Bez smyczy (2011)

Najwyższy czas na spuszenie ze smyczy.

Jest to radykalny sposób, ale po ponad dziesięciu latach narastającej irytacji kobiety gotowe są zaryzykować. Ponadto, pomysł poddała im wiarygodna osoba: ich przyjaciółka i psychiatra dr Lucy. W tę istotną rolę drugoplanową wcieliła sie Joy Behar, znana z amerykańskiego talk show pt. The View. Zachęcone poparciem dr Lucy, Maggie i Grace nie tylko proponują, ale wręcz nalegają, żeby Rick i Fred przez tydzień zajmowali się tylko tym, na co mają największą ochotę.

„Ponieważ chłopakom ciągle wydaje się, że gdyby nie mieli żon, wiedliby zupełnie inne, zwariowane życie, dlaczego by nie wypuścić ich z domu na tydzień i pozwolić przekonać się, jak to jest naprawdę?” — sugeruje Peter.

Jenna Fisher, która wcieliła się w rolę Maggie, potwierdza: „Większość z nas była kiedyś w związku, w którym zaczynało być nudno, i być może niektórzy próbowali nietypowych rozwiązań, jakiekolwiek by one nie były. Taka przepustka to z całą pewnością ekstremalny pomysł, ale zarazem bliski naszemu doświadczeniu, i odnoszę wrażenie, że filmowe postacie zostały wzięte z prawdziwego życia.

„Kto wie? Może to dobre wyjście, jeżeli relacje w związku psują się, ponieważ para nie wie, czy przypadkiem czegoś nie traci” — mówi Christina Applegate, która występuje obok Sudeikisa w roli żony Freda, Grace. „Kiedy dwoje ludzi jest w wieloletnim związku, dochodzi czasem do takiej sytuacji. Mimo wszystko, nie dałabym przepustki mojemu partnerowi. Może o tym zapomnieć!” — śmieje się.

Dla Ricka i Freda to Święta Bożego Narodzenia, urodziny i mistrzostwa Super Bowl w jednym — prezent tak genialny, że w ich kolegach budzi podziw i zazdrość. Nie wiedzą nawet, od czego zacząć.

„Ale nie będzie tak łatwo, jak myślą” — ostrzega Bobby.

„To jest klasyczny przypadek »Uważaj, o czym marzysz«” — wyjaśnia Bradley Thomas, jeden z producentów filmu, współpracujący z Charlesem B. Wesslerem, długoletni członek zespołu kreatywnego braci Farrelly. „Wydaje mi się, że marzenia związane z przepustką są nierealne. Wyobraź sobie, że siedzisz we własnym domu i myślisz: »Chciałbym być w jednym z klubów z tymi pięknymi dziewczynami. Mógłbym iść na całość i nikt by mnie nie powstrzymywał. Gdybym tylko był singlem«. Potem wyobraź sobie, że jesteś w tych klubach i jest okropnie, bo nikt nawet nie chce z tobą rozmawiać. Zdałem sobie sprawę z tego, że moi wolni znajomi oszukują w tym temacie. Być wolnym ptakiem, móc cały czas robić to, na co ma się ochotę... to chyba nie jest takie fajne”.

Jednak główni bohaterowie honorowo postanawiają spróbować. Podczas gdy wyczerpany i zniechęcony Rick już trzeciego dnia chciałby zakończyć przygodę i wrócić do domu, podekscytowany Fred upomina go, że jeżeli nie wykorzystają tej wyjątkowej okazji, to nie tylko oni poniosą porażkę, ale i cała męska populacja.

„Istnieje wiele zagrożeń, ale można też dobrze się bawić” — mówi o tym niekonwencjonalnym eksperymencie społecznym i o biorących w nim udział dwóch nieświadomych Casanovach scenarzysta Kevin Barnett. „Prawda jest taka, że wielu mężczyzn myśli tym, co mają poniżej pasa, i chcieliśmy to pokazać”.

„Tydzień bez smyczy jest w stu procentach komedią” — dodaje scenarzysta Pete Jones. „Ale w żadnym momencie nie zapominasz o tym, że czyny głównych bohaterów pociągną za sobą konsekwencje”.

Sudeikis uważa, że przedstawiony dylemat może spotkać się z żywą reakcją widzów: „Wyobrażam sobie, o czym ludzie będą rozmawiać po obejrzeniu go. Śmiejecie się i dobrze bawicie, a potem być może będziecie zadawać sobie nawzajem pytanie »A co ty byś zrobił/a, gdybyś dostał/a tydzień bez smyczy? Potrafiłbyś przejść taką próbę?«. Myślę, że to może być początek kłopotów”.

Zacznijmy odliczanie

Odpoczynek od małżeństwa może Ricka i Freda sporo kosztować. Zwłaszcza, gdy dotrze do nich, że odzyskanie przez nich stanu wolnego wiąże się jednocześnie z odzyskaniem stanu wolnego przez ich żony. Z drugiej strony, może okazać się zaskakująco korzystny.

Bobby Farrelly zauważa: „Cała ta historia skupia sie wokół emocji Ricka, zatem ważne jest, żeby widzowie go polubili. Między innymi dlatego w tej roli obsadziliśmy Owena Wilsona, który charakteryzuje się wrodzoną skromnością i wzbudza sympatię. Jest bardzo zabawny, ale jednocześnie jest osobą, za którą się wstawisz i którą poprzesz”. Taka przypuszczalnie kontrowersyjna rola wymaga umiejętności pokazania podstawowej przyzwoitości.

Rick jest przedstawiany jako nudziarz. Wilson wyjaśnia: „Problem nie tkwi w tym, że jego małżeństwo jest nieudane. Jest tylko trochę przewidywalne, a jemu wydaje się, że gdyby był wolny, to otaczałby go zawsze wianuszek pięknych kobiet. Jednak niekoniecznie tak musi być. On po prostu nie ma pojęcia, jaka jest rzeczywistość. Poza tym należy się zastanowić, czy kiedykolwiek był aż tak atrakcyjny”.

Jako Rick, Wilson miał możliwość przedstawienia postaci mężczyzny, który nie ma takiego powodzenia u kobiet, jak mu się wydaje. Jest to rola inna niż większość poprzednich ról aktora. Peter mówi: „Owen zazwyczaj pojawia się na ekranie jako amant — czarujący i przystojny facet, który potrafi także być śmieszny. Pomyśleliśmy, że wcielenie się w postać kogoś, kto o uwagę musi mocno zabiegać, będzie dla niego ciekawym doświadczeniem.”

Fred z kolei dostaje dziką kartę i może być prowokatorem. Bobby uważa, że jest on „perfekcyjnym skrzydłowym. W przeciwieństwie do Ricka może on mówić, co chce i zachowywać się bardziej skandalicznie, ponieważ nie oczekujemy od niego tych samych standardów. Po pierwsze nie ma dzieci, a po drugie jego żona też jest trochę zwariowana. Natomiast Rick i Maggie są dużo bardziej ustatkowani, nie tylko jako para, ale i jako rodzina”.

Sudeikis zauważa, że w porównaniu ze swoim ekranowym wspólnikiem „Rick ostrożniej podchodzi do przepustki, zadając sobie pytania: »Czy na pewno powinienem to robić? Czy to dobry pomysł?«. Fred natomiast jest entuzjastyczny i gorliwy. Jego motto brzmi »Tak, zróbmy to!«. Jest typem faceta, który podczas omawiania strategii na polu bitwy jako pierwszy zacznie ją realizować, jeszcze zanim zostanie w pełni wyjaśniona.”

Głównych bohaterów wspierają także ich koledzy: Gary, Hog-Head i Flats, w których role wcielili się świetni komicy: Stephen Merchant (nagrodzony nagrodą Emmy scenarzysta serialu Biuro), Larry Joe Campbell (Jim wie lepiej) oraz JB Smoove (Nocna randka). Peter Farrelly nazwał ich „ekipą sympatycznych żartownisiów” i stwierdził, że „cała trójka czerpie niesamowitą przyjemność z samego przebywania w towarzystwie dumnych posiadaczy przepustki”.

„Ci goście jeżdżą takimi samymi minivanami, mieszkają w tej samej ślepej uliczce i chodzą do tych samych rodzinnych restauracji, co Rick i Fred. Dlatego z zainteresowaniem obserwują poczynania kolegów, wyobrażając sobie, że ich też to dotyczy” — mówi Sudeikis.

Razem wzięci tworzą klasyczny chórek słynący z głupich pomysłów i jeszcze głupszych porad. Jednak Rick i Fred nie potrzebują pomocy, jeśli chodzi o głupie pomysły. Mianowicie, mają ich mnóstwo — poczynając od nieudolnego podrywu („Nie sądzisz, że te serwetki pachną chloroformem?”), po kask, który nosi ze sobą Fred („Bo laski lecą na motocykle”).

Ci faceci najwyraźniej potrzebują kilku wskazówek eksperta, żeby wrócić do gry. Gdy ich tydzień kurczy się do zaledwie kilku cennych godzin, a na tablicy wyników w dalszym ciągu widnieją tylko dwa zera, pojawia się dokładnie to, czego im trzeba — stary kumpel Coakley, określony przez Wilsona „rezerwowym miotaczem na dziewiątej zmianie”.

„Coakley to chodząca legenda — wieczny singiel, który podróżuje po świecie i odwiedza miejsca pełne kobiet. Zwiedził między innymi Amerykę Południową, Islandię, Dubaj oraz Hawaje. Jest wszędzie tam, gdzie można spotkać piękne kobiety” — wyjaśnia Peter. „To typ faceta, który w latach 80. większość czasu spędzał w klubach Club Med. Nigdy nie przegapi okazji. Jest jedynym singlem z całej paczki, a jego koledzy bardzo go cenią, gdyż uważają, że jego życie to bajka.

W rolę tego wiecznego króla swingu wcielił się Richard Jenkins, który dosyć często współpracuje z braćmi Farrelly. Według niego „Coakley jest doktorem miłości, który udziela kolegom niezbędnych wskazówek. To dla niego poważna praca naukowa, a nie tylko przypadkowe zajęcie weekendowe. Tym właśnie żyje. Zabiera ich do swojego ulubionego klubu o nazwie Enter the Dragon i na podstawie swoich wieloletnich obserwacji rzetelnie objaśnia, jak poprawnie zinterpretować język kobiet”.

Jenkins podobno znalazł dodatkową inspirację w dziale z garderobą, podczas gdy opracowywał szczegóły wyglądu Coakley’ego z projektantką kostiumów Denise Wingate. Wingate, która kreowała tę postać na starzejącego się rockmana, opisuje klubowy strój Coakley’ego w następujący sposób: „czarne czubate buty i obcisłe czarne jeansy, które nie do końca się dopinają. Założenie jest takie, że, mimo iż nie leży już tak dobrze, jest to strój, w którym Coakley dobrze się czuje, i nie chce on eksperymentować z niczym innym”.

Dzięki naukom Coakley’ego, lub pomimo jego nauk, chłopaki wpadają w poważne tarapaty w jednym z klubów. Rick osiąga newralgiczny punkt we flircie z pogodną i zmysłową barmanką Aussie Leigh, w której postać wcieliła się australijska aktorka Nicky Whelan. Z kolei szalenie zaborczy współpracownik Aussie, barista o imieniu Brent i przezwisku Wannabe, który chciałby zostać DJ-em (Derek Waters), wścieka się na Ricka, uznając go za swojego rywala, i dochodzi do konfrontacji z udziałem łomu, minivana chłopaków i szalonego pościgu przez policję.

Po doświadczeniu całej gamy emocji, od euforii przez dyskomfort do paniki, Rick zaczyna czuć coś, co Wilson określa jako „bolesne uderzenie rzeczywistości, gdy człowiek wróci do gry po 20 latach przerwy. Reguły się zmieniają. Myślę, że Rick zawsze wiedział, że miał szczęście, iż znalazł Maggie, ale nie wiedział jak wielkie”.

Skoro mężowie mają tydzień wolności... to, czy ich żony są w tym czasie zamężne?

Zaczęło się od tego, że dwóch mężów dostało tydzień wolnego od swoich żon, a ich koledzy z zapartym tchem śledzili rozwój sytuacji. Jednak Tydzień bez smyczy opowiada o czymś jeszcze. Mianowicie, oprócz tego, że obserwujemy siedmiodniową balangę Ricka i Freda, widzimy, co może się zdarzyć, jeśli Maggie i Grace zaczną cieszyć się taką samą wolnością.

„Muszą być pokazane obydwie strony. Ta historia ma być sprawiedliwa i nikt nie może czuć się pokrzywdzony” — mówi Peter Farrelly.

Bradley Thomas dodaje, że ta historia ma być nie tylko sprawiedliwa, ale także szczera. „Jeśli zrobisz film o dwóch gościach, którzy dostają przepustkę, a ich żony siedzą w tym czasie w domach i modlą się, żeby mężowie nie robili nic głupiego, to są to brednie. To nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Jestem pewien, że skoro ci goście oglądają się za innymi kobietami, to za ich żonami też się ktoś ogląda.”

Aby dać sobie i swoim mężom więcej przestrzeni, Maggie i Grace wyjeżdżają z miasta do domu rodziców Maggie w Cape Cod. Po dwóch dniach, opalone i zrelaksowane udają sie na mecz baseballowy Minor League, podczas którego Grace przyciąga uwagę Gerry’ego — pewnego siebie, umięśnionego zawodnika zajmującego pierwszą bazę, w którego postać wcielił się Tyler Hoechlin. Maggie natomiast staje się obiektem zainteresowań bardzo sympatycznego trenera drużyny, który nota bene ma na imię Rick. W jego postać wcielił się Bruce Thomas.

Nowo poznani panowie zapraszają Maggie i Grace na piwo, a one zdają sobie sprawę z tego, że przepustka mogłaby działać w obydwie strony.

„Dla Maggie ta historia to czas zastanowienia się nad swoim własnym spełnieniem w małżeństwie” — twierdzi Jenna Fisher. „Po tym, jak zapewniła swojemu mężowi tydzień wolności, ponieważ uważała, że on tego właśnie pragnie, zdaje sobie sprawę, że ona też czuła się już zmęczona. Ponadto, poznała mężczyznę, który chętnie pomoże jej w wykorzystaniu własnej przepustki.”

„Owen i ja dołożyliśmy wszelkich starań, żeby związek Maggie i Ricka był na tyle dynamiczny, że, gdy pojawią się komplikacje, będzie on w stanie udźwignąć pewien ciężar. Myślę, że widzowie powinni odnieść wrażenie, że ci dwoje są dla siebie stworzeni” — kontynuuje Fisher. „Między innymi dlatego zagrałam w tym filmie”.

Jeżeli Maggie szuka moralnego wsparcia w tym kluczowym memencie, Grace raczej jej nie pomoże. „Grace jest tym głosem w jej głowie, który próbuje przeciągnąć ją na złą stronę” — mówi Christina Applegate.

To właśnie Grace przyjmuje, że skoro Rick i Fred mają tydzień wolnego, ona i Maggie także są wolne i powinny to uwzględnić w swoich działaniach. Applegate mówi: „Grace wyznaje zasadę oko za oko, ząb za ząb. Uważa, że powinna zrewanżować się mężowi, robiąc to samo, co on. Ten 22-letni młodzieniec pobudza jej fantazję i sprawia, że ma ona ochotę popełnić wielki błąd. Grace jest sfrustrowana całą tą sytuacją, a sfrustrowany człowiek nie zawsze dokonuje dobrych wyborów”.

Dzięki temu, że nie tylko mężowie, ale i ich żony znajdują się nagle w świecie pełnym pokus, Tydzień bez smyczy nie tylko opowiada dwie różne historie, ale także powstaje więcej komicznych sytuacji i wszelkiego rodzaju emocji.

„Maggie i Grace przeżywają swoją drugą młodość. Gdy dwaj nowo poznani mężczyźni chcą się z nimi umówić, myślą sobie: »To nic złego, przecież tylko idziemy z nimi na grilla«. Jednak atmosfera niespodziewanie się podgrzewa” — stwierdza Bobby.

„Marzenie o powrocie do wolności” — mówi Applegate — „przeradza się w historię opowiadającą o dążeniu bohaterów do upewnienia się, czy ich związki mogą przetrwać do końca życia. Jest wiele rubasznych momentów, zwariowanych chłopaków robiących zwariowane rzeczy, ale to także historia ludzi, którzy po pokonaniu różnych problemów przeżywają także piękne i wzruszające chwile”.

Enter the Dragon

Akcja filmu Tydzień bez smyczy rozgrywała się na przedmieściach Rhode Island i Cape Cod w stanie Massachusetts, a zdjęcia wykonywane były w Atlancie w stanie Georgia. Stadion baseballowy, na którym Maggie i Grace nieoczekiwanie wróciły do gry, należy do Avondale High School w DeKalb County.

Tymczasem Coakley prowadzi swą działalność w pulsującym życiem klubie o nazwie Enter the Dragon, gdzie kieliszek tequili kosztuje 20 dolarów, a atrakcją są występy tancerki i jej 6-metrowego pytona. W tym właśnie miejscu Coakley uczy Ricka i Freda, jak należy wykorzystywać otaczające ich zewsząd możliwości.

Enter the Dragon z zewnątrz to ogromny niczym fabryka budynek znajdujący się w centrum dzielnicy sztuki. Z kolei wnętrza kręcono w The Gold Room o powierzchni 446 metrów kwadratowych, z dwoma barami, pływającą konsoletą DJ-a, lożą dla VIP-ów i barwną przeszłością. Klub, wcześniej znany jako The Gold Club, był jednym z najbardziej popularnych ekskluzywnych klubów ze striptizem w całych Stanach Zjednoczonych. W roku 1991, po interwencji FBI i oskarżeniu zarządu o powiązania z przestępczą grupą Gambino, został zamknięty. W roku 2009 został ponownie otwarty przez nowy zarząd i obecnie jest najgorętszym klubem tanecznym w Atlancie. Na potrzeby filmu Tydzień bez smyczy, The Gold Room zawiesił na tydzień działalność i w tym czasie scenograf Arlan Jay Vetter przekształcił klub w jeden z głównych planów zdjęciowych filmu.

„Wprowadziliśmy tam dużo pomarańczowego i żółtego koloru, interesujące elementy oświetlenia i żyrandole, żeby ożywić atmosferę, oraz zaprojektowaliśmy cały motyw smoka naokoło stanowiska Wannabe” — opowiada Vetter. „Chcieliśmy stworzyć naszym bohaterom zupełnie obcą przestrzeń. Widać, że tam nie pasują, chociaż dokładają wszelkich starań, żeby było odwrotnie”.

Tydzień bez smyczy kręcono także w wielu innych lokalizacjach w Atlancie, żeby było widać, jak Rick i Fred przemieszczają się w ramach spędzania wolnego czasu. Ekipa filmowa znalazła się między innymi na terenie klubu Druid Hills Golf Club, w którym odbyła się prawdopodobnie najbardziej niekonwencjonalna rozgrywka w historii klubu. Kampus Emory University stanowił tło nietypowego spotkania Ricka z opiekunką jego dzieci Paige (Alexandra Daddario), a Johnny’s Hideaway był barem, w którym Rick i Fred bezskutecznie starali się znaleźć w Internecie listę tekstów zapewniających udany podryw i w którym Igor Vovkovinskiy, najwyższy mężczyzna w Ameryce, mierzący 2,4 metra, wystąpił w epizodycznej roli i dał Fredowi niezłą szkołę.

Zazwyczaj jednak Rick i Fred spędzają czas na leczeniu kaca, przysypianiu po zjedzeniu posiłków bogatych w węglowodany, leczeniu siniaków i rozczarowań na dwóch bliźniaczych łóżkach w pokojach Days Inn Hotel, gdzie przez cały tydzień stacjonują. Warunki są tam dosyć dobre, ale nie sposób porównać ich z ciepłem i luksusem, jaki dzielili z żonami w swoich domach.

„Dom Ricka na przykład, to amerykański sen na jawie. Jest klasycznym domem, w którym każdy czułby się komfortowo, w którym można prowadzić życie rodzinne i w którym mąż i żona mogą się razem zestarzeć” — mówi Vetter. „Patrzysz na miejsce, w którym spędził ostatnie 15 lat życia, i myślisz, że jest idealnym mężem i ojcem. I to jest prawda”.

Scenograf, który pracuje z braćmi Farrelly nad każdym ich filmem od czasu Głupiego i głupszego, określa strategię tego kontrastowania przestrzeni jako „ukazywanie różnicy pomiędzy życiem, które dotychczas prowadzili, a tym, o którym myślą, że chcą je prowadzić”.

Podejście braci Farrelly według Petera było „neutralne, czyli ani za ani przeciwko przepustce. Próbowaliśmy dedukować, do czego taka przerwa może prowadzić, i staraliśmy się oddać prawdę tej koncepcji oraz wynikających z niej korzyści i zagrożeń. Film nie opowiada o byciu nieszczęśliwym w małżeństwie. Bohaterowie po prostu głośno myślą, próbują znaleźć odpowiedzi na popularne pytania w stylu: Co by było, gdyby...?”.

„Tydzień bez smyczy to odpoczynek od wszelkich obowiązków i ograniczeń, z którymi na co dzień mamy do czynienia, tydzień takiego życia, o jakim marzymy. Ale w końcu to tylko jeden tydzień i trzeba wrócić do rzeczywistości” — mówi Bobby. „Ostatecznie jest to opowieść o miłości, o odkrywaniu jej na nowo i docenianiu życiowego partnera. W pewnym sensie igramy z ogniem, ale jestem przekonany, że nikt się nie sparzy”.

OWEN WILSON (Rick) jest jednym z najbardziej cenionych aktorów współczesnego kina. Zdobył ogromne uznanie dzięki pamiętnym rolom zarówno w filmach popularnych, jak i w produkcjach niezależnych. Wkrótce zobaczymy go w komedii romantycznej w reżyserii Jamesa L. Brooksa pod tytułem How Do You Know z Paulem Ruddem i Reese Witherspoon, która wejdzie do kin 17 grudnia. Występuje także w kontynuacji komedii Poznaj moich rodziców obok Bena Stillera i Roberta De Niro, która trafi na ekrany kin 22 grudnia. Aktor niedawno zakończył zdjęcia do komedii Hall Pass braci Farrelly, w której występuje obok Jasona Sudekisa oraz do The Big Year Davida Frankela ze Steve’em Martinem, Jackiem Blackiem i Anjeliką Huston. Obecnie Wilson pracuje w Paryżu nad zdjęciami do niezatytułowanego jeszcze filmu Woody’ego Allena. Udzieli także głosu do produkcji Disneya pod tytułem Auta 2, której premiera odbędzie się latem 2011 roku.

Ostatnio Wilson wystąpił obok Jennifer Aniston w filmie Marley i Ja, opartym na popularnych wspomnieniach Johna Grogana opowiadającym o rodzinie, która dostaje porządną lekcję życia od swojego uroczego, ale nieposłusznego i znerwicowanego psa. Film w reżyserii Davida Frankela i adaptacji Scotta Franka do tej pory zarobił ponad 200 milionów dolarów.

Wśród kasowych przebojów z udziałem Wilsona znajdują się także: komedia fantastyczna Noc w muzeum i jej kontynuacja Noc w muzeum 2 z Robinem Williamsem i Benem Stillerem, hit komediowy Polowanie na druhny z Vincem Vaughnem oraz komedia romantyczna Ja, Ty i On.

Niedawno Wilson zagrał jedną z głównych ról w uznanym przez krytyków filmie Wesa Andersona Pociąg do Darjeeling, obok Adriena Brody’ego i Jasona Schwartzmana. Trzej bohaterowie filmu odbywają duchową podróż przez Indie, aby rozbudzić w sobie więź, która kiedyś ich łączyła. Aktor współpracował wówczas z reżyserem Wesem Andersonem po raz piąty. Ich pozostałe wspólne filmy to Podwodne życie ze Stevem Zissou z Billem Murrayem i Anjeliką Huston oraz Genialny klan, za który Wilson i Anderson nominowani byli do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny. Wilson był także współtwórcą scenariusza i współproducentem wykonawczym drugiego w kolejności filmu fabularnego Andersona zatytułowanego Rushmore. Duet zdobył uznanie krytyków i publiczności pierwszym filmem Andersa zatytułowanym Trzech facetów z Teksasu, w którego realizacji Wilson uczestniczył jako bohater oraz jako współtwórca scenariusza.

Dodatkowe osiągnięcia aktora to: Starsky i Hutch, Zoolander, Drillbit Taylor: Ochroniarz amator, Historia Wendella Bakera, Kowboj z Szanghaju, Za linią wroga, Ja, szpieg, Shanghai Knight, Armageddon, The Minus Man oraz Telemaniak. Pełnił również funkcję zastępcy producenta na planie nagrodzonego Oscarem obrazu Lepiej być nie może.

Wilson udzielił ostatnio swojego głosu do produkcji Fantastyczny Pan Lis Wesa Andersona, Marmaduke — pies na fali oraz do hitu Disneya Auta, który nominowano do Oscara w kategorii najlepszy film animowany.

JASON SUDEIKIS (Fred) zyskał sławę dzięki weekendowej imprezie Saturday Night Live kanału NBC, jednak bardzo szybko popularność przyniosła mu praca na dużym ekranie. Ostatnio wystąpił z Drew Barrymore i Justinem Longiem w komedii romantycznej Stosunki międzymiastowe oraz z Jennifer Aniston i Gerardem Butlerem w komedii romantycznej Dorwać byłą reżyserii Andy’ego Tennanta. Tej jesieni aktor rozpoczyna pracę nad szóstym sezonem telewizyjnego show pod tytułem Saturday Night Live (SNL), jako członek jego obsady.

Przed Sudeikisem kilka nadchodzących premier, w tym obraz Horrible Bosses w reżyserii Setha Gordona z premierą przyszłym roku, w którym występuje z Jennifer Aniston, Colinem Farrellem, Jasonem Batemanem i Jamiem Foxksem.

Debiut Sudeikisa w świecie filmów fabularnych to niezależna komedia Davida Waina Jak złamać 10 przykazań, którą nagrywał w czasie przerwy w pierwszym sezonie Saturday Night Live. Premiera filmu miała miejsce na Festiwalu Filmowym Sundance w 2007. W tym samym roku Sudeikisa można było oglądać w dwóch innych indyjskich premierach: Uwaga Violet Paula Sotera z Cillianem Murphym i Lucy Liu wyświetlanym podczas Tribeca Film Festival, a także w obrazie Bill z Aaronem Eckhartem i Jessicą Albą pokazywanym na Festiwalu Filmowym w Toronto. W 2008 można było zobaczyć Sudeikisa w trzech dużych produkcjach, najpierw w komedii o koszykarzach Semi-Pro: Drużyna marzeń? Willa Ferrella, a następnie w komedii romantycznej Co się zdarzyło w Las Vegas, której zagrał z Cameron Diaz i Ashtonem Kutcherem i która odniosła wielki sukces, oraz w filmie Rocker z Rannem Wilsonem i Christiną Applegate.

Sudeikis dorastał w Kansas, jednak swoją karierę komediową rozpoczął w Chicago, gdzie występował z grupą The Second City National Touring Company z teatru Improv Olympic. Grał także w Annoyance Theater oraz teatrze Boom Chicago w Amsterdamie, po czym przeprowadził się do Nevady, gdzie został współzałożycielem grupy komediowej The Second City Las Vegas. W 2003, za namową wujka aktora George’a Wendta, wysłał próbkę swojej twórczości do producentów Saturday Night Live, którzy początkowo zatrudnili go na stanowisku pisarza. Dwa lata później stanął po drugiej stronie kamery i dołączył do obsady SNL.

W telewizji uznanie przyniósł mu wieloodcinkowy serial komediowy NBC Rockefeller Plaza 30, gdzie wciela się w rolę obiektu uczuć Liz Lemon granej przez Tinę Fey. Obecnie Sudeikis użycza swojego głosu dwóm bohaterom animowanego serialu komediowego kanału FOX pt. The Cleveland Show, którego twórcą jest Seth MacFarlane.

CHRISTINA APPLEGATE (Grace) zdobyła sympatię i uznanie widowni dzięki swej energii i wszechstronności w teatrze, filmie i telewizji. Ostatnio wystąpiła w komedii romantycznej Stosunki międzymiastowe z Drew Barrymore i Justinem Longiem. Niedawno użyczyła także głosu agentce Catherine, bohaterce komedii Psy i koty: Odwet Kitty oraz Brittany, głównej bohaterce przeboju kinowego Alvin i wiewiórki 2.

Za rolę tytułowej bohaterki popularnego serialu wytwórni ABC Kim jest Samantha? Applegate otrzymała dwie nominacje do nagrody Emmy, trzy nominacje do nagrody Screen Actors Guild Award (SAG), dwie do Złotego Globu i po jednej nominacji do nagród Satellite Award i Prism Award. Ponadto nie tylko grała w tym serialu, ale była także jego producentką. Serial już w trakcie pierwszego sezonu zdobył nagrodę People’s Choice Award dla ulubionej nowej komedii.

Filmowe osiągnięcia Applegate to Rocker w reżyserii Petera Cattaneo, w którym zagrała obok Rainna Wilsona, Przetrwać święta w reżyserii Mike’a Mitchella, Legenda telewizji, komedia z Willem Farrellem, doceniona przez krytyków rola obok Cameron Diaz i Selmy Blair w komedii Ostrożnie z dziewczynami, Wonderland, Szkoła stewardes z Gwyneth Paltrow oraz Nie mów mamie, że niania nie żyje w reżyserii Stephena Hereka.

Applegate po raz pierwszy wzbudziła ogólne zainteresowanie jako seksowna i sarkastyczna Kelly Bundy w serialu Świat według Bundych. Po zakończeniu udanej serii jedenastu sezonów serialu odniosła kolejny telewizyjny sukces, wystąpiwszy w swojej własnej komedii Jesse na kanale NBC. W roku 1999, dzięki wysokiej ocenie serialu, Applegate zdobyła nominacje do nagrody People’s Choice Award i Złotego Globu. W roku 2004 powróciła do telewizji i pojawiła się gościnnie w serialu Przyjaciele w roli młodszej siostry Rachel, Amy. Za błyskotliwe odegranie tej postaci wyróżniona została nagrodą Emmy, a następnie, w tym samym roku, dostała kolejną nominację do tej nagrody.

W roku 2005 zdobyła nominację do nagrody Tony oraz nagrodę Drama Desk Award za swój debiut na Broadwayu jako Charity Hope Valentine w nowej edycji musicalu „Słodka Charity”. Pozostałe sceniczne osiągnięcia Applegate to rola u boku Geny Rowlands w hollywoodzkiej inscenizacji „The Third Day” Johna Cassavetesa, „The Axeman’s Jazz”, „Nobody Leaves” „Empty Handed”, „The Run-Through” oraz „The Grass Harp”.

W roku 2008, gdy w wyniku wczesnego rezonansu magnetycznego, wykonanego z polecenia lekarza, zdiagnozowano u niej raka piersi, Applegate założyła fundację Right Action for Women, żeby uświadamiać kobietom, co to znaczy być w grupie wysokiego ryzyka zachorowania na raka piersi i zachęcać je do rozmów z lekarzami na temat odpowiednich badań. Fundacja Right Action for Women udziela pomocy kobietom z podwyższonym ryzykiem zachorowania na raka piersi, które nie mają ubezpieczenia albo środków finansowych na pokrycie wysokich kosztów związanych z badaniami. Applegate od dawna udziela wsparcia kobietom dotkniętym rakiem piersi. W latach 2003 i 2009 była ambasadorem dnia Lee National Denim Day, jednej z największych jednodniowych kampanii zbierania funduszy na rzecz walki z rakiem piersi.

JENNA FISCHER (Maggie) zdobyła entuzjastyczne recenzje od fanów i krytyków za rolę Pam Beesley w przebojowym serialu komediowym kanału NBC zatytułowanym Biuro. W 2007 roku Fischer zdobyła swoją pierwszą nominacją do nagrody Emmy dla najlepszej aktorki drugoplanowej w serialu komediowym za uznaną przez krytyków rolę w Biurze.

Na dużym ekranie niedawno można było zobaczyć Fischer w filmie Człowiek sukcesu. Zagrała tam jedną z głównych ról w towarzystwie Michaela Douglasa, Susan Sarandon, Danny’ego DeVito i Mary Louise Parker. Do pozostałych osiągnięć filmowych aktorki należą Idź twardo: historia Deweya Coxa z Johnem C. Reillym oraz przebojowa komedia wytwórni Dreamworks o łyżwiarstwie figurowym pod tytułem Ostrza chwały z Jonem Hederem, Willem Ferrelem i Amy Poehler.

W 2004 roku podczas festiwalu filmowego w St. Louis, Fischer uhonorowana została nagrodą SAG dla początkującego aktora.

RICHARD JENKINS (Coakley) jest nominowanym do Oscara i jednym z najbardziej popularnych aktorów w Hollywood, który zagrał w ponad pięćdziesięciu filmach fabularnych.

Jenkins otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora za świetny występ w filmie Spotkanie Toma McCarthy’ego. Premiera uznanego przez krytyków filmu odbyła się w 2007 roku podczas festiwalu filmowego w Toronto oraz w roku 2008 podczas festiwalu filmowego w Sundance. Obraz nagrodzony został Grand Prix podczas 34. festiwalu filmów amerykańskich w Deauville. Występ Richarda w roli Waltera Vale’a, rozgoryczonego profesora ekonomii z Connecticut, którego życie radykalnie zmienia przypadkowe spotkanie w Nowym Jorku sprawił, że film stał się hitem wśród niezależnych produkcji 2008 roku oraz zdobył nominacje do Independent Spirit Award i Screen Actors Guild Award (SAG).

Obecnie Jenkins występuje w jednej z głównych ról, obok Julii Roberts i Javiera Bardema, w Jedz, módl się, kochaj. Film wyreżyserował Ryan Murphy na podstawie światowego bestsellera Elizabeth Gilbert. W październiku 2010 roku aktor zagra w Pozwól mi wejść wytwórni Overture, filmie napisanym i wyreżyserowanym przez Matta Reevesa. W roku 2011 Jenkins zagra obok Bradleya Whitforda w długo oczekiwanym thrillerze Drew Goddarda Domek w lesie.

W 1997 roku Jenkins otrzymał nominację do Independent Spirit Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w komedii Igraszki z losem Davida O. Russella z Benem Stillerem, Teą Leoni, Joshem Brolinem i Lily Tomlin.

W roku 1986 Richard po raz pierwszy zagrał jedną z głównych ról w nagrodzonej Oscarem produkcji On Valentine’s Day, do której scenariusz napisał Horton Foote. Potem aktor dostawał kolejne role w następujących filmach: Czarownice z Eastwick George’a Millera z Jackiem Nicholsonem, Susan Sarandon, Cher i Michelle Pfeiffer, Mały Nikita Richarda Benjamina z Riverem Phoenixem i Sidneyem Poitierem, Morze miłości z Alem Pacino i Ellen Barkin, Wilk Mike’a Nicholsa, kolejna produkcja, w której aktor zagrał u boku Nicholsona, Daleka północ (2005) z Charlize Theron, komedia Dick i Jane: Niezły ubaw na podstawie scenariusza Judda Apatowa z Jimem Carreyem i Teą Leoni oraz Królestwo (2007) Petera Berga.

Nowsze produkcje z udziałem Jenkinsa to: Wciąż ją kocham Lasse Hallstroma, film oparty na powieści Nicholasa Sparksa, Tajne przez poufne braci Coen z Georgem Clooneyem, Bradem Pittem, Johnem Malkovichem i Frances McDormand (była to trzecia współpraca aktora z tym pisarsko-reżyserskim duetem) oraz przebojowa komedia Bracia przyrodni Adama McKaya z Willem Ferrellem, Johnem C. Reillym i Mary Steenburgen.

Przez te wszystkie lata Richard Jenkins współpracował z cenionymi twórcami filmów takimi jak Clint Eastwood (Władza absolutna), bracia Farrelly (Sposób na blondynkę i Ja, Irena i Ja z Jimem Carreyem) oraz Sydney Pollack (Zagubione serca z Harrisonem Fordem i Kristin Scott Thomas).

W 2001 roku Jenkins rozpoczął współpracę z Joelem i Ethanem Coen. Pojawił się wtedy wraz z Billym Bobem Thorntonem, Jamesem Gandolfinim i Scarlett Johansson w produkcji Człowiek, którego nie było. W 2003 aktor ponownie pracował z braćmi Coen na planie Okrucieństwo nie do przyjęcia z Georgem Clooneyem i Catherine Zeta-Jones.

W telewizji Jenkins najlepiej znany jest jako Nathaniel Fisher, zmarły patriarcha rodu Fisher, bohater światowej sławy dramatu kanału HBO zatytułowanego Sześć stóp pod ziemią. Grał tam głowę tej momentami często dysfunkcyjnej rodziny, dzięki czemu pomógł obsadzie zdobyć w 2002 roku nominację do nagrody SAG dla najlepszego zespołu aktorskiego w serialu dramatycznym. Pojawił się także w wielu filmach telewizyjnych takich jak Grzechy ojca oraz uhonorowany nagrodą Emmy film kanału HBO A orkiestra grała dalej.

Na deskach teatru Richard zgromadził imponującą liczbę zasług będąc przez 14 lat członkiem Rhode Island's Trinity Repertory Company, a przez kolejne 4 lata jego dyrektorem artystycznym.

PETER I BOBBY FARRELLY (scenarzyści, reżyserzy, producenci, bracia) Kreatywne umysły, które stworzyły nową komedię Hall Pass, przebyły razem długą drogę.

Dumni obywatele Cumberland, Rhode Island (USA), Peter i Bobby Farrelly zrezygnowali z odpowiedzialnej pracy w handlu i w połowie lat 80. zajęli się pisaniem scenariuszy. Po napisaniu ponad tuzina niewyprodukowanych skryptów, poprawieniu kilku scenariuszy i okazjonalnym udziale w projektach telewizyjnych (w tym w nagrodzonym Emmy serialu Kroniki Seinfelda), chłopcy wreszcie mogli zaprezentować swoje talenty w 1994 roku, kiedy wytwórnia New Line Cinema wyraziła zgodę na to, aby zlecić im wyreżyserowanie pierwszego filmu fabularnego pod tytułem Głupi i głupszy.

Reakcja widzów była entuzjastyczna, a Peter i Bobby podbijali ówczesny świat filmów tworząc kolejne popularne hity takie jak Kręglogłowi (1996), Sposób na blondynkę (1998), Prawa młodości (1999), Ja, Irena i Ja (2000), Płytki facet (2001), Skazani na siebie (2003), Miłosna rozrywka (2005) i Dziewczyna moich koszmarów (2007).

Mimo, że charakterystyczną cechą pracy braci jest specyficzne poczucie humoru, sukces, który odnieśli, prawdopodobnie wiąże się z tym, że wkładają do tego humoru dużo serca. Jednym z wybitnych osiągnięć Petera i Bobby’ego jest Olimpiada — obraz, który wyprodukowali i wprowadzili na ekrany w 2005 roku. Kilku twórców filmowych wpada na pomysł zrealizowania komedii o pełnosprawnym człowieku, który planuje zdobyć złoto na Olimpiadzie Specjalnej. Ten pomysł może być dla Olimpiady Specjalnej świetną reklamą i rzeczywiście jest. I, co zadziwiające, udało im się to nakręcić dokładnie tak, jak to sobie wymyślili.

Bracia Farrelly odnoszą dalsze wspólne sukcesy we współpracy z wytwórnią Conundrum Entertainment, ale każdy z nich przeznaczył swoje twórcze wizje na rzecz indywidualnych projektów. Peter, absolwent Providence College i magisterskiego studium technik kreatywnego pisania na Columbia University, ma żonę i dwoje dzieci. Wraz z Charlesem B. Wesslerem, z którym od wielu lat współpracuje przy produkcji filmów, kształtują obecnie wizję obrazu Movie 43 z Kate Winslet, Hugh Jackmanem, Gerardem Butlerem, Richardem Gerem, Emmą Stone, Naomi Watts i Terrencem Howardem. Ta antologia krótkometrażowych filmów fabularnych z udziałem największych gwiazd kina ma zostać zrealizowana przez wytwórnię Relativity Media. Peter opublikował także powieści „Outside Providence” i „The Comedy Writer” oraz książkę dla dzieci „Abigail the Happy Whale”.

Bobby, który zdobył tytuł licencjata nauk ścisłych na Rensselaer Polytechnic Institute, gdzie należał także do uczelnianej drużyny hokejowej, ma żonę i trójkę dzieci. Ostatnio otrzymał nominację do nagrody Emmy za The Lost Son of Havanna, dokument o fascynującym życiu Louisa Tianta, wielkiej gwiazdy baseballu.

Kolejnym wyzwaniem dla braci Farrelly jest długo oczekiwana filmowa adaptacja The Three Stooges.

KEVIN BARNETT (scenarzysta) rozpoczął karierę jako scenarzysta i producent serialu komediowego Single z odzysku dla kanału Fox z Craigiem Bierko i Rashidą Jones.

Pierwszym scenariuszem Barnetta napisanym we współpracy z braćmi Farrelly był scenariusz do Dziewczyny moich koszmarów z Benem Stillerem, Malin Akerman i Michelle Monaghan. Obecnie Barnett pracuje z braćmi Farrelly i Petem Jonesem nad kolejną fabułą, prowadząc jednocześnie kilka innych projektów w różnych wytwórniach.

PETE JONES (scenarzysta) rozpoczął karierę jako scenarzysta i reżyser niezależnego obrazu Skradzione lato z Aidanem Quinnem, Bonnie Hunt i Kevinem Pollackiem, wyprodukowanego przez Bena Afflecka, Matta Damona i ich wytwórnię LivePlanet. Pojawił się także w programie HBO Project Greenlight, w którym twórcy obserwowani byli podczas realizacji swoich filmów.

Wcześniej Jones napisał, wyreżyserował i wystąpił w niezależnej komedii fabularnej Outing Riley. Stworzył także kilka scenariuszy pilotażowych dla różnych wytwórni.

Jones pochodzi z Deerfield w stanie Illinois (USA), gdzie mieszka do dziś wraz z ze swą żoną, miłością jeszcze z czasów licealnych, i trojgiem dzieci.

BRADLEY THOMAS (producent) rozpoczął współpracę z braćmi Farrelly jako współproducent ich przeboju z 1994 roku pod tytułem Głupi i głupszy, a następnie wyprodukował ich kultową komedię Kręglogłowi oraz kasowy przebój Sposób na blondynkę.

W 1998 roku pan Thomas i bracia Farrelly utworzyli spółkę. Bracia Farrelly otworzyli wytwórnię Conundrum Entertainment, a pan Thomas został jej prezesem. Pan Thomas wyprodukował dla tej wytwórni następujące filmy: Ja, Irena i Ja, Osmosis Jones (oraz popularny serial animowany dla dzieci Ozzy i Drix), Powiedz, że to nie tak, Płytki facet, Skazani na siebie, Miłosna zagrywka, Olimpiada, Dziewczyna moich koszmarów oraz serial komediowy kanału Fox Single z odzysku. Obecnie pan Thomas kończy pracę nad najnowszym filmem braci Farrelly Hall Pass.

Pochodzący z Baltimore (USA) Thomas wybrał się w podróż dookoła świata po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Maryland. Gdy pracował w Indiach z Matką Teresą jako wolontariusz, szczęśliwym trafem spotkał producenta filmowego Jake’a Ebertsa i reżysera Rolanda Joffe. Po przypadkowym spotkaniu z nominowanym do Oscara twórcą filmowym, Thomas dostał pracę jako operator kamery na planie filmu Joffe Miasto radości. Następnie wrócił do Stanów Zjednoczonych i rozpoczął kurs ICM. Dzięki temu dołączył do Bernardo Bertolucci’ego i Jeremy’ego Thomasa podczas realizacji ich filmu Mały Budda.

W 1993 roku Thomas dołączył do zespołu wytwórni Motion Picture Corporation of America, aby po pewnym czasie stać się jej partnerem. Jako członek MPCA obserwował produkcję wielu projektów i stworzył filmową bibliotekę składająca się z ponad 100 tytułów. Ponadto Thomas samodzielnie wyprodukował kilka filmów. Są to między innymi: Za linią wroga, Upalne lato z Ashley Judd i Vince’em Vaughnem oraz komedia romantyczna Melodie miłości z Judem Law.

CHARLES WESSLER (producent) rozpoczął karierę jako zastępca producenta na planie filmów George’a Lucasa Gwiezdne Wojny: Część V — Imperium kontratakuje i Gwiezdne Wojny: Część VI — Powrót Jedi. Następnie pracował dla wytwórni Zoetrope Studios z Francesem Fordem Coppolą. Wessler zaczął produkować dla HBO, gdzie poznał Petera Farrellya, który pisał scenariusz do Paul Reiser Out on a Whim. Jego dzieła to między innymi: Głupi i głupszy, Sposób na blondynkę, Ja, Irena i Ja oraz Dziewczyna moich koszmarów.W 2011 roku na ekrany wejdzie niezatytułowana jeszcze wspólna komedia Farrellya i Wesslera.

MARK S FISCHER (producent wykonawczy) pracuje z braćmi Farrelly od ponad 15 lat. Był producentem wykonawczym następujących produkcji: Dziewczyna moich koszmarów, Miłosna rozgrywka oraz Skazani na siebie. Pracował również jako współproducent na planie na innych komedii braci Farrelly takich jak: Sposób na blondynkę, Kręglogłowi, Płytki facet, Ja, Irena i ja oraz Olimpiada.

Inne jego osiągnięcia jako producenta i współproducenta to nominowany do Oscara obraz Mike’a Figgisa Zostawić Las Vegas (za który Figgis był też nominowany do nagrody DGA), Lustra z Kieferem Sutherlandem, John Tucker musi odejść, Obcy na poddaszu, Wtajemniczenie, Wielki Biały Ninja, Melodie miłości oraz Charlie Cykor, film, który współprodukował z Sandrą Bullock, która również w nim zagrała.

Urodzony w Nowym Jorku, Fischer studiował prawo i biznes na Uniwersytecie California w Berkeley. Później zaczął pracować w branży rozrywkowej, najpierw jako księgowy przy realizacji filmów fabularnych, nad nominowanym do Oscara obrazem Uciekający pociąg. Następnie, w 1988 roku awansował i został kierownikiem produkcji. Gdy w 1989 roku urodziło się jego pierwsze dziecko, Fischer postanowił, że zacznie spędzać więcej czasu w domu w Los Angeles, gdzie podjął współpracę z Orion Pictures jako szef produkcji.