Siostry (2005)

Z pozoru wydawać by się mogło, że ”Siostry” to nietypowy film w dorobku Curtisa Hansona, twórcy ”Tajemnic Los Angeles”, ”Cudownych chłopców” i ”8. mili”. Reżyser jednak temu zaprzecza: ”’Siostry’ nie różnią się aż tak bardzo od innych moich filmów, bo wszystkie te filmy opowiadają o ludziach, którzy szukają swego miejsca w życiu – ludziach, którzy marzą, by znaleźć kogoś bliskiego, by poczuć się członkiem rodziny” – mówi.

”Siostry” to ekranizacja drugiej powieści Jennifer Weiner, która ukazała się w 2002 roku i szybko znalazła się na listach międzynarodowych bestsellerów. Autorka mówi: ”Gdy zasiadałam do pisania powieści, zadawałam sobie pytania: jak to możliwe, że ludzie, którzy pochodzą z tego samego miejsca, wychowywali się w tym samym domu, jeździli razem na wakacje i jedli to samo na obiad, mogą być tak skrajnie różni? Mieć inne zainteresowania, wyznawać inne zasady, inaczej wyglądać? Co mają ze sobą wspólnego? Czym są więzi, które łączą ich niezależnie od tego, dokąd rzuciło ich życie? W rodzinach, które mają więcej niż jedno dziecko często dochodzi do podziałów: jedno z dzieci jest mądre i odpowiedzialne, drugie wiecznie pakuje się w kłopoty i nie można go spuszczać z oka. Intryguje mnie to, bo czasami te etykietki pomagają, a czasami utrudniają życie”.

Adaptacji powieści Weiner podjęła się scenarzystka Susannah Grant (”Erin Brockovich”), którą zafascynowały skomplikowane więzi łączące tytułowe siostry. Jak mówi: ”Znana wszystkim prawda głosi, że nikt cię tak nie zrani, jak ktoś, kto cię zna najlepiej. I paradoksalnie: ten sam ktoś może ci pomóc, gdy jest ci źle. Gdy kogoś kochasz, musisz liczyć się z takim ryzykiem, ale jeśli nikogo nie kochasz, ryzyko jest jeszcze większe, bo ceną, którą płacisz, jest straszliwa samotność. Na początku filmu wszyscy bohaterowie tkwią w czymś w rodzaju ‘otchłani samotności’ – cierpią w poczuciu izolacji”.

Jennifer Weiner mówi: ”Gdy czytałam scenariusz Susannah, nie mogłam wyjść z podziwu. Zazdrościłam jej, bo napisała dokładnie to, co sama chciałam napisać. Znakomicie ukazała emocje targające obiema siostrami”.

Reżyser Curtis Hanson mówi: ”Początkowo wydaje się nam, że siostry wszystko dzieli. Maggie jest piękna, ale myśli, że jest głupia. Rose jest ambitna, a myśli, że jest nieciekawa. W rzeczywistości jednak są niczym dwie strony tego samego medalu. Trzymają się razem, bo są od siebie współzależne; bo taki nawyk sobie wyrobiły; bo tak naprawdę się kochają. Gdy niefortunny incydent sprawia, że się rozstają, zaczynają funkcjonować indywidualnie, czują się wyzwolone i każda z nich podąża własną drogą, odkrywając przy okazji samą siebie”.

Współproducentka Carol Fenelon jest zadania, że ”Siostry” to przede wszystkim film o odkrywaniu własnej wartości: ”Tak często ulegamy wyobrażeniom innych na nasz temat, robimy to, czego od nas oczekują” – mówi. – ”Bohaterki ‘Sióstr’ stają przed wielkim wyzwaniem – muszą w pełni wykorzystać możliwości, które mają i poczuć się swobodnie we własnej skórze. Maggie i Rose uświadamiają sobie, że nigdy nie jest za późno, by zmienić własne życie”.

Na początku filmu okazuje się, że Maggie spaliła za sobą wszystkie mosty. Z rodziną nic ją nie łączy, sięgnęła dna. ”Maggie jest jak dziecko” – mówi grająca ją Cameron Diaz. – ”Wydaje się twarda i pewna siebie, ale tak naprawdę jest samotną egoistką. Przepycha się przez życie, korzystając z seksu, urody i wrodzonej charyzmy. W końcu zdaje sobie sprawę, że prowadzi jałowy tryb życia i musi się zmienić, odnawiając więzi z tymi, którzy ją kochają. Zawsze jednak widziała się w roli ofiary. Nigdy nie brała na siebie odpowiedzialności za swoje czyny, nie może więc zrozumieć, jak to się stało, że skończyła na dnie. Gdy Rose wyrzuca ją z domu, nie ma do kogo się zwrócić, nie ma dokąd pójść. Jest zdesperowana i przerażona, a wszystko, co robi, robi ze strachu, który ją dręczy”.

”Gdy ją poznajemy, Maggie jest osobą, która zawsze pożycza, a nigdy nie oddaje” – mówi Carol Fenelon. – ”W miarę rozwoju akcji zaczynamy jednak dostrzegać potencjał, który w niej tkwi. Uświadamiamy sobie, że jak rzadko kto potrafi wczuć się w sytuację innych: swojej babci, profesora, kobiet z domu spokojnej starości i samej Rose”.

Curtis Hanson mówi: ”Maggie ma w sobie to coś – nawet jeśli robi rzeczy straszne, rzeczy których jedna siostra nigdy nie zrobiłaby drugiej – wierzymy, że ma w sobie dobro. Widzimy, że chce, aby dostrzegano w niej coś więcej, niż tylko ładną twarz czy dziewczynę o wspaniałym ciele. Trzymamy za nią kciuki, bo zdajemy sobie sprawę, jak bardzo chce odnaleźć swoje miejsce w życiu i rozumiemy, jak bardzo przeszkadza jej w tym brak wiary w siebie. Cameron stworzyła znakomitą kreację aktorką, ukazując wrażliwość Maggie. Żeby nie wiem, co zrobiła, nadal przejmujemy się jej losem. Gdy opowiadam jakąś historię, zależy mi, aby widzowie czuli to, co czuje bohater, aby znaleźli się w jego świecie. Maggie jest ‘duszą bez steru’, nie ma oparcia w życiu, wstępne sceny z jej udziałem kręciłem więc kamerą ‘z ręki’. Nie chciałem, by widzowie byli tego świadomi, zależało mi jednak, by odczuli na własnej skórze, że Maggie jest osobą zagubioną, która nie wie, dokąd zmierza. Podobnie było z wizerunkiem obu sióstr, który w pewnym stopniu odzwierciedla to, kim są. W wielu scenach z udziałem Maggie pojawiają się lustra lub szyby, bo w jej świecie liczą się powierzchowne doznania i wygląd zewnętrzny, który pomaga przetrwać. Rose z kolei unika luster, bo brak jej pewności siebie. Pod koniec filmu, gdy obie siostry widzą sprawy bardziej jasno, kluczową scenę między nimi postanowiłem więc rozegrać na tle wielkiego lustra”.

Grająca Rose Toni Collette przytyła do filmu o ponad 12 kilogramów: ”Poprzysięgłam sobie, że nigdy więcej nie przytyję do filmu” – mówi australijska aktorka, która przybrała na wadze ponad 20 kilo przygotowując się do roli w swym drugim filmie, ”Weselu Muriel”. – ”Curtis potrafi jednak postawić na swoim, zrobiłam więc to, o co mnie prosił. Gdy Rose rzuca pracę i zakochuje się, odkrywa prawdziwe szczęście i zaczyna się zmieniać także fizycznie. W trakcie zdjęć zaczęłam więc zrzucać zbędne kilogramy dzięki rygorystycznej diecie i częstym ćwiczeniom. Nie sądzę, bym kiedykolwiek w przyszłości zgodziła się na podobną ‘huśtawkę wagową’. ‘Siostry’ były tego warte, bo Rose przechodzi istotną transformację i wątek ten pełni w niej ważną rolę”.

Hanson przyznaje, że od dawna podziwia talent Collette, a zwłaszcza jej niezwykłą wszechstronność: ”Toni umie zgłębić najdrobniejsze nawet aspekty granej przez siebie postaci. Na planie zawsze trafia w sedno. Udało jej się wydobyć zdumiewająco subtelne cechy charakteru Rose”.

Toni Collette podkreśla, że ”butoholizm” jest ważną częścią postaci Rose: ”Rose nie może kupować sobie ciuchów, bo te przypominają jej, że ma nadwagę i nie lubi swojego ciała. Stopy jednak nie rosną, bez trudu więc zawsze zmieści się w swoje buty. Buty trzyma nawet w kredensie, niektórych z nich nie wyjęła jeszcze z pudełek. Są ‘nietknięte’, wystawione na pokaz za zamkniętymi drzwiami. Ma nadzieję, że włoży je któregoś dnia. Buty Rose są niczym ona sama – piękne, ale trzymane w ukryciu”.

Mimo iż początkowo Rose wątpi w swą atrakcyjność, Simon Stein nie wątpi w szczerość swych zamiarów wobec niej. Toni Collette mówi: ”Rose wydaje się wręcz zszokowana i przerażona zainteresowaniem, które okazuje jej Simon. Simon jest delikatnym i spokojnym mężczyzną, reprezentuje typ człowieka, na którego inni nie zwracają zwykle uwagi. Od dawna zabiega o względy Rose i kiedy uchyla ona przed nim drzwi, wpycha się do środka. Początkowo Rose nie jest nim specjalnie zainteresowana, ale kiedy poznaje go bliżej, dostrzega, że ma wielkie serce. Dzięki Simonowi Rose odkrywa swą prawdziwą wartość. Nie mija więc wiele czasu, a uświadamia sobie, że to on jest miłością jej życia”.

Simona, dzięki któremu Rose odnajduje w końcu swoje szczęście, gra Mark Feuerstein. Aktor mówi: ”Simon jest w głębi ducha bardzo prostym człowiekiem. Kocha jedzenie, prawo, politykę – i Rose. Gdy w końcu ją zdobywa, gotów jest na wszystko, by ją zatrzymać. Nie rozumie, czemu Rose marzy, by żyć cudzym życiem. Jest bardzo pragmatyczny. Uważa, że im szybciej zaakceptujesz to, kim jesteś, tym szczęśliwszy będziesz. Czytając scenariusz bez trudu utożsamiałem się z Simonem, bo – podobnie jak ja kiedyś – jest on związany z kobietą, która nie potrafi się przed nim otworzyć. Simon i Rose próbują się nawzajem poznać, a jej skrytość utrudnia im to. Gdy dochodzi do sprzeczki, on pyta ją, co jest nie tak, a ona nie chce mu powiedzieć i zamyka się w sobie. Sądzę, że brak komunikacji między bliskimi sobie ludźmi to problem, przed którym może stanąć każdy z nas”.

Maggie i Rose nie są jedynymi bohaterkami, które przechodzą przemianę – w obliczu znaczących przemian staje także babka obu kobiet, Ella Hirsh, o której siostry myślały, że dawno nie żyje.

Ella miała córkę, matkę Maggie i Rose, która cierpiała na chroniczną depresję. Ella żyje w przekonaniu, że zawiodła córkę i obwinia się za jej śmierć. Ani na chwilę nie przestaje o tym myśleć. Curtis Hanson mówi: ”Gdy dręczy cię poczucie winy, któremu nie chcesz stawić czoła, musisz być przygotowany na to, że będziesz cierpieć. Ella cierpiała przez całe życie. To, że wnuczki w końcu ją odnajdują, jest dla niej wielkim szczęściem, bo pozwala jej naprawić błędy, które popełniła jako matka. A dzięki temu przekonuje się, że tak naprawdę była dobrą matką...”.

Inspiracją dla postaci Elli była dla Jennifer Weiner jej własna babka, która mieszka na ”osiedlu dla aktywnych seniorów” na Florydzie. Pisarka mówi: ”Doszłam do wniosku, że to idealna sceneria dla powieści komicznej, bo panują tam niezwykłe zwyczaje towarzyskie. W starszym wieku wszystko się zmienia. Gdy masz szesnaście lat, jedyne co cię interesuje to to, czy twój facet ma samochód. Gdy masz osiemdziesiąt lat, interesuje cię nie tyle to, czy twój facet ma samochód, ile to, czy nadal może go prowadzić w nocy. Osiedle dla seniorów to miejsce, w którym ludzie zaczynają nowe życie i na nowo ustalają wszystkie reguły. To tak, jakby na nowo odkrywali samych siebie. Nie inaczej jest w naszym filmie – Ella odkrywa samą siebie, podobnie jak Rose i Maggie”.

W rolę Elli wciela się legendarna Shirley MacLaine, wyróżniona Oscarem za ”Czułe słówka”. Aktorka przyznaje, że praca na planie ”Sióstr”, które kręcono w dawnych Goldwyn Studios, była dla niej niczym ”podróż do przeszłości”. Filmowy dom Elli zbudowano w tym samym atelier, w którym niegdyś kręcono sławną ”Garsonierę”, a sala prób, z której korzystali reżyser Curtis Hanson i jego aktorzy, służyła MacLaine za garderobą w czasie pracy nad ”Garsonierą”, ”Niewiniątkami” i ”Słodką Irmą”.

Rola w ”Siostrach” była jednak dla Shirley MacLaine czymś więcej niż nostalgiczną wyprawą w przeszłość. Aktorka mówi: ”Cieszę się, że znów dane mi było zagrać w filmie, w którym liczą się przede wszystkim postacie. ‘Siostry’ wydają mi się filmem skierowanym do widowni, o której kino dawno zapomniało. Ludzie w pewnym wieku nie znajdują już filmów dla siebie – nie interesuje ich to, co pokazuje się w kinie, czy w telewizji. Chcą poznawać ludzi, bo u schyłku życia dręczy ich pytanie, na czym opierają się relacje międzyludzkie – nawet relacje, które mają z samymi sobą. Sama gram teraz przede wszystkim czyjeś babcie, co mnie cieszy, bo przynajmniej wciąż znajdują się dla mnie role. Nigdy dotąd nie grałam kogoś takiego jak Ella, co trochę mnie przeraża, bo jest to rola niezwykle subtelna. W czasie jednej z naszych pierwszych rozmów Curtis Hanson powiedział, że chciałby, iż Ella była postacią bardzo wyciszoną, co stanowiło dla mnie dodatkową zachętę do zmierzenia się z tą rolą. Ella mieszka na osiedlu, gdzie wszystko jest idealne, doskonale utrzymane, czyste i wygodne. Nie lubi roztkliwiać się nad sobą, nie chce, by ktokolwiek ją pocieszał, czy tłumił jej poczucie winy za to, że usunęła się z życia swoich wnuczek. Żyje na swoim, nie przejmuje się sobą i wypracowała coś na kształt fasady”.

”Nie posiadałem się ze szczęścia, gdy Shirley MacLaine przyjęła rolę Elli” – mówi Curtis Hanson. – ”To wielka osobowość i wspaniała aktorka. Zacząłem się zastanawiać, co by było, gdyby tchnęła swój talent i osobowość w postać, która ma ogromny apetyt na życie, a jednocześnie kompletnie się od niego odcięła? Bohaterkę, która ignoruje swe własne potrzeby i cały swój czas poświęca na opiekę nad innymi? Jest sfrustrowana i ma poczucie winy, że potraktowała swą córkę tak, a nie inaczej, a zagłusza to wszystko poświęcając się dla starszych ludzi. Tłumi w sobie wszelkie uczucia. Pomyślałem, że to wymarzona rola dla Shirley”.

Nieoczekiwane pojawienie się Maggie to prawdziwe błogosławieństwo dla Elli, która dostrzega potencjał wnuczki. ”Z pomocą Elli Maggie uczy się, jak być dobrą” – mówi Cameron Diaz. – ”Gdy Maggie zjawia się w domu babki, wkracza w świat ludzi, którzy stoją na progu śmierci. Zaczyna sobie zdawać sprawę, że nie może dłużej żyć tak, jak żyła, bo nie o to w tym wszystkim chodzi. Zajmując się starszymi ludźmi, odkrywa w sobie współczucie, z którego wcześniej nie zdawała sobie sprawy”.

Curtis Hanson zachęcał aktorów, by do swych ról wnieśli osobiste doświadczenia. ”Dla mnie w pracy z aktorami liczy się przede wszystkim wzajemne zaufanie” – mówi. – ”Każdy aktor zjawia się na planie z bagażem osobistych doświadczeń, a wszyscy kiedyś na czymś się sparzyli. Każdy z nich był kiedyś w sytuacji, kiedy nie znalazł wspólnego języka z reżyserem, nie czuł się przez niego odpowiednio poprowadzony lub nie podzielał jego wizji. Moim zadaniem jest stworzenie atmosfery, w której wszyscy ufają wszystkim. Shirley jest inna niż Cameron, Cameron jest inna niż Toni, a ja muszę przekonać je, że wszyscy zmierzamy do tego samego celu, którego nie osiągniemy, jeżeli nie będziemy sobie ufać. ‘Siostry’ to film o ludziach. Hollywood słynął niegdyś z takich filmów, a dziś niemal się ich nie kręci. To współczesna opowieść o emocjach, relacjach międzyludzkich i bohaterach, z którymi każdy może się identyfikować”.

”Nasz film porusza uniwersalne problemy” – dodaje Carol Fenelon. – ”Powinien zainteresować zarówno kobiety, jak i mężczyzn, bo opowiada o rodzinie i więziach, które są najważniejsze dla nas wszystkich. Emanuje przy tym nadzieją i optymizmem. To film, o którym widzowie będą rozmawiać długo po wyjściu z kina”.

Zdjęcia do ”Sióstr” rozpoczęły się w Los Angeles, po czym ekipa przeniosła się do Filadelfii i Delray Beach na Florydzie. Curtisa Hansona wspierali: scenograf Dan Davis, autor zdjęć Terry Stacey i projektantka kostiumów Sophie de Rakoff.

Mimo iż akcja filmu rozgrywa się współcześnie, wiele uwagi poświęcono kostiumom. Ich autorka, Sophie de Rakoff mówi: ”W naszym filmie liczą się przede wszystkim postacie, a kostiumy pełnią w nim ważną rolę narracyjną i wiele mówią o bohaterkach”.

De Rakoff postanowiła, że kostiumy będą realistyczne i eleganckie, wybrała także inne palety barw dla scen rozgrywających się w dwóch miejscach kluczowych dla rozwoju akcji: domu Rose w Filadelfii i osiedlu seniorów w Delray Beach na Florydzie, gdzie mieszka Ella. W scenach, których akcja toczy się w Filadelfii przeważają barwy, które dominują w tamtejszej architekturze: ceglana czerwień, ciemna zieleń, brązy i różne odcienie szarości. Na Florydzie z kolei dominują jasne i żywe odcienie, które kojarzą się z zabudowaniami i roślinnością osiedla seniorów i pobliskiego miasteczka przy plaży.

”Curtis wykazuje pełne zaangażowanie na każdym etapie realizacji. Na wszystko patrzy z punktu widzenia bohaterów. Przychodzi na każdą przymiarkę, osobiście aprobuje wszystkie fotografie. To bardzo ciekawy proces” – mówi Sophie de Rakoff.

Stroje Maggie podkreślają seksualność bohaterki, a zarazem zdradzają, że ma ona pewne problemy finansowe. Maggie przenosi się z miejsca na miejsce, ważne więc było, aby jej ubrania mieściły się w wielkim worku na śmieci, który służy jej za walizkę. Sophie de Rakoff szukała stylowych, niedrogich rzeczy, które można by było łączyć w efektowne kombinacje. Maggie ma ograniczone możliwości finansowe, ale za to nieograniczoną fantazję. Jest najlepszym dowodem na to, że nawet, jeśli nie masz stałych dochodów, nie musisz ubierać się w lumpeksie.

Rose jest zaprzeczeniem Maggie: ma nieograniczone możliwości finansowe, brak jej za to wyczucia własnego stylu. ”Maggie i Rose mają inne wady i zalety” – mówi de Rakoff. – ”Myślę, że większość kobiet będzie się identyfikować z którąś z nich, bo reprezentują one dwa oblicza współczesnej mody”.

Rose ma oczywiście prawdziwą kolekcję butów. ”Szafa z butami jest niemal pełnoprawnym bohaterem filmu” – mówi de Rakoff. – ”Każda z dziewcząt ma chyba z dziesięć par butów. Noszą wszystko, od japonek po buty z kolekcji Jimmy’ego Choo, Nine West, Stuarta Weitzmana, Chanel i Christiana LaCroix”.

Dwie kluczowe dekoracje, apartament Rose i domek Elli, scenograf Dan Davis zbudował w atelier w Los Angeles. Jak mówi: ”Mimo iż nie wzorowaliśmy się na żadnym konkretnym mieszkaniu, wnętrza, które zbudowaliśmy w studio, odpowiadały fasadzie, którą znaleźliśmy w plenerze. Okno w salonie Rose dopasowaliśmy do okna jednego z domów w Filadelfii. Wiele detali wystroju wnętrza było bardzo podobnych”.

Zdjęcia do scen, których akcja rozgrywa się na osiedlu dla aktywnych seniorów, kręcono na podobnym osiedlu, Abbey Delray South na Florydzie. Dom filmowej Elli to samotna willa stojąca na skraju rozległego kompleksu. Dan Davis mówi: ”Na osiedlu znaleźliśmy wszystko, czego szukaliśmy. Były tam: domki, baseny, alejki, jadalnia i hole. Ta okolica ma swój własny, niepowtarzalny styl”. Plenery nakręcono na Florydzie, wnętrza zrekonstruowano w atelier.

W filmie statystowało wielu mieszkańców Abbey Delray South. Przed przyjazdem ekipa nagrała na video ponad 400 seniorów w wieku od 65 do 92 lat. Ostatecznie w filmie wystąpiło 300 z nich.

Scenę popołudniowej zabawy tanecznej zrealizowano na innym osiedlu dla seniorów, Briney Breezes, usytuowanym w Boynton Beach. Wielu z mieszkańców Briney nie posiadało się ze szczęścia, gdy oznajmiono im, że będą mogli popisać się swoimi tanecznymi umiejętnościami przed samą Shirley MacLaine. Reżyser Curtis Hanson jest pewien, że obecność prawdziwych seniorów, z których wielu nigdy dotąd nie wystąpiło na ekranie, przydała tym scenom niezwykłego realizmu.

CURTIS HANSON

wyprodukował, wyreżyserował i był współautorem scenariusza filmu ”Tajemnice Los Angeles”, który zdobył 9 nominacji do Oscara i statuetkę za scenariusz adaptowany. Inne jego filmy to m.in.: ”Lucky You”, ”8. mila”, ”Cudowni chłopcy”, ”Dzika rzeka”, ”The Hand That Rocks the Cradle” (video, TVP: ”Piastunka”, TVP: ”Ręka nad kołyską”), ”Bad Influence” (TVP: ”Zły wpływ”) i ”The Bedroom Window” (TVP: ”Okno sypialni”). Jest ponadto autorem scenariuszy do filmów: ”White Dog”, ”Never Cry Wolf” i ”Milczący wspólnik”. Od roku 1999 pełni funkcję prezesa UCLA Film and Television Archive, które zajmuje się archiwizacją starych filmów.

RIDLEY SCOTT

był trzykrotnie nominowany do Oscara za reżyserię - za ”Helikopter w ogniu”, ”Gladiatora” (5 Oscarów, w tym za najlepszy film, 7 dalszych nominacji) i ”Thelmę i Louise” (Oscar za scenariusz dla Callie Khouri, 4 dalsze nominacje). Urodził się w South Shileds w Northumberland w Anglii, dorastał w Londynie, Cumbrii, Walii i Niemczech, po czym osiadł na stałe w Stockton-on-Tees w północno-wschodniej Anglii. Studiował grafikę projektową i malarstwo w West Hartpool College of Art i Royal Academy of Art, gdzie zrealizował swój pierwszy film. Po otrzymaniu stypendium wyjechał do USA, gdzie pracował u boku słynnego dokumentalisty Richarda Leacocka i w Time Life. Po powrocie do Anglii pracował jako scenograf i reżyser w BBC. Trzy lata później założył własne studio, RSA, które wkrótce otworzyło biura w Nowym Jorku i Los Angeles. W RSA zrealizowano ponad 3.000 filmów reklamowych. W roku 1978 Scott zadebiutował jako reżyser filmem ”Pojedynek”, który przyniósł mu nagrodę jury na festiwalu w Cannes. Jego drugi film, ”Obcy - 8 pasażer ‘Nostromo’”, zdobył Oscara za efekty specjalne. W roku 2003 na ekrany kin weszła reżyserska wersja tego filmu. Jego kolejnym filmem był ”Blade Runner” (video, TVP: ”Łowca androidów”, reżyserska wersja tego filmu była wyświetlana w polskich kinach pt. ”Łowca robotów”). Następnie zrealizował filmy: ”Legend” (video, TVP: ”Legenda”), ”Osaczoną”, ”Black Rain” (video, TVP: ”Czarny deszcz”), ”1492: wyprawa do raju”, ”Naciągacze” z Nicolasem Cage’em, ”Królestwo niebieskie” z Orlando Bloomem i ”A Good Year”. W roku 1987 założył wytwórnię Percy Main Productions, w 1995 - wraz z bratem, Tonym Scottem - Scott Free Productons, gdzie powstały m.in.: ”Sztorm”, ”G.I. Jane” i ”Hannibal”, które wyreżyserował oraz ”Clay Pidgeons” i ”Where the Money Is” oraz serial TV ”Zagadka nieśmiertelności”, oparty na filmie Tony’ego Scotta z 1983 i film TV ”Wojna o ‘Obywatela Kane’a’”. Scott jest współprezesem Mill Film, studia komputerowego, w którym powstały efekty specjalne do m.in. ”Zakochanego Szekspira”, ”Babe: świnki w mieście”, ”Pitch Black”, ”Harry’ego Pottera i kamienia filozoficznego”, ”Lary Croft: Tomb Rider” i ”Gladiatora” (Oscar). Był także wiceprezesem Pinewood-Shepperton Holdings, Ltd. W roku 2003 otrzymał tytuł szlachecki.

SUSANNAH GRANT

pracowała jako dziennikarka m.in. dla "Premiere", "Rolling Stone", "Esquire" oraz "The New York Times Magazine". Była scenarzystką m.in. serialu telewizyjnego "Ich pięcioro", który przyniósł jej Złoty Glob, animowanego filmu ze studia Walta Disneya "Pocahontas" oraz "Długo i szczęśliwie" z Drew Barrymore, "Erin Brockovich" z Julią Roberts (nominacja do Oscara za scenariusz), "28 dni" z Sandrą Bullock, ”Catch and Release” z Jennifer Garner i ”Charlotte’s Web”.

TERRY STACEY

jest autorem zdjęć do filmów: ”American Splendor”, ”Drzwi w podłodze”, ”Projekt Laramie” (TV), "World Traveler", “Wendigo", "Just a Kiss", "Things Behind the Sun", "Happy Accidents", “Friends with Money”, "Trick", "Spring Forward", "Laughing River", "The Dream Catcher" (video: ”Łowca snów”), "Jump" i "Love God".

CRAIG KITSON

montował m.in. trzy filmy Curtisa Hansona: ”8. Mila”, ”Cudowni chłopcy” i ”Tajemnice Los Angeles” (tylko sekwencja tytułowa). Karierę zaczynał od gromadzenia dokumentacji, m.in. na potrzeby serialu TV ”Ripley’s Believe It or Not” i dwóch filmów Williama Friedkina. Był asystentem montażysty m.in. przy filmie Michaela Cimino ”Sunchaser” (video, TVP: ”Dogonić słońce”).

LISA ZENO CHURGIN

była nominowana do Oscara za montaż ”Wbrew regułom”. Inne jej filmy to m.in. ”Dom z piasku i mgły”, ”Powiedz ‘tak’”, “Moonlight Mile” (video: “Mila księżycowego światła”), “Waking Up in Reno”, “200 Cigarettes”, “Gattaca” (video, TVP: “Gattaca – szok przyszłości”)”, “Dead Man Walking – Przed egzekucją”, “Unstrung Heroes” (video), “Reality Bites – Orbitowanie bez cukru”, “Samantha” (TVP: “Samantha”), “Bob Roberts” (TVP: “Bob Roberts”, “Closet Land” i “Love at Large” (TVP: “Podwójne śledztwo”). Była asytentką montażysty przy m.in. następujacych filmach: “The Accidental Tourist” (video, TVP: ”Przypadkowy turysta”), “Three Amigos” (video: ”Trzej przyjaciele”, TVP: ”Trzej amigos”), “Spies Like Us” (video, TVP: ”Szpiedzy tacy jak my”), “Mask” (video, TVP: ”Maska”, znany także pod tytułem ”Maska lwa”), “Southern Comfort” (video, TVP: ”Śmiertelne manewry”), “Ragtime” (video, TVP: ”Ragtime”), “Raging Bull” (video, TVP: ”Wściekły byk”), “The Long Riders” (video, TVP: ”Jeźdźcy z daleka”) i “The Warriors” (video, TVP: ”Wojownicy”).

DAN DAVIS

projektował scenografię do m.in. następujących filmów: ”Masz wiadomość”, "Michael", "Beautiful Girls" (video, TVP: ”Piękne dziewczyny”), "Nieoczekiwany rozjemca", ”Życie z Judy Garland” (TV, nominacja do nagrody Emmy), ”Tysiąc akrów”, "Deep End of the Ocean" (video, TVP: ”Głębia oceanu”), "How to Deal", "A Guy Thing" (video: ”Męska rzecz”) i ”Szkoła stewardes”. Studiował architekturę, karierę rozpoczynał jako asystent scenografa lub dekorator wnętrz na planie m.in. takich filmów, jak: "Radio Days" (video: ”Złote czasy radia”, TVP: ”Epoka radia”), "Heartburn" (video, TVP: ”Zgaga”), "Wpływ księżyca", "Regarding Henry – Odnaleźć siebie", "Naiwniak?" i "Searching for Bobby Fisher” (video, TVP: ”Szachowe dzieciństwo”).

SOPHIE DE RAKOFF

projektowała kostiumy do filmów: ”Miłosna zagrywka”, ”Zatańcz ze mną”, “Legalna blondynka”, “Legalna blondynka 2”, ”Dziewczyna z Alabamy”, ”Centrum świata”, ”All About the Benjamins” (video), "Crime + Punishment in Suburbia", "Saturn" i "Four Dogs Playing Poker" oraz teledysków Alanis Morissette, Roda Stewarta, Whitney Houston i Enrique Iglesiasa.

MARK ISHAM

jest autorem muzyki do m.in. następujących filmów: ”Miasto nienawiści”, ”Cooler”, ”Siła i honor”, "Rzeka wspomnień" (nominacja do Oscara), "Regulamin zabijania", "October Sky" (video: "Dogonić kosmos"), "Blade - wieczny łowca", "Body Shots", "Luz blues", "Dotyk miłości", "Kolekcjoner", "Fly Away Home" (video, TVP: "Sztuka latania"), "Nell", "Quiz Show", "Strażnik czasu", "Ucieczka gangstera", "Krwawy Romeo", "Na skróty", "Myszy i ludzie", "Tate - mały geniusz", "Druga prawda" i "The Moderns" (video, TVP: "Moderniści"). Za utwór "EZ Streets" z albumu wydanego w 1990 otrzymał nagrodę Grammy.

CAMERON DIAZ

zyskała popularność dzięki roli w "Masce" u boku Jima Carreya, obecnie należy do najbardziej rozchwytywanych aktorek Hollywood. Wystąpiła m.in. w filmach: ”Aniołki Charliego”, ”Aniołki Charliego 2: Zawrotna szybkość”, ”Ostrożnie z dziewczynami”, ”Vanilla Sky”, ”Gangi Nowego Jorku” Martina Scorsese, "Sposób na blondynkę" (nominacja do Złotego Globu za rolę komediową, MTV Movie Award i nagroda nowojorskich krytyków filmowych za rolę kobiecą), "Być jak John Malkovich" (nominacja do Złotego Globu i nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, BAFTA), "Męska gra" Olivera Stone'a, "Things You Can Tell Just By Looking At Her", "Sekret", "A Life Less Ordinary", "Gorzej być nie może", "She's the One" (video: "Jedna jedyna"), "The Last Supper" (video, TVP: "Kolacja z arszenikiem"), "Feeling Minnesota" z Keanu Reevesem, "Head Above Water" (video: "Urwanie głowy") i "Mój chłopak się żeni" oraz zrealizowanym przez telewizję MTV paradokumentalnym cyklu ”Trippin”. Użyczyła głosu księżniczce Fionie w oryginalnej wersji językowej filmów "Shrek" i ”Shrek 2”. Podczas NATO ShoWest 1996 otrzymała tytuł Gwiazdy Jutra. W jej żyłach płynie krew kubańska, niemiecka i indiańska.

TONI COLLETTE

pochodzi z Sydney, zyskała sławę rolą w komedii "Wesele Muriel". Za rolę w ”Szóstym zmyśle” otrzymała nominację do Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Inne jej filmy to m.in.: ”Like Minds”, ”The night Listener”, ”Little Miss Sunshine”, ”You Can’t Come In”, ”Japanese Story”, ”Connie i Carla”, ”The Last Shot”, ”Changing Lanes” (video: ”Zmiana pasa”), ”Dirty Deeds”, ”Był sobie chłopiec”, ”Godziny”, ”Shaft”, ”Mały wielki gang”, ”Kolacja z przyjaciółmi” (TV), ”Hotel Splendide” (TVP: ”Hotel Splendide”), "Idol", "Emma", "The Clockwatchers", "The Pallbearer" (video: "Żałobnik"), "Cosi" (video: "Opera u czubków"), "Historia Liliany" Jerzego Domaradzkiego, "Spotswood", "Osiem i pół kobiety" Petera Greenawaya i "The Boys". Ogromne uznanie przyniosła jej rola Queenie w inscenizacji musicalu ”The Wild Party”. Mieszka w Australii.

SHIRLEY MACLAINE

wystąpiła w niemal 50 filmach, niezliczonych filmach i programach telewizyjnych, własnym miniserialu i na Broadwayu. Rola w ”Czułych słówkach” przyniosła jej Oscara, wcześniej była nominowana do tej nagrody za ”Some Came Running” (TVP: ”Długi tydzień w Parkman”), ”Garsonierę”, ”Irma La Douce” (TVP: ”Słodka Irma”), ”Turning Point” (TVP: ”Punkt zwrotny”) i jako producentka filmu ”The Other Half of the Sky”, który także współreżyserowała. Zdobyła ponadto 10 Złotych Globów, dwie nagrody aktorskie na festiwalu w Wenecji, 2 Srebrne Niedźwiedzie i Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości na festiwalu w Berlinie, 5 nagród Emmy i Złotą Róże na festiwalu w Montreaux. Zadebiutowała w 1995 w filmie Alfreda Hitchcocka ”The Trouble with Harry”. Jej dalsze filmy to m.in.: ”W 80 dni dookoła świata”, "The Matchmaker", "Jak zdobyć męża", "Ocean's Eleven", "Can-Can" (TVP: ”Kankan”), "Two Loves", "The Children's Hour" (TVP: ”Niewiniątka”), "Dwoje na huśtawce", "Pięciu mężów pani Lizy", "John Goldfarb, Please Come Home", ”Yellow Rolls-Royce” (TVP: "Żółty Rolls-Royce"), "Gambit", "Siedem razy kobieta", "Słodka Charity", “Two Mules for Sister Sara" (TVP: ”Muły siostry Sary”), "The Possession of Joel Delaney", "Wystarczy być", "A Change of Seasons" (TVP: ”Zmiana pór roku”), "Madame Sousatzka" (TVP: "Madame Sousatzka"), "Steel Magnolias" (video, TVP: ”Stalowe magnolie”), "Pocztówki znad krawędzi", "Used People" (video, TVP: ”Druga miłość”), "Wrestling Ernest Hemingway" (video, TVP: ”Zapasy z Hemingwayem”), "Guarding Tess" (video, TVP: ”Rycerz pierwszej damy), "Mrs. Winterbourne" (video, TVP: ”Fałszywa wdowa”), "Czułe słówka, ciąg dalszy", ”Czarownica”, ”Rumor Has It” i "Carolina". W TV wystąpiła m.in. w filmach i serialach: ”West Side Waltz”, ”Joanna d’Arc”, ”These Old Broads”, ”The True Story of the Salem Witch Trials” i ”Hell on Heels: the Battle of Mary Kay”. W roku 1999 zadebiutowała jako reżyserka filmem ”Bruno”. Urodziła się w Richmond w Wirginii, wychowywała w Arlington. Jej ojciec był pośrednikiem w handlu nieruchomościami i muzykiem, matka – malarką i aktorką. Brała lekcje baletu, karierę zaczynała jako tancerka na Broadwayu. Na scenie wystąpiła m.in. w ”The Pajama Game”, ”If They Could See Me Now” (muzyczna rewia – monolog) i ”Out There Tonight”. Wydała dziesięć książek: ”Out On A Limb”, którą sfilmowano jako serial TV, ”Don't Fall Off the Mountain”, ”You Can Get There From Here”, ”Dancing in the Light”, ”It's All in the Playing”, ”Going Within: A Guide for Inner Transformation”, ”Dance While You Can”, ”My Lucky Stars”, ”Out on a Leash” i ”Terry and the Camino”.

MARK FEUERSTEIN

wystąpił m.in. w filmach: ”Porzucona”, "Regulamin zabijania", "The Muse" (TVP: ”Muza”), ”Woman on Top” (video: ”Kobieta na topie”), "Casanova Falling", "30 Days", "Czego pragną kobiety" i "Totalna magia". W telewizji wystąpił m.in. w serialach: ”Prezydencki poker”, ”Ally McBeal”, ”Jak upolować mężczyznę, czyli seks w wielkim mieście” i "Karolina w mieście".