6.4 
Zaloguj się, aby dodawać filmy do ulubionych lub polecać je innym użytkownikom.
„Trzy Minuty – 21:37” to opowieść o rzeczach ważnych, ubrana w atrakcyjną dla widza formę – niezwykłej mieszanki dramatu, kina akcji, komedii i filmu o miłości, która niesie ze sobą optymistyczne przesłanie.
9 kwietnia 2005 roku o 21:37 w bezprecedensowym geście jedności miliony Polaków wyłączyły światła w swoich domach. Jednocześnie wyzwoliła się energia emocjonalna o niespotykanym potencjale. W tamtym momencie mógł się wydarzyć każdy ziemski cud.
Trzy minuty, stanowią punkt zwrotny w życiu bohaterów filmu.
Wrażliwy chłopak, który nie potrafi pogodzić się z otaczającą go agresją i sam sięga po przemoc... Reżyser, który nie chce już robić filmów i zamiast wykorzystać szansę na wielką międzynarodową produkcję, zakochuje się w swojej nauczycielce angielskiego...
Malarz uwięziony w sytuacji bez wyjścia… Ojciec, który stara się chronić synka przed swoją przeszłością…
Losy ich wszystkich splotą się w czasie trzech minut.
Oryginalna „układanka”, nowoczesna zabawa czasem i przestrzenią
Tytuł „Trzy minuty - 21:27” nawiązuje do autentycznego wydarzenia po śmierci papieża Jana Pawła II, kiedy Polacy w niespotykanym, jednoczącym geście wyłączali światła w swoich domach. Ów moment jest stałym punktem odniesienia w rozbudowanej narracji - porządkuje czas, w którym rozgrywa się akcja, jednocześnie stanowiąc tło dla jej najbardziej kluczowych zwrotów.
Każdy z bohaterów filmu ma swoją indywidualną historię, konkretny problem.
To, co ich spotyka, wymusza na każdym z nich radykalne przewartościowania, podejmowanie najbardziej dramatycznych decyzji, zmianę stosunku do otaczającego świata i ludzi. Ich losy przenikają się nawzajem tworząc sieć wzajemnych relacji.
Charakterystyczny jest zastosowany tu rodzaj opowiadania. Każdy z bohaterów otrzymał w ramach nakreślonej fabuły wydzieloną dla siebie część, w której widz przygląda się światu z jego perspektywy, poznaje subiektywne racje i punkt widzenia. Postacie występujące w jednym wątku jako główne, w innych pojawiają się jako drugoplanowe, a wszystkie historie przenikają się wzajemnie tworząc swoistą układankę.
Szeroka publiczność znajdzie w filmie całą paradę atrakcji i przypomni sobie wydarzenia z pierwszych stron gazet - niektóre z tych historii są oparte na faktach. Młody odbiorca wychowany na filmach Tarantino i Internecie dostanie dodatkowo nowoczesną zabawę czasem i przestrzenią, do której jest przyzwyczajony.
Od Reżysera
We wszystkim, co dotąd zrobiłem zawsze miałem jeden cel – dotarcie do szerokiej publiczności. Nigdy nie interesowało mnie tzw. kino artystyczne przeznaczone dla trzech krytyków i kilku kolegów reżysera. Wierzę, że można opowiadać o ważnych rzeczach tak, żeby ludzie zechcieli zasiąść przed ekranem. Dlatego starałem się przygotować niezwykle atrakcyjną mieszankę gatunkową dramatu, kina akcji, komedii czy filmu o miłości, a każdy odcinek wypełnić ciekawymi zdarzeniami na tyle, żeby widz nie odszedł od ekranu. I mimo, że chcę tu mówić o poważnych sprawach, ogólny wydźwięk projektu jest pozytywny, niesie optymistyczne przesłanie.
Film o przyziemnym cudzie
Zawsze chciałem zrobić film o współczesnej Polsce, o ludziach, których znam, film, który dotykając losów zwykłych ludzi, zamknie je w atrakcyjną dla widza formę i jednocześnie będzie uniwersalny i zrozumiały pod każdą szerokością i długością geograficzną.
Po śmierci Papieża nastąpiły piękne chwile ogólnonarodowej solidarności. A co by było, gdyby o 21:37, w chwili, gdy cały naród zamarł, ktoś kogoś skrzywdził? To pytanie stało się punktem wyjścia…
Film dotyka chwili, kiedy w całym kraju na kilka chwil zgasło światło. W ciągu tych kilku minut ciemności życie moich bohaterów diametralnie się zmienia, a czasem kończy… Jednak ładny odruch solidarności narodu nie jest w żadnym stopniu tematem filmu. To nie jest film religijny. To film o przyziemnym cudzie.
Maciej Ślesicki (reżyseria), producent, scenarzysta – urodził się w Warszawie w 1966 roku. Ukończył kierunek operatorski Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Po obsypanym nagrodami debiucie „Tato” (1995) postanowił kontynuować inteligentne i pełne humoru mieszanie filmowych gatunków. Kolejny film, komedia sensacyjna „Sara” (1997), została dobrze przyjęta przez krytyków i była wielkim sukcesem komercyjnym. Maciej Ślesicki wyreżyserował pierwszy polski sitcom, „13 posterunek”, do którego pisał również scenariusz.
W 2004 wraz z Bogusławem Lindą założył Warszawską Szkołę Filmową, a 2005 roku z niezależną producent Jolantą Rojek – studio filmowe PAISA FILMS.
Andrzej Ramlau (zdjęcia) w 1964 roku ukończył Wydział Operatorski PWSFTViT w Łodzi. W 1987 roku otrzymał nagrodę Przewodniczącego Komitetu d.s. Radia i Telewizji za twórcze osiągnięcia w pracy operatora telewizyjnych filmów fabularnych.
Marian Zawaliński (scenografia). Znany z pracy zarówno przy filmach jak i serialach telewizyjnych.
Przemysław Gintrowski (muzyka). Urodzony 21 grudnia 1951, debiutował w 1976 roku na przeglądzie w warszawskiej Riwierze piosenką Epitafium dla Sergiusza Jesienina. Niedługo później, w 1979 roku, wspólnie z Jackiem Kaczmarskim i Zbigniewem Łapińskim stworzyli trio i przygotowali program poetycki Mury. Tytułowa piosenka programu, Mury, stała się nieformalnym hymnem "Solidarności" i symbolem walki z reżimem. Gintrowski stworzył muzykę do ponad dwudziestu filmów fabularnych i seriali. Był wykładowcą Warszawskiej Szkoły Filmowej.
Jolanta Rojek (producent). Współprodukowała „Strajk” Volkera Schlondorff’a, była producentem „Rezerwatu” Łukasza Palkowskiego i „Manny” Huberta Gotkowskiego. Wraz z Maciejem Ślesickim współtworzyła studio filmowe PAISA FILMS.
Paisa Films to studio filmowe założone w 2005 r. przez znanego reżysera Macieja Ślesickiego i niezależną producent Jolantę Rojek.
Misją firmy jest inwestowanie w utalentowanych młodych twórców, którzy chcą produkować filmy na wysokim poziomie technicznym i artystycznym.
Paisa Films jest ściśle związana z Warszawską Szkoła Filmową przez osobę prezesa firmy i jednocześnie założyciela szkoły Macieja Ślesickiego. Dzięki tym powiązaniom wszelkie projekty realizowane przez studio objęte są patronatem wykładowców szkoły, wybitnych ludzi polskiego kina i teatru.
W Paisa Films powstały już znaczące produkcje. Wśród nich wielokrotnie nagradzany na tegorocznych festiwalach film Łukasza Palkowskiego „Rezerwat” (najlepszy debiut reżyserski 32. FPFF Gdynia 2007); głośna polsko – niemiecka koprodukcja „Strajk” w reżyserii Volkera Schlöndorffa; polska wersja nagrodzonego Złotym Globem amerykańskiego hitu „Who’s The Boss?” („I kto tu rządzi?”). We wrześniu 2010 r. do kin trafił film „Zgorszenie publiczne” w reżyserii Macieja Prykowskiego, absolwenta Warszawskiej Szkoły Filmowej. Był to kolejny debiut zrealizowany w ramach programu „Czas na Młodych”, koprodukowany przez Paisa Films i Warszawską Szkołę Filmową.
W marcu 2011 roku na ekrany kin trafi pełnometrażowa animacja „Jeż Jerzy”, koprodukowana przez Paisa Films, Warszawską Szkołę Filmową i studio Film Produkcja, ekranizacja kultowego komiksu Rafała Skarżyckiego i Tomasza Leśniaka.
Bogusław Linda - Aktor i reżyser filmowy, wykładowca w Warszawskiej Szkole Filmowej. Po ukończeniu szkoły teatralnej występował w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (1975-76), Teatrze Polskim we Wrocławiu (1977-81), Współczesnym (1981-82) i Studio w Warszawie (1983-86). Był wykładowcą we wrocławskiej filii krakowskiej PWST (1977-81). Zajmuje się także reżyserią teatralną (od 1985) i filmową (od 1987).
Jego wcześniejsze filmy: „Kobieta samotna"(1987),"Przypadek"(1981) "Matka Królów"(1982), zyskały mu szacunek krytyków i sympatię widzów. W latach ’90 Bogusław Linda rolami m.in. w filmach Macieja Ślesickiego i Władysława Pasikowskiego zyskał status jednego z najpopularniejszych polskich aktorów filmowych. Zagrał między innymi w takich filmach jak: „Jasne błękitne okna”(2006);, „Quo Vadis”(2001), „Sezon na Leszcza”(2000); „Operacja Samum”(1999); „Pan Tadeusz”(1999); „Zabić Sekala”(1998); „Złoto Dezerterów”(1998); „Sara”(1997); „Tato”(1995); „Psy”(1992), „Kroll”(1991), „Dekalog VII”(1998), „Danton”(1982), „Człowiek z żelaza”(1981)
Agnieszka Grochowska - absolwenta Akademii Teatralnej w Warszawie. Zagrała wiele ról, które przyniosły jej uznanie krytyków i popularność, m.in. w „Wenecji”(2010), „Małej wielkiej miłości”(2008), „S@motności w sieci”(2006), „Tylko mnie kochaj”(2006), „Pręgach”(2004), „Warszawie”(2003);
Krzysztof Stroiński - ukończył PWSFTViT w Łodzi. Dużą popularność zyskał rolami w serialach telewizyjnych, przede wszystkim jako Leszek Górecki w „Daleko od szosy” i Michał Lindner w „Matki, żony i kochanki” oraz Metyl w filmie „PitBull”.
W latach ’70 XX w. występował w Teatrze im. Jaracza w Łodzi. Od roku 1979 aktor scen warszawskich: Komedii, Dramatycznego i Nowego. Od roku 1990 występuje w Teatrze Powszechnym. Zagrał w takich filmach jak m.in.: „Enen”(2009), „Janosik. Prawdziwa historia”(2009), „Rysa”(2008), „PitBull”(2005), „Tydzień z życia mężczyzny”(1999) i serialach: „Ekipa”(2007), „Pensjonat pod różą”(2004), „Matki, żony i kochanki II”(1998), „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”(1979-81), „daleko od szosy”(1976).
Paweł Królikowski - absolwent w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Znany z ról w takich filmach jak: „Hel”(2009), „”Dlaczego nie!(2007), „Wszyscy jesteśmy Chrystusami”(2006), „Długi weekend”(2004) i serialach: „Przystań”(2009), „Odwróceni”(2007), „Ranczo”(2006-09), „Kryminalni”(2004-08), „Kasia i Tomek”(2002-03), „M jak miłość”(2006-10).
Modest Ruciński - absolwent Wydziału aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie (2004). Od ukończenia studiów na stałe związany z Teatrem Narodowym w Warszawie.
Wziął udział w szeregu produkcji kinowych i telewizyjnych, m.in. „Kochaj i tańcz”(2009), „Katyń”(2007), „Kto nigdy nie żył”(2006), „Apetyt na życie”(2010), „Hotel 52”(2010), „Twarzą w twarz”(2007-08), „Na Wspólnej”(2003). Na swoim koncie ma wiele projektów radiowych i dubbingowych, a także występy wokalne m.in. w koncercie debiutów festiwalu Opole 98.
