Listy do Julii (2010)

Każdego roku do Werony, w której Szekspir umieścił akcję „Romea i Julii” przyjeżdża pół miliona turystów, którzy kierują swe kroki na słynny dziedziniec domu Kapulettich. Nieszczęśliwie zakochani zostawiają listy do Julii przyczepione do kamiennego muru, lub dotykają prawej piersi posągu Julii, co ma przynieść szczęście w miłości. I właśnie tutaj, w Weronie, najchętniej odwiedzanym, obok Rzymu, Florencji i Wenecji, włoskim mieście, rozgrywa się akcja „Listów do Julii”.

Reżyser Gary Winick tłumaczy: „Najpiękniejsze w tej tradycji i miłości w ogóle jest to, że każdy chce w nią wierzyć”. Od 1930 roku „Julia” otrzymała tysiące listów z całego świata, które następnie trafiają do Club di Giulietta, w którym pracują wolontariusze odpowiadający na nie.

Pomysł na film pojawił się, gdy producentki Caroline Kaplan i Ellen Barkin zaintrygował album Elvisa Costello „The Juliet Letters”, a następnie odkryły książkę „Letters to Juliet” Celebrating Shakespeare’s Greatest Heroine, the Magical City of Verona and The Power of Love”, napisaną przez siostry Lise i Ceil Friedman. Producentki od razu wiedziały, że reżyserem ma być Gary Winick: „Wrażliwość Gary’ego jest wprost stworzona dla tego filmu, który jest komedią romantyczną w najlepszym tego słowa znaczeniu. Ilustruje typową sytuację, gdy trudno jest uciec od tego co podpowiada serce, a czasami trudno jest pobiec w stronę tego, co serce podpowiada”.

W filmie występuje pięć gwiazd z pięciu różnych krajów: Seyfield (USA), Redgrave (Wielka Brytania), Egan (Australia), Bernal (Meksyk) i Nero (Włochy).

Dla Amandy Seyfried, której przebojowy musical „Mamma Mia” przyniósł niesamowitą popularność, udział w „Listach do Julii” jest pierwszą rolą główną. Amanda pojawia się w prawie każdej scenie. „Film spoczywa praktycznie na jej barkach, a ona naprawdę błyszczy na ekranie. Jest zrazem dojrzała jak i zabawna, a w jej niesamowitych oczach naprawdę dużo się kryje” – twierdzi reżyser. „Nie potrzeba wielkiej przenikliwości, by widzieć, że Vanessa Redgrave jest wprost stworzona do roli Claire – mówi Winick. Jest wspaniała we wszystkim co robi. Nasza kierowniczka obsady, Ellen Lewis zawsze powtarza: ’Trzeba mieć jednego aktora, który podnosi poprzeczkę, i tym samym podnosi poziom filmu’. U nas rolę tę pełniła Vanessa”. Utalentowany Gael Garcia Bernal wciela się w postać chłopaka Sophie, dynamicznego i nadaktywnego Victora. „Nigdy dotąd nie grałem kogoś takiego. Victor jest bardzo specyficzny, jedzenie i gotowanie kocha ponad wszystko i głównie tym chce się dzielić z Sophią”. Seyfried: „Problem relacji Sophie i Victora polega na tym, że co innego ma dla nich znaczenie. Kochają się i zależy im na sobie, ale niewiele ich łączy. Victor koncentruje się na marzeniach o gotowaniu. Poznając Charliego Sophie widzi, że prawdziwy związek może nieść o wiele więcej”. Znalezienie aktora do roli Charliego, wnuka Claire, który spowoduje, że Sophie zacznie inaczej widzieć pewne rzeczy, było najtrudniejszym zadaniem. „Przesłuchaliśmy dziesiątki aktorów w Nowym Jorku i Londynie, aż natrafiliśmy na Chrisa Egana. Dopiero on w duecie z Amandą nam ‘zagrał’ tak, że zobaczyliśmy prawdziwą chemię” – wspomina Caroline Kaplan.

Odwrotnie rzecz się miała ze znalezieniem aktora do roli Lorenzo, utraconej miłości Claire. Filmowcy nie musieli daleko szukać. „Pomijając to, że jest mężem Vanessy, Franco Nero jest wspaniałym aktorem, który cudownie oddał moment spotkania z ukochaną po 50 latach” – mówi Winick.

Po ustaleniu obsady, należało się skoncentrować na logistyce realizacji, a przede wszystkim osiągnięciu czegoś, co wydawało się niemożliwe: przekonaniu władz miasta Werona do zamknięcia Casa di Giulietta – największej atrakcji turystycznej miasta – na dwa dni zdjęciowe. Negocjacje trwały prawie 3 miesiące, ale władze w końcu zrozumiały, że w perspektywie długofalowej, dwa dni są niczym w porównaniu z promocyjnymi korzyściami na przyszłość. Zdjęcia dobywały się w Weronie, spektakularnej posiadłości Villa Averdi, małej wiosce Soave, nad malowniczym jeziorem Garda oraz w Sienie na słynnym Piazza del Campo. Hotel Borgo Scopeto grał rolę filmowego hotelu – bazy wypadową trójki bohaterów w różne miejsca Toskanii.

Amanda Seyfried (Sophie)

Momentem przełomowym w karierze młodej aktorki była rola w musicalu „Mamma Mia” (2008), która przyniosła jej popularność i interesujące propozycje filmowe. Wcześniej zagrała znaczącą rolę w nominowanym do Złotego Globu dramacie HBO „Trzy na jednego” (2006) oraz w kinowych filmach: „Wredne dziewczyny” (2004), „Broń dla każdego” (2005), „Alpha Dog” (2006). W 2009 roku wzięła udział w filmie „Zabójcze ciało” wg scenariusza Diablo Cody (”Juno”) oraz zagrała rolę tytułową w thrillerze Atoma Egoyana „Chloe”, u boku Julianne Moore i Liama Neesona. W 2010 wystąpiła w duecie z Channingiem Tatumem w „Wciąż ją kocham”.

Gael Garcia Bernal (Victor)

Młody, lecz niezwykle charyzmatyczny aktor, urodzony i wychowany w Meksyku, na dużym ekranie zadebiutował w wielkim stylu w obrazie Alejandro Gonzaleza Inarritu „Amores Perros” (2000). Następnie wraz z wieloletnim przyjacielem Diego Luną, zgrał w dramacie Alfonso Cuarona „I twoją matkę też” (2001) i rola ta uhonorowana została nagrodą za najlepszy debiut na festiwalu w Wenecji. Lżejszym przerywnikiem była „Randka z Lucy” (2002), po której posypały się kolejne mocne obrazy: „Zbrodnia ojca Amaro” (2002), „Złe wychowanie” (2004), „Dzienniki motocyklowe” (2004) (nominowany do BAFTY za pierwszoplanową rolę męską), „Babel” (2006), „Miasto ślepców” (2008), „Limits of control” (2009), „Mamut” (2009).

Christopher Egan (Charlie)

Australijski aktor, któremu popularność przyniosły role w serialach: „Home and away”, „Cesarstwo”, „Zaginiona” i „Kings”. Zagrał też w filmach kinowych: „Skrywane namiętności” (2005), „Resident Evil; zagłada” (2007), „Dekameron” (2007), „Crush” (2009).

Vanessa Redgrave (Claire)

Słynna brytyjska aktorka filmowa i teatralna, która od chwili debiutu w 1958 roku obsypana została licznymi nagrodami. Uhonorowana Oscarem i Złotym Globem dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w „Julia” (1977), Złotym Globem za rolę w „Gdyby ściany mogły mówić 2” (2000), Złotą Palmą w Cannes za role w „Morgan; przypadek do leczenia” (1966) i „Isadora” (1968), nagrodą dla aktorki drugoplanowej na Festiwalu w Wenecji za rolę w „Małej Odessie” (1994).Nominowana do Oscara i Złotego Globu za: „Bostończycy” (1984), „Maria, królowa Szkotów” (1971), „Isadora” (1968), „Morgan, przypadek do leczenia” (1966).Zagrała w blisko 100 filmach, min.: „Powiększenie” (1966), „Trojańskie kobiety” (1971), „Diabły” (1971), „Morderstwo w Orient Expressie” (1974), „Jankesi” (1979), „Łaźnia” (1985), Młodość Katarzyny” (1991), „Powrót do Howards End” (1992), „Chłopcy mamusi” (1993), „Dom zagubionych dusz” (1993), „Dom dusz” (1993), „Mała Odessa” (1994), „Pani Dalloway” (1997), „Kobiety mafii” (1997), „Lulu na moście” (1998), „Dzień zgłady” (1998),”Przerwana lekcja muzyki” (1999), „Mirka” (2000), „Obietnica” (2001), „Jack i czarodziejska fasola” (2001), „Biała hrabina” (2005), „Pokuta” (2007), „Ewa” (2009).

Gary Winick (reżyseria)

Winick łączy pasję producencką z reżyserską. Laureat nagrody na festiwalu w Sundance za najlepszą reżyserię filmu „Debiutant” (2002), a na festiwalu w Berlinie jako producent nagrodzony kryształowym niedźwiedziem za „Kod porozumienia” (1999). Jako producent ma na swoim koncie również takie tytuły: „Taśma” (2001), „Dziewczyny z wyższych sfer” (2003), „Listopad” (2004), „Karina obfitości” (2004), „Puccini dla początkujących” (2006). Jako reżyser, zrealizował min.: „Dziś 13, jutro 30” (2004), „Pajęczyna Charlotty” (2006), „Ślubne wojny” (2009).

Jose Rivera (scenariusz)

Autor 30 sztuk teatralnych i 13 scenariuszy. Nominowany od Oscara i BAFTY za scenariusz do „Dzienników motocyklowych” (2004). Poza tym napisał scenariusze oraz filmowe adaptacje do: „Handel” (2007), „W drodze” (2011), „Face Value”, „Phalian”, „Patriotic Treason”.

Tim Sullivan (scenariusz)

Autor scenariuszy do: „Garść prochu” (1988), „Tam, gdzie nie chadzają anioły” (1991), „Jack i Sarah” (1995). Ponadto wyreżyserował min. „Catwalk Dogs” (2007), „Jack i Sarah”, oraz niektóre odcinki serialu „Cold Feet” (1997-2000).

Mark Canton (produkcja)

Jako szef produkcji filmowej w Warner Bros., prezes Columbia Tri Star, współzałożyciel i prezes Artists Production Group i Atmosphere Ent. przyczynił się do wyprodukowania następujących tytułów: „ Batman”, (1989), „Zabójcza broń” (1987), „Lepiej być nie może” (1997), „Faceci w czerni” (1997), „Dorwać Cartera” (2000), „Czerwona planeta” (2000), „Oczy anioła” (2001), „24 godziny” (2002), „Godsend” (2004), „Ziemia żywych trupów” (2005), „300” (2006), „Wyspa strachu” (2009), „Pirania 3D” (2010).

Caroline Kaplan (produkcja)

Będąc szefową produkcji w IFC Ent oraz współzałożycielką InDigEnt wyprodukowała min.: „Nie czas na łzy” (1999), „Taśma” (2001), „Monsunowe wesele” (2001), „Debiutant” (2002), „Moje wielkie greckie wesele" ( 2002), „Intermission” (2003), „Ballada o Jacku i Rose” , „Samotny Jim” (2005), Nocny słuchacz” (2006).

Marco Pontecorvo (zdjęcia)

Jest autorem zdjęć do licznych włoskich produkcji, w tym „Stracona miłość” (2003) oraz filmów amerykańskich: „Mój dom w Umbrii” (2003), „Eros” (2004), „Firewall” (2006), „Ostatni legion” (2007) oraz słynnego serialu „Rzym” (2005-7).