Wilkołak (2010)

Od tysięcy lat nadaje mu się niezliczone imiona. Jesteśmy zafascynowani mitologicznym lykantropem, człowiekiem z nadnaturalną zdolnością do przemiany w czasie pełni księżyca w podobną do wilka istotę. Przerażające historie o wilkołakach pojawiają się od wieków w światowej kulturze - począwszy od mitów starożytnych Greków po dokumentację Gerwazego z Tilbury (1212) „Otia Imperialia”.

Ale dopiero 70 lat temu istota istniejąca w wyobraźni czytelników została pokazana na ekranie. W 1935 roku Universal wyprodukował film Werewolf of London, ale to dopiero klasyczny Wilkołak (The WolfMan) z 1941 roku utrwalił kinowy mit człowieka-wilka. Film wykreował kultową już postać tragicznego szlachcica Lawrence Talbota, granego przez Lona Chaneya, Jr., syna gwiazdy kina niemego Lona Chaneya (Upiór w operze, Dzwonnik z Notre Dame).

Wyreżyserowany przez George'a Waggnera na podstawie scenariusza Curta Siodmaka, Wilkołak zapoczątkował serię wyprodukowanych przez Universal horrorów. Postać Talbota pojawiła się później w innych filmach studia - Frankenstein Meets the Wolf Man, House of Frankenstein, House of Dracula i Abbott & Costello Meet Frankenstein.

Aktor / producent Benicio Del Toro był od dawna fanem gatunku i bardzo interesowało go złożenie hołdu filmowi, który uwielbiał od dziecka. Nawet wtedy, kiedy zdał sobie sprawę, że rola wymagać będzie od niego wielogodzinnej charakteryzacji, był gotów stawić czoła wyzwaniu. Del Toro nie chciał odtwarzać filmu klatka po klatce, a raczej zrealizować jego wersję dla współczesnych widzów. Po lekturze scenariusza Andrew Kevina Walkera i Davida Selfa wiedział już, że „zawarli w nim trochę współczesnych elementów, jednocześnie honorując oryginalną opowieść.” Do projektu dołączył wkrótce reżyser Joe Johnston, który tak jak to miało miejsce w przypadku jego wcześniejszych filmów (Jurassic Park III, Hidalgo – Ocean ognia), był przede wszystkim zainteresowany opowiadaną historią, a dopiero potem samym widowiskiem. Jak sam mówi, w scenariuszu odnalazł „pod warstwą krwi i terroru, historię miłosną Lawrence'a Talbota i narzeczonej jego zmarłego brata, Gwen” i chciał, żeby to właśnie był element spajający całą historię... klucz, dzięki któremu widzowie zrozumieją straszną klątwę, pod której wpływem się znalazł.”

Psy piekieł zostaly uwolnione:

Projekty i efekty

Twórca transformacji Davida Naughtona w klasycznym filmie Johna Landisa Amerykański wilkołak w Paryżu (An American Werewolf in Paris), sześciokrotny laureat Oskara® Rick Baker został poproszony o dołączenie do ekipy. Baker od początku zamierzał zachować wygląd filmu, jak najbliższy oryginalnemu Wilkołakowi, jednocześnie oddając hołd projektom Jacka Pierce’a z lat 40-tych. „Pierce był moim idolem,” mówi Baker. „Chciałem zachować jego pomysły... ale też trochę je uwspółcześnić. Mój wilkołak miał być bardziej dziki i sprawiać wrażenie kogoś, kto może dokonać trochę więcej zniszczeń niż ten grany przez Lona Chaneya, Jr.”

Zanim Del Toro usiadł na fotelu charakteryzatorskim, Baker testował skomplikowany makijaż na sobie. Proces jego nałożenia wymagał trzech godzin pracy. Aby upewnić się, jak cała charakteryzacja będzie wyglądała z perspektywy aktora, Baker przykleił do twarzy włosy, pomalował ją, poplamił „krwią” usta i zrobił sobie zdjęcia.

Dla Del Toro, zespół Bakera przygotował maskę wykonaną z pianki i lateksu, która zakrywała brwi i nos aktora. Krawędzie maski były tak cienkie, że niewidocznie przylegały do skóry aktora. Kiedy aktorowi zamontowano prostetyczny podbródek, protezy zębowe (wraz z ostrymi kłami), założono perukę z prawdziwych włosów i przyklejono brodę, Del Toro w jednej chwili stał się wilkołakiem. „Kiedy patrzymy na Benicio w charakteryzacji, ciągle jesteśmy w stanie go rozpoznać, nawet z włosami na twarzy. Inne filmowe wilkołaki są bardziej podobne do zwierząt, ale nasz bohater ma w sobie bardzo ludzki element. Benicio ma niezwykłą twarz z bardzo charakterystycznymi oczami”, mówi Baker.

Del Toro całym sercem poddał się transformacji. Tak bardzo, że zespół charakteryzatorów miał problem z utrzymaniem jego makijażu, zwłaszcza po ujęciach, w których gryzł swoje ofiary. Często, podczas dokonywania poprawek okazywało się, że połowa jego brody zwisa mu z twarzy.

Od Londynu po Castle Coombe:

Scenografia i lokacje

W związku z tym, że wilkołak wyje tylko w świetle księżyca, w harmonogramie zdjęć zaplanowano sporą liczbę nocnych ujęć i już od początku było jasne, że będzie to długa i żmudna praca dla ekipy.

Jedną z zasadniczych różnic między wersjami z 1941 i 2010 roku jest epoka, w której osadzona jest akcja. Oryginał rozgrywa się we współczesnej sobie Walii, podczas gdy nowy film zabiera nas w podróż do wiktoriańskiej Anglii 1890 roku. Ten właśnie okres został wybrany z wielu powodów. Przede wszystkim chodziło o fakt, że oświetlony gazowymi lampami brudny, zadymiony i zamglony Londyn oraz osnuta mgłą senna wioska miały tworzyć złowieszczą atmosferę odpowiadającą tej z klasycznego horroru.

Nagrodzony Oskarem® scenograf filmu Jeździec bez głowy (Sleepy Hollow) Rick Heinrichs tak mówi o swoim zaangażowaniu w realizację kostiumowego horroru: „Zdjęcia w Anglii były wspaniałym doświadczeniem i sporym wyzwaniem związanym z powrotem do atmosfery wiktoriańskiego Londynu; miasto bardzo się zmieniło.”

Jednym z najambitniejszych zadań scenografa było znalezienie lokacji dla rodzinnej posiadłości Talbotów. Po przeprowadzeniu poszukiwań w całej Anglii, ekipa natrafiła na Chatsworth House w Derbyshire należący obecnie do księcia i księżnej Devonshire. Dom został zbudowany w XVI wieku, a Andrew Robert Buxton Cavendish jest 11-tym księciem rezydującym w tej wspaniałej posiadłości. Właściciele zezwolili pionowi scenograficznemu na dokonanie tymczasowych zmian w zewnętrznej części budynku, dzięki czemu ekipa mogła nadać mu wygląd opuszczonej, zaniedbanej rezydencji, do której nie wraca się z radością. Poza istniejącymi obiektami, które zostały odpowiednio zaadaptowane, Heinrichs i jego zespół musieli zaprojektować scenografię do około 95 wnętrz mając bardzo napięty terminarz. Realizatorzy mieli sporo szczęścia natrafiając na miejscowość Castle Coombe, która idealnie nadawała się do odegrania roli wiktoriańskiej wioski: Blackmoor. Castle Coombe to średniowieczne miasto liczące sobie prawie 900 lat. Znajdują się tam budynki będące jednymi z najwcześniejszych brytyjskich projektów architektonicznych. Wiele z nich zostało zarejestrowanych jako zabytki. Na potrzeby filmu, Castle Coombe stało się ponurą wioską zamieszkałą przez hołdujących przesądom i irracjonalnym wierzeniom ludzi żyjących w ciemnych domach.

Po tym, jak Lawrence Talbot po raz drugi zostaje wysłany do szpitala psychiatrycznego, wilkołak wyrusza do Londynu. Znalezienie w stolicy obiektu na tyle dużego, aby gościć olbrzymią produkcję okazało się dosyć trudne. Filmowcy ostatecznie zdecydowali się na Old Royal Naval College w Greenwich zaprojektowany przez Sir Christophera Wrena. Usytuowany na brzegu Tamizy, college został oryginalnie wybudowany jako szpital dla marynarzy i ich rodzin. Ostatecznie stał się morskim centrum szkoleniowym dla oficerów z całego świata. Greenwich nie tylko zapewniło filmowcom odpowiednią przestrzeń do długich przygotowań i zdjęć, ale dodatkowo dwie ekipy zyskały szansę na realizację nocnych zdjęć. Zostało stworzone kontrolowane środowisko idealne do przygotowania scen kaskaderskich.

BENICIO DEL TORO (Wilkołak / Lawrence Talbot / producent) zyskał wiele dowodów uznania dla swojej pracy zdobywając nagrodę Akademii® za rolę drugoplanową w filmie Stevena Soderbergha Traffic, a także nominację do Oskara® za rolę w 21 gramach (21 Grams) Alejandro Gonzálesa Inárritu. Ostatnio aktor ponownie przyjał rolę w filmie Soderbergha Che: Part One i Part Two (nagroda dla Najlepszego Aktora na festiwalu filmowym w Cannes w 2008 roku oraz hiszpańska nagroda Goya w 2009 roku). Produkcje filmowe, w których można było także oglądać Del Toro to Things We Lost in the Fire, Sin City, Bez lęku (Fearless), Swimming With Sharks, Pogrzeb (The Funeral), Przekręt (Snatch), The Indian Runner, Obietnica (The Pledge), The Way of the Gun, The Hunted, Las Vegas Parano (Fear and Loathing in Las Vegas), Licencja na zabijanie (License to Kill), Podejrzani (The Usual Suspects), Basquiat.

ANTHONY HOPKINS (Sir John Talbot) został uhonorowany nagrodą Akademii® dla Najlepszego Aktora za rolę w Milczeniu owiec (The Silence of the Lambs, 1991) i w tej samej kategorii otrzymał nominacje za pracę w filmach Okruchy dnia (The Remains of the Day, 1993) oraz Nixon (1995). W 1993 roku zagrał w Cienistej dolinie (Shadowlands) – nagroda BAFTA, a w 1998 roku został nominowany do Oskara® za rolę drugoplanową w filmie Stevena Spielberga Amistad.

Aktora będzie można wkrótce zobaczyć w filmie Woody Allena You Will Meet a Tall Dark Stranger, a w styczniu tego roku rozpoczął zdjęcia do Thor w reżyserii Kennetha Branagha.

Inne filmy w jego dorobku to Fracture, All the King’s Men, The World’s Fastest Indian, Dowód (Proof), Alexander, Hannibal, Maska Zorro (The Mask of Zorro), Titus, Hearts in Atlantis, Bad Company, Czerwony smok (Red Dragon), Piękno (The Human Stain), Picasso. Twórca i niszczyciel (Surviving Picasso), Howards End, Bram Stoker’s Dracula, Wichry namiętności (Legends of the Fall), Człowiek słoń (The Elephant Man), Magic, O jeden most za daleko (A Bridge Too Far), The Bounty.

EMILY BLUNT (Gwen) zyskała międzynarodowy rozgłos rolą w wielokrotnie nagradzanym brytyjskim filmie Lato miłości (My Summer of Love, 2003). Aktorka rozpoczynała karierę na deskach teatru. W roku 2002 zagrała szekspirowską Julię na festiwalu Chichester, a wkrótce zadebiutowała w Londynie w The Royal Family u boku Judi Dench. Jej dorobek telewizyjny to m.in. role w Boudica, Death on the Nile, Henry VIII, Gideon’s Daughter – Złoty Glob za rolę drugoplanową. W roku 2005, Blunt wyjechała do Nowego Jorku, aby zagrać w przeboju Diabeł ubiera się u Prady (The Devil Wears Prada) – nominacja do Złotego Globu. Kolejne filmy z udziałem aktorki to The Great Buck Howard, Ja cię kocham, a ty z nim (Dan in Real Life), Rozważni i romantyczni: Klub miłośników Jane Austen (The Jane Austen Book Club), Sunshine Cleaning, Wojna Charliego Wilsona (Charlie Wilson’s War), The Young Victoria. Wkrótce będzie ją można zobaczyć na ekranach w filmie The Adjustment Bureau u boku Matta Damona.

Australijski aktor HUGO WEAVING (Aberline) wystąpił w dwóch największych trylogiach w historii filmu – Władca pierścieni (The Lord of the Rings) oraz Matrix – rola agenta Smitha. Weaving jest laureatem trzech nagród Australijskiego Instytutu Filmowego – Proof, The Interview oraz Little Fish. Otrzymał także nominację za rolę w Priscilli, królowej pustyni (The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert). Na jego dorobek składają się także takie pozycje jak The Tender Hook, Transformers, Last Ride, V for Vendetta, Russian Doll, The Magic Pudding, Strange Planet, Babe - świnka z klasą (Babe), Babe – świnka w mieście (Babe: Pig in the City), True Love and Chaos, Exile, The Old Man Who Read Love Stories, Bedrooms and Hallways.

JOE JOHNSTON (reżyseria) jest autorem przebojów Jurassic Park III, Jumanji, Kochanie, zmniejszyłem dzieciaki (Honey, I Shrunk the Kids), Hidalgo – ocean ognia (Hidalgo), October Sky i The Rocketeer. Obecnie zajmuje się przygotowaniem do realizacji filmu Paramount Pictures The First Avenger: Captain America.

Zanim zajął się reżyserią, Johnston pracował nad efektami wizualnymi w takich filmach jak Gwiezdne wojny – nowa nadzieja (Star Wars: Episode IV—A New Hope), Imperium kontratakuje (Star Wars: Episode V—The Empire Strikes Back), Powrót Jedi (Star Wars: Episode VI—Return of the Jedi) i Poszukiwacze zaginionej Arki (Raiders of the Lost Ark) - Oskar® za Najlepsze Efekty Wizualne.

SHELLY JOHNSON (zdjęcia) jest autorem zdjęć do filmów The House Bunny, Hidalgo – Ocean ognia (Hidalgo), Ostatni bastion (The Last Castle) oraz trzeciej części przeboju Jurassic Park. Także na małym ekranie można podziwiać jego pracę - The Others – nominacja do nagrody Amerykańskiego Stowarzyszenia Autorów Zdjęć, Lśnienie (The Shining) – miniseria, The Inheritance, Everybody’s Baby: The Rescue of Jessica McClure, Alien Nation i Opowieści z krypty (Tales From the Crypt).

DANNY ELFMAN (muzyka) w 1998 roku został uhonorowany dwiema nominacjami do Oskara® za muzykę do filmów Faceci w czerni (Men in Black) i Buntownik z wyboru (Good Will Hunting). Kolejne nominacje do nagrody Akademii® otrzymał za muzykę do filmów Duża ryba (Big Fish) i Obywatel Milk (Milk).

Elfman skomponował muzykę do ponad 60 filmów bardzo różnych gatunków - Spider-Man, Spider-Man 2, Batman, Batman Returns, Faceci w czerni II (Men in Black II), Edward Nożycoręki (Edward Scissorhands), Sok z żuka (Beetlejuice), To Die For, A Simple Plan, Mission: Impossible, Miasteczko Halloween (The Nightmare Before Christmas), The Family Man, Wanted, Hellboy II: The Golden Army, Pajęczyna Charlotty (Charlotte’s Web), Dick Tracy, Darkman i Chicago. Jego ostatnie kompozycje to te do Taking Woodstock, Terminator: Ocalenie (Terminator: Salvation) i Alicja w krainie czarów (Alice in Wonderland) Tima Burtona.Produkcje telewizyjne, do których Elfman jest autorem muzyki to Gotowe na wszystko (Desperate Housewives) – nagroda Emmy, The Simpsons – nominacja do Emmy.