Szefowie wrogowie (2011)

PROBLEM:

„Ta trójka gnojków i tak w końcu umrze, więc my tylko przyspieszymy ten naturalny proces” – Kurt

„Każdy chyba miał kiedyś okropnego szefa, kogoś, kto zamieniał ich życie w piekło” – mówi reżyser Seth Gordon. Wiemy, jakie to kuszące – fantazjować, jak to by było miło, gdyby jakoś zeszli nam z drogi. To właśnie historia o trzech facetach, którzy postanawiają coś z tym zrobić.

„Ale – dodaje – sprawy przybierają trochę inny obrót i nie wychodzi im to tak, jak tego oczekiwali”. Chociaż na początku sprzątnięcie ich dręczycieli wydaje im się ostatecznością, szybko okazuje się, że z takiego czy innego powodu ci trzej zastraszani i manipulowani pracownicy nie mają już żadnego innego sensownego wyjścia. A na początku wcale nie są malkontentami o morderczym usposobieniu – właściwie jest wręcz przeciwnie. Dla Gordona bohaterowie tej opowieści, których grają Jason Bateman, Charlie Day i Jason Sudeikis, są „zwykłymi, przeciętnymi Kowalskimi z przedmieść”. To naprawdę nie są źli faceci: starają się, jak mogą, ale ich przełożeni zastawiają na nich pułapki i w ohydny sposób robią z nich ofiary – aż w końcu panowie nie mogą już tego dłużej znieść.

Tydzień w tydzień dawni znajomi: Nick, Dale i Kurt spotykają się na drinka. Podczas tych spotkań wzajemnie żalą się sobie na swoje bardzo różne, ale w pewien sposób równie rozpaczliwe położenie, i na odpowiedzialnych za to szefów: Dave’a Harkena (Kevin Spacey), strasznego choleryka i szefa Nicka; Pellita (Collin Farrell), niemającego skrupułów spadkobiercę firmy ojca i zmorę życia Kurta; i Julię Harris, drapieżną dentystkę (Jennifer Aniston, jakiej widzowie jeszcze nie widzieli). W trakcie rozmowy, po kilku nadprogramowych piwach, trzej kumple dochodzą do wniosku, że życie i praca ich wszystkich byłyby o wiele lepsze, gdyby tylko ich wredni szefowie zniknęli. Jakże byłoby miło, gdyby pewnego dnia okazało się, że znaleziono ich martwych. Jak bardzo zasługują na to, żeby ktoś znalazł ich martwych...

Od tych słów do czynów nie jest już tak daleko. A w każdym razie tak im się wydaje.

Problem w tym, że poza swoją wściekłością, żywą wyobraźnią i wiedzą zaczerpniętą z kilkunastu sezonów serialu Prawo i Porządek, nie mają żadnych kwalifikacji, żadnego doświadczenia i absolutnie żadnych talentów w branży zabójstw. „Są kompletnie nieudolni – mówi Gordon – co uświadamiają sobie bardzo szybko i co potwierdza się w zasadzie co chwilę. Dlatego właśnie angażują do pomocy niedrogiego, przebywającego na warunkowym zwolnieniu „Matkojebcy” Jonesa (Jamie Foxx).

Od tej chwili „historia zaczyna się napędzać, jedno zdarzenie powoduje kolejne, wszystko dzieje się coraz szybciej i jest coraz bardziej zwariowane, a trzej bohaterowie szybko dochodzą do punktu, z którego nie ma już odwrotu” – wyjaśnia reżyser filmu, twierdząc, że scenariusz filmu Szefowie wrogowie jest jednym z niewielu, które rozbawiły go do łez.

Przeciętny widz być może nie podziela zainteresowania morderczym spiskiem, jakkolwiek pochopnym. Producenci filmu wierzą jednak, że widzowie na pewno zrozumieją rosnącą frustrację bohaterów, która w końcu popchnie ich do działania. Producent Brett Ratner, który pracował przy tym filmie razem z Jayem Sternem, zauważa: „Sam tytuł jest znaczący. Wywoływał reakcję u każdego, kto go słyszał. Ludzie nie chcą przyznać, że ich przełożony jest okropnym szefem, opowiadają jednak o byłych szefach, albo o »znajomym, który ma takiego szefa«. Każdy ma jakieś złe doświadczenia w tym względzie i dlatego ten film jest taki zabawny”.

„Podczas rozmów o tym filmie odkryłem, że znacznie więcej osób miało ochotę zabić swojego szefa, niż mi się wydawało” – dodaje Jason Sudeikis, grający wyluzowanego zwykle Kurta. Pod tym względem Szefowie wrogowie to bajka o spełnionym wielkim marzeniu dla każdego, komu zdarzyło się pomarzyć o zepchnięciu przełożonego z dachu; z tym, że Nick, Dale i Kurt ponoszą pełne ryzyko i popełniają całą gamę głupich błędów.

„Robią za nas tę brudną robotę” – mówi producent Jay Stern. „To są ciężkie czasy dla wielu osób i wielu z nas jest wdzięcznych, że w ogóle ma pracę. Ale jednocześnie, jeśli ktoś cię gnębi albo wykorzystuje, to myślisz: »Czy naprawdę muszę to znosić? Czy naprawdę muszę się męczyć z tym szaleńcem?« Moim zdaniem jest wiele osób, które niekoniecznie chcą zabić swoich szefów, ale nie miałyby nic przeciwko temu, by owi szefowie powisieli trochę nad estakadą w godzinach szczytu.

„Kiedy nasi bohaterowie decydują się zemścić w najbardziej ekstremalny sposób, na początku może się to wydawać trochę mroczne – kontynuuje Stern. Ale tak bardzo wszystko zawalają, że nie jest to tak naprawdę film o trzech pracownikach, którzy wyruszają, by zabić swoich szefów, lecz o niesamowitych i komicznych przygodach, które przeżywają, gdy podejmują decyzję o uwolnieniu się od szefów i wplątują się w coś, co ich zdecydowanie przerasta”.

Jason Bateman, grający ciemiężonego Nicka, dodaje: „Ich zachowanie raczej nie jest racjonalne i mam nadzieję, że nie ma tam gdzieś takich kolesi jak oni. My tylko staramy się rozbawić widzów. Jeśli widzowie poczują, że ta historia ma coś wspólnego z ich życiem, to świetnie. Ale sugeruję, by nie próbowali robić takich rzeczy, jak bohaterowie naszego filmu”.

Należy oddać sprawiedliwość temu filmowi i przyznać, że autorzy podeszli do niego bez zahamowań i wpakowali w niego mnóstwo humoru. Ratner mówi: „Ten film nikogo nie oszczędza.

Poszliśmy na całość. Seth miał bardzo jasny punkt widzenia i świetną wizję na casting i na to, jak to wszystko powinno być zrobione. Wiedział, jaki ten film ma być, i tak też go zrobił. Jest cienka granica pomiędzy tworzeniem prawdziwej stawki i niebezpieczeństwa a sprawieniem, że wszystko jest śmieszne. Najbardziej podobało mi się to, że żarty w tym filmie nie są tylko dla żartów. Humor zawsze jest częścią postaci, wynika z danych okoliczności, a wszystko ma podparcie w rzeczywistości”.

„Ludzie chcą tylko iść do pracy, być traktowani z szacunkiem, a potem iść do domu. Czy to naprawdę tak dużo?” – dopytuje się Michael Markowitz, scenarzysta. Markowitz jest także pomysłodawcą całej historii i potwierdza, że Szefowie wrogowie są w dużej mierze inspirowani jego własnymi doświadczeniami w pracy w biurze. „Ten scenariusz to moja zemsta”.

Aby nie oceniać bohaterów zbyt surowo, widzowie powinni pamiętać, że „ci kolesie walczą o swoją godność. Muszą zrobić to, co trzeba, postawić się i być mężczyznami” – mówi scenarzysta John Francis Daley. Odnosząc się do sceny, która dobitnie demonstruje ten nastrój, współscenarzysta Jonathan Goldstein dodaje „...i jeśli utrzymanie tej godności wymaga wsadzenia sobie w tyłek szczoteczki do zębów – no cóż, niech i tak będzie”. „Jeśli szuka się łagodnych, rozwijających filmów, to są chyba inne, właściwsze filmy” – przyznaje Charlie Day, który gra tutaj nieśmiałego, ale w końcu nieustępliwego Dale'a.

„Koniec końców – stwierdza Gordon – w tym filmie nie ma żadnego przesłania. To tylko śmieszna, nieprzyzwoita, eskapistyczna komedia o trzech facetach, którzy postanawiają zabić swoich szefów i już na samym początku okazuje się, że to zadanie ich przerasta”.

PLAN:

„Nieważne, jak bardzo nienawidzimy naszych szefów. Nie jesteśmy mordercami” – Dale

„Nigdy nie słyszałeś o usprawiedliwionym zabójstwie? Niemoralne byłoby, gdybyśmy ich NIE zabili” – Kurt

Gordon potwierdza, że między głównymi bohaterami – o których na planie mówiło się Charlie i dwóch Jasonów – była niezaprzeczalnie pewna chemia, która naprawdę napędzała akcję. „Udało nam się stworzyć niesamowitą synergię dzięki tym trzem fantastycznym aktorom komediowym, którzy doskonale dostosowali swoje tempo i świetnie ze sobą współpracowali”.

Ich stosunki jako kumpli są kluczowe, kiedy Nick, Dale i Kurt robią burzę mózgów i podtrzymują swoją determinację w obliczu wszystkiego, co mają przed sobą. W przypadku Dale’a „przed sobą” oznacza dosłownie ręce jego szefowej, dotykające każdej części ciała Dale’a, jaka znajdzie się w ich zasięgu.

Zgodnie z tym, co mówi Charlie Day, Dale – ofiara swojej szefowej-nimfomanki, dentystki dr Julii Harris, która jakoś nie potrafi przy nim zapiąć swojego fartucha – jest w tej grupie beznadziejnym romantykiem. „Dale jest strasznie zakochany w swojej narzeczonej i po prostu chce być porządnym facetem, ale jego szefowa cały czas go uwodzi. Czasami nawet jego kumple nie mogą go zrozumieć”.

W rolę Dr Harris wciela się Jennifer Aniston, więc ich postawa jest zrozumiała. „Losowaliśmy, kto ma zagrać Dale’a, i Charlie wygrał” – śmieje się Bateman. Ale, jak wszyscy wiemy, nie oznacza nie, a dr Harris chyba nikt tego nie wytłumaczył. Kiedy jej sztuczki z dotykaniem, rozbieraniem się i flirtowaniem nie odnoszą skutku, posuwa się do szantażu. „Nigdy wcześniej nie było mi dane grać postaci, która byłaby tak okropnie sprośna, więc za nic nie mogłam się tej pokusie oprzeć – dialogi i sceny są skandaliczne i śmieszne. Od razu przyjęłam tę propozycję” – przyznaje Aniston, która określa ten film mianem „wywołującej wyrzuty sumienia przyjemności dla ludzi, którzy nie lubią swojej pracy i mają okazję iść do kina i odreagować, kibicując tym trzem facetom.

„Dr Harris naprawdę przekracza wszelkie granice i jest winna wszystkim zarzutom” – dodaje aktorka. „Uwielbiam w niej to, że jest taka męska w tym swoim apetycie seksualnym. Ustaliliśmy to z Jennifer w trakcie prób, że Dr Harris jest drapieżnikiem, jak lew. One nie kierują się uczuciami, one po prostu zdobywają pożywienie” – mówi Gordon. „To było bardzo ważne, by znaleźć aktorkę, która zagrałaby Julię z całą intensywnością i doskonałą pikanterią, na jaką ta rola zasługuje. Wiedziałem, że efekt będzie jeszcze lepszy, jeśli zagra to ktoś, kogo widzowie zupełnie się nie spodziewają. Ta rola jest zupełnie inna od wszystkich poprzednich wcieleń Aniston i Jennifer naprawdę jest w niej świetna – to trzeba zobaczyć, żeby w to uwierzyć. Jej dialogi są po prostu elektryzujące. Jest absolutnie nieustraszona i prześmieszna”.

Jennifer Aniston grała już z Sudeikisem w filmie Dorwać byłą (The Bounty Hunter), a z Batemanem w zeszłorocznej komedii Tak się to teraz robi (The Switch). Z Charliem Day spotkała się po raz pierwszy na planie Szefowie wrogowie. Jennifer, opowiadając o potencjalnie kłopotliwym przebiegu ich pierwszej wspólnej sceny, mówi: „Po 20 minutach siedziałam na nim na okrak w samej bieliźnie. Ale Seth nie mógł przestać się śmiać i wszyscy chichotaliśmy razem z nim; po każdym kolejnym ujęciu myśleliśmy sobie »niech to będzie jeszcze bardziej szalone«. Czułam się dziwnie dobrze w tych scenach, bardziej nawet niż gdybym grała zwyczajną dziewczynę z sąsiedztwa, a każda scena była trochę zwariowana, ale to naprawdę dawało nam mnóstwo radości”.

Tymczasem przyjaciel Dale’a, Nick, poddawany jest innej dominacji ze strony swojego szefa: władczego, wiecznie spiętego VP Dave’a Harkena, granego przez Kevina Spacey. Dave Harken włada zatłoczoną zagrodą dla byków, jaką jest firma Comnidyne Industries, gdzie biedny Nick razem z kolegami z korporacji haruje z próżną nadzieją na nagrodę, uznanie lub przynajmniej pół dnia wolnego.

„Dave Harken jest mistrzem dręczenia psychologicznego” – mówi Gordon. „Wyobrażaliśmy sobie takiego wysublimowanego pasywno-agresywnego sadystę, głodnego władzy, kontrolującego wszystko kierownika, którego każdy z nas rozpoznaje, ponieważ takich ludzi jest naprawdę wielu, a Kevin Spacey świetnie sobie z tą rolą poradził.

Spacey mówi: „Nie można nawet próbować go usprawiedliwić, pomyśleć przez chwilę, że jest twardy, żeby czegoś nauczyć pracownika, czy zmotywować go do lepszej pracy. On nie ma żadnej ukrytej strategii, która mogłaby go uratować w naszych oczach. Dave Harken to po prostu tyran. Jest strasznym, okropnym człowiekiem”.

„Nasza trójka, grająca szefów, naprawdę doprowadza tych trzech kumpli do ostateczności, więc widzowie na pewno doskonale zrozumieją, dlaczego oni chcą nas zabić” – podsumowuje Spacey. „Na szczęście to, co planują zrobić, w żaden sposób im się nie udaje. Podejmują najgorsze z możliwych decyzji”.

Jak zauważył Jason Bateman, Nick, będący od dawna podwładnym Dave’a Harkena i jego celem numer jeden, wyrobił już normę na kolejne lata. „Nick jest oddany i ambitny, i tak bardzo zależy mu na awansie, że już go prawie czuje. Dave Harken obiecał mu ten awans, ale wszyscy wiemy, że to się po prostu nigdy nie zdarzy. To jest po prostu częścią jego planu dominacji i osłabiania pracowników”.

W porównaniu z sytuacją Nicka, Kurt ma w pracy o wiele lepiej – przynajmniej początkowo. Na początku Kurt pracuje dla pełnego życzliwości Jacka Pellita, człowieka prawego i serdecznego, granego przez Donalda Sutherlanda. „Jack jest szefem, jakiego każdy z nas chciałby mieć” – mówi Gordon. „Potrzebowaliśmy aktora, który zagrałby taką postać ojcowską, dobrotliwy autorytet, jakiego każdy w życiu potrzebuje, a Donald doskonale się do tej roli nadawał. Kiedy obserwujemy jego interakcje z Jasonem Sudeikisem, dostrzegamy ich wzajemny szacunek i długą historię tej relacji”. Taka idealna sytuacja nie może jednak trwać wiecznie. Jack wkrótce odchodzi, a jego następca, Pellit Jr., to robaczywe jabłko, które spadło bardzo daleko od jabłoni.

„Pellit Jr. reprezentuje taki typ zepsutego i niekompetentnego palanta, który kieruje jakąś pracą, choć ewidentnie nie ma pojęcia, co robi. Oczywiście zawsze znajdzie sposób, by winę za swoje nieuniknione porażki zrzucić na kogoś innego” – mówi Gordon.

„Granie Pellita uwolniło we mnie drania” – śmieje się Collin Farrell. „Ten koleś myśli, że jest darem Boga dla kobiet, dla intelektu, humoru, dla klubów, dla wszystkiego. Wszystko to składa się na jego rozdymane ego, które prawdopodobnie maskuje jego głębsze uczucie, że jest rozczarowaniem dla ojca. Dodatkowo przepełnia go zazdrość o relację, jaka łączyła jego ojca z Kurtem, oraz mnóstwo innych rzeczy. Seth dał mi całkowicie wolną rękę i pozwolił mi grać Pellita jako tak patologicznie pokręconego, jak to tylko możliwe”.

Farrell miał także swój wkład, jeśli chodzi o wygląd Pellita. Jego pomysłem było zaczesanie na boczek i piwny brzuch, a także upodobanie do chińskich smoków i zdobienie nimi odzieży, co ma sugerować, że ma umiejętności w dziedzinie sztuk walki. „Colin zmienił się do tej roli do tego stopnia, że trudno go w ogóle rozpoznać” – potwierdza Gordon. „Bardzo się w to wkręcił. Widzowie zobaczą zupełnie nowe i bardzo śmieszne oblicze Colina”.

Dla Kurta nagły awans Pellita to złe wieści. Jak mówi Sudeikis: „Po pierwsze, Pellit nie znosi Kurta, ponieważ wie, że jego własny ojciec wolał Kurta od niego; za cel stawia więc sobie zatopienie firmy, którą z takim trudem tamci dwaj budowali. Jedyne, o co dba, to pieniądze potrzebne na jego idiotyczny styl życia. Skrzywdzi więc tysiące ludzi, zrzucając toksyczne chemikalia, ponieważ jest jakaś luka prawna, dzięki której jest to legalne – choć wciąż niemoralne. Dlatego według Kurta zabicie Pellita to wykonanie nie tylko jego własnego, ale też boskiego planu. Jeśli spojrzymy na to z tej strony, jest to właściwie akt dobrodziejstwa”.

Tak samo w przypadku Dale’a i Nicka. Ale jak to zrobić? Jak mówi Day: „Tym trzem daleko do kryminalnych geniuszy”. Przynajmniej są na tyle mądrzy, żeby wiedzieć, że potrzebują pomocy. I tu na scenę wchodzi „Matkojebca” Jones, były hochsztapler o niepowtarzalnej ksywce, talentem do dramatyzowania i specjalistyczną wiedzą, którą chce się podzielić za odpowiednią cenę... jak tylko sam zdecyduje ile to może być.

„Jones to taki samozwańczy doradca ds. morderstw, powiernik zabójców” - ujawnia Jamie Foxx. „Nasi bohaterowie wchodzą do baru, szukając płatnego mordercy do wynajęcia. On podsłuchuje ich rozmowę i – wiedząc, że są naiwnymi kretynami, wietrzy szansę na zarobek. Najpierw Fwięc trochę ich straszy, a potem mówi to, co chcą usłyszeć”.

„Nazywając Jonesa »przedsiębiorcą«, Jamie dodaje tej postaci niezwykłą gestykulację i wyrazistość. Jest prawdziwym mistrzem” – mówi Gordon. Chcąc doprowadzić swoją postać do perfekcji, Foxx pracował z reżyserem i projektantką kostiumów Carol Ramsey. Zaczęli od głowy – wytatuowana głowa Jonesa była właśnie jego pomysłem. Jak powiedział, jest to coś, co niewiele osób widziało, i niewiele osób robi. „Potem wymyśliliśmy ubrania w stylu retro, szpiczaste buty i tym podobne, bo to jest facet, który był przez chwilę w więzieniu i teraz żyje w swoim własnym czasie. Kiedy wyszedł, włożył po prostu te same ciuchy, jakie były modne, kiedy szedł do paki” – opowiada Foxx.

Nakładanie tatuaży trwało półtorej godziny. „Raz gdzieś wyszedłem, ludzie zrobili kilka zdjęć, które zaraz pojawiły się w sieci z komentarzem »Jamie Foxx oszalał«. Ale to pomaga tej postaci i takiej właśnie reakcji oczekujemy” – mówi Foxx

Po spotkaniu z Jonesem wszystko przyspiesza i nasza trójka szybko przekonuje się, do czego mogą się posunąć. „Wciągnęli się w ten swój idiotyczny plan, którego nawet na dobre nie przemyśleli, a on już zaczął się realizować” – mówi Bateman. „To się dzieje na ich oczach. Za każdym razem, kiedy są już blisko realizacji celu, wszystko się rozpada; a kiedy już chcą się poddać, coś znów się udaje. Nasza trójka jest jak jedna postać. Scenarzyści odwalili kawał dobrej roboty, tworząc takiego potwora o trzech głowach”.

„Jeśli Dale to romantyk, to Kurt wręcz przeciwnie, to najgorszy kobieciarz. Nick plasuje się gdzieś pośrodku, to prostolinijny, dobrze ułożony facet. Zabawne jest obserwować, jak te trzy różne postaci, trochę z lewa, z prawa i ze środka, usiłują razem odnaleźć się w tej sytuacji. To czysty Freud. Jak Id, Ego i Superego” – mówi Day.

„To trochę za mądre dla mnie, na pewno ktoś kazał Charliemu to powiedzieć” – komentuje Sudeikis. „Ale to ma sens. Mamy tu trzy gęby i jeden mózg, to jasne. Dale nie chce nikogo zabijać, on decyduje się jako ostatni. Nick to trochę taki punkt widzenia publiczności, taki najbliższy neutralnego, a Kurt to nieszczęsne Id, rozpoczyna całą akcję.

W filmie Szefowie wrogowie występuje także Julie Bowen, grająca nienaganną panią Rhondą Harken, która według aktorki „może jest, a może nie jest puszczalska. Przez to, że trzyma swojego podejrzliwego męża w niepewności, a on wyobraża sobie ją z każdym mężczyzną, jakiego widzi, sprawia, że jego pracownikom jeszcze trudniej radzić sobie z nim w biurze”.

Lindsay Sloane gra rolę narzeczonej Dale’a, Stacy, która żyje w błogiej nieświadomości odnośnie do jego kłopotów w pracy. Nawet gdy ma je przed oczami. P.J. Byrne wciela się w rolę Kenny’ego Sommerfelda, byłego manadżera ds. inwestycji, obecnie żebrzącego o drinka, którego historia upadku przypomina Nickowi, Dale’owi i Kurtowi, że ciężko znaleźć dobrą pracę. Wendell Pierce i komik Ron White grają parę podejrzliwych gliniarzy, a Ioan Gruffudd reprezentuje pierwszy poważny błąd spiskowców, człowieka, którego wynajmują przez Internet, zanim uświadamiają sobie, że nie jest on w ogóle tym typem zawodowca, o jakiego im chodziło.

BOISKA:

„Jeśli tylko ktoś zbliży się do domu, daj nam znak” – Nick

„Zatrąbię sześć razy” – Dale

„A może po prostu zatrąb raz?” – Nick

Podczas gdy nasi bohaterowie, idąc za radą Jonesa, obserwują domy Dave’a Harkena, Pellita i Harris nocą, widzą pełnię okropieństwa swoich szefów, bardziej niż uświadamiali ją sobie w pracy, co nie pozostawia wątpliwości co do słuszności ich misji.

Scenograf Shepherd Frankel, który współpracował już z Sethem Gordonem w 2008 roku podczas pracy nad hitem „Cztery Gwiazdki” (Four Christmases), wyobrażał sobie przeplatające się sceny jako grę, w której domy szefów i biura razem przedstawiają trzy boiska. „To jakbyśmy mieli drużynę składającą się z trzech osób, grającą przeciwko drugiej trzyosobowej drużynie, z postacią graną przez Jamiego Foxxa jako sędzią. Chcieliśmy wyróżnić te trzy miejsca i rozegrać tę grę między drużynami. Każde miejsce odzwierciedla osobę, która je kontroluje”.

„Pracowaliśmy z Shepherdem nad tym, by stworzyć scenografię zgodnie z rozmowami, jakie przeprowadziliśmy z aktorami na temat granych przez nich postaci; chcieliśmy umieścić je w świecie, który byłby odpowiedni dla osób, o jakich cały czas rozmawiamy” – mówi Gordon.

Piekłem Nicka jest zagroda Comnidyne, zorganizowana – według słów Frankela – „tak, by podkreślać niewygodę i niepokój pracowników niższego szczebla, stłoczonych w środku pomieszczenia, gdzie każdy ich ruch jest obserwowany przez szefa z jego biura na rogu. Odwiedziliśmy ważne firmy finansowe i zarządzające, aby poznać architekturę i socjologię takich aranżacji przestrzeni i wizualnie przedstawić, jak to jest, zaczynać na dole i aspirować do biura na obrzeżu”.

Tematycznie Dave Harken jest idealnie ustawiony w stosunku do otoczenia – razem z Frankelem pracowała nad tym projektantka Carol Ramsey i dekorator planu Jan Pascale, próbując dopasować garderobę Dave’a Harkena do zimnych, szaroniebieskich barw Comnidyne. McPosiadłość, jaką nazywa domem, jest co prawda bardziej bogato ozdobiona, ale w równym stopniu brak jej ciepła i jest zaprojektowana na pokaz; pyszni się w niej śmiesznie duży portret Dave’a Harkena i jego żony-trofeum, którzy pozują na nim razem ze swoimi uwielbianymi kotami.

W przypadku dr Harris, wyzwaniem było jak dodać seksualnej aury chyba najmniej seksownemu miejscu – gabinetowi dentystycznemu. „Dr Harris to zawodowiec i osobowość typu A, lubi gierki w kotka i myszkę. Jej gabinet to całkowicie kontrolowane otoczenie, z urządzeniami i podglądem na inne pomieszczenia, żeby zawsze wiedziała, co się dzieje” – wyjaśnia projektant. „Jest bogato zdobione, z tapetą i odcieniami, pysznymi dziełami sztuki i subtelnym oświetleniem – bardzo zniewalające do momentu, kiedy wejdzie się do jej gabinetu. Opuszczają się rolety, zamyka zamek - i myślisz wtedy »Oto Świątynia Zagłady«”.

Styl domu dentystki-nimfomanki przypomina jej gabinet – to znaczy na tyle, na ile to można zaobserwować przez ogromne, wychodzące na ulicę okna, które oferują możliwość zorganizowania show, jakie nie uszłoby jej na sucho w pracy.

Firma Pellit Chemical Company i dom Pellita jaskrawo ze sobą kontrastują: firma odzwierciedla ludzką twarz Pellita seniora, podczas gdy dom Pellita Juniora to bezwstydna kapliczka ku jego własnej czci, miejsce zaspokajania jego hedonistycznych apetytów. Jest w nim wszystko, co Junior uznaje za egzotyczne i erotyczne, głównie egipskie i azjatyckie motywy z aurą Studia 54 z lat 80., prowizoryczne dojo, mnóstwo luster i łóżko do masażu. Niektóre detale, szczególnie te obrazujące wpływy azjatyckie, zaczerpnięto z pomysłu Farrella i Gordona, by postać ta zafascynowana była sztukami walki i urojeniami męstwa.

Film był kręcony w Los Angeles i okolicach. „Próbowaliśmy znaleźć ciekawe miejsca w LA, których jeszcze nie pokazywano po sto razy w filmach i telewizji. Chcieliśmy pokazać to tak, żeby akcja mogła dziać się gdziekolwiek w Ameryce, gdzie ludzie chcą zrealizować swój amerykański sen, ale na ich drodze staje szef-wróg” – wspomina Gordon.

Biura Comnidyne to część istniejącego kompleksu biurowego w Torrance, w Kalifornii, gdzie ekipa filmowa całkowicie przebudowała jedno piętro. Dla Pellit Chemical znaleziono idealny krajobraz przemysłowy - rury, zbiorniki, otaczające pozostawioną oczyszczalnię w Santa Fe Springs. Całe otoczenie przemysłowe i architektura zostały zaprojektowane na zamówienie, ale żeby z nich skorzystać należało solidnie przebudować wnętrza magazynu, również wycinając okna w betonowych ścianach, co pozwoliło na zaprezentowanie dynamiki na zewnątrz budynku i stworzenie wejścia, przez które wychodzi były szef Kurta, Jack Pellit, co jest wydarzeniem brzemiennym w skutki. Bar, gdzie Nick, Dale i Kurt znajdują swojego mentora, Jonesa, to miejsce w jednej z najstarszych dzielnic centrum Los Angeles, a restauracja Woodland Hills T.G.I.F. została zamieniona w ulubione miejsce spotkań trzech kumpli.

Dzięki wykorzystaniu praktycznych miejsc Gordon chciał zakotwiczyć opowieść w rzeczywistości. Jest to jednak przerysowana rzeczywistość, gdzie scenariusze powstałe w prawdziwym świecie odgrywa się o wiele głębiej, niż byłoby to możliwe w życiu, jakie tak naprawdę prowadzimy. Być może najbardziej satysfakcjonujący jest kaskaderski numer, gdzie wykorzystano ogromne okna sali konferencyjnej Comnidyne: Nick wyobraża sobie, że spuszcza Dave Harkena, głową w dół na parking poniżej, aż ten nabija się na słup oznaczający jego zarezerwowane miejsce parkingowe. Koordynator kaskaderów Sean Graham podsumowuje: „Jest kilka niezłych sekwencji: wali się głową w szybę i wylatuje przez okno, eksploduje samochód, jest scena pościgu, czołowe zderzenie pojazdów i inne szalone numery”.

„Cała zabawa nie tkwi w tym, czy tym kolesiom się w końcu uda, ale w oglądaniu ich nieudolnych prób zrealizowania swojego okropnego planu” – mówi Gordon. Ma on nadzieję, że widzowie, którzy doświadczyli frustracji podobnej do tej, przeciw której buntują się Nick, Dale i Kurt w filmie Szefowie wrogowie, będą się dobrze bawić na tym filmie, odreagują i wyjdą z kina „z nowym poczuciem, jak im w zasadzie jest dobrze i że w porównaniu z filmem to ich szefowie w sumie nie są tacy źli”.

Chyba że, jak sugeruje Gordon: „Jeśli przyszło Ci kiedyś do głowy, że byłoby lepiej, gdyby szef zniknął, i wyobrażasz sobie, jak by to zrobić, to ten film zapobiegnie realizacji takiego planu - pokaże ci, co może się stać, jeśli wejdziesz na tę równię pochyłą. Kiedy już zobaczysz, jak to naprawdę wygląda, zastanowisz się dwa razy”.

JASON BATEMAN (Nick Hendricks) jest aktorem, producentem i reżyserem, który w roku 2004 został uhonorowany Złotym Globem dla najlepszego aktora w serialu komediowym i otrzymał nominację do nagrody Emmy oraz dwie nominacje do nagrody SAG za występ w roli Michaela Blutha w wielokrotnie nagradzanym serialu komediowym Bogaci bankruci, autorstwa Mitchella Hurwitza. Od tamtej pory Bateman zdobył również sławę na dużym ekranie, ale wciąż zajmował się produkcją, pisaniem scenariuszy i realizacją projektów telewizyjnych. Bateman jest „chodliwym towarem” – zatrudniają go prestiżowe wytwórnie oraz znani reżyserzy i producenci. Główna rola w nagrodzonym Emmy serialu stacji FOX Bogaci bankruci przyniosła aktorowi uznanie opinii publicznej i przemysłu filmowego, a co za tym idzie żywe zainteresowanie jego postacią. Po zakończeniu pracy nad serialem w 2006 r. Bateman nieustannie dostawał główne role w kolejnych filmach.

W sierpniu 2010 r. Bateman wystąpił wraz z Jennifer Aniston w komedii romantycznej wytwórni Mandate Pictures pod tytułem Tak to się teraz robi. Aktor wcielił się w postać głównego bohatera Wally’ego — najlepszego przyjaciela granej przez Aniston Kassie, skrywającego przed przyjaciółką ogromny sekret. Po Tak to się teraz robi aktor zagrał w wyprodukowanej przez Universal i Working Title komedii Paul w reżyserii Grega Mottoli, według scenariusza Nicka Frosta i Simona Pegga. Film opowiada o losach dwóch brytyjskich maniaków komiksów, którzy podczas podróży przez Stany Zjednoczone przeżywają niewiarygodną przygodę. Bateman wciela się w rolę agenta specjalnego Lorenzo Zoil.

W roku 2011 aktor pojawi się, obok Ryana Reynoldsa, w komedii Universal Pictures zatytułowanej The Change Up. Zagra odpowiedzialnego mężczyznę, głowę rodziny, który zamienia się rolami ze swoim leniwym przyjacielem. Produkcja The Change Up rozpoczęła się w październiku 2010 r., a reżyserem filmu jest David Dobkin.

Bateman pracuje obecnie, na zlecenie wytwórni Universal, nad produkcją filmu własnego pomysłu, w którym również wystąpi. Film w reżyserii i według scenariusza Joe’ego Carnahana nosi tytuł The Remarkable Fellows. Jest to kolejna współpraca Batemana z Carnahanem po tym, jak pracowali razem na planie filmu fabularnego As w rękawie (2006), również na zlecenie wytwórni Universal. Film jest komedią kryminalną opowiadającą o dwóch profesjonalnych „specjalistach od wymierzania sprawiedliwości”, zatrudnianych przez najbardziej wpływowych i najbogatszych ludzi z całego świata do wymierzania sprawiedliwości oszustom. Prace nad filmem wciąż trwają.

Najbardziej pracowitym rokiem w karierze Batemana był rok 2009. W grudniu wystąpił obok George’a Clooneya w nominowanym do Złotego Globu i Oscara obrazie W chmurach wytwórni Paramount Pictures, w reżyserii Jasona Reitmana. Bateman wcielił się w rolę Craiga Gregory’ego — aroganckiego dyrektora korporacji rozpowszechniającej rewolucyjne formy redukcji etatów. W październiku aktor w towarzystwie Vince’a Vaughna, Kristen Bell, Jona Favreau, Kristin Davis i Malin Akerman wystąpił w komedii Raj dla par. Wcielił się w rolę Jasona — człowieka znerwicowanego i pełnego chorych ambicji, męża filmowej Cynthii (Bell). Raj dla par opowiada o tym, jak małżeństwo na skraju rozwodu namawia przyjaciół, żeby wybrali się z nimi na Bora Bora w celu ożywienia swoich związków.

We wrześniu Bateman został gwiazdą kryminalnej komedii Ekstrakt wytwórni Miramax, wcielając się w rolę Joela Reynoldsa — właściciela fabryki, którego życie jest pełne komicznych problemów, zarówno natury prywatnej, jak i zawodowej. Film w reżyserii Mike’a Judge’a wyprodukowali Bateman i jego wytwórnia F+A Production. Aktor pojawił się również w pamiętnej epizodycznej roli w obrazie Było sobie kłamstwo w reżyserii i według scenariusza Ricky’ego Gervaisa.

W kwietniu 2009 r. Bateman wystąpił jako agent prasy politycznej w dramacie Stan gry wytwórni Universal, w reżyserii Kevina Macdonalda. Aktor w imieniu swojej wytwórni F+A Productions podpisał kontrakt producencki z wytwórnią 20th Century Fox Television, dotyczący rozwijania, reżyserowania i pisania scenariuszy dla tej wytwórni. Kontrakt wszedł w życie z chwilą, kiedy Bateman wyreżyserował pilota serialu komediowego Do Not Disturb, którego premiera odbyła się jesienią 2008 roku. Bateman zapoczątkował również kolejną współpracę z Mitchem Hurwitzem (Bogaci bankruci), użyczając głosu jednej z postaci animowanego serialu komediowego stacji Fox Sit Down, Shut Up, którego premiera miała miejsce w roku 2009. Latem tego samego roku Bateman wyreżyserował i wyprodukował pilota serialu The Merger dla kanału FX.

W roku 2008 Bateman wystąpił w sensacyjnym filmie Hancock w reżyserii Petera Berga, z Willem Smithem i Charlize Theron. Hancock stał się jednym z najbardziej kasowych filmów zrealizowanych w 2008 r., podobnie jak niezależna superprodukcja Fox Searchlight pod tytułem Juno, w której Bateman zagrał kluczową rolę potencjalnego kandydata na ojca adopcyjnego dla nienarodzonego jeszcze dziecka Juno. Film w reżyserii Jasona Reitmana był w roku 2008 nominowany do tytułu najlepszego filmu przez większość czołowych stowarzyszeń krytyków filmowych oraz przez Hollywood Foreign Press i Academy of Motion Picture Arts & Sciences. W roku 2007 Bateman wystąpił z Jamie’em Foxxem, Chrisem Cooperem i Jennifer Garner w dramacie Universal Pictures pod tytułem Królestwo w reżyserii Petera Berga, którego akcja rozgrywa się na terenie Arabii Saudyjskiej.

Wcześniej aktor wystąpił obok Dustina Hoffmana i Natalie Portman w fantastycznym filmie familijnym Fox/Mandate Pictures zatytułowanym Pana Magorium cudowne emporium, w reżyserii i według scenariusza Zacha Helma.

Stosunkowo niedawno Bateman zagrał również główną rolę, obok Zacha Braffa i Amandy Peet, w komedii The Ex wytwórni Miramax oraz rolę drugoplanową w filmie Sztuka zrywania, z Vince’em Vaughnem i Jennifer Aniston. Wcześniej zagrał wygadanego komentatora sportowego w komedii 20th Century Fox pod tytułem Zabawy z piłką, z Vince’em Vaughnem i Benem Stillerem. Aktor wystąpił również w komedii Starsky i Hutch wytwórni Warner Bros., z Benem Stillerem, Owenem Wilsonem i Vince’em Vaughnem. W roku 2002 pojawił się wraz z Cameron Diaz, Christiną Applegate i Selmą Blair w romantycznej komedii Ostrożnie z dziewczynami.

Jako nastolatek tak dobrze zagrał uroczego intryganta Dereka Taylora w serialu Silver Spoons, że stacja NBC postanowiła zrealizować jego kontynuację zatytułowaną It’s Your Move, w której Bateman wcielił się w postać głównego bohatera. Następnie, w latach 1986-1991, aktor występował u boku Valerie Harper w serialach Valerie i The Hogan Family, a wcześniej regularnie pojawiał się w kultowym amerykańskim serialu Domek na prerii, w którym główną rolę odgrywał Michael Landon.

W styczniu 2010 r. Bateman i jego wieloletni przyjaciel Will Arnett (obydwaj wystąpili w filmie Bogaci bankruci) ogłosili otwarcie firmy produkcyjnej wykorzystującej technologię cyfrową o nazwie DumbDumb Productions. Dzięki DumbDumb Productions i współpracy z Electus, Bateman i Arnett zaczęli produkować reklamy, zwiastuny i inne klipy związane z branżą filmową i przeznaczone do publikacji w Internecie.

Bateman obecnie mieszka w Los Angeles z żoną Amandą Anką i córką Francescą.

JASON SUDEIKIS (Kurt Buckman) Ten bystry komik o nienagannym wyglądzie zdobył sławę wkrótce po tym, jak w 2005 r. dołączył do obsady programu Saturday Night Live, nadawanego przez stację NBC. Jason występuje jako komik od sześciu lat, a uznanie widowni przyniosła mu również zabawna i rozbrajająca postać, w którą wciela się w programie rozrywkowym The Two A-Holes u boku Kristen Wiig. Sudeikis zaistniał też jako Pete Twinkle – gospodarz programu na kanale ESPN Classic o nietypowych sportach kobiecych, a także jako Rod Blagojevich, wiceprezydent Joe Biden, zwycięzca amerykańskiego Idola Taylor Hicks oraz tancerz hiphopowy ze skeczu What Up With That. Wiosną 2010 r. Jason zakończył w Atlancie zdjęcia do filmu wytwórni New Line pod tytułem Bez smyczy, w reżyserii braci Farrelly. Jason wystąpił u boku Owena Wilsona – obydwaj wcielili się w role żonatych facetów, którym żony dają tydzień odpoczynku od małżeństwa, ale oni nie potrafią tego wykorzystać tak, jak zamierzali. Film ukazał się na ekranach kin na początku 2011 roku.

Jason zdobył jeszcze większe rzesze fanów, kiedy w roku 2010 zagrał w dwóch dużych hollywoodzkich produkcjach. Pierwsza z nich to komedia Dorwać byłą wytwórni Columbia Pictures, w której Jason wystąpił u boku Jennifer Aniston i Gerarda Butlera. Jest to opowieść o łowcy nagród, który ma za zadanie wytropić i zaprowadzić przed sąd swoją byłą żonę. Film wyreżyserował Andy Tennant (Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta), a Jason wcielił się w rolę Stewarta – współpracownika Cassidy (Aniston), który udaje, że jest jej chłopakiem, przez co zostaje wplątany w zawiły pościg. Obraz ukazał się na ekranach w marcu 2010 r. i zarobił 70 milionów dolarów w samych Stanach Zjednoczonych. Kolejną dużą produkcją z udziałem Sudeikisa jest komedia romantyczna Stosunki międzymiastowe z Drew Barrymore i Justinem Longiem. Film w reżyserii Nanette Burstein (American Teen) opowiada o parze, która po dwóch tygodniach znajomości decyduje się na związek na odległość.

Sudeikis gra Boxa ─ sarkastycznego kumpla i współlokatora Garretta (Long). Box nieustannie stara się ostrzec Garretta przed pułapkami, jakie niesie ze sobą związek na odległość.

Zaraz po zakończeniu występów w pierwszym sezonie Saturday Night Live w 2006 r. Jason zapragnął dalej się rozwijać i wystąpił w trzech filmach fabularnych. Najpierw zagrał obok Paula Rudda i Winony Ryder w obrazie Think Film Jak złamać 10 przykazań. Ta komediowa interpretacja Biblii w reżyserii Davida Waina zdobyła entuzjastyczne recenzje na festiwalu w Sundance i latem następnego roku ukazała się w kinach. Potem aktor został obsadzony w roli najlepszego przyjaciela głównego bohatera (Cillian Murphy) w komedii Uwaga Violet wytwórni Plum Pictures. Film w reżyserii Paula Sotera (Broken Lizard) pokazano na festiwalu filmowym Tribecca 2007, gdzie Jasona okrzyknięto jednym z najlepszych aktorów dużego ekranu. Pod koniec 2006 r. Jason miał okazję zaprezentować swoje umiejętności na planie komedii Bill wytwórni Greenstreet Film, z Aaronem Eckhartem and Jessicą Albą w rolach głównych. Premiera filmu odbyła się podczas festiwalu filmowego w Toronto, a na ekranach ukazał się pod koniec 2008 r.

Z biegiem czasu talent Jasona doceniały kolejne wytwórnie. Latem 2007 r. Sudeikis odniósł kolejny sukces ─ dostał trzy role w dużych produkcjach. Po drugim udanym roku pracy w programie Saturday Night Live Jason został obsadzony w małej roli obok swojego idola Willa Ferrella w komedii New Line Cinema o koszykówce pod tytułem Semi-Pro: Drużyna marzeń?. Jason spędził także sporo czasu w Toronto, gdzie wraz z Rainnem Wilsonem występował w jednej z głównych ról na planie obrazu Rocker wytwórni Fox Atomic. Film ten opowiada o niewydarzonym rockmanie (Wilson), który po tym, jak przed dwudziestoma laty został wyrzucony ze słynnego zespołu, dostaje drugą szansę ─ tym razem zostaje przyjęty do garażowego zespołu licealistów, którego liderem jest jego kuzyn. Sudeikis wcielił się w rolę bystrego agenta głównego bohatera, którego obecność za każdym razem rozśmiesza i zwraca uwagę widzów.

Całkiem niedawno Jason wystąpił wraz z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem w roli byłego chłopaka bohaterki Diaz, w przezabawnej komedii romantycznej Co się zdarzyło w Las Vegas. Po szalonej nocnej imprezie w Las Vegas para nieznajomych (Diaz, Kutcher) budzi się rano i odkrywa, że ktoś musiał chyba udzielić im ślubu. Ponadto jedno z nich wygrywa na automacie w kasynie ogromną sumę pieniędzy za ćwierćdolarówkę należącą do tego drugiego. Próbując wyznaczyć prawowitego właściciela wygranej, bohaterowie zaczynają przeciwko sobie spiskować i w rezultacie rodzi się między nimi miłość.

Pod koniec lata 2008 roku Jason zakończył zdjęcia do niezależnej komedii A Good Old Fashioned Orgy, które odbywały się w Karolinie Północnej. Sudeikis zagrał głównego bohatera Erica, a film opowiada o grupie przyjaciół przed trzydziestką, u progu wielkich życiowych zmian, którzy celebrują ostatnie spędzane wspólnie Święto Pracy podczas kameralnej imprezy we wschodniej części wyspy Long Island. W filmie wystąpili również Lake Bell, Will Forte, Leslie Bibb oraz Lindsay Sloane. Premiera odbyła się w kwietniu, podczas festiwalu filmowego Tribeca. Jason użycza również głosu dwóm głównym bohaterom animowanego serialu komediowego stacji Fox pod tytułem The Cleveland Show, którego producentem jest Seth MacFarlane.

Sudeikis urodził się w Fairfax w stanie Virginia, ale dorastał w Overland Park w Kansas. Po ukończeniu szkoły średniej dostał stypendium za grę w koszykówkę, umożliwiające mu naukę w jednym z lokalnych college’ów. Jako szkolny klaun i leser często wpadał w kłopoty. Zawodowo zaczął się rozwijać, uczęszczając co weekend na warsztaty do teatru Comedy Sportz (teraz Comedy City) w Kansas City.

Całkowicie pochłonięty zamiłowaniem do komedii, rzucił college i pojechał do Chicago, gdzie podjął współpracę z The Second City National Touring Company, Improv Olympic oraz The Annoyance Theater.

Jason występował także z Boom Chicago w Amsterdamie, a następnie przeprowadził się do Nevady, gdzie został członkiem i założycielem The Second City Las Vegas. W roku 2003, kiedy Jason nadal jeszcze przebywał w Las Vegas, jego wujek George Wendt (Zdrówko) zachęcił go, żeby wysłał nagranie ze swoich występów do producentów Saturday Night Live. Zanim dołączył do obsady tego programu, pełnił rolę staff writera. Po dwóch latach pracy na planie Saturday Night Live czuł się przed kamerą jak ryba w wodzie. Otrzymał również pochlebne recenzje za epizodyczne występy w nagrodzonym Emmy serialu NBC Rockefeller Plaza 30. Aktor wciela się tam w rolę Floyda ─ niesamowicie zabawnego chłopaka, który jest obiektem uczuć Liz Lemon (Tina Fey).

Ponadto Sudeikis często gościł w telewizyjnych show NBC, takich jak Late Night With Conan O’Brien i The Late Show With David Letterman.

Poza występami w programach i filmach komediowych Jason zajmuje się pisaniem scenariuszy komediowych. Niedawno podpisał kontrakty na dwa filmy. W wydaniu Vanity Fair z października 2007 r. Jason został uznany za jednego z kolejnych wielkich młodych komików. Z kolei magazyn Entertainment Weekly umieścił aktora, dzięki jego występom w programie The Two A-Holes, na liście osób i przedmiotów, które widzowie darzą największą sympatią.

Jason jest aktywnie zaangażowany w działalność na rzecz szpitala dziecięcego The Children's Mercy Hospital, jak również w inne przedsięwzięcia charytatywne. Sudeikis mieszka w Nowym Jorku i uwielbia Xboxa.

CHARLIE DAY (Dale Arbus) jest aktorem, scenarzystą i producentem, którego talent komediowy pozwolił mu zyskać uznanie krytyków i fanów na całym świecie. Dzięki roli nieszczęsnego Charliego Kelly w serialu U nas w Filadelfii Day został okrzyknięty przez swoich fanów „wirtuozem komedii”. Poza serialem U nas w Filadelfii Day pisze scenariusze i pracuje jako producent wykonawczy. Serial stworzył we współpracy z przyjaciółmi: Robem McElhenneyem i Glennem Howertonem. Premiera najnowszego, szóstego sezonu U nas w Filadelfii odbyła się we wrześniu 2010 r. na kanale FX.

Day swoją karierę aktorską rozpoczął na scenie. Przez cztery lata występował w Williamstown Theatre Festival, a następnie grał główną rolę w „Dead End” w Huntington Theatre w Bostonie. Przed podjęciem pracy na planie U nas w Filadelfii Day pojawiał się na kanale NBC w serialu Brygada ratunkowa oraz grał główną rolę Richie’ego w komediowym serialu Luis stacji FOX. Aktor występował również w serialu Wszystko w rodzinie kanału ABC w reżyserii Jamesa Burrowsa, w serialu Reno 911! na Comedy Central, w serii Prawo i porządek kanału NBC oraz w Mary i Rhoda stacji ABC z Mary Tyler Moore w roli głównej.

Day urodził się w dzielnicy Bronx w Nowym Jorku. Obecnie mieszka w Los Angeles z żoną Mary Elizabeth Ellis, która gra kelnerkę w serialu U nas w Filadelfii.

JENNIFER ANISTON (Dr Julia Harris) Urodziła się w Sherman Oaks w stanie Kalifornia, a wychowała w Nowym Jorku. Jest utalentowaną aktorką, już we wczesnym dzieciństwie angażowaną w występy aktorskie przez ojca Johna Anistona, gwiazdę serialu NBC Dni naszego życia oraz przez ojca chrzestnego, nieżyjącego już Telly’ego Savalasa. Aniston odniosła sukces nie tylko w telewizji, ale również na ekranach kin.

Nie tak dawno zagrała w komedii romantycznej Dorwać byłąz Gerardem Butlerem, w reżyserii Andy’ego Tennanta. W roku 2009 ukazała się w dramacie Kobiety pragną bardziej, opartym na bestsellerze Grega Behrendta i Liz Tuccillo, a także w komedii romantycznej Hotelowa miłość, u boku Steve’a Zahna. W tym samym roku zagrała również, wraz z Aaronem Eckhartem, w obrazie Miłość w Seattle. Następnie, w roku 2008, aktorka pojawiła się u boku Owena Wilsona w kasowym przeboju Marley i Ja ─ adaptacji wspaniałej powieści Johna Grogana. W tym samym roku Aniston wzięła udział w zdjęciach do filmu wytwórni Miramax Tak to się teraz robi, w którym obok niej pojawił się Jason Bateman, a następnie wystąpiła w komedii Żona na niby z Adamem Sandlerem i Nicole Kidman.

Aktorka pojawiła się także w przebojowej komedii romantycznej Sztuka zrywania (2006) z Vince’em Vaughnem i zagrała jedną z głównych ról w niezależnym obrazie Przyjaciele z kasą. Zarówno sam film, jak i występ Jennifer podbiły serca krytyków. Aniston zagrała też w komedii Z ust do ust w reżyserii Roba Reinera, w thrillerze Wykolejony z Clive’em Owenem, w Nadchodzi Polly (Universal, 2004) z Benem Stillerem oraz w przebojowej komedii Bruce Wszechmogący z Jimem Carreyem i Morganem Freemanem. Aktorka otrzymała nominację do nagrody Independent Spirit Award za występ w uznanym przez krytyków trzecim filmie Miguela Arteta pod tytułem Życiowe rozterki, z Jake’iem Gyllenhaalem, Johnem C. Reilly i Zooey Deschanel. Film ten zadebiutował i zebrał entuzjastyczne recenzje podczas festiwalu filmowego w Sundance w 2002 roku, a wyprodukowany został przez wytwórnię Fox Searchlight.

Inne filmy z udziałem Aniston to: Gwiazda rocka z Markiem Wahlbergiem w reżyserii Stephena Hereka; Ta jedyna z reżyserem Edem Burnsem i Cameron Diaz; Mąż idealny z Kevinem Baconem i Olympią Dukakis, w reżyserii Glenna Gordona Carona; Dopóki tam byłaś z Jeanne Tripplehorn, Sarą Jessicą Parker i Dylanem McDermottem, uznany przez krytykę obraz Moja miłość z Paulem Ruddym, a także Życie biurowe i Sposób na bezsenność.

W roku 2006 Aniston zadebiutowała jako reżyser krótkim filmem Room 1, który wraz z innymi krótkimi filmami stanowił część serii Glamour Reel Moments. Aniston odniosła także wiele sukcesów telewizyjnych.

Aniston wraz z Courteney Cox-Arquette, Mattem LeBlanckiem, Matthew Perrym, Davidem Schwimmerem i Lisą Kudrow zrealizowali ostatni, dziesiąty sezon komediowego serialu NBC Przyjaciele. Występy aktorki w roli Rachel Green przyniosły jej pięć nominacji do nagrody Emmy, dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild oraz dwie nominacje do Złotego Globu. Jennifer została uhonorowana czterema nagrodami People’s Choice, nagrodą Emmy (2002) dla najlepszej aktorki w serialu komediowym oraz Złotym Globem (2003), także dla najlepszej aktorki w serialu komediowym.

Aniston pochodzi z Grecji, jednak po urodzeniu spędziła tam tylko rok, gdyż przeprowadziła się wraz z ojcem do Nowego Jorku po tym, jak dostał on rolę w serialu Love of Life. Aktorka po raz pierwszy posmakowała aktorstwa w wieku 11 lat, kiedy uczęszczała do Rudolf Steiner School. Jennifer mówi: „Aktorstwo zawsze mnie fascynowało, ale to dzięki doświadczeniom, które zdobyłam w Rudolf Steiner School zdecydowałam się zostać zawodową aktorką”. Dodaje także: „Zajęcia w tej szkole były przyjemne, a zarazem rozwijały kreatywność i osobowość”. Dzięki Rudolf Steiner School aktorka zainteresowała się także sztuką. Kiedy miała 11 lat, jeden z namalowanych przez nią obrazów trafił na wystawę do New York’s Metropolitan Museum of Art.

Profesjonalne zajęcia z aktorstwa Aniston odbywała w szkole New York’s High School of the Performing Arts. Po ukończeniu tej szkoły w 1987 roku aktorka dostała role w wystawianych poza Broadwayem produkcjach, takich jak „For Dear Life” na deskach New York's Public Theater oraz „Dancing on Checker’s Grave”. W roku 1989 Aniston obsadzono w serialu telewizyjnym Molloy. Na małym ekranie Jennifer występowała także w serialach The Edge, Ferris Bueller, Herman’s Head oraz gościnnie w serialach Zagubiony w czasie i Prawo Burke’a.

Obecnie aktorka mieszka w Los Angeles.

COLIN FARRELL (Bobby Pellit) Ten rodowity Irlandczyk skupia wokół siebie uwagę całego Hollywood. W roku 2009 zdobył Złoty Glob za rolę w komedii kryminalnej Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj, która opowiada o nieudolnych zabójcach, którzy po nieudanej akcji w Londynie muszą uciekać do Brugii.

Tego lata aktor pojawi się w mrocznym filmie Dreamworks zatytułowanym Fright Night. W tym remake’u thrillera z 1985 r., wyreżyserowanym przez Craiga Gillespie’ego, zagrają również Anton Yelchin i Toni Collette. Farrell wcieli się w rolę charyzmatycznego sąsiada/wampira. Niedawno Colin wystąpił w obrazie Niepokonani z Edem Harrisem and Jimem Sturgessem. Film opowiada historię grupy żołnierzy, którzy uczestniczyli w wyczerpującej ucieczce z syberyjskiego gułagu w 1942 r. Aktor zagrał również w melodramacie Londyński bulwar w reżyserii Williama Monahana, który został zrealizowany w oparciu o bestseller Kena Bruena o przestępcy z południowego Londynu, który wychodzi z więzienia i stara się przezwyciężyć w sobie chęć powrotu do dawnego przestępczego życia. W tym celu podejmuje pracę jako ochroniarz samotnej młodej aktorki, w której rolę wciela się Keira Knightley.

Farrell wystąpił także w obrazie Ondine irlandzkiego reżysera Neila Jordana. Film opowiada o irlandzkim wędkarzu, który wierzy, że pewna poznana przez niego kobieta jest syreną. Pozostałe filmy z udziałem aktora to: W cieniu chwały w reżyserii Gavina O’Connera; Sen Kasandry Woody’ego Allena; Miami Vice; Aleksander Olivera Stone’a; Podróż do Nowej Ziemi Terrence’a Malicka; Pytając o miłość na podstawie powieści Johna Fante’a; Rekrut z Alem Pacino; Dom na krańcu świata na podstawie powieści Michaela Cunninghama; Telefon i Kraina Tygrysów Joela Schumachera; Raport mniejszości; Daredevil; Bandyci; S.W.A.T. Jednostka Specjalna oraz Intermission.

Colin Farrell urodził się i wychował w Castleknock w Irlandii jako syn byłego piłkarza, Eamona Farrella i bratanek Tommy’ego Farrella. Zarówno Eamon, jak i Tommy w latach 60. grali dla irlandzkiego klubu piłkarskiego Shamrock Rovers.

Jako nastolatek Colin marzył, żeby pójść w ślady ojca i wujka, jednak jego zainteresowania zwróciły się ku aktorstwu i zaczął uczęszczać do Gaity School of Drama w Dublinie. Jeszcze przed ukończeniem szkoły Colin dostał główne role w miniserialu Wszystko przez tancerza Dierde’a Purcella oraz w serialu BBC Ballykissangel, a także rolę w debiucie reżyserskim Tima Rotha pod tytułem Strefa wojny.

Aktor obecnie mieszka w Dublinie.

JAMIE FOXX (Jones „Matkojebca”) w roku 2005 został nagrodzony Oscarem dla najlepszego aktora za swoją kreację legendarnego Raya Charlesa w dramacie biograficznym Ray w reżyserii Taylora Hackforda. Za występ w obrazie Ray Foxx został również uhonorowany Złotym Globem, nagrodami Screen Actors Guild (SAG) i BAFTA oraz NAACP Image Award, a także licznymi nagrodami krytyków.

Foxx i pozostali członkowie obsady zostali też łącznie uhonorowani nagrodą SAG dla najlepszego zespołu aktorskiego w filmie fabularnym.

Także w 2005 roku Foxx zdobył nominacje do Oscara, Złotego Globu, nagród SAG i BAFTA oraz Image Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w thrillerze Zakładnik Michaela Manna, w którym wystąpił u boku Toma Cruise’a. W tym samym roku Foxx otrzymał nominacje do Złotego Globu i nagrody SAG oraz zdobył nagrodę Image Award dla najlepszego aktora w filmie telewizyjnym, za rolę nominowanego do Pokojowej Nagrody Nobla byłego członka gangu Stana „Tookie” Williamsa, w dramacie Odkupienie FX Network.

Był to pierwszy raz w historii, kiedy jeden aktor otrzymał trzy nominacje do Złotego Globu i cztery nominacje do nagrody SAG w ciągu jednego roku. Foxx jest również pierwszym czarnoskórym aktorem, który w ciągu roku był dwukrotnie nominowany do Oscara i drugim aktorem w historii, który w tym samym roku otrzymał dwie nominacje do Oscara za występy w dwóch różnych filmach.

31 stycznia 2010 r., podczas gali 52nd Annual Grammy Awards, utwór „Blame It” Jamie’ego Foxxa i T-Paina zdobył nagrodę dla najlepszego utworu R&B wykonywanego zespołowo lub w duecie. W lutym 2010 roku Foxx wystąpił w komedii romantycznej Garry’ego Marshalla Walentynki. W filmie wystąpili również Julia Roberts, Ashton Kutcher, Bradley Cooper, Jennifer Garner, Jessica Biel i Patrick Dempsey. Ponadto podczas premierowego weekendu film ten przyciągnął więcej widzów niż jakakolwiek inna komedia romantyczna.

W roku 2009 Foxx zagrał wraz z Gerardem Butlerem w thrillerze wytwórni Overture Films pod tytułem Prawo zemsty. Jamie dostał za ten występ nominację do nagrody NAACP Image dla najlepszego aktora. W tym samym roku Foxx wystąpił w porywającym filmie Solista Joe’ego Wrighta, gdzie wcielił się w postać Nathaniela Anthony’ego Ayersa ─ bezdomnego muzyka cierpiącego na schizofrenię, który koncertuje w Walt Disney Concert Hall. Film został stworzony w oparciu o serię 12 artykułów autorstwa redaktora gazety Los Angeles Times Steve’a Lopeza.

W roku 2007 Foxx był producentem wykonawczym filmu Life Support z Queen Latifah w roli głównej, którego premiera odbyła się na zakończenie festiwalu w Sundance 2007. Jest to inspirująca opowieść o matce, która pokonała uzależnienie od narkotyków i stała się pozytywnym wzorem do naśladowania oraz działaczką kampanii przeciwko AIDS wśród czarnej społeczności. Film miał premierę w marcu 2007 r. na kanale HBO. We wrześniu 2007 r. Foxx zagrał w dramacie Królestwo, w którym wcielił się w rolę przywódcy grupy antyterrorystycznej polującej na osoby odpowiedzialne za śmiertelny zamach bombowy na Amerykanów pracujących na Bliskim Wschodzie.

W roku 2006 w okresie Świąt Bożego Narodzenia Foxx wystąpił w wyczekiwanej kinowej adaptacji broadwayowskiego musicalu Dreamgirls wytwórni DreamWorks i Paramount Pictures. W filmie w reżyserii i według scenariusza Billa Condona wystąpili również Beyonce Knowles i Eddie Murphy. Obraz zdobył Złoty Glob dla najlepszej komedii muzycznej, nominację do nagrody SAG dla najlepszej obsady oraz nominację do nagrody NAACP Image dla najlepszego filmu. Natomiast Foxx otrzymał nominacją do nagrody NAACP Image dla najlepszego aktora za swój występ w roli Curtisa Taylora Jr.

Ponadto Foxx nieustannie dba o rozwój swojej kariery muzycznej. Jego najnowszy album „Intuition” ukazał się 6 grudnia 2008 r. i zadebiutował jako numer trzeci na liście Billboard 200. Pierwszy singiel z tego albumu, „She Got Her Own”, uplasował się na drugiej pozycji na liście Billboard Hot R&B/Hip-Hop Songs Chart, a drugi singiel, „Blame It”, na szczycie listy Billboard Hot R&B/Hip- Hop Songs Chart i obecnie zajmuje górne pozycje na liście Billboard Hot 100. Nad albumem „Intuition” pracowali tacy wybitni artyści jak T.I, Lil Wayne, Kanye West oraz Ne-Yo.

Premiera długo oczekiwanego debiutanckiego nagrania „Unpredictable” (J Records) była tylko początkiem błyskotliwej kariery artysty. Utwór „Unpredictable” znalazł się na szczytach list przebojów pod koniec grudnia 2005 roku i na początku roku 2006. Był numerem jeden przez pięć tygodni i sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy w ciągu 20 dni. Foxx był nominowany do ośmiu nagród Billboard Music Award, trzech nagród Grammy, jednej nagrody Soul Train Music Award i dwóch nagród American Music Award, które Foxx zdobył jako ulubiony męski wykonawca. Jego program Jamie Foxx: Unpredictable (NBC) był twórczym, żywym odzwierciedleniem jego albumu, który współtworzyły takie gwiazdy jak Mary J. Blige, Common, Snoop Dogg, The Game oraz Angie Stone. Album ten zdobył w 2006 r. nominacje do trzech nagród Grammy: dla najlepszego albumu R&B, za utwór „Love Changes” z udziałem Mary J. Blige dla najlepszego utworu R&B wykonywanego w duecie lub w zespole oraz za utwór „Unpredictable” z udziałem Ludacrisa dla najlepszego efektu współpracy Rap/Sung.

W styczniu 2006 r. Foxx rozpoczął współpracę z SIRUS Satellite Radio, której celem było stworzenie własnej 24-godzinnej stacji radiowej Foxxhole o charakterze muzyczno-rozrywkowym.

Pochodzący z Teksasu Jamie Foxx początkowo zyskał sławę jako komik. Występował z Keenanem Ivorym Wayansem, Jimem Carreyem, Damonem Wayansem i Tommym Davidsonem w przebojowej serii kabaretowej In Living Color, kreując jedne z najzabawniejszych i najbardziej niezapomnianych postaci. W roku 1996 stworzył własny program popkulturowy, The Jamie Foxx Show, który przez pięć lat istnienia był jednym z najwyżej ocenianych programów WB Network. Foxx nie tylko występował w tym programie, ale był też jego współtwórcą i producentem wykonawczym, a także wyreżyserował kilka odcinków.

Sukces Foxxa na dużym ekranie rozpoczął się w roku 1999, kiedy Oliver Stone obsadził go w roli postaci Willie’ego Beamena w dramacie sportowym Męska gra z Alem Pacino. W roku 2001 zagrał Drew „Bundiniego” Browna w filmie Ali Michaela Manna z Willem Smithem. Po Ali Foxx zrealizował swój pierwszy program rozrywkowy Jamie Foxx: I Might Need Security (HBO, luty 2002 r.)

Foxx zagrał także jedną z głównych ról w filmie Miami Vice Michaela Manna z Colinem Farrellem oraz w dramacie wojennym Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej Sama Mendesa z Jake’iem Gyllenhaalem. Pozostałe filmy z udziałem aktora to: Niewidzialny; Przynęta w reżyserii Antoine’a Fuqua, Podryw;, Jak pies z kotem oraz Wielka biała pięść.

Foxx przygotowuje obecnie tournee „Blame It Tour”, którego nazwa pochodzi z połączenia nazwy jego platynowego albumu „Intuition” z nazwą przebojowego hitu „Blame It”. Tournee rozpocznie się w Las Vegas w lipcu i zakończy w Los Angeles w październiku.

KEVIN SPACEY (Dave Harken) jest dyrektorem artystycznym The Old Vic Theatre Company. Na deskach tego teatru, powstałego w 2004 r., wystawiono już 24 sztuki. Spacey wystąpił w spektaklach: „National Anthems”, „The Philadelphia Story”, „Ryszard II”, „A Moon for the Misbegotten”, który następnie trafił na Broadway, a także „Speed-the-Plow”, z Jeffem Goldblumem, w reżyserii Matthew Warchusa. Wcześniej Spacey wystąpił w sztukach: „The Iceman Cometh” (nagrody Evening Standard i Olivier dla najlepszego aktora) w reżyserii Howarda Daviesa (Almeida, Old Vic oraz Broadway); „Lost in Yonkers” (nagroda Tony dla najlepszego aktora drugoplanowego); „Zmierzch długiego dnia” z Jackiem Lemmonem, w reżyserii Jonathana Millera (Broadway i West End) oraz „Mewa” (Kennedy Center). Na deskach The Old Vic pokazywano również spektakl „The Norman Conquests”, który niedawno zdobył nagrodę Tony dla nowej interpretacji sztuki. Jako aktor Spacey często występuje w spektaklu „Kto sieje wiatr” wyprodukowanym pod okiem Trevora Nunna.

Wśród filmów z udziałem aktora warto wymienić: Superman: Powrót, Wielkie życie (aktor i reżyser), Podejrzani (Oscar dla najlepszego aktora drugoplanowego), American Beauty (Oscar i BAFTA dla najlepszego aktora), Szkoła Buddy’ego, Siedem, Tajemnice Los Angeles, Glengarry Glen Ross, Negocjator, Harmider, K-PAX oraz A Bugs Life. Jego wytwórnia Trigger Street wyprodukowała następujące obrazy: Odmienne stany moralności, Transakcja, 21 dla Sony Pictures, Fanboys oraz Bernard i Doris z Ralphem Fiennesem i Susan Sarandon, który otrzymał dziesięć nominacji do nagrody Emmy oraz trzy nominacje do Złotego Globu.

Niedawno aktor zagrał w filmie W krainie pieniądza (także wytwórni Trigger Street Productions), w którym wcielił się w rolę zhańbionego lobbysty z Waszyngtonu Jacka Abramoffa. Następnie pojawi się w czarnej komedii Inseperable Dayyana Enga, która będzie kręcona w językach mandaryńskim i angielskim.

Aktor dosyć niedawno wystąpił w obrazie Całe życie z wariatami z Robinem Williamsem, którego premiera miała miejsce podczas festiwalu filmowego w Sundance, w komedii szpiegowskiej Człowiek, który gapił się na kozy z George’em Clooneyem, Ewanem McGregorem i Jeffem Bridgesem oraz w dramacie biograficznym Telstar z Colmem O’Neilem i Pam Ferris.

Spacey był nominowany do nagrody Emmy, Złotego Globu i nagrody SAG dla najlepszego aktora za rolę Rona Klaina w dramacie Decydujący głos ─ koprodukcji Trigger Street i HBO. Film poświęcony 36-dniowej walce o prezydenturę w 2000 r. między Bushem i Gore’em zdobył nagrodę Emmy dla najlepszego filmu roku. Kevin niedawno został profesorem teatru współczesnego na uniwersytecie w Oksfordzie i w ubiegłym roku został uhonorowany specjalną nagrodą Evening Standard za wniesienie nowego życia do Old Vic Theatre.

JULIE BOWEN (Mrs. Rhonda Harken) występuje w przebojowym serialu komediowym ABC Współczesna rodzina jako przemęczona podmiejska gospodyni Claire. W serialu grają także Ty Burrell i Ed O’Neill. Ta rola przyniosła jej nominację do nagrody Emmy już podczas pierwszego sezonu.

Bowen wychowała się w Baltimore w stanie Maryland, gdzie już jako dziecko marzyła o aktorstwie, organizując z dwiema siostrami podwórkowe przedstawienia. Studiowała na Brown University, a podczas studiów zagrała w filmach Faceci i laleczki oraz Lemon Sky. Ponieważ tematem jej studiów był włoski renesans, spędziła rok we Florencji i nauczyła się biegle mówić po włosku.

Podczas swojego ostatniego roku w Brown Bowen zdobyła główną rolę w niezależnym filmie Five Spot Jewel oraz pojawiła się w debiutanckim filmie aktora i reżysera Eda Burnsa pod tytułem No Visible Bruise. Ponadto, wystąpiła gościnnie w dramatycznym serialu Class of ‘96, po czym przeniosła się do Los Angeles, gdzie w ciągu kilku tygodni dostała główną rolę w dramacie Showtime Uciekające córki w reżyserii Joego Dantego.

Przez trzy sezony występowała w roli Carol Vessey ─ wymarzonej dziewczyny kolegi z klasy, a potem prawnika, Eda Stevensa, w uroczym serialu NBC pod tytułem Ed. Następnie, wraz z Jamesem Spaderem i Williamem Shatnerem, przez dwa sezony występowała w serialu ABC Orły z Bostonu.

Pozostałe telewizyjne osiągnięcia aktorki to rola żony Matthew Foxa w przebojowym serialu ABC Zagubieni oraz gościnna rola Lisy Ferris ─ właścicielki sklepu z serami uwodzącej młodszego mężczyznę, w serialu Weeds stacji Showtime.

Na dużym ekranie aktorka występuje w komedii Jumping the Broom z Angelą Bassett i Paulą Patton. Wcześniej zagrała w filmach Mężowie i żona z Michaelem Keatonem, Wariat na wolności z Timem Allenem oraz we współczesnym klasyku Farciarz Gilmore z Adamem Sandlerem. Bowen występowała w reklamach firmy Neutrogena i użyczała głosu w reklamach firmy Pampers. Aktorka mieszka w Los Angeles z mężem i trzema synami.

LINDSAY SLOANE (Stacy) jest bardzo utalentowaną aktorką, która ma na swoim koncie liczne i za każdym razem ambitniejsze role. Lindsay wystąpiła między innymi w komedii Columbia Pictures Policja zastępcza z Markiem Wahlbergiem i Willem Ferrellem, która na ekranach kin pojawiła się w roku 2010. W tym samym roku Sloane zagrała wraz z Jayem Baruchelem w komedii Paramount/Dreamworks Dziewczyna z ekstraklasy. Aktorka wystąpi również w nowej niezależnej komedii The Six Wives of Henry Lafay, w której zagra u boku Tima Allena i Elishii Cuthbert.

Sloan zrobiła dobre wrażenie na krytykach jako Big Red ─ sztywny sierżant sympatycznego kapitana w komedii Peytona Reedsa Dziewczyny z drużyny (Universal) z Kirsten Dunst. Lindsay zagrała też w filmie Teściowie Andrew Flemminga z Michaelem Douglasem, Albertem Brooksem i Ryanem Reynoldsem; w satyrze Jake’a Kasdana Tak się robi telewizję, w komedii Jeffa Lowella How I Met My Boyfriend’s Dead Fiance oraz w komedii Griffina Dunne’a Przypadkowy mąż.

Sloane rozpoczęła karierę aktorską w popularnym serialu ABC Cudowne lata z Fredem Savagem. Potem wystąpiła w sitcomie NBC Mr. Rhodes. Ten występ przyniósł jej nominację do nagrody Young Artist of the Year dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Po roku spędzonym na planie serialu Mr. Rhodes rozpoczęła występy w piątkowym serialu ABC pod tytułem Sabrina, nastoletnia czarownica. Nastęnie zagrała główną rolę w serialu Grosse Pointe WB Network, parodiującym serial Beverly Hills 90210. Grana przez Sloane postać wybrednej i prawdopodobnie chorej na bulimię Marcy Sternfeld przyniosła jej wielką sławę w branży.

Sloane występowała również w pilotach i serialach najbardziej prestiżowych twórców w branży, takich jak: Darren Star (Sex and the City), Kohan i Mutchnick (Will i Grace), Sachs i Judah (Studenciaki) oraz David E. Kelley (Prawnicy z Miasta Aniołów, Ally McBeal).

Aktorka urodziła się w Nowym Jorku, a obecnie mieszka w Los Angeles.

P.J. BYRNE (Kenny Sommerfield) Po ukończeniu Boston College, uzyskawszy dyplom z finansów, PJ Byrne postanowił rozpocząć karierę aktorską i kształcić się dalej, żeby zdobyć dyplom prestiżowej szkoły teatralnej w DePaul University. Od tamtej pory ma na swoim koncie długą listę produkcji filmowych i telewizyjnych, takich jak Kolacja dla palantów ze Steve’em Carrellem i Finding Bliss. Pozostałe filmy z udziałem aktora to Środki nadzwyczajne z Harrisonem Fordem, Wojna Charliego Wilsona z Tomem Hanksem (historia starszego doradcy Kongresu Jima Van Wagenena) oraz Ratunku!

Awaria z Jackiem Blackiem. Dorobek telewizyjny Byrneya obejmuje rolę Irviego Smiffa w serialu CW Zasady gry. Aktor pochodzi z New Jersey i wychował się w miejscowości Old Tappan.

DONALD SUTHERLAND (Jack Pellit) jest jednym z najbardziej płodnych i wszechstronnych aktorów filmowych, z zadziwiającą resume ponad sto filmów, począwszy od kąśliwej satyry politycznej MASH Roberta Altmana, poprzez kameralny dramat Zwyczajni ludzie Roberta Redforda i subtelnie zawiły obraz Klute Alana Pakuli, po ekscentryczny romans Casanova Federico Felliniego. Sutherland grał w filmach Bernardo Bertolucciego (Wiek XX), Nicolasa Roega (Nie oglądaj się teraz), Johna Schlesingera (Dzień szarańczy), Briana Huttona (Złoto dla zuchwałych), Paula Mazursky’ego (Alex w Krainie Czarów), Roberta Aldricha (Parszywa dwunastka), Johna Sturgesa (Orzeł wylądował), Herberta Rossa (Powrót Maxa Dugana), Louis Malle (Świry), Philipa Borsosa (Bethune), Rona Howarda (Ognisty podmuch), Richarda Marquanda (Igła), Euzhana Palcy’ego (Sucha biała pora), Richarda Pearce’a (Próg, za który zdobył w 1983 r. nagrodę Genie dla najlepszego aktora), Olivera Stone’a (JFK), Freda Schepisiego (adaptacja Szóstego Stopnia Oddalenia według Johna Guare’a), Roberta Towne’a (Przed metą), Clinta Eastwooda (Kosmiczni kowboje oraz Johna Landisa (pamiętny epizod w filmie National Lampoon’s Animal House).

Sutherland pojawił się jako ojciec Nicole Kidman w obrazie Wzgórze nadziei Anthony’ego Minghelli, jako ojciec Charlize Theron we Włoskiej robocie F. Gary Gray’ego oraz jako Pan Bennett, ojciec Keiry Knightley w Dumie i uprzedzeniu. Za ten ostatni film otrzymał nominację do nagrody Chicago Film Critics.

W ciągu ostatnich trzech lat użyczył głosu postaci Prezydenta Stone’a, występując wraz z Nicholasem Cage’em, Kristen Bell i Freddiem Highmorem, w animowanym filmie o kultowej mangowej postaci Astro Boy wytwórni Imagi Studio i Summit Entertainment. Zagrał także w komedii Andy’ego Tennanta pod tytułem Nie wszystko złoto co się świeci z Matthew McConaugheym i Kate Hudson; w dramacie Dzikie plemię Griffina Dunne’a z Diane Lane; w melodramacie Pytając o miłość Roberta Towne’a z Salmą Hayek i Colinem Farrellem; w filmie Broń dla każdego z Forrestem Whitakerem; w obrazie Demon: Historia prawdziwa z Sissy Spacek; w dramacie Rewolta z Ralphem Fiennesem oraz w dramacie romantycznym Zorza polarna z Louise Fletcher i Juliette Lewis. Aktor należy również do obsady filmu biograficznego Trumbo, opowiadającego o losach i życiu Daltona Trumbo.

W najbliższym czasie Sutherland wystąpi w obrazie The Eagle of the Ninth (Focus Features oraz Film 4) w reżyserii Kevina Macdonalda, w wiernej adaptacji bestsellerowej powieści Kena Folletta pod tytułem Filary Ziemi, z Ianem McShanem and Rufusem Sewellem, a także w najnowszej filmowej adaptacji powieści „Moby Dick” z Williamem Hurtem, Ethanem Hawkiem i Gillianem Andersonem.

Na małym ekranie Sutherland wystąpił z Peterem Krause w serialu ABC Sex, kasa i kłopoty. Za rolę rodzinnego patriarchy Trippa Darlinga był nominowany do Złotego Globu 2007 dla najlepszego aktora drugoplanowego. Wcześniej zagrał z Geeną Davis w serialu ABC Pani Prezydent i był nominowany do Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę przedstawiciela Białego Domu Nathana Templetona. Otrzymał również nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora za rolę obok Miry Sorvino w uznanym miniserialu Lifetime Television Dziewczyny z przemytu. Jest laureatem nagród Emmy i Złotego Globu jako najlepszy aktor drugoplanowy za rolę w filmie HBO Obywatel X. Zdobył także Złoty Glob za rolę Clarka Clifforda, doradcy prezydenta Lyndona B. Johnsona w dramacie historycznym HBO Na ścieżce wojennej, w reżyserii nieżyjącego już Johna Frankenheimera.

Na deskach teatru Sutherland występował z Justinem Kirkiem i Julianną Margulies w uznanej produkcji spektaklu Robina Baitza „Ten Unknowns” (Lincoln Center). Za ten występ otrzymał nominację do nagrody Outer Critics Circle dla najlepszego aktora. Ukazał się także w Londynie, Toronto i Los Angeles w produkcji „Enigmatic Variations” ─ przetłumaczonej na język angielski (przez jego syna Roega Sutherlanda) francuskiej sztuce Erica-Emmanuela Schmitta. W roku 1978 Donald Sutherland został uhonorowany orderem Kanady, a pięć lat później we Francji nadano mu tytuł Officier de l’Ordre des Arts et Lettres.