Kocha, lubi, szanuje (2011)

Nieważne, czy jesteście małżeństwem w średnim wieku stojącym u progu rozwodu, pełną namiętności młodą parą po dwudziestce albo trzydziestce, czy też nastolatkami, którzy przeżywają pierwsze prawdziwe zauroczenie, miłość może sprawić, że zrobicie rzeczy szalone i głupie.

Steve Carell, który zagrał w filmie i jest jego producentem, mówi — „Zwykle wiek oznacza jakiś rodzaj dojrzałości, osiągnięcie pewnego poziomu wiedzy, ale w miłości może być inaczej. To wspaniała opowieść, bo dotyczy miłości postrzeganej oczami trzech pokoleń. Zgłębianie tego, co je łączy i odkrycie, że mimo wieku, nie zawsze znamy odpowiedzi na wszystkie pytania, były dla mnie naprawdę interesujące. Czasem możemy nauczyć się od swoich dzieci naprawdę zaskakujących rzeczy”. W filmie Kocha, lubi, szanuje Carell zagrał Cala Weavera, mężczyznę, którego życie nagle legło w gruzach już w pierwszej scenie, kiedy żona oznajmiła, że chce rozwodu. Kompletnie rozbity Cal włóczył się po okolicy i próbował odnaleźć równowagę. Pomoc przyszła z raczej niespodziewanego źródła — jego wybawicielem miał zostać kobieciarz Jacob Palmer, którego zagrał Ryan Gosling. Glenn Ficarra, który pracował jako reżyser wraz z Johnem Requą, mówi — „To opowieść o facecie, na którego kryzys wieku średniego spada znienacka, zamiast przyjść w sposób naturalny. Wywołuje to efekt domino wśród ludzi w jego otoczeniu”. Obok szczegółów fabuły i postaci, motyw miłości obecny w tak wielu formach był dla pary reżyserów dużą zaletą scenariusza. Requa mówi — „Miłość jest najważniejsza. Dla wielu ludzi to naprawdę najważniejsza i najwspanialsza rzecz w życiu, o którą warto walczyć. Ale może być także doskonałym źródłem humoru,i tak właśnie pomyśleliśmy, kiedy czytaliśmy scenariusz”.

Scenariusz autorstwa Dana Fogelmana był — „jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek czytałem” — mówi producentka Denise Di Novi. „Był zabawny, bardzo dowcipny i błyskotliwy. To trzeźwe spojrzenie na ludzkie związki — małżeństwo, rodzicielstwo, pierwszą miłość,miłość długoterminową — przedstawiające je w dramatyczny, błyskotliwy i bardzo zabawny sposób. To połączenie, któremu nie potrafię się oprzeć”. Pisząc scenariusz, Fogelman wyobrażał sobie Carella w roli Cala. „Od początku myślałem o facecie opuszczonym przez żonę, który spotyka drugiego faceta w barze i ten drugi chce uczynić z Cala starszą wersję siebie. Chce, by ponownie odkrył swoją męskość i uwodził kobiety. Od razu wyobraziłem sobie Steve’a w tej roli”. Aby wzbogacić fabułę i postaci, autor korzystał z własnych doświadczeń. „Jestem po trzydziestce, jestem singlem i trochę już przeżyłem, jak wszyscy” — mówi z uśmiechem. „Mam też wielu przyjaciół, którzy pobrali się i mają dzieci. Ludzie uwielbiają udzielać porad. A zatem po prostu połączyłem wszystko to, co znałem i o czym słyszałem, i tak powstali Cal, przeciętny mężczyzna potrzebujący pomocy, i Jacob, ktoś w rodzaju guru”. Scenariusz Fogelmana to jeden z pierwszych projektów, które są produkowane pod własnym szyldem Carella — Carousel, Vance DeGeneres i Charlie Hartsock są producentami wykonawczymi. Obaj filmowcy od razu zachwycili się tą historią.

„Wszystko było sprytnie ukryte w scenariuszu i za każdym razem, kiedy przewracałem stronę, nie mogłem się doczekać, żeby dowiedzieć się, co będzie dalej” — mówi Hartsock. „Ale największe wrażenie zrobiło na mnie to, że nie czułem, jakbym wyprzedzał scenariusz. Ani razu nie pomyślałem »Aha, już wiem, do czego to zmierza«. Dzięki temu czytało się go jeszcze lepiej”. DeGeneres dodaje — „Sytuacje i postaci w bardzo naturalny sposób tworzą humor. Cal był bardzo realny i jego historia — małżeństwo rozpadające się po latach — to sytuacja nieobca wielu ludziom Naprawdę pasowało to do idei wytwórni Carousel”. Poza tym był to dokładnie ten rodzaj filmu, obok którego dwójka reżyserów — Requa i Ficarra — nie mogła przejść obojętnie. Jak mówi Ficarra — „Mamy podobne gusta, a w tym filmie poruszono problemy — takie jak kryzys wieku średniego i sprawy rodzinne — które wyglądały autentycznie i wydały nam się bardzo kuszące”. „Podobał mi się sposób, w jaki Dan odkrywał, jak bardzo irytująca może być miłość” — mówi Requa. „Scenariusz wydawał się świetny, poza tym to komedia oparta na postaciach, czyli dokładnie taka, jakie lubimy robić”.

Di Novi mówi — „Glenn i John mają styl, który wszystkim nam wydał się idealny do tego projektu”. Naprawdę potrafią dotrzeć do emocji ukrytych w danej scenie, nawet poprzez śmiech. Ich prace mają bardzo ludzki wymiar”. Zespół, w pełnym znaczeniu tego słowa, cała obsada i ekipa odkryli, że dwójka reżyserów nadaje na tych samych falach do tego stopnia, że nawzajem kończą swoje zdania i wpadają na takie same pomysły niemal w tym samym momencie. „Pracujemy razem od jakichś dwudziestu trzech lat, więc naprawdę myślimy podobnie” — przyznaje Ficarra. Poza posiadaniem spójnej wizji, zespół mógł zdwoić wysiłki w innych obszarach. „Dla mnie jako aktora było to jak podwójne wsparcie” — podkreśla Carell. „Stworzyli środowisko sprzyjające kreatywności, w którym wszyscy czuli się swobodnie i mogli próbować nowych rzeczy, wiedząc, że jeśli się nie uda, to nic wielkiego się nie stanie. Ale podczas takich prób istnieje duża szansa odkrycia czegoś nowego, i obaj bardzo nas do tego zachęcali”. „W obsadzie było wielu naprawdę genialnych ludzi — mówi Requa — i naprawdę wystarczyło po prostu przyjść i pozwolić im robić swoje”. Po dwudziestu pięciu latach małżeństwach żona Cala Weavera, Emily, niespodziewanie żąda rozwodu i przyznaje się do romansu. Dla Cala, agenta ubezpieczeniowego z przedmieścia, który najwyraźniej nie poświęcał ostatnio zbyt wiele uwagi swojej żonie – swojemu życiu zresztą też nie – ta wiadomość jest zupełnym zaskoczeniem. Staje się początkiem drogi, podczas której Cal próbuje dowiedzieć się, co stało się z mężczyzną, którym był kiedyś. Pierwszym przystankiem na tej drodze jest topienie smutków w owocowych drinkach sączonych przez słomkę w miejscowym barze, jak przystało na nieszczęsnego nudziarza, którym się stał. „Do tej pory Cal był szczęśliwy i zadowolony ze swojego małżeństwa, dlatego wyznanie Emily spada na niego jak grom z jasnego nieba” — mówi Steve Carell. „Był na to kompletnie nieprzygotowany i nie potrafi racjonalnie myśleć. Musi przewartościować swoje życie i zdecydować, co dalej. Czy powinien się poddać? Czy powinien wrócić do świata? To przecież facet, który był żonaty przez wiele, wiele lat”. Pomoc w ponownym odnalezieniu siebie przychodzi z nieoczekiwanego i początkowo niezbyt mile widzianego źródła — od bardzo pewnego siebie singla, Jacoba Palmera, którego zagrał Ryan Gosling. Cal nie wiedział, że ten miejscowy playboy obserwował go, kiedy każdego wieczora zanudzał barmana swoją łzawą historią. Po pewnym czasie, jak mówi Ficarra — „Jacob uznał, że czas przerwać to użalanie się nad sobą. Nie dlatego jednak, że jest mu szkoda Cala, ale po prostu dlatego, że nie może już na to patrzeć”. „Naszym priorytetem było obsadzenie roli Jacoba, bo relacje Cala i Jacoba są centralnym punktem całego filmu” — mówi Di Novi. „Zwykle Ryan niekoniecznie kojarzy się nam z komedią, ale ponieważ postacie w tym obrazie miały taką głębię, bogate, skomplikowane wnętrza, a w filmie pojawiają się też elementy dramatyczne, uznał że mógłby wziąć w tym udział. No i oczywiście wiedzieliśmy, jaki jest zabawny”. Carel wspomina — „Ryan jest fantastyczny i już od pierwszego dnia byłem pod wrażeniem jego komediowych zdolności. Oprócz tego, że był niezwykle zabawny, potrafił uczynić z tak zarozumiałej i aroganckiej postaci naprawdę ujmującą osobę”.

Gosling nie pozostaje dłużny Carelowi — „W pracy ze Steve’em uwielbiałem to, że dostosowuje się do twojego tempa pracy, to bardzo wspaniałomyślne z jego strony”. Gosling odpowiednio przygotowywał się do roli Jacoba. „Jacob to naprawdę dureń — mówi — głupek o złotym sercu, który ma swoją pokręconą mądrość i uważa, że powinien się nią podzielić. A zatem obejrzałem w telewizji program o mistrzu podrywu i przeczytałem parę książek na temat niezawodnych strategii uwodzenia. Były trochę przerażające, ale udało mi się odnaleźć w nich inspirację do roli Jacoba”. „Byliśmy zachwyceni Ryanem” — mówi Requa. „Jego wyczucie postaci i fabuły jest niesamowite, a relacje między nim a Steve’em po prostu idealne” — mówi Ficarra. „Zdecydowanie powstała między nimi chemia i naprawdę dobrze im się współpracowało, nam zależało po prostu na uchwyceniu tego”. Niezależnie od tego, jak bardzo Cal się zmienia, w głębi duszy wciąż rozmyśla o Emily. Do roli wkrótce byłej-żony Cala filmowcy musieli znaleźć aktorkę, która pozostanie współczująca i miła, mimo tego, że najwyraźniej właśnie zrujnowała Calowi życie. Obsadzenie w tej roli cenionej aktorki Julianne Moore było naturalnym wyborem.

„Podobnie jak Ryan, nie jest raczej znana z komedii, ale ma w sobie niezwykłą żywiołowość” — mówi Di Novi. „Wniosła ogromny wkład do tej roli, elementy humoru w czasie strapienia. Zagrała Emily z wdziękiem i urokiem. Widać, że Cal postrzega ją jako bratnią duszę”. „Cal i Emily są małżeństwem od dawna, ale ich relacje osłabły” — mówi Moore. „Podobało mi się, że ta historia rozpoczyna się w momencie, kiedy dawno już nie pamiętają jak to było, kiedy się spotkali, pokochali i pobrali. Teraz odsuwają się od siebie”. Moore twierdzi, że różne aspekty tej opowieści, w tym rozwód, czynią z niej współczesny film, w którym widzowie znajdą odbicie własnego życia. „Myślę, że ludzie idą do kina, aby zobaczyć samych siebie, zwłaszcza w przypadku tego gatunku. Chcemy się śmiać, chcemy się zakochać, ale w dzisiejszej małżeńskiej rzeczywistości naturalne jest także ukazanie takiego wymiaru związku. Rodzina to skomplikowana sprawa i podobało mi się, że to nie miała być tradycyjna komedia romantyczna, chociaż porusza różne aspekty miłości.”

Mimo spięć między Calem i Emily, Moore podobała się praca z Carellem, który, jak mówi — „Nie tylko mnie rozśmieszał, ale był też naprawdę świetnym partnerem aktorskim, bo znakomicie wie jak wydobyć nawet najmniejsze niuanse absurdu z każdego momentu”. To uczucie było odwzajemnione. Jak mówi Carell — „To naprawdę przeurocza osoba, jedna z tych, przy których mamy wrażenie, że znamy się od zawsze. Nawet jeśli dopiero się poznaliśmy. Więc kiedy musiałem być na nią wściekły — bo przecież postać, którą gra, zdradziła mnie w filmie — było to naprawdę trudne”.

Postępowanie Cala i Emily nie pozostaje bez wpływu na ich dzieci — teraz muszą zmagać się z pytaniami i emocjami trzynastoletniego Robbie’ego i dziesięcioletniej Molly, których zagrali Johan Bobo i Joey King. Przed separacją rodziców Robbie zawsze postrzegał miłość przez różowe okulary, wydawało mu się, że małżeństwo jego rodziców to nieustająca love story. Kiedy się rozstają chłopiec, jak na ironię, staje się dla Cala głosem rozsądku. „Jedną z rzeczy, które najbardziej zainteresowały mnie w scenariuszu, była postać Robbie’ego” — mówi Requa. „Przypomina nam o tym, jak to jest po raz pierwszy się zakochać, miłością wolną od znużenia latami zawodu, które wszyscy przeżyliśmy. Ma w sobie prawdziwą niewinność”. Do tej ważnej roli filmowcy szukali młodego aktora o dużej dojrzałości, te cechy znaleźli w Jonahu Bobo. Dla młodego aktora odtworzenie złożoności postaci było wyzwaniem połączonym z dobrą zabawą. „To trudny czas dla Robbie’ego. Jego rodzice zupełnie nieoczekiwanie się rozwodzą”. Jednocześnie Robbie przeżywa własne problemy sercowe. „Jest szaleńczo zakochany w swojej niani — potwierdza aktor — która jest od niego tylko o parę lat starsza, więc jest przekonany, że ma u niej szanse. Ale wtedy dowiaduje się, że dziewczyna jest zakochana w jego ojcu. To naprawdę duży ciężar dla młodego chłopca”. Chociaż Bobo jest jednym z najmłodszych członków obsady, zdobył szacunek bardziej doświadczonych kolegów. „Jonah był naprawdę świetny w swojej roli i w ogóle nie czuliśmy, że pracujemy z dzieckiem” — mówi Carell. „Jest świetnym aktorem, wiek nie ma tu znaczenia”. Jak mówi Fogelman — „Robbie prawdopodobnie najlepiej podsumowuje temat tego filmu. To, że im jesteśmy starsi, tym trudniej jest nam dostrzec prostą prawdę: miłość jest jedyną rzeczą, która ma znaczenie, i trzeba o nią walczyć z całych sił, aż wszystko się uda... odpukać. Robbie, który przeżywa swoje pierwsze duże zauroczenie, jeszcze o tym pamięta”.

Obiekt uczuć Robbie’ego, siedemnastoletnia niania, Jessica, to nieśmiała nastolatka, która przeżywa własne zauroczenie i nieświadomie staje pomiędzy Calem i Robbiem. Filmowcy obsadzili w roli Jessiki młodą Analeigh Tipton. Aktorka przyznaje, że ta pierwsza duża rola w filmie przyprawiła ją o szybsze bicie serca, ale wykorzystała tę energię podczas zdjęć. „Jessica jest wycofaną dziewczyną, niepewną siebie, dlatego za każdym razem, kiedy się zdenerwowałam, starałam się przeobrazić moją tremę w jej tremę” — przyznaje Tipton. Przypadek sprawił, że Jessica jest pierwszą osobą, która dowiaduje się o separacji Cala i Emilu i poznaje jej przyczynę — romans Emily ze współpracownikiem, którego imię — David Lindhagen — prześladuje samotnego Cala jak senna zmora. Chociaż obsadzono go w roli mężczyzny rozbijającego rodzinę, Kevin Bacon był wdzięczny, że przedstawiono tę postać w bardzo ludzki sposób. „To uprzejmy, dość prosty i bezpośredni człowiek, który naprawdę jest zakochany w Emily” — mówi Bacon. „To ciekawe, że w naszym filmie „ten drugi” nie jest draniem”.

Di Novi uznał, że ważne dla tej postaci — i aktora, który się w nią wcielił — było, aby widz uwierzył, że Emily mogła dla niego zostawić męża. „David Lindhagen nie jest typowym czarnym charakterem i Kevin nie uczynił go takim. Przedstawił go jako seksownego, zabawnego i troskliwego mężczyznę, David był realistyczną alternatywą dla Emily, miał te cechy, które jej mąż zdawał się utracić z biegiem lat”.

Podobnym założeniem kierowano się podczas obsadzania roli Kate, pierwszej kochanki Cala od czasu separacji. Cal spotkał ją w barze i, stosując sprytne sztuczki Jacoba, poderwał. Kate musiała być wiarygodną kandydatką dla Cala, dlatego filmowcy byli zachwyceni, mogąc obsadzić w tej roli Marisę Tomei. Di Novi mówi — „Rola Kate była naprawdę niecodzienna i wymagała aktorki, która da sobie z tym radę. I tak właśnie było z Marisą. Wraz ze Steve’em tworzyli wybuchowe połączenie. Niektóre z najzabawniejszych scen w filmie rozgrywają się właśnie między nimi”. „Myślę, że ten film naprawdę pokazuje, jak głupio postępujemy w miłości” — mówi Tomei. „Kate po prostu chce kogoś poznać, kogokolwiek, podobnie jak Cal. I kiedy jego początkowa desperacja i żałosne próby przypodobania się nie skutkują, ucieka się do brutalnej szczerości. Tego Kate się nie spodziewała. Ale to jej się podoba”. Uczciwość nigdy nie była dla Jacoba najlepszą strategią, do czasu, gdy poznał Hannah. W przeciwieństwie do innych kobiet jest odporna na jego urok i najlepsze sztuczki podrywu. Bez problemu opiera się całemu kunsztowi uwodzenia Jacoba... przynajmniej na razie. „Przygotowuje się do egzaminu adwokackiego i ma chłopaka Richarda, który też jest prawnikiem” — mówi Emma Stone, odtwórczyni roli Hannah. Rola Richarda jest debiutem Josha Grobana. „Ale — mówi Stone — jako pretendent do ręki Richard jest trochę nudny. Hanna staje przed życiową decyzją i zastanawia się, czy pozostać bezpiecznie u jego boku, czy oddać się szaleństwu. Widzi, że Richard jest naprawdę uroczy i wie, że pewnie mnóstwo dziewczyn szalałoby za nim”. Hannah liczy na głębszy związek z Richardem, ale zdaje sobie sprawę, że w głębi duszy jest chyba trochę bardziej szalona, niż sobie na to pozwalała, i być może jest zbyt młoda, aby zostać przy kimś tak... statecznym.

„Być może potrzebuje kogoś bardziej żywiołowego, a jeśli chodzi o żywiołowość, to Jacobowi zdecydowanie jej nie brakuje. Ma jej aż nadto” — śmieje się Stone.

„Emma jest niesamowita” — mówi Di Novi. „Wniosła w tę rolę prawdziwą energię, osobowość i inteligencję, i to dokładnie te cechy wzbudziły w Jacobie uczucia do jej postaci”. „Istnieje między nimi pewnego rodzaju nieunikniona chemia, chociaż ona bardzo stara się go unikać” — dodaje Stone. „Oczywiście każda dziewczyna chociaż raz w życiu była zauroczona kimś takim, jak Jacob, dlatego Hannah myśli sobie „Co złego się stanie, jeśli pozwolę sobie na to tylko ten jeden raz?””. Z pewnością istnieje przynajmniej jedna dziewczyna, która uważa, że romans z Jacobem jest wart rozważenia. Liz, przyjaciółka Hannah, którą zagrała Liza Lapira, próbuje podsycać zainteresowanie Hannah Jacobem. Liz jest przekonana, że Hannah zasługuje na kogoś bardziej interesującego niż Richard. W obsadzie filmu Kocha, lubi, szanuje znaleźli się także John Carroll Lynch i Beth Littleford, którzy zagrali rodziców Jessiki. Reżyserzy są zachwyceni ogromem talentów, które zgromadzili w obsadzie. „Steve, Ryan, Julianne, Emma... Wszyscy, dzieci i dorośli, byli po prostu świetni” — mówi Ficarra.

STEVE CARELL (Cal / producent) jest jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów komediowych w Hollywood. Stał się rozpoznawalny dzięki pracy korespondenta wyróżnionego nagrodą Emmy programu stacji Comedy Central The Daily Show with Jon Stewart, później z powodzeniem przeniósł się do programów o dużej oglądalności i z dużą pewnością siebie zaczął grywać główne role w filmach. Jego wysiłki i sukcesy jako aktora, scenarzysty i producenta w naturalny sposób doprowadziły do tego, że założył własną firmę producencką — Carousel Productions. Film Kocha, lubi, szanuje będzie pierwszym filmem fabularnym, który ukaże się pod jej szyldem. Carell zagrał swoją debiutancką główną rolę w filmie 40-letni prawiczek, który wyreżyserował razem z Juddem Apatowem. Premiera filmu zajęła pierwsze miejsce i utrzymała się na nim przez dwa tygodnie. Ten niespodziewany hit z 2005 roku zarobił na świecie ponad 175 milionów dolarów i jego premiera znalazła się na szczytach list kinowych hitów w dwunastu krajach. Sukces filmu trwał, a jego sprzedaż na płytach DVD przyniosła zyski rzędu 100 milionów dolarów w samej tylko Ameryce Południowej. Film wyróżniono nagrodą AFI i przyznano mu tytuł jednego z dziesięciu najbardziej wyjątkowych filmów roku, zdobył także nagrodę dla najlepszego filmu komediowego podczas jedenastej dorocznej gali Annual Critic’s Choice Awards. Film przyniósł Carellowi i Apatowowi wspólną nominację od nagrody od stowarzyszenia scenarzystów Writers Guild of America za najlepszy oryginalny scenariusz. W 2006 roku zagrał w komedii Mała Miss nominowanej do Oscara dla najlepszego filmu i do nagrody Screen Actors Guild (SAG) dla wybitnej obsady. W 2008 roku Carell zagrał Maxwella Smarta u boku Anne Hathaway i Alana Arkina w filmie Dorwać Smarta. Ten obraz zarobił na świecie ponad 230 milionów dolarów. W 2010 roku Carell zagrał w komedii Kolacja dla palantów z Paulem Ruddem i użyczył głosu jednej z głównych postaci w filmie animowanym Jak ukraść Księżyc. Wcielił się w złoczyńcę, który dowiaduje się, że plan kradzieży księżyca musi zejść na boczny tor, bo oto trzy sierotki wybrały go na swego ojca. Film osiągnął niebywały sukces na skalę światową, przyniósł zyski ze sprzedaży biletów przekraczające 543 miliony dolarów, a latem 2013 roku ukaże się jego druga część. Carell zagrał też z Tiną Fey w komedii romantycznej Nocna randka, która zarobiła na świecie ponad 150 milionów dolarów. Jego wcześniejsze filmy to Legenda telewizji, Bruce Wszechmogący, Czarownica i Ja cię kocham, a ty z nim.

Carell zakończył ostatnio pracę w emitowanej przez siedem sezonów amerykańskiej wersji cenionego brytyjskiego serialu telewizyjnego w reżyserii Ricky’ego Gervaisa pod tytułem Biuro, za który otrzymał pięć nominacji do nagrody Emmy dla najlepszego aktora komediowego i jedną nominację jako producent, dla najlepszego serialu. W 2006 roku Carell otrzymał nominację do Złotego Globu za najlepszą kreację aktorską w serialu telewizyjnym, musicalu lub komedii, a później kolejne pięć nominacji za pracę w tym właśnie serialu. W 2007 i 2008 roku obsada Biura otrzymała nagrodę SAG dla wybitnej obsady w serialu komediowym. Ostatnio Carell zakończył produkcję filmu Seeking a Friend for the End of the World z Keirą Knightley, film ukaże się na początku 2012 roku. Tej jesieni rozpocznie produkcję dramatu Great Hope Springs, z Meryl Streep i Tommym Lee Jonesem, a później komedii Burt Wonderstone, w której zagra magika.

RYAN GOSLING (Jacob) był wielokrotnie wyróżniany za różnorodne role zarówno w cenionych filmach niezależnych, jak i w znanych produkcjach mainstreamowych. Otrzymał nominację do Oscara i nagrodę Independent Spirit Award, obie dla najlepszego aktora, za rolę w filmie Szkolny chwyt z 2006 roku. Za rolę oddanego, ale borykającego się z problemami nauczyciela Gosling otrzymał także nominacje do nagród SAG i Critics’ Choice Awards, tytuł najlepszego aktora podczas festiwali filmowych w Sztokholmie i Seattle, a także nagrodę National Board of Review za wybitną rolę męską. W kolejnym roku Gosling otrzymał nominacje do Złotego Globu, nagrody SAG i nagrody Critic’s Choice Award za tytułową rolę w filmie niezależnym Miłość Larsa. W 2010 roku zagrał u boku Michelle Williams w melodramacie Blue Valentine, za tę rolę przyznano mu kolejną nominację do Złotego Globu oraz trzecią nominację do nagrody Critic’s Choice Award dla najlepszego aktora. Wkrótce będzie można zobaczyć go w dramacie Nicolasa Windinga Refna Drive, którego premiera odbyła się w 2011 roku podczas Festiwalu Filmowego w Cannes, film był wówczas nominowany do Złotej Palmy i otrzymał nagrodę dla najlepszego reżysera. Jego premiera ma się odbyć we wrześniu tego roku. Najnowsze filmy z jego udziałem to The Ides of March, w tym obrazie zagra u boku George’a Clooneya, który reżyseruje film na podstawie własnego scenariusza.

Gosling zadebiutował w opartym na faktach dramacie z 2000 roku Tytani, z Denzelem Washingtonem. Na przełomową rolę w swojej karierze trafił w następnym roku, kiedy zagrał w odważnym dramacie niezależnym Fanatyk. Film otrzymał nagrodę główną od jury podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2001 roku. Rola złośliwego antysemity, który okazuje się być Żydem, przyniosła Goslingowi pierwszą nominację do nagrody Independent Spirit Award, a także nominację do nagrody od krytyków z London Film Critic’s Circle Award oraz nagrodę dla najlepszego aktora zagranicznego od rosyjskiego stowarzyszenia krytyków Russian Film Critics Guild.

JULIANNE MOORE (Emily) zakończyła ostatnio pracę nad filmem stacji HBO Game Change na podstawie bestsellerowej książki Johna Heilemanna i Marka Halperina, w którym zagrała gubernator stanu Alaska — Sarah Palin. Wkrótce rozpocznie pracę u boku Steve’a Coogana i Alexandra Skarsgårda nad filmem Scotta McGehee’ego i Davida Siegela What Maisie Knew, adaptacją powieści Henry’ego Jamesa o takim samym tytule, później dołączy do Jeffa Bridgesa w horrorze Sergeya Bodrova Seventh Son. Ostatnio zagrała u boku Annette Bening i Marka Ruffalo w docenionym przez krytyków obrazie Lisy Cholodenko Wszystko w porządku, za który otrzymała nominacje do Złotego Globu i nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki.

Moore jest dziewiątą osobą w historii Oscarów, która otrzymała dwie nominacje za grę aktorską w jednym roku. Była to nominacja do Oscara dla najlepszej aktorki za rolę w filmie Daleko od nieba oraz nominacja dla najlepszej aktorki drugoplanowej za film Godziny. Poza tym otrzymała wiele wyróżnień od krytyków za pracę w filmie Todda Hayensa Daleko od nieba, między innymi nagrody od krytyków z organizacji National Board of Review, Los Angeles Film Critics i Broadcast Film Critics. Za rolę w tym filmie przyznano jej także nagrodę Independent Spirit Award dla najlepszej aktorki i nominacje do Złotego Globu i nagrody SAG w tej samej kategorii. Wśród licznych laurów za rolę w filmie Stephena Daldry’ego Godziny, opartym na wyróżnionej nagrodą Pulitzera powieści Michaela Cunninghama o tym samym tytule, znalazła się również nominacja do nagrody SAG dla wybitnej aktorki drugoplanowej.

Ostatnio Moore zagrała z Colinem Firthem w filmie Samotny mężczyzna, który był pierwszym filmem fabularnym z udziałem projektanta mody Toma Forda. W 2010 roku aktorka otrzymała za tę rolę nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Za rolę w filmie Neila Jordana Koniec romansu, w którym zagrała u boku Ralpha Fiennesa, Moore otrzymała nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody SAG dla najlepszej aktorki. Rola w obrazie Paula Thomasa Andersona Boogie Nights przyniosła jej nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody SAG dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Otrzymała też nominację do nagrody SAG dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie Andersona Magnolia, nominację do nagrody Independent Spirit Award w tej samej kategorii za film Roberta Altmana Na skróty, nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki za film Idealny mąż, a także nominację do nagrody Independent Spirit Award dla najlepszej aktorki za rolę w filmie Todda Hayensa Schronienie. Wśród licznych wyróżnień Moore warto wymienić także nagrodę Excellence in Media Award przyznaną podczas gali GLAAD Media Awards w 2004 roku, nagrodę aktorską podczas gali Gotham Awards w 2002 roku, a także nagrodę Tribute to Independent Vision podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2001 roku. W jej filmowym dorobku znalazły się także takie filmy, jak: Chloe Atoma Egoyana, z Liamem Neesonem i Amandą Seyfried, którego premiera odbyła się podczas Festiwalu Filmowego w Toronto w 2009 roku, Inkarnacja, niezależny thriller psychologiczny w reżyserii Månsa Mårlinda i Björna Steina, z Jonathanem Rhysem Meyersem, Miasto ślepców w reżyserii Ternando Meirellesa, z Markiem Ruffalo, Uwikłani w reżyserii Toma Kalina, I’m not there. Gdzie indziej jestem Todda Hayensa, Ludzkie dzieci Alfonso Cuaróna z Clive’em Owenem, Next z Nicolasem Cage’em, Kolor zbrodni Joego Rotha z Samuelem L. Jacksonem, Życie, którego nie było Joego Rubena z Dominikiem Westem, Pozew o miłość z Pierce’em Brosnanem, The Prize Winner of Defiance, Ohio, Kroniki portowe Lassego Hallströma z Kevinem Spaceyem, Cate Blanchett i Judi Dench, Kto zabił ciotkę Cookie? Roberta Altmana z Glenn Close i Liv Tyler, Kwestia zaufania, Światowy podróżnik i Zjazd Barta Freundlicha, Hannibal z Anthonym Hopkinsem, Ewolucja z Davidem Duchovnym, nowa wersja filmu Psychol w reżyserii Gusa Van Santa z Vince’em Vaughnem, Mapa świata z Sigourney Weaver, Zaginiony Świat: Park Jurajski Stevena Spielberga, Big Lebowski z Jeffem Bridgesem, w reżyserii braci Cohenów, Wania na 42 ulicy Louisa Malle’a, Picasso — twórca i niszczyciel Jamesa Ivory’ego, Ręka nad kołyską, Benny i John, Ścigany, Dziewięć miesięcy i Zabójcy.

Po zdobyciu tytułu Bachelor of Fine Arts [licencjat sztuk pięknych] na Uniwersytecie Bostońskim Moore zagrała w kilku produkcjach off-broadwayowskich, między innymi w sztukach Caryl Churchill „Poważne pieniądze”, „Ice Cream” i „Hot Fudge” w teatrze Public Theater. Wystąpiła w Minneapolis w wystawianej przez teatr Guthrie Theater inscenizacji sztuki „Hamlet” i uczestniczyła w produkcjach „Ojciec” Strindberga, z Alem Pacino, oraz „Amerykańska córka” Wendy Wasserstein, z Meryl Streep. Moore zadebiutowała na Broadwayu w 2006 roku w produkcji Sama Mendesa „The Vertical Hour”, sztuce Davida Hare’a.

Ostatnio Moore napisała serię popularnych książek dla dzieci „Truskawkowe piegi”,„Freckleface Strawberry and the Dodgeball Bully” oraz „Freckleface Strawberry: Best Friends Forever”, ta ostatnia ukaże się we wrześniu. Poza tym trwa produkcja off-broadwayowskiego musicalu zainspirowanego tą serią.

EMMA STONE (Hannah) jest jedną z najbardziej rozchwytywanych młodych aktorek w Hollywood, zdobyła uznanie krytyków i publiczności dzięki roli Olive w komedii Willa Glucka Łatwa dziewczyna. Rola w nowej wersji filmu Szkarłatna litera przyniosła jej nominację do Złotego Globu dla najlepszej kreacji kobiecej w filmie, musicalu lub komedii, nagrodę MTV Movie Award za najlepszą rolę komediową oraz nominację do nagrody BAFTA dla wschodzącej gwiazdy. W tym miesiącu można będzie zobaczyć ją w filmie To tylko sex Glucka, z Justinem Timberlakiem i Milą Kunis, a później w filmie The Help, adaptacji powieści Kathryn Stockett, która została bestsellerem New York Timesa. W tej opowieści o trzech kobietach z dalekiego południa, osadzonej w 1962 roku, Stone zagra Skeeter, świeżo upieczoną absolwentkę college’u, która szuka celu w życiu oraz swej ukochanej służącej, Constantine, która zaginęła. W filmie występują także Viola Davis i Bryce Dallas Howard, reżyserem jest Tate Taylor. Stone użyczyła głosu w mającej się wkrótce ukazać komedii animowanej The Croods, w której udział wzięli również Ryan Reynolds i Nicolas Cage. The Croods opowiada o prehistorycznej społeczności, w której nowe odkrycia, takie jak ogień, stają się zagrożeniem dla jednoosobowego przywództwa. Stone pojawi się także w filmie Movie 43, w jednej z dziewięciu części tworzących razem film pełnometrażowy, a także w oczekiwanym przez widzów filmie Marca Webba The Amazing Spider-Man, w którym zagra Gwen Stacy u boku Andrew Garfielda w tytułowej roli. Wcześniej można ją było oglądać w dramacie niezależnym Papierowy bohater, z Jeffem Danielsem i Ryanem Reynoldsem. W jej filmowym dorobku znalazła się także komedia animowana Marmaduke — pies na fali, popularna komedia Zombieland, komedia romantyczna Duchy moich byłych, Króliczek, Rocker oraz komedia Judda Apatowa Supersamiec, w której zagrała obiekt miłości gwiazdy Jonaha Hilla. W telewizyjnym dorobku aktorki znalazł się również serial stacji Fox Drive oraz film telewizyjny VH1 TV The New Partridge Family. Poza tym wystąpiła gościnnie w serialach Zwariowany świat Malcolma, Medium, Lucky Louie i Nie ma to jak hotel.

JOHN CARROLL LYNCH (Bernie) jest obecnie jednym z najbardziej zapracowanych aktorów, ma na swoim koncie ponad czterdzieści ról filmowych i kilkanaście projektów telewizyjnych. Ostatnio można było zobaczyć go u boku Leonardo DiCaprio i Marka Ruffalo w thrillerze Martina Scorsese z 2010 roku Wyspa tajemnic, w tym samym roku zagrał też w reżyserskim debiucie Ruffalo, filmie Sympathy for Delicious. Wkrótce zobaczymy go w filmie Stephena Frearsa Lay the Favorite, z Bruce’em Willisem i Rebeccą Hall. Pierwszą dużą rolą filmową Lyncha była rola Norma, nękanego obsesją męża Marge Gunderson (Frances McDormand), w filmie braci Coen Fargo. Wśród innych obrazów z jego udziałem warto wymienić filmy: Paul Grega Mottoli, Gran Torino Clinta Eastwooda, Zodiak Davida Finchera, Humor Orientu Alberta Brooksa, Życiowe rozterki Miguela Artety, Bez twarzy Johna Woo oraz Wulkan Micka Jacksona. W telewizji Lynch jest obecnie stałym członkiem obsady serialu stacji ABC Anatomia prawdy. W bogatym telewizyjnym dorobku aktora znalazły się również takie seriale i znane tytuły, jak Carnivale, Trzy na jednego i Z Ziemi na Księżyc stacji HBO, K-Ville, Krok od domu, The Brotherhood of Poland, NH Davida E. Kelleya oraz Drew Carey Show, w którym przez sześć sezonów grał transwestytę, brata Drew. Wystąpił też gościnnie w wielu serialach. Lynch urodził się w Boulder, w Colorado, i rozpoczął karierę aktorską jako członek towarzystwa teatralnego Minneapolis’s Guthrie Theater Company, podczas tej współpracy wystąpił w ponad trzydziestu produkcjach. W 2008 roku powrócił do Guthrie, aby zagrać w sztuce Arthura Millera „Widok z mostu”. Ostatnio wystąpił w uhonorowanej Nagrodą Pulitzera sztuce „Kolacja z przyjaciółmi” w South Cast Repertory, produkcji „Under the Blue Sky” w Geffen Playhouse w Los Angeles, a także światowej premierze sztuki Beth Henley „Ridiculous Fraud” w teatrze McCarter Theatre w New Jersey.

MARISA TOMEI (Kate) stworzyła wiele docenionych przez krytyków kreacji i dzięki temu cieszy się nieustającym uznaniem. W 1992 roku otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę zgryźliwej dziewczyny Joego Pesciego w filmie Mój kuzyn Vinny. Przełomowym momentem w jej karierze była rola w filmie Za drzwiami sypialni, za którą otrzymała drugą nominację do Oscara oraz nominację do Złotego Globu. Trzecią nominację do Oscara przyznano jej za wybitną rolę w docenionym przez krytyków obrazie Darrena Aronofskyego Zapaśnik, który przyniósł jej także liczne nagrody dla najlepszej aktorki drugoplanowej od stowarzyszeń krytyków oraz nominacje do Złotego Globu i nagrody BAFTA. W tym roku Tomei pracuje nad kilkoma dużymi i zróżnicowanymi projektami, w tym nad filmem Salvation Boulevard, z Gregiem Kinnearem, oraz The Lincoln Lawyer z Matthew McConaugheyem. Aktorka jest także mocno związana z teatrem i powróciła na scenę tej wiosny we wznowieniu sztuki Wallace’a Shawna „Marie i Bruce”, produkcji New Group z 2011 roku, w której zagrała u boku Franka Whaleya. W 2009 roku Tomei wyjechała do Etiopii, aby nagrać film krótkometrażowy na postawie książki Nicholasa Kirstofa i Sheryl Wudunn „Połowa nieba”. Film będzie jej reżyserskim debiutem i opowiada historię trzynastolatki, która boryka się ze zinstytucjonalizowanym prześladowaniem kobiet w Etiopii. Tomei pojawiła się w telewizji w filmie dokumentalnym Howarda Zinna The People Speak u boku Josha Brolina i Viggo Mortensena. W tym filmie, wyprodukowanym przez Matta Damona dla stacji History Channel, wielu znanych aktorów udzieliło głosu pracownikom fabryki, rebeliantom i buntownikom, którzy wspólnie, dzięki uporczywemu dążeniu do sprawiedliwości i równości, doprowadzili do zmian w społeczeństwie. Tomei wystąpiła także w docenionym przez krytyków dramacie Sidneya Lumeta Zanim diabeł dowie się, że nie żyjesz, z Ethanem Hawke’iem i Philipem Seymourem Hoffmanem. Za tę rolę Tomei otrzymała nominację do nagrody Independent Spirit Award dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Niedawne filmy z jej udziałem to także komedia Cyrus z Johnem C. Reillym i Johanem Hillem, satyra polityczna Wojenny biznes z Johnem Cusackiem, Factoctum z Mattem Dillonem w reżyserii Benta Hamera, hit kasowy Gang dzikich wieprzy, a także filmy chwalone podczas Festiwalu Filmowego w Sundance filmy Loverboy w reżyserii Kevina Bacona oraz Szkoła wdzięku Marilyn Hotchkiss. W bogatym dorobku filmowym aktorki znalazły się także obrazy Czego pragną kobiety, Szczęśliwy traf, Dwóch gniewnych ludzi, Guru, Slumsy Beverly Hills, Aleja Snajperów, Rodzina Perezów, Braterski pocałunek oraz film Odmienić los z Geną Rowlands, którego obsada była nominowana do nagrody SAG. W 2008 roku Tomei wystąpiła na Broadwayu w kultowej sztuce feministycznej Caryl Churchill „Top Girls”. Pojawiła się też na Broadwayu u boku Ala Pacino w tytułowej roli w sztuce Oscara Wilde’a „Salome”. Jej ulubionymi sztukami, w których zagrała, były „Oh! The Humanity and Other Good Intentions” Willa Eno, sztuka noblisty Dario Fo „We Won't Pay! We Won't Pay!”, sztuki Clifforda Odeta „Waiting for Lefty” i „Rocket to the Moon” obie w reżyserii Joanne Woodward, i wiele innych. Tomei zagrała także w sztuce Noela Cowarda „Design for Living” wystawianej podczas festiwalu teatralnego Williamstown Theater Festival. Należy do towarzystwa teatralnego Naked Angels Theater Company z Nowego Jorku.

KEVIN BACON (David Lindhagen) potrafi zrównoważyć granie głównych ról z graniem ról drugoplanowych zarówno w filmie, jak i na scenie, dzięki czemu stworzył bardzo zróżnicowany i ceniony przez krytyków dorobek aktorski. Jego niepodważalny talent można zobaczyć w wielu gatunkach filmowych, od thrillerów akcji, przez komedie romantyczne, po trudne dramaty, a czasem nawet musicale. W ogromnym dorobku filmowym aktora znalazły się takie obrazy, jak: Ona będzie miała dziecko Johna Hughesa, Kawał kina, Wstrząsy, Linia życia, JFK Olivera Stone’a, Ludzie honoru Roba Reinera, Dzika rzeka, za który otrzymał nominację do Złotego Globu za najlepszą męską rolę drugoplanową, Morderstwo pierwszego stopnia, za który stowarzyszenie krytyków Broadcast Film Critics Association przyznało mu tytuł najlepszego aktora i otrzymał nominację do nagrody SAG i nagrody od London Film Critics Circle dla najlepszego aktora drugoplanowego, wyróżniony licznymi nagrodami film Apollo 13 i obrazFrost/Nixon, oba w reżyserii Rona Howarda, Rzeka tajemnic Clinta Eastwooda, Balto, Uśpieni Barry’ego Levinsona z Bradem Pittem i Robertem De Niro, Mąż idealny z Jennifer Aniston, Jak kłamać w Ameryce, Dzikie żądze, Opętanie Davida Koeppa, niespodziewany hit Mój przyjaciel, Skip, Człowiek widmo, 24 godziny z Charlize Theron, Salon piękności, Gdzie leży prawda Atoma Egoyana, Odwróć przeznaczenie, Wyrok śmierci, Więzy życia oraz Zawsze tylko ty z Renée Zellweger. W 2004 roku Bacon zagrał w filmie Zły dotyk, poruszającym dramacie, którego premiera odbyła się podczas Festiwalu Filmowego w Sundance i Festiwalu Filmowego w Cannes, film zdobył wówczas duże uznanie krytyków, a Bacon otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award za najlepszą główną role męską. Ostatnio Bacon wystąpił w wielu interesujących projektach kinowych, między innymi w filmie reżysera i scenarzysty Jamesa Gunna Super, z Rainnem Wilsonem i Ellen Page, oraz w światowym hicie Matthew Vaughna X-Men: Pierwsza klasa, w którym zagrał okrutnego Sebastiana Shawa. W telewizji Bacon zagrał w filmie HBO Podróż powrotna, poruszającej historii opartej na faktach, reżyserem był debiutujący w tej roli Ross Katz. Film został również wybrany do konkursu podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2009 roku. Za pracę w tym filmie Bacon otrzymał Złoty Glob i nagrodę SAG dla najlepszego aktora w miniserialu lub filmie telewizyjnym. Niedawno można było zobaczyć go w epizodycznej roli w serialu stacji HBO Znudzony na śmierć, aktor zagrał tam zabawnie przerysowaną wersję samego siebie. W telewizyjnym dorobku Bacona znalazły się także wyprodukowana przez American Playhouse przeróbka sztuki Lanforda Wilsona „Lemon Sky”, w której pracował u boku swojej przyszłej żony, Kyry Sedgwick. Poza tym zagrał w filmie The Gift oraz realizowanym dla telewizji kablowej obrazie Niezwykłe zmiany w ostatniej chwili.

W 1996 roku Bacon zadebiutował jako reżyser w filmie Pożegnanie z Chase, w tym obrazie wystąpili Kyra Sedgwick, Beau Bridges i Helen Mirren. Ten film telewizyjny, wyprodukowany dla stacji Showtime, był wyróżniony trzema nominacjami do Złotego Globu, w tym dla najlepszego filmu zrealizowanego dla telewizji, a Mirren otrzymała za swoją rolę Złoty Glob. Jego premiera odbyła się w telewizji Showtime, wyświetlano go także podczas Festiwalu Filmowego w Sundance i Festiwalu Filmowego w Toronto w 1996 roku. W 2005 roku Bacon wyreżyserował swój drugi film — Loverboy. Był to jego pierwszy film kinowy, aktor pracował w nim także jako producent i zagrał jedną z ról. W tym filmie na podstawie cenionej powieści Victorii Redel zagrali Kyra Sedgwick, Campbell Scott, Mat Dillon, Marisa Tomei i Oliver Platt. Obraz Loverboy był wyświetlany podczas otwarcia festiwalu Gen Art Film Festival w Nowym Jorku. Ostatnio Bacon pracował jako reżyser kilku odcinków popularnego serialu Sedgwick dla stacji TNT pod tytułem Podkomisarz Brenda Johnson. Poza pracą w kinie i telewizji Bacon pojawił się także w off-broadwayowskich produkcjach, takich jak „Album”, „Poor Little Lambs” i „Getting Out”. Zadebiutował na Broadwayu w 1983 roku w sztuce Seana Penna „Slab Boys”, a w 1986 roku zagrał w popularnej inscenizacji sztuki Joego Ortona „Loot”. Wystąpił też w komedii Theresy Rebeck „Spike Heels”, a w 2002 roku zagrał w wystawianej na Broadwayu sztuce jednego aktora „An Almost Holy Picture” autorstwa Heather McDonald. To wczesne zainteresowanie Bacona teatrem stało się motorem jego filmowej kariery. Rodzice wspierali go, kiedy opuścił rodzinną Filadelfię aby zostać najmłodszym uczniem Circle in the Square Thatre w Nowym Jorku. Tam uczył się do czasu filmowego debiutu w roli Chipa w filmie Menażeria. Później dostał role w filmach Diner i Footloose, ten drugi uczynił z niego gwiazdę. Wraz z muzykalnym bratem Michael tworzy zespół The Bacon Brothers, popularną grupę, której muzykę Bacon określa jako „Forosoco” — połączenie folku, rocka, soulu i country — taki sam tytuł nosi pierwsza płyta zespołu. Zespół jest bardzo popularny i odnosi sukcesy na arenie krajowej, nagrał już sześć płyt CD oraz koncertową płytę DVD. W 2007 roku podczas Festiwalu Filmowego w Sundance Bacon uruchomił stronę internetową SixDegrees.org, która, wykorzystując popularność jego nazwiska buduje sieć charytatywną i zachęca do dobroczynności w Internecie. Założył sieć wspólnie z innymi gwiazdami, przedstawił ich ulubione inicjatywy charytatywne i zachęca wszystkich, aby stali się gwiazdami własnych słusznych spraw i dołączyli do ruchu Six Degrees. Do tej pory dzięki tej stronie zebrano ponad trzy i pół miliona dolarów na wspieranie działalności charytatywnej na świecie. W 2010 roku Bacon otrzymał nagrodę imienia Joela Siegela od stowarzyszenia krytyków Broadcast Film Critics Association w dowód uznania za wybitną karierę filmową i działalność charytatywną za pośrednictwem SixDegrees.org. W 2000 roku towarzystwo filmowe z Lincoln Center wyróżniło Bacona za wybitne osiągnięcia w przemyśle filmowym.

JONAH BOBO (Robbie) wystąpił ostatnio u boku Anjeliki Houston jako młody Sam Rockwell w filmie Udław się w reżyserii Clarka Gregga. Premiera filmu odbyła się podczas Festiwalu Filmowego w Sundance w 2008 roku, film zyskał wówczas nagrodę dla obsady. Bobo rozpoczął karierę filmową występując z Mary Louise Parker w filmie Najlepszy złodziej świata, którego premiera obyła się podczas festiwalu w Sundance w 2004 roku. Później zagrał z Christopherem Walkenem, Michaelem Caine’em i Joshem Lucasem w filmie Na zakręcie, którego reżyserem i scenarzystą był Jordan Roberts, oraz w produkcji Zathura — Kosmiczna przygoda w reżyserii Jona Favreau. Bobo pojawił się w telewizji w serialu stacji NBC Rockefeler Plaza 30 i serialu USA Network Bananowy doktor. Jego głos znany jest w wielu domach, ponieważ użyczył go Austinowi z serialu stacji Nickelodeon Przyjaciele z podwórka oraz Toddowi z filmu animowanego Lis i Pies 2. Poza aktorstwem Bobo interesuje się także muzyką, gra na gitarze, gitarze basowej i na pianinie. Urodził się w Nowym Jorku i jest wielkim fanem baseballu i drużyny New York Mets. Ostatnio spędził dwa miesiące z ojcem podróżując po Ameryce Północnej i oglądając mecze na każdym ze stadionów najważniejszej amerykańskiej ligi baseballowej Major League Baseball, jednocześnie zbierając pieniądze dla Team Continuum, organizacji, która pomaga pacjentom chorym na raka i ich rodzinom w łagodzeniu trudów i niepewności codziennego życia, aby mogli oni skupić się na opiece medycznej. Bobo jest również ochotnikiem Project Sunshine, organizacji non-profit, która zapewnia bezpłatne programy edukacyjne, rekreacyjne i socjalne dzieciom z problemami zdrowotnymi i ich rodzinom.

ANALEIGH TIPTON (Jessica) pojawi się w wyczekiwanym przez widzów obrazie Whita Stillmana Violet Wister’s Damsels in Distress. Ostatnio wystąpiła z Sethem Rogenem w filmie akcji Michaela Gondry’ego The Green Hornet, w którym zagrała dziewczynę głównego bohatera. Wkrótce będzie można zobaczyć ją w serialu stacji HBO Hung, który będzie nadawany jesienią 2011 roku, poza tym właśnie zakończyła pracę jako odtwórczyni jednej z głównych ról w filmie Samaritan, którego producentem wykonawczym był Daniel Dubiecki. Tipton pochodzi z Minnesoty i dorastała w środkowej Kalifornii. W dzieciństwie była łyżwiarką konkursową, dwukrotnie wzięła udział w mistrzostwach juniorów w łyżwiarstwie figurowym w USA. Po przeprowadzce do Hollywood zajęła drugie miejsce w jedenastej edycji programu America’s Next Top Model. Poza tym jest utalentowaną artystką i scenarzystką, obecnie pracuję nad własnym scenariuszem.

JOSH GROBAN (Richard) jest artystą światowej sławy i wykonawcą, który sprzedał ponad 25 milionów płyt CD i DVD na świecie, zachwyca rzesze wiernych fanów swym pięknym barytonem i wyglądem scenicznym. Ten trzydziestolatek z Los Angeles zyskał rozgłos w 2001 roku, kiedy jego debiutancka płyta zdobyła podwójną platynę. W 2003 roku płyta „Closer”, zawierająca przebój „You Raise Me Up”, zdobyła tytuł multiplatynowej, a w roku 2006 podwójną platynę zdobył album „Awake”. Ten nominowany do nagrody Grammy wykonawca sprzedał najwięcej płyt w 2007 roku, stało siętak za sprawą doskonale sprzedającego się albumu „Awake” oraz nominowanego do nagrody Grammy świątecznego albumu „Noel”, który został najlepiej sprzedającym się albumem 2007 roku. Mimo muzycznych korzeni, Groban nie jest także obcy przemysłowi komediowemu. W szkole średniej Groban był najmłodszym członkiem L.A. Connection, lokalnej grupy komediowej o stylu zbliżonym do The Groudlings i Second City. Kiedy Groban zaczął robić muzyczną karierę, inspirował się artystami, którzy w swojej pracy łączyli różne media.

W 2008 roku Groban ukazał światu swoje mniej poważne oblicze — zagrał zabawne przeróbki znanych telewizyjnych motywów muzycznych podczas sześćdziesiątej gali Annual Primetime Emmy Awards. Dołączył także do Brada Pitta, Cameron Diaz, Harrisona Forda i Jimmy’ego Kimmela w przezabawnej parodii, filmie I’m F***ing Ben Affleck. Groban pojawił się w filmie Simpsonowie, zagrał w serialu Adult Swim Tim and Eric Awesome Show, Great Job! i dwukrotnie wystąpił gościnnie w popularnym serialu stacji Fox Glee. Groban wydał swój piąty album, „Illuminations” pod koniec 2010 roku, nagrał go we współpracy z cenionym producentem Rickiem Rubinem. Ostatnio wyruszył w światową trasę koncertową „Straight to You”.

LIZA LAPIRA (LIZ) pochodzi z Queens w Nowym Jorku, do Los Angeles przeniosła się w 2004 roku. Rozpoczęła karierę aktorską występując w warsztatowych i off-broadwayowych sztukach z różnymi zespołami teatralnymi, takimi jak Pan Asian Repertory, New York Theatre Workshop, The Play Company oraz New Dramatists. Ma w swoim aktorskim dorobku sztuki „Jak wam się podoba”, „Szkoła dla żon”, „The Odyssey” oraz sztukę Alexandry Cunningham „No. 11 (Blue and White)”. Jej pierwszą stałą rolą telewizyjną była rola Maggie, wiernej asystentki Olivera Platta, w serialu stacji Showtime Huff. Zagrała też neurobiolog Ivy w serialu Jossa Whedona Dollhouse. Kilkukrotnie pojawiała się w serialach Dexter, Ostry dyżur, Prawo i bezprawie oraz w dwóch sezonach serialu Agenci NCIS jako agentka Michelle Lee. Obecnie jest stałą członkinią obsady w serialu stacji Fox Traffic Light. We wczesnym dorobku artystki znalazł się film Domino w reżyserii Tony’ego Scotta oraz film niezależny The Big Bad Swim, którego premiera odbyła się podczas festiwalu Tribeca Film Festival w 2006 roku. Później wystąpiła w filmie J.J. Abramsa Projekt: Monster z 2008 roku oraz w filmie 21, w którym wystąpili także Kevin Spacey, Jim Sturgess, Kate Bosworth i Laurence Fishburne. Następnie Lapira pracowała z Vinem Dieselem i Paulem Awalkerem w popularnym filmie akcji Szybko i wściekle, a w 2010 roku zagrała z Jude’em Lawem i Forrestem Whitakerem w filmie Repo Men — Windykatorzy. Poza tym Lapira jest także dumną zwolenniczką programu wspierającego organizację zajęć pozalekcyjnych LA’s BEST.

JOEY KING (Molly) urodziła się i dorastała w Los Angeles, w Kalifornii, i rozpoczęła karierę w wieku czterech lat występami w kilku krajowych reklamach takich marek jak AT&T, Eggo, Life Cereal i McDonalds. Wkrótce King zaczęła pojawiać się w telewizji, nim ukończyła sześć lat zagrała już w serialach CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, Ekipa i Medium. Ostatnio King zakończyła pracę nad filmem Christophera Nolana The Dark Knight Rises a obecnie pracuje nad obrazem Oz: The Great and Powerful, w którym zagra Dziewczynkę z porcelany. Reżyserem tego filmu fantasy w 3D jest Sam Raimi, film ukazuje wydarzenia poprzedzające te z filmu Czarnoksiężnik z Oz, w którym tytułowa postać przybywa do Krainy Oz i kolorowi mieszkańcy traktują ją jak czarnoksiężnika. Tej jesieni rozpocznie pracę nad produkcją serialu stacji NBC Bent, zagra w nim u boku Amandy Peet. Inne filmy z udziałem King to Inwazja: Bitwa o Los Angeles w reżyserii Jonathana Liebesmana oraz film Ramona i Beezus, w którym zagrała Ramonę Quimby u boku Seleny Gomez. Poza pracą przed kamerą, King robi dobry użytek ze swego entuzjastycznego i pełnego energii głosu i użyczyła go postaciom z filmów animowanych Horton słyszy Ktosia i Epoka lodowcowa: Era dinozaurów. Kiedy nie gra King spędza czas z rodziną i zajmuje się swoimi zwierzętami, między innymi świnką, którą dostała od Jaya Leno w programie The Tonight Show!

BETH LITTLEFORD (Claire) w albumie ze szkoły średniej została określona jako „najbardziej dowcipna”, przeprowadziła się z prowincjonalnego Orlando do Nowego Jorku, gdzie zaprezentowała swój jednoosobowy program „This Is Where I Get Off”. Przedstawienie zostało kupione przez towarzystwo teatralne Circle Rep i było przez długi czas wystawiane poza Broadwayem. Po obejrzeniu jej programu producenci z Comedy Central zatrudnili ją jako pierwszą kobietę korespondentkę do nowego serialu Littleford zdobyła rozgłos podczas czteroletniej pracy w serialu The Daily Show with Jon Stewart, głównie za sprawą historii takich osób, jak swatka dla członów ruchu „Militia movement” i wynalazca „the Bulge”, odpowiednika biustonosza Wonder Bra dla mężczyzn. Była też gospodynią kilku półgodzinnych programów z wywiadami The Beth Littleford Interview Specials, w którym tańczyła z Boyem George’em, przerzucała obornik z przyszłym gubernatorem Minnesoty Jesse’em „The Body” Venturą i powiedziała Davidowi Cassidy’emu, że przetarł szlaki dla takich artystów jak MC Hammer, Vanilla Ice i Milli Vanilli. W roku 2000 opuściła program The Daily Show i przez następne dwa lata pracowała w serialu stacji ABC Spin City, śledziła Alana Rucka, podszywała się pod Heather Locklear i molestowała seksualnie Michaela J. Foxa. Później Littleford wystąpiła gościnnie w wielu innych serialach, między innymi w produkcjach Joey, Frasier, Prezydencki poker, Boston Public, Byle do przodu, Bez śladu i Teraz Ty! Wielokrotnie występowała też w powracających rolach w serialach One on One, Świat według Ludwiczka i Sposób użycia. W 2004 roku dostała główną rolę w serialu stacji Fox Method & Red. Udzieliła głosu w serialu Setha McFarlane’a Głowa rodziny, serialach Amerykański tata i The Cleveland Show, a ostatnio zagrała w serialach Ja w kapeli i Udręki młodego Bergera. Na dużym ekranie Beth pojawiła się w produkcji Judda Apatowa Drillbit Taylor: Ochroniarz amator z Owenem Wilsonem, w filmie Jaya Roacha Mystery, Alaska z Russelem Crowe’em, wyprodukowanym przez Davida E. Kelleya, oraz obrazie P.J. Hogana Bezwarunkowa miłość. Niedługo będzie można zobaczyć ją w filmach Music high i Movie 43. Widzowie mogli również zobaczyć ją w kampaniach reklamowych sera Laughing Cow, oraz marek Xerox, IBM, Cosco, NFL lub Cheez-It, oraz podczas jednego z wielu występów w serialach Hollywood Squares, Politically Incorrect lub w jednym z niekończących się programów stacji VH1, w których z nostalgią musi wspominać miniony wtorek.

GLENN FICARRA I JOHN REQUA (reżyserzy) poznali się w szkole artystycznej Pratt Institute, w której obaj studiowali sztukę filmową. Od tamtej pory pracują razem jako scenarzyści i reżyserzy.

DAN FOGELMAN (scenarzysta) był stałym pracownikiem Pixar Animation Studios i Walt Disney Animation Studios. Jego pierwszy film fabularny to hit Auta, w reżyserii współzałożyciela Pixar — Johna Lassetera, później napisał scenariusze do obrazów Piorun i Zaplątani. Filmy Fogelmana z udziałem prawdziwych aktorów to Fred Claus — Brat Świętego Mikołaja z 2007 roku z Vince’em Vaughnem, mający się wkrótce ukazać obraz My Mother’s Curse, w którym Barbra Streisand i Seth Rogen zagrali matkę i syna, a także Last Vegas, którego reżyserem będzie Peter Chelsom. W 2003 roku Fogelman był scenarzystą i producentem wykonawczym półgodzinnego serialu Warner Bros. Like Family. Od tamtej pory pracował dla telewizji, pisząc scenariusze do serialu stacji NBC Lipshitz Saves the World z Lesliem Nielsenem i serialu stacji Fox The 12th Man. Fogelman pochodzi z New Jersey i zdobył stopień naukowy na kierunku anglistyka na Uniwersytecie Pensylwanii, jego studia obejmowały roczną naukę na Oksfordzie.

DENISE DI NOVI (producentka) zadebiutowała jako producentka kultowej komedii Śmiertelne zauroczenie, za którą otrzymała nagrodę Independent Spirit Award dla najlepszego debiutanckiego filmu fabularnego. Później rozpoczęła długą współpracę z wyśmienitym reżyserem Timem Burtonem, podczas której wyprodukowała tak różnorodne hity, jak Edward Nożycoręki, Powrót Batmana, Miasteczko Halloween, Ed Wood i Jakubek i brzoskwinia olbrzymka. Jej wcześniejsze dokonania to zrealizowana w 1994 roku przeróbka filmu Małe kobietki i obraz List w butelce, filmowa adaptacja powieści Nicholasa Sparksa, bilety na obydwa filmy były najlepiej sprzedającymi się biletami podczas premierowych weekendów. Di Novi w sumie cztery razy współpracowała ze Sparksem, razem stworzyli mający się wkrótce ukazać obraz The Lucky One z Zakiem Efronem i Taylor Schilling, w reżyserii Scotta Hicksa, a także filmy Szkoła uczuć i Noce w Rodanthe, wszystkie te produkcje powstały na podstawie powieści Sparksa. Obecnie po raz piąty podejmuje współpracę ze Sparksem, nabyła już prawa do jego nowej książki „The Best of Me”, która zostanie zekranizowana jako film fabularny. Inne filmy Di Novi to Grzeszna miłość, Czego pragnie dziewczyna, Mary-Kate i Ashley: Nowy Jork, nowa miłość, Kobieta-Kot, Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów, Lucky You — Pokerowy blues Curtisa Hansona, Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów 2, Ramona i Beezus, Och, życie, a także najnowsza komedia przygodowa Monte Carlo z Seleną Gomes, Leighton Meester, Katie Cassidy i Corym Monteithem. Di Novi pracowała także nad produkcjami telewizyjnymi. Była producentką wykonawczą projektów Gwiazdka Eloizy, Eloise z hotelu Plaza, The 70’s oraz docenionego przez krytyków serialu Bez pardonu. Di Novi rozpoczynała karierę w branży dziennikarskiej i awansowała ze stanowiska edytorki w tygodniku Dowa Jonesa National Observer do autorki artykułów w Canada AM w Toronto. Później przeniosła się do przemysłu filmowego i pracowała jako rzeczniczka prasowa produkcji. W 1980 roku została dyrektorką w filmie producenckiej z Montrealu — Film Plan, tam pracowała na różnych stanowiskach nad produkcją dziewięciu dużych filmów studia, między innymi filmów Skanerzy i Wideodrom. W 1983 roku firma Film Plan przeniosła się do Los Angeles i połączyła z firmą Arnolda Kopelsona Film Packages. Później dołączyła do New World Pictures jako wiceprezes wykonawcza produkcji, a następnie podpisała umowę na wyłączność jako niezależna producentka. Od 1989 do 1992 roku kierowała firmą Tim Burton Productions, tam wyprodukowała kilka najbardziej popularnych filmów tego reżysera. W 1993 roku założyła własną firmę producencką, Di Novi Pictures, w ramach Columbia Pictures. Obecnie Di Novi ma podpisaną umowę producencką z Warner Bros. Pictures. Teraz pracuje nad kilkoma projektami, w tym nad filmem The Illustrated Man w reżyserii Zacka Snydera, na podstawie zbioru opowiadań Raya Bradbury’ego, romansem The Last Summer of You and Me na podstawie książki Ann Brashares, filmem The Jetsons oraz obrazem Larklight na podstawie powieści Philipa Reeve’a.

DAVID A. SIEGEL (producent wykonawczy) pracował jako współproducent filmu Todda Phillipsa Kac Vegas, nagrodzonego Złotym Globem dla najlepszego filmu, musicalu lub komedii i najbardziej dochodowego filmu dla dorosłych wszech czasów, oraz drugiej części filmu — Kac Vegas w Bangkoku, która ukazała się tego lata. Wcześniej współpracował z tym reżyserem jako asystent producenta w filmie Starsky i Hitch, z Owenem Wilsonem i Benem Stillerem. Współpracował też z Robem Reinerem jako kierownik produkcji komediodramatu Choć goni nas czas z Jackiem Nicholsonem i Morganem Freemanem, oraz jako producent wykonawczy i kierownik produkcji opowiadającego o dorastaniu filmu familijnego Reinera Dziewczyna i chłopak — wszystko na opak. Siegel dorastał w Maryland i rozpoczynał karierę pracując nad niewielkim filmem niezależnym. Siegel rozpoczynał jako pracownik działów lokalizacji wielu filmów realizowanych w Washington D.C. i wkrótce został koordynatorem ds. transportu w takich filmach jak Wyatt Earp, Bodyguard i Byki z Durham (wszystkie z Kevinem Costnerem), nagrodzonego siedmioma Oscarami filmu z Costnerem Tańczący z wilkami, filmów Biali nie potrafią skakać, Rodzina Addamsów, Władca much i obrazu Jamesa L. Brooksa Telepasja. Jako kierownik produkcji Siegel pracował nad takimi filmami, jak: Tin Cup i List w butelce, obydwa z Costnerem, Air Force One z Harrisonem Fordem, Borat: Podpatrzone w Ameryce, aby Kazachstan rósł w siłę, a ludzie żyli dostatniej, Kumpel do bicia, Kto pod kim dołki kopie i W pogoni za szczęściem z Willem Smithem.

VANVE DE GENERES (producent wykonawczy) urodził się i dorastał w New Orleans i rozpoczynał karierę w przemyśle rozrywkowym jako spiker radiowy i członek zespołu rockowego w szkole średniej. Przeniósł się do Los Angeles w 1985 roku i wraz z Giną Schock z Go-Gos założył zespół House of Schock, który wydał płytę pod szyldem Capital Records. DeGeneres płynnie przeniósł się do branży telewizyjnej, w 1991 roku został scenarzystą serialu Eerie Indiana, czyli Dziwne Miasteczko. Od tamtej pory był scenarzystą i producentem wielu programów, w tym scenarzystą telewizyjnych transmisji gali wręczenia Oscarów, Emmy i nagród Grammy. Był korespondentem w The Daily Show with Jon Stewart przez dwa i pół roku, a później rozpoczął karierę jako producent. W 2008 roku Steve Carell zatrudnił go jako kierownika ds. rozwoju filmów fabularnych w Carousel Productions.

CHARLIE HARTSOCK (producent wykonawczy) pochodzi z Chagrin Falls w Ohio i ukończył Denison University. Tam poznał Steve’a Carella. Krótko po szkole przeniósł się do Chicago, aby robić karierę jako aktor i przez sześć lat pracował jako aktor i reżyser w słynnej grupie komediowej The Second City. W 2008 roku Hartsock podjął współpracę z Carellem i wspólnie założyli firmę Carousel Productions. Kocha, lubi, szanuje to ich pierwsza produkcja kinowa.

ANDREW DUNN (reżyser obrazu) otrzymał trzy nagrody BAFTA — pierwszą w 1985 roku za film Threads, drugą w 1986 roku za miniserial Martina Campbella Na krawędzi mroku i trzecią w roku 1989 za film Tumbledown. Poza tym dostał jeszcze dwie nominacje do nagrody BAFTA, w 1987 roku za film The Monocled Mutineer i w 1996 roku za film Szaleństwo Króla Jerzego. Za pracę nad tym filmem wyróżniono go prestiżową nagrodą London Evening Standard Award za osiągnięcia techniczne i nagrodą od British Society of Cinematographers za najlepsze zdjęcia. Dunn urodził się w Londynie i rozpoczynał karierę w przemyśle rozrywkowym jako montażysta w BBC, równocześnie opracowywał i nagrywał własne projekty. Jako reżyser zdjęć zaprezentował szeroki wachlarz stylów podczas współpracy z wieloma cenionymi reżyserami, wśród nich znaleźli się Stephen Frears, Richard Eyre, Martin Campbell, Nicholas Hytner, Robert Altman, Mick Jackson, Andy Tennant, Bill Forsyth i Dennis Potter. Dunn nagrał nominowany do Oscara dramat Hej, skarbie oraz filmy Środki nadzwyczajne i Och, życie. Inne ważne filmy z jego udziałem to Historia z Los Angeles, Bodyguard, Czarownice z salem, Totalna magia, Ever After, Gosford Park, Hrabia Monte Christo, Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta, Królowa sceny, Dziewczyna z Alabamy, Miss Potter i Good.

LEE HAXALL (montażystka) pochodzi z Pensylwanii i wyprowadził się do Kalifornii, aby studiować w szkole filmowej Uniwersytetu Południowej Kalifornii. W jej dorobku znalazły się takie filmy, jak Poznaj moich rodziców, Take Me Home Tonight, Diukowie Hazzardu, Święto piwa i Guru miłości. Haxall zaczynała karierę jako montażystka w telewizji, pracowała nad kilkoma filmami i wieloma serialami, w tym nad serialem Agenci NCIS: Los Angeles oraz doskonale przyjętym przez krytyków serialem Świat gliniarzy. Otrzymała nagrodę Emmy w 2004 roku za montaż pilotażowego odcinku kultowego serialu Bogaci bankruci i nagrodę Cable Ace Award w 1997 roku za montaż serialu HBO Arli$$.

DAYNA PINK (projektantka kostiumów) ostatnio zaprojektowała kostiumy do mającego się wkrótce ukazać melodramatu z Zakiem Efronem The Lucky One, w reżyserii Scotta Hicksa, na podstawie powieści Nicholasa Sparksa. Wcześniej Pink pracowała nad filmem Jutro będzie futro w reżyserii Steve’a Pinka i obrazem Fame Kevina Tancharoena. Pink pracowała dawniej jako konsultantka ds. mody w komedii Sachy Barona Cohena Bruno i była projektantką kostiumów do filmu Adrenalina 2: Pod napięciem. Inne filmy, do których zaprojektowała kostiumy, to Tenacious D: Kostka przeznaczenia z Jackiem Blackiem, Śmierć na żywo z Evą Mendes i Sarah Silverman: Jesus Is Magic. Pink jest jest nie tylko projektantką, ale też osobistą stylistką gwiazd, jej klientami są między innymi Jack Black i Marylin Manson. Poza tym projektowała kostiumy do teledysków takich zespołów, jak U2, Queens of the Stone Age i Five for Fighting.

CHRISTOPHE BECK (kompozytor) ostatnio po raz czwarty podjął współpracę z reżyserem Toddem Phillipsem — skomponował muzykę do filmu Kac Vegas w Bangkoku z Bradleyem Cooperem, Edem Helmsem i Zakiem Galifianakisem. Inne filmy, przy których współpracowali to Kac Vegas, Zanim odejdą wody z Galifianakisem i Robertem Downeyem Jr. oraz komedia z 2006 roku Szkoła dla drani. Skomponował muzykę do wielu filmów, między innymi do cenionej przez krytyków komedii Cedar Rapids z Edem Helmsem, musicalu Burleska z Cher i Christiną Aguilerą, filmu akcji RED z Hellen Mirren, Bruce’em Willisem i Morganem Freemanem, obrazu Zgon na pogrzebie Neila LaBute’a, niespodziewanego hitu Jutro będzie futro, filmu przygodowego Chrisa Columbusa Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej Pioruna, a także do wyróżnionego licznymi nagrodami filmu dokumentalnego Waiting for Superman. Poza tym Beck kilkukrotnie współpracował z Shawnem Levym, między innymi nad filmem Nocna randka, przeróbkach filmów Różowa Pantera i Fałszywa dwunastka (w obu wystąpił Steve Martin), obrazami Nowożeńcy, Duży, gruby kłamczuch i filmu Co się zdarzyło w Las Vegas, którego producentem był Levy. W bogatym dorobku Becka znalazły się też filmy Wszystko o Stevenie, Fred Claus: Brat Świętego Mikołaja, Rok psa, Męski sport, Strażnik, W krainie czarów, Pod słońcem Toskanii, Wszyscy święci! i Dziewczyny z drużyny. Praca w telewizji przyniosła Beckowi nagrodę Emmy za wybitną muzykę do popularnego serialu Buffy: Postrach wampirów. Rozpoczynał karierę jako kompozytor w kanadyjskim serialu telewizyjnym Biały Kieł.

NICK URATA (kompozytor) jest liderem cenionego na całym świecie zespołu rockowego DeVotchKa — pisze piosenki, śpiewa i gra na thereminie, gitarze, buzuki, pianinie i trąbce. Początkowo zespół tworzył podkłady muzyczne do parodii, jeździł w trasy koncertowe z takimi artystami jak Dita von Teese. Wkrótce jednak wydane na własną rękę albumy zespołu przyniosły im uznanie i przyczyniły się do powstania piosenki „How It Ends”, którą wykorzystano w trailerze filmu Wszystko jest iluminacją, reżyserskiego debiutu Lieva Schreibera. Dzięki takiej reklamie i występom w 2006 roku podczas festiwalu Bonnaroo Music Festival zdołali dotrzeć do szerokiej publiczności. Wśród odbiorców znaleźli się debiutujący reżyserzy Jonathan Dayton i Valerie Faris, którzy zgłosili się do zespołu i poprosili Uratę, aby napisał muzykę do ich pierwszego filmu fabularnego Mała Miss. Grupa DeVotchKa napisała i wykonała ścieżkę dźwiękową, która nominowana była do nagrody Grammy dla najlepszego albumu ze ścieżką dźwiękową. Później Utrata odniósł podobny sukces dzięki filmowi Fling, a wkrótce potem napisał muzykę do reżyserskiego debiutu Glenna Ficcary i Johna Requy I Love You Phillip Morris z Jimem Carreyem i Ewanem McGregorem. Później napisał muzykę do filmu Niedościgli Jonesonowie z Davidem Duchovnym i Demi Moore, Waiting for Forever Jamesa Keacha z Rachel Bilson i Father of Invention Trenta Coopera, z Kevinem Spaceyem. Wkrótce będzie można usłyszeć jego muzykę w filmie Dustina Lance’a Blacka What’s Wrong with Virginia z Emmą Roberts, Jennifer Connelly i Edem Harrisem.