Krwawe Walentynki 3D (2009)

W roku 1981 zapanowało istne szaleństwo na krwawe horrory, zrodzone na fali takich sukcesów kasowych, jak Halloween i Ostatni dom na lewo. Wtedy właśnie na ekrany wszedł kanadyjski, kontrowersyjny, niskobudżetowy obraz, Moja krwawa walentynka, którego kultowy status zadziwił nawet jego twórców. A teraz KRWAWE WALENTYNKI 3D wprowadzają widzów na nowy poziom strachu, swoją porywającą i absolutnie przerażającą wersją mrocznej opowieści.

"Jest to połączenie starego dobrego horroru ze świetną fabułą i niewiarygodną nową technologią", mówi reżyser Patrick Lussier. "Znajdziecie tu też sporą dawkę klasycznej krwawej jatki. Film stanowi mieszankę wielu innych elementów. Realizujemy zdjęcia w trójwymiarze; kręcimy krwawy horror, ale w gruncie rzeczy, robimy o wiele więcej. Ten film wymaga nowego spojrzenia na sposób narracji, co pociąga za sobą wiele ekscytujących możliwości."

"Kiedy pierwszy raz miałem kontakt z 3D, było to coś nowego", dodaje producent Jack Murray. "Przykuwało uwagę widzów, ponieważ nigdy nie widzieli czegoś podobnego. Nie chodziło jednak o opowiedzenie historii. Była to jedynie karnawałowa sztuczka, prowadząca do tego, żeby można było widzom pokazać kolejny obraz w trójwymiarze. W naszym filmie prezentujemy coś innego. Wprowadziliśmy na plan tę technologię i jednocześnie szukaliśmy momentów, w których trójwymiar potęgowałby czynnik strachu".

Michael Paseornek, prezes Lionsgate i producent wykonawczy, KRWAWYCH WALENTYNEK 3D wyjaśnia: "W naszym filmie posługujemy się tradycyjnymi metodami z niewielkim udziałem efektów specjalnych, wzbogacając go o trzeci wymiar, żeby skierować uwagę widzów tam, gdzie chce tego reżyser. W ten sposób widownia wchodzi do wnętrza filmu, a nie jest bombardowana efektami specjalnymi. Jeśli chodzi o sytuacje pełne napięcia, o wiele większy strach odczujemy, będąc wewnątrz tych wydarzeń, a nie tylko je oglądając. Chociażby w momencie, kiedy ktoś świecąc w filmie latarką po oczach, oślepi również widza. A kiedy Górnik zamierza się na ciebie kilofem, to narzędzie przechodzi przez twoją twarz".

Wybierając reżysera do nowej wersji tego krwawego klasyku przy użyciu najnowszych technologii, producenci dotarli do filmowca, dysponującego dokładnie takim doświadczeniem, jakiego szukali. Lussier, montażysta takich filmów, jak Krzyk, Drakula 2000 i Nowy Koszmar od wielu lat współpracuje z legendarnym twórcą horrorów, Wesem Cravenem.

"W wizji Patricka zalety technologii 3D były doskonale wykorzystane", mówi Murray. "W pewnych momentach trójwymiarem trzeba posłużyć się tak, żeby porwał widza, ale muszą też być chwile, w których widzowie odpoczywają i spokojnie śledzą fabułę. Kiedy dołączymy do tego inne techniki i urządzenia, takie jak rekwizyty, wyczyny kaskaderskie i efekty wizualne, widownia ma szansę czuć na własnej skórze i przeżywać przerażające sytuacje".

"Nie wyobrażam sobie pracy z kimś innym niż Patrick przy tym filmie", mówi dalej producent. "Zawsze był w ruchu, bardziej kreatywny niż wszystkie znane mi osoby. Gdybyśmy mieli jakieś problemy produkcyjne, Patrick mógł wybawić nas z opresji. Jako doświadczony montażysta, potrafił sobie wyobrazić ostateczny kształt filmu i wiedział, co musi wydobyć z poszczególnych scen."

"Do tego ma doskonałe poczucie humoru", dodaje Paseornek. "Na planie czuliśmy, że znajdujemy się we właściwym miejscu, we właściwym czasie i z właściwymi ludźmi. Takiej synergii nie da się kupić, ona jest albo jej nie ma. Najlepiej usiąść wygodnie i dać się jej porwać."

Dla Lussiera perspektywa nakręcenia nowej wersji tak uwielbianego filmu była jednocześnie przytłaczająca i pociągająca. "To legenda kanadyjskiej kinematografii", mówi reżyser, który sam urodził się na północ od 49-go równoleżnika. "Zaskoczyła mnie propozycja udziału w takim projekcie. Naprawdę nie byłem pewien, czy chcę się na to porywać, ale kiedy zacząłem czytać scenariusz i przyglądać się projektowi bliżej, dostrzegłem szansę pokazania tej historii w oryginalny sposób.

"Film opowiada o wyjątkowym trójkącie miłosnym", kontynuuje reżyser. "Czego więcej można oczekiwać od filmu, który ma w tytule słowo ‘walentynki’? Jednak proporcje w tym trójkącie miłosnym zostają zachwiane, a w rezultacie zaczyna lać się krew."

W opinii Lussiera, użycie trójwymiarowej technologii do kręcenia zdjęć było nieodłącznym elementem fabuły. "Uczucie klaustrofobii, uwięzienia i przerażenia są tak intensywne, że widownia znajdzie się w zupełnie nowej sytuacji", mówi reżyser.

Lata pracy z mistrzem horroru, Cravenem, nauczyły Lussiera, że wciągający horror musi się opierać na przekonujących bohaterach. "We wszystkich filmach Wesa, najważniejsze są postaci", mówi reżyser. "Jeśli pozwolimy, żeby postaci i fabuła przebiły się na pierwszy plan, przerażające sytuacje same się pojawią i nie trzeba będzie się zastanawiać, ile krwi ma się polać na planie".

Aktor Kerr Smith, odtwarzający rolę Axela, szeryfa Harmony, docenia fakt, iż reżyser starał się wyjść poza ramy gatunku filmowego, jakim jest horror. "Chodzimy do kina, żeby poczuć coś, czego być może na co dzień nie przeżywamy. Ludzie nie wpadają zbyt często w przerażenie, a to może być przyjemne przeżycie. Film jest o wiele lepszy z powodu uwagi, jaką poświęca się w nim postaciom.

"Nie ma nic gorszego, niż utrata bliskiej nam osoby", zauważa Lussier. "Jeśli uda się nam zaangażować widownię w losy bohaterów, wtedy ich tragiczne przeżycia będą trzymać widzów w napięciu. A technologia trójwymiarowa sprawia, że czują się bliżej wydarzeń. Wciąga ich do tego stopnia, że już nie tylko oglądają horror z pierwszego rzędu, ale biorą w nim udział".

To wszystko nie byłoby możliwe, gdyby nie umiejętności i przełomowa technologia, stworzona przez Paradise FX, częściowo wykreowana specjalnie na potrzeby KRWAWYCH WALENTYNEK 3D.

"Kiedy już wiedzieliśmy, że chcemy nakręcić film w 3D, mieliśmy szczęście natrafić na Paradise", mówi Lussier. "Nasz specjalista od stereografii, Max Penner umożliwił nam osiągnięcie rzeczy, które zdaniem wielu twórców 3D były niewykonalne. Mogliśmy cały czas przesuwać granicę, dzięki współpracy z pionierami w dziedzinie 3D.

"Nasze kamery przygotowywano do ostatniego dnia przed rozpoczęciem zdjęć", wspomina. "Wszystko wyprodukowano specjalnie do filmu KRWAWE WALENTYNKI 3D, a nasz operator Howard Smith, zaprojektował znaczną część sprzętu.

Według Lussiera zaangażowanie i pomysłowość zespołu pozwoliła twórcom filmu osiągnąć więcej, niż spodziewano się po technologii 3D. "Mieliśmy ogromne szczęście, współpracować z grupą ludzi, którym zależało na nakręceniu jak najlepszego filmu. Pragnęliśmy stworzyć najlepszy film 3D w historii, coś tak porywającego i wyjątkowego, żeby widownia krzyczała ze strachu niczym na górskiej kolejce".

Jensen Ackles, który gra Toma, mówi, że nie może się doczekać pewnej sceny podczas seansu kinowego. "To będzie niesamowite, kiedy Górnik po raz pierwszy zamachnie się kilofem w trójwymiarowej przestrzeni" mówi aktor. "Będę takim samym widzem jak wszyscy w kinie i na pewno dostarczy mi to wiele wrażeń".

"Uwielbiam się bać" dodaje Kerr Smith. A Harry Warden jest jednym z najbardziej przerażających czarnych charakterów wszechczasów. Powiem tylko, że mam nadzieję, iż lubicie się bać."

W opinii Lussiera film KRWAWE WALENTYNKI 3D przenosi kinematografię na nowy poziom. "Pokażemy widzom coś, czego nie widzieli nigdy wcześniej, nawet w technologii CG. To jest coś zupełnie nowego, ponieważ tam zawsze jest obecny element sztuczności, a w naszym filmie wszystko jest rzeczywiste. Jesteś wewnątrz wydarzeń i jesteś ich częścią. Żaden film nigdy nie był tak interaktywny".

W samym centrum historii KRWAWYCH WALENTYNEK 3D znajdziemy trójkę przyjaciół ze szkoły średniej, uwikłanych w trwający od dziesięciu lat miłosny trójkąt: Toma, Axela i Sarah – żonę Axela i miłość Toma ze szkoły średniej. Jensen Ackles, Kerr Smith i Jaime King, wcielający się w role trójki głównych bohaterów, stoją na czele imponującej obsady filmu, w której znalazło się wiele gorących, młodych nazwisk Hollywood oraz uznani i doświadczeni aktorzy.

"Jensen, Jaime i Kerr nadają swoim postaciom niezwykłą głębię" mówi Lussier. "Mamy też świetnych aktorów drugoplanowych, jak Kevin Tighe, Tom Atkins i Edi Gathegi. Wszyscy oni dali z siebie znacznie więcej niż przewidywał scenariusz."

Jensen Ackles gra Toma Hannigera, który jest katalizatorem całej fabuły. "Tom wraca do rodzinnego miasteczka, żeby zamknąć niedokończoną sprawę", mówi Lussier. "Jensen ma w sobie wiele naturalnego uroku. Ma kinową charyzmę i prezencję, co sprawia, że w obliczu przeciwności jego postać Toma wzbudza niezwykłą sympatię i zainteresowanie."

Wyjątkowe aspekty techniczne filmu wzbudziły ciekawość Acklesa. "Myślę, że w 3D wszystko jest o wiele bardziej cool", mówi aktor, który nie raz miał do czynienia z przerażającymi sytuacjami w dobrze znanym serialu telewizyjny "Nie z tego świata". "Jestem bardzo ciekawy, jak ta historia potoczy się w takim formacie. Myślę, że będzie o wiele bardziej przerażająca".

"Patrick był fantastyczny", mówi Ackles o reżyserze. "Uważam, że montażyści to bardzo dobrzy reżyserzy, ponieważ potrafią sobie dokładnie wyobrazić, czego chcą i jak to osiągnąć. Patrick ma też dobre podejście do aktorów. To wszystko sprawia, że łatwo się z nim pracuje".

Jaime King gra Sarah, kobietę w samym centrum miłosnego trójkąta filmu. "Jaime nie jest typową bohaterką krwawego horroru", mówi Lussier. "Sprawia, że postać Sarah nabiera niezwykłej wiarygodności. Przez cały czas, kiedy jest obecna na ekranie pokazuje wewnętrzny konflikt nieodwzajemnionej miłości do Toma, a jednocześnie uczucie, jakie żywi wobec męża".

Jaime King bardzo podobało się, że Lussier w tak dużym stopniu skupia się na przeżyciach bohaterów. "Scenariusz miał staranną i złożoną strukturę. Jensen, Kerr i ja mieliśmy szansę usiąść razem i zastanowić się, jak sprawić, żeby nasza historia była możliwie jak najbardziej wielowątkowa i subtelna. Łatwo zrobić coś sztampowego, ale mnie to nie interesuje, podobnie jak twórców filmu."

Gwiazda czerpała też energię i inspirację od kolegów z planu, Acklesa i Smitha. "To wielkie szczęście, pracować z tak utalentowanymi aktorami", mówi. "Mogłam przyglądać się temu, jak budują role. Każdy aktor na swój sposób powołuje do życia i uwiarygodnia swoją postać, a ja z wielką przyjemnością wzięłam udział w tym doświadczeniu, w którym pracowaliśmy razem, żeby nasza historia była jak najlepsza".

Kerr Smith (Axel), który w większości scen grał z King, jest równie wylewny wobec swojej filmowej partnerki. "Jaime jest fantastyczna", mówi. "To zawsze ogromna korzyść pracować z kimś, kto rozumie, o co chodzi, a ona taka właśnie jest. Po prostu zna sedno każdej sceny, dzięki czemu podczas kręcenia możemy szukać najlepszej drogi".

Reżyserowi najtrudniej było obsadzić postać Axela. "Axel jest bardzo skonfliktowanym wewnętrznie człowiekiem, którego pociąga ciemna strona", mówi. "Wie, że nie był pierwszym wyborem Sarah. Decyzje, jakie podejmował w kontekście swojej postaci są wyjątkowe i bardzo głębokie, zaś momenty filmu, na których się skupiał i zadziwiające rezultaty, jakie to przyniosło, są po prostu fascynujące".

"Jestem typem człowieka, który zaczyna pracować bez konkretnego planu", mówi Kerr. "Jest zwykle kilka spraw, na których chcę się skupić, ale zasadniczo chodzi mi o to, żeby poznawać postać w trakcie kręcenia i szukać wiarygodności w każdej sytuacji. Patrick dał mi wiele swobody, co mi się bardzo podobało."

Obsada przerosła oczekiwania reżysera. "Ich gra aktorska była niezwykle przekonująca", mówi Lussier. "Praca z tak wyjątkowym zespołem była czymś niezwykłym, ponieważ wciąż zaskakiwali siebie nawzajem, biorąc udział w tym wielkim i wspaniałym spisku, który miał na celu nakręcenie fantastycznego horroru. Dzięki ich współpracy cała historia jest o wiele lepsza, ponieważ sprawili, że ich postaci, podobnie jak film stały się trójwymiarowe.

Twórcy filmu zaczęli szukać planów filmowych w Pittsburghu, niedaleko zagłębia węglowego w zachodniej Pensylwanii. "Jedną z pierwszych lokalizacji, na które się zdecydowaliśmy, była kopalnia", mówi Lussier. "Jest już zamknięta, ale ma niezwykłą, wyjątkową atmosferę".

"Brutalne", tak Patrick Lussier określa długie dni, spędzone na planie KRWAWYCH WALENTYNEK 3D, podczas których aktorzy i twórcy filmu dostali próbkę tego, czym jest praca w kopalni. "Kopalnia to niezwykle klaustrofobiczne miejsce, w którym panuje ogromna wilgoć. Przez cały czas byliśmy pokryci błotem i czym tylko możecie sobie wyobrazić. Wszyscy twórcy filmu, a niektórzy z nich mają 20 albo 30-letnie doświadczenie, uznali, że to najgorsze miejsce, w jakim pracowali. A mimo to, osiągnęli coś wyjątkowego. Mieliśmy wielkie szczęście, że w ten projekt zaangażowała grupa tak oddanych fachowców."

Sufit w kopalnianym szybie, gdzie rozgrywało się wiele kluczowym scen, był tak niski, że ekipa często miała trudności, żeby się wyprostować. "Pozwoliło nam to wykreować maksymalnie klaustrofobiczny świat, w którym główni bohaterowie zostają uwięzieni w krytycznym momencie filmu", mówi Lussier. "W kopalni panuje swoista akustyka. Ma się wrażenie, że ona oddycha, słychać kapanie kropel wody, przypominające płacz. Człowiek czuje się w niej uwięziony i kiedy dociera do kolejnego ślepego zaułki, rodzi się w nim przerażenie."

Paradise przygotował dla twórców filmu specjalny sprzęt do kręcenia w kopalni. "Mogliśmy robić zdjęcia z góry, mówi Paseornek. "W przeszłości było to niemożliwe, ponieważ sam sprzęt ważył prawie 230 kilogramów."

W wyniku tego, ma się wrażenie, że kopalnia jest niezwykle długa i głęboka. "Nie jest to jedynie czarna dziura", wyjaśnia Penner. "3D pozwala ci poczuć, że zaglądasz do kopalni. Masz wrażenie, że się w nią zagłębiasz."

U aktorów lokalizacja budziła mieszane uczucia; trudno się w niej pracowało, ale stanowiła też źródło inspiracji. "Poczuliśmy, jak to jest mieszkać w miasteczku kopalnianym", mówi King. "W kopalni mieliśmy towarzystwo małych nietoperzy. Trzeba było uważać, żeby nie uderzyć głową w sufit. Jednak uważam, że wspaniale grać w plenerach. O wiele łatwiej wczuć się w rolę.

Teksańczyk Ackles czuł lekki dyskomfort w kopalni. "Przemieszczając się trzydzieści albo czterdzieści metrów pod ziemią, kiedy jedyne wyjście ma się daleko za sobą, człowiek czuje się dość nieswojo".

"Najgorszą stroną kręcenia filmu w kopalni jest fakt, że kręcisz film w kopalni", mówi Kerr. "Wiele razy uderzyłem się w głowę, powiem tylko tyle. Ale kręcenie w plenerach to zawsze lepsze wyjście, przynajmniej dla mnie. Dzięki temu, jesteśmy w pełni obecni w danej sytuacji".

Ale czym byłaby kopalnia bez Górnika? Każdy, kto oglądał oryginalny film nigdy nie zapomni przerażenia, jakie budziła ta demoniczna, mroczna postać. Kto lub co, kryje się za maską Górnika?

"Ten sekret jest jedną z najbardziej ekscytujących aspektów filmu", mówi Lussier. "Ktoś popełnia okropne czyny, a my nie wiemy kto. Nie znamy jego motywacji. Górnik jest prześladowcą brutalnym i nieustępliwym. To perfekcyjna maszyna do zabijania. Nie da się jej ubłagać. Nie można prosić jej o litość. Jedyne czego chce, to pobawić cię życia.

"Dlatego film jest tak przerażający", mówi reżyser. "Niektórych scen nigdy nie zapomnisz. W jednej chwili będziesz się śmiał, a w następnej wyskoczysz do góry, ponieważ będziesz tak zaszokowany i zdziwiony przebiegiem zdarzeń."

"Górnik niekoniecznie pochodzi z innego świata. To po prostu gość z charakterem," uśmiecha się Murray. "A jego charakter jest dość ekstremalny. Nie ma żadnych uczuć, tak przynajmniej wygląda to z zewnątrz. Kiedy więc się pojawia, robi się naprawdę groźnie. A może być każdym z nas."

Ukryty od stóp do głów w górniczym stroju, zabójca wygląda bardzo sugestywnie. "Górnik jest taki przerażający dlatego, że jest maszyną, której nie obchodzisz" mówi Lussier. "Nie można nic wyczytać z jego oczu. Nie można w nim dostrzec duszy".

"W porównaniu z oryginalnym filmem, w niewielkim stopniu zmieniliśmy jego kostium", mówi dalej reżyser. "Braliśmy pod uwagę wiele różnych masek gazowych; przejrzeliśmy całe mnóstwo ubiorów górniczych. W końcu zdaliśmy sobie sprawę, że oryginalny strój jest najlepszy. Trochę go uaktualniliśmy, żeby wyglądał na nieco bardziej nowoczesny i znoszony."

Broń Górnika to kilof, standardowe narzędzie w kopalniach, z uwagi na wszechstronne zastosowanie. "To bardzo brutalna broń, którą Górnik posługuje się z wielką pomysłowością i precyzją", mówi Lussier. "Jest zakończone dłutem, którym można roztrzaskać kość. Ma szpikulec, nadający się dosłownie do rozrywania szczęk. Można nim wydłubywać oczy. Można kogoś rozszarpać od stóp do głów. Ma nieskończenie wiele rewelacyjnych zastosowań."

Człowiekiem odpowiedzialnym za "krwawy" aspekt KRWAWYCH WALENTYNEK 3D, jest Gary Tunnicliffe. Od dzieciństwa fan horrorów i charakteryzacji, Tunnincliffe zaczął szlifować swoje umiejętności w Pinewood Studious w Londynie. "Czytałem scenariusze, w których było napisane ‘wtedy zostaje dźgnięty nożem’ albo ‘jego głowa zostaje odrąbana’" , wspomina. "Zawsze wydawało mi się, że można by zrealizować to w ciekawszy sposób. Uwielbiam siedzieć w zaciemnionej sali kinowej, oglądać film nad którym pracowałem i czekać na moment "śmierci", żeby usłyszeć, jak ludzie zachłystują się z przejęcia albo dziewczyny – i faceci też – zasłaniają twarz rękami. Uważam, że to kinowa wersja ‘czarów’ magika.

"Ten film dał mi niezwykłą szansę nadania nowego wymiaru temu klasycznemu horrorowi z lat osiemdziesiątych i jego kultowemu mordercy".

Tunnincliffe zdał sobie sprawę, że nawet najbardziej realistyczna charakteryzacja wszystkiego nie załatwi. "Prawdziwa przyjemność, jaką czerpie się z tego filmu to fakt, że jest w trójwymiarze, więc wszystko w nim można zobaczyć", mówi. "Jeśli chodzi o charakteryzację, jest ona zaledwie kilkucentymetrowa. Ostatecznie zrobiliśmy odlewy postaci aktorów, których używaliśmy jak manekinów. Wtedy aktor może naprawdę włożyć do czyjegoś ciała rękę, żeby wyrwać z niego serce".

Jeżeli Lussier i jego zespół mieli jakiś cel, to było nim pozostanie wiernym legendzie, stanowiącej inspirację do ich filmu. "Wiecie, że powstał tylko jeden film Moja krwawa walentynka. Nigdy nie nakręcono sequela. Kiedy pojawił się w kinach, od razu otoczyła go zła sława, ponieważ stał się obiektem surowej krytyki MPAA (Motion Picture Association of America). Podobno z filmu wycięto dziewięć najbardziej krwawych i przerażających minut. Zrobiliśmy absolutnie wszystko, żeby dorównać tym dziewięciu minutom."

Film KRWAWE WALENTYNKI 3D został nakręcony w zoptymalizowanej technologii 3D, przy użyciu nowego formatu HD 4K, rejestrującego 4 tysiące pikseli z prędkością trzydziestu klatek na sekundę, podczas gdy w przypadku standardowego HD jest to zaledwie 2 tysiące pikseli. Twórcy filmu posługiwali się dwiema supernowoczesnymi kamerami cyfrowymi: The Red One oraz Silicon Imaging SI –2K Digital Cinema Camera. Obydwie są o wiele mniejsze i lżejsze od typowych kamer 2D i 3D i można posługiwać się nimi z większą intuicją. Sprzęt i technologia, wykorzystywane podczas realizacji zdjęć do filmu były rewolucyjne nawet dla doświadczonego specjalisty od stereografii 3D, Maxa Pennera. "Dotychczas kamery miały o wiele większe systemy zasilania i były o wiele bardziej nieporęczne" mówi operator.

Kolejna różnica polega na tym, że nowy sprzęt nie potrzebuje ani taśmy, ani filmu. Cyfrowe obrazy są przechowywane na kartach pamięci, z których potem są zgrywane na twardy dysk komputera.

Twórcy filmu byli pionierami tej najnowszej technologii, co według Pennera wytworzyło na planie atmosferę przypominającą kręcenie na taśmie 35-milimetrowej.

"Nie można godzinami nagrywać na taśmę. Co 4-8 minut kamera musi zostać naładowana. Ten swojski tryb pracy sprawił, że cała ekipa czuła się pewniej."

Jedną z największych zalet nowego, cyfrowego formatu była możliwość odtwarzania na planie materiału zrealizowanego w ciągu dnia, a co za tym idzie, o wiele większa kreatywna kontrola nad kształtem filmu.

"W przeszłości musieliśmy czekać miesiąc, żeby obejrzeć to, co nakręciliśmy w 3D", mówi Penner. "Przy tym projekcie oglądaliśmy na monitorze to samo, co widzowie zobaczą w kinie.

"Wszystkie sceny w 3D, które zobaczycie w filmie powstały na planie", wyjaśnia dalej Penner. "Technologia pozwoliła nam na bieżąco dokonywać koniecznych zmian".

Zdjęcia w 3D dają wrażenie trójwymiaru poprzez rejestrowanie dwóch obrazów 2D przy użyciu dwóch różnych kamer lub obiektywów, ustawionych w pewnej odległości od siebie. Dla widza, który prawym okiem odbiera nieco inny obraz niż lewym, scena w 3D nabiera głębi i zyskuje dodatkowy wymiar.

"Dzięki nowym kamerom mogliśmy automatycznie korygować odległości pomiędzy obydwoma obiektywami oraz międzyosiowy punkt zbieżności. Dzięki tym zabiegom wzrok męczy się mniej niż na filmach 3D starej daty.

"Jeśli więc scena rozpoczynała się ujęciem całego pokoju, a potem następowało zbliżenie na twarz aktora, zaczynaliśmy, na przykład, od różnicy pół cala i stopniowo ją zmniejszaliśmy, przechodząc do zbliżenia. Mogliśmy też zautomatyzować i wielokrotnie powtarzać ten sam ruch, co pozwalało nam kontrolować kamerę 3D o wiele precyzyjniej i konsekwentniej.

Horror od dawna gra główną rolę w ewolucji kina 3D. Wrodzona natura tego gatunku i sugestywność obrazów w 3D współgrają ze sobą niczym, powiedzmy, brutalni mordercy i bohaterki krwawych horrorów.

Co więcej, pierwszym dużym przebojem "złotego wieku" 3D był klasyczny dreszczowiec, Gabinet figur woskowych (1953) z Vincentem Price’m w roli głównej. Widownia była tak oczarowana stereoskopowymi obrazami i kreacją Price’a, że aktor stał się nieomal symbolem tego gatunku filmowego.

Wiele przebojów filmowych pierwszego boomu na 3D było – jeśli nie typowymi horrorami – to przynajmniej wprawkami w tym gatunku. Należą do nich takie filmy jak Bwana Devil (1952), Przybysze z przestrzeni kosmicznej (1953), The Mad Magician (1954) i M jak morderstwo, Alfreda Hitchcocka (1954).

Na szczególną uwagę wśród całego tego festiwalu straszenia w trójwymiarze, zasługuje film Potwór z czarnej laguny (1954), opowiadający historię grupy archeologów prześladowanych przez pół człowieka, pół-rybę. Film w niewielkim stopniu wykorzystuje technologię 3D, lecz pozostawił po sobie niezatarte wrażenie. Powstały dwa jego sequele, a kultowa postać Gill Mana słusznie zasiliła szeregi najsłynniejszych potworów, wykreowanych przez studio Universal.

Z różnych względów technicznych i finansowych, pierwsza fala szaleństwa na 3D w Hollywood nie trwała długo, ale horror podtrzymywał zainteresowanie tym formatem przez kolejne dziesięciolecia w niskobudżetowych produkcjach niezależnych. W roku 1961 kanadyjski film klasy B, pod tytułem The Mask, wywoływał ciarki na plecach amerykańskich widzów, sekwencjami przypominającymi halucynacje, nakręconymi w 3D. W filmie Frankenstein (1973) Andy Warhol połączył elementy horroru w 3D z innym, popularnym w latach siedemdziesiątych gatunkiem, czyli soft porno.

Na początku lat osiemdziesiątych, trójwymiarowe potwory zaczęły masowo straszyć w kinach. W horrorze Piątek 13-go część III (1982) roiło się od innowacyjnych tricków w 3D, docenionych za "wychodzenie poza obiektyw". Jest to efekt, w którym wydaje się, że dany przedmiot wychodzi z ekranu na widownię.

Sequel tego krwawego horroru przyniósł niemal dwukrotnie większe zyski niż oryginał i przetarł szlaki wielkim produkcjom filmowym, jak Szczęki 3D i Amityville 3D rok później.

W połowie lat osiemdziesiątych wysokie koszty i utrzymujące się problemy techniczne sprawiły, że studia filmowe i właściciele kin znów odwrócili się od formatu 3D. Przez następne dwadzieścia lat istniał on głównie w formie filmów dokumentalnych, wyświetlanych w IMAX-ie. Jednak stopniowo rozwiązywano problemy, stojące na drodze do powszechnego wykorzystywania technologii 3D w USA. Nigdy dotąd format ten nie wydawał się tak pożądany przez przemysł filmowy artystów i widzów jak w chwili obecnej.

Nowatorskie rozwiązania w zakresie technologii zdjęciowych obniżyły koszty realizacji filmów w 3D i umożliwiły twórcom opracowywanie ciekawszych efektów wizualnych. Widzowie nie są już narażeni na bóle głowy i zmęczenie oczu, wywołane dawniej czerwono-niebieskimi okularami (tzw. okulary anaglifowe). Najbardziej popularne obecnie formaty Real D i Dolby 3D Digital Cinema wykorzystują okulary polaryzacyjne, które są wygodne w użyciu i zapewniają krystalicznie czysty obraz.

Trójwymiarowe prezentacje takich filmów jak Ekspres polarny (2004), Kurczak mały (2005), Beowulf (2007) i Podróż do wnętrza ziemi (2008) przyniosły nieporównywalnie większe zyski niż ich "płaskie" odpowiedniki. Na rok 2009 zaplanowanych jest aż dziewięć premier animowanych filmów w 3D. Następne części znanych serii, jak Shrek, Auta, Kung Fu Panda i Toy Story też mają zostać zrealizowane w formacie 3D.

Biorąc pod uwagę ostatnie sukcesy filmów w tym formacie i obiecujące nowe technologie, wygląda na to, że połączenie 3D i horroru będzie trzymał widzów w napięciu w nadchodzących latach.

Patrick Lussier (reżyser, montażysta) to wirtuoz gatunku suspense, który współpracował przy wielu produkcjach z mistrzem horroru Wesem Cravenem. Ostatnio Lussier pracował przy montażu horroru studia Lionsgate, pt. Oko. Wyreżyserował film Głosy, przy którym był też montażystą. Ponadto jest też autorem montażu wszystkich filmów z serii Krzyk oraz Przeklętej, Red Eye i wielu innych.

Jako reżyser, Lussier zadebiutował horrorem fantasy, pt. Armia Boga 3: Proroctwo, ostatnią częścią serii, w której w roli Archanioła Gabriela występował Christopher Walken. Jest też współscenarzystą filmu Drakula 2000, który ponadto wyreżyserował, podobnie jak dwa jego sequele z Jasonem Scottem Lee, Jasonem Londonem, Royem Scheiderem i Rutgerem Hauerem.

Lussier pracował też jako konsultant wizualny, między innymi przy takich filmach jak Gdy zapada zmrok, Nieustraszeni bracia Grimm, Egzorcysta: Początek.

JENSEN ACKLES (Tom Hanniger) szybko zdobył sobie opinię obiecującego odtwórcy głównych ról, dzięki idealnemu połączeniu uroku, talentu i ekranowej prezencji. Obecnie Ackles występuje w popularnym serialu "Nie z tej ziemi", gdzie partneruje mu Jared Padalecki. Ackles wciela się w rolę Deana Winchestera, ‘niegrzecznego chłopca’, który staje z młodszym bratem (Padalecki) do walki ze złymi mocami nadprzyrodzonymi. Jest to już czwarty sezon serialu.

Ackles urodził się w Dallas, a dorastał w Richardson w Teksasie. Karierę rozpoczął w 1997 roku rolą Erica Romana Brady w serialu "Dni naszego życia". Spotkał się z uznaniem krytyki, otrzymując trzy nominacje do nagrody Daytime Emmy®. Zdobył też nagrodę Soap Opera Digest Award w kategorii Best Male Newcomer (najlepiej zapowiadający się aktor) w roku 1998.

Ackles pojawił się także w takich produkcjach telewizyjnych, jak Smallville w roli Jasona Teague, jako Alec/X5-494 w "Aniele ciemności" i jako C.J. w "Jeziorze marzeń". Zagrał też w miniserialu "Blonde", u boku Patricka Dempseya i Poppy Montgomery.

Ackles zadebiutował na dużym ekranie w horrorze Davida Winklera, Pożarci, wyprodukowanym przez Sony Pictures. Gra też w nowej, niezależnej komedii romantycznej Davida Mackay’a, Ten Inch Hero, o zawikłanym życiu uczuciowym pracowników baru kanapkowego w kalifornijskim Santa Cruz.

JAIME KING (Sarah Palmer) rozpoczęła karierę jako modelka, trafiając na okładki światowych magazynów mody oraz biorąc udział w kampaniach reklamowych takich kreatorów mody, jak Giorgio Armani, Calvin Klein i firmy Victoria’s Secret. Jej wdzięk i typowo amerykańska uroda, otworzyła przed nią wiele możliwości, począwszy od roli rzeczniczki Revlona, po udział w kampanii reklamowej linii odzieżowej Jay’a Z.

King przebiła się do telewizji, kiedy MTV wybrało ją na prowadzącą program "House of Style". King zdobyła też rolę w "Kitchen Cofidential", a następnie regularnie pojawiała się w komedii "The Class" na CBS i w "Gary Unmarried".

Aktorka wystąpiła także w takich filmach fabularnych, jak: Spirit – Duch miasta, Pearl Harbor, Blow, Luzacy, Podwójna gra, Agenci bardzo specjalni, Sin City.

Mieszka w Los Angeles z mężem, producentem Kyle’m Newmanem.

KERR SMITH (Axel Palmer) występuje w popularnym serialu ABC "Eli Stone" wraz z Jonny Lee Millerem i Victorem Garberem. Widzowie telewizyjni dobrze znają go jako Jacka PcPhee z uwielbianego serialu "Jezioro marzeń".

Na dużym ekranie Smith zagrał w Oszukać przeznaczenie, Straceni oraz Adrenalina. Zagrał też główną rolę w serialu "Justice", w którym ponownie spotkał się na planie z Victorem Garberem, a także w "E-Ring" u boku Benjamina Bratta; regularnie pojawiał się w serialach "Kryminalne zagadki Nowego Jorku" i "Czarodziejki" oraz w wielu innych.

Smith, który ma licencję pilota, w wolnym czasie lubi grać w golfa i pokera, a także jeździć na motorze.

KEVIN TIGHE (Ben Foley) po raz pierwszy pojawił się w filmie Absolwent (1967). Od tego czasu wystąpił w wielu innych produkcjach, jak Mumford (1999), Co gryzie Gilberta Grape? (1993), Gazeciarze (1992), Więzy przyjaźni (1992), K-9 (1990), Wykidajło (1989) i Spisek ośmiu (1988). Jedną z jego niezapomnianych ról jest zbir ‘Hickey’ w filmie Johna Saylesa, pt. W szachu.

W roku 1993 Tighe otrzymał nagrodę Canadian Genie za drugoplanową rolę w niezależnym filmie I love a man in uniform. Pojawił się też w filmach Świetlisty anioł, Następne 48 godzin, Geronimo i City of Hope.

Wystąpił też gościnnie w wielu produkcjach telewizyjnych, w tym "Z zimną krwią", "Opowieści z krypty", "Anioł zemsty", "Winchell" i "Morderstwo".

Tighe regularnie pojawia się w serialu "Zagubieni" i "4400".

EDI GATHEGI (zastępca szeryfa Martin) zaczyna cieszyć się coraz większą popularnością, dzięki rolom na małym i dużym ekranie. Jego najbardziej rozpoznawalna postać to prawdopodobnie doktor Cole w serialu "Dr House". Wystąpił też w gorąco oczekiwanej premierze kinowej filmu Zmierzch.

Gathegi zagrał w wyreżyserowanym przez Bena Afflecka filmie, pt. Gdzie jesteś Amando, Death Sentence z Kevinem Baconem i Adrenalina z Jasonem Stathamem.