Most do Terabithii (2007)

Katherine Paterson jest autorką 14 powieści i szeregu prac naukowych, w tym esejów dla młodzieży i dzieci. Jej książki, przetłumaczone na ponad 20 języków, rozeszły się na całym świecie w nakładzie 5 milionów egzemplarzy. Dwie z nich – „Most do Terabithii” i „Jacob Have I Loved” – zdobyły Newberry Medal w latach 1978 i 1981.

Do napisania „Mostu do Terabithii” Katherine Paterson zainspirowała w 1976 roku śmierć przyjaciela jej synka Davida. Ceniona pisarka pragnęła w ten sposób pomóc chłopcu w zmierzeniu się z tragedią, która dotknęła go w tak młodym wieku. Paterson miała w planach stworzenie zbioru baśni fantasy, ale ostatecznie jej książka przybrała formę barwnej opowieści o magicznej krainie, w której rozgrywa się heroiczna walka dobra ze złem.

Opublikowana w 1977 roku powieść otrzymała prestiżowy medal Newberry. „Most do Terabithii” poruszył miliony młodych czytelników na całym świecie i trafił do spisu lektur w wielu krajach. Tym samym stał się jednym z klasyków literatury amerykańskiej końca XX wieku.

Tytułowa kraina, zrodzona w dziecięcej wyobraźni, stanowi nawiązanie do Terebinthii, wyspy występującej w świecie Narnii, a konkretniej w powieściach „Książe Kaspian” i „Podróż ‘Wędrowca do Świtu’” autorstwa C.S. Lewisa. „Opowieści z Narnii” zostają bezpośrednio przywołane w dziele Katherine Paterson, gdy książka Lewisa trafia w ręce Jessa. Dzięki naukom w niej zawartym, chłopiec może godnie dzierżyć berło królestwa Terabithii.

"Leslie nazwała ich sekretną krainę "Terabithia", a Jessowi pożyczyła wszystkie książki o Narnii, żeby orientował się, jak mają się sprawy w czarodziejskiej krainie - jak bronić zwierząt i drzew, i jak powinien zachowywać się władca." - fragment powieści

Ekranizacja „Mostu do Terabithii”, wyprodukowana przez Walden Media i studio Walta Disneya, przenosi akcję powieści do współczesnego amerykańskiego miasteczka, które kryje szereg magicznych sekretów. W tytułowym królestwie bohaterowie znajdują schronienie przed szkolnymi wrogami, jak również tymi, którzy zrodzili się w ich wyobraźni. W niezwykłych przygodach towarzyszy im Książe Terrien, pies podarowany Leslie przez Jessa.

Film jest debiutem reżyserskim nominowanego do Oscara i wyróżnionego nagrodą Emmy twórcy filmów animowanych Gabora Csupo. Pomysł ekranizacji zrodził się w głowie angielskiej producentki Laurena Levine. Powieść polecił jej przyjaciel, którego 10 i 12-letnie dzieci zakochały się w książkach Paterson. W celu realizacji projektu Levine rozpoczęła współpracę z synem autorki, Davidem i zgłosiła się do studia Walden Media, mającego na swoim koncie sukcesy takie sukcesy jak „W 80 dni dookoła świata” i „Opowieści z Narnii”.

Prezes Walden Media, Cary Granat, przyznaje, że książka okazała się idealnym materiałem dla jego firmy, specjalizującej się w filmach dla całej rodziny. „Autorka jest wzorem dla bibliotekarzy i nauczycieli na całym świecie, a my zadbaliśmy, żeby zarówno Katherine Paterson jak i jej syn byli zaangażowani w produkcję na wszystkich jej etapach”, podkreśla Granat. „Chcieliśmy nakręcić film szczery, otwarcie poruszający trudne tematy takie jak znęcanie się niektórych uczniów nad innymi oraz relacje dzieci z rodzicami”.

„Most do Terabithii” łączy realizm z sekwencjami czysto fantastycznymi, dlatego producentom zależało na zatrudnieniu reżysera, który miałby na uwadze autentyzm i emocjonalną siłę historii. Granat tak tłumaczy wybór Gabora Csupo: „Podobnie jak innych, sławnych obecnie reżyserów, którzy zaczynali od animacji, np. Andrew Adamson („Shrek” i „Opowieści z Narnii”), wyróżnia go wyjątkowość spojrzenia i znajomość oczekiwań publiczności. Csupo nakręcił atrakcyjny film, dokładnie taki, na jaki czeka młoda widownia”.

Jeden z najważniejszych hollywoodzkich twórców animacji, którego „Dzika rodzinka” rozbawiła i wzruszyła miliony widzów na całym świecie, stanowił dla producentów gwarancję, że narracja „Mostu do Terabithii” zostanie poprowadzona pewną ręką. Csupo zadbał również o wiarygodne pokazanie, jak dzieci radzą sobie z codziennymi kłopotami. Jego osobiste zaangażowanie w projekt można wytłumaczyć doświadczeniami, w jakie obfitowało życie uchodźcy z Węgier. Bohaterów filmu i Csupo łączy także wiara w siebie i dążenie do spełnienia marzeń, które pozwoliło twórcy odnieść sukces w obcym kraju.

Producent Hal Lieberman („Terminator 3”, „W 80 dni dookoła świata”) zauważa w reżyserze „wrodzoną umiejętność widzenia świata oczami dziecka i ogromną wrażliwość”. Za szczególnie bliską Csupo postać uważa samego Jessa, a zwłaszcza jego wrażliwość i talent plastyczny. „Myślę, że właśnie ze względu na Jessa chciał nakręcić ten film”, twierdzi Lieberman. Reżyser z kolei tak tłumaczy metaforę, zawartą w filmie: „Sekwencje rozgrywające się w Terabithii nie stanowią jedynie ucieczki od trudności dnia codziennego. Puszczając wodze fantazji, bohaterowie ujawniają swoje uczucia, wzmacniają przyjaźń, która przenika wszystkie twory ich wyobraźni. Most symbolizuje łącznik między rzeczywistością i wyobraźnią, który może też Jessowi i Leslie uratować życie.

Scenariusz powstał przy współpracy Davida Patersona, Jeffa Stockwella i Kevina Wade’a. Czytelnicy „Mostu do Terabithii” znajdą w filmie więcej elementów fantastycznych niż w oryginale, co zdaniem producentów służy przybliżeniu historii dzisiejszej widowni. Realistyczną historię opowiedziano po części jak baśń przy zachowaniu ducha powieści.

W głównych rolach zobaczymy Josha Hutchersona („Zathura”, „Ekspres polarny”) oraz AnnęSophię Robb („Charlie i fabryka czekolady”), w barwne drugoplanowe postaci wcielili się Zooey Deschanel („Autostopem przez Galaktykę, „Miłość na zamówienie”) jako pani Edmunds – nauczycielka muzyki, która odkrywa talent plastyczny Jessa oraz Robert Patrick („Spacer po linie”, „Terminator 2”, „Z archiwum X”) jako ojciec głównego bohatera.

W ukazaniu magicznego, lecz niemal namacalnego świata wyobraźni, Csupo korzystał z pomocy nominowanego do Oscara operatora Michaela Chapmana, scenografa Roberta Gilliesa („Prawdziwa historia”) oraz cenionej kostiumolog Barbary Darragh. Zdjęcia do „Mostu do Terabithii” kręcono w Auckland, w Nowej Zelandii od stycznia do kwietnia 2006 roku. Las Conifer Grove, który skrywa tytułową krainę, znajduje się o godzinę drogi na północny zachód od Auckland. Na farmie w Wainui twórcy odnaleźli strumień i pomost, który w filmie prowadzi do Terabithii. Za specjalną zgodą Muzeum Auckland filmowcy mogli również nakręcić scenę wizyty pani Edmunds i Jessa na wystawie machin Leonarda da Vinci (tłem innych scen była Auckland City Art Gallery).

"Jedynym celem, jaki mi przyświecał, było nakręcenie perfekcyjnego, olśniewającego obrazu, który porusza serca wszystkich widzów" - Gabor Csupo

„Most do Terabithii” jest filmem dwuwymiarowym z niesamowitą komputerową animacją 3-D. Do współpracy ponownie zaprosiłem rosyjskiego rysownika Dimę Marlincheę, którego poprosiłem o zaprojektowanie stworów, które nie byłyby „przesłodzone”. Wolałem pokazać widzom postaci, które można by znaleźć w filmach Terry’ego Gilliama albo Ridleya Scotta. Lubię zaskakiwać dzieci i dorosłych nietypowymi bohaterami i zawrotną akcją.

Jess i Leslie trafiają do krainy, w której nie tylko obejmują rządy, ale też rozwiązują swoje problemy i nabierają dystansu do prawdziwego świata. Każde z nich może liczyć na miłość rodziców, którzy jednak nie zwracają na nich wystarczającej uwagi. Dlatego wymyślają własny świat, gdzie mogą uciec i wyrazić swoje przeżycia w postaci najróżniejszych stworów. Mojej pracy nad „Mostem do Terabithii” przyświecała jedna myśl: „Nie przesadzać ze słodyczą, pokazać kilka poziomów rzeczywistości”.

Zooey Deschanel (Pani Edmunds): „Terabithia istnieje jako część naszej wyobraźni, właściwie jest jej synonimem. Film jest wierny tematyce książki, mam nadzieję, że przybliży ją młodemu pokoleniu. Praca z Gaborem była ciekawa, bo miałam do czynienia z reżyserem o dziecięcej, ale broń Boże nie dziecinnej, wyobraźni. Doskonale panuje nad wszystkim, co dzieje się na planie, zarażając ekipę swoim entuzjazmem. Podobne wrażenie wywarli na mnie Josh i AnnaSophia, których dojrzałość i odpowiedzialność jest niebywała w tak młodym wieku.”

Robert Patrick (Jack Aarons), także prywatnie z dumą wyrażający się o swoich dzieciach, z zadowoleniem przyznaje: „To film, który szanuje dziecięcy punkt widzenia. Most pełni w nim rolę spoiwa między światem rzeczywistym i krainą fantazji. Jego budowa pozwala mojemu bohaterowi przemyśleć swoje relacje z synem, odzyskać jego zaufanie i nauczyć go, co w życiu tak naprawdę ma znaczenie”.

Robert Patrick wychował się w małej osadzie o nazwie Marietta, na obrzeżach Atlanty. Był najstarszym z pięciorga rodzeństwa, nic zatem dziwnego, że dobrze rozumie Jessa w filmie: „Pamiętam, że całymi dniami odkrywałem albo wymyślałem dziwne miejsca, takie jak forty i strumienie. Bawiliśmy się w żołnierzy, Indian i kowbojów, więc moje dzieciństwo było prawdziwą idyllą. W momencie publikacji książki Paterson, życie było bardziej beztroskie niż dzisiaj!”

Robertowi Patrickowi zależy na zainteresowaniu ekranizacją młodych widzów także z czysto egoistycznych przesłanek: „Świetny scenariusz i oryginał książkowy to tylko jeden z atutów, chciałem nareszcie zagrać w filmie, który będą mogły zobaczyć moje dzieci. Mają 5 i 8 lat, więc nie widziały jeszcze taty na ekranie. Będzie to także świetna zachęta dla dzieci do czytania książek.”

Głównym źródłem inspiracji dla scenografa Roberta Gilliesa był styl art nouveau, którego ślady widać w drobnych przedmiotach, np. klamkach czy figurkach i który posłużył za wzór do szkiców tytułowego mostu. Jego ostateczny projekt Gillies przekazał Mattowi Aitkenowi, nadzorującemu powstawanie efektów specjalnych. Na jego podstawie stworzono trójwymiarowy model mostu. Naturalne tło fortu, który znajduje się w Terabithii, stanowiły niezwykłej urody plenery Nowej Zelandii.

Reżyser Gabor Csupo nie kryje zadowolenia z chemii, jaka wytworzyła się z Joshem Hutchersonem i AnnąSophią Robb: „Czasami trudno wyczuć, że oni w ogóle grają”. Zachwytowi wtóruje producentka Lauren Levine, która tak wspomina pierwsze spotkanie z nastoletnią aktorką: „Książkowa Leslie jest niską brunetką, a AnnaSophia blondynką – trudno o większy kontrast. Duchowo są one jednak identyczne. Poznałam ją, gdy zjawiła się w moim nowojorskim biurze. Obie byłyśmy pod wielkim wrażeniem nowej książki o Harrym Potterze. Opowiedziała mi także o wyjazdach do dziadków w Kolorado, gdzie często bawiła się z kuzynami w tamtejszych lasach. Nie miałem najmniejszych wątpliwości – czułam, że rozmawiam z prawdziwą Leslie”.

Większym wyzwaniem było dla Levine znalezienie odtwórcy roli Jessa: „Chłopak przechodzi wielką przemianę, na początku filmu jest zamkniętym w sobie dzieciakiem, który czuje się niezauważany przez siostry i małomównego ojca. Czas spędza na rysowaniu albo na biegach. Odnalezienie kogoś, kto spełniłby te wszystkie wymogi, nie należało do łatwych zadań, ale Josh zdołał pokazać wszystkie oblicza swojej postaci.

Josh Hutcherson podobnie opisuje zmiany, jakie zachodzą w jego postaci: „Dzięki opiece pani Edmunds Jess coraz bardziej otwiera się i zaczyna w siebie wierzyć. Zawsze staje w obronie tego, co uważa za słuszne. To świetna rola do zagrania, bo w jego życiu wiele się dzieje. Wielką frajdę daje wcielenie się w kogoś, kto tak wiele doświadcza”.

Hal Lieberman określa postać Leslie jako „obdarzoną wielkim duchem, niezwykle pomysłową dziewczynę”. Jego zdaniem to właśnie AnnaSophie Robb sprawia, że widzowie angażują się w przygody jej bohaterki, bez których film straciłby na atrakcyjności. Młoda aktorka uważa Leslie za „osobę zawsze dostrzegającą w człowieku dobro i nawiązującą kontakt z innymi dzięki swoim lekturom i wyobraźni. Tak rozpoczyna się jej przyjaźń z Jessem, dzięki której chłopak staje się lepszym człowiekiem, daje upust swojej fantazji. Razem tworzą magiczne królestwo. To niesamowita historia”.

GABOR CSUPO (reżyseria)

Jest jednym z najbardziej cenionych animatorów, założycielem i prezesem studia Klasky Csupo. To prawdziwy człowiek renesansu: uznany muzyk, założyciel dwóch wytwórni płytowych – Tone Casualties i Casual Tonalities – oraz restaurator.

Urodził się na Węgrzech, studiował muzykę i sztukę, a wykształcenie w dziedzinie animacji zdobywał w słynnym studiu Pannonia. W 1975 roku wyjechał na zachód, odwiedził RFN, Danię i Szwecję, gdzie przyczynił się do powstania pierwszego lokalnego filmu animowanego. W 1979 roku przeniósł się do Hollywood, gdzie znalazł zatrudnienie w studiu Hanna Barbera. 10 lat później otrzymał od Jamesa L. Brooksa propozycję animowania skeczu pt. „Simpsonowie”, który miał znaleźć się w programie „The Tracy Ullman Show”. Jego popularność dała początek serialowi, który firma Klasky Csupo produkowała przez 3 lata, zdobywając 2 nagrody Emmy. Kolejnym sukcesem animatorów był jeden z najchętniej oglądanych w USA seriali – „The Rugrats”, którego kinowa wersja z 1998 roku, „The Rugrats Movie: Gdzie jest bobas”, stała się w pierwszym filmem animowanym spoza studia Disneya, który zarobił 100 milionów dolarów. W ślad za nią poszedł przebojowy sequel „Rugratsy w Paryżu”. Jedną z życiowych pasji Csupo jest muzyka, czego przejawem jest jego aktywność na rynku fonograficznym. Prowadząc wytwórnie muzyczne wynajduje nowych artystów z gatunku ambient electronica i patronuje artystom, którzy eksperymentują z elektroniką i nowymi technologiami. Zaprojektował okładkę ostatniego albumu swojego idola Franka Zappy – „The Lost Episodes”.

HAL LIEBERMAN (produkcja)

Rozpoczynał karierę jako scenarzysta. Współpraca ze studiem Universal zaowocowała jego błyskawicznym awansem w hierarchii producentów i powstaniem takich przebojów jak „Apollo 13”, „Smażone zielone pomidory”, „Gruby i chudszy” i „Ze śmiercią jej do twarzy”. „Szakal” z 1999 roku był pierwszym tytułem, który wyprodukował niezależnie. Kolejnymi były: „U-571”, „Terminator 3: Bunt maszyn” i „ W 80 dni dookoła świata”.

LAUREN LEVINE (produkcja)

Urodzona w Manchesterze, doświadczenie zdobywała przy produkcji programu „The Max Headroom Show” i współtworząc ramówkę MTV Europa, nadającej w 25 krajach. Jest odpowiedzialna za blisko 16 000 godzin programu tej stacji, w tym audycje „Yo! MTV Raps” i „Headbanger’s Ball”. Zajmowała się produkcją telewizyjną i filmową w Golden Books Family Entertainment, nadzorowała powstawanie serialu „Lassie” dla HBO, a dla Walden Media wyprodukowała film „Odnaleźć przeznaczenie”.

DAVID PATERSON (produkcja, scenariusz)

Syn autorki powieści „Most do Terabithii” Katherine Paterson. Jest autorem scenariuszy i producentem („Love Ludlow”, „Most do Terabithhii”), para się także aktorstwem (serial „Władca zwierząt”, „Ostatni brzeg” i „Wieczne zło”).

MICHAEL CHAPMAN (zdjęcia)

Nominowany dwukrotnie do Oscara za przełomowy film Martina Scorsese „Wściekły byk” oraz wielki przebój Andrew Davisa „Ścigany”, rozpoczął błyskotliwą karierę jako asystent cenionego operatora Gordona Willisa przy filmach „Właściciel” Hala Ashby’ego, „Klute” Alana J. Pakuli, „Ojciec chrzestny”, a także u boku Billa Butlera przy „Szczękach” Stevena Spielberga. Pierwszym samodzielnym dziełem Chapmana były zdjęcia do „Ostatniego zadania” Ashby’ego, po którym nastąpiła seria wybitnych obrazów, na trwałe zapisanych w historii amerykańskiego kina: „Taksówkarz”, „Ostatni walc”, „Wściekły byk” (trzy dzieła Martina Scorsese), „Palce” Jamesa Tobacka, „Hardcore”, „Inwazja porywaczy ciał” i „Włóczęgi” Phillipa Kaufmana. Pracował również przy komercyjnych przebojach takich jak „Straceni chłopcy”, „Pogromcy duchów II”, „Sześć dni, siedem nocy” i „Ewolucja”.

W 2004 roku Amerykańskie Stowarzyszenie Operatorów uhonorowało go za całokształt twórczości.

JOHN GILBERT (montaż)

Jeden z czołowych nowozelandzkich montażystów, nominowany do BAFTY i nagrodzony Oscarem za „Władcę pierścieni: Drużynę pierścienia”. Ostatnio oglądaliśmy inne jego dzieło – „Prawdziwą historię” Rogera Donaldsona z Anthony Hopkinsem. Pozostałe znaczące tytuły w jego dorobku to „Perfect Strangers” z Samem Neilem, „Punitive Damage”, „Crush” Alison MacLean, „Loaded” Anny Campion oraz „Przerażacze” Petera Jacksona.

Jego krótkometrażowe filmy wyświetlano w konkursach festiwali w Cannes, Berlinie, Wenecji, Sundance i Nowym Jorku.

ROBERT GILLIES (scenografia)

Od 25 lat przygotowuje scenografię do programów telewizyjnych i filmów fabularnych, kręconych w Nowej Zelandii. Ostatnio pracował przy „Prawdziwej historii” i „Boogeymanie”, wyprodukowanym przez Sama Raimiego. Zaprojektował scenografię do blisko 400 odcinków „Xeny: wojowniczej księżniczki” i „Herkulesa”.

BARBARA DARRAUGH (kostiumy)

Uhonorowana za „End of the Golden Weather” i serial „Greenstone” nagrodą Nowozelandzkiej Akademii Filmowej, autorka kostiumów do takich filmów jak „Scooby Doo”, „Przerażacze”, „Bez granic” z Angeliną Jolie i Clivem Owenem oraz produkcji Channel 4 „Not Only But Always” i serialu „Herkules”.

AARON ZIGMAN (muzyka)

Coraz jaśniejsza gwiazda wśród kompozytorów filmowych, klasycznie szkolony pianista, który na początku kariery muzycznej produkował i aranżował utwory Arethy Franklin, Phila Collinsa, Natalie Cole, Olety Adams, Tiny Turner, Carly Simon, Huey Lewisa, Christiny Aguilery i Seala. Jego zamiłowanie do utworów symfonicznych znalazło wyraz w 35-minutowym utworze na cześć Icchaka Rabina. Kompozycje Zigmana można usłyszeć w filmach „Mulan”, „Tina”, Klatka dla ptaków”, „Licencja na zabijanie” i „Pocahontas”. Pierwszym obrazem, który samodzielnie oprawił muzycznie był „John Q” Nicka Cassavetesa, z którym ponowił współpracę przy okazji „Pamiętnika” i „Apha Dog”. Ostatnimi dzieła Zigmana są „Szansa na sukces” z Hilary Duff, „In The Mix” z Usherem, „Wytańczyć marzenia”, „Step Up - taniec zmysłów” oraz „Flicka”.

WETA DIGITAL (efekty specjalne)

Studio Weta, opracowujące efekty specjalne do filmów fabularnych, zostało założone w 1993 roku w Wellington przez utalentowanych młodych nowozelandzkich filmowców, takich jak Peter Jackson, Richard Taylor, Jamie Selkirk, Tania Rodger i George Port. W związku z napływem coraz bardziej złożonych projektów uległo podziałowi na Weta Digital, zajmującego się efektami wizualnymi, oraz Weta Workshop, które specjalizuje się w przygotowaniu efektów fizycznych. Jednym z pierwszych projektów Wety Digital były „Niebiańskie istoty” Petera Jacksona (z przełomową rolą Kate Winslet). Po zdobyciu dwóch statuetek Oscara, artyści z Weta Digital uznawani są za czołowe autorytety w projektowaniu i wykonaniu efektów specjalnych, zwłaszcza animacji 3D.

JOSS HUTCHERSON (Jess Aarons)

13-letni aktor, którego zaskakująco bogaty dorobek obejmuje przebój kin amerykańskich „RV – Szalone wakacje na kółkach” z Robinem Williamsem, „Mały Manhattan” i „Zathura – Kosmiczna przygoda” i „Tygrysy murawy” z Willem Ferrellem i Robertem Duvallem. Użyczył swojego głosu animowanym klasykom „Ekspres polarny” i „Ruchomy zamek Hauru”. Spośród produkcji telewizyjnych największą uwagę zwróciły jego występy w serialu „Ostry dyżur” i filmie stacji TNT „Szalone dni” u boku Petera Falka. Jego hobby to motoryzacja, gra w kręgle, piłka nożna i triatlon. Równie chętnie gra na gitarze i pisze piosenki.

ANNASOPHIA ROBB (Leslie Burke)

Zadebiutowała w filmie „Daddy’s Day”, ale prawdziwą popularność przyniósł jej hit Tima Burtona „Charlie i fabryka czekolady”, w którym zagrała obok Johnny’ego Deppa. Pracowała też z innym wybitnym reżyserem Wayne’em Wangiem w „Dzięki tobie, Winn Dixie”. Od 5. roku życia startuje w zawodach gimnastycznych, wygrała szereg konkursów tańca irlandzkiego, ale osiągnęła też sukcesy w jazzie, hip hopie i breakdance.

ROBERT PATRICK (Jack Aarons)

Ostatnio polscy widzowie podziwiali go w roli Raya Casha w „Spacerze po linie” u boku Joaquina Phoenixa i Reese Witherspoon, w thrillerze „Firewall” z Harrisonem Fordem i Paulem Bettany i „Płonącej pułapce” ponownie z Joaquinem Phoenixem i Johnem Travoltą. Światowy rozgłos przyniosła mu rola zabójczego T-1000 w szlagierze „Terminator 2: Dzień sądu”. Inne popularne tytuły z udziałem Roberta Patricka to „Mali agenci” „Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość”, „Oni”, „Od zmierzchu do świtu” i „Copland”.

Poza występami przed kamerą, aktor często zajmuje się produkcją filmów.

ZOOEY DESCHANEL (Pani Edmunds)

Jedna z najciekawszych aktorek młodego pokolenia. Jej sympatyczna rola w „Elfie”, wymagająca od Deschanel także popisów wokalnych, zebrała wysokie noty u krytyków i zwróciła uwagę szerokiej publiczności. Potwierdzeniem rosnącego zainteresowania aktorką były sukcesy filmów „Życiowe rozterki”, „Oby do wiosny”, „Autostopem przez galaktykę”, a zwłaszcza komedii romantycznej „Miłość na zamówienie” z Matthew McConaugheyem i Sarą Jessicą Parker. Rodzicami Deschanel są aktorka Mary Jo i nominowany do Oscara operator Caleb, któremu, jak sama przyznaje, zawdzięcza wyczucie stylu i zamiłowanie do sztuk plastycznych.