Sylwester w Nowym Jorku (2011)

Nowe początki i drugie szanse

Sylwester... to najlepsza okazja, żeby się zresetować.

Reżyser Garry Marshall znany z długiej listy filmów opowiadających o miłości na wiele ciekawych, ciepłych i zabawnych sposobów uważa, że sylwester to „idealna okazja, żeby ocenić swoją sytuację, zastanowić się nad błędami popełnionymi w poprzednim roku i pomyśleć, jak zmienić coś na lepsze. To również czas okazywania wdzięczności za to, co mamy, ale także wspaniały czas pełen zabawy, ekscytacji, oczekiwań oraz szaleństwa. Przede wszystkim jednak jest pełen nadziei. Wtedy wszystko, czego pragniemy, znowu wydaje się możliwe. Musimy tylko odważyć się jeszcze raz zaryzykować”.

Marshall wie, co mówi. To właśnie w sylwestra prawie 50 lat temu zaręczył się z miłością swojego życia, późniejszą żoną – Barbarą. „Miała na sobie sukienkę w dokładnie takim samym kolorze jak sukienka, w której Halle Berry pojawia się w filmie. Byliśmy zakochani i w pewnym momencie w tańcu po prostu stwierdziliśmy, że zobaczymy, co z tego wyjdzie. To zawsze było jej ulubione święto” – opowiada reżyser.

Bez wątpienia romantyczne uniesienia dominują w ostatnich godzinach 31 grudnia. Wiele par nie może doczekać się wyjątkowego pocałunku o północy, niektórzy pod wpływem magii tego wieczora decydują się na zobowiązania na całe życie, a jeszcze inni postanawiają dać szansę komuś nowemu, kto może okazać się właśnie „tym jedynym lub tą jedyną”. Emocjonalny wymiar tego święta jest jednak jeszcze bardziej rozległy. Sylwester w Nowym Jorku ukazuje miłość w różnych wspaniałych i oszałamiających fazach, ale opowiada też o innych jej przejawach: wybaczeniu, współczuciu i tym zwykłym cudzie, jakim jest otwieranie się na inny punkt widzenia.

Film porusza te kwestie za pośrednictwem poszczególnych opowieści, jak gdyby przypadkowo wybranych spośród niezliczonych historii, które dzieją się każdego dnia. Każda z nich stanowi osobną opowieść, ale niektóre na krótko się przeplatają, a jeszcze inne w końcu się spotykają i razem tworzą idealne zakończenie. Marshall, kiedyś perkusista, mówi – „W każdej scenie słyszę muzykę, rytmy i nuty tworzące dialog. W filmie Sylwester w Nowym Jorku są momenty bardzo wzruszające, jest dużo momentów komediowych i dużo historii do opowiedzenia, a każdy z tych elementów ma swój własny rytm. Lubię bawić się kolejnością; równoważyć intensywność jednej sceny lekkością kolejnej”.

Producenci Mike Karz i Wayne Rice, ponownie pracujący razem z Marshallem i autorką scenariusza do filmu Walentynki, Katherine Fugate, rozważali dziesiątki postaci i opowieści, zanim wybrali te o najgłębszym wydźwięku. „Rozmawialiśmy o doświadczeniach i okolicznościach, które najlepiej oddałyby motywy, które chcieliśmy w filmie zawrzeć na przykładzie różnych związków” – opowiada Fugate. „Chcieliśmy, żeby było coś o pierwszej miłości, o wybaczaniu, podejmowaniu ryzyka, godzeniu się ze stratą, spotykaniu dawnej miłości, zmianie na lepsze, decydowaniu się na dziecko, zaczynaniu od nowa oraz żeby miłość w każdym z tych wątków była siłą łagodzącą wszelkie spory”.

„Szukaliśmy również postaci, które podejmują nieoczekiwane decyzje lub wchodzą w interakcje z osobami, z którymi pozornie nie mają szans się porozumieć. Katherine z wielką zręcznością nie tylko tworzy te postaci, ale także przeplata ich wątki w bardzo naturalny sposób” – mówi Karz.

„Ciekawe w tym filmie jest również to, że cała akcja rozgrywa się w ciągu jednego dnia. Pod koniec filmu często bohaterowie walczą z czasem. W tym przypadku jednym z bohaterów naprawdę jest tykający zegar, wokół którego wszystko się kręci. Widzowi będzie wydawało się, że wszystko dzieje się tempie kolejki górskiej, ale w końcu o północy ta wielka kula na Times Square opadnie i przygody wszystkich bohaterów jednocześnie dobiegną końca” – dodaje Rice.

Trudno się dziwić, że Sylwester w Nowym Jorku Marshalla przyciągnął wiele najznakomitszych hollywoodzkich talentów. Najczęściej powodowała nimi po prostu chęć czerpania przyjemności z pracy z Garrym Marshallem. W niezwykłej wielopokoleniowej obsadzie filmu znaleźli się: Halle Berry, Jessica Biel, Jon Bon Jovi, Abigail Breslin, Chris „Ludacris” Bridges, Robert De Niro, Josh Duhamel, Zac Efron, Hector Elizondo, Katherine Heigl, Ashton Kutcher, Seth Meyers, Lea Michele, Sarah Jessica Parker, Michelle Pfeiffer, Til Schweiger, Hilary Swank oraz Sofia Vergara.

Ponadto wprawieni kinomani rozpoznają wielu aktorów grających role epizodyczne i drugoplanowe, takich jak między innymi: Jake T. Austin, Jim Belushi, Cary Elwes, Carla Gugino, Cherry Jones, Jack McGee, Joey McIntyre, Alyssa Milano, Sarah Paulson, Sarge i Yeardley Smith, którzy razem z główną obsadą będą witać Nowy Rok w wielkim stylu.

Ashton Kutcher oraz Jessica Biel po raz kolejny grają już u Marshalla – w Walentynkach grali co prawda zupełnie inne postaci. „Kiedy usłyszałem, że to Garry ma być reżyserem, zgodziłem się, jeszcze zanim przeczytałem scenariusz” – mówi Kutcher.

Z Michelle Pfeiffer, która zagrała w filmie Marshalla pod tytułem Frankie i Johny, było podobnie. „Uwielbiam Garry’ego. Ma niesamowitą energię i zawsze gotowy jest dosłownie na wszystko. Jest niedościgniony w przedstawianiu widzom opowieści, z którą będą mogli się identyfikować i która naprawdę im się spodoba i dostarczy powodów do śmiechu. Jak można nie chcieć wziąć udziału w takim przedsięwzięciu?”.

Pozostali członkowie obsady nie wiedzieli jeszcze, na czym polega praca z Garrym Marshallem, między innymi Hilary Swank, która szybko przekonała się, co to oznacza. „Teraz rozumiem, dlaczego w świecie komedii jest legendą. Ma niezawodny instynkt. Wymyśla przezabawne kwestie, znajduje idealną równowagę między scenami dramatycznymi i komediowymi i wprowadza elementy humorystyczne, z których widz śmieje się nie tylko dlatego, że są śmieszne, ale też dlatego, że są bardzo prawdziwe” – mówi.

„Jest świetny” – przyznaje Zac Efron, który fanem Marshalla stał się na długo, zanim został aktorem. Wspomina jak łatwo było mu się zgrać z doświadczonym reżyserem już na pierwszym spotkaniu – „Można powiedzieć, że jesteśmy z dwóch różnych epok, a mieliśmy bardzo wiele tematów do rozmowy. Myślę, że to niemożliwe, żeby nie zarazić się od Garry’ego jego entuzjazmem. Staramy się tylko dotrzymać mu kroku”.

Akcja filmu Walentynki koncentrowała się wokół Los Angeles, więc zdjęcia realizowane były w najpiękniejszych lokalach tego miasta, natomiast Sylwester w Nowym Jorku jest okazją do zaprezentowania Nowego Jorku – zupełnie wyjątkowej metropolii i jej bardziej i mniej znanych atrakcji. Film tworzy portret tego zapierającego dech w piersiach miejsca – olśniewającego, dynamicznego, pełnego blichtru i rozświetlonego z okazji największego święta w roku.

„Ten film to hołd Garry’ego dla Nowego Jorku” – mówi Karz.

Szacuje się, że w przeciętny dzień przez Times Square przewija się 500.000 osób, ale 31 grudnia liczba ta się podwaja, a oprócz tego ponad miliard ludzi na całym świecie ogląda transmisje z tego miejsca w telewizji. „Imprezy odbywają się też w innych wielkich miastach – Londynie, Paryżu, Moskwie – ale myślę, że wszyscy chcą zobaczyć opuszczanie kuli na Times Square w Nowym Jorku – mówi Halle Berry –To miasto ma w sobie to coś”.

Marshall urodził się i wychował na Bronksie i zawsze był blisko związany z Nowym Jorkiem, więc w pracy nad filmem wykorzystywał swoje niezliczone, wciąż wyraźne, wspomnienia związane z tym miejscem. „To dla mnie była zawsze ważna noc, nawet kiedy byłem dzieckiem. To tak naprawdę święto dla dorosłych, ale dzieci też je lubią, ponieważ w powietrzu można wyczuć podniecenie. Czują, że dzieje się coś wyjątkowego. Niektóre z nich rodzice obudzą o północy, żeby razem z na wpół śpiącymi pomocnikami narobić trochę hałasu. W naszej rodzinie waliło się w garnki i patelnie i krzyczało przez okno. Kiedy byłem trochę starszy, chodziłem na Times Square, żeby zobaczyć opuszczanie kuli, a później jako muzyk grywałem w nowojorskich klubach.

„Świetnie się bawiłem, przeżywając to wszystko jeszcze raz podczas pracy nad filmem” – opowiada Marshall. „Tak właśnie działa na ludzi Nowy Jork, budzi wspomnienia. Sprawia, że myślimy o przyszłości i przeszłości w tym samym czasie i zastanawiamy się, gdzie będziemy spędzać następny Nowy Rok”.

Pięć... Cztery... Trzy... Dwa... Jeden...

Szczęśliwego Nowego Roku!

Centralnym punktem fabuły Sylwestra w Nowym Jorku jest odliczanie do 2012 roku, którego finał koronuje uroczyste opuszczenie kuli na Times Square. Ktoś musi oczywiście odpowiadać za dopilnowanie, aby spektakl na oczach całego świata przebiegł bez żadnych awarii. Rola ta przypadła Claire, dopiero co awansowanej wiceprezes Times Square Alliance, którą gra Hilary Swank.

Hilary Swank przygotowywała się do roli u boku osoby, która pełni tę funkcję w rzeczywistości, i przyznaje – „Nie miałam pojęcia, co dzieje się za kulisami. Jako widz myślałam, że ktoś po prostu wciska guzik i wszystko dzieje się samo, ale okazuje się, że wiele rzeczy może zawieść. A przecież od tego zależy, czy kula się opuści czy nie. Kiedy Claire pojawia się w filmie, wydarza się wiele dramatycznych i śmiesznych sytuacji, a każda z nich mogłaby spowodować, że impreza – nie mówiąc o karierze Claire – zakończy się katastrofą”.

Claire stara się pogodzić wszystkie obowiązki, jednocześnie odganiając się od mediów i próbując nie zawieść osób, które tradycyjnie spotykają się o północy w ten dzień, ale po głowie chodzi jej tylko jedno spotkanie, na które chce się stawić, kiedy to wszystko już się skończy. Szczegóły dotyczące tej późnej randki zdradziła tylko jednej osobie, przyjacielowi o imieniu Brendan, funkcjonariuszowi nowojorskiej policji, towarzyszącemu jej podczas nocnej zmiany na Times Square – w rolę tę wcielił się Chris „Ludacris” Bridges.

„Brendan nie miał nawet tej zmiany w grafiku, ale chciał być w pobliżu i pomóc Claire, bo wiedział, że to dla niej bardzo ważna noc i wielka odpowiedzialność” – opowiada Bridges. „Jest tam po to, aby wspomóc jej pewność siebie, jeśli będzie tego potrzebowała, ułatwić jej pracę i dopilnować, aby była w 100% gotowa na wszystkie wyzwania”.

Claire będzie bardzo potrzebować wsparcia, ponieważ okazuje się, że mechanizm napędowy kuli wymaga interwencji pewnego zręcznego inżyniera, a mianowicie zwolnionego niedawno Kominsky’ego, postaci stworzonej specjalnie z myślą o Hectorze Elizondo. Ten wszechstronny aktor, będący od wielu lat członkiem trupy Marshalla, o którym często mówi się, że przynosi reżyserowi szczęście, zagrał w jego wszystkich 17 filmach fabularnych.

Kominsky opiekował się tą skomplikowaną maszyną od lat i zna się na niej lepiej niż ktokolwiek inny. Nawet jeżeli uda się go znaleźć na czas, pozostaje pytanie, czy będzie chciał wrócić do pracy i naprawić swoje „cacko”. „Kiedy zwracają się do niego z tą prośbą, nie jest pewien, czy chce pomóc. Nie wie, czy osobą, która go zwolniła nie była Claire, więc jest nieufny. A firma potrzebuje jego doświadczenia. Jeżeli wróci, to – tak szczerze mówiąc – przede wszystkim ze względu na tę wyjątkową noc” – mówi Elizondo.

Opuszczenie kuli to jednak tylko część spektaklu. Do obowiązków Claire należy także koordynowanie głównej atrakcji wieczoru, czyli występu Jensena, rockowej gwiazdy, która ma rozpocząć uroczystość minutę po północy, po powrocie z wcześniejszego występu na prywatnym przyjęciu w okolicy. Jensena gra wszechstronnie utalentowany Jon Bon Jovi, któremu udało się wpasować udział w zdjęciach w przerwę w światowej trasie koncertowej. „Bon Jovi to najlepszy koncertujący zespół na całym świecie. Jon – zajęty koncertami i spędzaniem czasu z rodziną – nie miał w planach kolejnego filmu, ale kiedy przeczytał scenariusz, jego postać naprawdę mu się spodobała i stwierdził, że chce ją zagrać” – mówi Karz.

Nawet międzynarodowe gwiazdy miewają problemy. Problemem Jensena w tę świąteczną noc jest niespełniona miłość, o której nie może zapomnieć już od dawna, miłość do kobiety, którą opuścił, kierując się niewłaściwymi powodami. „Teraz stara się wymyślić, jak znów znaleźć się w jej życiu i może, jeśli to możliwe, znów zaskarbić sobie jej łaski” – wyjaśnia Bon Jovi.

Dziewczynę, od której się oddalił, gra Katherine Heigl. Laura, chociaż wciąż zła z powodu okoliczności, w jakich rozstali się ponad rok wcześniej, wzięła się za swoje życie i odniosła sukces. Wykorzystała swój talent kulinarny i założyła odnoszącą sukcesy firmę cateringową. Tego wieczora realizuje swoje najważniejsze zlecenie: obsługuje ekskluzywne noworoczne przyjęcie dla sławnych i bogatych, na którym zaśpiewać ma Jensen.

„Na przyjęciu napięcie między nimi daje o sobie znać” – mówi Heigl. „Od razu zaczynają się kłócić. Nagle, bez ostrzeżenia Laura policzkuje Jensena i ucieka, wtedy okazuje się, że coś kiedyś między nimi było. Łączył ich poważny związek, ale on nagle odszedł, bez żadnego wyjaśnienia. Złamał jej serce i od tamtej pory Laura czuje do niego urazę, marząc o dniu, kiedy będzie się mogła na nim odegrać”.

Staje się oczywiste, że artysta większe szanse ma u energicznej asystentki szefa kuchni Avy, którą gra Sofia Vergara. Ava jest bardzo podekscytowana pracą w tak fantastycznym miejscu i tym, że udało jej się z bliska zobaczyć Jensena. Na widok jej szefowej wymierzającej mu policzek doznaje szoku. Szybko jednak dochodzi do siebie i pomaga Laurze odreagować: „Nakręciliśmy scenę w kuchni, kiedy Laura jest tak wściekła, że rzuca jedzeniem, a Ava pomaga jej, podając jej amunicję w postaci pomidorów i owoców. Świetnie się bawiłyśmy” – opowiada Vergara.

Ponieważ „Jensena i Laurę łączy coś poważnego, w scenach z ich udziałem pojawia się również Sofia, która wprowadza elementy humorystyczne – wyjaśnia Marshall –I robi to z wielkim wdziękiem”.

Chociaż Jensen niczego się nie spodziewa, na horyzoncie mogą czaić się kolejne problemy. Lea Michele, gwiazda produkcji broadwayowskich i telewizyjnych, debiutująca na kinowym ekranie, wciela się w postać Elise, piosenkarki dopiero co zatrudnionej do chórku wokalisty, która nie może dojechać na czas na koncert. Nie mogła mieć większego pecha, że wydarzyło się to właśnie tego wieczora, kiedy miała po raz pierwszy pokazać się na scenie.

Co gorsza, Elise utknęła na nie wiadomo jak długo z chyba jedynym facetem, który mógł dodatkowo jeszcze pogorszyć sytuację – Randym. Randy (Ashton Kutcher) jest przekonany o własnej wyższości, potrafi zepsuć każdą zabawę i nigdy nie ma nic dobrego do powiedzenia na jakikolwiek temat, a już na pewno nie na temat sylwestra. Zdaje się, że ma jakiś uraz do tego święta. „Trzeba przyznać, że trochę z niego palant. Jego plany na sylwestra to zostać w domu i darować sobie całe te obchody, bo ulice pełne są wtedy samozwańczych królów imprez, którzy przez cały rok nigdzie nie wychodzą, a w sylwestra nagle odbija im palma. Jemu wydaje się, że jest ponad to” – opowiada Kutcher. „W Walentynkach Ashton grał klasycznego romantyka, a w nowej roli jest zatwardziałym cynikiem, to zmiana o 180 stopni” – mówi Rice.

Reżyser zdradza, że Ashton Kutcher sam wybrał rolę Randy’ego i dodaje z uśmiechem – „Ashton jest sprytny. Wolał pracować we wnętrzach, bo wiedział, że na zewnątrz będzie lodowato, w końcu kręciliśmy w zimie w Nowym Jorku”.

„Początek nie był najlepszy” – opowiada Michele opisując pełną napięcia wymianę poglądów między Elise i Randym. „Elise nie może zrozumieć, dlaczego spośród tysięcy osób świętujących tej nocy musiała trafić właśnie na niego. Z czasem jednak zaczynają się poznawać. Ona jest piosenkarką, a on artystą. Wkrótce odkrywają, że więcej ich łączy, niż dzieli. Ciekawi ją również, skąd wzięło się u niego takie nastawienie do tego święta”.

Fugate wykorzystuje ten wątek, aby zasugerować, że „czasem najlepsze, co nas spotyka, to te wydarzenia, które na początku wydają się nam najgorsze. Czasem trzeba zmienić perspektywę i zwrócić uwagę na to, co dzieje się tuż przed naszymi oczyma”.

Zostawiając Randy’ego i Elise samych, reżyser zaczyna opowieść o człowieku, który ma dużo poważniejsze powody niż oni, aby czuć się jak w potrzasku. Przykuty do szpitalnego łóżka Stan (Robert De Niro) jest fotoreporterem, któremu w trakcie intensywnej kariery w strefach wojennych całego świata zawsze udawało się w spektakularnych okolicznościach unikać śmierci. Teraz musi zmierzyć się wrogiem, przed którym nie może uciec. Marshall, powołując się na rozmowy z De Niro w trakcie zdjęć, opowiada o całkowitej koncentracji aktora i jego dbałości o szczegóły. „Chciał, żeby jego oczy wyglądały autentycznie. Więc daliśmy mu szkła kontaktowe i poświęciliśmy tej kwestii sporo czasu i pracy. O taką dokładność mu chodziło”.

Stan przyznaje, że odsunął się od wszystkich znajomych. Nie chce poddać się leczeniu i zależy mu tylko na tym, żeby zobaczyć opadającą kulę na Times Square jeszcze jeden ostatni raz. W pojedynkę. Jednak na to nie może zgodzić się siostra Aimee, którą gra Halle Berry. Tego wieczora „Stan zastanawia się nad swoim życiem. W pewnym momencie ma halucynacje i wydaje mu się, że Aimee jest kimś innym – kimś, kto kiedyś był dla niego bardzo bliską osobą. To piękny i wzruszający moment. Aimee nie może spędzić sylwestra w towarzystwie swoich najbliższych i nie oczekuje, że będzie to radosna noc, ale postanawia wykorzystać ją jak najlepiej. Tej nocy oznacza to opiekowanie się jej pacjentem. Myślę, że gdzieś w głębi ona też rozumie, czym jest żal” – mówi Berry.

Kolejnym ekspertem od niewykorzystanych okazji jest Ingrid „uległa, skromna osoba, która przez całe swoje dorosłe życie nie wyściubiała nosa poza swoją najbliższą okolicę i niedoceniana pracowała na tym samym stanowisku bez cienia skargi” – tak opisuje ją Michelle Pfeiffer, która w filmie wciela się w niezauważalną asystentkę. „Ingrid boi się własnego cienia, dlatego prowadzi proste i bezpieczne życie, w którym nic nie może jej zaskoczyć”.

Mimo to czeka ją kilka niespodzianek. Ingrid ociera się o śmierć, co w sposób drastyczny zmienia jej nastawienie do życia. Przeglądając listę od dawna niezrealizowanych postanowień noworocznych, w końcu zbiera się na odwagę i rzuca pracę (numer jeden na liście) i zabiera się za wykreślanie jak największej liczby pozycji, zanim zegar wybije północ.

Aby wykonać swoje zadanie, będzie jednak potrzebowała pomocy.

Twórcy filmu dobrali Ingrid do pary kompana niespodziewanego, ale świetnie nadającego się do towarzyszenia jej podczas tej przygody: pewnego siebie, młodego kuriera o imieniu Paul, którego gra Zac Efron, wcześniej partner Pfeiffer w filmie Lakier do włosów. Paul ma zagwarantować koła i swoją pomysłowość, bez których nie uda się Ingrid zdążyć na czas, ona za to może mu zaoferować to, czego w tę wyjątkową noc on pragnie najbardziej: bilety na najlepszą imprezę w mieście – bal maskowy Ahern Records. Bilety te, przeznaczone dla niewdzięcznego szefa, Ingrid chwyciła wychodząc z biura po raz ostatni.

Efron opisuje Paula jako „pełnego energii chłopaka, który lubi się zabawić i szczyci się tym, że zawsze dopina swego i nic nie może mu przeszkodzić. Kiedy Ingrid zawiera z nim umowę, on zdaje sobie sprawę, że idealnie nadaje się do tego zadania. Z czasem impreza schodzi jednak na drugi plan, a najważniejsza staje się ta niezwykła sylwestrowa noc, z której każdą minutę poświęca na pomaganie i uszczęśliwianie Ingrid. Ich opowieść to piękny przykład na to, jak ważne jest dzielenie się radością”.

Chcieliśmy zestawić ze sobą postaci, z których jedna doświadczyła w życiu sytuacji, których nie wykorzystała, a druga, młodsza, nie myśli jeszcze w kategoriach postanowień i żalów” – mówi Rice. „Chcieliśmy obserwować, jak uczą się od siebie nawzajem oraz jaki wpływ wywiera to na ich życie”.

„To niesamowite, kiedy ta nieśmiała kobieta nagle pozbywa się krępującej ją skorupy i zaczyna żyć pełnią życia. Kiedy na jej twarzy zaczyna gościć uśmiech, to po prostu magia” – mówi Marshall. „Dla Zaca bycie wyluzowanym to coś normalnego, więc idealnie wczuł się w postać Paula. Kiedy Paul poznaje Ingrid bliżej, dowiadujemy się też o innych cechach jego charakteru”.

Piętnastoletnia Hailey z pewnością zgodziłaby się z nową filozofią życiową Ingrid – nieczekaniu aż marzenia same się spełnią. Hailey to młoda kobieta, która niedługo stanie się niezależna i na tegoroczną sylwestrową noc ma wielkie plany w odróżnieniu od wcześniejszych sylwestrów, które spędzała z mamą i miską popcornu. W roli tej pełnej werwy nastolatki występuje Abigail Breslin, a jej kochającą, ale nadopiekuńczą samotną matkę gra Sarah Jessica Parker, bez której, jak otwarcie mówi Marshall, „Nowy Jork nie byłby taki sam”.

Hailey i jej przyjaciele wybrali sobie miejsce na Times Square, aby razem obserwować odliczanie. Później, jeżeli wszystko pójdzie zgodnie z planem, pewien chłopak, czyli Seth (Jake T. Austin), powinien przejąć inicjatywę. Wtedy może uda jej się przeżyć swój pierwszy pocałunek, o którym marzy od dawna.

Tylko nic z tego nie wyjdzie, jeżeli wtrącać się zacznie mama.

„Kim czuła się bezpiecznie, żyjąc według swoich schematów i spędzając czas z córką, ale okazuje się, że Hailey nie chce już dłużej odgrywać tej roli. Jest w wieku, w którym chce się wychodzić z domu i doświadczać nowych rzeczy. Dla wielu rodziców to bardzo trudna zmiana, dla Kim w szczególności, ponieważ jest sama i towarzystwo Hailey było jej dużo bardziej potrzebne, niż chciała przyznać”– mówi Parker.

Ograniczając rozkwitające życie towarszyskie Hailey, Kim sama też pozostaje w zamknięciu i nie odważa się myśleć o daniu miłości i nowemu życiu kolejnej szansy, czemu właśnie oddaje się jej córka. „Hailey nie chce być złośliwa. Stara się wywalczyć swoją niezależność i uświadomić matce, że nie jest już dzieckiem, i jednocześnie przypomnieć jej, że wiele ją omija” – dopowiada Breslin.

Podczas gdy Kim i Hailey borykają się ze swoimi problemami na Brooklynie, w szpitalu New York Memorial Hospital na Manhattanie, dwie pary stają przed wyzwaniami rodzicielskimi innej natury. Tess i Griffin (Jessica Biel i Seth Meyers) spodziewają się swojego pierwszego dziecka, a Grace i James (Sarah Paulson i Til Schweiger) – kolejnego potomka w ich rozrastającej się rodzinie. W normalnych okolicznościach ich przypadkowe spotkania w gabinecie lekarskim, a następnie w szpitalu byłyby okazją do zaprzyjaźnienia się, ale zamiast tego cała czwórka zaczyna toczyć szaleńczą walkę o to, która para zgarnie nagrodę w wysokości 25.000 dolarów, przyznawaną rodzicom dziecka, które jako pierwsze urodzi się w nowym roku.

„Ciąża to wspaniałe przeżycie, ale my staramy się też z tego pośmiać, pokazując, do czego ludzie są gotowi się posunąć i jak absurdalne sytuacje mogą wyniknąć, kiedy zapominamy, co jest najważniejsze” – mówi Marshall.

„Wypróbowują wszystkie możliwe nietypowe sposoby na wywołanie porodu. Następnie po kilku falstartach Grace odchodzą wody w dokładnie tym samym momencie co Tess i obie kobiety zaczynają rodzić jednocześnie. Walka jest naprawdę wyrównana. Do ostatniej chwili nie wiadomo, kto zwycięży” – opowiada Biel.

Chociaż to do kobiet należy najważniejsze zadanie, „to faceci ulegają sile rywalizacji. Od razu po spotkaniu w poczekalni u lekarza zaczynają się przepychać i walczyć o pierwsze miejsce. To oni gnają od windy do recepcji, kiedy matki drepczą za nimi” – zauważa Schweiger.

„Przygotowywanie się do przyjścia na świat mojego fikcyjnego dziecka było bardzo ekscytujące. Większości facetów coś takiego by się spodobało, bo prawdziwe dzieci to wielka odpowiedzialność – fikcyjne dzieci można po prostu zostawić na planie” – dodaje żartobliwie stały bywalec programu Saturday Night Live, Meyers.

Tymczasem pewien nowojorczyk stara się ze wszystkich sił wrócić do miasta na dwa bardzo ważne spotkania. Sam (Josh Duhamel), ubrany w smoking, wraca właśnie z wesela swojego najlepszego przyjaciela w Connecticut. Podczas jazdy zamyśla się nad tym, dokąd zmierza jego życie, i wpada na znak drogowy. Ponieważ zajechał za daleko i nie ma kto go holować, a wszystkie warsztaty i firmy wynajmujące samochody w tym szczególnym dniu są zamknięte, musi zdecydować się na niekonwencjonalne rozwiązanie, które może okazać się właśnie tym, czego potrzebował, żeby wrócić na właściwy kurs.

Ten wieczór ma wyjątkowe znaczenie, ponieważ to pierwszy sylwester od śmierci jego ojca i to Sam ma przemawiać zamiast niego na dorocznym rodzinnym spotkaniu. Chociaż zaprząta mu to myśli, nie może także przestać myśleć o fascynującej kobiecie, którą poznał przypadkowo dokładnie rok temu.

„Nie chciała dać mu swojego numeru. Mówiła, że jej sytuacja jest skomplikowana i że jeśli za rok nadal będzie zainteresowany, mogą spotkać się w tym samym miejscu o tej samej porze” – zdradza Duhamel. „Chociaż wydaje mu się to szaleństwem i stara się o tym nie myśleć, zastanawia się, czy ona przyjdzie w to miejsce... i czy będzie go wypatrywać”.

Nic nie pobije Nowego Jorku w sylwestra

Zdjęcia do Sylwestra w Nowym Jorku zaczęły się na Times Square 31 grudnia 2010 r. To pierwszy film fabularny, w którym będzie można zobaczyć prawdziwe nagranie z wydarzenia organizowanego od 106 lat.

„Woleliśmy pokazać autentyczne zdjęcia, niż próbować odtwarzać te sceny w studio” – mówi Mike Karz i opowiada, co to tak naprawdę oznaczało. „Na Times Square przychodzi milion ludzi, tysiące policjantów, ulice są zamknięte, nie wiadomo, jaka będzie pogoda, trzeba dopasować się do harmonogramu telewizji i ekip przygotowujących wiadomości, a wszystko to relacjonowane jest na żywo na całym świecie. Pomijając te przeszkody, to była bułka z masłem”.

„Już dawno nie robiłem czegoś tak ekscytującego” – przyznaje współpracujący z Marshallem od wielu lat operator Charles Minsky. „Użyliśmy kamer 12 Alexa HD. Mieliśmy też kamery na dźwigach i dachach budynków, trzy na planie i jedną na poziomie ulicy, gdzie kręciliśmy przez osiem godzin. Było fantastycznie”.

W zakresie koordynacji zdjęć jego twórcy współpracowali z urzędem burmistrza Nowego Jorku, nowojorską policją oraz Times Square Alliance i Countdown Entertainment – dwiema organizacjami, które sprawiają, że kula tego dnia się opuszcza. Zwerbowali również Landmark Signs & Electrical Anthony’ego Calvano – firmę, która zarządza ważącą ponad 500 kg kryształową kulą firmy Waterford i jej ponad 3,5 tysiącami rodzajami oświetlenia. W ten sposób powstało 40 godzin materiału, w tym trochę ustawianych scen z udziałem statystów z gadżetami na rok 2012, żeby można było pokazać też zbliżenia.

Dla Wayne’a Rice’a, który jeszcze nigdy nie obchodził tego święta w jego niekwestionowanym epicentrum, bycie na Times Square w sylwestra było „doświadczeniem, które trudno opisać. Na pewno telewizja nie oddaje skali tego, co tam się dzieje. To niesamowite uczucie, kiedy patrzy się na morze ludzi, opadające confetti i słyszy Sinatrę w piosence „New York, New York”, którą razem z nim śpiewa milion ludzi”.

A to był tylko początek. W lutym ekipa powróciła w to samo miejsce i przygotowywała plan na kolejne dwa tygodnie zdjęć z aktorami. Ponownie zbudowali także plan na skrzyżowaniu ulic 45. i Broadway. Zdjęcia pokazujące awarię kuli kręcono z dachu tuż obok budynku One Times Square.

Inne miejsca, w których powstały zdjęcia, to Radio City Music Hall w Rockefeller Center, neogotycki New York Life Building oraz Chelsea Market. Ponadto ekipa pracująca nad Sylwestrem w Nowym Jorku jako pierwsza weszła z kamerami do nowo odrestaurowanej Alice Tully Hall w Lincoln Center. Widzowie zobaczą również wnętrza Queens Museum, a w nich „jedną z najbardziej niesamowitych atrakcji miasta, która powstała z okazji wystawy światowej w 1964 r.” – jak opisuje ją scenograf Mark Friedberg.

Do sceny wielkiej gali, podczas której Jensen podejmuje heroiczny wysiłek, aby odzyskać utraconą miłość, scenarzysta przystroił stylową salę Beaux Arts Court w Brooklyn Museum. „To miejsce wyrafinowane, ale też awangardowe, świetnie nadające się do scen z tancerzami i rekwizytami, które przypominają zmieniające się w kalejdoskopie obrazy. Poustawialiśmy drzewa, które tworzyły podświetlony las i zawiesiliśmy setki lampionów” – opowiada. Ponieważ sufit muzeum jest wysoki i „otwarty”, nie było na czym zawiesić oświetlenia, dlatego operator Charles Minsky i Friedberg wkomponowali oświetlenie bezpośrednio w ozdoby, którymi przystrojona była sala, co dodatkowo podkreśliło magiczny efekt.

Zespół Friedberga wyczarował także plan rodem z Bali w magazynie i zbudował windę przemysłową w studio.

Największym wyzwaniem dla twórców filmu poza zgrywaniem grafików licznej obsady były niskie temperatury, ponieważ kręcili na zewnątrz podczas jednej z najostrzejszych zim od kilkudziesięciu lat. „Pogoda przeszkadzała w całowaniu” – mówi Marshall, prezentując typowe dla siebie poczucie humoru. „Kiedy aktor nachyla się do pocałunku, a jego oddech zmienia się w dym, na ekranie wygląda to jak londyńska mgła i nie widać twarzy dziewczyny. Mimo to wszyscy zachowywali się bardzo profesjonalnie. Musieli ubierać się w wiele warstw kurtek i czapek, potem wszystko to zdejmować do sceny, zazwyczaj sześciu albo siedmiu ujęć, marznąć i znów zakładać to wszystko jeszcze raz. Mimo to nigdy się nie skarżyli”.

Chris “Ludacris” Bridges przeżywał déjà vu, bo występował na Times Square w programie stacji NBC New Year’s Eve with Carson Daly w roku 2008. Aktor zgadza się z reżyserem: „Było lodowato. Ale jeśli masz gorące serce, zimno ci nie straszne”.

„Zaufaj mi”

Impreza sylwestrowa nie może obejść się bez niezapomnianej muzyki. Na scenie przygotowanej na Times Square Jon Bon Jovi – jako Jensen – zaśpiewa piosenkę Otisa Redinga „I Can’t Turn You Loose”, a w bardziej kameralnych okolicznościach, na balu maskowym – „Have A Little Faith in Me” Johna Hiatta.

Obie piosenki razem z Jonem wyprodukował nagrodzony Grammy producent muzyczny – Don Was. Na podstawie nagrań tych piosenek w wykonaniu zespołu Bon Jovi z koncertów „opracowaliśmy wersje dla Jona, a potem razem z Garrym Marshallem nakręciliśmy występy, wykorzystane później w filmie”.

Lea Michele porywająco wykonuje klasyczny noworoczny utwór „Auld Lang Syne”, do którego rękę przyłożył producent muzyczny Adam Anders, związany z serialem Glee.

Wspominając współpracę twórców filmu z Jonem Bon Jovi nad wyborem piosenek, Rice opowiada – „Jon przyszedł z piosenkami, które pasowały do motywów naszej opowieści, opowiadały o miłości, optymizmie, podejmowaniu nowych wyzwań, tematach, które kojarzą się z sylwestrem”.

„Garry chce widzom dostarczyć zabawy i emocji, dlatego wybiera tematy i historie, które przysłużą się tym celom. On naprawdę wierzy, że widzom w kinie należy się chwila wytchnienia i szczęśliwe zakończenie” – mówi Karz.

Na zakończenie Marshall dodaje – „Co by się nie mówiło, w sylwestrze najważniejsza jest nadzieja. Wiele osób zaprząta sobie głowę tym, kogo pocałują o północy, gdzie odbywa się najlepsza impreza i z kim będą świętować. Pozostali mają inne zmartwienia. Nie zawsze wszystko układa się dobrze. Plany nie zawsze udaje się zrealizować. Nasz film jest między innymi o takich sytuacjach.

Sylwester jest ważny dla wielu ludzi na całym świecie i oglądanie tych ostatnich chwil przed Nowym Rokiem dla wszystkich jest przeżyciem. Według mnie właśnie to w tym filmie jest najlepsze”.

HALLE BERRY (siostra Aimee) zdobyła Nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej, nagrodę Screen Actors Guild® i Srebrnego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie, a National Board of Review przyznała jej tytuł najlepszej aktorki za genialną rolę w filmie Czekając na wyrok. Otrzymała również nagrodę Emmy, Złoty Glob, nagrodę SAG® oraz NAACP Image Award za wspaniałą rolę w telefilmie produkcji HBO pod tytułem Wschodząca gwiazda. Wyróżniono ją też nominacją do Złotego Globu dla najlepszej aktorki za rolę w dramacie biograficznym z 2010 r. Frankie and Alice. Była również producentką obu tych filmów.

Wkrótce zobaczymy ją w filmie Cloud Atlas w reżyserii Toma Tykwera i braci Wachowskich, którego produkcja już ruszyła, oraz w komedii Shoe Addicts Anonymous Paula Weilanda. Pojawi się także w pełnym akcji thrillerze Dark Tide.

Berry zdobyła uznanie krytyków główną rolą w filmie Druga szansa w reżyserii Susanne Bier, do którego scenariusz napisał Sam Mendes. Niedawno zagrała także w filmie Ktoś całkiem obcy i ponownie wcieliła się w Storm w światowym przeboju X-Man: Ostatni bastion. W 2006 r. Berry otrzymała nominacje do nagród Emmy i Złotego Globu za rolę w filmie Ich oczy oglądały Boga wyprodukowanego przez Oprah Winfrey oraz produkcję telefilmu HBO Lackawanna Blues.

Wcześniej Berry zagrała w gorącym przeboju Kobieta-Kot i użyczyła swojego głosu postaci o imieniu Cappy w animowanym filmie Roboty. Wystąpiła w thrillerze Gothika, filmach X-Men i X-Men 2, zagrała też Jinx w jednym z filmów o Jamesie Bondzie – Śmierć nadejdzie jutro, który jak dotąd jest najbardziej dochodowym filmem z tej serii.

Berry zadebiutowała rolą w filmie Spike’a Lee Malaria. Następnie obsadzono ją w filmach Senator Bulworth, Dwie matki, Krytyczna decyzja, Flintstonowie, Ostatni skaut, Strictly Business, Bumerang oraz Kod dostępu. Brała też udział w produkcjach telewizyjnych takich jak dobrze oceniany miniserial ABC Oprah Winfrey Presents: The Wedding w reżyserii Charlesa Burnetta oraz miniserial Queen Alexa Haleya, w którym zagrała główną rolę. Otrzymała za nią swoją pierwszą nagrodę NAACP Image Award dla najlepszej aktorki, a także nagrodę Best Newcomer Award przyznawaną przez organizację Hollywood Women’s Press Club. Zagrała również w telefilmie produkcji Showtime pod tytułem Salomon i królowa Saby.

W uznaniu jej aktorskich osiągnięć Fundacja Harvarda działająca przy Uniwersytecie Harvarda wyróżniła Berry tytułem Kulturalnego Artysty Roku.

JESSICA BIEL (Tess) ostatnio zagrała w filmie akcji Drużyna A oraz komedii romantycznej Garry’ego Marshalla Walentynki. Wkrótce będzie ją można zobaczyć w filmie The Tall Man, sportowej komedii Playing the Field oraz oczekiwanym remake’u filmu Total Recall Lena Wisemana, którego produkcja już się rozpoczęła.

Uznanie krytyków Biel zdobyła rolą we thrillerze Iluzjonista. Za rolę tę otrzymała kilka festiwalowych nagród, w tym nagrodę Outstanding Achievement in Acting Award na Festiwalu Filmowym w Newport Beach, nagrodę Shining Star Award na Festiwalu Filmowym w Maui oraz Rising Star Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Palm Springs.

Niedawno można ją było zobaczyć w niezależnym filmie fabularnym Wojna domowa, który spotkał się z entuzjastycznym odbiorem podczas premiery na Festiwalu Filmowym w Toronto. Później film pokazano na festiwalach filmowych w Rzymie, Londynie, a także na festiwalu Tribeca. Biel zagrała również w popularnej komedii Państwo młodzi: Chuck i Larry.

Poza tym wystąpiła w filmach, takich jak: Next Lee Tamahoriego, Elizabethtown, którego scenarzystą i reżyserem był Cameron Crowe, Niewidzialny Roba Cohena, Blade: Mroczna Trójca, popularny remake filmu Teksańska masakra piłą mechaniczną oraz Letnia przygoda.

JON BON JOVI (Jensen) zdobył Złoty Glob i nominację do Oscara® za piosenkę „Blaze of Glory” do filmu Młode strzelby II.

Jako aktor zagrał w wielu filmach fabularnych, takich jak: Księżyc i Valentino, Gwiazdor, Idąc na całość, Amatorzy w konopiach, Mały świat, Nie patrz wstecz, W nurtach życia, Łowcy wampirów: Los Muertos, U-571, Podaj dalej, Kłamstwo oraz Pucked.

Ponadto Jon Bon Jovi wystąpił gościnnie w popularnych serialach telewizyjnych: Seks w wielkim mieście, Rockefeller Plaza 30, Las Vegas i Prezydencki poker. Zagrał też dłuższy epizod w Ally McBeal.

Jako główny wokalista Bon Jovi, popularnego zespołu rockowego, sprzedał na całym świecie ponad 130 milionów płyt. W ubiegłym roku magazyn Billboard przyznał Bon Jovi tytuł Top Touring Act of 2010, którym wcześniej zespół mógł cieszyć się w 2008 r.

ABIGAIL BRESLIN (Hailey) w wieku pięciu lat miała niespotykaną okazję partnerować Melowi Gibsonowi w filmie Znaki M. Nighta Shyamalana z 2002 r.

Ostatnio zagrała główną rolę w filmie Janie Jones w reżyserii Davida Rosenthala, który do kin wszedł 28 października. Niedawno zakończyła także zdjęcia do niezależnej produkcji The Class Project w reżyserii Stana Brooksa, która ukazać ma się w 2012 r.

Jej najbardziej charakterystyczną rolą była rola w cieszącym się uznaniem krytyków filmie Mała Miss, prześmiewczej komedii, która wywołała sensację na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2006 r. Za rolę Olive Breslin otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Tokio i była nominowana do Oscara® oraz nagród Screen Actors Guild® i BAFTA w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa. Ponadto, na targach filmowych ShoWest w 2008 r. przyznano jej tytuł Female Star of Tomorrow.

Popularność Breslin zdobyła również rolą w Mamie na obcasach w reżyserii Garry’ego Marshalla. Wystąpiła też w filmie Bezcenny dar i pojawiła się jako dziarski elf w filmie Śnięty Mikołaj 3: Uciekający Mikołaj.

W 2008 r. zagrała w Życiu od kuchni reżysera Scotta Hicksa, Na pewno, być może, Wyspie Nim oraz Kit Kittredge: Amerykańskiej dziewczynie. W 2009 r. pojawiła się w dramacie Bez mojej zgody Nicka Cassavetesa oraz w horrorze/komedii Zombieland.

Do produkcji telewizyjnych z jej udziałem zaliczyć należy występy gościnne w serialach Prawo i bezprawie, Agenci NCIS, Siostrzyczki oraz Chirurdzy.

Wiosną 2010 r. wystąpiła na teatralnych deskach w roli Helen Keller w nowej broadwayowskiej inscenizacji „Cudotwórczyni”.

CHRIS „LUDACRIS” BRIDGES (Brendan) w Stanach Zjednoczonych sprzedał ponad 12 milionów płyt dzięki sukcesowi takich singli jak „Stand Up”, „Get Back”, „Number One Spot” oraz „Money Maker”, do których nakręcono pomysłowe teledyski, zmieniające wyobrażenie o tym, jak wyglądać może rapowy klip. Chris „Ludacris” Bridges, jedna z najważniejszych postaci w branży rozrywkowej, posiada talent do komponowania chwytliwych melodii i mocnych tekstów o poważnych tematach, np. o uciekinierach w piosence „Runaway Love”.

Ostatnio zagrał w thrillerze Justina Lina Szybcy i wściekli 5 i komedii romantycznej Sex Story, co stanowiło płynne przejście z branży muzycznej do aktorskiej. Widzowie mogli go już zobaczyć w filmach Miasto gniewu oraz Hustle & Flow, a w telewizji – jego występ gościnny w serialu Prawo i bezprawie .

Ostatnio podjął się kolejnego udanego przedsięwzięcia, jakim było nawiązanie współpracy przez jego wytwórnię płytową Bridges’ Disturbing Tha Peace Records z marką Conjure Cognac.

Obecnie pracuje nad ósmym albumem zatytułowanym „Ludaversal”.

ROBERT DE NIRO (Stan) został uhonorowany Oscarem® w 1974 r. w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy za rolę młodego Vito Corleone w Ojcu Chrzestnym II. W 1980 r. otrzymał kolejnego Oscara®, w kategorii najlepszy aktor za wspaniałą rolę Jake’a La Motty w filmie Wściekły byk Martina Scorsese. De Niro zdobył także cztery nominacje do nagrody Akademii® za role w czterech innych filmach: Taksówkarzu Martina Scorsese, Łowcy jeleni Michaela Cimino, Przebudzeniach Penny Marshall oraz w 1992 r. w remake’u klasycznego filmu z 1962 r. – Przylądek strachu.

Dwukrotnie wyróżniono go nagrodą New York Film Critics Award dla najlepszego aktora drugoplanowego w uznaniu dla jego wspaniałych ról w filmach Uderzaj powoli w bęben oraz Ulice nędzy Martina Scorsese.

W 2009 r. De Niro otrzymał pożądane wyróżnienie Kennedy Center Honor za całokształt twórczości. Może poszczycić się także nagrodą Hollywood Actor Award przyznaną mu na Festiwalu Filmowym w Hollywood oraz nagrodą im. Stanleya Kubricka, którą otrzymał na ceremonii BAFTA Britannia Awards. Ostatnio wystąpił w filmach: Jestem Bogiem, Elita zabójców, Poznaj naszą rodzinkę – trzeciej części bardzo popularnej serii wytwórni Tribeca Productions, włoskiej komedii romantycznej Manuale d’am3re wytwórni Filmauro, thrillerze Stone oraz Maczeta w reżyserii Ethana Minquisa i Roberta Rodrigueza. Wkrótce będzie można go zobaczyć w komedii Another Bullshit Night in Suck City Paula Weitza, dramacie kryminalnym Freelancers, thrillerze Red Lights oraz komedii The Wedding.

Bogata kariera filmowa De Niro zaczęła się od filmu Przyjęcie weselne Briana De Palmy. W jego znakomitym dorobku artystycznym znajdują się role w takich filmach jak: Ostatni z wielkich Elii Kazana; Wiek XX Bernardo Bertolucciego; Prawdziwe wyznania i Zakochać się Ulu Grosbarda; Dawno temu w Ameryce Sergia Leone; Król komedii; New York, New York; Chłopcy z ferajny oraz Kasyno Martina Scorsese; Brazil Terry’ego Gilliama; Misja Rolanda Joffégo, Nietykalni Briana De Palmy; Harry Angel Alana Parkera; Zdążyć przed północą Martina Bresta; Szalony Megs Davida Jonesa; Stanley i Iris Martina Ritta; Nie jesteśmy aniołami Neila Jordana; Ognisty podmuch Rona Howarda; Chłopięcy świat Michaela Catona-Jonesa; Dziewczyna gangstera Johna McNaughtona; Frankenstein Kennetha Branagha; Gorączka Michaela Manna; Uśpieni oraz Fakty i akty Barry’ego Levinsona; Pokój Marvina Jerry’ego Zaksa; Fan Tony’ego Scotta; Cop Land Jamesa Mangolda; Wielkie nadzieje Alfonso Cuaróna; Jackie Brown Quentina Tarantino; Ronin Johna Frankenheimera; Depresja gangstera i Nawrót depresji gangstera Harolda Ramisa; Bez skazy Joela Schumachera; Rocky i Łoś Superktoś Desa McNuffa; Siła i honor George’a Tillmana; 15 minut Johna Herzfelda; Rozgrywka Franka Oza; Showtime Toma Deya; Dochodzenie Michaela Catona-Jonesa; Godsend Nicka Hamma; Siła strachu Johna Polsona; Most przeznaczenia Mary McGuckian; Rybki z ferajny wytwórni DreamWorks; Poznaj mojego tatę i Poznaj moich rodziców Jaya Roacha; Co jest grane? Barry’ego Levinsona; Zawodowcy Jona Avneta oraz Wszyscy mają się dobrze Kirka Jonesa.

De Niro otworzył własną wytwórnię Tribeca Productions, ośrodek filmowy Tribeca Film Center, który założył razem z Jane Rosenthal w 1988 r., oraz zorganizował Tribeca Film Festival we współpracy z Rosenthal oraz Craigiem Hatkoffem w 2001 r. po atakach na World Trade Center. Za pośrednictwem Tribeca Productions realizuje projekty, w których pełni różne role: producenta, reżysera oraz aktora.

Debiutem reżyserskim De Niro był film Prawo Bronxu z 1993 r., wyprodukowany w wytwórni Tribeca. Następnie wyreżyserował film Dobry agent z Mattem Damonem i Angeliną Jolie, w którym sam również odegrał jedną z ról. Inne filmy tej wytwórni to między innymi: Na rozkaz serca, Przylądek strachu, Obsesja, Mroki miasta, Spotkanie, którego nie było, 20 lat... i ani dnia dłużej, Czarne Pantery, Pokój Marvina, Fakty i akty, Depresja gangstera, Bez skazy, Rocky i Łoś Superktoś, Poznaj mojego tatę, 15 minut, Showtime oraz Nawrót depresji gangstera. Telewizyjne produkcje wytwórni to uznany serial Tribeca, z De Niro w charakterze producenta wykonawczego oraz film dla programu NBC Przeciwko mafii, opowiadający o życiu Sammy’ego Gravano o pseudonimie „The Bull”.

JOSH DUHAMEL (Sam) w tym roku wystąpił w filmie 3D Transformers 3 w reżyserii Michaela Baya. Ostatnio można go było zobaczyć w komedii romantycznej Och, życie, komedii rodzinnej Ramona i Beezus, Pewnego razu w Rzymie oraz filmie The Romantics, który swoją premierę miał na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2010 r. Użyczył też swojego głosu w nagrodzonym Emmy serialu animowanym Fanboy i Chum Chum dla programu Nickelodeon.

Wkrótce w 2012 r. do kin wejdą kolejne filmy z jego udziałem: dramat Fire With Fire oraz komedia Movie 43.

Duhamel zagrał także w niezwykle popularnych filmach Transformers oraz Transformers: Zemsta upadłych. W 2006 r. wystąpił w filmie z pogranicza horroru i thrillera Turistas, a w 2004 r. przypadła mu główna rola w komedii Wygraj randkę.

Jego debiutancką rolą była rola Doriana Graya w filmowej adaptacji klasycznej powieści Oscara Wilde’a „Portret Doriana Graya”. Po zdjęciach do tej produkcji przeniósł się do Nowego Jorku, aby dołączyć do obsady nadawanego od lat serialu stacji ABC – All My Children. Trzy razy z rzędu wyróżniono go nominacjami do nagrody Daytime Emmy Award dla wyjątkowego aktora drugoplanowego w serialu dramatycznym za rolę Leo du Pres. W 2002 r. oprócz nominacji zdobył też samą nagrodę.

Duhamel, ogłoszony przez magazyn People jednym z 50 najpiękniejszych ludzi, przez sześć sezonów grał również Danny’ego McCoya w serialu Las Vegas stacji NBC razem z Jamesem Caanem.

ZAC EFRON (Paul) ostatnio zagrał tytułową rolę w romansie z elementami fantasy Charlie St. Cloud oraz wystąpił w komedii 17 Again. Oba filmy wyreżyserował Burr Steers. Wkrótce będzie go można zobaczyć w romantycznym dramacie Scotta Hicksa The Lucky One na podstawie best-sellera Nicolasa Sparksa oraz usłyszeć jego głos w animowanej wersji popularnej książki o Dr. Seussie – „The Lorax”. Niedawno zakończył zdjęcia do filmu Lee Danielsa The Paperboy i niezatytułowanej jeszcze produkcji Ramina Bahraniego.

Wcześniej Effron pojawił się jako uroczy Link Larkin w przebojowym musicalu z 2007 r. Lakier do włosów w reżyserii Adama Shankmana. Jako członek gwiazdorskiej obsady zdobył nagrodę Critics Choice dla najlepszej obsady aktorskiej, nagrodę dla obsady roku na Festiwalu Filmowym w Hollywood w 2007 r. oraz nominację do nagrody Screen Actors Guild Award® dla wyjątkowej obsady filmowej. Ponadto otrzymał nagrodę MTV Movie Award w kategorii przełomowa rola.

Efron zagrał także w filmie Ja i Orson Welles Richarda Linklatersa, adaptacji powieści Roberta Kaplowa, który pokazano po raz pierwszy na Festiwalu Filmowym w Toronto w 2008 r. – ku zachwytowi publiczności. Ostatnio zagrał w filmie High School Musical 3: Ostatnia klasa Kenny’ego Ortegi, który ustanowił rekord pod względem wpływów ze sprzedaży biletów w pierwszy weekend na ekranach kin w kategorii musical.

Efron po raz pierwszy został zauważony w 2006 r., kiedy wystąpił w pierwszej części High School Musical i zdobył nagrodę Teen Choice Award dla początkującej gwiazdy. Ponownie wcielił się w rolę Troya Boltona w filmie High School Musical 2, który cieszył się rekordową popularnością w telewizji kablowej – obejrzało go 17,5 miliona widzów. Efron grał też w produkcjach telewizyjnych np. serialu produkcji WB Summerland, występował też gościnnie w serialach Ostry dyżur, Patrol, CSI: Kryminalne zagadki Miami oraz Agenci NCIS.

Na teatralnych deskach można go było zobaczyć w musicalu „Gypsy” oraz takich sztukach jak „Piotruś Pan”, „Mame”, „Little Shop of Horrors” oraz „The Music Man”.

HECTOR ELIZONDO (Kominsky) był nominowany do Złotego Globu i nagrody American Comedy Award za rolę w wielkim przeboju Garry'ego Marshalla – Pretty Woman. Współpracował z Marshallem podczas powstawania wszystkich jego filmów, między innymi filmów Zakochani młodzi lekarze, Chłopak z klubu Flamingo, Nic ich nie łączy, Uciekająca panna młoda, Pamiętnik księżniczki i Pamiętnik księżniczki 2: Królewskie zaręczyny oraz zeszłorocznego przeboju Walentynki.

Wśród licznych dokonań filmowych Elizondo znalazły się również filmy: Miłość w czasach zarazy, Music Within, Zupa z tortillą, Trudne zwycięstwo, Amerykański żigolak i oryginalny Długi postój na Park Avenue.

Elizondo zdobył nagrodę Emmy dla najlepszego aktora drugoplanowego w serialu dramatycznym za rolę Dr. Phillipa Wattersa w serialu CBS Szpital Dobrej Nadziei. W trakcie sześciu sezonów w serialu Elizondo otrzymał trzy nominacje do nagrody Emmy w tej samej kategorii oraz nominację do nagrody Screen Actors Guild Award® dla wybitnej kreacji aktorskiej w serialu dramatycznym. Przyznano mu też nominację do nagrody Emmy dla najlepszego aktora drugoplanowego w miniserialu lub odcinku specjalnym za rolę w filmie telewizyjnym Pani Cage. Obecnie można go oglądać w popularnym serialu komediowym stacji ABC Last Man Standing, w którym występuje również Tim Allen.

Po raz pierwszy zyskał uznanie na nowojorskiej scenie za rolę Boga w sztuce „Steambath”. Później zbierał dalsze pochwały za występy na Broadwayu, między innymi w sztukach: „The Prisoner of Second Avenue”, „The Great White Hope”, „Sly Fox”, za którą otrzymał nominację do nagrody Drama Desk Award, a także wznowieniu sztuki Arthura Millera „Cena”.

KATHERINE HEIGL (Laura) popularność zdobyła rolą w przebojowej komedii Judda Apatowa Wpadka, a następnie komediach romantycznych 27 Sukienek i Brzydka prawda. Podjęła się też roli producenta wykonawczego tej ostatniej. Dzięki tym rolom na rozdaniu nagród ShoWest w 2010 r. wyróżniono ją tytułem Female Star of the Year.

Teraz będzie ją można zobaczyć w styczniu w roli poszukiwaczki skarbów Stephanie Plum w filmie One for the Money opartym na pierwszej z serii świetnie sprzedających się powieści autorstwa Janet Evanovich. Za pośrednictwem swojej wytwórni Abishag, Heigl będzie pełniła funkcję producenta wykonawczego filmu. Wyreżyseruje go Julie Ann Robinson, a role producentów pełnić będą Tom Rosenberg, Gary Lucchesi, Wendy Finerman oraz Sidney Kimmel. Niedawno Heigl zakończyła także zdjęcia do filmu The Wedding.

Katherine Heigl wystąpiła również w takich filmach jak: Och, życie w reżyserii Grega Berlantiego, komedii Pan i Pani Kiler w reżyserii Roberta Luketica, komedii Olimpiada, cieszącym się uznaniem krytyków dramacie Król wzgórza, opowiadającym o czasach wielkiego kryzysu, Liberator 2, Stand-Ins oraz Dramat letniej nocy. Po raz pierwszy główną rolę zagrała w filmie Tata i małolata.

Heigl pojawi się w produkcji HBO Films The Knitting Circle. Razem ze swoją mamą i partnerką, Nancy Heigl, będą pełnić funkcję producentów wykonawczych filmu pod szyldem Abishag. Wsparcia udzieli im wytwórnia Pine Street Pictures. Scenariusz na podstawie popularnej powieści Ann Hood pisze Craig Wright. Wytwórnia Abishag ogłosiła ostatnio, że podejmie się funkcji producenta wykonawczego oryginalnego serialu Trending dla CW Network we współpracy z Lakeshore Entertainment i CBS TV Studios. Pilotowy odcinek pisze Gren Wells.

W telewizji przez sześć sezonów Heigl można było oglądać w roli Dr. Isobel „Izzie” Stevens w znakomitym serialu stacji ABC Chirurdzy. W 2007 r. za tę właśnie rolę otrzymała nominacje do nagrody Emmy i Złotego Globu. Heigl grała również w dramatycznym serialu science-fiction Roswell: W kręgu tajemnic produkcji WB.

ASHTON KUTCHER (Randy) obecnie gra w popularnym serialu CBS Dwóch i pół. W tym roku wystąpił również u boku Natalie Portman w komedii romantycznej Sex Story Ivana Reitmana.

Kutcher jest też producentem i współzałożycielem Katalyst, spółki medialnej przygotowującej nowoczesne materiały dla branży filmowej, telewizyjnej i internetowej. Katalyst, założona w 2000 r., wprowadza zupełnie nowe podejście do tworzenia i odbierania materiałów filmowych, kładąc nacisk na aspekt społecznościowy postrzegania marki przez odbiorcę. Produkcje filmowe Katalyst to między innymi Efekt motyla, Zgadnij kto, Pan i Pani Kiler oraz Sex Story.

Do osiągnięć telewizyjnych studia należą popularne seriale Punk'd, Beauty and the Geek oraz True Beauty. Produkcje Katalyst w ramach cyfrowych mediów to programy dla największych marek, na przykład: kampania Curve ID dla Levi’s, nagrodzona w 2011 r. OMMA Award dla najlepiej zintegrowanej kampanii odzieżowej w internecie, „The Chase” dla firmy Nikon, „DEWmocracy” dla Mountain Dew oraz „Malaria No More” dla ONZ. W 2010 r. magazyn Ad Age ogłosił firmę Katalyst jednym w 50 najbardziej inspirujących innowatorów, a magazyn Fast Company – jedną z 10 najbardziej innowacyjnych spółek.

Kutcher po raz pierwszy zyskał uznanie jako Michael Kelso w przebojowym serialu komediowym Różowe lata 70., emitowanym przez osiem sezonów. Od tego czasu wystąpił w kilku kasowych przebojach, wśród których warto wymienić: Co się zdarzyło w Las Vegas, Patrol, Zupełnie jak miłość oraz kultową komedię Stary, gdzie moja bryka?.

W 2010 r. magazyn Time umieścił go na liście 100 najbardziej wpływowych osób.

SETH MEYERS (Griffin) ponownie bierze udział już w jedenastym sezonie programu Saturday Night Live jako członek obsady. Od sześciu sezonów jest także głównym scenarzystą i twarzą skeczu Weekend Update. Jako jedyny główny prowadzący Weekend Update Meyers oczarowuje publiczność, żartując z wiadomości i zabawiając popularnych gości, w tym dziwacznego i bardzo modnego korespondenta „Stefona” oraz wiecznie nieprzygotowany śpiewający duet „Gartha i Kat”. Zanim zupełnie poświęcił się Weekend Update, Meyers regularnie występował w skeczach, wcielając się w różne postaci.

Ukończył studia na Northwestern University. Uczył się i występował w chicagowskim teatrze Improv Olympic, w którym wiele osób występujących w Saturday Night Live i dla programu piszących stawiało pierwsze kroki. Następnie przeniósł się do Boom Chicago Theater w Amsterdamie. Z popularnym show „Pick-ups and Hiccups”, który przygotował razem z Jill Benjamin, objechali całą Europę. W końcu twórcy Saturday Night Live zwrócili na niego uwagę.

Ostatnio Meyers był gospodarzem ceremonii wręczania nagród ESPY Awards kanału ESPN oraz uroczystego przyjęcia Stowarzyszenia Korespondentów Białego Domu. Jego występy spotkały się ze znakomitym przyjęciem.

LEA MICHELE (Elise) zadebiutowała na Broadwayu jako młoda Cosette w „Nędznikach” w wieku ośmiu lat. Od tamtej pory na scenie wystąpiła w sztuce „Ragtime” i znalazła się w 20. już, rocznicowej obsadzie „Skrzypka na dachu”. Jej ostatnia rola teatralna to rola Wendly w nagrodzonej nagrodą Tony broadwayowskiej produkcji „Przebudzenie wiosny”, za którą otrzymała nominację do nagrody Drama Desk Award dla wyjątkowej aktorki musicalowej.

Michele oglądać można obecnie w trzecim sezonie serialu Glee Ryana Murphy’ego, cieszącego się uznaniem krytyków i nominowanego do nagrody Emmy i Złotego Globu oraz wyróżnionego nagrodą Screen Actors Guild Award®. Za rolę tę przyznano Michele nominację do nagrody Emmy w kategorii wyjątkowa aktorka pierwszoplanowa w serialu komediowym oraz dwie nominacje do Złotego Globu dla najlepszej aktorki telewizyjnej w kategorii komedia i musical. Otrzymała także nagrodę Teen Choice Award dla aktorki telewizyjnej w 2010 r., a w 2009 r. nominację do nagrody Choice TV Breakout Female Star.

Wkrótce jej głos będzie można usłyszeć w animowanym musicalu 3D Dorothy of Oz, nowszej wersji klasyki kina – Czarnoksiężnika z Oz. Głosu użyczy głównej bohaterce i wykona kilka piosenek skomponowanych przez Briana Adamsa. Film ukazać się ma w 2012 r.

SARAH JESSICA PARKER (Kim) ostatnio wystąpiła w filmie Seks w wielkim mieście 2, który również wyprodukowała, drugiej części popularnego na całym świecie przeboju Seks w wielkim mieście z 2008 r., który powstał na podstawie bardzo popularnego serialu produkcji HBO o tym samym tytule.

Parker po raz pierwszy w rolę Carrie Bradshaw wcieliła się właśnie w tym serialu i otrzymała za nią liczne nagrody w kategorii najlepsza aktorka, w tym Złote Globy w 2000, 2001, 2001 i 2004 r., nagrodę Screen Actors Guild Award® w 2001 r. i nagrodę Emmy w 2004 r. Inne przyznane jej wyróżnienia to pięć nominacji do nagrody Emmy, cztery nominacje do Złotego Globu i trzy nominacje do nagrody Screen Actors Guild Award® – wszystkie w kategorii najlepsza aktorka. Otrzymała również dwie nagrody SAG Awards® dla wyjątkowej obsady serialu komediowego.

Parker pełniła też funkcję producenta wykonawczego serialu, który nagradzano Złotym Globem dla najlepszego serialu komediowego przez trzy lata z rzędu – w 2000, 2001 i 2002 r. – i który zdobył nagrodę Emmy dla wyjątkowego serialu komediowego w 2001 r. W 2004 r. producenci serialu otrzymali nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Producentów dla producenta telewizyjnego roku.

Ostatnio wystąpiła również w komedii Douglasa McGratha Jak ona to robi?, Słyszeliście o Morganach? Marca Lawrence’a, Recepcie na szczęście Noama Murro, niezależnym filmie Spinning Into Butter, który również produkowała, oraz Miłości na zamówienie. W 2006 r. otrzymała nominację do Złotego Globu za rolę w filmie Rodzinny dom wariatów. Wkrótce użyczy swojego głosu na potrzeby animowanego filmu przygodowego Escape from Planet Earth z gwiazdorską obsadą, który do kin wejść ma w 2012 r.

Wcześniej zagrała główne role w takich filmach jak: Hollywood atakuje Davida Mameta, Dudley Doskonały, Dopóki tam byłaś, Marsjanie atakują! oraz Ed Wood Tima Burtona, Zmowa pierwszych żon, Randka na moście, Rapsodia Miami, Hokus pokus, Miesiąc miodowy w Las Vegas oraz Historia z Los Angeles. Wystąpiła też w filmach Ucieczka nawigatora, Dziewczyny chcą się bawić, Pierworodny Michaela Apteda oraz Footloose Herberta Rossa z Kevinem Baconem.

Kariera Parker rozpoczęła się na scenie teatralnej, zadebiutowała na Broadwayu rolą w nowej inscenizacji dramatu „The Innocents”. Następnie zagrała główną rolę w wystawianym na Broadwayu musicalu „Annie”. Wystąpiła również w broadwayowskich inscenizacjach spektakli „How to Succeed in Business Without Really Trying” oraz „Once Upon a Mattress”. Ponadto otrzymała nominacje do nagrody Drama Desk Award za rolę w sztuce „Sylvia” i ostatnio „Wonder of the World”.

Na początku kariery Parker występowała regularnie w serialach Square Pegs oraz A Year in the Life.

MICHELLE PFEIFFER (Ingrid) zdobywczyni trzech nominacji do Oscara®, dwóch w kategorii najlepsza aktorka, za rolę Lurene Hallet, niepracującej żony z Dallas w filmie Pole miłości i rolę seksownej piosenkarki Suzie Diamond w filmie Wspaniali bracia Bakerowie. Trzecią nominację przyznano jej w kategorii aktorka drugoplanowa za rolę cierpiącej Madame de Tourvel w Niebezpiecznych związkach.

Ponadto nagrodzono ją Złotym Globem za rolę w filmie Wspaniali bracia Bakerowie i nominacjami do Złotego Globu za role w filmach Wiek niewinności, Pole miłości, Frankie i Johny, Wydział Rosja oraz Poślubiona mafii. Do jej niezapomnianych ról zaliczyć trzeba też rolę żony Tony’ego Montany w filmie Człowiek z blizną.

Wkrótce rozpocznie pracę nad dramatem Alexa Kurzmana Welcome to People i oczekiwanym filmem Dark Shadows. Na planie tego ostatniego ponownie spotka się z reżyserem Timem Burtonem, u którego grała już w filmie Powrót Batmana.

Ostatnio Pfeiffer zagrała emerytowaną paryską kurtyzanę w filmie Chéri w reżyserii Stephena Frearsa; dramacie W obliczu przeznaczenia i nominowanym do Złotego Globu przebojowym musicalu Lakier do włosów. Wcieliła się też w rolę czarnego charakteru w fantastycznej opowieści Gwiezdny pył, adaptacji powieści Neila Gaimana w reżyserii Matthew Vaughna.

W 2003 r. użyczyła głosu postaci z filmu animowanego Sindbad: Legenda siedmiu mórz, a w 2002 r. otrzymała nominację do nagrody Screen Actors Guild Award® za rolę morderczej matki w filmie Biały Oleander. W 2001 r. zagrała w cieszącym się uznaniem krytyki filmie Sam, a w 2000 r. – letnim hicie Co kryje prawda.

Inne filmy z jej udziałem to: Tylko miłość, Sen nocy letniej, Szczęśliwy dzień, Miłość z marzeń, Namiętności, Młodzi gniewni, Wilk, Czarownice z Eastwick, Tequila Sunrise, Słodka wolność i Zaklęta w sokoła.

TIL SCHWEIGER (James) jest w Niemczech największą gwiazdą kina i twórcą odnoszącym największe sukcesy. W Berlinie ma swoją wytwórnię filmową Barefoot Films. Jako twórca filmowy zadebiutował w 1997 r. filmem Pukając do nieba bram, w dalszym ciągu cieszącym się popularnością na całym świecie. Był też reżyserem i producentem filmu Der Eisbär z 1998 r.

Schweiger wystąpił w wielu amerykańskich filmach, takich jak: Martwy za życia, Król Artur, W rękach wroga, Magicy, Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia, Wyścig, Punki z Salt Lake City, Investigating Sex, Joe i Max, Zabójczy układ oraz ostatnio Bękarty wojny Quentina Tarantino. Wkrótce rozpocznie pracę nad dramatem kryminalnym The Courier i pełną akcji komedią A więc wojna.

W 2005 r. nagrodzono go nagrodą Bambi za film Leila i Nick w jego reżyserii, według jego scenariusza, w którym również zagrał. Tę samą nagrodę otrzymał również za główną rolę w filmie Gwiezdne jaja: Część I - Zemsta Świrów. Był też pierwszym zagranicznym aktorem, który otrzymał polskiego Oscara na Warszawskim Festiwalu Filmowym w 1996 r. za rolę w filmie Bandyta.

Film Miłość z przedszkola, który w 2008 r. odniósł w Niemczech największy sukces, powstał na podstawie jego scenariusza, Til Schweiger zajął się też jego reżyserią i produkcją. Film uhonorowano nagrodą Bambi, niemiecką nagrodą komediową, dwiema nagrodami DIVA, nagrodą Jupiter i nagrodą im. Ernsta Lubitscha. Druga część filmu, Miłość z przedszkola 2, również odniosła wielki sukces. Następnie Schweiger zajął się reżyserowaniem, produkowaniem i grą z filmie 1 ½ Ritter z 2008 r. Ostatnio reżyserował i produkował film Kokowaah, którego scenariusz jest częściowo jego autorstwa. Film przez pięć tygodni zajmował pierwsze miejsce na listach najchętniej oglądanych filmów w Niemczech.

Schweiger jako aktor po raz pierwszy wystąpił przed kamerą w 1991 r. w filmie Manta, Manta. Inne filmy kinowe i telewizyjne z jego udziałem to np.: Mężczyzna - przedmiot pożądania, Tylko mi ciebie brak, Rosemarie, Bandyta, Bang Boom Bang, Wielki Bagarozy, Anarchiści, Lucky Luke, Czerwony baron, Gdzie jest Fred?, Cień bólu oraz Männerherzen.

HILARY SWANK (Claire) jest dwukrotną laureatką nagrody Akademii® w kategorii najlepsza aktorka. Pierwszego Oscara® zdobyła za rolę Brandona Teeny w dramacie Nie czas na łzy z 1999 r. Za rolę tę nagrodzono ją również Złotym Globem i nagrodami Critics’ Choice Award, New York Film Critics, Los Angeles Film Critics, Chicago Film Critics oraz National Society of Film Critics w tej samej kategorii. Ponadto National Board of Review przyznała jej nagrodę Breakthrough Performance of the Year Award. Otrzymała też nominacje do nagród BAFTA i Screen Actors Guild Award®.

W 2005 r. Swank ponownie nagrodzono Oscarem® za główną rolę w filmie Clinta Eastwooda Za wszelką cenę, uhonorowanym Oscarem® w kategorii najlepszy film. Ponadto przyznano jej drugi Złoty Glob oraz nagrody SAG Award®, National Society of Film Critics Award oraz Critics’ Choice Award w kategorii najlepsza aktorka. W tym samym roku wyróżniono ją nominacjami do Złotego Globu i nagrody SAG Award® za rolę w Niezłomnych produkcji HBO.

Ostatnio Swank otrzymała nominację do nagrody SAG Award® w 2011 r. za rolę w opartym na faktach dramacie Conviction. Pełniła też funkcję jego producenta wykonawczego. Wcześniej była producentem wykonawczym dwóch dramatów opowiadających autentyczne historie również z jej udziałem: Amelii Earhart Miry Nair (za rolę legendarnej pilotki zdobyła nagrodę na Festiwalu Filmowym w Hollywood) oraz Wolności słowa w reżyserii Richarda LaGravenesego.

W zeszłym roku pełniła funkcję producenta komedii romantycznej Pożyczony narzeczony, pierwszego filmu wyprodukowanego pod szyldem jej wytwórni 2S Films założonej razem z Molly Mickler Smith.

Hilary Swank zagrała również w następujących filmach: P.S. Kocham cię, Czarnej Dalii Briana De Palmy, Aferze naszyjnikowej, Dotyku przeznaczenia Sama Raimiego, thrillerze Stephena Hopkinsa Plaga oraz Bezsenności Christophera Nolana.

SOFIA VERGARA (Ava) zdobyła dwie nominacje do nagrody Emmy z rzędu, nominację do Złotego Globu w 2011 r. oraz do nagrody Screen Actors Guild Award® za rolę Glorii Pritchett-Delgado w najpopularniejszym obecnie serialu komediowym w Ameryce – Współczesna rodzina produkcji ABC.

W kinie ostatnio można ją było zobaczyć jako Odile w światowym hicie Smerfy, a usłyszeć – w filmie Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Niedawno zakończyła zdjęcia do filmu The Three Stooges, który w Stanach Zjednoczonych do kin wchodzi 4 kwietnia 2012 r. Vergara zadebiutowała w komedii Wielkie kłopoty, od tamtej pory wystąpiła również w takich filmach jak: 24 dzień, Czterej bracia, Królowie Dogtown oraz kasowych hitach Tylera Perry’ego Meet the Browns oraz Madea Goes to Jail.

Zebrała też wspaniałe recenzje na temat pierwszej roli na Broadwayu – roli Mamy Morton w „Chicago”.

Wcześniej brała też udział w produkcjach telewizyjnych: serialach Seks, kasa i kłopoty, Ekipa, Specjalistki oraz Jak obrabować Micka Jaggera.

Występowała również w produkcjach hiszpańskojęzycznych: Fuera de Serie oraz A Que No Te Atreves. Pojawiła się też gościnnie w telenoweli Fuego en la Sangre emitowanej przez Univision, najpopularniejszy w Stanach Zjednoczonych kanał hiszpańskojęzyczny. Ponadto była producentem wykonawczym hiszpańskiej wersji Gotowych na wszystko.

Jest twarzą Diet Pepsi i Skinny Pepsi, a od niedawna także kosmetyków Cover Girl. Stworzyła własną kolekcję odzieży damskiej i akcesoriów o nazwie Sofia, wyłącznie dla sklepów Kmart. Magazyny The Hollywood Reporter oraz Billboard okrzyknęły ją najbardziej utalentowaną i wpływową kobietą w hiszpańskojęzycznej branży rozrywkowej.