Green Lantern (2011)

„W słoneczny dzień, w ponurą noc, me oczy zawsze dostrzegą zło...”
— Hal Jordan

We wszechświecie szaleje wojna pomiędzy tymi, którzy sieją postrach, a tymi, którzy walczą w obronie życia — Korpusem Green Lantern. Kiedy pewien wielki wojownik ginie, ktoś musi zająć jego miejsce.

Tym razem, po raz pierwszy, jeden z nas stanie się jednym z nich.

„Byłem niesamowicie podekscytowany, przenosząc postać Green Lantern na duży ekran — mówi reżyser Martin Campbell, — ponieważ dla mnie on jest jednym z najbardziej fascynujących superbohaterów w historii komiksów. Przede wszystkim jest człowiekiem i ma wiele ludzkich wad, więc możemy się z nim identyfikować. Jednocześnie jego przygody mają nieskończony potencjał, gdyż rozgrywają się w różnych pozaziemskich światach”.

Green Lantern wyróżnia się na tle innych superbohaterów i zdobył ogromną popularność dzięki temu, że należy do Korpusu — jego praca zabiera go do odległych zakątków kosmosu.

„Filmy o superbohaterach mają pobudzać wyobraźnię widzów na najbardziej wyszukane sposoby” — mówi Ryan Reynolds, który wciela się w rolę tytułowego bohatera. „W tym zakresie Green Lantern jest doskonałym materiałem na filmową postać — dzięki niemu film jest pełen akcji, przygody, humoru i człowieczeństwa”.

Producent Donald De Line stwierdza: „Wszyscy byliśmy bardzo podekscytowani wiedząc, że dzisiejsza technologia filmowa pozwoli nam przenieść Green Lantern na ekran w taki sposób, by humor, sceny walk i kosmiczne eskapady zaprezentowane były w sposób jak najbardziej szczegółowy i epicki”.

Blake Lively, która wciela się w postać Carol Ferris, mówi: „Mieliśmy na planie eksplozje, sceny walk i podróże międzygalaktyczne, ale mnie najbardziej cieszył wesoły nastrój i towarzysząca mu nuta romantyzmu. Korpus ma szansę podobać się także kobietom, gdyż reprezentuje praktycznie każdy gatunek kosmitów, jaki można sobie wyobrazić. To zdecydowanie nie jest typowo męska armia”.

Widzowie, którzy nie znają historii Green Lantern, mogą nie wiedzieć, że Hal Jordan jest tylko jednym z kilku tysięcy wojowników, którzy również noszą tytuł Green Lantern.

Mark Strong, który wciela się w rolę jednego z ich przywódców, Sinestro, był zafascynowany tematyką filmu. „Intryguje mnie ta równowaga pomiędzy strachem i wolą. Film pokazuje, co można osiągnąć i przezwyciężyć siłą swego umysłu, a do tego opowiedziany jest w sposób bardzo dynamiczny i błyskotliwy”.

„Myślę, że ludzie uwielbiają postacie, które odważnie wychodzą naprzeciw ogromnym siłom zła i nie dają się pokonać, lecz stają się godnymi naśladowania bohaterami” — mówi Peter Sarsgaard, który gra Hectora Hammonda.

„Od dłuższego czasu chciałem napisać scenariusz do filmu o superbohaterze” — mówi scenarzysta i producent Greg Berlanti. „Wychowałem się na komiksach i gdy byłem dzieckiem bardzo fascynował mnie Green Lantern, ponieważ jako jeden z nielicznych superbohaterów odbywał podróże pozaziemskie. Został oderwany od codzienności i znalazł się w przestrzeni kosmicznej, żeby chronić Ziemię. Dla mnie i dla moich kolegów to było spełnienie marzeń. Dzięki tym opowieściom poznaliśmy cały wszechświat”.

„...Niechaj złych mocy czciciele marni strzegą się światła Green Lantern!”
— Hal Jordan

Są to słowa przysięgi Green Lantern. Takie ślubowanie składa każdy członek Korpusu Green Lantern, który staje na straży wszechświata. Miłośnicy komiksu od wielu lat znają tę sentencję na pamięć, a kinomani usłyszą ją tego lata po raz pierwszy, z ust nowego rekruta Hala Jordana.

„Ta przysięga jest niezwykle ważna” — mówi Campbell. „To sztandarowy element wersji komiksowej, więc w filmie też będzie kluczowym momentem. Hal dostaje pierścień i latarnię i nie ma pojęcia, co to oznacza, do momentu, kiedy obydwa przedmioty łączą się i wydobywają z niego słowa przysięgi, którymi rozpoczyna swoje kosmiczne wojaże”.

Dla niewtajemniczonych — przysięga, wraz z latarnią i pierścieniem, są narzędziami, które dają Green Lantern niezwykłe moce. Te moce, w połączeniu z silną wolą, sprawiają, że jest on w stanie dokonać wszystkiego, co potrafi zobaczyć oczami wyobraźni.

Postać Green Lantern ma już ponad 70 lat. W roku 1940 bohater pojawił się w komiksach wydawnictwa All-American Comics i od tamtego czasu ewoluował. Korpus Green Lantern jest federacją przypisaną do policji — 3600 sektorów we wszechświecie, nadzorowanych przez starożytną rasę nieśmiertelnych zwanych Strażnikami, którzy mieszkają na planecie Oa. Większość członków Korpusu Green Lantern to kosmici, ale w publikacjach DC Comics pojawiło się też sześciu ziemskich członków Korpusu: Alan Scott, Hal Jordan, Guy Gardner, John Stewart, Kyle Raynor i Jade. Hal jest prawdopodobnie najpopularniejszy z nich wszystkich.

W roku 1959 pisarz John Broome wraz z ilustratorem Gilem Kane’em stworzyli Hala Jordana pod okiem wydawcy Juliusa Schwartza, przywracając postać Green Lantern w 22. numerze Showcase, a rok później mieli już swój własny tytuł „Green Lantern”. W przeciwieństwie do swojego mistycznego poprzednika, nowy Green Lantern była bardziej z gatunku science fiction — należała do międzygalaktycznej policji, której członkami byli przedstawiciele różnych gatunków kosmitów, wyposażeni w pierścienie dające niezwykłe zdolności fizyczne i umysłowe. Broome i Kane stworzyli również kilka postaci z otoczenia Hala, które pojawiają się w filmie. Są to Carol Ferris, Tom Kalmaku i niektórzy członkowie rodziny Hala.

Po wieloletniej nieobecności Hal powrócił do Korpusu w roku 2005 w książce „Green Lantern: Rebirth” napisanej przez Geoffa Johnsa z ilustracjami Ethana van Scivera oraz w kolejnej podobnej publikacji. Ich praca na nowo wzbudziła osłabione uprzednio zainteresowanie komiksem i zdobyła uznanie krytyki oraz odbiorców.

Johns, który sam siebie określa mianem zapalonego amatora komiksów od czasów młodości i współprodukuje film, poczuł, że ta reaktywacja była okazją, której nie mógł przegapić. „Przed publikacją »Green Lantern: Rebirth« Hal Jordan i Korpus przeszli w niepamięć. Został tylko pierścień” — mówi. „Gdy pisałem tę książkę, naprawdę chciałem, żeby epickie opowieści o Korpusie i Green Lantern powróciły i ponownie zajęły ważną pozycję w komiksowym świecie DC”.

Jako, że liczba czytelników rosła, Johns postanowił ponownie opowiedzieć historię Hala, tym razem „z emocjonalnego punktu widzenia, oraz w kontekście współczesnym”. W rezultacie, w roku 2008 powstała kolejna książka, „Green Lantern: Secret Origin”. „Stworzyłem fabułę dla nowych czytelników, która opisuje, kim jest Hal i w jaki sposób stał się członkiem Korpusu”.

Kiedy Johns pisał „Green Lantern: Secret Origin”, twórcy filmu pracowali nad obrazem zainspirowanym poprzednimi dziełami Johnsa.

„Nasz film opowiada historię Hala” — mówi De Line. „Chcieliśmy wiernie oddać charakter i konwencję przygód Green Lantern, a prace Geoffa były idealnym punktem wyjścia”.

Jednak opowiedzenie historii Hala było tylko jednym z wielu zadań scenarzystów Berlantiego, Marca Guggenheima i Michaela Greena. „W przeciwieństwie do Supermana czy Batmana, których większość ludzi zna, Green Lantern nie jest częścią kultury masowej” — uśmiecha się Green. „Chcieliśmy krok po kroku odsłaniać przed widzami świat tego wspaniałego bohatera i pokazać im miejsca takie jak Oa”.

Guggenheim był równie zmotywowany. „Zacząłem być wielkim fanem komiksów, jeszcze zanim potrafiłem czytać, a „Green Lantern” to jedna z książek, na których dorastałem. Green Lantern to pierwszy superbohater, którego pamiętam z dzieciństwa, i wciąż uważam, że jest to bohater prowokujący i że jest super. Nie mogłem się doczekać ekranizacji jego przygód”.

„W Green Lantern najbardziej podoba mi się to, że jego możliwości uzależnione są tylko i wyłącznie od potęgi jego wyobraźni” – mówi scenarzysta Michael Goldenberg. „Może to dlatego, że jestem scenarzystą, ale jest w tym coś niesamowicie ekscytującego”.

Scenarzystom podobało się również to, że musieli przeprowadzić sporo prac badawczych. „Siedzenie i czytanie komiksów przez cały dzień to najlepsze, co można robić” — zachwyca się Green.

Podczas tworzenia scenariusza scenarzyści musieli przegryźć się przez dziesięciolecia przygód bohatera. Guggenheim mówi: „Musieliśmy być jak archeologowie badający zamierzchłą przeszłość i wyłowić to, co wydawało nam się najciekawsze”.

„Najważniejsze dla wszystkich było pokazanie ogromnego szacunku, z jakim traktowaliśmy materiały źródłowe” — dodaje Goldenberg.

Berlanti także czuł się odpowiedzialny za powołanie do życia tego szczególnego bohatera, z jego specyficznymi cechami i umiejętnościami.

„Kiedy mamy do czynienia z bohaterem, który potrafi urzeczywistnić dosłownie wszystko, co tylko przyjdzie mu do głowy, musimy sprawić, żeby widzowie byli tym zafascynowani — mówi — i żeby ta fascynacja stopniowo wzrastała. Uważam, że to, co my wymyśliliśmy, w połączeniu z tym, co stworzyli Martin z aktorami oraz zespół do spraw efektów specjalnych, bardzo spodoba się publiczności”.

“Nie muszę ci mówić, co masz robić. Nie muszę ci wyjaśniać, kim jesteśmy”.
— Sinestro
„JESTEŚMY KORPUSEM!!!”
— Korpus Green Lantern

Tak jak Hal Jordan został pierwszym człowiekiem noszącym pierścień, Ryan Reynolds jako pierwszy aktor przenosi Green Lantern na duży ekran i wie, że tłumy fanów będą obserwować, czy wywiązuje się z przysięgi. Wybronił się. Świetnie zagrał lekceważącego wszystko i przesadnie ambitnego Hala Jordana oraz jego drugą twarz — wojownika szkolonego na superbohatera.

„Uwielbiam w Halu to, że nie ma w nim nic nadzwyczajnego” — mówi Reynolds o nieświadomym rekrucie Korpusu. „Oczywiście wyróżnia go to, czym się zajmuje, ale poza tym dla większości z nas jest zwyczajnym człowiekiem. To tylko facet, w dodatku dosyć nieodpowiedzialny, choć jego lekkomyślne zachowanie jest częściowo uzasadnione”.

Ta lekkomyślność wzięła się jeszcze z czasów jego młodości, a bohater dobrze się z tym czuł i nie próbował niczego zmieniać, dopóki nie przeszedł prawdziwej szkoły życia, kiedy niespodziewanie powołano go do Korpusu. Hal z czasem będzie musiał spojrzeć w głąb siebie, jednak początkowo myśli tylko o tym, że jest fajnie, i zastanawia się, dlaczego to jego wybrano.

Podczas gdy Hal może się zastanawiać, dlaczego pierścień wybrał właśnie jego, twórcy filmu bez zastanowienia wybrali do tej roli Reynoldsa.

„Ryan jest wspaniałym aktorem” — mówi Campbell. „Również fizycznie pasuje do tej roli — jest uroczy, zabawny i ma ogromne poczucie przyzwoitości. Wiedziałem, że z łatwością zagra niezdyscyplinowanego i działającego bez zastanowienia indywidualistę, którego poznajemy na początku filmu, jak i nieustraszonego i czujnego wojownika, którym będzie musiał się stać, żeby uratować świat. Ryan dokonał tego wszystkiego, a jego występy nadają filmowi odpowiedni ton”.

„Hal to człowiek-dziecko” — zauważa De Line. „W wielu aspektach nigdy tak naprawdę nie dorósł, po części z powodu utraty ojca, gdy miał zaledwie 11. Musi zatem pokonać wiele przeszkód, żeby przezwyciężyć obawy z dzieciństwa i zostać bohaterem, którego każdy potrzebuje. Ryan bardzo dobrze ukazał tę wewnętrzną walkę. Naprawdę w każdym momencie czuje się to, przez co Hal przechodzi, i jaki to ma niego ma wpływ”.

Być może największą przemianę Hal przechodzi w momencie, kiedy po raz pierwszy recytuje słowa przysięgi Green Lantern.

Reynolds oznajmia: „On naprawdę nie jest nawet świadom tego, co wtedy mówi. Słowa tak jakby wychodzą z jego ust niezależnie od niego”.

Zarówno Campbell, jak i Reynolds bardzo ostrożnie dopracowywali moment przysięgi. „Właściwie składanie przysięgi po raz pierwszy było trochę stresujące — przyznaje aktor — ponieważ wiele osób zna ten moment na pamięć i musiałem się bardzo starać, żeby dobrze wypaść. Kiedy Hal po raz kolejny wypowiada te słowa, rozumie już ich wagę oraz to, że są częścią jego arsenału, więc ma zupełnie inne nastawienie”.

„Czułem, że te sceny nie mogą być przesadnie podniosłe — dodaje Campbell — ale że powinny w autentyczny sposób podkreślać mit tego bohatera. Za każdym razem traktowaliśmy to jako zwyczajną część sceny i myślę, że efekt końcowy jest doskonały”.

Nowa tożsamość Hala jako Green Lantern jego samego zaskakuje, a dla jego wieloletniej przyjaciółki i kochanki Carol Ferris jest kompletnym szokiem. Carol też jest pilotem oblatywaczem. Zawsze działała zgodnie z zasadami, dzięki czemu zdobywała coraz wyższe pozycje w szeregach firmy Ferris Aircraft należącej do jej ojca, a teraz jest... szefową Hala.

„Hala i Carol już od dzieciństwa łączy pewna więź” — wyjaśnia Reynolds. "Ich historia jest bardzo zawiła. Chwilami odpychają się niczym jednoimienne bieguny magnetyczne, ale mimo to coś między nimi iskrzy”.

Blake Lively, która wciela się w rolę rezolutnej businesswoman-pilotki, mówi: „Carol i Hal to ciekawe i dynamiczne postacie, a Ryan i ja mieliśmy podobne poczucie humoru”.

„Między Blake i Ryanem była pewna chemia” — potwierdza De Line. „Oni naprawdę świetnie zinterpretowali i przenieśli na ekran to, co łączy Carol i Hala, zarówno w scenach pełnych namiętności, jak i w ogniu walki”.

Lively dodaje: „Hal i Carol, niezależnie od tego, co do siebie czują, zawsze są uparci. Ona nie jest typem bezbronnej panienki. Jest pilotem testowym, tak samo jak Hal, i w dodatku niedługo odziedziczy firmę swego ojca, więc ma prawo kwestionować decyzje Hala. Nawet gdy Hal dostaje tę niewiarygodną szansę, oboje stawiają przed sobą nawzajem wyzwania. I Kiedy jemu jest trudno uwierzyć w siebie, ona wierzy w niego podwójnie. Nie pozwoli mu przepuścić takiej niepowtarzalnej okazji”.

„Carol jest w filmie samicą alfa i naprawdę emocjonalnie wzbogaca tę historię” — mówi Campbell. „Jest silna, zdolna i odpowiedzialna, czyli jest zupełnym przeciwieństwem Hala z początku filmu. Blake połączyła te wszystkie cechy w sposób zupełnie naturalny. Była po prostu wspaniała”.

Trzecim kołem u wozu w związku Hala i Carol jest Hector Hammond. Hector dorastał z nimi i był ich przyjacielem, ale zawsze stał na zewnątrz i obserwował, ponieważ pragnął Carol i żałował, że nie jest na miejscu Hala. Hector jest błyskotliwy, lecz nigdy nie spełnił nierealnych oczekiwań swego ojca i został profesorem w lokalnym college'u. Jego specjalizacja, ksenobiologia, jest jeszcze mniej znana niż on sam.

Peter Sarsgaard, który gra Hectora, uznał różne aspekty tej postaci za intrygujące. „Bardzo fascynował mnie ten świat — wspomina — odgrywanie postaci Hectora było prawdziwą przygodą. Od razu poczułem, że mogę grać tego faceta na co najmniej 50 różnych sposobów i to mnie bardzo zmotywowało. Mieszka sam i ma okropne relacje z ojcem — jedyną bliską mu osobą. Jednak pomimo tej przeraźliwej pustki wydaje się dosyć szczęśliwy, aż do momentu, kiedy nagle wszystko się zmienia”.

Hector, wielbiciel idei życia na innych planetach, dostaje swoją szansę na zaistnienie, kiedy przedstawiciele rządu pojawiają się u jego drzwi i przewożą go promem do tajnego bunkra, żeby zbadał zwłoki pierwszego kosmity, jakiego kiedykolwiek znaleziono na Ziemi. Jednak ten podniosły dla Hectora moment okazuje się dużo bardziej niebezpieczny w skutkach, niż kiedykolwiek mógł sobie wyobrazić, ponieważ, mimo zachowywania wszelkich środków ostrożności, narażony jest na działanie największego zła wszechświata — Parallaxa.

Po wejściu w kontakt z Parallaxem Hector zaczyna mieć własną nadprzyrodzoną moc. Halem włada kolor zielony, natomiast oczy Hectora stają się żółte kiedy czerpie energię ze strachu innych ludzi. Ponieważ Hector zawsze uważał Hala za rywala i Carol za nieosiągalną, nowo zdobyta pewność siebie wydobywa z niego jego najgorsze cechy.

„Rozpętuje się piekło — kontynuuje Sarsgaard — ale dla Hectora to jest najwspanialsza rzecz, jaka kiedykolwiek go spotkała”. Sarsgaard dodaje, że również dla niego było to wyjątkowo przyjemnym doświadczeniem. „To była dla mnie nowość — nigdy wcześniej czegoś takiego nie robiłem. Odkrycie w sobie nadprzyrodzonych mocy to przełom dla Hectora — w końcu jest w stanie robić, co tylko zechce, i mnie ten moment też w pewnym sensie wyzwolił”.

„Hector jest bohaterem negatywnym, ale w pewnym sensie również tragicznym i sposób, w jaki Peter go zagrał, sprawił, że ta postać budzi sympatię” — mówi Campbell. „On uwielbia role, w których może się całkowicie przekształcać i wcielać w złożone, intrygujące, a nawet negatywne postacie i rola Hectora dała mu taką możliwość”.

Innego rodzaju przeciwnika ma Hal w Thaalu Sinestro — przywódcy Korpusu Green Lantern, który opłakuje śmierć Abina Sura tak mocno, jak mocno poddaje w wątpliwość wybór Hala na jego miejsce, choć, według wszystkiego, co wie, pierścień nigdy się nie myli.

Sinestro jest jedną z zaledwie dwóch humanoidalnych postaci granych przez aktorów, ucharakteryzowanych zresztą ogromną ilością makijażu. W tej roli występuje Mark Strong, który mówi: „On jest bardzo twardym wodzem, ale wszystko robi w słusznej sprawie. Jest całkowicie zaangażowany w sprawy Korpusu” — tłumaczy Strong. „Naprawdę wierzy w Korpus i w to, że może on utrzymać pokój we wszechświecie”.

Sceptycyzm Sinestro wobec zdolności Hala wynika z jego poglądów na temat całego rodzaju ludzkiego, który uważa za zbyt młody, arogancki i zwyczajny, żeby należeć do Korpusu. „On uważa ludzi za niegodnych, więc ma bardzo lekceważący stosunek do Hala — sądzi, że z założenia jest słabym ogniwem. Oczywiście negatywne uczucia Sinestro wynikają również z tego, że nie wierzy, iż Hal będzie w stanie dorównać jego zmarłemu koledze, mentorowi i przyjacielowi”.

„Mark Strong odegrał rolę Sinestro z powagą” — mówi De Line. „Za każdym razem świetnie prezentował się przed kamerą, wzbudzając zainteresowanie i szacunek, które w przypadku tej roli są niezbędne”.

Sinestro wprowadza Hala do Korpusu z pomocą Tomara-Re, który wita Hala gdy ten przybywa na Oa, oraz Kilowoga, który przysposabia Hala do walki. Obie postacie zostały wygenerowane komputerowo, w oparciu o występy kaskaderów Doriana Kingiego i Spencera Wildinga, a głosów użyczyli im Geoffrey Rush i Michael Clarke Duncan.

„Głos Geoffreya idealnie pasuje do Tomara-Re” — mówi Campbell o umiejętnym wykreowaniu przez Rusha postaci Xudariana, który wydaje się być skrzyżowaniem ptaka i ryby. „Tchnął trochę ciepła w pełnego powagi bohatera, który jako pierwszy wita Hala na planecie Oa i pomaga mu się zaklimatyzować”.

Inaczej wygląda spotkanie Hala z Kilowogiem — wysokim, podobnym do ogra wojownikiem, który natychmiast rozpoczyna szkolenie Hala.

„Kilowog jest ulubieńcem wielu fanów, a dźwięczny głos Michaela z nutą humoru doskonale pasował do tej postaci” — mówi Campbell. „Kiedy krzyczy na Hala i rzuca nim o ścianę, w jego głosie jest odrobina satysfakcji”.

Zmiany w składzie Korpusu można dokonać tylko wtedy, gdy pierścień zmarłego Green Lantern wybierze następcę. Majestatyczny przywódca Abin Sur, gdy ginął z rąk Parallaxa, wysłał swoje światełko w poszukiwaniu następnego Green Lantern, którym został Hal. Krótką, ale kluczową rolę Abina Sura zagrał Nowozelandczyk Temuera Morrison.

Jednym z niewielu ludzi, przed którymi Hal odkrywa tajemnicę swoich nadprzyrodzonych mocy, jest jego nawigator lotu i najbliższy powiernik Tom Kalmaku, w którego role wciela się inny Nowozelandczyk, Taika Waititi. Hal woła Toma po tym, jak Abin Sur przekazuje mu latarnię i pierścień. Obydwaj ledwo zdołają zniknąć z pola widzenia, kiedy rządowy śmigłowiec przylatuje, żeby zbadać szczątki kosmity. Zwłokami Abina Sura zajmuje się dr Amanda Waller, w której rolę wciela się znana i lubiana Angela Bassett.

„Amanda Waller jest genialnym naukowcem i zajmuje wysokie stanowisko w rządzie” — mówi Bassett. „Podobnie jak Hector Hammond, interesuje się formami życia pozaziemskiego, ale wie, że mimo swoich wysokich kwalifikacji musi znaleźć kogoś, kto ma większe doświadczenie w tej dziedzinie”.

Hector Hammond jest zaszczycony i lekko zdezorientowany tym, że Waller prosi akurat jego, czyli skromnego nauczyciela biologii, o uczestnictwo w sekcji zwłok. Prawdopodobnie po raz pierwszy jego badania naukowe spotykają się z uznaniem — czuje coś, czego nigdy wcześniej nie okazywał mu jego ojciec, senator Robert Hammond.

W rolę nadętego polityka wciela się Tim Robbins. „W dzieciństwie moim ulubionym komiksem był »Flash« — przyznaje — ale Green Lantern też uwielbiałem i na przestrzeni lat poznałem wiele przygód tej postaci. Jest naprawdę wyjątkowym superbohaterem. Fakt, że jest w stanie zrobić dosłownie wszystko, pobudza wyobraźnię. Jeżeli chce mieć piłę łańcuchową, to dostaje piłę łańcuchową, a jeśli chce latać, to lata, i nie tylko nad Ziemią, ale w całej przestrzeni kosmicznej”.

Nieco bardziej przykładnymi ojcami są Martin Jordan (Jon Tenney) — ojciec Hala, ubóstwiany przez syna, oraz Carl Ferris (Jay O. Sanders) — ojciec Carol, który zamierza przekazać córce swoją firmę Ferris Aircraft.

„Mieliśmy światowej klasy obsadę, do której zaliczam również aktorów użyczających głosu” — mówi Berlanti. „Mieliśmy szczęście, że udało nam się zebrać grupę takich świetnych aktorów”.

De Line zgadza się: „Nasi aktorzy byli naprawdę idealni do tego filmu i to, co Martin potrafił z nich wydobyć, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Ciekawe, jaka będzie reakcja fanów komiksu, gdy postacie, które kochają od lat, w końcu pojawią się na dużym ekranie”.

Lively mówi: „Kiedy po raz pierwszy rozmawiałam z Martinem na temat scenariusza i mojej postaci, byłam podekscytowana jego entuzjazmem i tym, że mogę stać się częścią tego filmu. Teraz, po zakończeniu zdjęć, przyznaję, że chyba nie spotkałam wcześniej nikogo, kto pracuje tak ciężko jak on. Takie zaangażowanie sprawia, że wszyscy wokół niego stają się bardziej wydajni”.

„Martin jest bardzo dobry w robieniu filmów przygodowych takich jak ten i otwiera przed ekipą nieskończenie wiele możliwości” — mówi Reynolds. „Wiedziałem, że to będzie niesamowita produkcja, i między innymi dlatego chciałem tam być”.

"Mogę stworzyć wszystko to, co widzę oczami wyobraźni".
— Hal Jordan

Twórcy filmu Green Lantern wiedzieli, że tak jak w przypadku każdego innego filmu o superbohaterach, dla fanów komiksu najważniejszym elementem będzie prawdopodobnie wizualna reprezentacją świata, który znają i kochają. Campbell i jego ekipa kierowana przez scenografa Granta Majora mieli za zadanie dopilnować, żeby każda lokalizacja, od Coast City po Oa, i każda postać, od Abin Sura po Sinestro, były idealne. Dołożyli zatem wszelkich starań, żeby wiernie odtworzyć każdy szczegół i dopasować efekty wizualne do potrzeb dużego ekranu.

Koproducent filmu i znawca tematu Geoff Johns mówi: „Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem zarys tego, co ekipa planowała zrobić z Korpusem, planetą Oa i Strażnikami, byłem zachwycony. To było dokładnie to, co chciałby zobaczyć każdy fan Green Lantern. Moje marzenia o filmie przekuto w rzeczywistość”.

Fikcyjna planeta Oa to jedna z najstarszych planet galaktyki, siedziba wszechwiedzących humanoidów, określających siebie jako strażników wszechświata, swego rodzaju najwyższą instancję, która nadzoruje Korpus Green Lantern. Na Oa znajduje się również Bateria będąca źródłem wszelkiej energii, w tym energii wytwarzanej dla pierścieni Green Lantern.

„Należy wyobrazić sobie wszechświat jako sferę podzieloną na 3.600 sektorów” — wyjaśnia John. „Każdy sektor przypomina kawałek tortu zwrócony w kierunku Oa”.

„Mimo, że planeta Oa jest w całości cyfrowym obrazem — mówi Campbell — musi wyglądać realnie i wiarygodnie. A ponieważ jest obcą planetą, to w żadnym stopniu nie może przypominać Ziemi. Jedyną ziemską rzeczą na tej planecie będzie Hal, kiedy tam dotrze.Wszystko inne musi być fantastyczne, a jednocześnie wiarygodne”.

Major czuł, że jego obowiązkiem było „sprawić, żeby widzom wydawało się, że są na Oa i eksplorują planetę razem z Halem. To musiało być w pełni realistyczne. Nie chcieliśmy, żeby widzowie czuli się jak we śnie, tylko jak w alternatywnej rzeczywistości”.

Scenograf korzystał z rad znawcy komiksów Ozzy'ego Inguanzo, który zebrał wszelkie materiały niezbędne do realizacji filmu.

„Przestudiowałem całą 50-letnią historię komiksów o Green Lantern — mówi Inguanzo — ciężko pracowałem nad zachowaniem integralności materiałów źródłowych i umieszczeniem w filmie nawet najmniejszych szczegółów. Robiłem to dla zagorzałych fanów komiksu i w efekcie stałem się jednym z nich”.

„Najważniejsze było, żeby w naszym zespole znalazł się ktoś, kto wiedziałby wszystko na temat Green Lantern, i Ozzy już na samym początku okazał się niesamowity” — mówi Major.

Kiedy opracowano ogólny wygląd planety Oa, trzeba było podzielić ten ogromny teren na dwa obszary: cytadelę, w której rządy sprawują strażnicy, i wielką salę, gdzie Hal i widzowie zobaczą zgromadzenie całej federacji Green Lantern i gdzie zapaleni fani komiksu rozpoznają swoich ulubionych członków Korpusu.

Te integralne elementy planu stworzone były komputerowo, ale zespół projektowy Majora zbudował duże modele każdej scenerii, aby służyły jako punkt odniesienia dla Campbella podczas kręcenia scen. Następnie zespół ds. efektów wizualnych stworzył wirtualną scenerię, w której toczyła się akcja.

Zespół ds. efektów wizualnych miał za zadanie nie tylko stworzyć fantastyczne miejsca, ale także nieziemskie postacie, takie jak Tomar-Re, Kilowog i reszta Korpusu Green Lantern. Jedną z ważniejszych postaci jest najgroźniejszy przeciwnik Korpusu Parallax, którego w całości wygenerował komputer.

„Ważne było, żeby pokazać ogromną władzę Parallaxa i jego wrogość, ponieważ cała jego egzystencja uzależniona jest od wywoływania strachu” — mówi John „DJ” DesJardin, kierownik ds. efektów wizualnych, licznych w tej produkcji.

Akcja filmu na planecie Ziemi wymagała wielu zwykłych planów, które stworzono w Nowym Orleanie i jego okolicach. Zespoły projektowe Majora zaprojektowały i wykonały mieszkania Hala i Hektora. Mieszkanie Hectora Major opisuje jako „lokum, które prawdopodobnie wynajmował jako student, z którego nigdy się nie wyprowadził i które nosi ślady wielu lat cichego, introwertycznego życia prowadzonego przez tego bohatera”.

Te same ekipy stworzyły biura Ferris Aviation inspirowane stylem art deco znajdującego się w pobliżu terminala Lakefront Airport; imprezowy parkiet i scenę, dla których wykorzystano otoczenie portu lotniczego; oraz podziemne laboratorium, w którym Hector dokonuje sekcji zwłok Abin Sura, zainspirowane wizytą w NASA i ogromnymi budynkami, w których mieszczą się zbiorniki paliwa do promów kosmicznych.

Ekipy Majora były też odpowiedzialne za zaprojektowanie dwóch kultowych rekwizytów — pierścienia i latarni Hala Jordana.

Mimo, że większość prac projektowych ściśle odwzorowywała treść komiksu, Major chciał, żeby latarnia była wzorowana na scenariuszu. „Chciałem, żeby była nieco tajemnicza i żeby wyglądała, jakby pochodziła z Oa” — mówi scenograf. Ostateczny wygląd latarni – zaprojektowany przez Majora oraz ilustratora Fabiana Laceya, który, zgodnie z tym co mówi Major, nadał latarni ostatni szlif – zainspirowany był między innymi soczewką Fresnela wynalezioną w 1823 roku przez francuskiego fizyka i inżyniera.

„Całe poczucie siły woli będące częścią spektrum emocji i zielony kolor wyrażający tę konkretną emocję stały się elementami latarni, która ma w sobie coś z soczewki pryzmatycznej” — ilustruje Major.

Rekwizytor Andrew Petrotta w oparciu o ostateczny projekt wykonał z żywicy osiem egzemplarzy latarni — cztery na baterie i cztery elektryczne. Każdy egzemplarz miał około 30 cm wysokości i ważył około 3,5 kg. Następnie Petrotta wystylizował latarnie, wykonując zadrapania i nakładając ciemne kolory, dzięki czemu wyglądały one tak, jakby przetrwały już wiele kosmicznych walk.

Przepracowano także kilka różnych pomysłów dotyczących pierścienia Green Lantern, który także posiada motyw soczewki pryzmatycznej. Każdy z pierścieni został wypróbowany na palcu Ryana Reynoldsa, żeby odpowiednio dopasować kształt i wielkość. Opinia aktora była bardzo ważna, ponieważ twórcy filmu chcieli, żeby Reynolds tak samo jak Hal czuł się silniejszy, nosząc pierścień i władając nim jak bronią.

Po wielu próbach projektantka kostiumów Ngila Dickson nadała pierścieniowi ostateczny wygląd — idealne połączenie mocy i męskości. Pierścień został wykonany z niklowanego mosiądzu, a zielone oczko, które opatrzone jest symbolem Green Lantern, wykonano z barwionej żywicy, z myślą o tym, żeby pierścień również wyglądał jak relikt z Oa.

Campbell stwierdza: „Ponieważ pierścień jest jedną z najpotężniejszych broni w naszym »świecie« i ważną częścią tego, kim jest Green Lantern, warto było włożyć dodatkowy wysiłek, aby zrobić go dobrze”.

„Fajna kurtka. Ostatnio nie miałeś żadnej”.
— Carol Ferris
„Robiłem porządki w szafie i znalazłem”.
— Hal Jordan

Ngila Dickson nie tylko zaprojektowała pierścień, ale, o ironio, zasugerowała, żeby najważniejszy kostium, czyli ten należący do Green Lantern, został stworzony komputerowo, a nie za pomocą maszyny do szycia. Dlatego strój ten powstał dzięki zespołowi ds. efektów wizualnych na etapie postprodukcji.

Mimo że Dickson fizycznie nie wykonywała ubrań dla aktorów, stworzyła ich zarys – z małą pomocą. Projektantka wyjaśnia: „Na samym początku pobiegłam do najbliższego sklepu z komiksami, żeby zdobyć niezbędne informacje”.

Wiedziała, że pewne charakterystyczne cechy – symbol, kolorystyka zieleni i czerni – muszą zostać zachowane, jednak miała kilka własnych pomysłów na urozmaicenie garderoby bohaterów. „Chciałam stworzyć coś nowego. Pomyślałam więc, że strój Green Lantern mógłby mieć charakter organiczny”.

Dickson była zainspirowana starymi schematami anatomicznymi z XVI wieku wykonanymi przez rysownika i anatoma Vesaliusa. „To był dar — mówi — który pozwolił mi iść dalej”.

„Ngila wpadła na pomysł wykorzystania motywów fizjologii człowieka” — mówi Campbell. „To jest jak DNA postaci. To w zasadzie druga skóra, a nie coś, co pochodzi z zewnątrz”.

Ponieważ Dickson nigdy wcześniej nie wykonywała swojej pracy za pomocą komputera, musiała wykonać krok w nieznane, początkowo tworząc cyfrowy model 3D, który był podstawą dalszych prac. „Wtedy miałam już pełen obraz tego kostiumu i byłam przekonana, że uda nam się go stworzyć” — mówi.

„Cieszę się, że Ngila nie obrała tradycyjnej drogi, bo dzięki temu jej pomysły dopasowane były do głównego bohatera i do całego filmu” — komentuje Berlanti. „Był to również dobry moment na taki przełom, ponieważ technologia w końcu umożliwiła projektowanie i możemy z powodzeniem kreować tego rodzaju kostiumy”.

W rezultacie Ryan Reynolds, Mark Strong i Temuera Morrison podczas produkcji musieli spędzić wiele dni w specjalnych kombinezonach, które Reynolds żartobliwie określił jako „szare stroje, w których człowiek wygląda jak manekin do crash testów. »Obcisły kombinezon« i »pogromca« to wyrażenia, które zwykle nie idą w parze, ale kiedy zobaczyłem efekt końcowy i te wszystkie włókna mięśniowe, wyglądające prawie jak ludzkie ciało bez skóry, muszę przyznać, że byłem pod wrażeniem”.

„Aktorzy sporo żartowali na temat pokrytych kropkami i krzyżykami bodziaków — wspomina Dickson — ale dobrze znosili całą tę sytuację”.

Reynolds pełno znaczków także na twarzy, które pozwalały śledzić jego grymasy i nakreślały wymiary cyfrowej maski, którą potem stworzono.

Od kostiumów po konstrukcje energetyczne stworzone przez Korpus, dominującym kolorem całej produkcji była oczywiście zieleń, stanowiąca wyzwanie dla reżysera obrazu Diona Beebe'a i jego zespołu. Beebe relacjonuje: „Zieleń jest trudnym kolorem i nie najlepiej prezentuje się na ludzkiej twarzy. Dlatego po przeprowadzeniu testów stwierdziliśmy, że obecna w tej historii zielona energia musi być czymś w rodzaju aury, czymś w atmosferze, co rzuca na twarz refleksy”.

Strong i Morrison musieli znieść jeszcze więcej zabiegów niż kropki i kombinezony — każdego dnia spędzali kilka godzin w fotelach do makijażu, ponieważ trzeba było przekształcać ich w kosmitów: Sinestro i Abin Sura.

Pomimo tak długiego czasu spędzanego na przygotowaniach, Strong mówi: „Tym, co uwielbiałem w postaci Sinestro, był jego niesamowicie silny wygląd. I czy to będzie odmienny akcent, peruka, czy kostium, uwielbiam dla granej roli przechodzić całkowitą przemianę”.

Kierownik ds. makijażu protetycznego Joel Harlow i jego zespół pierwsze próby przeprowadzali na makietach, testując różne tekstury i kolory skóry. „Stanęło na kolorze stosowanym przez tatuażystów, którego nazwa to French Quarter Fuchsia. Uznałem to za stosowne między innymi dlatego, że film był kręcony w Nowym Orleanie”.

„Praca Joela i jego ekipy była bardzo istotna, ponieważ stworzyli oni postacie, które wyglądały prawie tak, jakby wyszły prosto z komiksu. Każdy szczegół był dopracowany w stu procentach” — mówi Campbell.

Postać Petera Sarsgaarda, Hector Hammond, w trakcie filmu przechodzi wyraźną przemianę, która obejmuje między innymi groteskowe zniekształcenia czaszki w momentach, gdy zło przejmuje nad nim kontrolę.W tym celu zastosowano trzy różne rodzaje makijażu protetycznego, prezentujące kolejne etapy jego degradacji spowodowanej wpływem Parallaxa.

Pomimo wysokiej temperatury i wilgotności powietrza, które panują latem w Nowym Orleanie, Sarsgaard musiał często nosić protezę ważącą prawie 5,5 kg nawet przez 13 godzin dziennie. Producenci zadbali jednak o to, by aktor nie czuł zbytniego dyskomfortu, i zatrudnili osobę, która robiła mu zimne okłady na ręce i nogi, obniżające temperaturę ciała. Pracujący na planie lekarz wykorzystywał również maszyny często stosowane przez NASA i NFL, przeznaczone do obniżania temperatury ciała poprzez ręce.

„Niestety, nie mogłem trzymać głowy w wiadrze z zimną wodą — żartuje Sarsgaard — więc ten sposób był bardziej efektywny i bardzo ułatwił mi pracę”.
„Mam polecieć? Dobrze. Zrobię to”.
— Hal Jordan

Hal Jordan jest pilotem testowym, więc latanie to ważna część jego życia. Kiedy staje się Green Lantern, nabiera to dla niego jeszcze większego znaczenia.

„Wiem, że wzbijanie się w powietrze w myśliwcu brzmi fenomenalnie, ale czuję lęk przed lataniem” — wyznaje Ryan Reynolds. „Pod tym względem w pewnym sensie powtarzała się tu historia Hala. Po prostu nie miałem wyboru i musiałem pokonać strach”.

Reynolds podczas produkcji znajdował nad ziemią wiele razy i na różne sposoby. „Wierzcie lub nie, ale byłem podekscytowany pracą na wysokościach” — mówi. „Robiłem to już wcześniej, bo uwielbiam takie rzeczy”.

Kiedy Hal po raz pierwszy transportowany jest na Oa, zostaje wystrzelony w przestrzeń kosmiczną. To samo działo się z Reynoldsem, i to bez uprzednich prób. Campbell zaangażował do tej sceny kaskadera, następnie sfilmował pierwszą próbę Reynoldsa, żeby uchwycić jego – i Hala – naturalne przerażenie.

„Kręciliśmy tę scenę w centrum Nowego Orleanu, za pomocy kabli i 30-metrowego dźwigu” — wspomina Reynolds. „Wystrzelili mnie w powietrze z przyczepionym nade mną kamerzystą. Myślę, że lecieliśmy z prędkością około 20 metrów na sekundę, czyli bardzo szykbo. Trwało to może trzy sekundy, pierwszorzędna przejażdżka. To było prawdopodobnie najbardziej przerażające doświadczenie w moim życiu, ale zarazem niesamowite”.

„Wiele lotów w filmach o superbohaterach tradycyjnie odbywa się w studiu nagraniowym na wprost ekranu zieleni, ale my chcieliśmy osiągnąć bardziej realistyczny efekt i nakręcić jak najwięcej scen w naturalnym otoczeniu” — mówi koordynator kaskaderów Gary Powell. „Pomocne było to, że Ryan był gotów zrobić wszystko, o co go prosiliśmy”.

Aby przygotować aktora do wyczynów na wysokościach, Powell zasugerował, żeby jego trener wykonywał z nim ćwiczenia ze skakaniem na trampolinie, które wzmacniają mięśnie korpusu. „Jest mnóstwo facetów, którzy podnoszą ogromne ciężary, ale jak są na linie, to po pięciu minutach wysiadają” — uśmiecha się. „Tu chodzi o rdzeń”.

Campbell i Powell omawiali również styl lotu Hala jako Green Lantern. „On jest fantastycznym pilotem testowym, więc zastanawialiśmy się, jak to jest, gdy ktoś taki nagle dostaje możliwość latania bez pomocy maszyn”— mówi Powell. „Uznaliśmy, że prawdopodobnie latałby super szybko, jak jego samolot, wykonując po drodze beczki i inne akrobacje, i tej wersji się trzymaliśmy”.

Powell opracował też sceny walk, które toczą się zarówno na Ziemi jak i na Oa. Zwracał przy tym szczególną uwagę na bogate efekty wizualne. Reynolds nie był jedyną osobą, która musiała przygotować się do ekscytujących scen akcji. Blake Lively także musiała przygotować się do zdjęć w powietrzu, do których wykorzystano technologię opracowaną po raz pierwszy do filmu Matrix. Wymagała tego scena, w której Carol więziona jest przez telekinetyczną moc Hektora.

„Przypięliśmy Blake do obręczy zawieszonej na platformie i obracaliśmy ją dookoła. Bardzo dobrze sobie poradziła” — mówi Powell. „Musimy mieć do siebie wzajemne zaufanie, kiedy prosimy aktorów o udział w niektórych akrobacjach, takich jak zwisanie z liny albo wylatywanie w powietrze, ale wszyscy byli bardzo pozytywnie nastawieni do tego, o co ich prosiliśmy, ponieważ też chcieli, żeby wszystko wypadło jak najlepiej”.

"Od niepamiętnych czasów Korpus Green Lantern strzeże spokoju, porządku i sprawiedliwości w całym wszechświecie. Dołączenie do jego szeregów to nie tylko najwyższy zaszczyt, ale również największa odpowiedzialność".
— Tomar-Re

„Dawaliśmy z siebie wszystko, ponieważ jest to pierwszy film o Green Lantern i musieliśmy osiągnąć jak najwyższy poziom, żeby jednocześnie spełnić marzenia fanów, którzy bardzo długo czekali, żeby zobaczyć swojego ulubionego bohatera na ekranie” — mówi Greg Berlanti. „Ponadto byliśmy świadomi, że im lepiej wykonamy naszą pracę, tym więcej fanów Green Lantern zdobędzie na całym świecie”.

„Nie bez powodu wszyscy kochamy superbohaterów” — mówi Ryan Reynolds. „Są fascynujący i robią wiele niewiarygodnych rzeczy, ale w wielu aspektach przypominają nas samych. Pamiętam jak obejrzałem z tatą Supermana i przez następne kilka lat marzyłem o tym, żeby zostać Supermanem. Nigdy nie zapomnę tego uczucia. A teraz autentycznie jestem Green Lantern. To niesamowite".

Donald De Line mówi: „Widzowie poznają zupełnie nowy świat, kiedy zobaczą ten film. Zabierze ich w podróż do centrum wszechświata i z powrotem. Dodając do tego wartką akcję, świetną fabułę i fascynujące postacie, otrzymujemy czystą rozrywkę”.

Martin Campbell podsumowuje: „Green Lantern jest fantastycznym bohaterem, stworzonym do rzeczy niezwykłych. Fabuła filmu jest wciągająca i emocjonująca, a zarazem bardzo zabawna. Osiągnęliśmy to, co chcieliśmy osiągnąć, i mamy nadzieję, że widzowie będą tak samo zadowoleni”.

RYAN REYNOLDS (Hal Jordan / Green Lantern) stał się jednym z czołowych aktorów Hollywood. Na tegorocznym rozdaniu nagród CinemaCon okrzyknięto go Artystą Roku.

Piątego sierpnia rusza premiera komedii Zamiana ciał, którą aktor współprodukował w swojej wytwórni Dark Trick Films. Film opowiada o żonatym mężczyźnie, który zamienia się ciałem ze swoim najlepszym przyjacielem, żeby uwieść koleżankę z pracy, a w główne role wcielają się Reynolds i Jason Bateman. W obrazie Safe House, którego premiera odbędzie się w lutym, Reynolds gra (u boku Denzela Washingtona) młodego agenta CIA, który musi przewieźć skazańca w bezpieczne miejsce.

Reynolds otrzymał wyrazy uznania za niedawny występ w niezależnym thrillerze Pogrzebany, gdzie wcielił się w postać pogrzebanego żywcem Amerykanina pracującego w Iraku. Przez cały czas trwania filmu na ekranie pojawia się tylko on jeden. Premiera Pogrzebanego odbyła się w zeszłym roku podczas festiwalu filmowego w Sundance. Inne filmy z udziałem aktora, które zadebiutowały w Sundance i odniosły sukces, to Adventureland Grega Mottoli, za który Reynolds i pozostała część obsady dostali nominację do nagrody Gotham Awards 2009 dla najlepszej obsady oraz uznany przez krytyków thriller Dziewiątki Johna Augusta, w którym aktor wystąpił u boku Hope Davis.

Do filmów, w których aktor niedawno wystąpił, należą również: przebojowa komedia Narzeczony mimo woli, która bezpośrednio po światowej premierze zarobiła ponad 300 milionów dolarów, co uplasowało ją na pierwszym miejscu listy najbardziej dochodowych filmów, i w której Reynolds zagrał u boku Sandry Bullock, oraz film akcji X-Men Geneza: Wolverine, który ogółem zarobił 365 milionów dolarów i w którym wystąpili sami znamienici aktorzy, w tym Hugh Jackman.

Wśród poprzednich filmów Reynoldsa znajdują się: faworyt fanów i krytyków komediodramat Na pewno, być może, gdzie aktor wciela się w rolę męża i ojca o wątpliwej przeszłości seksualnej, który stoi na progu rozwodu; dramat Chaos Theory w reżyserii Marcosa Siega, gdzie Reynolds gra mężczyznę, który dowiaduje się, że jest bezpłodny i że jego dziecko nie jest jego biologicznym dzieckiem; komedia kryminalna As w rękawie oraz remake kultowego horroru Amityville, który znalazł się na szczycie listy najbardziej dochodowych filmów i po światowej premierze zarobił 107 milionów dolarów.

W listopadzie 2007 roku Reynolds wziął udział w maratonie New York City Marathon na cześć swojego ojca, który długo cierpiał z powodu choroby Parkinsona, i zebrał ponad 100 tysięcy dolarów dla fundacji Michaela J. Foxa, w której pełni funkcję członka zarządu.

BLAKE LIVELY (Carol Ferris) podczas tegorocznego rozdania nagród CinemaCon została okrzyknięta Najlepszą Artystką Roku. Lively zagrała ostatnio obok Jona Hamma, Jeremy'ego Rennera i Bena Afflecka w obrazie Miasto złodziei w reżyserii Afflecka. W przyszłym roku będzie można zobaczyć ją w komediodramacie Hick u boku Aleca Baldwina i Juliette Lewis. Wkrótce aktorka rozpocznie zdjęcia do nowego filmu Olivera Stone'a pod tytułem Savages.

Blake zwróciła na siebie uwagę krytyków i publiczności swoją pierwszą główną rolą w filmie Stowarzyszenie wędrujących dżinsów (2005), za który otrzymała nominację do nagrody Teen Choice za najlepszą rolę przełomową. W roku 2008 zagrała tę samą postać w sequelu Stowarzyszenie wędrujących dżinsów 2.

Pozostałe filmy z udziałem Lively to: komedia Przyjęty z Justinem Longiem i Jonah Hillem; niezależny film Elvis i Annabelle, który przyniósł jej nagrodę Newport Film Award Festiwal za najlepszą rolę przełomową oraz niezależny dramat Prywatne życie Pippy Lee, w którym zagrała u boku Keanu Reevesa, Robina Wrighta Penna, Julianne Moore i Alana Arkina, według scenariusza i w reżyserii Rebecki Miller.

Na małym ekranie Lively jest najlepiej znana z głównej roli w popularnym serialu CW Gossip Girl, którego piąty sezon rozpoczął się jesienią zeszłego roku.

PETER SARSGAARD (Hector Hammond) po raz pierwszy spotkał się z szerokim uznaniem po swoim występie w roli dręczyciela i gwałciciela Johna Lottera w dramacie reżyserki Kimberly Peirce Nie czas na łzy, z Hilary Swank i Chloe Sevigny. Później zdobył nominacje do nagród Critics' Choice i Independent Spirit za drugoplanową rolę u boku Liama Neesona i Laury Linney w dramacie biograficznym Kinsey Billa Condona. Jego występ w roli redaktora dwutygodnika New Republic Charlesa Lane'a w dramacie Billy'ego Raya Pierwsza strona przyniósł mu nominacje do Złotego Globu i Independent Spirit dla najlepszego aktora drugoplanowego, a także nagrody od stowarzyszeń krytyków z Bostonu, San Francisco, St Louis i Toronto oraz od krajowego stowarzyszenia krytyków (National Society of Film Critics). W roku 2009 otrzymał entuzjastyczne recenzje za swoją rolę w nominowanym do Oscara dla najlepszego filmu obrazie reżyserki Lone Scherfig Była sobie dziewczyna, z Dominickiem Cooperem, Emmą Thompson, Alfredem Moliną i Carey Mulligan.

Sarsgaard niedawno zakończył cykl występów w sztukach Antona Czechowa. Najpierw zagrał u boku Kristin Scott Thomas i Carey Mulligan w broadwayowskiej produkcji „Mewy”, a następnie z Maggie Gyllenhaal w wystawianym poza Broadwayem spektaklu „Wujaszek Wania”. Ostatnio Sarsgaard ponownie zagrał u boku Maggie Gyllenhaal w spektaklu Czechowa „Trzy siostry”, który został nominowany do nagrody Lucille Lortel za wybitne osiągnięcia poza Broadwayem.

Inne osiągnięcia Sarsgaarda to między innymi: Wybuchowa para z Tomem Cruisem i Cameron Diaz; Sierota Jaume'a Collet-Serry; Elegia w reżyserii Isabel Coixet, z Benem Kingsleyem i Penelope Cruz; Pościg we mgle Bertranda Taverniera z Tommy'm Lee Jonesem; Transfer Gavina Hooda z Meryl Streep, Reese Witherspoon i Jake'em Gyllenhaalem; Rok psa; Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej w reżyserii Sama Mendesa; Plan lotu z Jodie Foster; Umierający Galijczyk; Powrót do Garden State z udziałem Zacha Braffa i Natalie Portman; Klucz do koszmaru z Kate Hudson i Geną Rowlands oraz debiut kinowy, czyli nagrodzony Oscarem dramat Tima Robbinsa Przed egzekucją z Susan Sarandon i Seanem Pennem.

Sarsgaard brał udział w programie dla aktorów na Uniwersytecie Waszyngtońskim w St. Louis w stanie Missouri, po którym zagrał w wystawianej poza Broadwayem produkcji Hortona Foote'a pod tytułem „Laura Dennis” w Signature Theatre Company.

MARK STRONG (Sinestro) Aktor wystąpi we wrześniu u boku Gary'ego Oldmana w mrocznym thrillerze wojennym Tinker, Tailor, Soldier, Spy. Użyczył również głosu w klasycznej powieści Pixara John Carter of Mars oraz występuje obok Freidy Pinto i Antonio Banderasa w dramacie Black Gold z 1930 roku, w reżyserii Jean-Jacques’a Annauda. Film ukaże się w kinach w przyszłym roku.

Wśród poprzednich filmów z udziałem Stronga znajdują się takie produkcje jak epicki dramat przygodowy Kevina MacDonalda Dziewiąty Legion, oparty na faktach dramat Petera Weira Niepokonani, z Colinem Farrellem, Robin Hood i W sieci kłamstw Ridleya Scotta, Kick-Ass i Gwiezdny pył Matthew Vaughna, Sherlock Holmes, Rock'n'Rolla i Revolver Guya Ritchie'ego, Młoda Wiktoria u boku Emily Blunt, dramat osadzony w realiach apartheidu Ostatnia partia Pete'a Travisa, Good z Viggo Mortensenem, Niezwykły dzień Panny Pettigrew, Syriana Stephena Gaghana, Oliver Twist Romana Polańskiego oraz Miłość kibica z Colinem Firthem.

Urodzony w Londynie Strong, najpierw rozpoczął studia prawnicze w Niemczech, lecz wrócił do ojczyzny, by na uniwersytecie londyńskim kształcić się w dziedzinie literatury angielskiej i wiedzy o teatrze. Następnie uczęszczał do szkoły teatralnej Bristol Old Vic, co zaowocowało ośmioletnim stażem oraz występami na scenie angielskiej. Na początku występował głównie w teatrze i telewizji, a pierwszy przełom w jego karierze nastąpił, gdy w 1994 roku dostał rolę Toskera Coxa w serialu Our Friends in the North wyprodukowanym dla BBC2.

Od tego czasu Strong stał sie popularny w brytyjskiej telewizji, zdobywając nominację do nagrody BAFTA TV Award dla najlepszego aktora za rolę w filmie telewizyjnym The Long Firm (2004) wyprodukowanym dla BBC2. W 1993 występował również jako inspektor Larry Hall w serialu telewizyjnym stacji ITV pod tytułem Główny podejrzany 3, a dziesięć lat później zagrał rolę głównego inspektora Larry'ego Halla w Głównym podejrzanym 6. Jego liczne role telewizyjne obejmują: Misję Sharpe'a, adaptację ITV powieści Jane Austen pod tytułem Emma, filmy telewizyjne BBC Trust i Fields of Gold, Falling Apart dla Channel 4, miniserial kanału PBS Anna Karenina, Low Winter Sun oraz projekty reżyserii Pete'a Travisa Jury i Krwawy tyran - Henryk VIII.

Strong, jako aktor teatralny, występował w londyńskim West Endzie w sztukach takich jak „Śmierć komiwojażera” Arthura Millera, „Bliżej” — debiucie Patricka Marbera, adaptacji „Przyjdzie na pewno” Eugene'a O'Neilla w reżyserii Kevina Spacey'ego, „Speed-the-Plow” Davida Mameta oraz w sztukach w reżyserii Sama Mendesa na podstawie dzieł Czechowa („Wujaszek Wania”) i Szekspira („Wieczór Trzech Króli”). Za tę ostatnią rolę Strong zdobył nominację do Oliviera dla najlepszego aktora drugoplanowego. Jego prace na scenie obejmują również „The Treatment” i „The Thickness of Skin” w Royal Court Theatre, a w Royal National Theatre produkcje takie jak: „Ryszard III”, „Król Lear”, „Napoli Milionaria”, „Fuente Ovejuna”, „Murmuring Judges”, „Johnny on a Spot” i inne spektakle teatralne.

ANGELA BASSETT (Doctor Waller) zasłynęła z roli, w której zagrała Tinę Turner, u boku Laurence’a Fishburne’a, w filmie biograficznym Tina. Film ten przyniósł jej Złoty Glob dla najlepszej aktorki filmu dramatycznego, nominację do Oscara, oraz pierwszą nagrodę NAACP Image Award dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. Od tamtej pory Bassett została już uhonorowana licznymi nominacjami i dziewięcioma nagrodami Image Award.

Bassett wystąpiła ostatnio w roli spadkobierczyni Claudine Watson, u boku Paula Pattona, w komedii o tematyce weselnej pod tytułem Jumping the Broom, opowiadającej o dwóch afroamerykańskich rodzinach z przeciwstawnych grup społecznych. Wkrótce obejrzymy ją jako szefa CIA, u boku Chrisa Pine’a, Toma Hardy’ego i Reese Witherspoon w komedii romantycznej This Means War, która opowiada historię dwóch kolegów, a zarazem międzynarodowych szpiegów, zakochujących się w tej samej kobiecie. W pilotażowym odcinku serialu Identity wyprodukowanym dla ABC Basset zagrała rolę Marty twardej agentki FBI rodem z Bronxu, absolwentki uczelni Vassar.

Urodzona w Nowym Jorku Angela rozpoczęła swoją karierę na scenie po ukończeniu studiów w Yale na wydziale School of Drama. Jej dorobek teatralny, na Broadwayu i poza Broadwayem, obejmuje m.in. takie sztuki jak: „Ma Rainey's Black Bottom”, „Colored People’s Time”, „Henryk IV, część I”, „Joe Turner's Come and Gone”, „Antygona”, „Perykles” oraz „Black Girl”. Powróciła na scenę w 1998 roku, by zagrać u boku Aleca Baldwina w „Makbecie” w Joseph Papp Public Theater w Nowym Jorku, a ostatnio otrzymała entuzjastyczne recenzje za swoją pracę wraz z Fishburne’em w „Fences” Augusta Wilsona w Pasadena Playhouse.

Bassett udanie przeszła z teatru do kariery filmowej, rozpoczynając swoją współpracę z Fishburne’em. Pojawiła się w małej roli ambitnej i samotnej matki w dramacie Chłopaki z sąsiedztwa Johna Singletona. Wystąpiła również u boku Fishburne’a w uznanym przez krytyków dramacie Akeelah i jej nauczyciel.

Wśród licznych dokonań Bassett znajdują się produkcje takie jak: Notorious, Meet the Browns Tylera Perry’ego, Cena prawdy, Gospel Hill Giancarlo Esposito, Pan 3000 z Bernie Mackiem, Miasto słońca, Wygrać z losem i Miasto nadziei Johna Saylesa, Rozgrywka u boku Roberta De Niro, Edwarda Nortona i Marlone’a Brando, Boesman i Lena, Supernova, Koncert na 50 serc z Meryl Streep, Jak Stella zdobyła miłość, Kontakt Roberta Zemeckisa u boku Jodie Foster, Czekając na miłość Kathryn Bigelow, Dziwne dni z Ralphem Fiennesem, Czarne Pantery Mario Van Peeblesa, Wampir w Brooklynie u boku Eddiego Murphy’ego oraz uznany film biograficzny Malcolm X reżyserii Spike Lee, w którym wystąpiła u boku Denzela Washingtona. Użyczyła również głosu postaci Mildred w animowanym przeboju Disneya Rodzinka Robinsonów, opartym na książce dla dzieci Williama Joyce’a o tym samym tytule, oraz postaci Michelle Obama w Simpsonach.

Bassett otrzymała również nominacje do nagrody Emmy za występy w filmach Storytime i Rosa Parks Story kanału PBS oraz nominację do nagrody SAG za występ w filmie Gdzieś w Luizjanie. Pojawiała się też w serialach Agentka o stu twarzach i Ostry dyżur.

TIM ROBBINS (Hammond) jest uznanym aktorem, reżyserem, scenarzystą oraz producentem filmowym i teatralnym.

Za rolę w dramacie Rzeka tajemnic Clinta Eastwooda Robbins otrzymał Oscara, Złoty Glob oraz nagrodę SAG dla najlepszego aktora drugoplanowego. Został również uhonorowany Złotym Globem i Złotą Palmą za rolę w komediodramacie Gracz Roberta Altmana, a także nominacją do Złotego Globu za rolę w komedii obyczajowej Bob Roberts i nominacją do nagrody SAG za rolę w dramacie Skazani na Shawshank Franka Darabonta.

Robbins otrzymał też nominację do Oscara dla najlepszego reżysera i nominację do Złotego Globu dla najlepszego scenarzysty za dramat Przed egzekucją, który także wyprodukował. Ten uznany przez krytykę obraz zdobył wiele nagród, m.in. Oscara dla najlepszej aktorki dla Susan Sarandon, nagrody Christopher Award, Humanitas oraz cztery nagrody na Festiwalu Filmowym w Berlinie.

Jego debiut reżyserski Bob Roberts zdobył brąz na międzynarodowym festiwalu filmowym w Tokio i nagrody dla najlepszego filmu, reżysera i aktora na festiwalu filmowym w Bostonie. Robbins zabłysnął także jako reżyser, scenarzysta i producent dramatu Cradle Will Rock. Film zdobył nagrody dla najlepszego filmu i najlepszego reżysera podczas festiwalu filmowego w Sitges w Barcelonie oraz nagrodę National Board of Review za szczególne osiągnięcia w kinematografii Stanów Zjednoczonych.

Inne filmy z udziałem Robbinsa to m.in.: Życie ukryte w słowach w reżyserii Isabel Coixet, Rozpalić ogień Philipa Noyce’a, Na skróty Roberta Altmana, Hudsucker Proxy braci Coen, Wojna światów Stevena Spielberga, Arlington Road Marka Pellingtona, Kodeks 46 Michaela Winterbottoma, Wojna plemników Michela Gondry’ego, Dzielnica pięciu narożników Tony’ego Billa, Drabina Jakubowa Adriana Lyne’a oraz Byki z Durham Rona Sheltona.

Sztuki Robbinsa wystawiano w teatrach w Londynie, Paryżu, Nowym Jorku, Chicago, Los Angeles, a także na festiwalu w Edynburgu w Szkocji. Jego sztuka „Embedded” z 2003 roku była wystawiana przez ponad cztery miesiące na deskach nowojorskiego teatru publicznego, następnie trafiła do Riverside Studios w Londynie, a potem wróciła na deski teatrów amerykańskich. Od roku 2006 do dzisiaj francuska grupa teatralna Le Petit Theatre de Pain przedstawia swoją produkcję „Embedded” we francuskich teatrach, głównie w Theatre du Soleil w Paryżu. W Stanach Zjednoczonych „Embedded” wystawiano również w Chicago i Tampa Bay. Najnowsza sztuka Robbinsa, „Break the Whip”, będąca pierwszą częścią trylogii opowiadającej o początkach Stanów Zjednoczonych, została niedawno zaprezentowana licznej widowni w Actors Gang Theater w Los Angeles.

Robbins pełni także funkcję dyrektora artystycznego Actors Gang Theater. Ten założony w 1982 r. teatr wyprodukował ponad 80 spektakli i ma na swoim koncie ponad 100 nagród. Ostatnio Tim wyreżyserował dla Actors Gang Theater szalenie ważną i bardzo udaną adaptację powieści „1984” George’a Orwella, która w ciągu ostatnich czterech lat była wystawiana w ponad 40 państwach i na czterech kontynentach. Dzięki Actors Gang Theater Robbins jest także fundatorem programów edukacyjnych z zakresu sztuki, przeznaczonych dla studentów z okolic Los Angales i z samego Los Angeles.

Ponadto sceniczna adaptacja filmu Przed egzekucją, którą Robbins wyprodukował, została wystawiona w ponad 140 uczelniach w całym kraju. Do roku 2014 prawo do wystawienia tego spektaklu przysługuje wyłącznie placówkom oświatowym, które, by dostać odpowiednie pozwolenie, muszą zobowiązać się do wprowadzenia kursów poświęconych karze śmierci.

Tim urodził się w West Covina w Kalifornii, a dorastał w Greenwich Village w Nowym Jorku. Nie ma stałego miejsca zamieszkania i jest ojcem trzech niezależnych i niesfornych młodych ludzi.

TEMUERA MORRISON (Abin Sur) zwrócił na siebie uwagę amerykańskiej publiczności, rolą Jake’a – męża i ojca znęcającego się nad swoją rodziną – w dramacie Tylko Instynkt, za który otrzymał nagrodę New Zealand Film Award (NZFA) dla najlepszego aktora w roli dramatycznej. Drugą nagrodę NZFA dla najlepszego aktora otrzymał za rolę w dramacie Droga straceńców. Morrison wystąpił ostatnio z Rayem Winstonem w brytyjsko-nowozelandzkim thrillerze akcji Tracker, którego premiera odbyła się podczas festiwalu filmowego w Toronto, oraz w przebojowym serialu przygodowym telewizji Starz Spartakus: Bogowie areny.

Wcześniej pracował z Martinem Campbellem na planie thrillera Granice wytrzymałości z Chrisem O'Donnellem. Inne filmy z Morrisonem to: Raj dla par z Vince’em Vaughnem i Johnem Favreau; Gwiezdne Wojny: Część II – Atak klonów i Gwiezdne Wojny: Część III – Zemsta Sithów George’a Lucasa, w których aktor zagrał łowcę nagród Jango Fettę; Sześć dni, siedem nocy z Harrisonem Fordem; thriller akcji Speed 2: Wyścig z czasem Jana De Bonta; Wyspa doktora Moreau z Marlonem Brando oraz Żyleta z Pamelą Anderson.

JAY O. SANDERS (Carl Ferris) w czasie swojej 30-letniej kariery wystąpił w wielu produkcjach teatralnych i w ponad 100 produkcjach filmowych i telewizyjnych. Grał różnorodnych bohaterów, między innymi rowerzystę Ziggy’ego — kumpla Dana z popularnego serialu Roseanne; należącego do gangu adwokata Steve’a Kordo w serialu Crime Story Michaela Manna, a także głównego śledczego Lou Ivona w filmie JFK Olivera Stone’a.

Inne filmy fabularne z jego udziałem to: Furia Martina Campbella, Droga do szczęścia Sama Mendesa, Pojutrze Rolanda Emmericha, przeboje festiwalu w Sundance Szkolny chwyt i Niesione wiatrem, Koncert na 50 serc Wesa Cravena, Kolekcjoner Gary’ego Fledera, Anioły na boisku, Chwała Eda Zwicka, Tucker - konstruktor marzeń Francisa Forda Coppoli oraz Moje Cross Creek Martina Ritta.

Sanders dołączy do obsady ostatniego sezonu serialu Prawo i porządek: Zbrodniczy zamiar, w którym wcześniej występował gościnnie. Krótko występował w serialu After MASH oraz gościnnie pojawiał się w serialach Prawo i porządek, Przystanek Alaska, Spencer: For Hire, Po tamtej stronie i Prawnicy z Miasta Aniołów. Filmy telewizyjne z jego udziałem to: Dzień, w którym umarł Chrystus kanału CBS, Miasteczko Cold Sassy kanału TNT z Faye Dunaway i Richardem Widmarkiem; oparty na faktach film Zakładnicy z Kathy Bates i Colinem Firthem, w którym aktor zagrał więźnia politycznego Terry’ego Andersona; a także pierwszy film z jego udziałem, Szkarłatna litera stacji PBS.

Aktor użyczał głosu w nagrodzonym Emmy serialu Wide Angle kanału PBS, w ponad 20 odcinkach popularnego serialu Nova, a także w ponad 80 audiobookach, wśród których znalazły się najpopularniejsze tytuły takich autorów jak Joseph Heller, Pat Conroy, Dean Koontz, Stephen King, Thomas Rockwell, William Gibson, Tony Hillerman i Joyce Carol Oates.

W roku 1976 Sanders zadebiutował u boku Meryl Streep na deskach teatru Shakespeare in the Park, w spektaklach „Henryk V” i „Miarka za miarkę”, a przez kolejne dwa lata występował dla Arena Stage w Waszyngtonie oraz dla A.C.T. Productions w San Francisco.Wystąpił w nowojorskiej premierze sztuki Sama Sheparda „Buried Child” i trzy lata później zadebiutował na Broadwayu obok Kevina Kline’a, w sztuce „Loose Ends” Michaela Wellera.W jego długiej karierze teatralnej na uwagę zasługują też występy na deskach Broadwayu w roli Dunois, obok jego żony Maryann Plunkett, w spektaklu „St. Joan”; w roli Alfreda Doolittle, obok Claire Danes (Eliza) w spektaklu „Pygmalion”; a także w Public Theater jako George W. Bush w „Stuff Happens” Davida Hare’a i Richard Apple w „That Hopey Changey Thing” Richarda Nelsona oraz jako Sir Toby Belch w „Wieczorze Trzech Króli” z Anne Hathaway.

Sanders urodził się w Austin w Teksasie, ukończył nowojorski uniwersytet stanowy (SUNY) i w roku 1979 zadebiutował w filmie fabularnym Alana Pakuli Zacznijmy od nowa.

JON TENNEY (Martin Jordan) obecnie gra agenta FBI Fritza Howarda w przebojowym serialu TNT Podkomisarz Brenda Johnson z Kyrą Sedgwick, nagrodzonym czterema nominacjami do nagrody SAG dla najlepszej obsady.

Niedawno pojawił się w uznanym przez krytyków filmie Między światami z Nicole Kidman i Aaronem Eckhartem, w horrorze fantasy Legion oraz w thrillerze Ojczym. Brian występuje również, wraz z Joshem Lucasem i Jamesem Cromwellem, w niezależnym dramacie A Year in Mooring, którego premiera odbyła się na tegorocznym festiwalu filmowym Southwest.

Tenney rozpoczął swoją karierę filmową jako Michael — jeden z głównych bohaterów komedii Uważaj! z 1993 roku. Zagrał również w takich filmach jak: Polubić czy poślubić; Tombstone z Kurtem Russellem i Valem Kilmerem; Nixon Olivera Stone'a; Melodie miłości; With Friends Like These...; Fantom; Lassie; zwycięzca głównej nagrody festiwalu filmowego w Sundance, dramat obyczajowy Kennetha Lonergana Możesz na mnie liczyć, z Laurą Linney i Matthew Broderickiem; a także Humor Orientu Alberta Brooksa.

Urodził się w Princeton w stanie New Jersey. Jest absolwentem uczelni Vassar, gdzie zdobył specjalizacje w dziedzinach teatru i filozofii. Po ukończeniu studiów w Juilliard School wystąpił w spektaklu „The Real Thing” Toma Stopparda, w reżyserii Mike’a Nicholsa. Wśród jego ról na deskach Broadwayu i poza Broadwayem warto wymienić nagrodzony Tony Award spektakl „The Heiress”, „Impossible Marriage” Beth Henley z Holly Hunter; rolę Mitcha w uznanej przez krytyków sztuce Mitcha Alboma „Tuesdays With Morrie”; „Brighton Beach Memoirs” i „Biloxi Blues” Neila Simona; „Sweet Sue” A.R. Gurneya, z Mary Tyler Moore i Lynn Redgrave; „Beggars in The House Of Plenty” Johna Patricka Shanleya oraz „Chaucer In Rome” i „A Shayna Maidel” Johna Guare'a.Występował również w Nowym Jorku i Los Angeles w spektaklu Jona Robina Baitza „The Substance of Fire”. Grając tytułową rolę w spektaklu „Tartuffe” wystawianym poza Broadwayem, dołączył do obsady sztuki „Up in Saratoga” Terrence’a McNally’a, dzięki czemu zaraz potem dostał główną rolę w spektaklu „Romeo i Julia” w Old Globe Theatre w San Diego. Jego występ przykuł uwagę producentów hitu telewizyjnego Murphy Brown, którzy obsadzili Tenney’ego w roli starszego brata Milesa, Josha. W ten sposób aktor rozpoczął karierę telewizyjną.

Wystąpił w wielu serialach telewizyjnych, między innymi w uznanym przez krytyków pięcioodcinkowym mini-serialu ABC Brothers and Sisters oraz w serialach Luzik Guzik, Sprawiedliwi i Brooklyn South Stevena Bochco. Aktor zagrał także z Brendanem Fraserem w obrazie stacji Showtime Twilight of the Golds.

TAIKA WAITITI (Tom Kalmaku) jest scenarzystą, reżyserem, aktorem i grafikiem z Nowej Zelandii, który od wielu lat występuje w teatrze, filmie i telewizji.

Niedawno napisał, wyreżyserował i zagrał w obrazie Chłopiec. Jest to jego drugi film fabularny, który w Nowej Zelandii stał się najbardziej kasowym dziełem filmowym wszech czasów. Film miał swoją premierę na festiwalu filmowym w Sundance, wygrał Generation Grand Prix podczas Berlinale 2010, a także nagrody festiwali Maui, Sydney, Melbourne i AFI.

Waititi na małym i dużym ekranie zasłynął również dzięki komedii Orzeł kontra rekin. Był to pierwszy film fabularny w jego reżyserii i według jego scenariusza. Scenariusz ten powstał w prestiżowym Sundance Institute Directors Lab, a film był nominowany do głównej nagrody jury podczas festiwalu filmowego Sundance 2007.

Jego sceniczny duet komediowy „Humourbeasts” z Jemaine’em Clementem przyniósł mu w roku 1999 nagrodę Billy T Comedy.

Jego inne osiągnięcia jako scenarzysty i reżysera to krótkometrażowy obraz Dwa samochody, jedna noc (2005), który otrzymał nominację do Oscara, oraz krótkometrażowy obraz Synowie wojny, który także był nominowany do Oscara i zdobył wiele festiwalowych nagród na całym świecie. Waititi napisał również i wyreżyserował wiele odcinków seriali telewizyjnych Flight of the Conchords i Super City, a ostatnio wyreżyserował pilotażowy odcinek nowej serii MTV The Inbetweeners.

Waititi pochodzi z rejonu Te-Whanau-a-Apanui, zaś dorastał w Wellington na wschodnim wybrzeżu Nowej Zelandii, gdzie studiował sztukę na Victoria University. Jako świetny malarz i fotograf, Waititi spędził wiele lat, prezentując swoje prace z różnych dziedzin, w tym ilustracje książek i albumów, na wystawach w Nowej Zelandii i w Berlinie.

W 2006 r. Waititi został laureatem New Zealand Arts Foundation jako artysta nowej generacji, a w roku 2010 został zaproszony do Ad-Dauha, stolicy Kataru, aby wygłosić przemówienie w ramach programu TEDx na temat kreatywności w różnych dziedzinach sztuki.

GEOFFREY RUSH (głos Tomara-Re) zdobył uznanie oraz wiele międzynarodowych nagród, pojawiając się w ponad 70 produkcjach teatralnych i ponad 20 filmach fabularnych.

Zyskał sławę dzięki pierwszoplanowej roli w fabularnym obrazie Scotta Hicksa pod tytułen Blask. Produkcja ta została wyróżniona wieloma nagrodami, w tym Oscarem dla najlepszego aktora, ale także Złotym Globem, nagrodą Screen Actors Guild oraz Australian Film Institute (AFI) i BAFTA. Jego pamiętny występ zdobył też uznanie międzynarodowych stowarzyszeń krytyków i nagrody Film Critics’ Circle of Australia Award, Broadcast Film Critics oraz New York and Los Angeles Film Critics’ Award. Rush był również nominowany do Oscara za rolę w dramacie kostiumowym Philipa Kaufmana Zatrute pióro oraz do Oscara i Złotego Globu za rolę w filmie Zakochany Szekspir. Za jego ujmującą rolę tytułowego bohatera w wyprodukowanym przez HBO biograficznym filmie Peter Sellers - Życie i Śmierć zdobył nagrody Emmy, Złoty Glob i SAG. W 2011 roku drugoplanowa rola w nagrodzonym Oscarem dramacie historycznym Toma Hoppera Jak zostać królem, przyniosła mu nagrodę BAFTA i British Independent Film Awards oraz nagrodę SAG dla najlepszej obsady. Ponadto za tę rolę otrzymał również nominację do Oscara, Złotego Globu, a także kolejną nominację do nagrody SAG. Uznanie dla Geofreya wyraziły liczne stowarzyszenia krytyków, między innymi organizacja National Society of Film Critics, która przyznała mu swoją nagrodę. Rola w filmie Rachel Perkins Bran Nue Day, którego premiera odbyła się na festiwalu filmowym w Sundance, to kolejna drugoplanowa rola doceniona w 2011 roku przez krytyków nominacją do nagrody Critics’ Circle Award w Australii.

Niedawno Rush ponownie pojawił się w pierwszoplanowej roli u boku Johnny’ego Deppa w czwartej części popularnego filmu Piraci z Karaibów pod tytułem Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach. Poprzednie trzy części zarobiły do tej pory na całym świecie ponad 2,7 miliarda dolarów. We wrześniu aktor zagra w produkcji Freda Schepisiego opartej na powieści Patricka White’a pod tytułem Eye of the Storm u boku Judy Davis i Charlotte Rampling.

W 2009 roku Rush zdobył nagrodę Tony dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę niedomagającego króla w komedii Eugene’a Ionesco „Exit King”. Niedawno jego dorobek teatralny został doceniony prestiżową nagrodą Sidney Myer Performing Arts Award. Jako główny członek pionierskiego stowarzyszenia Jima Sharmana Lighthouse Ensemble, we wczesnych latach 80. Rush odegrał wiele głównych ról w klasycznych produkcjach. Został uhonorowany nagrodą Sydney Critics Circle Award (SCCA) dla najlepszej roli w produkcji Neila Armfielda „The Diary of a Madman”, jak również nagrodą Variety Club Award dla najlepszego aktora oraz nagrodą 1990 Victorian Green Room Award. Otrzymał też nominacje do SCCA Best Actor za pierwszoplanowe role w spektaklach: „The Government Inspector” Nikołaja Gogola, „Wujaszek Wania” Czechowa i „Oleanna” Davida Mameta.

Rush ukończył literaturę angielską na Uniwersytecie w Queensland oraz studiował pantomimę w Jaques Lecoq School of Mime, Movement and Theater w Paryżu. Jego początkowe role z lat pobytu w Australii obejmowały występy w spektaklach „Król Lear” i „Czekając na Godota” u boku Mela Gibsona.

Jego inne osiągnięcia filmowe to m.in.: Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga'Hoole, Munich, Elizabeth: The Golden Age, Candy, Okrucieństwo nie do przyjęcia, Gdzie jest Nemo?, Ned Kelly, Kwestia zaufania, Frida, Krawiec z Panamy, Dom na Przeklętym Wzgórzu, Super-bohaterowie, Nędznicy, Rąbek duszy, Dzieci rewolucji, On Our Selection, Wieczór Trzech Króli, Oskar i Lucinda i Starstruck. Użycza również głosu postaci Boga w serialu komediowym Lowdown stacji ABC.

MICHAEL CLARKE DUNCAN (głos Kilowoga) otrzymał wiele wyróżnień, między innymi nominację do Oscara za niezapomniany występ w dramacie Franka Darabonta pod tytułem Zielona mila (1999). Potem zagrał wiele różnych ról i użyczył głosu w wielu filmach.

Pierwszą pełnowymiarową rolę telewizyjną aktor zagra w nowym serialu The Finder stacji FOX. Przed nim także kilka filmów, w tym niezależny horror The Sibling z Mischą Barton oraz dramat sportowy From the Rough z udziałem Taraji P. Henson.

Ostatnie filmy z udziałem aktora to: niezależny dramat Black, White and Blues Mario Van Peeblesa, który Duncan również współprodukował; film akcji Street Fighter: Legenda Chun-Li; komedia Witaj w domu Panie Jenkins; dramat Slipstream, debiut reżyserski Anthony’ego Hopkinsa, który miał swoją premierę podczas festiwalu filmowego Sundance 2007; Mimzy: mapa czasu Boba Shayea; przebojowa komedia o wyścigach NASCAR Ricky Bobby - Demon prędkości z Willem Ferrellem; a także Szkoła dla drani.

Duncan użyczył również swojego niepowtarzalnego głębokiego głosu do takich projektów jak Kung Fu Panda, Zebra z klasą, Mój brat niedźwiedź, Delgo, Dintopia: Curse of the Ruby Sunstone, George prosto z drzewa 2 oraz Psy i koty i Psy i koty: Odwet Kitty.

Jego dorobek filmowy obejmuje także filmy: Wyspa Michaela Baya, Sin City Roberta Rodrigueza, D.E.B.S., Daredevil z Benem Affleckiem, Król Skorpion z Dwaynem Johnsonem, Planeta małp Tima Burtona, Agencie podaj łapę, Senator Bulworth, Striptizerki, Odlotowy duet oraz Jak ugryźć 10 milionów z Brucem Willisem.

Aktor wcześniej współpracował z Willisem w przeboju Armageddon Michaela Baya i to właśnie Willis zasugerował Frankowi Darabontowi, żeby obsadził Duncana w kultowej roli Johna Coffeya w Zielonej Mili. Duncan zdobył szerokie uznanie za rolę wrażliwego skazańca w filmowej adaptacji powieści Stephena Kinga i oprócz nominacji do Oscara otrzymał nominacje do Złotego Globu i Screen Actors Guild Award, a także zdobył nagrody Critics’ Choice Award, Saturn Award i Black Reel Award. Duncan został również uznany za najlepiej zapowiadającego się aktora podczas festiwalu ShoWest.

Telewizyjny dorobek Duncana obejmuje gościnne role w takich serialach jak Dwóch i pół, Chuck, Głowa rodziny, The Jaime Foxx Show, Bajer z Bel-Air, Dziewczyna z komputera, Świat według Bundych oraz The Wayans Bros.

MARTIN CAMPBELL (reżyser) jest uważany za pioniera w branży filmów akcji. Jego filmografia zawiera dwa przełomowe filmy o Jamesie Bondzie —Golden Eye i Casino Royale, z których każda przedstawiała publiczności nowych aktorów w roli kultowego brytyjskiego szpiega z serii powieści Iana Fleminga. Jako pierwszy pojawił się Pierce Brosnan, potem Daniel Craig. Casino Royale zdobył dziewięć nominacji do nagrody BAFTA, w tym nagrodę Alexandra Kordy dla najlepszego filmu brytyjskiego.

Poza dwoma filmami o przygodach legendarnego agenta 007 Campbell wprowadził również na ekrany kin innego bohatera: Zorro, zagranego przez Antonio Banderasa w 1998 roku w filmie Maska Zorro i w 2005 roku w sequelu Legenda Zorro.

Campbell urodził się w Hastings w Nowej Zelandii, a karierę rozpoczął w Londynie jako operator firmy ATV Lew Grade. Następnie oddał się produkcji kontrowersyjnego brytyjskiego filmu fabularnego Scum oraz Black Joy, który został pokazany na festiwalu filmowym w Cannes 1977, zdobywając nominację do Złotej Palmy.

Swą karierą reżyserską rozpoczął serialem akcji o brytyjskiej policji The Professionals, kontynuował w fotelu reżysera popularnym serialem stacji BBC Shoestring oraz Thames TV Minder. W połowie lat 80., mając już reputację jednego z najlepszych reżyserów Wielkiej Brytanii, nakręcił dwie bardzo chwalone brytyjskie produkcje Reilly: Ace of Spies i Edge of Darkness, nominowane do nagrody Emmy, BAFTA i Złotego Globu. Obydwa miniseriale, cieszące się uznaniem krytyków filmowych, otrzymały sześć nagród BAFTA, w tym dla Campbella jako twórcy najlepszego serialu. Z inspiracji programem BBC powstał najnowszy film fabularny o tej samej nazwie, z Melem Gibsonem w roli głównej.

Po swojej pełnej sukcesów pracy w brytyjskiej telewizji, Campbell rozpoczął karierę w filmach fabularnych. Jego debiutem w Hollywood był thriller Prawo i sprawiedliwość z 1988 r., po którym przyszła pora na dwa inne filmy: Bezbronna i Kolonia Karna, a następnie, w 1995 roku, GoldenEye. Obsadzając w głównej roli Pierce’a Brosnana, Campbell wskrzesił tę historyczną serię oraz zapewnił wytwórni zyski przekraczające kwotę 350 mln dolarów. W 2000 roku wyreżyserował i wyprodukował górską przygodę Granice wytrzymałości, która spotkała się z uznaniem zarówno widzów, jak i krytyków filmowych. Film zarobił na całym świecie ponad 200 milionów dolarów.

Niektóre z zasług Campbella na scenie amerykańskiej obejmują Zabójcze zaklęcie wyprodukowane dla HBO oraz dwa odcinki dramatu policyjnego dla NBC pod tytułem Wydział zabójstw Baltimore. Wyreżyserował również epicki dramat romantyczny Bez granic, z udziałem Angeliny Jolie i Clive’a Owena.

DONALD DE LINE (producent) to wybitny talent branży filmowej wykazujący się przez ponad 20 lat swoimi zdolnościami po obu stronach kamery. Obecnie pracuje nad szeregiem projektów filmowych mających ukazać się niebawem pod jego znakiem firmowym De Line Pictures, z siedzibą w wytwórni Warner Bros Pictures.

Jego pierwszym sukcesem producenckim był thriller z 2003 roku pod tytułem Włoska robota z udziałem Marka Wahlberga, Charlize Theron i Edwarda Nortona. Wcześniejsze filmy De Linea to m.in. W sieci kłamstw w reżyserii Ridleya Scotta, z Leonardo DiCaprio i Russellem Crowe’em, oraz Stary, kocham cię Johna Hamburga. Najnowszą produkcją De Line’a jest Miś Yogi, animowany film przygodowy, w którym głosów udzielili Dan Aykroyd i Justin Timberlake. Film do dzisiaj zarobił ponad 200 milionów dolarów na całym świecie.

Poza karierą producencką De Line pełnił funkcje szefa studia, prezesa i wiceprezesa wytwórni Paramount Pictures oraz prezesa Touchstone Pictures. Podczas kadencji De Line’a filmy wyprodukowane przez Touchstone zarobiły ponad 2,5 miliarda dolarów na całym świecie i otrzymały aż 24 nominacji do Oscara.

Wśród filmów, które powstały pod jego nadzorem, znalazły się Pretty Woman, Co z tym Bobem? i Ojciec panny młodej wraz z sequelem. Również pod jego egidą powstawały filmy Okup Rona Howarda, nominowana do Oscara biografia Tina, Rushmore Wesa Andersona, uznany przez krytyków Ed Wood Tima Burtona oraz światowy przebój Armageddon.

GREG BERLANTI (producent/scenarzysta) ostatnio wyreżyserował komedię romantyczną Och, życie, z udziałem Katherine Heigl i Josha Duhamela. Film ten zarobił ponad 100 milionów dolarów na całym świecie. W 2000 r. Berlanti zadebiutował jako reżyser w niezależnym filmie pełnometrażowym Liga złamanych serc.

Jako pisarz, reżyser i producent, Berlanti jest siłą napędową kilku z najbardziej pomysłowych i uznanych serii telewizyjnych, w tym wyprodukowanych dla ABC serii Bracia i siostry, No Ordinary Family, Seks, kasa i kłopoty oraz Eli Stone, za które otrzymał nominacje do nagrody Writers Guild America. Swoją karierę w telewizji rozpoczął jako scenarzysta i producent wykonawczy Jeziora marzeń. Następnie jako producent wykonawczy współtworzył dwa uznane przez krytyków dramaty Everwood i Jack i Bobby.

Michael Green (scenarzysta) jest długoletnim partnerem scenarzystów Green Lantern Grega Berlantiego i Marca Guggenheima.

Ten nowojorczyk z Mamaroneck rozpoczął karierę scenarzysty na planie wielokrotnie nagradzanego serialu kanału HBO Seks w wielkim mieście. Sukces tej produkcji dał impuls pisarskiej karierze Greena, która zaowocowała serialami dla wielu stacji telewizyjnych, takimi jak Cupid, Tajemnice Smallville oraz Everwood i Jack i Bobby w reżyserii Berlantiego. Pracując jako scenarzysta i producent wykonawczy, współtworzył dla NBC serial Heroes, za który otrzymał nominację do nagrody Emmy dla najlepszego serialu dramatycznego oraz nominację Writers Guild dla nowego serialu, obydwa w sezonie 2006.

Green był również twórcą i producentem wykonawczym serialu dramatycznego wyprodukowanego dla NBC na podstawie biblijnej historii króla Dawida pod tytułem Kings. W rolach głównych zagrał Ian McShane. Green jest obecnie współtwórcą i producentem wykonawczym serialu The River — thrilera produkowanego dla ABC.

Często współpracuje z DC Comics. Jest autorem komiksu „Batman: Lovers and Madmen”, a także autorem serii komiksów o Supermanie i Batmanie.

Marc Guggenheim (scenarzysta) jest autorem komiksów, scenarzystą filmowym i telewizyjnym. Jego twórczość obejmuje miedzy innymi takie produkcje jak The Practice, Prawo i porządek, CSI: Kryminalne zagadki Miami oraz Brothers and Sisters. Guggenheim, wraz z zaprzyjaźnionym scenarzystą Green Lantern Gregiem Berlantim, stworzył serial Eli Stone. Obaj otrzymali nominację do nagrody Writers Guild of America za odcinek pilotażowy.

Guggenheim, pochodzący z nowojorskiej Long Island, zanim oddał się pisaniu scenariuszy, pracował jako adwokat w Bostonie. Dzięki zamiłowaniu do pisania stworzył scenariusz komedii romantycznej, który przyczynił się do wzrostu zainteresowania jego twórczością. Podążając za swą nową profesją, przeprowadził się na Zachód, gdzie zadebiutował dramatem Kancelaria adwokacka napisanym dla NBC.

Rozwijając swoją karierę w Hollywood, kontynuował pracę scenarzysty i producenta, współtworząc Prawo i porządek oraz Jacka i Bobby’ego. Na planie tego ostatniego serialu po raz pierwszy spotkał Berlantiego. Brał również udział w powstawaniu seriali CSI: Kryminalne zagadki Miami i Skazani za niewinność. Ostatnio napisał scenariusz oraz pełnił funkcję producenta wykonawczego przy kilku odcinkach nowego serialu fantastycznego NBC FlashForward, a wraz z Berlantim napisał scenariusz do odcinka pilotażowego No Ordinary Family.

Jeśli chodzi o świat komiksów, Guggenheim w 1990 roku pracował jako stażysta dla wydawnictwa Marvel, gdzie zajmował się oprawą graficzną ośmiostronicowej historii o walce Icemana z Human Torch. W 2005 roku zaczął regularnie pisać komiksy, począwszy od „Aquamana” dla DC Comics i „Wolverine’a” oraz „Punishera” dla Marvel. Ostatecznie napisał ponad 100 komiksów, w tym „Blade”, „Young X-Men”, „Flash” (który zakończył się śmiercią czwartego Flasha Barta Allena), „The Amazing Spider-Man”, a ostatnio „Justice Society of America”. Wydał także serię komiksów swojego autorstwa pod tytułem „Resurrection” nakładem Oni Press, oraz „Halcyon”, wydany pod jego marką Collider Entertainment przez przez wydawnictwo komiksowe Image Comics.

Marc pisze także dla branży gier wideo, czego owocem były gry „X-Men Origins: Wolverine”, oparta na filmie o tej samej nazwie, oraz „Singularity”, za którą otrzymał nominacje do WGA dla najlepszego scenariusza gry wideo w 2009 i 2010 roku. Napisał także scenariusz do gry będącej adaptacją powieści Stephena Kinga pod tytułem „N”. Obecnie współprodukuje film pełnometrażowy Green Lantern:. Emerald Knights.

Michael Goldenberg (scenarzysta) napisał scenariusz do filmu Harry Potter i Zakon Feniksa, piątej części najbardziej popularnej serii filmowej wszech czasów.

Wcześniej był współautorem filmu fabularnego P.J. Hogana Piotruś Pan, opartego na klasycznej opowieści dla dzieci J.M. Barrie’ego. Napisał również scenariusz do dramatu science-fiction Roberta Zemeckisa pod tytułem Kontakt na podstawie powieści Carla Sagana, z udziałem Jodie Foster, za który otrzymał nominację do nagrody Humanitas.

Goldenberg zadebiutował w produkcji filmów fabularnych, pisząc scenariusz oraz reżyserując dramat romantyczny pod tytułem Usłane różami, z udziałem Christiana Slatera i Mary Stuart Masterson.

Goldenberg, absolwent Carnegie Mellon University, pisze także dla teatru, gdzie otrzymał nagrodę Richarda Rodgersa od amerykańskiej Akademii Literatury i Sztuki za musical „Down the Stream”.

HERBERT W. GAINS (producent wykonawczy) w ostatnim czasie pracował jako producent wykonawczy przy filmie Watchmen Strażnicy Zacka Snydera i Odważna Neila Jordana z Jodie Foster w roli głównej.

Niedawno wyprodukował horror pod tytułem Plaga, z udziałem Hilary Swank, oraz wzruszający dramat Michaela Tollina pod tytułem Radio z Cubą Goodingiem Juniorem i Edem Harrisem w rolach głównych.

Do jego zasług jako producenta wykonawczego zaliczają się takie produkcje jak Dom woskowych ciał z udziałem Elisha Cuthberta i Chada Michaela Murraya, romantyczna komedia z 2004 roku Czarna książeczka z Brittany Murphy, Od kołyski aż po grób z udziałem Jeta Li i DMX-a, komedia Jake’a Kasdana Kwaśne pomarańcze, Krótka piłka z Keanu Reevesem i Diane Lane oraz Letnia przygoda z udziałem Freddiego Prinze'’ Jr oraz Jessici Biel.

Gains jako współproducent ma na swoim koncie takie produkcje jak Luz Blues z Jamesem Van Der Beekiem, Jonem Voightem i Amy Smart, Kibice do dzieła oraz Tunel Roba Cohena z Sylvestrem Stallone w roli głównej.

Był również kierownikiem produkcji takich filmów jak Negocjator i Polowanie na mysz. Wcześniej pracował jako asystent reżysera przy wielu filmach, m.in. Urodzeni mordercy, Pomiędzy niebem i ziemią, Na fali, Pacific Heights, Smok: historia Bruce'a Lee, Dirty Dancing i Fan.

ANDREW HAAS (producent wykonawczy) wychował się w Miami i uczęszczał na University of Florida. Po ukończeniu studiów przeprowadził się do Los Angeles, gdzie uzyskał dyplom w Whittier Law School, a następnie zaczął karierę filmowca. Objął stanowisko asystenta Donalda De Line’a, ówczesnego prezesa wytwórni Touchstone Pictures. Niedługo potem De Line przeniósł się do wytwórni Paramount, gdzie zajął się produkcją filmową, i zabrał ze sobą również Haasa. Jako świeżo upieczony kierownik zespołów kreatywnych, Haas nadzorował szereg projektów, w tym Wiosła w dłoń, który od początku do końca zrealizował jako producent wykonawczy. Kiedy De Line objął stanowisko prezesa wytwórni Paramount, Haas został mianowany wiceprezesem ds. produkcji. Podczas swojej kadencji Haas podjął się realizacji filmu Fighter, który ostatecznie został nominowany do Oscara dla najlepszego obrazu.

W 2005 roku Haas ponownie zawarł współpracę z wytwórnią De Line Pictures, w której obecnie jest prezesem ds. produkcji. Ostatnio pracował jako producent wykonawczy przy animowanym filmie Erica Breviga Miś Yogi, w którym głosów użyczyli Justin Timberlake i Dan Aykroyd, Stary, kocham cię w reżyserii Johna Hamburga, z udziałem Paula Rudda i Jasona Segela oraz Złap, zakapuj, zabłyśnij w reżyserii Jody Hill, z udziałem Setha Rogena. Haas pracuje również nad kilkoma projektami dla Warner Bros, takimi jak komedie Jetsonowie i Beginner's Greek.

LUCIENNE PAPON (współproducentka) jest obecnie producentką oraz producentką wykonawczą w wytwórni Martin Campbell Productions, gdzie nadzoruje rozwój i produkcję projektów filmowych i telewizyjnych. Pracowała jako współproducentka na planie filmu Furia z Melem Gibsonem w roli głównej i jako producent wykonawczy nadzorowała produkcję Legendy Zorro z Antonio Banderasem i Catheriną Zetą-Jones oraz Casino Royale z udziałem Daniela Craiga. Ta ostatnia produkcja zarobiła na całym świecie ponad 590 mln dolarów. Papon pracowała również nad filmem Bez granic z Angeliną Jolie oraz nad programem telewizyjnym Zawód glina.

Zanim podjęła pracę dla wytwórni Martin Campbell Productions, Papon prowadziła kampanie reklamowe w INTRALINK Film i Graphic Design na rzecz Aniołków Charliego, Grinch: świąt nie będzie, Kompanii braci oraz seriali Rodzina Soprano i Seks w wielki mieście wyprodukowanych dla HBO. Swoją karierę zaczęła od pracy dla producenta i reżysera Chrisa Moore’a, a następnie podpisała umowę z Miramax. Projekty, które pomagała rozwijać, to m.in. Prześladowca, drugi sequel American Pie i serial Project Greenlight wyprodukowany dla HBO.

Papon była stypendystką Morehead oraz ukończyła studia na University of North Carolina-Chapel Hill, gdzie była członkiem stowarzyszenia studenckiego Phi Beta Kappa. Uzyskała tytuł magistra w ramach studiów producenckich UCLA, gdzie zdobyła stypendium Gil Cates Fellowship oraz została pierwsze stypendium Debra Hill Fellowship przyznawane przez stowarzyszenie Producers Guild of America. Obecnie sama gościnnie występuje jako przedstawiciel i członek komitetu programu studiów producenckich UCLA. Jest również absolwentką Film Independent Producer's Lab oraz stypendystką i członkiem organizacji Film Independent, Women in Film oraz Smarty LA.

GEOFF JOHNS (współproducent) został mianowany w lutym 2010 roku dyrektorem zespołu kreatywnego nowo powstałej firmy DC Entertainment. Jest jednym z najbardziej twórczych i popularnych pisarzy komiksów, autorem wysoko cenionych opowiadań z udziałem Supermana, Green Lantern, Flasha, Młodych Tytanów i Justice Society of America. Jest autorem bestsellerów New York Timesa, takich jak "Blackest Night”, „Green Lantern: Rage of the Red Lanterns”, „Green Lantern: Sinestro Corps War”, „Justice Society of America: Thy Kingdom Come” oraz „Superman: Brainiac”.

Johns urodził się w Detroit, studiował naukę o mediach, scenariopisarstwo, produkcję filmową i teorię filmu na Michigan State University. Po przeprowadzce do Los Angeles pracował jako stażysta, a później asystent Richarda Donnera, współpracując z legendarnym reżyserem takich filmów jak Zabójcza broń 4 i Teoria spisku.

Karierę w dziedzinie komiksów rozpoczął, tworząc „Stars amd S.T.R.I.P.E.” dla DC Comics. Johns otrzymał nagrodę Wizard Fan dla przełomowego talentu 2002 roku i Writer of the Year w latach 2005, 2006, 2007 i 2008. Zdobył nagrodę Spike TV Scream dla najlepszego pisarza komiksów w 2010 roku, a także był nominowany do prestiżowej nagrody Eisnera dla najlepszego autora.

Johns pisał także dla wielu innych mediów, w tym odcinki popularnego serialu Smallville pod tytułem Legion i Absolute Justice, oraz współtworzył czwarty sezon serialu Robot Chicken. Napisał też scenariusz do filmu anonimowanego Green Lantern: Emerald Knights dla Warner Home Video, a także fabułę do internetowej gry wieloosobowej DC Universe Online produkcji Sony Online Entertainment LLC.

DION BEEBE (reżyser obrazu) otrzymał Oscara w 2005 r., a także nagrody BAFTA, Australian Film Institute oraz A.S.C. za swoją pracę nad dramatem Roba Marshalla Wyznania gejszy. Beebe po raz drugi współpracował wtedy z reżyserem Robem Marshallem, z którym w roku 2002 zrealizował nagrodzony Oscarem musical Chicago. Za ten film Dion otrzymał swoje pierwsze nominacje do Oscara i nagrody BAFTA. Ponownie spotkał się z Marshallem na planie musicalu Nine, który przyniósł mu nagrodę Satellite za najlepsze zdjęcia oraz trzecią nominację do nagrody A.S.C.

Beebe urodził się w Brisbane w Australii, lecz gdy miał pięć lat, wraz z rodziną przeniósł się do Cape Town w RPA. Rozpoczął studia w Pretoria Technical College, lecz rok później wrócił do Australii i został przyjęty do Australian Film, Television and Radio School w Sydney. Był wówczas jedynym studentem kinematografii tej uczelni i zdobył nagrody Australian Film Institute (AFI) oraz Australian Cinematographers Society (ACS) Golden Tripod za dwa filmy zrealizowane podczas tych studiów.

Po ukończeniu studiów Beebe doskonalił swoje umiejętności, realizując ponad 50 projektów dla małych przedsiębiorstw w Sydney, nagrywając muzyczne klipy na 16-milimetrowych taśmach fiomowych. Po zakończeniu w 1989 roku zdjęć do filmu krótkometrażowego swojego brata Antoniego pod tytułem Black Sorrow, Beebe rok po ukończeniu studiów zdobył pierwsze doświadczenie jako operator obrazu w dramacie pod tytułem Crush. Przez następne pięć lat Dion opracował jeszcze kolejne pół tuzina filmów dokumentalnych i fabularnych, otrzymując w 1997 roku od ACS nagrodę Golden Tripod za produkcję pod tytułem Down Rusty Down. Kolejne dwa wyróżnienia ACS zdobył w 1998 roku za dramat Johna Currana pt. Praise. Film ten oraz następne dzieło reżyserii Jane Campion In the Cut zostały nagrodzone w 2003 roku nominacjami AFI oraz Film Critics of Australia (FCCA).

Pierwszym osiągnięciem Beebe’a na scenie amerykańskiej były zdjęcia do dramatu Miry Nair My own Country, opartego na książce indyjskiego lekarza Abrahama Verghese’a. Od tego czasu dwukrotnie współpracował z reżyserem Michaelem Mannem, po raz pierwszy na planie filmu Zakładnik, za który otrzymał wraz z Paulem Cameronem nagrodę BAFTA i nominację od A.S.C., a następnie przy filmie Miami Vice. Pracował również z takimi filmowcami jak Gillian Armstrong przy filmie Charlotte Gray, Brad Silberling przy Zaginionym lądzie i reżyserem Gavinem Hoodem przy filmie Transfer. Z australijską reżyserką Jane Campion po raz pierwszy współpracował w 1999 roku na planie komediodramatu pt. Święty dym.

Do pozostałych produkcji fabularnych tego twórcy zaliczają się filmy: Equilibrium, Goddess of 1967, za który otrzymał nominację FCCA, Twoja na zawsze Lulu, koncert telewizyjny Tony Bennett: An American Classic we współpracy z reżyserem Robem Marschallem, następnie musical dokumentalny I'm Only Looking: The Best of INXS oraz w 1996 roku australijski film fabularny What I Have Written, za który otrzymał nominacje do AFI i FCCA.

GRANT MAJOR (scenograf) nominowany do Oscara za najlepszą scenografię, a także do angielskiej nagrody BAFTA za pracę przy wszystkich częściach trylogii Petera Jacksona pod tytułem Władca Pierścieni. Za ostatnią część pt. Powrót Króla otrzymał upragnionego Oscara, oraz nagrody: Los Angeles Film Critics Society Award i Art Directors Guild.

Dodatkowo zdobył nagrody American Film Institute, National Board of Review Award oraz nominację do Art Directors Guild za pierwszy film trylogii J.R.R.Tolkiena Drużyna Pierścienia. Może również poszczycić się nagrodą Art Directors Guild Award za drugą część serii pt. Dwie Wieże oraz nominacją do nagrody Satellite w 2003 roku za scenografię planu filmowego "Powrót Króla" oraz nagrodzonego Oscarem filmu Jeździec wielorybów w reżyserii Nikiego Caro.

Współpraca Majora z Jacksonem rozpoczęła się w 1994 roku podczas produkcji dramatu Niebiańskie stworzenia. Otrzymał wtedy nagrodę New Zealand Film and Television Award dla najlepszego planu filmowego. Ich współpraca kwitła również w 1996 roku podczas produkcji horroru Przerażacze, a ostatnio także w epickim filmie z 2005 roku pod tytułem King Kong. Ten ostatni film pozwolił Majorowi zdobyć czwartą nominację do Oscara oraz nominacje do nagród BAFTA i Art Directors Guild.

Inne dokonania filmowe Majora obejmują trzy tytuły, za które otrzymał nagrodę New Zealand Film and TV. Są to: Pamięć i pożądanie w reżyserii Nikiego Caro, Brzydal oraz film Jane Campion pod tytułem Anioł przy moim stole. Zaprojektował również scenografię do takich filmów fabularnych jak: Ruiny, The Aberrations, Jack Be Nimble i The Vintner’s Luck. Grant był także kierownikiem produkcji filmu telewizyjnego The Chosen.

Zanim Major oddał się scenografii, pracował jako dyrektor artystyczny na planie filmu Other Halves i Grasscutter, przy dwóch częściach filmu telewizyjnego Hercules: The Legendary Journeys i przy serialu Hanlon. Dodatkowo pracował przy produkcji programów informacyjnych i reklam, w tym spotu reklamowego dla Singapur Air w reżyserii Vincenta Warda. Ten ostatni przyniósł mu nagrodę Mobius AwardGold za scenografię.

Major urodził się w Palmerston North, na Wyspie Północnej Nowej Zelandii. Karierę scenografa rozpoczął w stacji telewizyjnej Television New Zealand. Grant Major, jak profesjonalny scenograf filmowy, reklamowy i projektant różnego rodzaju wydarzeń kulturalnych, ma na swoim koncie szereg prac projektowych w wielu dziedzinach, od scenografii ceremonii Commonwealth Games Federation, przez projekty nowozelandzkich pawilonów na World Expos, po konsultacje projektów na przyjęcia z okazji 150. rocznicę Louis Vuitton w Nowym Jorku, Hongkongu, Tokio i Paryżu.

Major w 2004 roku otrzymał doktorat honoris causa Auckland University of Technology, po czym rok później został członkiem New Zealand Order of Merit, odznaczony przez władze Nowej Zelandii za zasługi dla przemysłu filmowego.

STUART BAIRD (montażysta) ma na swoim koncie dwie nominacje do Oscara, pierwszą w 1979 roku za pracę nad Supermanem Richarda Donnera, a następnie w 1989 roku za film reżyserii Michaela Apteda Goryle we mgle z udziałem Sigourney Weaver.

Green Lantern to czwarta wspólna produkcja Bairda z reżyserem Martinem Campbellem. Wcześniej pracował jako montażysta filmu Furia oraz i 21. produkcji o Jamesie Bondzie Casino Royale, za którą Baird zdobył nominację do nagrody BAFTA i nominację do nagrody Eddie’ego, oraz przeboju Legenda Zorro z Catheriną Zetą-Jones i Antonio Banderasem w rolach głównych.

Baird ostatnio w pracował przy montażu filmu akcji Phillipa Noyce’a Salt z Angeliną Jolie w roli głównej. Ma również na koncie montaż takich filmów, jak: 8 części prawdy, Zamieć, Maverick, Zabójcza broń, Zabójcza broń 2, Człowiek demolka, Marzyciele, czyli potęga wyobraźni, Szklana pułapka 2, Zaklęta w sokoła, Tommy, Odległy ląd oraz Na skraju przepaści w reżyserii Freda Zinnemanna.

Jego zasługi reżyserskie obejmują takie tytuły jak Star Trek: Nemesis, Wydział pościgowy i Krytyczna decyzja.

Ngila Dickson (projektantka kostiumów) otrzymała Oscara w 2004 roku za pracę przy filmie Petera Jacksona Władca Pierścieni: Powrót Króla. W tym samym roku zdobyła jeszcze jedną nominację, tym razem za projekty kostiumów do filmu Edwarda Zwicka "Ostatni samuraj". Poprzednią nominację do Oscara i nagrody BAFTA otrzymała za najlepsze kostiumy do pierwszej części trylogii Petera Jacksona pod tytułem Władca Pierścieni: Drużyna Pierścienia. Ponadto otrzymała nagrodę BAFTA za pracę nad filmem Władca Pierścieni: Dwie Wieże, natomiast za trzecią część trylogii Powrót Króla została wyróżniona nagrodą Costume Designers Guild Award i jej już trzecią w karierze BAFTA Award.

Kolejną nominację do nagrody Costume Designers Guild Award otrzymała za pracę nad filmem pod tytułem Iluzjonista z udziałem Edwarda Nortona, Paula Giamattiego i Jessiki Biel, a ostatnio zaprojektowała kostiumy do takich produkcji jak: The International z udziałem Clive’a Owena i Naomi Watts, Fools Gold z Matthew McConaugheyem i Kate Hudson oraz Krwawy diament z Leonardo DiCaprio, Djimonem Hounsou i Jennifer Connelly.

Pochodząca z Nowej Zelandii Ngila Dickson po raz pierwszy współpracowała z Peterem Jacksonem przy jego reżyserskim debiucie fabularnym pod tytułem Niebiańskie stworzenia. Na początku kariery zaprojektowała kostiumy do takich produkcji jak: telewizyjny dramat z 1989 roku pod tytułem The Rainbow Warrior Conspiracy opowiadający o zatopieniu statku organizacji Greenpeace oraz film o tej samej tematyce, lecz w wersji fabularnej pt. Rainbow Warrior. Dickson zaprojektowała również kostiumy do niezwykle popularnego serialu Xena: wojownicza księżniczka, za który otrzymała New Zealand Film and TV Award.

JAMES NEWTON HOWARD (kompozytor) jest zdobywcą ośmiu nominacji do Oscara i jednym z najbardziej twórczych kompozytorów w branży, mającym na koncie ponad 100 ścieżek dźwiękowych do produkcji filmowych i telewizyjnych. Swą ostatnią nominację do Oscara otrzymał za muzykę do filmu Edwarda Zwicka pod tytułem Opór. Howard otrzymał także nominacje do Oscara za najlepszą ścieżkę dźwiękową do filmu M. Night Shyamalana Osada, PJ Hogana Mój chłopak się żeni, Andrew Davisa Ścigany i Barbry Streisand Książę przypływów. Kolejne dwie statuetki Oscara jak i dwie nominacje Złotego Globu otrzymał w kategorii najlepsza piosenka do filmu Junior za utwór pod tytułem „Look What Love Has Done” oraz do filmu Szczęśliwy dzień i For the First Time. Howard otrzymał swą trzecią nominację do Złotego Globu za muzykę do remake’u, a zarazem hitu Petera Jacksona pod tytułem King Kong. Następną nominację do Oscara oraz już czwartą do nagrody Złotego Globu otrzymał za muzykę do uznanego przez krytyków dramatu Michael Clayton z George’em Clooneyem w roli głównej.

Howard stworzył ścieżki dźwiękowe do wszystkich filmów M. Night Shyamalana, począwszy od przeboju fabularnego Szósty zmysł, a następnie Niezniszczalny, Znaki, Kobieta w błękitnej wodzie, Zdarzenie, a ostatnio Ostatni Władca Wiatru.

Niedawno skomponował ścieżkę dźwiękową do adaptacji filmowej powieści „Woda dla słoni” z udziałem Reese Witherspoon i Roberta Pattinsona. W bogatym dorobku Howarda znajdują się również takie produkcje jak: Salt Phillipa Noyce’a, Miłość i inne używki i Krwawy diament Edwarda Zwicka, Wyznania zakupoholiczki i Piotruś Pan PJ Hogana, The Debaters Great Denzela Washingtona, Wojna Charliego Wilsona Mike’a Nicholsa, Batman – Początek Christophera Nolana, Tłumaczka Sydneya Pollacka, Zakładnik Michaela Manna, Hidalgo – ocean ognia Joe’ego Johnstona, Ulubieńcy Ameryki Joe’ego Rotha, Uciekająca panna młoda i Pretty Woman Garry’ego Marshalla, Lęk pierwotny Gregory’ego Hoblita, Epidemia Wolfganga Petersena, Wyatt Earp i Wielki Kanion Kasdana Lawrence’a, Dave Ivana Reitmana, Upadek Joela Schumachera oraz Pierwsza liga Davida S. Warda.

Howard został także wyróżniony, za twórczość w dziedzinie produkcji telewizyjnych, nagrodą Emmy Award dla najlepszego motywu muzycznego do serialu Gideon's Crossing. Zdobył również nominację do nagrody Emmy w tej samej kategorii za muzykę do serialu Ostry dyżur.