World Trade Center (2006)

“Willa ani mnie nigdy nie interesowało opowiedzenie naszej historii, ale czuliśmy, że jesteśmy to winni wszystkim ludziom, których straciliśmy tamtego dnia”, mówi sierżant PAPD John McLoughlin. „My tylko przekazujemy historię wszystkich ludzi, którzy poświęcili się tamtego dnia. Nie wątpię, że filmowcy chcieli okazać szacunek i oddać hołd ofiarom.”

„John i ja twardo stąpamy po ziemi, jesteśmy po prostu przeciętnymi Amerykanami”, mówi Jimeno, „ale wielu przeciętnych Amerykanów zrobiło wtedy to, co tylko było w ich mocy. To dla mnie zaszczyt, że mogę ich reprezentować.”

Film oparty na ich doświadczeniach, World Trade Center, wyreżyserował trzykrotny zdobywca Nagrody Akademii® Oliver Stone. Reżyser twierdzi, że już w chwili, gdy przeczytał scenariusz Andrei Berloff, chciał opowiedzieć tę historię.

“Scenariusz Andrei Berloff to jeden z najlepszych, jakie trafiły do mnie niespodziewanie. Wywarł na mnie ogromne wrażenie – tak, jak na wielu innych – poprzez swój ładunek emocjonalny i prostotę. Potraktował to okropne wydarzenie w sposób, jakiego wcześniej nie widziałem, uczynił dla mnie tę historię bardziej osobistą”, mówi Stone.

Michael Shamberg i Stacey Sher wyprodukowali już inne historie oparte na faktach, na przykład Erin Brockovich, który nominowano do Oscara® za najlepszy film. Uderzył ich sposób, w jaki doświadczenie dwóch policjantów można odnieść do bardziej uniwersalnych tematów. „Historia Johna McLoughlina i Willa Jimeno oraz wszystkich, którzy pomogli ich uratować nie jest tylko historią 11 września, lecz porusza ogólną kwestię: jak w takim tragicznym dniu ludzie znajdują w sobie siłę i dobro i pomagają sobie nawzajem, ogromnym kosztem samych siebie”, mówi Shamberg.

“Urzekło nas ukazanie heroizmu, który odsłania to, co najlepsze w człowieczeństwie: ludzie pomagają sobie nawzajem”, dodaje Sher.

Pomysł na film World Trade Center narodził się, gdy producentka Debra Hill przeczytała artykuł o McLoughlinie i Jimeno. Spotkała się z nimi, a oni opowiedzieli jej swą historię. Jimeno wspomina, „miała do tego emocjonalny stosunek i powiedziała nam, że to dobry materiał na film, że ludzie będą chcieli to zobaczyć. Debra była przemiłą kobietą, czuliśmy, że jest szczera. Chciała pokazać tę historię w ważnym filmie.” World Trade Center miał się stać ostatnią pozycją w karierze Hill; po długiej walce producentka w roku 2005 przegrała z rakiem.

Od samego początku twórcy czuli się upoważnieni do nakręcenia filmu, który nie tylko odda hołd ludziom zaangażowanym w historię Johna McLoughlina i Willa Jimeno, ale opowie ją wiernie. To oznaczało nie tylko McLoughlina i Jimeno, ale także ich żony, rodziny, a wreszcie jak najwięcej osób związanych z akcją ratunkową.

“Zawsze czułem, że tę historię powierzyli nam prawdziwi ludzie – John, Will, Donna i Allison,” mówi Shamberg. “Odpowiadaliśmy za przedstawienie jej w sposób autentyczny. Musieliśmy zrobić to jak należy.”

Autentyzm filmu w dużej mierze polegał na nakręceniu go w Nowym Jorku. “Historia wydarzeń tamtego dnia to także historia Nowego Jorku,” mówi producent Moritz Borman. „Inne miejsce nie wchodziło w rachubę – chcieliśmy przedstawić zdarzenia tak wiernie, jak to było możliwe. Oznaczało to konieczność filmowania w Nowym Jorku.”

Stone, urodzony nowojorczyk, nie nakręcił w mieście żadnego filmu od czasów Wall Street w 1987 roku. “Powrót do Nowego Jorku, praca z policjantami i strażakami były dla mnie jak powiew świeżego powietrza.”

World Trade Center dał także reżyserowi szansę zgłębiania tematów, które wcześniej dominowały w jego karierze. “Potraktowanie 11 września w taki właśnie sposób - bardzo osobisty, dokładny, surowy – wydało mi się niezwykle interesujące,” mówi Stone. “Moim celem było nakręcenie realistycznego filmu: dwóch mężczyzn uwięzionych przez 24 godziny pod gruzami wież. Jak można przeżyć w tak strasznych okolicznościach? Ci mężczyźni znaleźli się na skraju śmierci, ale obaj przeżyli z powodów głęboko osobistych i, w co wierzę, duchowych. Zginęliby, gdyby nie mogli się ze sobą porozumiewać i gdyby myśl o bliskich nie dodawała im siły.”

Stone podkreśla, że World Trade Center nie jest filmem politycznym, lecz historią o człowieku. “Moje filmy nigdy nie były tylko polityczne – znajdziecie tam biografię muzyczną, film o piłce nożnej, satyrę, film noir, epos historyczny, a każdemu próbowałem nadać inny styl,” wyjaśnia reżyser. “Tych mężczyzn nie interesowała polityka. Nasze poglądy polityczne się różnią, ale to nie miało znaczenia i udało nam się porozumieć. Mogę zrobić film o nich i o ich doświadczeniach, ponieważ rozumiem, przez co przeszli. Nie mieszajmy w to polityki – to film o odwadze i przetrwaniu.”

“Jeśli widziałeś Pluton czy Urodzonego Czwartego Lipca, wiesz że Oliver rozumie ludzi łączących swe siły, dających z siebie wszystko i służących krajowi,” mówi Shamberg. “Na początku postrzegałem ten film jako wielkie płótno malarskie, ponieważ każdy ma emocjonalny stosunek do tego materiału – każdy pamięta tamten dzień. Ale Oliver dostrzegł tam również osobistą historię bohaterów. Patrząc na przeżycia Johna i Willa w ten sposób, nie postrzegamy filmu tylko jako suchej rekonstrukcji zdarzeń 11 września, lecz jako połączenie rzeczywistości z wymiarem duchowym.”

Laureat Nagrody Akademii® Nicolas Cage i młody aktor Michael Pena wcielają się w role McLoughlina i Jimeno. “W moim życiu nadszedł moment, kiedy zapragnąłem wykorzystać swe umiejętności aktorskie w projekcie o wielkiej wadze, który mógłby w jakiś sposób pomóc ludziom,” tłumaczy Cage. “Ujęło mnie pozytywne ukazanie człowieka w scenariuszu. 11 września był strasznym dniem, jednak historia ukazuje coś pozytywnego nad całym tym niesamowitym smutkiem.”

“Czytając scenariusz myślałem, ‘Ktoś taki jak Will Jimeno nie może istnieć naprawdę,’”, wspomina Pena. “W jednej z kwestii Will mówi, że od zawsze chciał być policjantem, a ja pomyślałem, że to tylko banał. Potem spotkałem się z tym człowiekiem i on na samym początku oświadczył, ‘Muszę ci to powiedzieć, od zawsze chciałem być policjantem.” Nie żartował. Rozmawiałem z jego rodziną, przyjaciółmi, ludźmi, którzy uratowali mu życie, i wszyscy oni podkreślali, że nawet gdy cierpi, nie traci poczucia humoru. Także tam, pod zwałami gruzu, nie załamał się. Wielkim zaszczytem było dla mnie, że mogłem go poznać, a jeszcze większym zagranie go w filmie.”

World Trade Center ukazuje także kobiety, które niecierpliwie czekały na wiadomości o swoich ukochanych, uwięzionych pod zawalonymi wieżami. Maria Bello gra rolę Donny McLoughlin, a Maggie Gyllenhaal wciela się w postać Allison Jimeno.

Bello wspomina, że rozmowy z Donną McLoughlin bardzo pomogły jej zrozumieć bohaterkę. “Powiedziała mi, że będąc żoną policjanta nauczyła się nie myśleć o najgorszym – dopóki nie dowie się na pewno, wszystko jest w porządku,” mówi Bello. “Jest żoną policjanta i matką czwórki dzieci, więc musi wykazywać się mądrością i zimną krwią. Jest bardzo silną kobietą, a jednocześnie ma w sobie dużo radości. Film pokazuje chwile, gdy była sama czekając na wiadomości o Johnie, gdy próbowała wziąć się w garść, a przez myśl przelatywały jej wspomnienia o ukochanym mężu. Poznajemy dwie twarze Donny, jej wytrwałość i jej łagodność.”

Gyllenhaal wciąż pamięta, gdy pierwszy raz czytała scenariusz i jak wielki wpływ wywarła na niej opowieść. “Czytałam scenariusz w samolocie i nie mogłam przestać płakać,” wspomina. “Siedząc w samolocie nad scenariuszem – to chyba nienajlepsze miejsce na czytanie tak emocjonującej historii – poczułam, jak kruche jest życie. Bardzo się wzruszyłam, co nieczęsto mi się zdarza. Moja matka jest scenarzystką i dzięki temu potrafię ocenić, czy scenariusz jest dobry. Jednak nieczęsto trafia się tekst, który porusza mnie tak bardzo jak ten.”

Wśród aktorów drugoplanowych znaleźli się autentyczni strażacy i pracownicy pogotowia, którzy uratowali McLoughlina i Jimeno; obsadzenie w kilku rolach autentycznych bohaterów, którzy doradzali filmowcom, pomogło ekipie nakręcić film “jak należy”.

Podczas kręcenia ujęć w Nowym Jorku wsparcia ekipie udzielała również nowojorska policja, co jest zjawiskiem bezprecedensowym. Policja nie tylko po raz pierwszy wyraziła zgodę na filmowanie na stacji autobusowej Port Authority, ale także doradzała filmowcom w kwestii rekwizytów i kostiumów. Mundury, odbiorniki radiowe i sprzęt ratowniczy są autentyczne, ekipa zakupiła je u tych samych dostawców, którzy zaopatrują wydział PAPD.

Dla nakręcenia sekwencji w “dziurze”, jak nazwali ją McLoughlin i Jimeno, produkcja przeniosła się do Kalifornii. Według pomysłu scenografa Jana Roelfsa, plan miejsca katastrofy – Ground Zero - zbudowano na kontenerowcach, co pozwoliło aktorom i filmowcom swobodnie i bezpiecznie poruszać się po całym terenie. Plan oświetlano od dołu, dzięki czemu Stone i operator Seamus McGarvey mogli kręcić ujęcia pod dowolnym kątem. Stworzony przez Roelfsa plan okazał się jednym z największych w jego karierze: miał powierzchnię jednego hektara i stanowił 1/16 oryginalnego rozmiaru Ground Zero.

McLoughlin i Jimeno znaleźli się na planie miejsca katastrofy już podczas pierwszej nocy zdjęć. “Nie wyobrażałem sobie wcześniej, co tam zastanę, ale gdy już zobaczyłem ten stos gruzu, poczułem się nieco dziwnie,” wspomina McLoughlin. “Trzymałem się z tyłu i nie miałem ochoty podejść bliżej”. Widok gruzów i złomu wywarł podobny efekt na strażakach i policjantach, którzy byli na miejscu katastrofy tamtej nocy. Dobrze, iż przeżyliśmy ten widok razem – bardzo nas to zbliżyło.”

Pena mówi, że gra w “dziurze” była dla aktorów wyzwaniem i dawała im wiele możliwości. “Z całym tym poskręcanym metalem, pyłem i śmieciami aktor mógł pozwolić sobie na wybór stylu gry”, wspomina odtwórca roli Jimeno. “Próbowałem stworzyć w dialogu obraz, ukazać związek Willa z rodziną i jego więź z Johnem. Tkwiąc pod gruzami, odczuwałem wszystko na własnej skórze i chciałem się stamtąd wydostać. Oczywiście nie było to tak bolesne, jak doświadczenia Willa, ale na pewno miałem poczucie jego cierpień.”

“To, co wydarzyło się pod gruzami, to historia dwóch mężczyzn w najgorszych chwilach ich życia, mężczyzn, którzy prawie się nie znali i których połączyło tak okropne doświadczenie,” mówi Stone. “W czasach, gdy niemalże straciliśmy wiarę w człowieczeństwo, oni pomogli nam tę wiarę odzyskać.”

Paramount Pictures przedstawia produkcję Michaela Shamberga/Stacey Sher/Moritza Bormana, film Olivera Stone, “World Trade Center.” Reżyseria: Oliver Stone. Scenariusz: Andrea Berloff na podstawie prawdziwej historii Johna i Donny McLoughlin oraz Williama i Allison Jimeno. Produkcja: Michael Shamberg, Stacey Sher, Moritz Borman oraz Debra Hill. Producenci wykonawczy: Donald J. Lee, Jr. i Norm Golightly.

Laureat Nagrody Akademii® Nicolas Cage (John McLoughlin), jeden z najbardziej wszechstronnych współczesnych aktorów, dobrze znany jest z wybitnych ról w dramacie i komedii. Niezapomniana kreacja alkoholika zapijającego się na śmierć w Zostawić Las Vegas (Leaving Las Vegas) w reżyserii Mike’a Figgisa przyniosła mu Nagrodę Akademii®. Za tę rolę Cage otrzymał także Złoty Glob i wyróżnienia dla najlepszego aktora od krytyków filmowych z Nowego Jorku, Los Angeles, Chicago oraz nagrodę National Board of Review.

Cage umocnił swoją pozycję aktorską po otrzymaniu nominacji do Nagrody Akademii®, Złotego Globu, Gildii Aktorów i nagrody BAFTA za podwójną rolę bliźniaków Charliego i Donalda Kaufmanów w komedii Spike’a Jonze’a Adaptacja (Adaptation), w której wystąpili też Meryl Streep i Chris Cooper.

Ostatnio Cage zakończył w Australii zdjęcia do filmu Ghost Rider dla Sony Pictures Entertainment oraz do niezależnej produkcji The Wicker Man, dreszczowca w reżyserii Neila LaBute’a.

Niedawno mogliśmy oglądać gwiazdora w obrazie Pan Życia i Śmierci (Lord of War) w reżyserii Andrew Niccola oraz w komediodramacie Prognoza na Życie (The Weather Man), który wyreżyserował Gore Verbinski.

W zeszłym roku Cage wystąpił w przeboju wytwórni Disney’a Skarb Narodów (National Treasure) wyprodukowanym przez Jerry’ego Bruckheimera i w reżyserii Jona Turteltauba, a w roku 2003 był gwiazdą filmu Warner Bros. Naciągacze (Matchstick Men).

Pod koniec roku 2002 Cage ukończył zdjęcia do swego debiutu reżyserskiego Sonny. Wśród obsady znaleźli się m. in. laureat Złotego Globu James Franco, Mena Suvari, Brenda Blethyn i Harry Dean Stanton.

Aktor jest właścicielem firmy producenckiej Saturn Films, która wyprodukowała obrazy The Life of David Gale oraz Shadow of the Vampire.

Filmografię Cage’a uzupełniają obrazy: Szyfry Wojny (Windtalkers), Kapitan Corelli (Captain Correlli’s Mandolin), Family Man, 60 Sekund (Gone in 60 Seconds), Ciemna Strona Miasta (Bringing out the Dead), Osiem Milimetrów (Eight Millimeter), Oczy Węża (Snake Eyes), Miasto Aniołów (City of Angels), Bez Twarzy (Face Off), Lot Skazańców (Con-Air), Twierdza (The Rock), Rycerz Pierwszej Damy (Guarding Tess), Dwa Miliony Dolarów Napiwku (It Could Happen to You), Pocałunek Śmierci (Kiss of Death), Miesiąc Miodowy w Vegas (Honeymoon in Vegas), Dziewczyna z Doliny (Valley Girl), Cotton Club, Wyścig z Księżycem (Racing the Moon), Peggy Sue Wyszła za Mąż (Peggy Sue Got Married), czy Arizona Junior (Raising Arizona) w reżyserii braci Coen.

Uznanie przyniosła aktorowi rola weterana wojny w Wietnamie w filmie Ptasiek (Birdy). Obraz w reżyserii Alana Parkera zdobył nagrodę jury Festiwalu w Cannes. Za rolę kochanka Cher w filmie Wpływ Księżyca (Moonstruck) Cage otrzymał nominację do Złotego Globu. Natomiast Dzikość Serca (Wild at Heart) Davida Lyncha z Cage’m i Laurą Dern nagrodzono Złotą Palmą na Festiwalu w Cannes w 1990 roku.

Cage ma na koncie wiele innych wyróżnień, m. in. nominację do Złotego Globu za rolę w filmie Miesiąc Miodowy w Vegas (Honeymoon in Vegas) czy nagrodę za całokształt osiągnięć przyznaną mu na festiwalu filmowym w Montrealu.

Cage urodził się w Long Beach w stanie Kalifornia, a w wieku lat 12 przeprowadził się z rodziną do San Francisco. Naukę gry aktorskiej rozpoczął w wieku 15 lat. Później przeniósł się do Los Angeles, gdzie będąc w liceum otrzymał rolę w filmie telewizyjnym The Best of Times. Kinowym debiutem Cage’a była rola w Rumble Fish.

Michael Pena (Will Jimeno) jest znany z produkcji kinowych i telewizyjnych. Niedawno zdobył nagrodę ALMA za rolę w nagrodzonym Oscarem® filmie Paula Haggisa Miasto Gniewu (Crash), w którym wystąpili też Don Cheadle, Matt Dillon i Terrence Howard. Kolejnym przedsięwzięciem aktora będzie rola w obrazie Shooter, który wyreżyseruje Antwon Fuqua.

Pena wystąpił w obrazie HBO Walkout, opartym na prawdziwej historii młodego meksykańskiego nauczyciela, który brał udział w strajku protestacyjnym uczniów.

Aktora mogliśmy oglądać także w filmach: Za Wszelką Cenę (Million Dollar Baby) Clinta Eastwooda, Odmienne Stany Moralności (The United States of Leland) w reżyserii Matthew Ryana Hoge’a oraz Buffalo Soldiers Gregora Jordana.

Pena wystąpił w kilku serialach telewizyjnych, takich jak: The Shield z Glenn Close i Anthony Andersonem, Felicity i Rodzina, Ach Rodzina (American Family).

W wolnych chwilach Pena zajmuje się muzyką – jest perkusistą zespołu Nico Vega.

Maggie Gyllenhaal (Allison Jimeno) zebrała entuzjastyczne recenzje za rolę w filmie Sekretarka (Secretary) u boku Jamesa Spadera. Film przyniósł aktorce nominacje do Złotego Globu, nagrody Independent Spirit oraz nagrody przyznawane przez krytyków z Chicago i Bostonu.

Gyllenhaal otrzymała także nominację do nagrody Independent Spirit za kreację w filmie Dona Rossa Happy Endings u boku Lisy Kudrow i Toma Arnolda. Wkrótce zobaczymy ją w komedii romantycznej wytwórni Fox Searchlight Trust the Man, w której grają Julianne Moore, Billy Crudup i David Duchovny. Niedługo na ekrany trafi też film Marka Forstera Inaczej Niż w Książce (Stranger than Fiction) z Gyllenhaal, Willem Ferrellem, Dustinem Hoffmanem, Queen Latifah i Emmą Thompson. Kolejną premierą z udziałem Gyllenhaal będzie obraz Sherrybaby, gdzie aktorka gra narkomankę walczącą o prawo do opieki nad córką.

Gyllenhaal zagrała w filmach: Casa De Los Babys Johna Saylesa z Daryl Hannah i Lily Taylor oraz Uśmiech Mony Lizy (Mona Lisa Smile) Mike’a Newella.

Aktorka znana jest także z występów na deskach teatralnych, m. in. w dramacie Patricka Maubera “Bliżej”.

Maria Bello (Donna McLoughlin) niedawno wystąpiła u boku Viggo Mortensona i Eda Harrisa w kontrowersyjnym filmie Davida Cronenberga Historia Przemocy (A History of Violence), za który nominowano ją do Złotego Globu. Pojawiła się także wraz z Aaronem Eckhartem, Katie Holmes i Williamem H. Macy w entuzjastycznie przyjętym na festiwalu w Sundance filmie Thank You For Smoking. W Ataku na Posterunek (Assault on Precinct 13) partnerowali jej Ethan Hawke, Laurence Fishburne i John Leguizamo.

W filmografii Bello znajdziemy także pozycje: The Cooler z Williamem H. Macy, za który aktorka otrzymała nominację do Złotego Globu, Sekretne Okno (Secret Window) w reżyserii Davida Koeppa z Johnny’m Deppem, Silver City Johna Saylesa, Tylko w Duecie (Duets) z Gwyneth Paltrow oraz Wieczna Północ (Permanent Midnight) u boku Bena Stillera.

Bello zwróciła na siebie uwagę występami w serialu kryminalnym Pan i Pani Smith (Mr. And Mrs. Smith) oraz w popularnym serialu Ostry Dyżur (ER)., gdzie zagrała rolę doktor Anny Del Amico.

Kilka lat temu aktorka udała się do Chin, gdzie kręciła projekt pokazywany w kinach IMAXO, China: The Panda Adventure. Jest to prawdziwa historia kobiety, która chce przeżyć w dżungli i wypełnić wolę swojego nieżyjącego męża – ocalić od zagłady jedne z najrzadziej występujących zwierząt na świecie. Film, oparty na autobiografii Ruth Harkness Lady and the Panda, łączy w sobie niesamowite obrazy przyrody i zwierząt oraz historię o nadziei, odwadze i zwycięstwie człowieka. Na ekrany kin IMAX trafił w roku 2001.

Jay Hernandez (Dominick Pezzulo) popularność zdobył rolą u boku Kirsten Dunst w filmie z 2001 roku Piękna i Szalona (Crazy/Beautiful). Od tamtej pory Hernandez wystąpił w kilku obrazach, m. in. w nieoczekiwanym przeboju Debiutant (The Rookie) u boku Dennisa Quaida, w filmie Torque: Jazda na Krawędzi (Torque), gdzie zagrał także Ice Cube, oraz Płonąca Pułapka (Ladder 49) z Joaquinem Phoenixem i Johnem Travoltą.

Jesienią 2004 Hernandez pojawił się w filmie Światła Stadionów (Friday Night Lights) u boku Billy’ego Boba Thorntona. Oparta na autentycznych wydarzeniach produkcja opowiada o Odessie i tamtejszej szkolnej drużynie piłkarskiej. Niedawno Hernandez zakończył zdjęcia do eposu historycznego Nomad, osadzonego w XVIII-wiecznym Kazachstanie. Film pokazywano na festiwalu w Cannes.

Ostatnio Hernandez wystąpił w thrillerze psychologicznym Hostel scenarzysty i reżysera Eli Rotha, wyprodukowanym przez Quentina Tarantino. Obraz miał premierę na festiwalu filmowym w Toronto i okazał się przebojem kasowym w Stanach.

W odróżnieniu od wielu gwiazd Hernandez nie marzył o karierze aktorskiej. Dorastał w Montebello w stanie Kalifornia. Choć brzmi to stereotypowo, łowca talentów odkrył go w windzie, gdy Hernandez miał 18 lat.

OLIVER STONE (Reżyseria) jest reżyserem takich filmów, jak: Alexander, Męska Gra (Any Given Sunday), Droga Przez Piekło (U-Turn), Nixon, Urodzeni Mordercy (Natural Born Killers), Pomiędzy Niebem i Ziemią (Heaven and Earth), JFK, The Doors, Urodzony Czwartego Lipca (Born on the Fourth of July), Rozmowy Radiowe (Talk Radio), Wall Street, Pluton (Platoon), Salwador (Salvador), czy Ręka (The Hand). Do wszystkich z tych filmów (oprócz Drogi Przez Piekło) Stone napisał scenariusz lub był jego współautorem.

Stone jest ponadto autorem lub współautorem scenariusza do następujących obrazów: Midnight Express, Człowiek z Blizną (Scarface), Konan Barbarzyńca (Conan The Barbarian), Rok Smoka (Year of the Dragon), Evita i Śmierć na Wiele Sposobów (8 Million Ways to Die).

Stał także za kamerą trzech filmów dokumentalnych: Looking for Fidel, Comandante oraz Persona Non Grata.

Jako producent lub współproducent ma na swoim koncie obrazy: Skandalista Larry Flynt (The People vs. Larry Flynt), Druga Prawda (Reversal of Fortune), Spojrzenie Mordercy (Freeway), Dzielnica (South Central), Kolor Miłości (Zebrahead), Błękitna Stal (Blue Steel). Za serial HBO Świadek Oskarżenia (Indictment: The McMartin Trial) Stone otrzymał Nagrodę Emmy.

Stone jest laureatem trzech Oscarów®: za reżyserię filmów: Urodzony Czwartego Lipca i Pluton oraz za scenariusz do Midnight Express. Ponadto otrzymał nominacje za JFK (reżyseria) i Nixon (współscenarzysta). Jest również zdobywcą trzech Złotych Globów za reżyserię (Urodzony Czwartego Lipca, Pluton oraz JFK) i jednego za scenariusz (Midnight Express).

W 1997 roku Stone napisał książkę o okresie swojej młodości, “A Child’s Night Dream”. Jest również autorem wielu esejów poświęconych filmowi, kulturze, polityce i historii. Eseje zatytułowane “Oliver Stone’s USA” opublikował Uniwersytet w Kansas.

Przed rozpoczęciem kariery w filmie, Stone był nauczycielem w Wietnamie, żeglarzem floty handlowej, asystentem produkcji i przedstawicielem handlowym. W latach 1967-68 służył w armii amerykańskiej stacjonując w Wietnamie, gdzie dwukrotnie został ranny. Po powrocie z Wietnamu ukończył studia w nowojorskiej szkole filmowej.

ANDREA BERLOFF (Scenariusz) po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Cornell przez pięć lat pracowała jako producent teatralny. Ma na swoim koncie dwa scenariusze dla Fine Line Features i adaptację powieści dla Warner Brothers. World Trade Center to pierwszy film wyprodukowany na podstawie scenariusza Berloff.

MICHAEL SHAMBERG (Producent) wraz ze Stacey Sher jest właścicielem studia Double Feature Films. Wyprodukował kilka filmów nominowanych do Nagrody Akademii®, takich jak: Erin Brockovich, Wielki Chłód (The Big Chill) i Pulp Fiction. W roku 2005 wraz z Sher wyprodukowali obraz Be Cool, sequel filmu Dorwać Małego (Get Shorty), w którym zagrali: John Travolta, Uma Thurman, The Rock, Cedric the Entertainer, Vince Vaughn, Steven Tyler, Danny DeVito, Christina Milian oraz Andre 3000. Wspólnym dziełem producentów był także horror Klucz do Koszmaru (The Skeleton Key) z Kate Hudson, Joy Bryant i Johnem Hurtem.

Obecnie Sher i Shamberg zajmują się produkcją obrazów Reno: 911, opartego na popularnym serialu komediowym i Freedom Writers z Hillary Swank.

W roku 2004 Shamberg wyprodukował kasową komedię Nadchodzi Polly (Along Came Polly) z Jennifer Aniston i Benem Stillerem, oraz Powrót do Garden State (Garden State), gdzie wystąpili Natalie Portman i Zach Braff.

Rok wcześniej Michael i Stacey wyprodukowali entuzjastycznie przyjęty przez krytykę Letni Obóz (Camp) scenarzysty i reżysera Toda Graffa.

Shamberg był ponadto producentem filmów: Co z Oczu, to z Serca (Out of Sight), Reality Bites – Orbitowanie Bez Cukru, Osiem Sekund (Eight Seconds), Dorwać Małego (Get Shorty), Czarodziejka (Sunset Park), Lemur Zwany Rollo (Fierce Creatures), Matylda (Matilda), Piętno Minnesoty (Feeling Minnesota), Gattaca – Szok Przyszłości, Pełnia Życia (Living Out Loud), Człowiek z Księżyca (Man on the Moon), Super Zioło (How High) oraz nagrodzony Oscarem® Rybka Zwana Wandą (A Fish Called Wanda).

Niedawno Amerykańska Unia Swobód Obywatelskich (ACLU) przyznała Shambergowi i Sher nagrodę za tworzenie filmów inspirujących, skłaniających do myślenia i poruszających szeroki zakres tematów.

STACEY SHER (Producent) jest wspólniczką Michaela Shamberga w Double Feature Films. Ostatnio wyprodukowali Klucz do Koszmaru (The Skeleton Key) z Kate Hudson oraz sequel filmu Dorwać Małego – Be Cool, w którym zagrali: John Travolta, Uma Thurman, The Rock, Cedric the Entertainer oraz Vince Vaughn.

Obecnie Sher i Shamberg pracują nad produkcją obrazów Reno: 911, opartego na popularnym serialu komediowym i Freedom Writers z Hillary Swank.

Razem z Shambergiem, Sher wyprodukowała takie przeboje, jak: nominowany do Nagrody Akademii® Erin Brockovich, Dorwać Małego (Get Shorty), Pulp Fiction, Reality Bites – Orbitowanie Bez Cukru, Co z Oczu, to z Serca (Out of Sight), Człowiek z Księżyca (Man on the Moon), Pełnia Życia (Living Out Loud), Gattaca – Szok Przyszłości, Super Zioło (How High) czy Piętno Minnesoty (Feeling Minnesota). W roku 2003 Stacey i Michael wyprodukowali entuzjastycznie przyjęty przez krytykę Letni Obóz (Camp) scenarzysty i reżysera Toda Graffa, a także Powrót do Garden State (Garden State), gdzie wystąpili Natalie Portman, Zach Braff oraz Peter Sarsgaard. Efektem współpracy Sher i Shamberga jest również komediowy przebój Nadchodzi Polly (Along Came Polly) z Jennifer Aniston i Benem Stillerem.

Za osiągnięcia w dziedzinie sztuki filmowej Sher w 2000 roku otrzymała nagrodę Women in Film Independent Vision. Karierę w przemyśle filmowym Sher rozpoczęła w 1985 roku jako dyrektor ds. rozwoju w Hill/Obst Productions. W 1987 objęła fotel wiceprezesa firmy. Pracowała przy produkcji obrazów Hotel Złamanych Serc (Heartbreak Hotel) i Fisher King. W roku 1992 rozpoczęła pracę dla Jersey Films, gdzie rok później awansowała na prezesa.

Niedawno Sher i Shamberg otrzymali od Amerykańskiej Unii Swobód Obywatelskich (ACLU) nagrodę za wkład w rozwój sztuki filmowej.

MORITZ BORMAN (Producent) ma na swoim koncie produkcję takich filmów, jak: Alexander Olivera Stone’a, Terminator 3: Bunt Maszyn (Terminator 3: Rise of the Machines), Sekcja 8 (Basic), Policja (Dark Blue), Spokojny Amerykanin (The Quiet American), Powiedz Tak (The Wedding Planner), Siostra Betty (Nurse Betty), Dla Forsy (Where the Money Is) oraz Parasol Bezpieczeństwa (National Security).

Borman pełnił funkcję prezesa firmy Intermedia zajmującej się produkcją i finansowaniem projektów filmowych. Wcześniej założył i prowadził firmę producencką Pacifica Film. W roku 2000 połączone Intermedia i Pacifica zadebiutowały na niemieckiej giełdzie.

W latach 80. Borman wyprodukował wiele obrazów, m. in.: nominowany do Oscara® Pod Wulkanem (Under the Vulcano) Johna Hustona, Latarniowiec (The Lightship), gdzie wystąpili Robert Duvall i Klaus-Maria Brandauer, Homer I Eddie (Homer & Eddie) z Whoopi Goldberg i Jimem Belushi oraz Siedem Minut (Seven Minutes), którego gwiazdami byli Brian Dennehy i Klaus-Maria Brandauer.

Borman rozpoczął karierę w latach 70. w Niemczech jako producent telewizyjny. W roku 1977 przeniósł się do Los Angeles, gdzie podjął pracę w Amerykańskim Instytucie Filmowym. Był producentem i reżyserem programów dla europejskich stacji telewizyjnych.

Nieżyjąca już DEBRA HILL (producent) zmarła w marcu 2005, tuż przed rozpoczęciem zdjęć do World Trade Center. Wraz z reżyserem Johnem Carpenterem Hill napisała scenariusz do filmów: Mgła (The Fog) z 1979 roku, Halloween oraz Halloween II, które także wyprodukowała. Ponadto Hill brała udział w produkcji klasycznego horroru Davida Cronenberga Strefa Śmierci (The Dead Zone) z Christopherem Walkenem.

Rozszerzając obszar zainteresowań na filmy akcji, Hill i Carpenter napisali scenariusz do Ucieczki z Nowego Jorku (Escape from New York) z Kurtem Russellem, który wyreżyserował Carpenter, Hill natomiast wyprodukowała film. Scenariusz do Ucieczki z Los Angeles (Escape from L.A.) napisał wspólnie z nimi Russell.

W karierze producenckiej Hill znalazły się także obrazy: Fisher King Terry’ego Gilliama z Robinem Williamsem i Jeffem Bridgesem, debiut reżyserski Antonio Banderasa Wariatka z Alabamy (Crazy in Alabama) i ubiegłoroczny remake Mgły (The Fog). Dla telewizji Hill wyprodukowała filmy Kobieta Olbrzym (Attack of the 50 Ft. Woman) oraz Reform School Girl.

SEAMUS McGARVEY, BSC (Zdjęcia) pochodzi z Irlandii. Karierę rozpoczął jako fotograf, następnie zdecydował się na studia w szkole filmowej w Londynie. Po jej ukończeniu w roku 1988 był operatorem filmów krótkometrażowych i dokumentalnych. Jest także autorem zdjęć i reżyserem ponad setki teledysków artystów takich jak: U2, Rolling Stones, PJ Harvey, Robbie Williams, Paul McCartney, Dusty Springfield i Coldplay. W roku 1999 McGarvey został najmłodszym członkiem Brytyjskiego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych (BSC).

McGarvey jest autorem zdjęć do filmu Godziny (The Hours) Stephena Daldry z Nicole Kidman, Meryl Streep i Julianne Moore. Za pracę przy tym obrazie otrzymał nagrodę od London Evening Standard. Pozostałe projekty, których McGarvey był operatorem, to: film przygodowy Sahara, w którym wystąpili Matthew McConaughey i Penelope Cruz, Nadchodzi Polly (Along Came Polly) z Benem Stillerem i Jennifer Aniston, Przeboje i Podboje (High Fidelity) z Joan Cusack w reżyserii Stephena Frearsa, Dowcip (Wit) Mike’a Nicholsa z Emmą Thompson, The War Zone, Butterfly Kiss, Zimowy Gość (The Winter Guest), Map of the World i czekająca na premierę Pajęczyna Charlotty (Charlotte’s Web).

Utalentowany scenograf JAN ROELFS (Scenografia) już dwukrotnie nominowany był do Oscara, za pracę przy filmach Gattaca – Szok Przyszłości i Orlando. Z Oliverem Stone’m współpracował wcześniej przy realizacji Aleksandra.

Roelfs jest autorem scenografii do wielu produkcji amerykańskich, wśród których znalazły się: Małe Kobietki (Little Women), The Juror, Bez Skazy (Flawless), Żona Astronauty (The Astronaut’s Wife) oraz Simone. Przygotował także dekoracje do wielu filmów europejskich, m. in. Zet i Dwa Zera (A Zed & Two Noughts), Wyliczanka (Drowning by Numbers); Kucharz, Złodziej, Jego Żona i Jej Kochanek (The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover), Księgi Prospera (Prospero’s Books) oraz Dzieciątko z Macon (The Baby of Macon).

DAVID BRENNER (Montaż) zdobył Nagrodę Akademii® za pracę przy filmie Olivera Stone’a Urodzony Czwartego Lipca (Born on the Fourth of July). Ze słynnym reżyserem Brenner pracował też przy realizacji obrazów: Pomiędzy Niebem i Ziemią (Heaven And Earth), The Doors i Rozmowy Radiowe (Talk Radio). Jego dziełem jest również montaż filmów: Pojutrze (The Day After Tomorrow), Kate i Leopold, Patriota (The Patriot), Między Niebem a Piekłem (What Dreams May Come), Lolita, Dzień Niepodległości (Independence Day), Strach (Fear), Dzika Rzeka (The River Wild) oraz Mroki Miasta (Night and the City).

JULIE MONROE (Montaż) wcześniej pracowała przy montażu filmów: Ciało za Milion Dolarów (The Big White), De-Lovely (za który nominowano Monroe do nagrody Eddie), Gigli, Życie Jak Dom (Life as a House), Patriota (The Patriot), Gorąca Linia (Hanging Up), Dotyk Miłości (At First Sight) oraz Lolita.

MICHAEL DENNISON (Kostiumy) po ukończeniu wydziału sztuk pięknych na uniwersytecie w Houston przeniósł się do Nowego Jorku. Tam zaczął pracę jako projektant kostiumów i rekwizytów dla teatru i cyrku. Na początku lat 80. zaczął projektować kostiumy do filmów.

Dennison sprawował nadzór nad przygotowaniem kostiumów do obrazów: Świat Według Garpa (The World According to Garp), Wybór Zofii (Sophie’s Choice), Moskwa nad rzeką Hudson (Moscow on the Hudson), Sokół I Koka (The Falcon and the Snowman), Nóż (Jagged Edge), Zgaga (Heartburn), Nazajutrz (The Morning After), Wariatki (Beaches), Cedry Pod Śniegiem (Snow Falling on Cedars), Drabina Jakubowa (Jacob’s Ladder), Chaplin, Czego Pragną Kobiety (What Women Want), Niewierna (Unfaithful) oraz U Progu Sławy (Almost Famous). Jego dziełem są również kostiumy do filmów: Uśmiech Mony Lizy (Mona Lisa Smile), Kroniki Riddicka (The Chronicles of Riddick) i Księżniczka na Lodzie (Ice Princess).