Woda dla słoni (2011)

Sara Gruen była zachwycona adaptacją swojej powieści. „Zmiany wprowadzone do scenariusze są genialne. Pisanie scenariusza, a tworzenie książki to zupełnie inne bajki. Tak jak i efekty końcowe tej pracy. Książkę czyta się kilkanaście godzin, a Francis i Richard zrobili z niej pełną historię, którą ogląda się przez dwie godziny. W ich filmie nie zabrakło niczego, co zawarłam w powieści.” – chwali twórców pisarka. Reese Whiterspoon dostała rolę zanim w ogóle zabrano się za scenariusz. „Od samego początku mocno zaangażowała się w produkcję. Dała z siebie wszystko. Jest wspaniała aktorką i piękna kobietą. Do tego kocha zwierzęta i nie boi się wyzwań. Wydaje się być delikatna, ale podobnie jak grana przez nią Marlena jest silna i potrafi o siebie zadbać.” – mówi Lawrence.
Jacob, w przeciwieństwie do Marleny, wiódł szczęśliwe życie i miał kochających rodziców. Jego świat runął, gdy niedługo przez zakończeniem studiów weterynaryjnych na Uniwersytecie Cornella, jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Chłopak odszedł z uczelni i po prostu wyjechał. Wsiadał do przypadkowych pociągów, aż w końcu dojechał w miejsce, gdzie akurat rozbił się cyrk braci Benzini. Po niemal siedemdziesięciu latach Jacob zastanawiał się czy to on wybrał pociąg, a może jednak pociąg jego?
Nie mając alternatywy, chłopak dołącza do trupy cyrkowej. Z początku jest zagubiony i nie potrafi się odnaleźć w chaotycznym, kolorowym świecie. Zaczyna od najniższego szczebla cyrkowej hierarchii, ale kiedy August, właściciel cyrku, dowiaduje się, że chłopak studiował weterynarię, przypisuje go do opieki nad zwierzętami. Tym samym Jacob zbliża się do Marleny i natychmiast zaczyna między nimi iskrzyć. „Dziewczyna oczarowuje go charyzmą i pięknem, a także czułością wobec zwierząt. Oboje kochają zwierzęta.” – mówi Pattinson.
Robert Pattinson przyznaje, że scenariusz go zachwycił : „Nie wiem jak, ale Francis i Richard ulepszyli tę wspaniałą historię.” Reżyser wspomina, że zaangażował aktora po kilku godzinach rozmowy : „Robert po prostu był Jacobem Jankowskim. Niełatwo znaleźć 23-24letniego aktora, który byłby na tyle dojrzały, by zagrać tę rolę. Jej odtwórca musiał być przenikliwy, inteligentny, wrażliwy i pewny siebie.”
Pattinson bardzo szybko wczuł się w rolę. „Jacob to cichy, tajemniczy chłopak. Obserwator. Przygląda się ludziom, łapie świetny kontakt ze zwierzętami i potrafi zajrzeć w zakamarki ludzkiej duszy.” – mówi aktor.
Umiejętności Jacoba przydają mu się w zbliżeniu się do Marleny. Początkowo dziewczyna nie chce mieć z nim nic wspólnego, ale tylko do czasu kiedy chłopak zaczyna leczyć jej ukochanego konia. Między Marleną, a Jacobem zaczyna iskrzyć. Niestety na drodze do ich szczęścia stoi August, o którym pracownicy mówią, że zbudzą szacunek i strach. Nazywają go Panem Znanego i Nieznanego Wszechświata. August bywa tyranem, ale i czułym ojczulkiem. Dla Marleny bywa czuły i kochający albo znęca się nad nią psychicznie. Kiedy Jacob widzi jego mroczną stronę postanawia uwolnić dziewczynę od męki.
Reese Whiterspoon bardzo chwali Christophera Waltza (Oscar za występ w „Bękartach wojny”), odtwórcę roli Augusta. „Wspaniale uchwycił złożoność jego osobowości. Pokazał dobre i złe strony jego charakteru.” – mówi aktorka, a reżyser dodaje : „Okazało się, że jest fanem powieści. Był idealny do roli Augusta, bo łączy w sobie urok, charyzmę i niebezpieczeństwo. Dzięki niemu August jest bystry, wyrazisty.”
Waltz nie chce oceniać swojego bohatera. Ma nadzieję, że widzowie sami podejmą decyzję czy jest dobry, czy zły. Po zagraniu właściciela cyrku zaczął podziwiać osoby pracujące ze zwierzętami. „Zabrakłoby mi cierpliwości, żeby szkolić czworonogi. Prawie mi jej zabrakło, żeby zagrać tresera. Gary Johnson [treser zajmujący się słoniem] to niesamowity człowiek. Darzę go ogromnym szacunkiem. Jest spokojny i zrównoważony, co trochę mi się udzieliło.” ¬– śmieje się aktor.
Jedną z bohaterek filmu, a właściwie największą, jest słonica Rosie. Ma prawie 3 metry wysokości i waży 4,5 tony. August kupuje ją gdy cyrk podupada, bo to jedyny sposób, żeby go wskrzesić.
W Rosie wcieliła się Tai – czterdziestodwukilowa weteranka kina (wystąpiła między innymi w „Księdze dżungli”). Słonica mieszka w Perris w Kaliforni ze swoim opiekunem, Garym Johnsonem z Have Trunk Will Travel Inc – organizacji zajmującej się słoniami. Tai od razu rozkochała w sobie ekipę i obsadę filmu – nie tylko swoimi umiejętnościami, ale i opanowaniem, o co niełatwo na chaotycznym planie filmowym.
Reese Whiterspoon, która zagrała z Tai najwięcej scen, szczególnie się z nią zżyła. Poznały się trzy miesiące przed rozpoczęciem zdjęciem. „Ostro trenowałyśmy. Tai podnosiła mnie trąbą, uczyłam się jak na niej jeździć. Na początku nawet najprostsze rzeczy były bardzo trudne.” ¬ - wspomina Reese i dodaje ze śmiechem: „Ja nie należę do najwyższych, a Tai nie jest kruszynką. Kosztowało mnie to sporo pracy, ale w końcu nauczyłam się podstawowych sztuczek. Jestem z tego bardzo dumna!”
Nawet słonice ulegają urokowi Roberta Pattinsona. Tai często z nim flirtowała, a on z nią, chowając smakołyki. Bardzo się polubili. „To niezwykłe zwierzę. Jacob zżył się z Rosie, a ja z Tai. Słonie są duże, więc ludzie się ich boją, ale to czułe i cudowne zwierzęta.” ¬– mówi aktor.
Scenom, w których August znęca się na Rosie, trzeba było poświęcić wyjątkowo dużo uwagi. Spece od efektów wizualnych ściśle współpracowali z Garym Johnsonem. Ma się wrażenie, że August bije zwierzę, a ono cierpi, ale w rzeczywistości słonicy nie dzieje się żadna krzywda. Treser nauczył swoją podopieczną odpowiednich reakcji. „August wymachuje hakiem, ale tak naprawdę w ogóle nie zbliża go do Tai.” – zapewnia Johnson. Sceny z udziałem zwierząt nadzorowało Animal Humane Association.

Reżyser zafascynowany światem cyrkowców z czasów Wielkiego Kryzysu dołożył wszelkich starań, żeby oddać realia epoki i środowiska. „Cała ekipa była zafascynowana klimatem lat 20 i 30. zależało nam na tym, żeby film był jak najbardziej realistyczny i wiernie przedstawiał cyrk tamtych czasów.” – mówi reżyser.
Większość zdjęć powstała w Piru w Kalifornii. Wybrano południową część stanu, ponieważ znajdują się tam zwierzęta potrzebne do filmu, a także tory kolejowe i pojazdy. Kręcono też w studiach Twentieth Cezury Fox oraz w Chattanooga w Tennessee, gdzie wypożyczono historyczne pociągi.
Podstawowe elementy scenografii to główny namiot cyrkowy, a także kilka mniejszych – między innymi należące do Coochie Girls i Marleny. Główny namiot ma 23 metry wysokości i 30 metrów szerokości. Mieści się w nim 800 osób. „Zbudowaliśmy go w taki sposób, by pomieścić sprzęt filmowy i to tak, żeby ułatwić sobie pracę i swobodne kręcenie. Pamiętaliśmy też o tym, że to nie współczesny cyrk, tylko taki sprzed kilkudziesięciu lat. Wszystko jest zgodne z realiami epoki – nie tylko namioty, ale i pociągi, kostiumy, akcesoria. Pracowników cyrku zagrali najlepsi z tej branży. Zadbaliśmy o autentyzm, co zainspirowało nas do dalszej pracy. Czuliśmy się, jakbyśmy się przenieśli w czasie do lat 30 ubiegłego wieku.” – mówi reżyser.
Filmowcy przyznają, że barwne opisy Sary Gruen ułatwiły im zadanie. Czytając książkę ma się wrażenie, że prawie się widzi opisywane obrazy i niemal czuje zapachy. O wizualną stronę filmu zadbali scenograf Jack Fisk, autor zdjęć Rodrigo Prieto i kostiumolog Jacqueline West (nominowana do Oscara za kostiumy do filmu „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona”).
Jack Fisk potwierdza słowa reżysera – codzienne przyjeżdżanie na plan było jak podróż w czasie. „Chwile, w których podziwiałem efekty naszej pracy, były niesamowite. Warto dla nich żyć.” – mówi scenograf, który poświęcił mnóstwo czasu na zgłębienie realiów epoki i przejrzał tysiące fotografii. „Zdjęcia mają niezwykły klimat, ale kiedy się im przyjrzeć, widać że namioty były dziurawe, brudne i zniszczone. Pamiętaliśmy o tym tworząc nasze namioty, bo chcieliśmy, żeby film był autentyczny.” – dodaje Fisk.
Kostiumolog Jacqueline West pokazała przepaść między cyrkowy blichtrem, a smutnymi realiami czasów Wielkiego Kryzysu. Stroje głównych bohaterów są barwne, ale przyglądając się publice zauważymy, że ludzie mają na sobie szare, skromne ubrania. „Chciałam, żeby cyrkowcy wyraźnie się wyróżniali na tle reszty społeczeństwa.”¬ – mówi West, która projektowała stroje dla Marleny inspirując się kreacjami gwiazd filmowych z lat 30. „Uszyłam między innymi suknię wieczorową wyszywaną koralikami i kostium z piórkami zrobiony metodą patchworkowi.” – zdradza Jacqueline i dodaje, że wzorowała się głównie na stylu Jean Harlow, Carol Lombard i Constance Bennett.
Największym komplementem była dla filmowców reakcja Sary Gruen gdy po raz pierwszy weszła na plan. „Zaniemówiłam z wrażenia. Kiedy pisałam książkę wyobrażałam sobie dokładnie to co zrobili. Coś niesamowitego.”¬ – mówi pisarka.
Twórcy filmy podkreślają, że przede wszystkim zależało im na tym, żeby pozostać wiernymi książce i pięknie przedstawić historię o zakazanym uczuciu, które przeradza się w miłość trwającą całe życie. „Wszyscy lubimy wypady do cyrku. To chwilowe oderwanie się od codzienności i wkroczenie w kolorowy, ekscytujący świat.” ¬– mówi Reese Whiterspoon, a Francis Lawrence dodaje : „Nakręciłem ten film, bo to piękna historia o miłości, spełnianiu pragnień, odkupieniu i magii. Mam nadzieję, że widzowie się w niej zakochają.”
AMERICAN HUMAN ASSOCIATION ZAŚWIADCZA, ŻE PRZY PRODUKCJI NIE UCIERPIAŁO ŻADNE ZWIERZĘ

REESE WITHERSPOON (Marlena) ma na swoim koncie wiele zróżnicowanych ról docenionych zarówno przez widzów, jak i krytyków. To jedna z najbardziej lubianych aktorek w Hollywood. Za rolę June Carter Cash w filmie „Spacer po linie” otrzymała w 2006 roku Oscara, a także nagrodę BAFTA, Złoty Glob, SAG Award, People’s Choice Award i wyróżnienia od stowarzyszeń krytyków.
Od 2007 roku jest ambasadorką marki Avon i angażuje się charytatywnie, między innymi w walkę o prawa kobiet. Współpracuje z różnymi organizacjami i ośrodkami, między innymi Rape Treatment Center w Santa Monica i fundacją Save the Children. Zasiada też w razie Children’s Defense Fund, od lat angażuje się w ich zbiórki pieniędzy. W zeszłym roku pojechała do Nowego Orleanu na uroczyste otwarcie „Freedom School”.
Najnowsze filmy z jej udziałem to „Skąd wiesz?” Jamesa L. Brooksa (komedia romantyczna, w której zagrali też Paul Rudd, Owen Wilson i Jack Nicholson), „Potwory kontra Obcy” (użyczyła głosu Susan Murphy, która rośnie do olbrzymich rozmiarów, po tym jak w Ziemię uderza meteoryt), „Cztery gwiazdki” z Vince’em Vaughnem i „Transfer”.
Zaczęła karierę filmową mając 14 lat. Zadebiutowała rolą w „Człowieku z księżyca”. Od tamtej pory wystąpiła m.in. w „Jak w niebie”, „Vanity Fair – targowisko próżności”, „Legalnej blondynce” i „Legalnej blondynce 2”. Zasłynęła rolami w komediach romantycznych – m.in. „Dziewczyna z Alabamy” i wspomniana „Legalna blondynka”. Zagrała też w „Szkole uwodzenia”, „Wyborach”, „Strachu”, „Spojrzeniu mordercy”.
Założyła firmę produkcyjną Type A Films, w której powstał m.in. film „Penelope” z Cristiną Ricci i Jamesem Mcavoyem.

ROBERT PATTINSON (Jacob) zasłynął rolą Edwarda Cullena w filmach na podstawie sagi „Zmierzch” autorstwa Stephanie Meyers. Jako 19latek zagrał w „Harrym Potterze i Czarze Ognia” Mike’a Newella – wcielił się w Cedrica Diggory’ego biorącego udział w Turnieju Trójmagicznym.
Na swoim koncie ma udział w takich filmach jak „Twój na zawsze” Allena Coultera, „Little Ashes” (zagrał Salvadora Dalego), „How To Be” czy „Bel Ami” na podstawie Guya de Maupassanta.
Jest członkiem Barnes Theatre Group. Grał w takich sztukach jak „Our Town” Thorntona Wildera czy Anything Goes” Cole’a Portera.

CHRISTOPH WALTZ (August) zdobył Oscara SAG Award, nagrodę BAFTA i Złoty Glob za rolę Hansa Landy w „Bękartach wojny” Quentina Tarantino. Najnowsze filmy z jego udziałem to „Greek Hornet”, „The Three Musketeers” W.S Andersona i „God of Carnage”. Od trzydziestu lat gra w europejskich produkcjach filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Wystąpił w takich filmach jak „Stadion grozy”, „Katarzyna wielka”, „Agent Jej Królewskiej Mości”, „Pakt z diabłem”, „Piekielna noc”, „Dwa dni później”. Za rolę w „Du Bist Nich Allen” otrzymał takie nagrody jak RTL Golden Lion.
Jego reżyserski debiut to „Au fund Davon” – komedia oparta na powieści Mele Wiinemuth i Petera Prashi.

HAL HOLBROOK (stary Jacob) zaczynał karierę w 1966 roku rolą w „Przyjaciółkach”. Miał 41 lat. Od tamtej pory wystąpił w ponad czterdziestu filmach – m.in. „Wszystkich ludziach prezydenta”, „Wall Street”, „Ludziach honoru”, „Flying Lessons” czy „Wszystko za życie” (za rolę Rona nominowano go do Oscara).
Zdobył pięć nagród Emmy, co roku wciela się w teatrze w Marka Twaina. Wystąpił w takich sztukach jak „Król Lear”, „Our Town”, „Wujaszek Wania”, „Be My Baby” czy „Śmierć komiwojażera”.
Takie uczelnie jak Ohio State University czy Kenyon College nadały mu tytuł honoris causa.
Jest laureatem nagród filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Zdobył m.in. Edwin Booth Award, William Shakespeare Award. W 2000 roku wstąpił do New York Theatre Hall of Fame. W 2003 roku prezydent Bush wręczył mu National Humanities Medal za wkład w rozwój sztuki.

FRANCIS LAWRENCE (reżyseria) zadebiutował horrorem „Constantine”. Wyreżyserował takie filmy jak „Jestem legendą” i „Eddie Dickens and the Awful End”. Jest reżyserem teledysków – współpracował m.in. z Shakirą, Jennifer Lopez, Britney Spears, Pink, Gwen Stefani i Janet Jackson. Wyreżyserował też kilka odcinków serialu „Kings”.

RICHARD LaGRAVENESE (scenariusz) pochodzi z Nowego Jorku. Uczył się w Emmerson College i NYU’s Experimental Theatre Wing. Zaczynał karierę od współpracy na off-Broadwayu – napisał scenariusz do „My Name Is Alice” w reżyserii Joan Micklin Silver.
Napisał scenariusze do takich filmów jak „Fisher King” Terry’ego Gilliama, „Pokochać”, „Zaklinacz koni”, „Pełnia życia”, „Miłość ma dwie twarze”, „Co się wydarzyło w Madison County”, „Spec” czy „Przykra niespodzianka”.
Był współreżyserem i współproducentem dokumentu „A Decade Under the Influence” o filmie i jego twórcach w latach siedemdziesiątych. Film nominowano m.in. do nagrody Emmy. Najnowszy film na podstawie jego scenariusza to „Behind The Candelabra” z Michaelem Douglasem i Mattem Damonem opowiadający o życiu Liberacego.

GIL NETTER (produkcja) współpracuje z Davidem Zuckerem w Zucker-Netter Productions. Wyprodukowali „Telefon” („Phone Booth”) z Colinem Farrellem w reżyserii Joela Schumachera. We współpracy z Wayne’em Ricem’em wyprodukował komedię „Stary, gdzie moja bryka?” („Dude, Where’s My Car”) Danny’ego Lenera z Ashtonem Kutcherem i Seanem Williamem Scottem. Na koncie ma takie filmy, jak “Zagniewani młodociani” (“High School High”), “Bejsbolo-kosz”(“BASEketball”), “Córka mojego szefa”(“My Boss’s Daughter”), “Miłosną zagrywkę” (“Fever Pitch”) braci Farrelly i “Flicka.”
Przez siedem lat kierował Zucker Brothers Productions. Wyprodukował wtedy takie filmy, jak „Mój chłopak się żeni” („My Best Friend’s Wedding”), “Rycerz króla Artura” (“First Knight”), “Naga broń 33 I 1/3” (“Naked Gun 33 1/3: The Final Insult”), “Naga broń 2 I 1” (“Naked Gun 2 1: The Smell of Fear”) I “Spacer w chmurach” (“A Walk in the Clouds”). Zaczynał karierę od bycia agentem literackim. Do najnowszych filmów, które wyprodukował należy “Eragon”.

ERWIN STOFF (produkcja) jest producentem filmowym, a przez trzydzieści lat był menadżerem. Wyprodukował takie przeboje, jak „Austin Powers – szpieg, który nie umiera nigdy” („“Austin Powers: The Spy Who Shagged Me”), „Matrix”, czy „Jestem legendą” („I Am Legend”).
Pracuje w firmie produkcyjnej 3 Arts, która reprezentuje także różnych artystów i angażuje się w produkcje filmowe i telewizyjne.
Współpracował z takimi artystami, jak Keanu Reeves, Sandra Bullock, Ethan Hawke, Debra Messing , czy Francis Lawrence. W ramach 3 Arts wyprodukował takie filmy, jak „Przez ciemne zwierciadło” („A Scanner Darkly”), „Constantine”, „Zgadnij kto” („Guess Who”), „Mąż idealny” („Picture Perfect”), „Adwokat diabła” („Devil’s Advocate”), czy „Królowie ulicy” („Street Kings”).

ANDREW R. TENNENBAUM (produkcja) pochodzi z Nowego Jorku, kształcił się w The Dalton School i Skidmore College. Ukończył socjologię i zarządzanie, po studiach pracował w reklamie.
W 1989 roku przeniósł się do Los Angeles i zaczął współpracę z wytwórniami Fox i Columbia Pictures. Pracował m.in. przy serialu „Świat według Bundych”.
W 1993 roku założył własną wytwórnię produkującą głównie filmy oparte na prawdziwych historiach. Nakręcili m.in. biografie Bo Jacksona i Nancy Kerrigan.
W 1997 roku założył Flashpoint Entertainment. Wytwórnia ma na swoim między innymi cykl filmów o Jasonie Bournie i serial „Pacyfik”.

KEVIN HALLORAN (kierownictwo produkcji) pochodzi z Indiany, a jego kariera trwa od 25 lat. Zaczynał od asystowania producentowi programu telewizyjnego „Shelly Duvall’s Faerie Tale Theater”. Potem był m.in. kierownikiem planu i pracował przy takich serialach jak „Prezydencki poker” i „Pow Wow Highway”.
Pracował przy produkcji takich filmów jak „Dom z piasku i mgły”, „Most do Terabitii”, „Czerwony świt” i „Płytki facet”.

RODRIGO PRIETO (zdjęcia) ma na swoim koncie nominację do Oscara za zdjęcia do „Tajemnicy Brokeback Mountain” Anga Lee, z którym współpracował też przy „Ostrożnie, pożądanie” (za zdjęcia do tego filmu otrzymał nagrodę Golden Otella i nominację do Independent Spirit Award.) Współpracował z Pedro Almodovarem przy „Przerwanych objęciach” i z Kevinem McDonaldem przy „Stanie gry”.
Nominowano go do nagrody BAFTA za zdjęcia do filmu „Babel” Alexandra Gonzalesa Inarritu, z którym współpracował przy „21 gramach” i „Amorres Perros”.
Z Oliverem Stone’em spotkał się już przy okazji „Aleksandra” z Colinem Farrellem i Angeliną Jolie, a także dokumentów „Looking for Fidel” i „Persona Non Grata”. Pochodzi z Meksyku, zaczynał od kręcenia reklamówek.

JACK FISK (scenografia) ma na swoim koncie nominacje do Oscara, nagrody BAFTA i Art Directors Guild Award za scenografię do filmu „Aż poleje się krew”. Otrzymal za nią Los Angeles Film Critics Association Award.
Od lat pracuje z reżyserem Terrence’em Mallickiem – m.in. przy filmach „Cienka czerwona linia”, „Prosta historia” czy „Podróż do Nowej Ziemi”.
Jest nie tylko scenografem, ale i reżyserem – nakręcił m,in „Tatuś odchodzi” i „Fiołki są błękitne”.

JACQUELINE WEST (kostiumy) pracowała ostatnio przy filmach „Social Network”, „Stan gry” i „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona”.
Chciała być lekarzem, ale po ukończeniu University of Berkeley poszła w ślady matki i zaczęła projektować ubrania. W latach 1988-1997 prowadziła własną firmę, była też właścicielką sklepów odzieżowych w Nowym Jorku i Tokio.
Pierwszym filmem, przy którym pracowała, był „Henry i June”. Zwróciła uwagę reżysera Philipa Kauffmana i zaprojektowała kostiumy do kilku jego filmów – m.in. „Zatrutego pióra” (nominowano ją do Oscara, nagrody BAFTA i Costume Design Guild Award) i „Wschodzącego słońca”.
Stworzyła kostiumy do takich filmów jak „Siostrzyczki”, „Tylko jedna noc”, „Dolina iluzji”, „Samotne serca” i „Inwazja”.
Zasiada w radzie The Fashion Institute of Design and Merchandising w Los Angeles.

ALAN EDWARD BELL (montaż) pracuje w przemyśle filmowym od dwudziestu lat. Zaczynał od współpracy z Robem Reinerem – był jego asystentem przy filmach „Ludzie honoru” („A Few Good Men”), „Misery” i „Prezydent – miłość w Białym Domu” („The American President”). Był montażystą przy „Tylko miłość” („The story of Us”) i „Alexie i Emmie” Reinera.
Pracował przy takich filmach jak „Przynęta” („Bait”) z Jamie’em Foxxem, „Sowie pole” („Hoot”), „Mały Manhattan”(„Little Manhattan”) Marka Levina i Jeniffer Flackett, a także dokumentalnym „Wall Rats” i „The Anarchist’s Cookbook”.
Zajmuje się nie tylko montażem, ale i efektami wizualnymi. Prowadzi firmę Handmade Digital Inc. zajmującą się tworzeniem efektów wizualnych.

JAMES NEWTON HOWARD (muzyka) jest jednym z najbardziej wszechstronnych i uznanych twórców muzyki filmowej.
Ma na swoim koncie osiem nominacji do Oscara – za muzykę do takich filmów jak „Opór”, „Michael Clayton”, „Osada”, „Książe przypływów” i „Mój chłopak się żeni”.
W 2009 roku nagrodzono go za muzykę do „Mrocznego rycerza”, na swoim koncie ma też nagrodę Emmy za muzykę do „Gideon’s Crossing” i dwie kolejne nominacje za kompozycje do serialu „Ostry dyżur”. Czterokrotnie nominowano go do Złotego Globu – m.in. za muzykę do „King Konga” Petera Jacksona.
W 2008 roku otrzymał World Soundtrack Award. Uznano go za kompozytora roku – tytuł przyznano za muzykę do filmów „Wojna Charlie’ego Wilsona”, „Michaela Claytona” i „Jestem legendą”.
Skomponował muzykę do ponad stu filmów. Otrzymał wiele nagród, m.in. Henry Mancini Award za całokształt osiągnięć. Współpracuje z takimi twórcami jak M. Night Shyamalan (m.in. przy „Szóstym zmyśle”, „Znakach”, Osadzie, „Zdarzeniu”), Lawrence Kasdan (m.in. przy „Francuskim pocałunku” czy „Wyatt’cie Earpie”), Julią Roberts (m.in. przy „Pretty Woman”, „Uciekająca panna młoda” czy „Ulubieńcach Ameryki”).
Skomponował muzykę do takich filmów, jak „Dzikie koty”, „Linia życia”, „Pierwsza liga”, „Sajgon”, „Bożyszcze tłumów”, „Człowiek z księżyca”, „Król Ralph”, „Wybraniec śmierci”, „Mumford”, „Kosmiczny mecz”, „Kłamca, kłamca” czy „Epidemia”.
Współpracuje nie tylko z filmowcami, ale i muzykami – m.in. Barbrą Steisand, Oliwią Newton-John, Bobem Segerem, Rodem Stewartem, Cher, Dianą Ross, zespołem Toto. W 1975 roku pojechał w trasę koncertową z Eltonem Johnem.
Był dyrygentem Melbourne Symphony Orchestra, której album live zdobył status multi-platynowej płyty.
W 1985 roku po raz pierwszy skomponował muzykę do filmu i od tamtej pory zajmuje się głównie tym, choć np. w 2004 roku koncertował z Eltonem Johnem (wystąpili między innymi w londyńskiej Royal Albert Hall czy nowojorskiej Radio City Music Hall).