Szepty (2011)

British Independent Film Awards 2011 – Rebecca Hall – nominacja w kategorii najlepsza aktorka

London Film Festiwal 2011 – Nick Murphy – nominacja za najlepszy debiut

W tej klasycznej opowieści o duchach niczego nie przeoczono, począwszy od przejmujących kreacji po staranną scenografię z epoki, od plenerów rodem z innych czasów, po wyblakłą paletę kolorystyczną – a wszystko spaja scenariusz kunsztownie skonstruowany przez Nicka Murphy'ego i Stephena Volka, o umiejętnie rozplanowanych zwrotach akcji i niepokojącym zakończeniu. /Little White Lies

‘Szepty’ zaoferują fanom thrillerów więcej, niż to, do czego się przyzwyczaili./ The Hollywood Reporter

‘Szepty’ to trzymająca w napięciu, klasyczna historia o duchach, której dodatkową zaletą jest wyśmienite aktorstwo. / Film 4

Rewelacyjna Rebecca Hall jako Florence Cathcart uosabia ducha nowoczesnej kobiety, która poprzez swoje naukowe i praktyczne podejście do ‘polowania na duchy’ pragnie udowodnić, iż jest równie racjonalna jak mężczyzna z jej epoki. / Britflicks.com

‘Szepty’ to historia, złożona ze wszystkich klasycznych elementów – mamy samotny dom na uboczu, spowity mgłą, zagadkową śmierć, ponurego służącego, kanonadę nocnych odgłosów, przerażające tajemnice i subtelnie przewrotną fabułę. To sprawia, iż film przykuwa uwagę do samego końca. / Sky Movies

Rzadko się zdarza, żeby zarówno poziom aktorskich kreacji, jak i niespodziewane zwroty akcji wywoływały podczas oglądania horroru gęsią skórkę – tymczasem ‘Szepty’, to opowieść w stylu ‘Innych” sprawdza się i pod jednym i pod drugim względem./ The Telegraph

Przerażający i niepokojący. Dla fanów thrillerów w stylu ‘Innych’ / The Guardian

To prawdziwie przerażająca, stylowa opowieść o duchach, zbudowana przy pomocy suspense'u, szokujących niespodzianek i niesamowitego zwrotu akcji zaserwowanego nam przez bohaterkę Rebeki Hall. / Daily Mail

‘Szepty’ są filmem trzymającym w napięciu, budzącym niepokój i czasem tak przerażającym, że aż podrywa nas z foteli. To horror z rodzaju tych, które z łatwością przyprawiają o gęsią skórkę. / Love Film

Przerażający film, który prezentuje poziom wyższy niż klasyczne horrory, za sprawą doskonałej strony wizualnej, niesamowitego klimatu z epoki i wszechobecnej niepewności. / Total Film

Pomysł na SZEPTY narodził się, kiedy producent David M. Thompson (Billy Elliot, Wschodnie obietnice, Była sobie dziewczyna) spotkał się ze scenarzystą Stephenem Volkiem (Krwawa jazda, Afterlife) tuż po premierze serialu telewizji BBC Ghostwatch na początku lat dziewięćdziesiątych. „Ghostwatch był tak przerażający, że w końcu zakazano jego powtórek w telewizji, ponieważ była to jedna z najstraszniejszych rzeczy, jakie ludzie w życiu widzieli” wspomina Thompson. „Widzowie nie wiedzieli, czy to prawda, czy fikcja, a mnie przyszło do głowy, że świetnie byłoby współpracować ze scenarzystą serialu, Stephenem Volkiem nad współczesnym, przerażającym, mrożącym krew w żyłach i niepokojącym filmem. Wtedy Stephen wpadł na pomysł z SZEPTAMI, a mnie bardzo spodobał się scenariusz”, mówi dalej reżyser. „Jakiś czas później mieliśmy szczęście zaprosić do projektu reżysera Nicka Murphy’ego”. Nick Murphy, dla którego SZEPTY są debiutem fabularnym, najszerzej znany jest ze swojej pracy w telewizji, między innymi z takich seriali jak ‘Starożytny Rzym: powstanie i upadek imperium’, ‘Siły pierwotne’ oraz nagrodzonej BAFTą ‘Okupacji’.

Thompson mówi, że zaimponowała mu wszechstronność filmowego warsztatu Murphy’ego, zwłaszcza jego „energia i wizja, a poza tym dostrzegliśmy u Nicka potencjał wydobycia z aktorów najlepszych kreacji”.

„Największe wrażenie zrobiła na mnie Okupacja. Uważam, że to wyjątkowy serial pełen wyrazistych postaci, ze świetną narracją i elektryzującą atmosferą, jaką reżyser wyczarował na ekranie”. Murphy jest też scenarzystą, co się bardzo przydaje przy filmach takich jak SZEPTY, ponieważ muszą mieć starannie przemyślaną wizję jednego artysty. Fabuła stanowi istną mozaikę pomysłów, ale wszystkie jej elementy są ściśle ze sobą połączone”.

„David ma głowę na karku i doskonale zna się na ludziach”, twierdzi Murphy. „Nie dobijałem się do wszystkich, próbując desperacko zrobić film o duchach. I choć przysłał mi bardzo dobry scenariusz, nie byłem przekonany, że będę w stanie zrealizować taki projekt. Wtedy David niezobowiązująco zasugerował, żebym zastanowił się, co mógłbym wnieść do filmu i zmienić, gdybym miał taką możliwość. Zostawiłem temat na chwilę, ale w mojej głowie jeden po drugim zaczęły się rodzić pomysły i po tygodniu byłem już tak zaangażowany w film, że sam nie mogłem uwierzyć. Po prostu musiałem go nakręcić i pamiętam, że w drodze na drugie spotkanie myślałem, że byłbym niepocieszony, gdyby David zmienił zdanie!”.

„Wraz ze Stephenem Volkiem zawsze chcieliśmy, żeby film był czymś więcej niż tylko przerażającą opowieścią o duchach” mówi dalej producent. „To thriller o siłach nadprzyrodzonych, pełen niespodzianek i grozy, który zabiera widza w podróż do mrocznego, nawiedzonego świata. Jednocześnie jest to psychologiczna opowieść o duchach ale też przerażająca historia o młodej kobiecie, wkraczającej do strasznej sfery i zabierającej nas ze sobą. A wszystkie pomysły Nicka tylko wzmacniały tę koncepcję”.

„Pierwotnie była to po prostu historia o dziewczynie, która udaje się do starego gmachu szkoły, żeby wyjaśnić osobliwe zjawisko” mówi Murphy. Thompsonowi spodobał się pomysł z osadzeniem filmu w XX wieku. „Oryginalnie akcja toczy się w epoce wiktoriańskiej, jak w przypadku wielu opowieści o duchach” wyjaśnia producent, „Ale to Nick wpadł na pomysł, żeby przenieść ją o całą epokę do przodu.

Według mnie, historia nabrała w ten sposób realności i głębi. Wydaje mi się, że w takim kształcie jest o wiele bardziej interesująca i przekonująca”.

Producent wykonawczy Joe Oppenheimer (Strzelając do psów, Houdini: Magia miłości), dodaje: „Jest coś niezwykle pociągającego w filmie utrzymanym w określonym gatunku, który zostaje wzbogacony o sferę emocjonalną i przekonujące postaci, zwłaszcza jeśli chodzi o postać Florence Cathcart” dodaje Oppenheimer.

Na tle tego spirytualnego krajobrazu pojawia się Florence Cathcart, zdecydowanie przeciwna renesansowi Ruchu Spirytystycznego. Kiedy zostaje poproszona o zbadanie tajemniczych zdarzeń w elitarnym internacie w Rookwood, będzie musiała zdać najtrudniejszy egzamin, zarówno z zawodowego jak i ludzkiego punktu widzenia. W rolę Florence wciela się Rebecca Hall (Vicky Cristina Barcelona, Frost/Nixon, Miasto złodziei). „Od początku procesu castingu, Nickowi i mnie najbardziej podobała się Rebecca Hall” mówi Thompson, „więc byliśmy zachwyceni, kiedy przyjęła rolę. Nadaje się idealnie, ponieważ ma w sobie siłę i głębię oraz subtelność, a do tego na ekranie budzi niezwykłą sympatię. Poza tym pasuje do tej roli, ponieważ ma bardzo silny charakter”.

Potwierdza to Joe Oppenheimer. „Florence ma w sobie ogromną determinację” mówi. „Jest kobietą wykraczającą poza swoją epokę. Jest niezwykle inteligentna, lecz dręczona gorzkimi wspomnieniami. Rebecca ma w sobie wszystkie te cechy i potrafi łączyć współczesność z autentycznym klimatem epoki, ma w sobie poczucie pewności i niezależności”.

Aktorka twierdzi, iż scenariusz wydał się jej „niezwykle zajmujący” i dodaje: „Florence jest wyjątkowo silną postacią pierwszoplanową, która przechodzi potężną przemianę. Mamy tu do czynienia z radykalnym przeobrażeniem, stanowiącym realne wyzwanie fizyczne i emocjonalne. A aktor zawsze szuka takiej roli”.

Widz poznaje Florence w czasie, kiedy jest ona w żałobie po narzeczonym. „Tym razem nie odda serca tak łatwo” mówi Hall. „Rozpacza w masochistyczny sposób. Jest całkowicie przekonana o nihilistycznej naturze życia. Według niej ludzie umierają bez powodu, a sprawiedliwość nie istnieje. Ponadto dowiadujemy się o liście jaki do niego napisała, wyznając, że już go nie kocha. Z tego powodu ma ogromne wyrzuty sumienia i w konsekwencji odmawia sobie prawa do szczęścia”. Hall dodaje, że Florence nie jest otwarta na nowe koncepcje. „W tej kwestii popełnia błąd. Zadręczając się poczuciem winy w stosunku do narzeczonego, przy pomocy wojującego ateizmu, odrzuca ważne prawdy o sobie”.

Jej przekonaniami zachwieją jednak wydarzenia w szkole w Rookwood. „W filmach tego typu bohater często jest arogancki przed własną klęską” zauważa Hall. „Widzowie domyślają się, że wydarzy się coś, co całkowicie obali jej światopogląd”.

„SZEPTY są filmem intrygującym przez to, co mówią o ludziach w szerszej perspektywie. A mówią o tym, że trzeba być szczerym wobec siebie. Trzeba stawić czoło problemom, których zwykliśmy unikać, w konsekwencji wiodąc pełne lęku i skarlałe życie”.

W Rookwood, Florence musi się skonfrontować z duchem dziecka, który wciąż jej się objawia i przeczy wszelkim zasadom logiki. Zdarzenia te są osobliwe i Florence musi zebrać się na odwagę, żeby w pełni się z nimi skonfrontować i rozwiązać tę niepokojącą i niebezpieczną łamigłówkę.

Gdy Florence po raz pierwszy przekracza progi Rookwood, utwierdza się w swoim sceptycyzmie i pomimo zamieszania, które przeraziło uczniów i nauczycieli, jest przekonana, że nie ma do czynienia z siłami nadprzyrodzonymi. Jednak, kiedy zamierza opuścić szkołę, dzieje się coś złego i Florence dosłownie zostaje rzucona na głęboką wodę.

„Między Florence i Mallory'm (jednym z nauczycieli) powstaje więź, ponieważ obydwoje pod wieloma względami cierpią z tej samej przyczyny”, mówi reżyser. „Są samotni. Florence kochała mężczyznę, którego już przy niej nie ma i potrzebuje czyjegoś wsparcia, zaś Mallory'ego otaczają duchy i pustka, ponieważ stracił wiele osób, które kochał” dodaje. „Jednak radzą sobie z tym problemem w różny sposób. Mallory jest gotów otworzyć oczy i przyjrzeć się otaczającej go pustce, wypełnionej przez zmarłych. Przez większą część filmu Florence nie jest na to gotowa. Jednak ostatecznie, zmagają się z tym samym problemem”.

Dominic West (Prawo ulicy, 300) gra Mallory'ego, który leczy rany cielesne i emocjonalne. „Jest człowiekiem po przejściach” mówi aktor o swojej postaci. „Cierpi z powodu wściekłości jaką czuje do świata i wyrzutów sumienia” kontynuuje West.

„Jest w żałobie, codziennie wspomina swoich zmarłych przyjaciół. Dla niego duchy to ważna kwestia; widzi je każdego dnia – nigdy go nie opuszczają”.

Za namową jednej z wychowawczyń, sceptyczna Florence przyjeżdża zbadać sprawę w Rookwood. „Ma racjonalne wyjaśnienie na tak zwane zjawiska nadprzyrodzone, a jej zadaniem jest dowieść, iż śmierć jest ostateczna”, mówi dalej West, „Ale Mallory zupełnie nie zgadza się z jej opinią. Według niego to niedorzeczne, że Florence nie wierzy w duchy, ponieważ on żyje z nimi na co dzień. Na początku stanowią swoje absolutne przeciwieństwo, a Mallory traktuje ją bardzo obcesowo”.

Stopniowo jednak nauczyciel dostrzega, iż Florence też cierpi. „Zbliżają się do siebie coraz bardziej, kiedy ona zaczyna widzieć dziwne rzeczy” mówi aktor. „Angielski tytuł filmu The Awakening znaczy>przebudzenie
Mimo, iż akcja filmu koncentruje się na Florence i Mallory'm, towarzystwa podczas ferii w Rookwood dotrzymują im dwie ważne postaci: wychowaczyni - Maud Hill i młody uczeń - Tom, który musi zostać w szkole, ponieważ jego rodzice mieszkają za granicą.

Maud gra nominowana do Oscara Imelda Staunton (Vera Drake, Harry Potter). „To niezwykle wciągająca historia” mówi aktorka. „Nie ma dla aktora większej satysfakcji niż praca z tak dobrym scenariuszem. To bardzo złożona historia, ponieważ obejmuje wiele aspektów ludzkiej natury. Stopniowo ujawnia nam kolejne sekrety, skrywane przez bohaterów filmu” dodaje Staunton.

Przez większą część filmu Staunton towarzyszy młody chłopiec Tom, grany przez Isaaca Hempstead-Wrighta (Gra o tron). „Miałam wiele scen z Isaakiem i świetnie się razem bawiliśmy” mówi Staunton. Postać Toma jest integralną częścią tej opowieści, więc casting miał kluczowe znaczenie. „Wydaje mi się, że ludzie lubią oglądać filmy oczami dziecka” mówi producent filmu. „A w wielu najlepszych filmach, przy których pracowałem dzieci znajdowały się w samym centrum akcji i tak jak nasza młoda gwiazda, potrafią być niesamowite. Isaac ma doskonałe wyczucie aktorskie. Według mnie zagrał swojego bohatera z ogromną pewnością siebie i przekonaniem”.

Zewnętrzną część szkoły w Rookwood sfilmowano w Lyme Park w Cheshire, a jako że większość scen rozgrywa się w budynku i jego otoczeniu, filmowcy wybrali trzy różne wiejskie rezydencje w okolicach Berwick-on-Tweed: Gosford House, Manderston i Marchmont House. „Kręciliśmy w jednej z rezydencji, gdzie w betonie widnieje słowo Walter, jakby wydrapane ręką konającej osoby”, wspomina Murphy. „Chłopiec, który umiera na początku filmu ma na imię Walter. Rebecca stwierdziła ‘Świetna robota działu kreatywnego’. Wtedy jednak zdaliśmy sobie sprawę, że to nie dział kreatywny i spojrzeliśmy po sobie czując ciarki na plecach”.

Murphy chciał, żeby bohaterowie mieli do dyspozycji dużo przestrzeni, stąd kilka lokalizacji, w których powstawały zdjęcia. „Zależało nam na tym, żeby było jak najwięcej miejsca” mówi reżyser. „Te domy czasem bywały dziwne i straszne. Słyszeliśmy też, że w jednym z nich wydarzyła się strzelanina podobna do tej z filmu. Nocą panowała w nich niepokojąca, tajemnicza atmosfera. Nick wybrał je właśnie dlatego, że nie były sztucznymi planami filmowymi. Miały własne historie i jestem przekonany, że podczas zdjęć krążyło po nich wiele duchów”.

REBECCA HALL (Florence Cathcart)

Za swój debiut sceniczny w sztuce Mrs. Warren's Profession Rebecca Hall zdobyła nagrodę im. Iana Charlesona. Od tego czasu zdążyła już wyrobić sobie pozycję cenionej aktorki filmowej w szeregu głośnych filmów, począwszy od Prestiżu (2006) Christophera Nolana, przez Miłosną układankę w reżyserii Toma Vaughana z tego samego roku i Frost/Nixon (2008) Rona Howarda po Doriana Gray'a (2009) Olivera Parkera. W roku 2008 otrzymała nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza Aktorka w komedii lub musicalu, za udział w komedii Woody’ego Allena Vicky, Cristina, Barcelona. W 2010 roku zagrała w doskonale przyjętym przez krytyków komediodramacie Nicole Holofcener Daj, proszę. Ostatnio oglądaliśmy ją w kryminale Miasto złodziei Bena Afflecka.

W lipcu 2010 roku Hall zdobyła nagrodę BAFTA dla Najlepszej aktorki drugoplanowej za doskonałą kreację Pauli Garland w produkcji Channel 4 z 2009 roku, pt. „Red Riding: In the Year of Our Lord 1974”.

Rebecca występowała też w Cottlesloe Theatre jako Viola w wyprzedanej do ostatniego miejsca sztuce ‘Wieczór Trzech Króli’.

DOMINIC WEST (Robert Mallory)

Dominic West najbardziej znany jest z roli detektywa policji z Baltimore, Jimmy'ego McNulty w docenionym przez krytykę dramacie policyjnym HBO, „Prawo ulicy”.

Na dużym ekranie wcielił się w postać spartańskiego polityka Therona w filmie Zacka Snydera 300 (2006) i zagrał Lysandra u boku Michelle Pfeiffer oraz Kevina Kline'a w filmowej wersji Snu nocy letniej (1999). Wśród innych filmów z jego udziałem warto wymienić oscarowe Chicago (2002) Roba Marshalla, Uśmiech Mony Lisy (2003), mroczny thriller Hannibal. Po drugiej stronie maski (2007) Centurion (2010) Neila Marshalla i Johny English Reaktywacja (2011) Olivera Parkera. Najświeższą produkcję, w której wystąpił Dominic West był przygodowy blockbuster John Carter (2012) w reżyserii Andrew Stantona.

West udziela się także w teatrze, gdzie zdobył uznanie rolą w sztuce Toma Stopparda ‘Rock’n’ Roll’ a także u boku Helen McCrory i Sienny Miller w ‘Jak wam się podoba’ na deskach londyńskiego West End.

IMELDA STAUNTON (Maud Hill)

W swojej karierze filmowej Imelda Staunton może się pochwalić udziałem w światowym przeboju z serii o Harrym Potterze oraz wielokrotnie nagradzanym dramacie Vera Drake (2004) Mike’a Leigh.

Pierwszą szansę, by zaistnieć na srebrnym ekranie aktorka dostała w roku 1986, w filmie Billa Douglasa Towarzysze. Wśród innych ról Imeldy Staunton warto wymienić te w Wiele hałasu o nic (1993) Kennetha Branagha, Rozważna i romantyczna (1995) w reżyserii Anga Lee, Wieczór Trzech Króli (1996) Trevora Nunna, oscarowy Zakochany Szekspir (1998), Cudowne lata bohemy (2003) w reżyseria Stephena Fry’a, Niania (2005) na podstawie scenariusza Emmy Thomson oraz Wolność słowa (2007) Richarda LaGravenese czy Kolejny Rok (2010) w reżyserii Mike’a Leigh.

Staunton została uhonorowana nagrodą dla Najlepszej aktorki podczas Europejskich Nagród Filmowych, BAFTĄ oraz nagrodą na Festiwalu Filmowym w Wenecji za tytułową rolę w filmie Mike'a Leigh Vera Drake, który zdobył tam także wyróżnienie dla Najlepszego Filmu. Za tę samą rolę, Staunton otrzymała w 2005 roku nominacje w kategorii Najlepsza Aktorka do Złotego Globu i Oscara.

W swojej karierze Imelda zagrała w wielu sztukach Royal Shakespeare Company oraz na deskach Teatru Narodowego, a dwukrotnie doceniono jej kunszt nagrodą im. Oliviera, najwyższym wyróżnieniem dla aktora teatralnego w Wielkiej Brytanii. Po raz pierwszy w roku 1985 za role w dwóch spektaklach: ‘A Chorus of Disapproval’ oraz ‘The Corn Is Green’, a następnie za musical ‘Into the Woods’ z 1991 roku.

LUCY COHU (Constance Strickland)

Za tę rolę księżniczki Małgorzaty w The Queen's Sister Lucy Cohu była nominowana do nagrody Emmy oraz BAFTA, a w listopadzie 2008 zdobyła nagrodę International Emmy dla Najlepszej Aktorki za kreację w opartym na faktach dramacie Forgiven.

Lucy zagrała także Evelyn Brogan w serialu ‘Cape Wrath’ oraz Alice Carter w ‘Torchwood: dzieci ziemi’. Jej role filmowe, to między innymi udział w rewelacyjnym filmie Roberta Altmana Gosford Park (2001) oraz uroczo romantycznej Zakochanej Jane (2007) gdzie zagrała u boku m. in. Julie Walters, Maggie Smith i Jamesa Cromwella; natomiast na deskach teatru można było aktorkę oglądać w spektaklu ‘An Enemy of the People’ w Crucible Theatre, w roli Katriny Stockmann.

JOHN SHRAPNEL (Wielebny Hugh Puslow)

John Shrapnel był członkiem trupy Sir Laurence Olivier's Royal National Theatre Company oraz Royal Shakespeare Company. Ma na swoim koncie wiele ról filmowych: Elizabeth. Złoty wiek (2007), komedii Notting Hill (1999), Gladiator (2000) Ridleya Scotta, 101 dalmatyńczyków (1996) i telewizyjnych: ‘Kosmos: 1999’, ‘Sprawy inspektora Morse'a’, ‘Coogan's Run’ oraz ‘Detektyw Foyle’.

SCENARIUSZ i REŻYSERIA – Nick Murphy

Nick Murphy studiował sztuki widowiskowe na uniwersytecie, ale karierę rozpoczął w roku 1990 jako montażysta filmów dokumentalnych dla telewizji BBC.

W roku 1995 zaczął reżyserować dokumenty telewizyjne, zdobywają uznanie za wnikliwość spojrzenia. Przy okazji nominowanego do nagrody BAFTA filmu 'Edwardian Country House' (tytuł amerykański: 'The Manor House') w roku 2002 Murphy po raz pierwszy współpracował ze swoim ulubionym obecnie kompozytorem Danielem Pembertonem.

Następnym etapem był napisany i wyreżyserowany przez niego, dramat oparty na faktach - 'Chernobyl'. Film zdobył powszechne uznanie i w reżyserze, który sądził, że praca z dramatem to już dla niego przeszłość, obudziła się dawna pasja. Po 'Chernobylu' Murphy zrealizował dla BBC kilka kolejnych dramatów opartych na faktach: 'Nero' z Michaelem Sheenem oraz 'Napoleon' z udziałem Toma Burke jako Bonapartego.

W roku 2008 wyreżyserował popularny serial ‘Siły pierwotne’. Kolejnym był serial ‘Okupacja’. Ten trzygodzinny serial pokazywał tragiczne konsekwencje służby trzech Brytyjczyków podczas inwazji na Irak. Produkcja, ze zdjęciami Davida Odda i montażem Victorii Boydell zebrała doskonałe recenzje oraz nagrodę BAFTA dla najlepszego serialu dramatycznego.

ZDJĘCIA – Eduard Grau

Operator Eduard Grau jest autorem zdjęć do zjawiskowego filmu Toma Forda Samotny mężczyzna (2009) z Colinem Firthem i Julianne Moore, oraz thrillera z Ryanem Reynoldsem Pogrzebany (2010), za który otrzymał Brązową Żabę na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Camerimage 2010. W swojej dotychczasowej karierze zdobył 6 nagród, w tym Barcelona Curt Ficcions Yelmo Cineplex Award za Bitter Kas (2004) oraz Mar del Plata Film Festival ACCA Jury Prize w kategorii Best Foreign Short Film (najlepszy zagraniczny film krótkometrażowy) za ten sam film (2004).