Tożsamość (2011)

Co byś zrobił, gdybyś wiedział, głęboko w duszy, kim naprawdę jesteś, ale nie mógł tego udowodnić? A co by było, gdyby ktoś inny, ktoś kogo nie znasz, twierdził, że jest tobą i wszyscy by mu wierzyli?
Wokół tego dylematu skupia się akcja filmu Tożsamość.
Kto lub co określa kim jesteśmy? Czy nasi przyjaciele, nasze wspomnienia i nasza rodzinna miejscowość to tylko kawałek papieru? Gdzie są dowody? Stworzony na podstawie powieści Didiera van Cauwelaerta, dramat Tożsamość opowiada o tym, jak dr Martin Harris (Liam Neeson) przemierza zimne ulice Berlina w celu odzyskania swojego życia. W międzyczasie musi unikać mężczyzn, którzy, korzystając z jego nieszczęścia, próbują go zabić, choć ten nie ma pojęcia, dlaczego.
Reżyser Jaume Collet-Serra mówi: „Najbardziej lubię thrillery, takie jak te Hitchcocka, w których panuje tajemnicza atmosfera, a publiczność pogrążona jest w takiej samej ciemności jak bohaterowie. W dodatku nigdy nie wiadomo, jak potoczy się akcja”. Z kolei producent Joel Silver twierdzi: „Kocham filmy mocno trzymające w napięciu, które wywołują prawdziwy dreszcz emocji. Właśnie to najbardziej podobało mi się w Tożsamości. Nie wiadomo, czy Martin Harris jest pozytywną postacią, czy może jest lekko obłąkany i wymyśla te dziwne rzeczy”.
To producent Leonard Goldberg podsunął Silverowi książkę francuskiego pisarza van Cauwelaerta. „Kiedy przeczytałem tę powieść, pomyślałem, że to idealny materiał na wspólną produkcję. Ten thriller jest wyjątkowy, a zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło” — mówi Goldberg. „Dobrze, że Joela ta historia zaintrygowała tak samo jak mnie”.
„Leonard ma rację. Był tam intrygujący haczyk, którego nie mogłem rozpracować” — potwierdza Silver. „Opracowaliśmy scenariusz z pomocą dwóch wielkich pisarzy — Olivera Butchera i Stephena Cornwella”.
Na reżysera Silver wybrał Jaume'a Collet-Serrę, z którym współpracował przy dwóch wcześniejszych filmach. „Jaume ma świetny styl i wie, jak należy stopniowo odsłaniać tajemnicę. Bardzo chętnie ponownie z nim pracowałem”.
„Spodobał mi się moment, kiedy ten mężczyzna budzi się pewnego dnia i odkrywa, że nie jest sobą” — mówi Collet-Serra. „Dramatyzmu dodaje fakt, że istnieje inna osoba, która potrafi udowodnić, że nim jest, podczas gdy on nie może niczego udowodnić. Był to pierwszy nagły zwrot akcji i spodobało mi się, że pomimo licznych wskazówek zawartych w scenariuszu, nie mogłem go przewidzieć.”
Wykonawca głównej roli, Liam Neeson, od samego początku był tą historią zafascynowany. „Dla mnie zawsze liczy się scenariusz, a ten można było przeczytać jednym tchem” — twierdzi Neeson. „Jeżeli mogę doczytać do 50 strony nie robiąc sobie przerwy na herbatę, to jest to bardzo dobry znak. Ten materiał był tak wciągający, że musiałem przeczytać całość za jednym razem”.
Producent Andrew Rona zgadza się. „Tego scenariusza nie dało się odłożyć na bok. Był tak ekscytujący, że nie mogłem się doczekać, kiedy zobaczę jego ekranową wersję”. „Tożsamość jest jak pociąg towarowy — po prostu chwyta cię i odjeżdża” — mówi Joel Silver. „Myślisz, że wiesz dokąd cię zabiera, ale może okazać się, że jedzie w zupełnie innym kierunku”.

Liam Neeson gra rolę dr Martina Harrisa — botanika, który przybywa z żoną Liz do hotelu Adlon w Berlinie na szczyt biotechnologów. Kiedy Martin uświadamia sobie, że w taksówce nie było jego teczki, łapie następną taksówkę i spieszy z powrotem na lotnisko.
Niestety ma miejsce tragiczny wypadek. Kierowca, Gina, bohatersko ratuje życie Martina, ale potem znika w tajemniczych okolicznościach. Po czterodniowej śpiączce Martin budzi się... bez tożsamości. Próbuje przypomnieć sobie, kim jest.
„Kiedy uświadamia sobie kim jest, natychmiast próbuje odnaleźć swoją żonę, bo myśli że jest niesłychanie przerażona” — relacjonuje Neeson.
Ale gdy wraca do Liz do hotelu, ona go nie zna. A co gorsza, podaje się za niego inny człowiek i Liz wierzy temu „innemu” Martinowi.
„To jak odwrotność amnezji” — tłumaczy Collet-Serra. „To tak, jakby świat zapomniał kim on jest — on dokładnie wie kim jest, ale wszyscy inni zapomnieli”.
Twórcy filmu zgodnie stwierdzili, że Neeson idealnie pasuje do tej roli, ponieważ świetnie prezentuje się na ekranie.
„Zawsze podziwiałem pracę Liama” — mówi Collet-Serra, „bo jako reżyser uważam, że jest hojnym aktorem, który dużo daje z siebie, zarówno na planie jak i na ekranie. Potrafi być jednocześnie bardzo wyrazisty i bardzo subtelny.”

Obydwie cechy były tu pożądane. Ważne było, żeby widzowie wczuli się w psychikę tej postaci i próbowali rozszyfrować zagadkę.
Reżyser kontynuuje: „Jedną z moich obaw było to, że widz ma bardzo mało czasu, aby poznać Martina zanim wszystko wywróci się do góry nogami. Jednak Liam sprawia, że istnieje nieprzerwany kontakt. Widz go lubi i w niego wierzy”.
„Chcieliśmy, żeby to był ktoś, do kogo ludzie się przywiążą” — dodaje Silver. „Liam ma ogromną charyzmę i jest bardzo przystępny, a to są dokładnie te cechy, które musiał mieć Martin Harris”.
„Publiczności wydaje się, że Martin Harris żyje w idealnym związku i prowadzi ciekawe życie” — wyjaśnia Neeson, „ale to wszystko zmienia się w mgnieniu oka. Zostaje sam. W dodatku nie jest po prostu porzucony, ale odrzucony przez wszystkich, których rzekomo zna. Każdy impuls czyni go bardziej zdeterminowanym, aby dowiedzieć się prawdy i, co ważniejsze, udowodnić, że jest tym, za kogo się podaje”.
Pomysł poszukiwania utraconej tożsamości zaintrygował Neesona. „Całkowicie oddałem się temu, co przeżywał Martin” — mówi. „Jako dziecko byłem bokserem amatorem i nie raz dostałem w głowę. Zawsze pozostawały we mnie wspomnienia o zanikach pamięci, nawet na krótki czas. Występ w tej roli był ciekawym doświadczeniem”.
Martin szuka pomocy prawie wszędzie, lecz nigdzie jej nie otrzymuje. Najgorszy jest moment spotkania z żoną. Oczekuje, że ucieszy się na jego widok i przywita go z otwartymi ramionami, lecz ona, ku jego zdziwieniu, wysyła mu tylko spojrzenie szczerego zdziwienia zupełnie obcej osoby.
W roli Elizabeth Harris występuje January Jones, która tak jak Neeson podziwia wyjątkowość tej historii. „Nigdy wcześniej nie czytałam czegoś takiego. To bardzo intrygująca i złożona historia” — mówi aktorka. „Przypomina mi te stare filmy szpiegowskie przepełnione grozą i intrygą, filmy pełne klasy”.
Jones podobała się również tajemniczość jej postaci. „Liz to niejasna postać. Bardzo inteligentna, ale jednocześnie nieodgadniona. Pokochałam tę nieprzewidywalność. Widz wie, że Martin ją kocha, ale jej punkt widzenia nie jest do końca jasny, więc ta rola była sporym wyzwaniem” — analizuje.
„January to inteligentna aktorka, a jej praca jest bardzo poukładana” — mówi Collet-Serra. „Jest również piękna w sposób, który przypomina femme fatale z lat 50. Posiada zatem wszystkie cechy, które potrzebne były do odegrania tej nieokreślonej postaci”.
„Liz Harris jest zimną, seksowną blondynką, która potrafi racjonalnie ocenić każdą sytuację” — komentuje Silver. „January świetnie podkreślała głębię tej postaci, nie odkrywając zarazem żadnej tajemnicy”.
Kiedy nawet własna żona nie rozpoznaje go, Martin musi znaleźć jedyną osobę w Berlinie, która widziała go przed wypadkiem — taksówkarkę Ginę. Po katastrofie uratowała go od pewnej śmierci na dnie rzeki, ale w niewytłumaczalny sposób zniknęła.
Ginę zagrała Diane Kruger, która twierdzi, że jej postać nie bez powodu unika policji. „Gina pochodzi z Bośni i mieszka w Niemczech nielegalnie. Nie chce być przesłuchiwana przez policję na miejscu zdarzenia, ponieważ obawia się, że odkryją brak dokumentów. Dlatego, gdy widzi, że Martin jest bezpieczny, natychmiast ucieka”.
Kiedy Martin dociera do niej w nadziei na wyjaśnienia, ona nie chce mieć z nim nic wspólnego. „W ogóle nie chce słuchać jego szalonej historii” — potwierdza Kruger. „Ginę przeraża kraj, z którego pochodzi, to czego doświadczyła w swoim życiu oraz myśl o tym, co może się stać z małym azylem, który sobie zbudowała, jeżeli zgodzi się pomóc Martinowi”.
O ile Martin stara się pokazać światu prawdę, Gina stara się ukryć swoje istnienie i żyć w pełnej anonimowości. Spotykają się przez zbieg okoliczności, ale mają diametralnie odmienne motywy działania.
„Mimo że chce się ukryć, widzi jego desperację i rozumie jak to jest myśleć, że reszta świata jest przeciwko nam” — kontynuuje Kruger. „Gina potrzebuje również pieniędzy, aby uzyskać papiery i zacząć nowe życie, a Martin jej te pieniądze obiecuje”.
„Gina ucieka od swojej przeszłości i szuka nowej tożsamości, która w pewnym sensie ma coś wspólnego z Martinem. Obydwoje ciężko pracują, żeby przeżyć” — zauważa Collet-Serra.
Niektóre z ich przeżyć wymagały trudnych scen akcji. „Diane musiała także włożyć dużo wysiłku w tę rolę. Musiała nadążać za Liamem we wszystkich starciach, walkach i pościgach samochodowych. Spisała się na medal. Była świetnym partnerem”. Goldberg mówi: „Mieliśmy szczęście, że to właśnie Diane Kruger i January Jones zagrały u boku Liama Neesona. Obydwie są utalentowanymi i pięknymi aktorkami, które nadają swoim postaciom charakterystyczne i odmienne cechy”.
Człowiek, który ukradł Martinowi tożsamość i przywłaszczył sobie jego żonę, przyjaciół, a nawet pracę, dla uproszczenia określany jest jako Martin B, a w jego postać wcielił się Aidan Quinn.
„Martin B jest drugą stroną medalu” — zauważa Collet-Serra, „a Aidan zagrał go w genialny sposób. On naprawdę pokazuje siebie w sytuacji, w której inny facet nagle twierdzi, że jest nim. Generalnie ma do czynienia z tym samym problemem co Martin, z jednym wyjątkiem — Martin B ma dowód na to, że jest prawdziwym dr Martinem Harrisem. Zatem pozostaje mu poddać się i pozwolić temu drugiemu na jego szaleństwa”. Quinn dobrze czuł się w roli sobowtóra Neesona, ponieważ są bliskimi znajomymi. „Uważam, że to naprawdę wciągającą historia — z założenia bardzo ciekawa oraz pełna wzlotów i upadków. Fakt, że zagrał tam Liam był wisienką na torcie. Mieliśmy dużo zabawy wojując ze sobą” — mówi z uśmiechem.
Neeson dodaje: „W pewnym momencie prowadzimy długą fizyczną walkę. Musieliśmy odbyć wiele treningów i prób, które były wyczerpujące, ale robienie tego z kumplem pozwala na dużo większy relaks i dobrą zabawę”.
Zdeterminowany, by udowodnić, że Martin B jest oszustem, Martin szuka pomocy u Ernsta Jürgena, byłego członka Stasi - wschodnioniemieckiej tajnej policji. Jürgen jest jak zabytek. Świat posunął się naprzód, a on pozostał w przeszłości, żyjąc ciągle wspomnieniami o tym, czym się kiedyś zajmował.
Znany szwajcarski aktor Bruno Ganz wcielił się w postać, którą opisuje jako „człowieka, którego życie nie ma sensu, gdyż wierzy w coś, co już nie istnieje, a zatem on sam także już nie istnieje. Działał w obronie swojego kraju, ministerstwa i stanu, a zatem stracił to co sprawiało, że warto było żyć. Mimo to jest bardzo inteligentny i chętny do pomocy komuś, kto czuje się zagubiony”.
„Bruno nieoczekiwanie wniósł do tej roli swego rodzaju spokojną godność” — komentuje Silver. „Przyjemnie było na to patrzeć”.
Innym cenionym aktorem weteranem w składzie tej obsady jest Frank Langella, w roli Rodney'a Cole'a — przyjaciela Martina z USA. Reżyser Collet-Serra był zachwycony pracą zarówno z Langellą, jak i z Ganzem. „Odgrywają jedną z moich ulubionych scen w filmie” — oznajmia. „Poznali się tamtego ranka, a ja spędziłem z nimi chyba tylko godzinę przed przybyciem załogi, omawiając tę scenę. Obydwaj zaprezentowali się subtelnie, ale wyraziście. Miałem na twarzy uśmiech od ucha do ucha. Nie mogłem uwierzyć, że pracowałem z Brunonem Ganzem i Frankiem Langellą.
„Poszukuję ról, które pozwalają mi zrobić wrażenie i to była jedna z nich” — mówi Langella. „Bruno i ja uznaliśmy podczas zdjęć do naszej wspólnej sceny, że od czasu do czasu można natknąć się na takie fragmenty, które są krótkie, ale bardzo wymowne i warte realizacji. Naprawdę uważam, że ten film jest dokładnie taki, jaki powinien być międzynarodowy thriller. Na tego rodzaju filmach dorastałem. Kupujesz napój, popcorn, i jedziesz”.
W skład tej międzynarodowej obsady weszli także: niemiecki aktor Sebastian Koch jako naukowiec Profesor Bressler oraz Olivier Schneider i Stipe Erceg jako Smith i Jones, bezlitośni zabójcy polujący na Martina Harrisa ulicami Berlina. Schneider pełnił w tym filmie jeszcze jedną funkcję — był koordynatorem scen walki i wyczynów kaskaderskich. Wraz z Collet-Serrą i resztą ekipy tworzył pełne napięcia sceny akcji.

Cała akcja filmu dzieje się w stolicy Niemiec — Berlinie, gdzie film był również kręcony. Collet-Serra uważa, że to miasto idealnie pasuje do motywu tej historii. „Tematem przewodnim filmu jest kryzys tożsamości, a Berlin ma to w sobie, ponieważ przez wiele lat był podzielony. Teraz, pomimo zjednoczenia i nowych budynków rosnących pośród starych kamienic, nadal można dostrzec blizny. W obrębie tego miasta współistnieją różne światy, więc dla mnie Berlin był przedłużeniem głównego bohatera”. Jedną z zalet filmowania w Berlinie według Silvera jest fakt, że „oni naprawdę zainwestowali czas i pieniądze w budowę infrastruktury. Świetne ekipy, świetne obiekty. Berlin stał się jednym z moich ulubionych miast do pracy nad filmami”.
Collet-Serra w rozmowie ze scenografem Richardem Bridglandem opisał poszukiwania Martina Harrisa jako podróż przez labirynt, gdzie bohater często trafia na ślepy zaułek — musi zmienić kierunek i spróbować pójść inną drogą, aby odkryć, kim jest. Bridgland starał się używać różnych miejsc do zobrazowania obydwu stron dylematu Martina - świata, do którego myśli, że należy, i świata, w którym się znajduje, gdy zostaje pozbawiony tożsamości. Ta dychotomia wychodzi naturalnie, ponieważ po zjednoczeniu dwóch części miasta po upadku muru berlińskiego i obalenia bloku komunistycznego, Berlin bardzo się rozwinął.
Produkcja odbywała się zarówno na terenie wschodniej jak i zachodniej części Berlina, w różnych dzielnicach, poczynając od surowych ulic dzielnicy Friedrichshain-Kreuzberg do kultowych miejsc takich jak Brama Brandenburska i Wyspa Muzeów. „Nasz główny bohater nie ma domu, więc cały czas podróżuje po mieście taksówkami, pieszo albo metrem” — tłumaczy reżyser. „Zdjęcia odbywały się w 40 lokalizacjach przez 48 dni.”
Kiedy Martin i Liz Harris przybywają do miasta, jadą prosto do hotelu — światowej sławy pięciogwiazdkowego Hotelu Adlon. Usytuowany w pobliżu słynnej Bramy Brandenburskiej przy alei Unter den Linden hotel przetrwał bombardowania w czasie wojny, lecz 10 lat temu wybuchł w nim pożar. Został jednak odrestaurowany i przywrócony do stanu sprzed pożaru.
Strzelanina w czynnym hotelu, z udziałem ponad 100 członków załogi, tonami sprzętu oraz licznymi statystami, była wyzwaniem dla producentów, którzy musieli uważać, aby nie utrudniać życia gościom hotelu. Bridgland mówi: „Sceny musiały zostać zrealizowane podczas normalnej pracy hotelu, więc zbudowaliśmy naszą własną recepcję, żeby nie przysparzać gościom kłopotu. Nie mogliśmy tylko nagrywać w przestronnym holu, jadalni, korytarzach i kuchni pod schodami. Dostęp był zaskakujący, zwłaszcza że to taki oblegany hotel”.
Jedna z hotelowych scen wymagała wyczynów kaskaderskich i pirotechnicznych, na które nie było tam odpowiedniego miejsca. W związku z tym zespół scenografów zbudował replikę sali balowej hotelu w Studio Babelsberg, najstarszym na świecie studiu filmowym, założonym blisko 100 lat temu. Skutki wybuchu sfilmowano wokół docelowego obiektu, a dział sztuki otoczył Hotel Aldon stertami gruzu i śladami zniszczeń. Ekipę rozbawił fakt, że dzięki popularyzacji sztuki awangardowej w tym mieście, wielu przechodniów zatrzymywało się żeby zapytać, czy to jakaś specjalna artystyczna konstrukcja i kto jest jej autorem.
Próbując znaleźć Ginę, Martin miał w pamięci logo jej taksówki — wieżę telewizyjną będącą symbolem Berlina Wschodniego, która w rzeczywistości znajduje się w centrum miasta. Postój taksówek producenci umieścili w budynku XIX-wiecznej rozlewni piwa. Za centralę taksówek posłużył najciekawszy element miasta według Bridglanda — metalowa buda, taka jak te wykorzystywane w całym mieście przez pracowników budowlanych jako schronienie, w którym można zaparzyć herbatę.
Kolejnym miejscem, którego tworzenie wprawiało Bridglanda w zachwyt, było mieszkanie Giny. „Ona mieszka w dzielnicy Kreuzberg, w której osiadali pierwsi tureccy imigranci-robotnicy” — mówi. „Budynek, w którym mieszka jest domem, przez który przewija się wielu legalnych i nielegalnych pracowników. Wyobraziliśmy więc sobie, jak zamieszkała na poddaszu, starając się stworzyć sobie dom w tym zimnym, ponurym otoczeniu. Na cienkich ścianach ma tapety i kilka rzeczy osobistych — między innymi fotografie, które przypominają jej o przeszłości. Generalnie uwiła sobie gniazdo w zupełnie obcym środowisku”.
Innym domem, który odwiedza Martin, jest dom pana Jürgena, byłego członka Stasi — tajnej policji, która zmuszała znajomych i sąsiadów do donoszenia na siebie. Bridgland starał się wpleść elementy poprzedniego życia Jürgena w jego otoczenie. „Jürgen wyraźnie lubił swoją pracę i uprzywilejowane życie, jakie mu zapewniała, a my postanowiliśmy to odzwierciedlić, urządzając jego mieszkanie tak, jakby zostało urządzone przed upadkiem muru. Jego medale i dyplomy są wyeksponowane, a wyposażenie mieszkania jest znacznie lepszej jakości niż to, do którego przeciętni obywatele Wschodnich Niemiec mieli wówczas dostęp. To wygląda jak muzeum poświęcone życiu członków niższych szeregów Stasi XX wieku — życiu, które lubił, i którego teraz mu brakuje”.
Z zewnątrz mieszkanie Jürgena nakręcone zostało w Freidrichshain na Karl-Marx Strasse, gdzie znajduje się jeden z pierwszych bloków wzniesionych przez reżim sowiecki dla pracowników nadzoru, których Sowieci wysłali z Moskwy do Berlina Wschodniego. Jak na ironię, te jasne, przestronne apartamenty cieszą się teraz ogromnym zainteresowaniem wśród mieszkańców Berlina.

Scena, w której Martin i Gina spotykają się z Jürgenem przypomina scenę z jego pracy w Stasi — tajne spotkanie nad Sprewą, na moście prowadzącym do Wyspy Muzeów. Na wodzie dopiero zaczyna się odwilż, a w tle przepływają wielkie bloki lodu. Ta zimna pogoda odstrasza turystów, którzy normalnie krążyliby wokół tego obszaru. Praca nad zdjęciami do filmu w mieście, w którym panowała najcięższa od 20 lat zima, i to głównie na zewnątrz, spowodowała pewne utrudnienia dla obsady i ekipy filmowej, a także obawy o ciągłość światła i pogody w scenach, ale również wzmogła poczucie izolacji u głównego bohatera.
Współpracujący z Collet-Serrą autor zdjęć Flavio Labiano mówi, że „podczas kręcenia tego filmu dbał o zachowanie wyizolowanej perspektywy Martina jako człowieka szukającego prawdy.”
„Bardzo intensywne opady śniegu, które zaczęły się w grudniu i trwały do połowy lutego, były jednocześnie błogosławieństwem i przekleństwem” — wspomina Collet-Serra, ponieważ „pozwoliły nam pokazać miasto takie, jakim nie moglibyśmy go pokazać w innych warunkach — mam na myśli pokrywę śnieżną. Oczywiście potem śnieg zniknął, co było dla nas kolejnym wyzwaniem. Trzeba było kręcić dalej, więc musieliśmy zrobić własny śnieg”.
Jedno z najważniejszych wydarzeń w filmie zostało nakręcone w całości na zewnątrz, na białych ulicach Berlina — jest to poważny pościg samochodowy, w którym Martin i Gina uciekają zabójcom. Realizacja tej sceny zajęła 10 nocy. Po każdej sesji spędzonej na zewnątrz w zimnie, członkowie obsady i ekipy nie mogli się doczekać powrotu do środka.
Z kolei zdjęcia do sceny w nocnym klubie odbyły się w jednym z najpopularniejszych berlińskich lokali. W celu zmylenia tropiących ich zabójców, Gina zabiera Martina do klubu w nadziei, że w tłumie będą bezpieczni. Ta scena powstawała w klubie Tresor — popularnym wśród żarliwych zwolenników sceny klubowej z całego świata jako miejsce narodzin muzyki techno. Znajduje się on w ogromnej porzuconej elektrowni na Köpenicker Strasse w dzielnicy Mitte. Dział sztuki zalał przemysłową piwnicę ostrym światłem neonów, które wraz z głośnymi, powtarzalnymi dźwiękami muzyki, podkreśla alienację Martina od świata, w którym się znajduje.
Innym ciekawym miejscem produkcji był ogromny, monumentalny budynek New National Gallery, wybudowany w 1960 roku przez architekta Ludwiga Mies van der Rohe. Do wewnętrznych scen wykorzystano Muzeum Fotografii w dzielnicy Charlottenburg, w którym Bridgland stworzył na potrzeby filmu oryginalną wystawę. „Ponieważ film porusza temat tożsamości i utraty tożsamości, staraliśmy się odzwierciedlić to w fotografii” — mówi. „Znaleźliśmy studentkę, która stworzyła wcześniej kilka ekscentrycznych portretów, więc pokierowałem jej pracą. Efekt był imponujący — bardzo ciekawe portrety twarzy wykonane z bliska, a każda z tych twarzy zdaje się opowiadać swoją historię”.
Historia Martina też ma swoje oblicze, które oscyluje wokół prawdy. „To naprawdę nieprzewidywalna historia” — mówi Liam Neeson. „Jest kilka emocjonujących momentów, które na pewno zaskoczą publiczność”.
Leonard Goldberg podkreśla: „Ten gatunek filmów popularny jest od dawna, ponieważ umożliwia widzom grę w kotka i myszkę z twórcami”.
„Ten film naprawdę daje to co, najlepsze z obu światów” — mówi Joel Silver. „To podróż, która trzyma nas w niepewności do samego końca”.
Jaume Collet-Serra podsumowuje: „Od momentu, w którym Martin Harris budzi się i dowiaduje, że nie jest już człowiekiem, którym wie, że jest, jesteśmy ciekawi o co chodzi. Nikt z nas nie potrafi sobie wyobrazić, co by było, gdyby ktoś ukradł nam nie tylko tożsamość, ale wszystko, czym jesteśmy — nawet naszą rodzinę i przyjaciół. Co byśmy zrobili? Jak moglibyśmy odzyskać nasze życie?”

LIAM NEESON (Dr Martin Harris) to wielokrotnie nagradzany aktor znany na całym świecie dzięki swojej pracy zarówno w kasowych hitach znanych studiów, jak i w docenianych filmach niezależnych.
Został uhonorowany za zagranie trzech niezwykle odmiennych, prawdziwych postaci. Otrzymał nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA za rolę Oskara Schindlera w filmie Stevena Spielberga Lista Schindlera (Oscar w kategorii najlepszy film) z 1993 roku. Trzy lata później wcielił się w tytułowego bohatera filmowej biografii Neila Jordana pt. Michael Collins. Jego pełna pasji interpretacja irlandzkiego bohatera republikanów przyniosła mu następną nominację do Złotego Globu, nagrodę Evening Standard British Film Award oraz Puchar Volpiego na Festiwalu Filmowym w Wenecji. W roku 2004 w obrazie Billa Condona pt. Kinsey, Neeson zagrał tytułowego bohatera, kontrowersyjnego badacza seksualności Alfreda Kinseya, za co został po raz trzeci nominowany do Złotego Globu i nagrody Independent Spirit Award, a ponadto otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Los Angeles.
Neeson zagrał niedawno w filmach Drużyna A, Starcie Tytanów, niezależnym obrazie Chloe reżyserii Atoma Egoyana, After.Life, thrillerze romantycznych Paula Haggisa Dla niej wszystko oraz przebojowym thrillerze Uprowadzona. Jego charakterystyczny głos można usłyszeć w obrazie Opowieści z Narnii: Podróż Wędrowca do Świtu. Już po raz trzeci użycza w serii Opowieści z Narnii swojego głosu postaci Aslana; wcześniej można go było usłyszeć w częściach Lew, czarownica i stara szafa oraz Książe Kaspian.
Jest też doskonale znany fanom filmów z pracy przy dwóch seriach, które stały się hitami kasowymi: wcielił się w postać mistrza Jedi - Qui-Gonn Jinna - w obrazie Gwiezdne Wojny: Część I — Mroczne widmo oraz zagadkowego Henriego Ducarda w filmie Christophera Nolana Batman - Początek. Neeson, rodowity Irlandczyk, karierę aktorską rozpoczął w Lyric Players Theatre w Belfaście (1976), debiutując w sztuce „The Risen People” Josepha Plunketta. Dwa lata później został członkiem słynnego dublińskiego Abbey Theatre, gdzie można go było zobaczyć w „Przekładach” Briana Friela. Wkrótce został uhonorowany nagrodą dla najlepszego aktora za występy w manchesterskim Royal Exchange Theatre w sztuce „The Plough and the Stars” Seana O’Caseya.
W roku 1980 reżyser John Boorman wypatrzył Neesona grającego Lennie’ego w „Myszach i ludziach” Johna Steinbecka i obsadził go w filmowej legendzie arturiańskiej pt. Excalibur. W latach 80. Liam wcielał się w najrozmaitsze role w takich filmach jak Bunt na Bounty Rogera Donaldsona, Misja Rolanda Joffe’a, Lamb (rola tytułowa), Duet na jeden instrument Andreja Konczałowskiego, Modlitwa za konających, Podejrzany Petera Yatesa, Dobra matka oraz Zjawy, kiedy to po raz pierwszy miał okazję pracować z Neilem Jordanem.
Później Neeson grał jeszcze w wielu obrazach, w tym filmach Człowiek ciemności Sama Raimiego, Crossing the line, Podejrzenie, Mężowie i żony Woody’ego Allena, Ethan Frome (rola tytułowa), Nell Michaela Apteda z Jodie Foster i Natashą Richardson, Rob Roy (rola tytułowa), Wczoraj i dziś Barbeta Schroedera z Meryl Streep, Nędznicy, K-19 Kathryn Bigelow, Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese, To właśnie miłość Richarda Curtisa z doskonałą obsadą, Królestwo niebieskie Ridleya Scotta oraz Śniadanie na Plutonie Neila Jordana.
W swojej karierze Neeson powracał na deski teatru, w 1993 roku debiutując na Broadwayu we wznowieniu sztuki „Anna Christie” Eugene’a O’Neilla, za którą został nominowany do nagrody Tony Award. W roku 1998 wcielił się w rolę Oscara Wilde’a w sztuce Davida Hare’a „Pocałunek Judasza”, której premiera miała miejsce na londyńskim West Endzie, po czym przeniesiona została na Broadway. Neeson na Broadway powrócił w 2002 roku, żeby zagrać Johna Proctora w docenianej produkcji Sir Richarda Eyre’a pt. „Czarownice z Salem” opartej na dziele autorstwa Arthura Millera. Na scenie towarzyszyła mu Laura Linney, a sam Neeson został po raz drugi nominowany do nagrody Tony Award oraz Drama Desk Award. Zagrał niedawno w zaprezentowanej w 2008 roku podczas Lincoln Center Festival sztuce Samuela Becketta „Eh Joe” reżyserii Atoma Egoyana i produkcji dublińskiego Gate Theatre.

DIANE KRUGER (Gina) zagrała z Bradem Pittem, Christophem Waltzem i Mike’iem Myersem w Bękartach wojny Quentina Tarantino, którego premiera miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2009 roku. Film przyjęto z entuzjazmem; znalazł się na czele listy największych hitów kinowych, a na całym świecie przyniósł ponad 200 mln dolarów zysku. Obraz odniósł też ogromny sukces wśród krytyków. Jako członkinię załogi, Kruger uhonorowano nagrodami People’s Choice, Critic’s Choice i SAG Award w kategorii najlepsza obsada. Oprócz licznych nagród i nominacji, obraz był pretendentem do Oscara w ośmiu najważniejszych kategoriach, w tym w kategorii najlepszy film. Już indywidualną nominację (nagroda SAG Award) Diane otrzymała za najlepszą aktorkę drugoplanową, co zawdzięcza wykreowaniu postaci Bridget Von Hammersmark.
W swoim pierwszym filmie zagranicznym Kruger zagrała u boku Josha Hartnetta. Był to obraz Paula McGuigana zatytułowany Apartament, który przyciągnął uwagę Wolfganga Petersena. Ten zatrudnił Diane w roli cieszącej się złą sławą Heleny w swoim filmie Troja. Postać ta rozsławiła Kruger, którą jako następny obsadził w swoim obrazie Bruckheimer. Zagrała w filmach Skarb narodów z Nicolasem Cage’em, Boże Narodzenie (nominowany do Oscara), Kopia Mistrza z Edem Harrisem, historii Nelsona Mandeli Goodbye Bafana reżyserii Bille Augusta z Joe Fiennesem oraz Skarb narodów: Księga Tajemnic, który na całym świecie przyniósł zysk rzędu 440 mln dolarów.
Poza kilkoma niedawnymi sukcesami w Europie (francuski hit Pour Elle, którego amerykańskie prawa do nakręcenia nowej wersji zostały sprzedane nagrodzonej Oscarem parze, Paulowi Haggisowi i Russellowi Crowe), Diane można oglądać też w filmie Mr Nobody z Jaredem Leto, Sarah Polley i Rhysem Ifansem oraz wstrząsającym obrazie niezależnym Inhale Baltasara Kormákura o nielegalnym handlu organami, w którym Diane gra z Samem Shepherdem, Dermotem Mulroneyem i Patricią Arquette.

JANUARY JONES (Liz Harris) jest wszechstronną aktorką, która zwróciła na siebie uwagę zarówno krytyków, jak i fanów.
Jones gra obecnie w docenianym przez krytyków serialu Mad Men, który został uhonorowany nagrodami Emmy, Złotym Globem i SAG Award. Akcja serialu rozgrywa się w latach 60. dwudziestego wieku. January wciela się w postać Betty Draper, żony dynamicznego, romansującego na prawo i lewo dyrektora kreatywnego agencji reklamowej, Dona Drapera, granego przez Jona Hamma. Za interpretację bohaterki Jones otrzymała w 2009 i 2010 roku nominację do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka w serialu telewizyjnym. Obsada natomiast w tych samych latach została uhonorowana nagrodami Screen Actors Guild Ensemble Award.
Ostatnie filmy Jones to między innymi Radio na fali autorstwa i reżyserii Richarda Curtisa. Jest to komedia z epoki lat 60. o nielegalnej stacji radiowej mieszczącej się w łodzi pływającej po Morzu Północnym. Jones gra u boku nagrodzonego Oscarem Phillipa Seymoura Hoffmana i nominowanego do Oscara Kennetha Branagha.
W roku 2006 Jones zagrała w docenionym przez krytyków przeboju Swedish Auto. Wcieliła się w postać kobiety rozdartej między przymusem dbania o swoją matkę a chęcią opuszczenia domu, w którym jest wykorzystywana. W tym samym roku January wcieliła się w rolę Carol Dawson w opartym na faktach filmie Męski sport wytwórni Warner Brothers. W filmie wyreżyserowanym przez McG (Joseph McGinty Nichol) grają Matthew Fox i Matthew McConaughey, którzy wcielają się w role trenerów drużyny piłkarskiej Marshall College, która ginie w katastrofie samolotowej.
Krytycy docenili January za występ w Trzech pogrzebach Melquiadesa Estrady studia Sony Classic w reżyserii Tommy’ego Lee Jonesa, który wciela się też w postać jednego z bohaterów. Jones gra młodą żonę strażnika granicznego, który nieumyślnie zabija nielegalnego imigranta. Film zadebiutował podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2005 roku, zyskując entuzjastyczne recenzje.
Wcześniej Jones zagrała w filmach American Pie: Wesele studia Universal, Dwóch gniewnych ludzi wytwórni Sony z Adamem Sandlerem i Jackiem Nicholsonem, To właśnie miłość studia Universal z Colinem Firthem i Keirą Knightly, Włamanie na śniadanie studia MGM reżyserii i produkcji Barry’ego Levinsona u boku Billy’ego Boba Thorntona, Bruce’a Willisa i Cate Blanchett, a także w wyreżyserowanym przez Stevena Soderbergha Full Frontal. Wszystko na wierzchu wytwórni Miramax.

AIDAN QUINN (Richard Baker) karierę teatralną rozpoczął w rodzinnym mieście Chicago, po czym zagrał rolę tytułową we współczesnej wersji „Hamleta” w reżyserii Roberta Fallsa. W Nowym Jorku grał na Broadwayu w „Chorej miłości” i „Lie of the Mind” Sama Shepherda. Niedawno można go było oglądać w sztuce „Upodleni” granej poza Broadwayem, w tym podczas Edinburgh Theatre Festival w Dublinie oraz na londyńskim West Endzie. Wziął również udział w „Salome” Estelle Parsons z Alem Pacino. W Public Theater grał w przedstawieniu „Rozmowy tuskulańskie” z Davidem Straithaimem i Brianem Dennehym, w którym wcielał się w postać Brutusa.
Sukcesy Quinna na małym ekranie to między innymi przełomowy dramat o AIDS pt. Wczesny mróz, za który otrzymał nominację do nagrody Emmy, Będę o tobie śnił z Marcią Gay Harden oparty na krótkich opowiadaniach Sama Shepherda czy Zakazane terytorium (główny bohater) z Nigelem Hawthornem. Można go również podziwiać w Pochowaj me serce w Wounded Knee kanału HBO, za który został ponownie nominowany do nagrody Emmy.
W Irlandii Quinn był jednocześnie producentem i aktorem w filmie This is My Father, przy którym współpracował ze swoimi braćmi: Paul był autorem i reżyserem obrazu, który nakręcony został przez nagradzanego kamerzystę Declana. Aidan zagrał też z Pierce’em Brosnanem w Evelyn Bruce’a Beresforda i Szkole dla łobuzów. Premiera miała miejsce podczas Festiwali Filmowych Sundance i Tribeca w 2003 roku, a Quinn został nominowany do Irish Film Award w kategorii najlepszy aktor. Pojawił się także w filmie swojej siostry, Marion Quinn, w filmie 32A oraz obrazie Vica Sarina Blask tęczy. Niedawno można go było zobaczyć w Eclipse Conora McPhersona, za który dostał tegoroczną nagrodę Irish Film Award.
Quinn zagrał w ponad 45 filmach fabularnych, w tym w takich obrazach jak Rozpaczliwie poszukując Susan, Zasadzka, Wędrowna trupa, Avalon, Benny i Joon, Wichry namiętności, Michael Collins, Sposób na Szekspira, Misja specjalna, Koncert na 50 serc oraz Łowczyni piosenek. W roku 2005 został nominowany do nagrody Independent Spirit Award za film Jaskinie serca. Można go było również zobaczyć u boku Meryl Streep w niezależnym filmie fabularnym Ciemna materia, którego premiera odbyła się w 2007 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance.
Niedawno zagrał z Joshem Brolinem w filmie Flipped Roba Reinera oraz z Johnem Malkovichem w Jonah Hex. Wkrótce można go będzie podziwiać w kilku nadchodzących filmach niezależnych, w tym w The 5th Quarter, Rushlights, Festival of Lights i The Greening of Whitney Brown. Inne obrazy, które mają się wkrótce ukazać to If I Were You z Marcią Gay Harden i The Exodus of Charlie Wright z Andym Garcią.

FRANK LANGELLA (Roger) Jego występy na Broadwayu są imponujące i nie da się o nich łatwo zapomnieć. Od dawna uważany jest za jednego z najlepszych aktorów teatralnych i filmowych w Stanach Zjednoczonych. Swą karierę zawdzięcza doskonałej jakości pracy i wytrwałości. Aktor ten wyróżnia się różnorodnością, charyzmą i wszechstronnością. W ostatnich latach kariera filmowa Langelli dorównała rangą jego karierze na Broadwayu.
Langella urodził się pierwszego dnia 1983 roku w Bayonne w stanie New Jersey. Bakcyla aktorskiego złapał w wieku 11 lat, grając starszego mężczyznę w szkolnej sztuce o życiu Abrahama Lincolna. Później uzyskał dyplom na studiach teatralnych na Uniwersytecie Syracuse. Niezwłocznie rozpoczął pracę w regionalnych teatrach na wschodnim wybrzeżu i środkowym zachodzie. W 1963 roku zadebiutował wreszcie na nowojorskiej scenie we wznowieniu granej poza Broadwayem sztuki „Immortalista”, w której zagrał główną rolę. W latach 1964-66 Langella został uhonorowany trzema nagrodami Obie Award za pracę poza Broadwayem, a w 1969 otrzymał nagrodę Drama Desk za „A Cry of Players” Williama Gibsona. Pięć lat później zadebiutował na Broadwayu w przedstawieniu pt. „Pejzaż morski” Edwarda Albee’ego, za które ponownie otrzymał nagrodę Drama Desk oraz pierwszą z trzech nagród Tony.
Debiut filmowy Langelli to Pamiętnik szalonej żony z 1970 roku. W tym samym roku zagrał też w symbolicznej komedii Mela Brooksa Dwanaście krzeseł. Mimo że w latach 70. regularnie pojawiał się w filmach i telewizji, większość czasu Langelli pochłaniała gra na scenie. W roku 1977 wcielił się w tytułową rolę w broadwayowskim wznowieniu „Drakuli”. Jego interpretacja żądnego krwi hrabiego spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem; produkcja stała się nieoczekiwanym przebojem, a Langella został po raz drugi nominowany do nagrody Tony. W rolę hrabiego wcielił się ponownie w filmowej wersji „Drakuli” z 1979 roku.
Grafik Langelli wciąż wypełniały projekty sceniczne. W latach 90. zagrał przełomową rolę ekranową w komedii Dave Ivana Reitmana, w której wcielił się w postać podstępnego polityka-manipulatora Boba Alexandra. Po Dave’ie Langella zajęty był projektami filmowymi, w tym Lolitą Adriana Lyne’a czy Dziewiątymi wrotami Romana Polańskiego. Nie przeszkodziło mu to jednak w częstym udzielaniu się w społeczności teatralnej Nowego Jorku.
Wciąż pracował na Broadwayu; w 2003 roku za „Fortune’s Fool” został uhonorowany drugą nagrodą Tony, trzecią natomiast otrzymał w 2007 za sztukę „Frost/Nixon”, a jego doskonały występ we wznowieniu sztuki „Oto jest głowa zdrajcy” (2008) otrzymał pochlebne recenzje. Wracając do filmu, krytycy docenili kunszt, którym Langella wykazał się grając Williama S. Paleya w dramacie dokumentalnym George’a Clooneya pt. Good Night and Good Luck oraz wydawcę gazety Daily Planet. Perry’ego White’a w hicie kinowym Superman: Powrót (lato 2006) w reżyserii Bryana Singera.
W roku 2007 Langella ponownie zebrał pochwały i otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award, kiedy to zagrał w Starting Out in the Evening. Rok później można go było zobaczyć w filmowej adaptacji broadwayowskiej sztuki Frost/Nixon. Wersję kinową o tym samym tytule wyreżyserował Ron Howard, Langella natomiast wcielił się w postać okrytego hańbą byłego prezydenta Richarda Nixona. Rola ta przyniosła mu nominacje do Oscara (najlepszy aktor), Złotego Globu i nagrody SAG Award. Od 2003 roku Langella należy do galerii sław Theatre Hall of Fame. Poza wcześniej wspomnianymi nagrodami, otrzymał ponad dwa tuziny nominacji i nagród aktorskich (Tony Award, Oscar, Emmy, Złoty Glob, nagrody Cable ACE Award i Obie oraz różne nagrody przyznawane przez krytyków).

JAUME COLLET-SERRA (reżyser) urodził się w Sant Iscle de Vallatte, małym miasteczku w prowincji Barcelona w Katalonii (Hiszpania). Od wczesnych lat fascynowały go filmy, często więc chodził do jedynego w okolicy kina, w którym przenosił się do innego świata. Jego młody umysł chłonął wszystko, co tylko grane było w sobotnie popołudnia, czyli w dużej mierze amerykańskie westerny i filmy o II wojnie światowej. Większą część dzieciństwa spędził z dala od rodziny, w internacie, gdzie marzył, że pewnego dnia będzie robił filmy.
W wieku 18 lat Collet-Serra przeprowadził się do Los Angeles. Miał mało pieniędzy, znał jedynie podstawy języka angielskiego, jednak był zdecydowany spełnić swoje marzenie. Uczył się w Columbia College, rozpoczął też dodatkowo pracę jako montażysta. W niedługim czasie poznał tajniki oprogramowania do edycji wideo ( Avid Editing System), dzięki czemu otrzymywał oferty pracy, które pozwoliły mu zaoszczędzić trochę pieniędzy. Na Jaumego wpływ wywarli tacy reżyserzy jak David Fincher, Spike Jonze czy Mark Romanek. Zdecydował, że zamiast nakręcenia krótkiej etiudy na zakończenie szkoły, stworzy teledysk muzyczny. Pieniądze, które zaoszczędził, przeznaczył na zrobienie wideoklipu dla nieznanego zespołu z okolicy, w czym pomogła mu wiedza z zakresu postprodukcji. Teledysk zwrócił uwagę kilku studiów produkcyjnych, więc jeszcze przed skończeniem szkoły filmowej Collet-Serra został reżyserem klipu „The End”.
Po tym jak Jaume nagrał parę wideoklipów, studio produkcyjne dało mu pieniądze na nakręcenie kilku specjalistycznych krótkometrażówek. Stworzył trwający 2 i pół minuty filmik dla dostawcy usług internetowych AOL. Mimo że daleko mu było do reklamy, dzieło Jaumego pokazano w tym samym roku w Cannes podczas prezentacji osiągnięć nowych reżyserów agencji reklamowej Saatchi & Saatchi.
Po tym wydarzeniu Collet-Serra błyskawicznie wspinał się po szczeblach kariery; współpracując z takimi agencjami jak McCann-Erickson, J. Walter Thompson, BBDO i TBWA Chiat Day nagrał reklamy następujących produktów: Playstation, Budweiser, Mastercard, Miller-Lite, Pontiac, Smirnoff, Renault, Verison i 7UP. Reprezentują go tak szanowane firmy jak Partizan i Believe Media.
Surrealistyczne, często mroczne obrazy Collet-Serry szybko wzbudziły zainteresowanie producenta Joela Silvera, który w 2005 roku zatrudnił Jaumego do pracy przy Domu woskowych ciał. Dwa lata później miłość do piłki nożnej sprawiła, że Collet-Serra wrócił do Hiszpanii, gdzie nakręcił film Gol II: Żyjąc marzeniem. W roku 2009 Silver wyprodukował obraz pt. Sierota.
Collet-Serra nakręcił również krótkie obrazy w ramach kampanii Don’t vote („Nie głosuj”) z Leonardo DiCaprio, które stały się jednymi z najchętniej oglądanych filmów w internecie.

JOEL SILVER (producent wykonawczy) jest jednym z najbardziej płodnych producentów w historii kina. Osiągnął wielki sukces; wyprodukował ponad 60 filmów, w tym przełomową trylogię Matrix, czteroczęściowy hit kinowy pt. Zabójcza broń oraz nowatorskie filmy akcji ? Szklaną pułapkę i Predatora. Do dnia dzisiejszego filmy Silvera przyniosły na całym świecie zysk w wysokości ponad 10 miliardów dolarów. Silver wyprodukował ostatnio w swoim studiu Silver Pictures wielki przebój pt. Sherlock Holmes — przygodowy, sensacyjny film akcji w reżyserii Guya Ritchiego, który na całym świecie zarobił ponad 500 mln dolarów. W obrazie występują Robert Downey Jr w roli legendarnego detektywa oraz Jude Law wcielający się w postać doktora Watsona. Silver zawarł umowę dla swojego domu produkcyjnego, Dark Castle Entertainment, zgodnie z którą ma prawo dopuszczania do produkcji i kontrolę nad tworzeniem wszystkich filmów wyprodukowanych w Dark Castle, których dystrybucją ma zajmować się Warner Bros. Niedawno Dark Castle wyprodukowało film akcji Drużyna potępionych z Jeffreyem Deanem Morganem, Zoë Salandą i Chrisem Evansem. Wkrótce ukaże się jeszcze wiele filmów studia, w tym thriller Unknown White Male z Liamem Nessonem, January Jones i Diane Kruger, thriller psychologiczny The Factory z Johnem Cusackiem oraz thriller sensacyjny ukazujący zjawiska paranormalne ? The Apparition z Ashley Greene i Tomem Feltonem.
Wcześniej Dark Castle wyprodukowało wiele przebojów, zaczynając od bijącego wszelkie rekordy otwarcia Domu na Przeklętym Wzgórzu (1999), przez Trzynaście duchów (2001), Statek widmo (2002), Gothikę (2003), aż do Domu woskowych ciał (2005). Niedawno na ekranach kina znalazł się doceniony przez krytyków film akcji Guya Ritchiego Rock’N’Rolla, w którym zagrali Gerard Butler, Tom Wilkinson, Thandie Newton i Mark Strong, obraz Sierota z Verą Farmiga i Peterem Sarsgaardem — horror i thriller w jednym oraz film akcji Ninja zabójca z Rainem w reżyserii Jamesa McTeigue’a.
Seria Silvera Matrix z 1999 roku przyniosła na świecie dochody w wysokości ponad 456 mln dolarów, czyli więcej niż którykolwiek film w historii studia Warner Bros. Pictures do tamtej pory. Matrix został powszechnie doceniony za innowacyjny pomysł i efekty wizualne. Uhonorowano go czterema Oscarami, w tym za najlepsze efekty specjalne. Pierwsze DVD z filmem sprzedało się w milionie egzemplarzy i odegrało ważną rolę w napędzaniu sprzedaży odtwarzaczy DVD. Druga część trylogii, Matrix Reaktywacja, zarobiła na całym świecie ponad 740 mln dolarów, co uczyniło ją najlepiej zarabiającym filmem wszech czasów. W pierwszy weekend emisji ostatniej części wybuchowej trylogii, Matrix Rewolucje, zyski na świecie wyniosły zdumiewające 203 mln dolarów. Do dnia dzisiejszego seria Matrix przyniosła razem 3 mld dolarów.
W czasie nadzorowania produkcji części Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje Silver wyprodukował nawiązującą do trylogii grę komputerową „Enter the Matrix” i dołączył do niej godzinny materiał filmowy napisany i wyreżyserowany przez braci Wachowskich. Można w nim zobaczyć Jadę Pinkett Smith i Anthony’ego Wonga, którzy grają swoje role z filmów. Silver był też producentem wykonawczym Animatrixa, przełomowej kolekcji dziewięciu krótkich filmów animowanych inspirowanych wizją i historią, dzięki której powstał Matrix.
Następnie wyprodukował thriller akcji V jak Vendetta z Natalie Portman oparty na docenianym komiksie, film akcji, komedię i thriller Kiss Kiss Bang Bang autorstwa i reżyserii Shane’a Blacka z Robertem Downeyem Jr., Valem Kilmerem i Michelle Monaghan oraz Speed Racer braci Wachowskich. Wyprodukował też przeboje Romeo musi umrzeć z Jetem Li i Aaliyah, Mroczna dzielnica ze Stevenem Seagalem i raperem znanym pod pseudonimem DMX, Kod dostępu z Johnem Travoltą, Hugh Jacmanem i Halle Berry.
Silver osiągnął również sukces w produkcji telewizyjnej. Był producentem wykonawczym serialu kanału CBS Pod osłoną nocy, thrillera romantycznego z elementami znanymi z opowieści o wampirach. W roku, w którym ukazał się pierwszy odcinek serialu, został uhonorowany nagrodą People’s Choice Award dla najlepszego serialu telewizyjnego. Wcześniej Silver był producentem wykonawczym wysoko ocenionego przez krytyków serialu telewizji UPN pt. Weronika Mars z Kristen Bell, a także, razem z Richardem Donnerem, Davidem Gilerem, Walterem Hillem i Robertem Zemeckisem, ośmiu serii nagradzanego serialu HBO Opowieści z krypty i dwóch filmów fabularnych o tym samym tytule. Silver rozpoczął karierę na stanowisku współproducenta filmu Wojownicy, po czym wyprodukował też 48 godzin, Ulice w ogniu i Miliony Brewstera.
W 1985 roku otworzył wytwórnię Silver Productions, której pierwszą produkcją był przełomowy hit Komando. Po nim wyprodukował Jumpin’ Jack Flash i Predatora. Silver Pictures umocniło swój status jako jednego z czołowych domów produkcyjnych, gdy na ekrany weszła seria Zabójcza broń oraz filmy akcji Szklana pułapka i Szklana pułapka 2, które okazały się przebojami. Wyprodukował też takie obrazy jak Ostatni skaut, Człowiek demolka, Richie Milioner, Krytyczna decyzja i Teoria spisku.

LEONARD GOLDBERG (producent) długo uważany był za jednego z najbardziej utalentowanych i kreatywnych producentów filmów fabularnych, serialów i filmów telewizyjnych w przemyśle rozrywkowym. Odniósł wieli sukces, a za sprawą swoich dokonań w telewizji znalazł się w 2007 roku w galerii sław Academy of Television Arts and Sciences. W chwili obecnej jest członkiem zarządu CBS Corporation.
Goldberg był też prezesem Twentieth Century Fox. Pod jego przewodnictwem studio wyprodukowało tak znamienite przeboje filmowe jak Telepasja, Big, Szklana pułapka, Wall Street i Pracująca dziewczyna. Pod własnym sztandarem wyprodukował też święcące niezwykłe sukcesy filmy fabularne: Gry wojenne, Sypiając z wrogiem, Podwójne zagrożenie i Aniołki Charliego.
Równie wielki sukces odniósł w przemyśle telewizyjnym. Był dyrektorem programowym kanału ABC, gdzie odpowiadał za opracowanie i wprowadzenie zupełnie nowego formatu ? filmu stworzonego dla telewizji. W czasie jego pracy w ABC stacja pokazała takie klasyki jak Ekipa wyrzutków, That Girl czy Marcus Welby ? lekarz medycyny. Jako producent telewizyjny Goldberg współpracował z Aaronem Spellingiem. Odpowiada za tak niebywałe przebojowe seriale telewizyjne jak Aniołki Charliego, Hart to Hart, The Rookies, za który został uhonorowany nagrodą NAACP Image Award dla producenta telewizyjnego roku, Starsky i Hutch, Wyspa Fantazji, Family oraz S.W.A.T. Jednostka specjalna. Wyprodukował też niektóre z najbardziej docenianych filmów telewizyjnych wszech czasów, w tym The Boy in the Plastic Bubble, Amelia i Alex: The Life of a Child. Produkcje, które Goldberg stworzył w swojej pracowitej karierze, odzwierciedlają jego gust i wiarę w dawanie nowym talentom szansy na zaistnienie. Spośród gwiazd, którym pomógł w rozpoczęciu kariery, wyróżnić należy Richarda Gere’a, Johna Travoltę, Matthew Brodericka, Jaclyn Smith, Kate Jackson, Farrah Fawcett, Cheryl Ladd, Davida Soula, Paula Michaela Glasera, Kirsty McNichol, Nicolette Sheridan i Darryl Hannah. Jeżeli chodzi o stanowiska kierownicze, szanse od Goldberga w ABC dostali Barry Diller i Michael Eisner.
Goldberg ukończył Wharton School of Finance and Commerce, a karierę w telewizji zaczął od pracy w dziale badań rynku kanału ABC. Rok później przeniósł się do NBC, gdzie awansował na stanowisko kierownika projektów specjalnych, po czym dołączył do Batten, Barton, Durstine Osborne Advertising. Wrócił jednak do ABC na stanowisko dyrektora ds. rozwoju programów w Nowym Jorku, a następnie szybko został wiceprezesem zajmującym się programami emitowanymi w paśmie dziennym.
W czasie swojej pracy na tym stanowisku, Goldberg wprowadził niespotykane wcześniej rodzaje programów, które odniosły wielki sukces. Były to na przykład The Dating Game (Randka w ciemno), Newlywed Game (Nowożeńcy) i gotycki serial Dark Shadows. Rok później został dyrektorem wszystkich programów w ABC, a stanowisko to piastował przez trzy lata. Właśnie w tym okresie opracował i wprowadził nowość — filmy tworzone bezpośrednio dla telewizji, które pokazywano w czasie największej oglądalności. Te przypadły widzom do gustu i wciąż stanowią dużą część z najbardziej innowacyjnych i inspirujących programów telewizyjnych.
Po opuszczeniu ABC Goldberg rozpoczął pracę w Screen Gems (obecnie Columbia Pictures Television) na stanowisku wiceprezesa produkcji. Właśnie wtedy wprawił w ruch produkcję przełomowego filmu telewizyjnego Piosenka Briana, która przyniosła mu między innymi prestiżową nagrodę Peabody Award. Gdy kierował Screen Gems, wyprodukował przebojowy serial telewizyjny Partridge Family.
Goldberg zrezygnował z pracy w Screen Gems i założył spółkę z Aaronem Spellingiem, która wypuściła wiele z najbardziej wpływowych i popularnych serialów w historii telewizji, czyli takie przeboje jak Aniołki Charliego, T.J. Hooker, Starsky i Hutch, The Rookies, Wyspa Fantazji, Hart to Hart i uwielbiany, nagradzany serial Family. Współpraca Goldberga i Spellinga zaowocowała również około trzydziestoma pięcioma filmami telewizyjnymi, w tym dwugodzinnym, najwyżej w historii ocenianym Little Ladies of the Night oraz obrazem, po którym uwagę całego świata przykuł John Travolta ? The Boy in the Plastic Bubble.
Jego studio, Mandy Films, zaprezentowało na kanale ABC produkcję pt. Amelia z Glenn Close i Tedem Dansonem (1984). Był to najwyżej oceniany w tamtym czasie film i jednocześnie jeden z najwyżej ocenianych filmów wszechczasów, który oglądało 60-70 mln widzów. Obraz został doceniony na całym świecie za otwarte i wrażliwe podejście do tematu kazirodztwa. Film przyniósł Goldbergowi nagrodę Emmy za najlepszy serial dramatyczny, Nagrodę Doskonałości organizacji Film Advisory Board, Grand Award na Międzynarodowym Festiwalu sztuki Filmowej i Telewizyjnej w Nowym Jorku (1984), Youth in Films Award za najlepszy film familijny oraz nagrodę organizacji National Committee for Prevention of Child Abuse działającej na rzecz maltretowanych dzieci. Inne projekty telewizyjne produkcje Goldberga to Alex: The Life of a Child oparty na książce Franka DeForda pokazany w ABC Theatre w 1986 podczas prezentacji General Foods oraz seriale Papierowe laleczki i Class of ’96. Goldberg mieszka z żoną Wendy w Los Angeles.

ANDREW RONA (producent) jest prezesem Silver Pictures i jednym z prezesów Dark Castle Entertainment. Od czasu gdy w styczniu 2009 roku zatrudnił go Joel Silver, studio wypuściło oparty na komiksie film Drużyna potępionych, międzynarodowy hit Sherlock Holmes w reżyserii Guya Ritchiego z Robertem Downeyem Jr., przebojowy horror Jaumego Collet-Serry Sierota, The Hughes Brothers, Księga ocalenia z Denzelem Washingtonem oraz film akcji Ninja zabójca. Rona jest również producentem thrillera o zjawiskach paranormalnych pt. The Apparition reżyserii debiutującego w tej roli Todda Lincolna oraz producentem wykonawczym obrazu Project X produkcji Todda Phillipsa i Green Hat Films.
W ubiegłym roku Rona odpowiadał za opracowanie wielu nadchodzących w czasie projektów, w tym Zakazanej planety, nowej wersji filmu science fiction z 1956 roku, Lobo i Sgt. Rock (adaptacje komiksów wydawnictwa DC Comic) oraz nowej wersji klasyku z gatunku sci-fi pt. Ucieczka Logana. Rona współpracuje też blisko z Mattel Toys, żeby rozwinąć markę Hot Wheels w serię filmów fabularnych. Zanim dołączył do Silver Pictures i Dark Castle Entertainment, Rona był jednym z prezesów Rogue Pictures (działu Universal Pictures). Na stanowisku tym pracował od 2005 roku; nadzorował produkcję, marketing i dystrybucję takich filmów jak Koralina i tajemnicze drzwi, nominowanego do Oscara filmu Nienarodzony Henry’ego Selicka stworzonego za pomocą animacji poklatkowej, Ostatni dom po lewej reżyserii Davisa S. Goyera, wyreżyserowany przez Dennisa Iliadisa Fighting (remake klasycznego horroru Wesa Cravena z 1972 roku) z Channingiem Tatumem, Hot Fuzz — Ostre psy, komedia Piłki z jajami i thriller Nieznajomi Bryana Bertino. Rona zawarł również umowy produkcyjne z wieloma utalentowanymi filmowcami, wśród których znajdują się Wes Craven z Midnight Pictures i Michael Bay z Platinum Dunes. Współpracując z Andrew Karpenem (jeden z prezesów) i Davidem Lindem (były przewodniczący studia Universal), rozwinął Rogue Pictures w jedno z większych studiów w przemyśle filmowym przynoszące nie lada zyski. Relativity Media kupiło Rogue w grudniu 2008 roku.
Przed Rogue Pictures Rona był jednym z prezesów studia Dimension Films. Karierę rozpoczął w 1993 roku w Miramax Films (właściciel Dimension Films) na stanowisku asystenta Harveya Weinsteina. Szybko awansował, aż wreszcie został kierownikiem produkcji i pomagał w stworzeniu marki Dimension Films. W 2000 roku Rona i Brad Weston zostali prezesami studia.
Wyprodukowali wiele hitów, w tym Krzyk, który odniósł wielki sukces, serię Mali agenci, Sin City - Miasto grzechu Roberta Rodrigueza, komedię Zły Mikołaj Billy’ego Boba Thorntona oraz Uwikłany. Rona był też współproducentem Mutanta (Guillermo Del Toro) i producentem wykonawczym wielu obrazów, między innymi filmów Nieustraszeni bracia Grimm (Terry Gilliam), Straszny film 3 i trylogii Krzyk. W 2004 roku pracował przy Project Greenlight kanału Bravo, w którym wraz z innymi producentami wykonawczymi (Benem Affleckiem, Mattem Damonem i Chrisem Moorem) oraz producentem Wesem Cravenem nadzorował produkcję filmu Krwawa uczta.
Od 2008 roku Rona jest członkiem organizacji Amerykańskiej Akademii Sztuk i Wiedzy Filmowej. Ukończył The School of Visual Arts w Nowym Jorku, a jego praca zaliczeniowa, film Box Alley, otrzymał wiele nagród, w tym za najlepszy film studencki na Festiwalu Filmowym w Hampton.