem humoru i jest niezwykle inteligentny”, dodaje Ehrenreich. „Alden ma prawdziwy talent”, chwali swojego aktora Richard LaGravanese. „W tym, co robi na ekranie, widać wszystkie cechy jego charakteru. Uwielbia pracować i kocha swój zawód. Zadaje same ważne pytania – zawsze podziwiam to w aktorach, bowiem w ten sposób ulepsza się opowiadaną na ekranie historię”. Reżyser i jego gwiazda zgrali się znakomicie również poza planem. Obaj są samozwańczymi fanami kina, wyzywali się więc nieustannie na pojedynki dotyczące faktów i ciekawostek filmowych.

Ethan nie jest jedynym, który musiał przedwcześnie dojrzeć. Lena chciałaby być normalną nastolatką, jednakże jej egzystencji daleko do normalności. Przekonany przez swoją dyrektor castingu, Margery Simkin, LaGravanese poleciał do Londynu, by spotkać się z urodzoną w Australii Alice Englert, córką reżyserki i scenarzystki Jane Campion. „Od samego początku czułem się maksymalnie onieśmielony przez tę siedemnastolatkę, która dokładnie wiedziała, kim jest i czego chce w życiu”, wspomina LaGravanese. „Miała w sobie coś, czego nie miał nikt inny. Alice była Leną zanim ją jeszcze zagrała. Wniosła do roli wewnętrzną siłę, hart ducha, cięte poczucie humoru, inteligencję”. Warto dodać, iż Alice i Alden czuli od samego początku przysłowiową chemię, dzięki temu lepiej oddali dylematy ludzi wspierających się wzajemnie pośrodku wojny ponadnaturalnych mocy. „Obdarzeni są wychowywani ze świadomością, że muszą podążać posłusznie przeznaczoną im ścieżką”, opowiada Englert. „Jednakże człowieczeństwo Ethana wznieca w Lenie zupełnie nowe uczucia”. Dziewczyna nie jest w stanie zaprzeczyć swoim wyjątkowym mocom. Nie potrafi ich również często kontrolować. Będąc Obdarzoną, potrafi panować nad wszystkimi czterema żywiołami. Nie jest to jednakże szczyt marzeń rządzonej hormonami nastolatki, bowiem w wypadku Alice coś tak trywialnego jak trzaśnięcie drzwiami może wywołać iście piekielną burzę. Charakter Leny testują jej nowi koledzy z klasy, którzy rozkoszują się torturowaniem „nowej”, której rodzina nie ma zbyt dobrej reputacji. Tylko Ethan wydaje się stać po jej stronie.

„Między nimi iskrzy już przy pierwszym spotkaniu”, mówi Ehrenreich. „Lena jest inna od ludzi, z którymi Ethan miał wcześniej styczność. Wszystkich innych to odrzuca, jego maksymalnie przyciąga”. Chłopak stara się zaimponować pięknej nieznajomej, jednakże Lena jest „zdystansowana i przezorna, gdyż uważa, że chłopak nigdy nie będzie w stanie pojąć trudnej sytuacji, w której ona się znajduje. Chciałaby opuścić gardę, ale boi się konsekwencji. Ostatecznie bezwarunkowy entuzjazm Ethana przełamuje pierwsze lody”, mówi Englert. „Pracowaliśmy wspólnie z Alice i Aldenem nad kwestią ukazywania dojrzewania związku Leny i Ethana”, mówi LaGravanese. „Nie patrzą się na siebie jak dwójka zakochanych, pojawia się zazdrość, frustracja i gniew. Lena nie jest dziewczyną, która lubi ustępować, nie jest jedną z tych, które trzeba ratować – wręcz przeciwnie, jej moce nieustannie rosną i to ona będzie musiała uratować Ethana przed swoją nietuzinkową rodziną”. Lena może być bowiem nową mieszkanką Gatlin, jednakże miasteczko zostało założone przez klan Ravenwood, a jej wuj Macon jest ciągle właścicielem większości okalających je ziem. Problem w tym, że Macon od lat prowadzi odosobnioną egzystencję, co dało początek wielu historiom i teoriom na jego temat.

Jeremy Irons, który wciela się w Macona, określa swego bohatera „chodzącą enigmą. Jest bardzo stylowy, inteligentny, lecz nosi w sobie dużo tajemnic. Uwielbiam grać takie postaci”. Co ciekawe, autorki powieści od samego początku wyobrażały sobie Macona z obliczem Ironsa. W trakcie pisania powieści miały nawet zdjęcie aktora przylepione do swoich komputerów. „Jeremy wniósł do postaci Macona coś, o czym wcześniej nie pomyślałem – jego Macon jest bardziej ludzki”, mówi reżyser. „Widać w nim frustrację oraz niezwykłą wrażliwość. W powieści jest bardzo wyrafinowany, w typie Noela Howarda, ale Jeremy nie bał się ukazać jego innego oblicza”. Choć Macon został w młodości wybrany przez siły Mroku, dla Leny próbuje stłumić swoją prawdziwą naturę. „Zbliżające się szesnaste urodziny Leny sprawiają, że Macon stara się trzymać ją z daleka od wszystkiego, co pomogłoby siłom Mroku”, opowiada Irons. „Miłość do śmiertelnika jest dokładnie czymś takim”.

Jedną z niewielu osób, które rozumieją obawy Macona, jest grana przez Violę Davis Amma, najlepsza przyjaciółka zmarłej nagle matki Ethana. Nie jest Obdarzoną, ale posiada pewną więź ze światem magii i tajemnic, która pozwala jej widzieć więcej niż inni ludzie. I jeszcze bardziej obawiać się o losy Gatlin. LaGravanese od samego początku pragnął zatrudnić do tej roli Violę Davis. „W powieści Amma i bibliotekarka to dwie różne postaci. Połączyłem je w jedną kobietę, ponieważ chciałem stworzyć interesującą postać do zagrania dla Violi Davis. Zobaczyłem ją w teatrze u boku Denzela Washingtona w „Fences”, później w „Wątpliwości” oraz „Służących” – dosłownie zwaliła mnie z nóg”, opowiada reżyser. „Intrygujące w przypadku Ammy jest to, że nie jest tym, kim wydaje się być. Podczas gdy Ethan zaczyna zakochiwać się w Lenie, Amma uświadamia sobie, że każdy, kto zbliży się do dziewczyny wystarczająco blisko, może zostać zgładzony ”, mówi Davis. „Obdarzonymi Ravenwood”.

Okazuje się, że Amma i Macon wiedzą o genezie klątwy położonej na rodzie Duchannes więcej, niż mogłoby się wydawać. Nie udaje im się utrzymać tego w tajemnicy, bowiem Ethan znajduje w pobliżu Greenbriar, spalonej w trakcie wojny secesyjnej posiadłości Duchannesów, pewien medalion, który doprowadza do ujawnienia dawnych sekretów. „W ten sposób związek Leny i Ethana zostaje wpisany w kontekst przeszłości oraz jej wpływu na przyszłość”, informuje Englert. Za każdym razem, kiedy Lena i Ethan dotykają równocześnie medalionu, dowiadują się kolejnych rzeczy związanych z Bitwą o Honey Hill z czasów wojny secesyjnej. „Wizje, które mają, są bardzo niepokojące, pełne krwawych detali, jednakże stanowią równocześnie wskazówki dotyczące tego, co może czekać związek Obdarzonej ze śmiertelnikiem”, dodaje młoda aktorka.

Macon i Amma nie są jedynymi, którzy skrywają tajemnice oraz pragną rozdzielenia Leny i Ethana. „Pani Lincoln, która rozpuszcza złowieszcze plotki o Maconie, chce wyrzucić dziewczynę z miasteczka. W konserwatywną dewotkę, matkę najlepszego przyjaciela Ethana, Linka, wciela się Emma Thompson. Aktorka gra również postać z przeciwnej strony barykady, wciela się dodatkowo w Sarafine, Mroczną Obdarzoną, która robi wszystko, by przywołać złowieszcze moce drzemiące w Gatlin. Powiedzieć, że pani Lincoln jest bardzo religijną osobą, to spore niedopowiedzenie. Zdążyła już doprowadzić męża do zapicia się na śmierć i jest na dobrej drodze, by powtórzyć tę sztuczkę z własnym synem. Sarafine natomiast jest niszczycielską siłą, która pragnie destrukcji i nie trzyma się żadnych reguł. „Sarafine uważa, że śmiertelnicy są od niej gorsi i potrafią jedynie przeszkadzać. Jest zła do szpiku kości, ale jak na ironię, to właśnie z nią chciałoby się porozmawiać na imprezie, podczas gdy pani Lincoln jest pełna gniewu i atakuje wszystko, czego nie potrafi zrozumieć”, opowiada aktorka. „Obserwowanie Emmy tworzącej dwie zupełnie różne od siebie postaci, czasami w tej samej scenie, było wspaniałe”, zachwyca się Richard LaGravanese. „To niesamowite, w jaki sposób Emma potrafi manipulować głosem, by jednocześnie być zabawną i złowieszczą. Jest błyskotliwa i bardzo zabawna”.

Wydarzeniem, które ma pomóc Sarafine trochę zamieszać w ludzkim świecie, są zbliżające się szesnaste urodziny Leny. To bardzo ważna uroczystość, ponieważ dziewczyna zostanie wybrana przez Światło lub Mrok. Sarafine obstawia na Mrok ze względu na klątwę, która od wieków nęka kobiety Duchannesów. Na horyzoncie pojawia się jeszcze inna Mroczna Obdarzona – Ridley. LaGravanese obsadził w tej roli Emmy Rossum. „Emmy jest nieustraszona i ma wiele nieodkrytych jeszcze talentów; potrafi przejść niezauważenie od ognistego gniewu do ciepłego humoru, od wywoływania lęku do ukazywania wewnętrznej kruchości”. Od kiedy Ridley została wybrana przez Mrok, podróżowała po całym świecie czyniąc zło. „Jest tak zła, że nawet Obdarzeni nie chcą mieć z nią nic wspólnego”, śmieje się Rossum. „Uważa, że śmiertelnicy są przeraźliwie nudni i rozkoszuje się byciem złą. Uwielbia manipulować ludźmi, żeby uzyskać to, czego pragnie, więc wcielanie się w nią było ciekawym wyzwaniem. W szczególności odkrywanie różnych jej oblicz. Czy jest naprawdę zepsuta do szpiku kości? Czy może tli się w niej jeszcze jakaś iskierka dobroci?”

„Mieliśmy wielkie szczęście, że udało nam się znaleźć tak znakomitych aktorów do głównych ról. Jeremy, Viola, Emmy, Alden, Alice i inni, zarówno młodzi, jak i bardziej doświadczeni wykonawcy, wywiązali się fantastycznie ze swoich zadań”, mówi Richard LaGravanese. „Nie mogłem sobie wymarzyć lepszej obsady!”.

„Piękne istoty” nakręcono w amerykańskim stanie Luizjana, w zdecydowanej większości na terenie Nowego Orleanu oraz terenów go okalających. Nieczynna fabryka tuż za miastem została przerobiona na hale produkcyjne, w których wybudowano większość filmowych lokacji, poza pokojem Leny, który powstał w Baton Rouge. LaGravanese podjął współpracę z autorem zdjęć Philippe’em Rousselot, kostiumografem Jeffreyem Kurlandem oraz scenografem Richardem Shermanem. Reżyser i scenarzysta podszedł tym razem zupełnie inaczej do adaptowania powieści na ekran kinowy. „Po przeczytaniu książki zdecydowałem, że zanim zacznę pisać, muszę najpierw zobaczyć wszystkie lokacje i poczuć południowy klimat na własnej skórze. Nigdy wcześniej tego nie robiłem”, opowiada LaGravanese. „Poleciałem do Karoliny Południowej i zrobiłem mnóstwo zdjęć w małym miasteczku nieopodal Charleston nazywającym się McClellanville. Dopiero później zacząłem pisać. Przebywanie w takim miejscu dla mnie, dzieciaka wychowanego na Brooklynie, było jak wizyta w zagranicznym kraju. Byłem dogłębnie zafascynowany”.

Otrzymawszy instrukcje, by poszukiwać unikalnych lokacji, w których nigdy jeszcze nie kręcono filmów, Sherman wyruszył w podróż ku odkrywaniu „niewielkich obszarów, które wydawały się miejscami skrywanymi przed światem”. Z początku scenograf podążał ścieżką tradycyjnej lokalnej architektury, m.in. pozostałości dawnych plantacji, jednakże wizja Richarda LaGravanese wymagała czegoś znacznie bardziej nietuzinkowego. „Chciałem, by Macon był wyrafinowanym Obdarzonym, który zwiedził cały świat, a teraz siedzi na tyłku w tej posiadłości i każdego dnia śmiertelnie się nudzi”, wspomina reżyser. „Macon żyje ze swoich kaprysów. W zależności od nastroju, w jakim obudzi się danego dnia, jego posiadłość ulega różnym przemianom”, dodaje Sherman. „Nie ma żadnej ciągłości pomiędzy kolejnymi pomieszczeniami. Zdecydowałem, że posiadłość musi być bardzo eklektyczna, z jednej strony to przerośnięty, wywołujący gęsią skórkę budynek, a z drugiej miejsce, które zawiera w sobie niezliczone wizualne bogactwa pochodzące z różnych miejsc i czasów”.

Posiadłość odzwierciedla humory i stany emocjonalne nie tylko Macona, ale także Leny, zmieniając kolor w zależności od nastroju, w jakim jest dziewczyna. „Odzwierciedla stan wewnętrzny Leny, więc kiedy dziewczyna jest zła, dom staje się o wiele bardziej złowieszczy”, mówi LaGravanese. „Bardzo podoba mi się to, że miejsca są dodatkowymi bohaterami filmu. W szczególności posiadłość Ravenwood Manor, która posiada tak bajecznie absurdalne wnętrza, nieustannie ewoluujące wraz z nastrojami mieszkających w niej ludzi, że nie da się jej nie pokochać”, dorzuca swoje trzy grosze Alice Englert. Ażeby podkreślić mroczniejący nastrój Leny, ekipa Shermana usunęła z jej pokoju wszystkie rzeczy i pomalowała całe wnętrze na czarno, poza ramami okien oraz schodami w środku pomieszczenia. „To bardzo teatralny zabieg. Widać jedynie okna, schody oraz kominek. Nie ma nic więcej, tak jakbyśmy właśnie weszli w próżnię” wyjaśnia Sherman. „Chciałem ograniczyć używanie green screena do minimum”, przyznaje reżyser. „Kręciliśmy na taśmie filmowej. Pragnąłem stworzyć jak najbardziej realistyczne otoczenie dla aktorów. Richard i jego ekipa wykonali kawał świetnej roboty”.

Nakręcenie sekwencji batalii z wojny secesyjnej zajęło twórcom trzy tygodnie. Wykorzystano cztery kamery, ponad czterystu statystów oraz niezliczoną ilość amunicji oraz materiałów wybuchowych dla wywoływania bitewnych eksplozji. Jednak zanim zabrano się do kręcenia poszczególnych ujęć Bitwy o Honey Hill, trzeba było znaleźć rzeczywiste wzgórze. „Jak się okazało, Luizjana jest płaska. Na kilka tygodni przed rozpoczęciem zdjęć nie miałem żadnego dobrego wzgórza. Na szczęście udało się odszukać odpowiednią lokację na czas”, opowiada LaGravanese. Jednym z najbardziej kluczowych planów zdjęciowych, które łączą przeszłość z teraźniejszością oraz światy Obdarzonych i śmiertelników, jest ukryta pod biblioteką w Gatlin, biblioteka Obdarzonych. Plan ten był kolejnym wielkim wyzwaniem dla ekipy Shermana, która musiała całość zaprojektować i zbudować. „Biblioteka Obdarzonych musiała odzwierciedlać wiele cywilizacji, wszystkie style życia oraz kultury, ponieważ wychodzące z niej tunele rozchodziły się na cały świat”, wyznaje LaGravanese. Przygotowując się do tego projektu Sherman oraz jego współpracownicy weszli w bardzo rygorystyczny rytm pracy. „Przeglądaliśmy książka za książką, tysiące zdjęć i obrazków, czytaliśmy o architekturze od pierwszego wieku aż do czasów współczesnych”, streszcza Sherman, który wraz ze swoją ekipą zaprojektował nawet fikcyjne hieroglify, które można dostrzec na ścianach biblioteki.

Wyzwania postawione przed kostiumografem Jeffreyem Kurlandem przypominały te, z którymi musiała zmagać się ekipa scenograficzna. Chodziło bowiem o stworzenie różnych stylów wizualnych dla licznych sekwencji osadzonych w różnych okresach przeszłości oraz teraźniejszości. „Ścieranie się tych dwóch światów było bardzo skomplikowane”, opowiada Kurland. „Musieliśmy wypracować unikalny, mocno przesadzony styl bycia Obdarzonych, wymieszać go z ludzką rzeczywistością, a później zrobić to samo z każdym okresem historycznym, w którym działa się akcja”. Kurland wziął pod uwagę również motywy Światła i Mroku. „Zdefiniowaliśmy bohaterów do pewnego stopnia za pomocą kolorów, ale nie samych barw, lecz ich oświetlenia, elementów cienistych, odpowiednich kształtów. Wszystkie detale są bardzo subtelne, ale pomogą widzom podświadomie ustalać tożsamość postaci”.

Kurland zlecił uszycie ponad osiemdziesięciu kostiumów, w tym całej garderoby Jeremy’ego Ironsa. Albowiem próby podejmowane przez Macona, aby połączyć światy Światła oraz Mroku, były „interesującą dychotomią, z którą warto było się zmierzyć. Macon może robić co mu się żywnie podoba i nosić takie stroje, jakie mu pasują, ale mrok, który nigdy nie zniknął z jego życia, zawsze w jakiś sposób przecieka do rzeczywistości. Widać w jego garderobie wpływy lat 20. i 30. XX wieku, ponieważ żyje już na tym świecie bardzo długo”. Kolejnym interesującym wyzwaniem dla kostiumografa był wygląd Ridley, który musiał być tak nieprzewidywalny, jak charakter tej bohaterki. „Ridley jest biegła w świecie mody”, wyjaśnia Kurland, który do każdego stroju kobiety dopasował jakieś elementy z ikonicznych dzieł filmowych, w tym Rity Hayworth z „Gildy” oraz Marilyn Monroe z „Rzeki bez powrotu”.

Chociaż Kurland stworzył wiele nowych kostiumów, w powieści znalazły się konkretne i ikoniczne opisy, które musiały zostać przeniesione na ekran, wliczając w to naszyjnik Leny. „Składa się z małych kawałków różnych rzeczy, które zbierała w miejscach, w których przebywała – małych błyskotek, amuletów, fragmentów jakichś dziwnych rzeczy”. Najtrudniejszą sceną dla kostiumografa był jednakże wielki bal Obdarzonych, którzy przybywają tłumnie, by uczestniczyć w szesnastych urodzinach Leny – goście ubrani w ekscentryczne kreacje, które są mniej lub bardziej eleganckimi kombinacjami stylów. W filmie scena ta jest przeplatana z sekwencją świętowania rocznicy Bitwy o Honey Hill, w której bierze udział mnóstwo mieszkańców Gatlin przebranych za ludzi żyjących w tamtych czasach. Nie trzeba chyba wspominać, że Kurland i jego ekipa mieli pełne ręce roboty. „Zaczynamy od prawdziwej bitwy z 1864 roku. Później mamy jej inscenizację we współczesności. A istnieje wielka różnica pomiędzy tym, co ludzie z 2012 roku myśleli o świecie z 1864 roku, a prawdą na temat tamtych czasów”.

W filmie, w którym magia oddziałuje na wszystko, od wyglądu przeciętnej plantacji po zmieniające się kształty biblioteki, łącząc również w jedno przeszłość i teraźniejszość, twórcy potrzebowali wyśmienitej ekipy od efektów wizualnych. Zatrudniono Matta Kutchera i jego zespół. „Używanie efektów wizualnych, aby przejść z odrealnionych, fantazyjnych scen do tych bardzo realistycznych, osadzonych w rzeczywistości, było niezwykle ekscytujące”, mówi LaGravanese. „Uważam, że korzystanie z efektów wizualnych, by podkreślić rzeczywistość zbudowaną na ekranie, jest zawsze bardzo dobre, ponieważ pozwala widzom mocniej uczestniczyć w oglądanej historii”. Ekipa Kutchera zajęła się dopracowywaniem zbudowanych fizycznie planów zdjęciowych, a także wszystkimi niezwykłymi zjawiskami atmosferycznymi, które są integralną częścią życia Leny. Warto również wspomnieć, że w pewnym momencie życie przerosło sztukę, ponieważ niedaleko planu filmowego stwierdzono obecność prawdziwego tornado i trzeba było przerwać na pewien okres wszystkie zdjęcia.

Posiadając ponadnaturalne moce, Obdarzeni potrafią tworzyć różne fantastyczne zjawiska, podczas gdy śmiertelnicy są ograniczeni względem sił natury, nie potrafiąc kontrolować ich w żaden sposób. Jednakże pomimo tego, że ludzie nie są w stanie wywołać trzęsienia ziemi lub skierować błyskawicy w pożądane miejsce, posiadają coś bardzo wartościowego, czego nie mają Obdarzeni – człowieczeństwo. I ta potężna, niedoceniana cecha, z którą każdy człowiek się rodzi, daje ludziom siłę, żeby stanąć naprzeciwko każdego wyzwania. „Pomimo wszystkich naszych wad, lęków i słabości, śmiertelnicy są równie mocarni co Obdarzeni”, konkluduje Richard LaGravanese. Wiara. Wolna wola. Współczucie. Poświęcenie. Miłość. Opowiadając historię o istotach ponadnaturalnych, chciałem tak naprawdę opowiedzieć historię o magii naszego człowieczeństwa, która sprawia, że zwyczajni ludzie stają się niezwykłymi, pięknymi istotami”.

ALDEN EHRENREICH (Ethan Wate)

Jeszcze w szkole ponadpodstawowej zaczął pisać, reżyserować oraz grać filmach, dzięki czemu został odkryty na pewnej bar micwie przez samego Stevena Spielberga. W 2009 zagrał główną rolę w „Tetro” Francisa Forda Coppoli, niedawno wystąpił u reżysera ponownie w „Twixt”. Niedługo zobaczymy go w thrillerze „Stoker” Park Chan-wooka oraz najnowszej komedii Woody’ego Allena, która ma wejść na ekrany kin jesienią 2013 roku.

ALICE ENGLERT (Lena Duchannes)

Zadebiutowała na ekranie w wieku jedenastu lat w „8”, ośmioczęściowym filmie fabularnym nakręconym przez ośmiu różnych reżyserów. Matka Alice, Jane Campion, napisała i wyreżyserowała część z nią w jednej z ról. Niedawno otrzymała nominację do British Independent Spirit Awards za rolę w „Ginger and Rosa” Sally Potter, a niedługo na ekrany kin wejdą „Singularity” Rolanda Joffe oraz „In Fear” Jeremy’ego Loveringa.

JEREMY IRONS (Macon Ravenwood)

Jeden z najwybitniejszych aktorów swego pokolenia, laureat Oscara za rolę w „Drugiej prawdzie” Barbeta Schroedera. Ma na koncie większość prestiżowych nagród filmowych i teatralnych, ze Złotym Globem, Emmy oraz Tony na czele. Pamięta się go z takich filmów jak „Misja” Rolanda Joffe, „Kochanica Francuza” Karela Reisza, „Ukryte pragnienia” Bernardo Bertolucciego, „Król Lew” Roba Minkoffa i Rogera Allersa (podkładał głos pod Skazę) czy też serialu „Rodzina Borgiów”.

VIOLA DAVIS (Amma)

Dwukrotnie nominowana do Oscara („Wątpliwość” Johna Patricka Shanleya, „Służące” Tate’a Taylora), czarnoskóra amerykańska aktorka, która pojawiła się na horyzoncie stosunkowo niedawno, ale od tamtego czasu jest uznawana za jedną z najlepszych w swoim fachu. Zagrała między innymi w „Stanie gry” Kevina Mcdonalda, „Syrianie” Stephena Gaghana, „Daleko od nieba” Todda Haynesa, „Traffic” Stevena Soderbergha oraz serialu „Wszystkie wcielenia Tary”. Niedługo swoją premierę będzie miała wyczekiwana „Gra Endera” Gavina Hooda.

EMMY ROSSUM (Ridley Duchannes)

Już ponad dekadę zadziwia widzów na całym świecie swoimi różnorodnymi rolami, jednakże dwie produkcje uczyniły ją sławną. Pierwszą był „Upiór w Operze” Joela Schumachera, drugą serial telewizyjny „Shameless – Niepokorni”, którego emisja wciąż trwa. Emmy Rossum zagrała także w „Posejdonie” Wolfganga Petersena, „Pojutrze” Rolanda Emmericha, „Rzece tajemnic” Clinta Eastwooda oraz serialach „Prawo i bezprawie” oraz „Kancelaria adwokacka”. W 2007 roku wydała swój pierwszy album studyjny, „Inside Out”, obecnie pracuje nad kolejnym. Niedługo zobaczymy ją w „You’re Not You” George’a C. Wolfe’a.

EMMA THOMPSON (Pani Lincoln/Sarafine)

Jedna z najbardziej utytułowanych aktorek wszechczasów, Emma Thompson ma na swoim koncie między innymi Oscara, Złoty Glob oraz nagrodę BAFTA za przejmującą rolę w „Powrocie do Howard’s End” Jamesa Ivory’ego. Zdobyła również Oscara za scenariusz do „Rozważnej i romantycznej” Anga Lee. Ma na koncie dziesiątki wyjątkowych ról, między innymi w „Henryku V” Kennetha Branagha, „Barwach kampanii” Mike’a Nicholsa, „To właśnie miłość” Richarda Curtisa, „Juniorze” Ivana Reitmana czy mini-serialu „Anioły w Ameryce”. Występuje z sukcesami zarówno na deskach teatru, jak i w kinie oraz telewizji.

RICHARD LaGRAVANESE (Reżyseria/Scenariusz)

Sławę i uznanie zapewnił mu scenariusz do „Fisher King” Terry’ego Gilliama, który przyniósł mu między innymi nominację do Oscara oraz nagrody BAFTA. Napisał również „Co się wydarzyło w Madison County” Clinta Eastwooda oraz „Wodę dla słoni” Francisa Lawrence’a, a niedługo na ekrany kin wejdzie „Behind the Candelabra” Stevena Soderbergha. Jako reżyser zadebiutował w 1998 roku „Pełnią życia”. Później wraz z Tedem Demme nakręcił dokument „Burzliwe lata siedemdziesiąte” oraz samodzielnie filmy fabularne „P.S. Kocham cię” oraz „Wolność słowa”.

ERWIN STOFF (Produkcja)

Zaczynał karierę ponad dwadzieścia lat temu jako agent gwiazd w 3 Arts Entertainment. Niedawno postanowił skupić się na produkcji filmowej, ma na koncie takie filmy jak „Woda dla słoni” Francisa Lawrcence’a, „Przez ciemne zwierciadło” Richarda Linklatera oraz „Wielki Mike: The Blind Side” Johna Lee Hancocka. Pracował również przy „Matrixie” braci Wachowskich czy „Adwokacie diabła” Taylora Hackforda. Niedługo na ekrany kin wejdzie produkcja science fiction „All You Need is Kill” z Tomem Cruisem i Emily Blunt.

ANDREW A. KOSOVE oraz BRODERICK JOHNSON (Produkcja)

Producencki duet, który założył Alcon Entertainment, firmę odpowiadającą za takie filmy jak „Bezsenność” Christophera Nolana, „Czernobyl. Reaktor strachu” Bradleya Parkera, „Mój przyjaciel delfin” Charlesa Martina Smitha, „Księga ocalenia” braci Hughes czy „Wielki Mike: The Blind Side” Johna Lee Hancocka. Obecnie pracują nad thrillerem „Prisoners” Denisa Villeneuve’a

PHILIPPE ROUSSELOT (Zdjęcia)

Laureat Oscara za zdjęcia do „Rzeki życia” Roberta Redforda, nominowany również do tej prestiżowej nagrody za „Henry’ego i June” Philipa Kauffmana oraz „Nadzieję i chwałę” Johna Boormana. Pochodzący z Francji autor zdjęć pracował przy tak uznanych produkcjach jak „Królowa Margot” Patrice’a Chereau, „Wywiad z wampirem” Neila Jordana”, „Niedźwiadek” Jean-Jacquesa Annaud, „Niebezpieczne związki” Stephena Frearsa, „Duża ryba” Tima Burtona oraz obu częściach „Sherlocka Holmesa” Guya Ritchie.

RICHARD SHERMAN (Scenografia)

Najbardziej jest znany ze współpracy z Billem Condonem, z którym stworzył aż sześć filmów, w tym mające niedawno premierę obie części „Sagi Zmierzch. Przed świtem”. Jako scenograf pracował również przy „Drugiej szansie” Suzanne Bier, „Biegając z nożyczkami” Ryana Murphy’ego oraz „Szczęśliwych zakończeniach” Dona Roosa.

DAVID MORITZ (Montaż)

Pracował wcześniej z Richardem LaGravanese przy „P.S. Kocham cię” oraz „Wolności słowa”, jest również znany ze współpracy z Wesem Andersonem przy „Trzech facetach z Teksasu”, „Rushmore” oraz „Podwodnym życiu ze Stevem Zissou”. Na swoim koncie ma także „Elizabethtown” Camerona Crowe’a, „Aferę naszyjnikową” Charlesa Shyera, „To skomplikowane” Nancy Meyers oraz „Wakacje Waltera” Tima McCanliesa.

JEFFREY KURLAND (Kostiumy)

Znaczną część swojej kariery poświęcił projektowaniu kostiumów do filmów Woody’ego Allena – za swoją pracę przy „Strzałach na Broadwayu” był nominowany do Oscara, a za „Złote czasy radia” do nagrody BAFTA. Pracował również przy „Zbrodniach i wykroczeniach”, „Hannie i jej siostrach” czy „Purpurowej Róży z Kairu”. Na swoim koncie ma również takie filmy jak „Incepcja” Christophera Nolana, „Zakładnik” Michaela Manna, „Erin Brockovich” Stevena Soderbergha, „Człowiek z księżyca” Milosa Formana czy „Pełnia życia” Richarda LaGravanese.

THENEWNO2 (Muzyka)

Pochodzący z Londynu zespół grający alternatywnego rocka. W 2008 roku wypuścili debiutancki album „You Are Here”, dwukrotnie trafiając ze swoimi piosenkami na ścieżkę kultowej gry „Rock Band”. W 2009 roku byli jednymi z ostatnich gości muzycznych legendarnego telewizyjnego show „Late Night with Conan O’Brien”. W lipcu zeszłego roku wypuścili swój drugi album, „thefearofmissingout”.