Zaklęci w czasie (2009)

„Twoja przyszłość jest moją przeszłością. To wszystko się jeszcze nie wydarzyło w twoim życiu, ale jeśli chodzi o mnie… znam cię, odkąd miałam 6 lat.” – Clare

W dniu, kiedy Henry ujrzał Clare po raz pierwszy, ona znała go już od wielu lat. Już odkąd była małą dziewczynką, Henry był jej najlepszym przyjacielem, powiernikiem, obiektem westchnień.

Henry potrafi podróżować w czasie. Ma pewną anomalię genetyczną, która sprawia, że bohater w każdej chwili może przenieść się w czasie i przestrzeni. Nigdy nie wie, kiedy to nastąpi. Mężczyzna, którego zna Clare, to Henry z przyszłości. Bohater w trakcie swoich podróży spotkał kobietę, która miała zostać jego żoną.

Dorosła Clare, zaczyna nadrabiać zaległości. Przedstawia się wreszcie mężczyźnie, którego kochała całe swoje życie.

Reżyser Robert Schwentke zapewnia, że — niezależnie od tytułu — Zaklęci w czasie nie jest filmem z gatunku science fiction. „To emocjonalna podróż dwojga kochających się ludzi. Przemieszczanie się w czasie jest niejako katalizatorem, który wzmacnia i testuje łączące ich więzi. Właściwie, podróże w czasie połączyły bohaterów, ale należy zauważyć, że były także przyczyną wielu konfliktów. Zauważyłem, że byłaby to świetna opowieść o miłości, w którą można by wpleść również inne wątki. Dzięki temu historia jest bardziej prawdziwa. Opowiada ona o dwójce ludzi, którzy posiadają niezwykły dar. Potrafią odnaleźć tę jedyną osobę na całe życie — swoją miłość. Ważne jest to, że w pewnym momencie rzeczywiście im się to udaje ”.

Opinię reżysera podzielają również aktorzy i aktorki. Rachel McAdams, która wciela się w postać Clare, zauważa: „Opowieść o miłości jest ciekawsza, kiedy uczucie dwojga ludzi wystawione jest na próbę. Musi ono pokonać zarówno wzloty, jak i upadki. Miłość musi przetrwać. Uważam, że uczucie, które przezwycięża nawet największe trudności jest inspirujące. Clare i Henry napotykają na przeszkodę, która zapewne jest wielkim wyzwaniem”.

Eric Bana, odgrywający rolę Henry'ego, dodaje, że przemieszczanie się w czasie oraz to, że Henry oraz Clare mogą zostać rozdzieleni w mgnieniu oka „sprawiają, że trudne jest życie z poczuciem, że nie można wpłynąć na swoje przeznaczenie. Każda opowieść o miłości pełna jest sytuacji, które mają na celu sprawdzenie uczucia. Nasi bohaterowie z pewnością muszą przetrwać wiele takich momentów. Jednakże są na tyle silni, że bez problemu można uwierzyć w ich prawdziwą miłość. Uważam, że jest to bardzo intymna i poruszająca historia. Daje wiele do myślenia”.

Zaklęci w czasie to debiutancka powieść artystki i pisarki, Audrey Niffenegger. Pierwotnie opublikowana w 2003 roku, stała się międzynarodowym bestsellerem. Na całym świecie sprzedano miliony egzemplarzy. Producent Nick Wechsler wspomina: „Przeczytałem rękopis powieści i od razu zauważyłem, że jest świetnie napisana. Poruszała naprawdę intrygujący temat. Nie pasowała do żadnego gatunku. Właściwie jest to opowieść o miłości, ale wątek przemieszczania się w czasie sprawia, że książka ta staje się bardzo nieprzewidywalna”.

„Był to bardzo innowacyjny sposób na opowiedzenie historii, która jest ponadczasowa, w każdym znaczeniu tego słowa”, opowiada producent Dede Gardner. Dodaje: „Zarówno w trakcie czytania książki, jak i oglądania filmu niektóre rzeczy związane ze stanem i przeżyciami Henry'ego należy odczytywać z przymrużeniem oka. Clare to kobieta, która absolutnie wierzy w swojego ukochanego. Jej miłość jest kluczem. Jest to więc historia o wierze, przeznaczeniu i konsekwencjach. Film opowiada o trudnościach związanych z miłością, ale również o magii uczuć”.

Bruce Joel Rubin, zdobywca Oscara za scenariusz do filmu o miłości i mocach nadprzyrodzonych pt. Uwierz w ducha, napisał również scenariusz do filmu pt. Zaklęci w czasie. Wspomina, że książką Audrey Niffenegger zauroczył się już od początku. Dodaje: „Przeczytałem ją, zanim została opublikowana. Urzekła mnie, ponieważ jest to opowieść pisana z wyobraźnią. Uważam, że historia została napisana bardzo rzeczowo, dlatego chciałem ją zekranizować. Zabrałem się do pracy z wielkim zapałem”.

Wechsler zauważa, że „Ilekroć filmowcy pragną zekranizować książkę o pokaźnej liczbie stron, ogarnia ich uczucie zniechęcenia”. Dodaje: „Nie chodzi tylko o grubość książki, ale także o jej strukturę. Sztuką jest pozostać wiernym treści książki, ale również pozwolić scenarzyście wnieść dozę kreatywności do projektu. Na szczęście doszliśmy do porozumienia z Bruce’em Joelem Rubinem.

Rubin dodaje: „Historia przedstawiona w książce jest bardzo złożona. Wyzwaniem dla nas wszystkich było posługiwanie się terminologią związaną z ramami czasowymi. Zdecydowałem, że to właśnie opowieść o miłości będzie kluczowa w tej historii. Miłość bohaterów przemierzyła długą podróż w czasie. Nie zawiodłem się, bo miała ona wymiar emocjonalny”.

Schwentke zauważa, że to właśnie emocje prowadziły go przez ten film. Dodaje: „Nie kręciliśmy danego wątku zgodnie z harmonogramem. Nakreślał go związek tych dwojga ludzi”.

Gardner wspomina moment, w którym wybierali reżysera. Mówi: „Czuliśmy, że Robert naprawdę rozumie tę historię. Jest bardzo precyzyjny, ale również podchodzi z pasją do swojej pracy. Tego właśnie szukaliśmy. Z jednej strony opowieść zawiera aspekt naukowy, z drugiej — jest to historia o miłości, o rozpalonych sercach. Technologia nie ma tu znaczenia.

„Nigdy w życiu nie chciałem mieć rzeczy, której utraty nie potrafiłbym znieść.

Ale teraz jest już za późno…Nie czuję się już samotny.” – Henry

Clare i Henry to główni bohaterowie filmu. Są sobie przeznaczeni, muszą przezwyciężyć wszystkie trudności.

Rachel McAdams, odgrywająca rolę Clare, wspomina, że postać bardzo ją zainteresowała. Opowiada: „Przeczytałam książkę kilka lat temu. To piękna opowieść o miłości. Kiedy powstał pomysł jej ekranizacji, byłam bardzo podekscytowana. Cieszyłam się, że to ja zagram Clare. Byłam zaintrygowana postacią. Kobieta jest artystką, ma w sobie wiele sprzeczności. Jest bardzo mądra, ale jednocześnie naiwna. Poszukuje przygód, aż w końcu zakochuje się w mężczyźnie potrafiącym przemieszczać się w czasie. Jednocześnie jednak pragnie stabilnego życia. Myślę, że w miarę rozwoju akcji, historia się rozwija. Clare jest oddana swojemu ukochanemu, ale jej marzeniem jest zwyczajne małżeństwo i normalny dom.

Wechsler wspomina chwilę, w której twórcy filmowi spotkali się z aktorką. Opowiada: „Wnikała w postać Clare. Od razu wiedzieliśmy że to ona powinna dostać tę rolę. Rachel ma w sobie to coś, ciepło, charyzmę. To bardzo ważne”.

Schwentke zauważa: „To jest coś niesamowitego. Ta kobieta po prostu ma w sobie jakiś blask. Promienieje, aż zapiera dech z wrażenia. Istnieje wspaniała więź pomiędzy nią a kamerą”.

Eric Bana został obsadzony w głównej roli męskiej. Chemia odegrała tutaj kluczową rolę. „Opowieść o miłości wymaga porozumienia dwojga ludzi. Jeśli nie ma chemii, nic z tego nie będzie. Wechsler stwierdza: „Uważaliśmy, że Eric i Rachel stworzą świetny duet. I tak też było”.

Schwentke stwierdza: „Kiedy poznałem Erica, od razu pomyślałem, że będzie świetny w roli Henry'ego. Jest wspaniałym aktorem i dobrą osobą. Jest uczciwym, ceniącym wartości rodzinne człowiekiem. Są to wartości, które bez problemu można wyczuć w trakcie gry aktorskiej Erica. Wnoszą one również powagę i smutek do trudnej sytuacji Henry'ego”.

Bana uważa, że to właśnie możliwość współpracy z McAdams oraz Schwentke zachęciła go do wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu. Aktor dodaje: „Jestem wielkim fanem Rachel. Bardzo chciałem zagrać z nią w filmie. Widziałem także niektóre dzieła Roberta, więc od początku wiedziałem, że to bardzo utalentowany reżyser. Zarówno jego styl, jak i sposób, w jaki tworzy, są niesamowite. Dużo rozmawialiśmy o filmie. Reżyser przedstawił mi swoją wizję, do której byłem bardzo entuzjastycznie nastawiony. Chciałem zagrać rolę Henry'ego jak najlepiej”.

Dla aktora odegranie postaci potrafiącej przemieszczać się w czasie, z natury wieloaspektowej, oznacza wcielenie się w człowieka w różnym wieku, ukształtowanego wieloma doświadczeniami, ale również przeszłością, teraźniejszością oraz przyszłością. Bana wyjaśnia: „Mogłem decydować, jakie zachowanie było właściwe w danym momencie życia postaci. Wszyscy z czasem się zmieniamy. Nie jesteśmy tymi samymi ludźmi co 10 lat wcześniej. Życie pozostawia w nas ślad, zmienia się nasze zachowanie, poziom cierpliwości, umiejętność przebaczania, upartość... Odegranie roli Henry'ego pozwoliło mi odkryć różne aspekty życia wewnętrznego tej samej osoby i ich wpływ na związek z Clare”.

Ponieważ miłość Henry'ego i Clare nie rozwija się w sposób linearny, Robert Schwentke postanowił zaprosić aktora i aktorkę na specjalne próby. Dzięki temu mogli bardziej wczuć się w swoje role i pogłębić uczucie pomiędzy bohaterami. Reżyser opowiada: „Te tygodnie spędziliśmy na uczeniu się i pracy nad każdą sceną. Ćwiczyliśmy konkretne zachowania i codzienne kłótnie, których powodem były podróże bohatera w czasie. Przemieszczanie się Henry'ego to ciężka próba dla obojga. Liczą się jednak emocje, które jednoczą bohaterów. Była to także okazja dla nas wszystkich, by przed pierwszym dniem na planie lepiej się poznać”.

Aktorzy również docenili czas spędzony na próbach. Bana stwierdza: „Uważam, że próby to świetny pomysł. Są naprawdę pomocne. Wykorzystuję ten czas, by zaobserwować, jakie upodobania związane z pracą mają moi filmowi koledzy i koleżanki. Rachel to osoba bezkonfliktowa. Bardzo łatwo się z nią pracuje. Przychodziła na próby bardzo dobrze przygotowana. Znała scenariusz na pamięć i miała bardzo dobre pomysły. Nigdy nie pracowała kosztem innych aktorów. Jest taka naturalna. Zawsze była obecna, kiedy jej potrzebowałem. To ułatwiło mi znacznie pracę. Ta kobieta jest cudowna”.

McAdams ma podobne zdanie na temat towarzyszącego jej aktora. „Eric to najwspanialszy aktor, z którym pracowałam. Potrafi słuchać, jest bardzo cierpliwy i pomocny. Na scenie można na nim polegać. Jest taki zabawny, świetnie się razem bawiliśmy”. McAdams żartuje: „Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego męża, który potrafi podróżować w czasie”.

„Zamierzam Ci to powiedzieć, ponieważ nasza przyjaźń przetrwa wszystko… równie dobrze możesz się dowiedzieć teraz.” – Henry

Z oczywistych względów Clare nigdy nikomu nie wyjawiła, że miłość jej życia potrafi przemieszczać się w czasie. Dziwne zachowanie Henry'ego wzbudza jednak wątpliwości. Zaniepokojony jest najbliższy przyjaciel Clare, Gomez, w którego wciela się Ron Livingston.

Schwentke komentuje: „Jestem fanem tego aktora od wielu lat. Ogromną przyjemność sprawiło mi zatrudnienie go w roli Gomeza. Szukałem kogoś z nutką dramatyzmu, ale jednocześnie z umiejętnością doskonałego wyczucia czasu w scenach komediowych. Właśnie taki jest Ron”.

Kiedy Henry wyjawia prawdę o swoich zdolnościach, Gomez uważa, że mężczyzna oszalał… do momentu kiedy ten znika na jego własnych oczach. Niedowierzanie i nieufność ostatecznie są początkiem długiej przyjaźni.

Livingston opowiada: „Gomez i Henry troszczą się o Clare. Dlatego też znaleźli wspólny język. Henry potrzebuje osoby, która zaopiekuje się Clare, kiedy jego nie będzie w pobliżu. Gomez jest tym człowiekiem. Henry'ego i Clare łączy niesamowita więź. Ich losy są związane w taki sposób, że niewielu ludzi potrafi to zrozumieć”.

Miłość Clare oraz Henry'ego kontrastuje z pełnym rutyny związkiem Gomeza i jego żony Charisse. Jane McLean, odgrywająca rolę Charisse, zauważa: „Życie Charisse to przeciwieństwo losów Clare. Uważam, że fascynujący jest związek Clare z mężczyzną, który potrafi przemieszczać się w czasie. Wnosi on nawet trochę emocji w życie Charisse. Poza tym warto zauważyć, że Charisse bardzo różni się od Clare. Trzeba jednak przyznać, że obie kobiety wnoszą w swoje życie trochę równowagi”.

„Co złego jest w pragnieniu jednej normalnej chwili w życiu?” – Clare

Clare bardzo chciałaby mieć ze swoim mężem dziecko. Pragnie normalności, szczęśliwej i spełnionej rodziny. Henry jednak odmawia. Boi się, że dziecko może odziedziczyć jego zdolności. Pamięta również, jak bardzo przez podróże w czasie zmieniły się jego relacje z własnym ojcem.

Arliss Howard odgrywa w filmie rolę ojca Henry'ego. Richard DeTamble nie potrafi zaakceptować stanu swojego syna. Nie dlatego, co potrafi zrobić, ale ze względu na to, czego nie potrafi. Henry nie potrafił uratować swojej matki, a żony Richarda, która zginęła w wypadku samochodowym, kiedy Henry miał 6 lat. Henry, jadący tym samym samochodem, przeżył, ponieważ w czasie zderzenia przemieścił się w czasie. Chociaż Henry wiele razy powracał do chwili wypadku i przeżywał go na nowo, nie jest w stanie spowodować tego, żeby on się nigdy nie wydarzył.

Dede Gardner opowiada: „Fakt, że bohater nie może niczego zmienić, stale przypomina mu o jego bezsilności. To o wiele gorsze niż frustracja, ponieważ w tym przypadku czas nie wyleczy ran. Wręcz przeciwnie, czas je pogłębi, ponieważ Henry ciągle wraca do przeszłości”.

Henry wyjaśnia Clare: „Czas jest jak grawitacja. Ważne wydarzenia przyciągają…”.

Schwentke zauważa: „Wygląda na to, że Henry przemieszcza się w czasie do najbardziej kształtujących momentów w swoim życiu. Mam tu na myśli śmierć jego matki oraz poznanie Clare na łące”.

Henry i Clare poszukują pomocy. Udają się do genetyka, dra Davida Kenricka. Rolę ten odgrywa bardzo doświadczony aktor, Stephen Tobolowsky.

Schwentke mówi: „To cudowne uczucie pracować z aktorami, których się od zawsze podziwia. Dorastałem w Niemczech, byłem i jestem kinomanem. Pamiętam, jak oglądałem filmy z Arliss oraz Stephenem. Uwielbiałem ich grę aktorską oraz wszystkie wybory. I nagle, pewnego dnia, mam możliwość współpracy z tymi ludźmi. To naprawdę wspaniały dar”.

W obsadzie znalazło się również miejsce dla kilku młodych, utalentowanych aktorów. Brooklynn Proulx odgrywa rolę młodej Clare, która po raz pierwszy spotyka Henry'ego na łące za swoim domem. Alex Ferris odgrywa rolę młodego Henry'ego. Siostry Hailey i Tatum McCann wcielają się odpowiednio w postać pięcioletniej i dziesięcioletniej Alby, córki Clare oraz Henry'ego.

„Jesteśmy w domu. Widzisz tamten garaż? To twoja pracownia”. – Henry

Akcja filmu pt. Zaklęci w czasie rozgrywa się w Chicago. Ekipa filmowa, by nakręcić niektóre ujęcia plenerowe i najważniejsze sceny, podróżowała do miasta Windy. Jednakże, większość zdjęć głównych realizowano w Toronto. Zgodnie z nieuchwytną naturą czasu w filmie scenograf Jon Hutman wspomina, że sceneria musiała odzwierciedlać ponadczasowy klimat filmu. „Chcieliśmy stworzyć wrażenie płynnego czasu, ponieważ tak postrzegają czas Henry i Clare. Są to ich doświadczenia. Widoczna jest ponadczasowość, podczas gdy ich historia stale się rozwija. Staraliśmy się wychwycić trzy najważniejsze rozdziały z ich życia”.

Pierwszym z nich było oczywiście pierwsze spotkanie pary na łące. Kierownik planu Don Cornelius stwierdził, że łąka, na której miała być kręcona scena, musiała spełniać odpowiednie kryteria. „Łąka musiała znajdować się w pobliżu domu Clare. To miejsce musiało być magiczne. Własny świat Clare i Henry'ego”.

Dodatkowo otwarta przestrzeń łąki musiała być otoczona przez drzewa. Miały one zamaskować sylwetkę Henry'ego w momencie, gdy pojawia się po raz pierwszy. Znaleźliśmy wspaniałe miejsce, znajdujące się na terenie prywatnej posiadłości, 45 minut od Toronto. Twórcy filmowi, by obszar wyglądał bardziej naturalnie, nawodnili łąkę i poprosili, by jej nie kosić. Miała być bowiem porośnięta bujną roślinnością.

Kolejny znaczący rozdział w życiu Clare oraz Henry'ego rozpoczyna się w bibliotece. Henry pracuje tam jako bibliotekarz w dziale z rzadkimi dziełami. Hutman dodaje: „Bohater między regałami biblioteki może zniknąć na wiele godzin i nikt nie zauważy, że go nie ma”. Dorosła Clare nadrabia wszystkie zaległości i wreszcie planuje przyszłość ze swoim ukochanym. Sceny te zostały nakręcone w Toronto, w bibliotece Osgoode Hall Law, która rzekomo miała być biblioteką Newberry w Chicago.

Henry zabiera Clare do swojego mieszkania, który odzwierciedla przemijający styl życia bohatera. Hutman zauważa: „Wszystkie jego rzeczy są w torbach. Zupełnie jakby się dopiero wprowadzał lub miał wyprowadzać z mieszkania. Jest to ogromny kompleks mieszkań. Nasz bohater może się tutaj czuć anonimowy. Potrafi przemieszczać się w czasie, jest facetem, który nie ma przyjaciół ani korzeni”.

Clare i Henry starają się tworzyć udany związek. Znajdują swój wymarzony dom, a sytuacja ta rozpoczyna trzeci ważny okres w ich życiu. Hutman kontynuuje: „Robert (Schwentke) nie chciał zatracić zmysłu miasta, dlatego padł pomysł, by wymarzony dom był schronieniem w mieście”.

Cornelius twierdzi, że dom przerobiony z probostwa kościoła w roku 1880, był tym, czego szukali. „To piękny, ogromny, stary dom. Mur wokół dziedzińca i ogrodu robi wrażenie. Jest to ponadczasowe miejsce w środku miasta”. Hutman i jego pracownicy, na scenie stworzyli wnętrze domu.

Słowo „ponadczasowy” funkcjonowało wśród całego zespołu. Schwentke wyjaśnia: „Zbagatelizowaliśmy niektóre odnoszące się do konkretnych okresów kostiumy oraz scenografię, dlatego z pewnością aspekty te nie przyciągną uwagi. Owszem, zgadzają się one z ramami czasowymi, ale niestety nic ich nie wyróżnia. Nie podkreśliliśmy tego”.

Reżyser ujawnia, że wszyscy pragnęli stworzyć film, który dokładnie odzwierciedlałby podróż Henry'ego — od początku do końca. Opowiada: „Na początku film celowo został podzielony. Początkowe sceny miały być odbiciem życia Henry'ego. Kiedy bohater poznaje Clare, związek ten staje się dla niego ostoją. Wszystko jest uporządkowane. Chcieliśmy to pokazać z typowo filmowego punktu widzenia. W pewien sposób tempo życia bohaterów narzucało nam pewien rytm. Zmiany te powinny być minimalne, miejmy nadzieję, że nałożą się na siebie i spotęgują efekt.

Kolor był również integralnym elementem projektu. Schwentke, Hutman oraz operator Florian Ballhaus pracowali nad tym, by dany kolor odzwierciedlał stan umysłu Henry'ego. Reżyser zauważa:

„Na początku kolory są żywe. W momencie gdy Clare i Henry przeprowadzają się do nowego domu, a tempo ich życia zwalnia, kolory stają się lekko przyćmione”.

Hutman wspomina, że kolor czerwony został symbolicznie użyty w projekcie. Wyjaśnia: „Kolor ten zwiastował śmierć. Przykładem może być wypadek samochodowy, w którym ginie matka Henry'ego. Bardzo łatwo zauważyć czerwone światło lub machającego Świętego Mikołaja w czerwonym stroju. Kolor czerwony pojawia się także w wielu innych kluczowych momentach. Niektóre z nich pozostają niewyjaśnione aż do końca filmu. Z trudem udało nam się uniknąć koloru czerwonego w innych fragmentach filmu. Ciężko jest nagrać świąteczne sceny, ubogie w czerwień”.

Schwentke zauważa: „Bardzo ważne okazały się pory roku. Chcieliśmy pokazać zmienność natury. Film rozpoczyna się w zimą, następnie przychodzi lato, a potem znowu zima. Było to dla nas ogromne wyzwanie. Nie tylko musieliśmy odnajdować się w różnych ramach czasowych, ale także dokładnie sprawdzać pory roku. Po zimie nie może przecież nastać jesień.

Julie Weiss, projektantka kostiumów, potwierdza, że pory roku odgrywały kluczową rolę również w jej pracy. „Robert ciągle podkreślał, że pory roku są wyznacznikiem upływu czasu”.

„Podróżuję w czasie. Pochodzę z przyszłości, a kiedy w niej żyję, nie muszę brać ze sobą ubrań. – Henry

Weiss zaprojektowała kostiumy Clare tak, by odzwierciedlały jej artystyczną duszę. Weiss stwierdza: „Clare jest artystką, malarką, dlatego należy porzucić wszelkie zasady. Sposób jej ubierania nie jest zgodny z panującą modą”.

Rachel McAdams uwielbiała pracę z Weiss. Aktorka oświadcza: „Julie naprawdę wie, co robi. Pomaga stworzyć wizerunek postaci. Jest taka szczegółowa. Zrobi wszystko, byle tylko ruszyć dalej z projektem (strojem). Nigdy nie starała się dominować. Ta kobieta ma w sobie coś szczególnego. Potrafi dobierać kolory, ma prawdziwy talent. To jest bardzo ważne dla postaci, jaką jest Clare.

Inne zasady stosowaliśmy odnośnie do kostiumów Henry'ego. Bohater przemieszcza się w czasie bez ubrań. Kiedy powraca, jest nagi. Często zmuszony jest założyć pierwszą napotkaną rzecz. Weiss wyjaśnia: „Kiedy Henry powraca do swojego świata, musi natychmiast znaleźć ubrania. Bardzo często prosi o nie przechodniów, pożycza, a nawet kradnie. Czasami kostiumy pasowały do siebie, innym razem — wręcz przeciwnie. Bohater bardzo wyróżniał się w tłumie. Dla Henry'ego nie ważne jest, co ma na sobie. Pragnie jedynie okryć się i żyć dalej”.

Henry miał jedną, bardzo wyróżniającą się cechę. Długość i kolor włosów określały wiek bohatera. Schwentke opisuje: „Młody Henry miał dłuższe włosy. Starszy był krótko ostrzyżony, z lekką siwizną. W zależności od wieku siwe włosy były bardziej widoczne. Mieliśmy sześć różnych peruk dla niego”.

Dede Gardner żartuje: „W pewnym momencie wezwałem Roberta i poprosiłem o uporządkowanie tego wszystkiego. Dla mnie była to trudna układanka”.

Bana miał niezawodny sposób na zorientowanie się, ile lat ma jego bohater. Aktor żartuje: „Kiedy nosiłem perukę, wiedziałem że gram młodego Henry'ego. Starszy Henry miał bowiem krótsze włosy. Peruka była więc dla mnie świetną wskazówką”.

„Muszę Cię teraz opuścić. Ale wrócę, na pewno. Będę się tobą opiekował, jak najlepiej potrafię”. – Henry

By efekt przemieszczania się w czasie był jak najbardziej naturalny, Schwentke współpracował z kierownikiem ds. efektów wizualnych i jego zespołem. Jamie Hallett i jego koledzy pracowali nad kręceniem scen związanych ze znikaniem bohatera. Reżyser wyjaśnia: „Chcieliśmy znaleźć sposób na realne pokazanie przeżyć bohatera. Henry nie ma kontroli nad swoimi zdolnościami. To one panują nad nim. Efekt końcowy przypomina więc ziarenka piasku przenikające przez szklaną klepsydrę”.

Nick Wechsler opowiada: „Myślę, że każdy z nas chciałby chociaż na chwilę przenieść się w czasie. Zastanawia nas przyszłość. Pragniemy powrócić do przeszłości, odwiedzić ludzi, których znaliśmy kilka lat temu”.

Schwentke opowiada: „Myślę, że dla większości z nas byłoby to spełnienie marzeń. Możliwość powrotu do przeszłości, dokonania lepszych wyborów, wykorzystania danej chwili, naprawienia błędów. Ale przemieszczanie się w czasie zawiera w sobie pewien paradoks. Mam nadzieję, że wszystkie emocje zawarte w tej historii udźwigną ciężar sprzeczności”.

RACHEL McADAMS (Clare) wystąpi również w długo oczekiwanym filmie przygodowym pt. Sherlock Holmes. Robert Downey Jr. oraz Jude Law również wezmą udział w tym przedsięwzięciu. Guy Ritchie jest głównym reżyserem. Bohater powieści, legendarny detektyw, powraca na wielkie ekrany. Premiera planowana jest na Boże Narodzenie 2009 roku. McAdams wystąpiła również w komedii pt. Morning Glory, której reżyserem jest Roger Michell. Harrison Ford, Patrick Wilson oraz Diane Keaton również zagrają w tym filmie.

McAdams, z pochodzenia Kanadyjka, po raz pierwszy wzbudziła zainteresowanie swoją osobą w Hollywood, gdy w roku 2002 zagrała główną rolę w komedii Gorąca laska. Następnie wzięła udział w dwóch kolejnych produkcjach. Jedną z nich był komediodramat pt. Wredne dziewczyny. Reżyserem filmu był Mark Waters, scenariusz napisała Tina Fey. Lindsay Lohan również zagrała w tym filmie. Następnie aktorka zagrała w dramacie romantycznym pt. Pamiętnik, którego reżyserem był Nick Cassavetes. Ryan Gosling grał w nim główną męską rolę.

Latem 2005 roku McAdams, Vince Vaughn oraz Owen Wilson zagrali wspólnie w cieszącej się ogromną popularnością komedii pt. Polowanie na druhny. Następnie, w tym samym roku, aktorka oraz Cillian Murphy wzięli udział w thrillerze pt. Red eye. Reżyserem był Wes Craven. McAdams oraz Diane Keaton, Sarah Jessica Parker i Claire Danes zagrały w dramacie pt. Rodzinny dom wariatów. McAdams została uznana za najlepszą aktorkę drugoplanową roku 2005 na festiwalu filmowym ShoWest Convention. W roku 2005 na Festiwalu Filmowym Hollywood Film Festival otrzymała nagrodę Hollywood Breakthrough Award. McAdams, Pierce Brosnan, Chris Cooper oraz Patricia Clarkson zagrali wspólnie w dramacie pt. Życie małżeńskie, którego akcja rozgrywa się w latach 40. Reżyserem filmu jest Ira Sachs. Premiera odbyła się w 2007 roku na festiwalu filmowym w Toronto. W 2008 roku McAdams oraz Tim Robbins wzięli udział w filmie pt. Szczęśliwy powrót. Tego samego roku, aktorka oraz Russell Crowe, Ben Affleck i Helen Mirren zagrali wspólnie w thrillerze pt. Stan gry. Reżyserem jest Kevin Macdonald.

ERIC BANA (Henry) zadebiutował przed amerykańską widownią w roli Marka w filmie fabularnym pt. Chopper. Rola w tym filmie okazała się pierwszym sukcesem aktora, który z pochodzenia jest Australijczykiem. W Australii Eric zdobył nagrodę Best Actor Awards przyznawaną przez Australian Film Critics Circle oraz Australian Film Institute. W roku 2001 film miał swoją premierę w Stanach Zjednoczonych na Festiwalu Filmowym w Sundance.

W roku 2001 Erica Bana Josh Hartnett, Ewan McGregor oraz Tom Sizemore wspólnie zagrali w filmie pt. Helikopter w ogniu. Reżyserem jest Ridley Scott, producentem zaś Jerry Bruckheimer. W dramacie wojennym Bana zagrał rolę amerykańskiego żołnierza. Film powstał na podstawie książki dziennikarza Marka Bowdena, opisującej przebieg amerykańskiej operacji wojskowej w Somalii w 1993 roku.

Następnie Bana wcielił się w postać Bruce'a Bannera, genetyka, którego eksperymenty sprawiają, że zamienia się on w Hulka, superbohatera serii komiksów Marvel. Jennifer Connelly, Josh Lucas oraz Nick Nolte również wzięli udział w tym przedsięwzięciu. Reżyserem jest Ang Lee. Rok później Bana otrzymał rolę Hektora w epickim dramacie, pt. Troja, którego reżyserem był Wolfgang Petersem. Film został nakręcony na podstawie Iliady Homera. Aktorzy Brad Pitt i Orlando Bloom również zagrali w tym filmie.

W roku 2005 Bana zagrał w kontrowersyjnym i uznanym przez krytyków dramacie pt. Monachium. Aktor zebrał pochwały za rolę Avnera, lidera grupy powołanej w celu schwytania i zabicia osób odpowiedzialnych za zamach terrorystyczny na Olimpiadzie w Monachium w roku 1972.

Eric Bana wystąpił ostatnio jako Romulan Captain Nero w hicie lata pt. Star Trek, w reżyserii J.J. Abramsa. Bana, Seth Rogen oraz Adam Sandler zagrali tego lata w komedii pt. Funny People, w reżyserii Judda Apatowa.

Eric Bana ma w swoim dorobku również rolę w australijskim filmie pt. Bryłka złota. Eric, Drew Barrymore i Robert Duvall zagrali wspólnie w filmie pt. Pokerowy blef, którego reżyserem jest Curtis Hanson. U boku Natalie Portman oraz Scarlett Johansson aktor wcielił się w postać Henryka VIII w filmie pt. Kochanice króla. Eric Bana zagrał również w dramacie pt. Mój ojciec i ja, który miał swoją premierę w roku 2007 na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Bana zadebiutował również ostatnio jako reżyser dramatu pt. Love the Beast, który w kwietniu 2009 roku miał premierę na Festiwalu Filmowym Tribeca. W filmie występują: Bana, Jay Leno, Jeremy Clarkson oraz Dr. Phil. Film ukazuje wielką, trwającą od 25 lat miłość do pierwszego samochodu aktora oraz ogromne znaczenie więzi międzyludzkich, budowanych podczas pielęgnowania wspólnych pasji.

ARLISS HOWARD (Richard DeTamble) zagrał w wielu filmach, których twórcami byli najbardziej wybitni reżyserzy. W jego dorobku znajdują się takie filmy, jak: Zaginiony Świat: Park Jurajski, Amistad. Oba reżyserowane były przez Stevena Spielberga. Kolejne produkcje to: Ślicznotki, których reżyserką jest Beeban Kidron; Urodzeni mordercy, w reżyserii Olivera Stone’a; Tequila Sunrise, której reżyserem jest Robert Towne oraz Pełny magazynek, którego reżyserem jest Stanley Kubrik.

Kolejne filmy, w których zagrał Arliss Howard, to: Narodziny, u boku Nicole Kidman; Dmuchawiec, w którym zagrała również Mare Winningham; Mapa świata, w której zagrały Sigourney Weaver i Julianne Moore; Imiennicy; Piromani, w których zagrał Dennis Quaid oraz Mężczyźni nie odchodzą, w którym wystąpiła Jessica Lange.

Howard wystąpił także gościnnie na małym ekranie w serialu Medium. Po raz pierwszy zyskał sympatię widzów w roku 1983 za rolę w filmie telewizyjnym pt. Nazajutrz, opowiadającym o skutkach katastrofy nuklearnej. Aktor zdobył nagrodę Cable ACE Award za swój występ w filmie wyprodukowanym przez HBO pt. Zróbcie mi zdjęcie. W dorobku aktora znajdują się również takie projekty, jak: Dłonie obcego; Wiem, że na imię mam Steven; Z potrzeby serca; Człowiek, który pojmał Reichmanna, Stary; Wiesz, kim jestem oraz Pieśń skowronka.

Howard pojawił się także ostatnio na Broadwayu. Zagrał w sztuce pt. „Joe Turner’s Come and Gone”. Zdobyła ona nagrodę Tony. Aktor wystąpił również w wielu produkcjach teatru Signature Theatre Company, takich jak: „The Late Henry Moss”, „Killer’s Head”. Wystąpił także w teatrze American Repertory Theater w następujących sztukach: „In the Jungle of Cities”, „How I Learned To Drive” oraz „Ivanov”. Howard zagrał również w przedstawieniu teatru Playwrights Horizons, pt. „Monogamista”. Aktor zagrał w sztuce pt. „The Geography of Luck” wystawianej przez teatr LA Theater Center w Los Angeles, w „Lie of the Mind”, wystawianej przez teatr Mark Taper Forum, w „A Number”, wystawianej przez teatr New York Theatre Workshop oraz w „Fool For Love”, wystawianej przez teatr Alley Theater.

Howard wyreżyserował dramat Big Bad Love oraz film produkcji telewizji Lifetime pt. Potęga miłości, jak również odcinki serialu Medium.

RON LIVINGSTON (Gomez) to znany aktor filmowy i telewizyjny. Ostatnio zakończył pracę nad serialem science fiction zatytułowanym Defying Gravity. Maddux Donner jest inżynierem lotniczym, jednym z drużyny astronautów wysłanych na sześcioletnią misję w kosmos. Aktor wciela się w tę właśnie postać.

Wcześniej nominowany był do nagrody Złotych Globów za występ w miniserialu, wyprodukowanym przez HBO, pt. Kompania braci. Dodatkowo wystąpił gościnnie w popularnym serialu pt. Seks w wielkim mieście oraz w serialu pt. Kancelaria adwokacka. Marzenia i koszmary to kolejny serial telewizyjny, w którym zagrał aktor. Został on wyprodukowany przez telewizję TNT. Ron wziął również udział w serialu pt. Standoff, wyprodukowanym przez telewizję Fox.

Mający na swym koncie szeroki wachlarz różnorodnych ról filmowych, Livingston zagrał również w takim uznanym filmie niezależnym, jak Cooler, który w roku 2003 miał premierę na Festiwalu Filmowym w Sundance, oraz otworzył tegoroczny Festiwal Filmowy w Los Angeles. Aktor zagrał również w chwalonej przez krytyków komedii pt. Adaptacja. Nicolas Cage oraz Meryl Streep również wzięli udział w tym filmie, którego reżyserem jest Spike Jonze. Aktor zagrał również u boku Jennifer Aniston w kultowym klasyku pt. Życie biurowe. Reżyserem jest Mike Judge. Ron Livingston, Jon Favreau oraz Vince Vaughn zagrali wspólnie w filmie pt. Swingers.

Aktor był współproducentem i aktorem filmu pt. Music Within. Film ten w roku 2007 zdobył Nagrodę Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Palm Springs oraz Nagrodę AFI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Dallas. Holly, Obcy krewni, Pretty Persuasion (zagrała tutaj Evan Rachel Wood), Zimowe Przesilenie (zagrali Anthony LaPaglia oraz Allison Janney), Na skrzydłach anioła (zagrała Vanessa Redgrave) oraz Cios (zagrali Courtney Love i Kiefer Sutherland) to kolejne filmy, w których Ron wziął udział.

W roku 2007 Livingston pojawił się na Broadwayu, na światowej premierze sztuki pt. „In a Dark, Dark House” w reżyserii Neila LaBute’a.

STEPHEN TOBOLOWSKY (Dr David Kendrick) jest jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów. Przez ponad 25 lat zagrał w około 200 serialach filmowych i telewizyjnych. Zobaczymy go w takich niezależnych filmach, jak Hard Breakers oraz Death Keeps Doming.

Fani seriali telewizyjnych będą mogli zobaczyć aktora występującego gościnnie w produkcji telewizji FOX pt. Glee. Tobolowsky regularnie gra w hicie telewizji NBC pt. Herosi. Wcześniej gościnnie grał w serialach uhonorowanych nagrodami, a wyprodukowanych przez telewizję HBO lub CBS, takich jak Deadwood oraz CSI: Kryminalne zagadki Miami. Gościnnie wziął także udział w następujących serialach: Nowe przygody starej Christine, Ekipa, Boston Legal, Gotowe na wszystko, Zaklinacz dusz, Pohamuj entuzjazm, The Closer, Will i Grace, Prezydencki poker, Kroniki Seinfelda.

Tobolowsky jest wciąż pamiętany ze swojego udziału w komedii, która w roku 1993 okazała się hitem, pt. Dzień świstaka. Reżyserem filmu jest Harold Ramis. Bill Murray również zagrał w tej produkcji. Kolejne filmy, które znalazły się w dorobku aktora, to: Gang dzikich wieprzy, Miłość na zamówienie, Zakręcony piątek, Memento, Informator, Morderstwo pierwszego stopnia, Sneakers, Sublokatorka, Nagi instynkt, Thelma i Louise, Naciągacze, Mississippi w ogniu, Kosmiczne jaja.

JANE McLEAN (Charisse) pojawia się gościnnie w cieszącym się dużym uznaniem serialu pt. Dexter oraz w serialu science fiction pt. Akta Dresdena. Aktorka występuje także w innych telewizyjnych produkcjach, uhonorowanych nagrodami, takich jak: Terminal City (miniserial wyprodukowany przez telewizję Sundance Chanel), W labiryncie pamięci oraz Her Sister’s Keeper. Aktorka wzięła również udział w filmie telewizyjnym wyprodukowanym przez telewizję BBC, pt. Superwulkan — scenariusz katastrofy. Jane zagrała także w serialowym hicie, wyprodukowanym przez telewizję FOX, pt. 24 godziny.

McLean wystąpiła w filmie fabularnym pt. Hank i Mike, w filmie akcji pt. Tylko strzelaj (w produkcji tej wziął udział również Clive Owen) oraz w komedii, której scenarzystą i reżyserem jest Dave Thomas, pt. Nieostry dyżur. Tej jesieni aktorka zaczyna pracę nad komedią twórców Hank i Mike pt. Running Mates.

Urodzona na Filipinach, wychowywana w Toronto, McLean rozpoczęła swoją karierę w roku 2001. Studiowała na uczelni American Academy of Dramatic Arts.

BROOKLYNN PROULX (młoda Clare) zakończyła ostatnio pracę nad thrillerem psychologicznym pt. Shelter. Nad projektem pracowali również Julianne Moore oraz Jonathan Rhys Meyers. Aktorka wzięła także udział w przeróbce horroru Piranha 3-D. Reżyserem jest Alexandre Aja. W obu filmach zagrała jedną z głównych ról. Aktorka występuje również w dramacie familijnym pt. Świetliki w ogrodzie. Julia Roberts, Ryan Reynolds oraz Emily Watson także pracowali nad tym projektem. Brooklynn zagrała także w komedii romantycznej pt. Valentine’s Day. Udział w tym przedsięwzięciu wzięły gwiazdy największego formatu, takie jak: Julia Roberts, Anne Hathaway i Shirley MacLaine.

Aktorka w swoim filmowym dorobku ma m.in. western pt. Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, którego reżyserem jest Andrew Dominik. W filmie wzięli także udział Brad Pitt i Casey Affleck. Kolejnym projektem aktorki, w którym udział wziął także Paul Walker, jest film pt. Nowe życie. Brooklynn zagrała także w obsypanym nagrodami dramacie, który wyreżyserował Ang Lee, pt. Tajemnica Brokeback Mountain. W filmie tym zadebiutowała jako filmowa córka postaci granych przez Heath Leder oraz Michelle Williams. Urodzona w Calgary, aktorka obecnie mieszka ze swoją rodziną w Teksasie.

ROBERT SCHWENTKE (reżyser) zdobył wiele nagród już w swych ojczystych Niemczech, zanim nakręcił swój pierwszy amerykański film — thriller Plan lotu. Wystąpiła w nim Jodie Foster, grająca kobietę, której desperackie poszukiwania jumbo jetem zaginionej córki są jedynie początkiem koszmaru.

Pierwszy film fabularny Schwentkego to nakręcony w 2002 roku mroczny, ponury thriller Tatuaż. Zdobył on Nagrodę Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Porto (International Fantasy Film Award at Fantosporto) i Nagrodę Główną za Najlepszy Europejski Film Fantasy na Szwedzkim Festiwalu Filmów Fantasy (Grand Prize European Fantasy Film Award at the Sweden Fantastic Film Festival).

Rok później Schwentke napisał i wyreżyserował The family jewels — częściowo autobiograficzną mroczną komedię. Film zdobył Nagrodę Publiczności na Festiwalu Filmowym w Biberach w 2003 roku oraz Nagrodę za Najlepszy Dramat i Nagrodę za Całokształt Twórczości na Festiwalu w Deep Ellum.

Schwentke urodził się i wychował w Niemczech. Studiował literaturę porównawczą i filozofię. Następnie rozpoczął studia reżyserskie w Amerykańskim Instytucie Filmowym, po ukończeniu których zaczął pisać dla telewizji. Jego thriller Bildersturm został w 1998 roku nominowany do niemieckiej Nagrody Adolfa Grimmego.

Ostatnio Schwentke wyreżyserował odcinek pilotażowy serialu Magia Kłamstwa emitowanego przez amerykańską stację telewizyjną Fox. Gra w nim Tim Roth.

BRUCE JOEL RUBIN (scenarzysta) zdobył Oscara za oryginalny scenariusz dramatu romantycznego Uwierz w ducha — hitu, który otrzymał również nominacje do nagród BAFTA i Writers Guild. Film ten, w którym wystąpili Patrick Swayze, Demi Moore i Whoopi Goldberg, otrzymał również nominacje do Oscara i do Złotego Globu w kategorii Najlepszy Film. Bruce Joel Rubin obecnie pracuje nad musicalową adaptacją Uwierz w ducha na Broadwayu. Swoją premierę będzie ona miała w 2010 roku w Londynie.

Rubin stworzył wiele scenariuszy, m.in. Mimzy: mapa czasu, Stuarta Malutkiego 2, Dnia Zagłady, Drabiny Jakubowej. Poza tym napisał i wyreżyserował film Gra o życie, w którym wystąpili Michael Keaton i Nicole Kidman.

W 1965 roku Rubin ukończył studia na Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie specjalizował się w reżyserii i produkcji filmów. W połowie lat 60. był asystentem montażysty działu wiadomości amerykańskiej stacji telewizyjnej NBC, a następnie, w latach 1966–67, podróżował autostopem dookoła świata.

Pełnił również funkcję kuratora filmu w muzeum Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku, gdzie współpracował nad utworzeniem programu Nowi Amerykańscy Twórcy Seriali, będącym źródłem narodzin niezależnych twórców filmowych we wczesnych latach 70.

Przez ostatnie 40 lat — poza karierą filmową — Rubin zajmował się także nauką i nauczaniem medytacji.

NICK WECHSLER (producent) był producentem lub producentem wykonawczym licznych znanych niezależnych filmów studyjnych, z których niektóre zostały nagrodzone.

Ostatnie filmy Wechslera to Daleka Północ z 2005 roku, za role w którym Charlize Theron i Frances McDormand otrzymali nominacje do Oscara; Królowie nocy Jamesa Graya z Markiem Wahlbergiem i Joaquinem Phoenixem, który miał swą premierę na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2007 roku, oraz Droga do przebaczenia Terrey’ego George’a z Joaquinem Phoenixem, Markiem Buffalo i Jennifer Connelly. Wechsler był też producentem wykonawczym nominowanego do Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2006 roku Źródła Darrena Aronofsky’ego.

Wechsler ma na swoim koncie również nominację do nagrody Independent Spirit Award jako producent Narkotykowego kowboja Gus Van Santa. Film ten zdobył nagrodę National Society of Film Critics za Najlepszy Film 1989 roku. Do trofeów Wechslera jako producenta zalicza się też nagroda Independent Spilit Award i nominacja do nagrody BAFTA w kategorii Najlepszy Film za dzieło Roberta Altmana Gracz, który również zdobył Złoty Glob jako Najlepszy Film Komediowy lub Musical. Poza tym Wechsler był producentem lub producentem wykonawczym uznanych filmów fabularnych, takich jak Stevena Soderbergha Seks, kłamstwa i kasety wideo — laureata Złotej Palmy na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz obrazu Jamesa Graya Mała Odessa — zdobywcy Srebrnego Lwa na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1994 roku.

W 2000 roku Wechsler był producentem wykonawczym głośnego filmu Darrena Aronofsky’ego Requiem dla snu, który otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award w kategorii Najlepszy Film. Do jego dorobku jako producenta wlicza się też thriller Jamesa Graya Ślepy tor, który brał udział w konkursie na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2000 roku oraz dramat kostiumowy Philipa Kaufmana Zatrute pióro — zdobywcy nagrody National Board of Review jako najlepszy film.

Obecnie Wechsler pracuje nad kilkoma obrazami, m.in. nad thrillerem science fiction Droga z Charlize Theron i Viggem Mortensenem, który wejdzie na ekrany jesienią, oraz dramatem romantycznym Last Night, napisanym i wyreżyserowanym przez Massy Tadjenin, w którym występują Keira Knightley, Sam Worthington, Eva Mendes i Guillaume Canet.

DEDE GARDNER (producent) jest dyrektorem wytwórni filmowej Plan B Entertainment, gdzie nadzoruje wiele projektów filmowych.

Aktualnie Gardner zajmuje się produkcją obrazu Eat, Pray, Love opartego na bestsellerowej książce. Film reżyserowany jest przez Ryana Murphy’ego, a grają w nim Julia Roberts, Javier Bardem i Richard Jenkins. Ponadto Gardner jest producentką niedługo wchodzących na ekrany filmów wytwórni Plan B: The Private Lives of Pippa Lee Rebecci Miller z Robin Wright Penn, Alanem Arkinem, Keanu Reevesem and Blake Lively oraz The Tree of Life Terrenca Malicka z Bradem Pittem i Seanem Pennem.

Ostatnio Gardner wyprodukowała również przyjęty entuzjastycznie na całym świecie dramat Andrew Dominika Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda z Bradem Pittem i Caseyem Affleckiem. Film ten, uznany przez Zrzeszenia Krytyków Filmowych z San Francisco i St. Louis za najlepszy film 2007 roku, otrzymał także nominacje do nagród Empire i London Film Critics Circle w tej samej kategorii. W dodatku Brad Pitt zdobył też nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji, na którym film miał swoją premierę, a zarówno Affleck, jak i operator Roger Deakins otrzymali liczne wyróżnienia za pracę nad tym filmem, łącznie z nominacjami do Oscara w kategoriach odpowiednio Najlepsza Aktorka Drugoplanowa i Najlepsze Zdjęcia.

W 2007 roku Gardner pracowała jako producentka dramatu obyczajowego Cena odwagi Michaela Winterbottoma z Angeliną Jolie, zaprezentowanego na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2007 roku. Za rolę Mariany Pearl Jolie otrzymała nominacje do Złotego Globu, nagród Screen Actors Guild i Independent Spirit Award oraz nominacje od wielu głównych zrzeszeń krytyków filmowych, a także zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Santa Barbara.

Gardner ma na swoim koncie również produkcję takich niezależnych filmów fabularnych, jak Rok psa z Molly Shanon i Laurą Dern oraz Biegając z nożyczkami Ryana Myrphy’ego z Annette Bening.

W wytwórni Plan B nad licznymi produkcjami pracują obecnie wybitni twórcy filmowi: David Fincher, James Gray, Bennett Miller, Jacob Estes, John Cameron Mitchell i Phil Morrison.

Gardner ukończyła anglistykę na Uniwersytecie Columbia. Potem rozpoczęła karierę w Nowym Jorku. Początkowo zajmowała się wyszukiwaniem miejsc do zdjęć filmowych, później dostała posadę w agencji Innovative Artists, a w końcu przyjęto ją do działu literackiego agencji William Morris.

Przed pracą w wytwórni Plan B była zastępcą producenta wykonawczego w Paramount Pictures. W ciągu 7 lat, jakie przepracowała na tym stanowisku, współtworzyła takie filmy, jak Election, Kwaśne pomarańcze, Zoolander i Jak stracić chłopaka w dziesięć dni.

BRAD PITT (producent wykonawczy), jeden z czołowych aktorów dzisiejszych czasów, zdobywca wielu nagród, odnoszący sukcesy również jako producent w wytwórni Plan B.

W wytwórni Plan B Pitt wyprodukował ostatnio następujące obrazy: zdobywcę Oscara w kategorii Najlepszy Film — Infiltrację Martina Scorsese’ego, Cenę odwagi z Angeliną Jolie, Biegając z nożyczkami Ryana Murphy’ego z Annette Bening, film dokumentalny Bóg ma nas dosyć oraz Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, w którym Pitt również zagrał.

Plan B przygotowuje obecnie wiele filmów, m.in. komedię akcji Kick-Ass z Nicolasem Cage’em, The Tree of Life Terrenca Malicka z Bradem Pittem i Seanem Pennem, World War z Marca Fostera, The Lost City of z Jamesa Graya, w którym to filmie Pitt również zagrał, The Private Lives of Pippa Lee Rebecci Miller z Robin Wright Penn oraz oparty na bestsellerowej książce Eat, Pray, Love z Julią Roberts i Javierem Bardemem.

Pod koniec tego lata Pitt wystąpi w filmie akcji o II wojnie światowej pt. Bękarty wojny w reżyserii Quentina Tarantino.

RICHARD BRENER (producent wykonawczy) pełni obecnie funkcję dyrektora produkcji w studiu filmowym New Line Cinema, gdzie nadzorował powstawanie filmów, które odniosły największy sukces.

W ramach pracy na tym stanowisku Brener był też producentem wykonawczym największych hitów New Line Cinema, takich jak przebój roku Sex w wielkim mieście, którego pierwotną obsadę udało mu się zebrać, oraz cieszący się ogromną popularnością Polowanie na druhny — najbardziej kasowa komedia 2005 roku. Nadzorował też powstawanie wielu filmów różnych gatunków, m.in. komedii o przygodach Harolda i Kumara oraz dzieł: Sposób na teściową, Komórka, The Butterfly Effect, Austin Powers i Złoty Członek, Oszukać przeznaczenie i jego sequeli, Ryzyko oraz Od wesela do wesela.

Urodził się i wychował w Short Hills w New Jersey. W 1994 roku zdobył tytuł licencjata historii na Uniwersytecie Yale. Do New Line dołączył w 1995 roku jako pracownik tymczasowy, ale szybko z szeregowego pracownika awansował najpierw na redaktora działu scenariuszy, potem został pierwszym zastępcą dyrektora, a następnie dyrektorem produkcji.

MICHELE WEISS (producent wykonawczy) jest pierwszym zastępcą dyrektora produkcji w wytwórni New Line Cinema. Dołączył do firmy w 2001 roku i od tego czasu zajmuje się produkcją różnych projektów filmowych.

Ostatnio był producentem wykonawczym hitu Kobiety pragną bardziej w następującej obsadzie: Ben Affleck, Jennifer Aniston, Drew Barrymore, Jennifer Connelly, Kevin Connolly, Bradley Cooper, Ginnifer Goodwin, Scarlett Johansson i Justin Long.

Weiss był także producentem wykonawczym Faceta od W-F-u z Billim Johnem Thorntonem i Susan Sarandon oraz producentem towarzyszącym uznanego przez krytyków dramatu Todda Fielda pt. Małe dzieci z Kate Winslet, Patrickiem Wilsonem, Jennifer Connelly i Jackiem Earlem Haleyem. W swoim dorobku jako producenta towarzyszącego ma też komedię akcji The Man, a jako producenta wykonawczego komediodramat romantyczny Uwierz w miłość.

JUSTIS GREENE (producent wykonawczy) w ciągu ponad 40 lat swojej kariery zajmował się produkcją bardzo wielu różnych projektów, zarówno filmowych, jak i telewizyjnych. Ostatnio był producentem wykonawczym obrazów: Mimzy: mapa czasu, Węże w samolocie, A History of Violence oraz Cud w Lake Placid. Obecnie pracuje nad serialem science fiction Tron 2.0, który ma wejść na ekrany w 2011 roku.

Wcześniej Greene był współproducentem takich filmów, jak Oszukać przeznaczenie 2, Misja na Marsa, Przyjadę do domu na święta. Pracował zarówno jako współproducent, jak i kierownik bloku operacyjnego Daleko od domu 2: Zagubieni w San Francisco oraz White Fang 2. Był też kierownikiem planu filmów: The Hunted, Nowa Zasadzka, Tajemnica klasztoru Marii Magdaleny oraz Klan niedźwiedzia jaskiniowego.

Dzieła Greene możemy podziwiać również na małym ekranie. Był producentem pilota serialu sieci telewizyjnej ABC The Prince of Motor City, a także Breaking News, Po tamtej stronie, za który otrzymał nominację do kanadyjskiej nagrody Gemini Award, Glory Days oraz Neon Rider.

Ponadto Green pracował na stanowisku kierownika planu przy projektach większego formatu np. filmach telewizyjnych, takich jak: The Room Upstairs oraz The Glitter Dome, oba w reżyserii Stuarta Margolina. Później Greene i Margolin wspólnie założyli spółkę Trincomali Film Inc.

Pochodzący z Kanady Greene bezpośrednio przyczynił się do utworzenia znaczącego studia w Toronto oraz powstania studia Northstars Studios, które powołał do życia wspólnie z Stephanie Masters. Jego zasługą jest również powołanie komisji B.C. Film Commission.

FLORIAN BALLHAUS (operator) wcześniej dwukrotnie współpracował z reżyserem Robertem Schwentkem — przy pracy nad cieszącym się ogromną popularnością thrillerem akcji Plan lotu oraz komedią The Family Jewels. Ostatnie projekty Ballhausa to bestsellerowa komedia Marley i Ja oraz światowy hit Diabeł ubiera się u Prady, obydwa w reżyserii Davida Frankela. Jest też operatorem nadchodzącej komedii romantycznej Did You Hear About the Morgans Marca Lawrence’a z Hugh Grantem i Sarah Jessicą Parker.

Do dorobku Ballhausa jako operatora wlicza się również dramat-komedia romantyczna Na pewno, być może oraz dwa filmy Alana Rudolpha: Sekretne życie dentysty i Intimate Affairs.

Jako drugi operator zdjęć Ballhaus pracował z takimi reżyserami, jak Martin Scorsese (przy filmie Gangi Nowego Jorku), Barry Sonnenfeld (Faceci w czerni 2), Mike Nichols (Z księżyca spadłeś?) oraz Robert Redford (Nazywał się Bagger Vance).

Ballhaus urodził się w Berlinie. Jest synem cenionego operatora Michaela Ballhausa.

JON HUTMAN (scenograf) ostatnio pracował nad filmem Bez mojej zgody Nicka Cassavetesa. Wcześniej kooperował z Nancy Meyers nad trzema projektami: Czego pragną kobiety, Lepiej późno niż później oraz Holiday. Obecnie współtworzą ich czwarte wspólne dzieło — It’s complicated z Meryl Streep, Stevem Martinem i Alekiem Baldwinem.

Hutman pracował na różnych stanowiskach przy filmach Lawrence’a Kasdana — jako scenograf i współproducent przy filmach Łowca snów i Mumford, jako scenograf przy Francuskim pocałunku oraz jako projektant wnętrz i dekoracji przy I love you to death. Wielokrotnie współpracował też z Robertem Redfordem jako scenograf filmów Zaklinacz koni, Quiz Show oraz Rzeka wspomnień.

Ponadto był scenografem takich filmów, jak Tłumaczka Sydneya Pollacka, Wygrane marzenia, Lolita Adriana Lyne’a, Nell Michaela Apteda, Krew z krwi, kość z kości, Wstęp wzbroniony Waltera Hilla, Tate — mały geniusz (debiut reżyserski Jodie Foster), Dbać o interes Arthura Hillera oraz Meet the Applegates Michaela Lehmanna. Po raz pierwszy uznanie jako scenograf Hutman zdobył kultowym filmem Lehmanna Śmiertelne zauroczenie.

Za scenografię do pilota serialu Aarona Sorkina Prezydencki poker Hutman otrzymał nagrodę Emmy oraz nagrodę stowarzyszenia Art Directors Guild. Oprócz tego Hutman wyreżyserował też jeden odcinek Prezydenckiego pokera oraz pracował jako producent i reżyser odcinków serii Gideon’s crossing.

Hutman uzyskał dyplom z architektury na Uniwersytecie Yale, gdzie studiował również scenografię i oświetlenie w uniwersyteckiej School of Drama. Po powrocie do rodzinnego Los Angeles rozpoczął karierę w przemyśle filmowym. Na początku pracował jako asystent w dziale sztuki, a następnie jako dekorator i projektant wnętrz, by wreszcie zostać scenografem.

THOM NOBLE (montażysta) otrzymał Oscara za montaż głośnego obrazu Petera Weira Świadek. Otrzymał również nominację do Oscara za montaż przełomowego filmu Ridleya Scotta Thelma i Louise. Oprócz tego został nominowany do nagrody BAFTA za obydwa filmy. Wcześniej Noble współpracował z reżyserem Robertem Schwenkte nad cieszącym się ogromną popularnością thrillerem akcji Plan lotu, a także pilotem serialu telewizyjnego Magia kłamstwa.

Ostatnio Noble zajmował się dramatem Rodriga Garcii Ocaleni. Do jego dorobku należą poza tym Władcy ognia Roba Bowmana, Granice wytrzymałości i Maska Zorro Martina Campbella, Szkarłatna litera Rolanda Joffego, Hudsucker Proxy braci Coen, Sidła miłości Uliego Edla, Diagnoza zbrodni Phila Joanou, Góry księżycowe Boba Rafelsona, Wybrzeże Moskitów, które ponownie połączyło go z reżyserem Peterem Weirem oraz Czerwony świt Johna Miliusa.

Noble wielokrotnie pracował z reżyserem Tedem Kotcheffem przy takich produkcjach, jak Zimowi ludzie, First Blood, North Dallas Forty, Kto wykańcza europejska kuchnię? oraz Kariera Duddy Kravitza. Wcześniej współtworzył z takimi sławami, jak Tony Richardson (przy pracy nad Joseph Andrews), Otto Preminger (Różyczka) i Francois Truffaut (Fahrenheit 451 — pierwszy montaż Noble’a).

JULIE WEISS (projektantka kostiumów) była dwukrotnie nominowana do Oscara w kategorii Najlepszy Kostium — za thriller science fiction 12 małp w reżyserii Terry’ego Gilliama oraz za dramat biograficzny Frieda (reżyseria — Julie Taymor), za który otrzymała również nagrodę BAFTA i nominację do nagrody Costume Designers Guild (CDG) Award. Ponadto została nagrodzona przez CDG za pracę przy nagrodzonym Oscarem American Beauty oraz przy łyżwiarskim hicie komediowym Ostrza chwały.

Weiss skończyła właśnie pracę nad kolejnymi filmami: thrillerem Get Low oraz dramatem romantycznym Shanghai. Oprócz tego pracowała ostatnio na planie historycznych dramatów Bobby i Hollywoodland, oraz przy przeróbce komedii Fun with Dick and Jane. Do jej dorobku zaliczamy również takie obrazy, jak Zaginiony Rona Howarda, Ring Gore’a Verbinskiego, Kraina wiecznego szczęścia Scotta Hicksa, Dotyk przeznaczenia i Prosty Plan, oba w reżyserii Sama Raimiego, Las Vegas Parano Terry’ego Gilliama, Dwa miliony dolarów napiwku, Miesiąc miodowy w Las Vegas i Nowicjusz, wszystkie w reżyserii Andrew Bergmana, Szachowe dzieciństwo Stevena Zailiana, Stalowe magnolie Herberta Rossa oraz Tequila Sunrise Roberta Towne’a.

Projekty kostiumów Weiss zawsze zdobywały uznanie w mediach. Dwukrotna laureatka nagrody Emmy za film telewizji HBO Pani Harris z Annette Bening w roli głównej otrzymała najświeższe, ze swoich siedmiu, nominacje do tej nagrody, a także nominację do nagrody CDG. Nagrody Emmy Weiss zdobyła za kostiumy do miniserialu A Woman of Independent Means z Sally Field oraz do filmu telewizyjnego Lalkarka z Jane Fondą. Nominacje otrzymała za film–nagranie koncertu Lizy Minnelli — Liza Minnelli Live from Radio City Music Hall, miniserial Evergreen, film telewizyjny Little Gloria…Happy at Last oraz sztukę telewizyjną „The Elephant Man”.

W dorobku na Broadwayu Weiss ma nominacje do nagród Tony i Drama Desk Award za kostiumy do produkcji „The Elephant Man”. Była również autorką kostiumów do licznych prezentacji w Mark Taper Forum w Los Angeles.

Weiss wykłada na Uniwersytecie Stanfordzkim oraz jako wizytujący profesor na Uniwersytecie Kalifornijskim.

MYCHAEL DANNA (kompozytor) pochodzi z Kanady, gdzie zdobył pięć nagród Genie Awards, w tym ostatnią za Water w reżyserii Deepy Mehty. Pozostałe cztery nagrody dostał za skomponowanie muzyki do filmów Atoma Egoyana Ararat, Podróż Felicji, Słodkie jutro oraz Exotica. Długa współpraca Danny z Egoyanem zaowocowała również trzema nominacjami do Genie Awards za muzykę do Gdzie leży prawda i Ról mówionych oraz za piosenkę tytułową do Słodkiego jutra. Danna stworzył też ścieżkę dźwiękową do wyreżyserowanych przez Egoyana Adoracji, Likwidatora i Filmowania rodziny oraz do fragmentów filmów Każdy ma swoje kino i Montreal, vu par... Obecnie Danna pracuje nad muzyką do najnowszego thrillera tego reżysera, Chloe.

Danna wielokrotnie współpracował także z innymi ważnymi reżyserami, między innymi z Mirą Nair przy jej Targowisku próżności, Monsunowym weselu i Kamasutrze oraz jej fragmentach produkcji 8 i New York, I love you; z Angiem Lee przy filmach Przejażdżka z diabłem i Burza lodowa; z Billim Rayem przy obrazach Ściśle tajne i Pierwsza strona; oraz z Terrym Gilliamem przy Krainie traw i The Imaginarium of Doctor Parnassus, który miał swoją premierę podczas tegorocznego Festiwalu Filmowego w Cannes, a do kin ma wejść jeszcze w tym roku.

Ponadto Danna skomponował muzykę do nagrodzonej Oscarem Małej Miss, za którą był nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepsza Muzyka. Na długiej liście skomponowanych przez niego utworów znajdziemy również kompozycje do świetnie przyjętej komedii romantycznej

500 dni miłości oraz do filmów Dzielnica Lakeview w reżyserii Neila LaBute’a, Heaven on Earth Deepy Mehty, animowanego Na fali, Słaby punkt Gregory’ego Hoblita, Capote w reżyserii Bennetta Millera, Julia Istvána Szabó, Antwone Fisher – debiutu reżyserskiego Denzela Washingtona, Kraina wiecznego szczęścia Scotta Hicksa, Przerwana lekcja muzyki Jamesa Mangolda oraz 8 milimetrów Joela Schumachera. Kompozytor był również nominowany do nagrody Genie Award za filmy Behind the Lines, Lillies i Słaba pociecha.

Danna skomponował również muzykę do seriali Medium, Dollhouse, New Amsterdam i Avonlea oraz do filmów telewizyjnych, w tym do The Matthew Shepard Story, za który otrzymał nagrodę Gemini Award.

Danna studiował kompozycję na Uniwersytecie w Toronto; w 1985 roku otrzymał stypendium Glenn Gould Composition Scholarship.