6.2 
Zaloguj się, aby dodawać filmy do ulubionych lub polecać je innym użytkownikom.
Laureat Srebrnego Lamparta na 61 Międzynarodowym Festiwalu w Locarno. To największy międzynarodowy sukces polskiego filmu na tak ważnym festiwalu od 14 lat – to jest, od czasu Srebrnego Niedźwiedzia przyznanego Krzysztofowi Kieślowskiemu w Berlinie w 1994 roku za film „Trzy kolory: Biały”.
Niemiecki krytyk filmowy tak pisał o filmie Małgorzaty Szumowskiej po projekcji w Locarno: „33 genialne sceny z życia”.
Krytyk „Gazety Wyborczej”, Tadeusz Sobolewski stwierdził w swoim tekście, iż jest to prawdziwie europejski film reprezentujący najszlachetniejszy nurt polskiego kina, który będzie naszą wizytówką w świecie.
„Jest to przede wszystkim film o ostatecznej utracie dzieciństwa, o końcu pewnej epoki w życiu i strachu który się z tym wiąże. Giną kolejne nasze światy: dzieciństwo - to prawdziwe, potem to trochę bardziej dojrzałe, potem zostajemy rodzicami, a potem opuszczają nas nasze dzieci; mamy mężów i kochanków którzy też znikają i tak powstają kolejne światy”. Małgorzata Szumowska
Trzydziestoparoletnia Julia jest fotograficzką, odnoszącą znaczące sukcesy artystyczne. Żyje w zamożnej, inteligenckiej rodzinie. Jej mąż Piotr jest cenionym kompozytorem, właśnie przygotowującym prawykonanie swego kolejnego utworu w Kolonii. Matka, Basia, to uznana autorka powieści kryminalnych, Ojciec, Jurek, jest filmowcem – dokumentalistą. Nagle ich szczęśliwe życie między Krakowem a wiejską działką kończy się… Najpierw zdycha kochany przez wszystkich pies, a wkrótce potem Basia skarży się na ból brzucha – lekarze diagnozują raka. Kobieta trafia do szpitala, operacja i chemioterapia nie powstrzymują nowotworu. Choroba Basi załamuje Jurka. Piotr nie potrafi oderwać się od pracy. Gdyby nie pomoc Adriana, przyjaciela z którym dzieli swoją pracownię, Julia zostałaby sama wobec wyzwań, jakie przynosi jej życie. Nadchodzi pora weryfikacji swego widzenia świata, a może nawet moment, kiedy wszystko trzeba będzie zacząć od początku.
Małgorzata Szumowska debiutowała w filmie fabularnym przed ośmiu laty – niezwykle życzliwie przyjętym „Szczęśliwym człowiekiem”, uznanym – to opinia zachodnich krytyków – za trafną metaforę życia w krajach postkomunistycznej Europy Środkowej. Jednym z wątków filmu były relacje między dorosłym synem i matką, cierpiącą na śmiertelną chorobę. Ta choroba staje się dla mężczyzny impulsem do nadania swemu życiu innego biegu. Na podobnych wątkach Szumowska buduje „33 sceny z życia”. Z jedną zasadniczą wszak różnicą – o ile tam postawienie bohatera w obliczu choroby i śmierci wydaje się sytuacją wykreowaną na potrzeby scenariusza, tu naznaczone jest osobistym doświadczeniem reżyserki.
Na najnowszy film Małgorzaty Szumowskiej – już wyróżniony Srebrnym Lampartem na prestiżowym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno – można patrzeć jak na dzieło z kluczem. Szumowska, córka znanych dziennikarzy, Doroty Terakowskiej i Macieja Szumowskiego, sama stanęła w obliczu śmierci swych rodziców – Dorota Terakowska zmarła 4 stycznia 2004 roku, a Maciej Szumowski niespełna miesiąc później. Czyżby więc inteligencki dom filmowej Julii był w rzeczywistości domem samej reżyserki? Wskazują na to i artystyczne zawody bohaterki i jej męża (ona jest fotograficzką, on kompozytorem), jak też profesja rodziców (matka – jak Dorota Terakowska – jest pisarką, ojciec – jak Maciej Szumowski – filmowcem - dokumentalistą). A także Kraków jako – zredukowane wprawdzie do minimum, ale jednak – tło tej historii, ba – takie samo jest nawet imię przyrodniej siostry bohaterki.
Ale film Małgorzaty Szumowskiej należy odczytywać głębiej: klucz personalny tłumaczy może szczerość wypowiedzi artystycznej, ale też ogranicza możliwości interpretacyjne. W istocie „33 sceny z życia” (liczba w tytule – jak wyjaśnia reżyserka w cytowanym poniżej wywiadzie - nie odnosi się do wieku bohaterki, ale do ilości sekwencji składających się na film) składają się na portret młodej kobiety w obliczu wyzwań, jakie przed każdym stawia życie. Chodzi o moment ostatecznego rozstania z najbliższymi – tym trudniejszy im bliższe były łączące nas więzi. Oswajanie się z chorobą rodziców, z ich stratą to moment zyskiwania szczególnej dojrzałości – tak emocjonalnej, jak i społecznej, czas nie tyle dojrzewania, ile dorastania do sytuacji. Sytuacji niby naturalnej w życiu każdego człowieka, ale przecież zaskakującej.
Umieranie i śmierć budzą w człowieku zrozumiały niepokój i lęk, ludzka społeczność broni się przed nimi, obudowując je – różnymi w różnych kulturach – konwenansami i tabu. Szumowska pokazuje w swoim filmie, jak osoba o szczególnej wrażliwości oswaja się z tym tabu, jak w sposób świadomy (choć nie zawsze) to tabu przełamuje, jak zdobywa doświadczenie, pozwalające uwolnić się od konwenansu. Jednocześnie „33 sceny z życia” stają się wypowiedzią pokoleniową: to film zrealizowany przez trzydziestolatków i to po obu stronach kamery. Reżyserka i scenarzystka Małgorzata Szumowska, operator Michał Englert, kompozytor Paweł Mykietyn, montażysta Jacek Drosio, aktorzy Julia Jentsch, Maciej Stuhr, Iza Kuna czy Rafał Maćkowiak przyszli na świat w latach 70., łączy ich nie tylko wiek, ale i sposób przeżywania świata. Dotyczy to również innych aktorów – Małgorzata Hajewska i Andrzej Hudziak – już wcześniej pracowali z Małgorzatą Szumowską.
Na szczególną uwagę zasługuje to, że „33 sceny z życia” są międzynarodową koprodukcją – film powstał we współpracy niemieckiego studia Pandora Film i polskich studiów STI oraz Shot Szumowski, przy udziale duńskiego studia Zentropa, założonego przez Larsa von Triera. Sponsorami obrazu są Polski Instytut Sztuki Filmowej, niemieckie fundusze wspierające rozwój sztuki filmowej oraz europejski program MEDIA. Uniwersalny charakter filmu Małgorzaty Szumowskiej podkreśla dodatkowo udział niemieckiej gwiazdy Julii Jenstch, nagrodzonej Srebrnym Niedźwiedziem za rolę w dramacie „Sophie Scholl – ostatnie dni”, i duńskiego aktora Petera Gantzlera, znanego z głośnego filmu „Włoski dla początkujących”.
- Skąd w tytule ta symboliczna, Chrystusowa liczba? Czy ma związek z wiekiem Julii, bohaterki filmu?
- To ja miałam 33 lata, gdy powstawał zarys przyszłego scenariusza. Podczas ciąży prowadziłam rodzaj dziennika, w formie luźnych, czasem jednozdaniowych notatek z tego, co mi się przytrafiło przez ostatni rok. Każdy z tych punktów rozrósł się w odrębną scenę. Ich liczba jest czystym przypadkiem, a razem tworzą chronologicznie rozwijającą się opowieść. Mój niemiecki producent uznał, że to dobry pomysł na film.
- Twojej bohaterce, Julii, umierają rodzice. Podobne zdarzenia skumulowały się w krótkich odstępach czasu w twoim życiu. „33 sceny z życia" będą odczytywane kluczem biograficznym.
- Pewnie tak, ale nie zrobiłam fabuły o sobie bo to byłoby mało ciekawe, lecz o wydarzeniach które przytrafiły się właśnie mnie a mogły przytrafić się każdemu.
Bohaterka Julii Jentsch gra inny charakterologicznie typ kobiety niż ja, choć nie ukrywam, że są momenty styczne. Jednak Julia korzysta z siebie, używa siebie. Wybrałam właśnie ją, bo wiem, że potrafi tchnąć w postać prawdę i życie.
- Obok Julii Jentsch na planie spotkali się znany duński aktor Peter Gantzler, a także grupa polskich artystów, kojarzonych z krakowskim teatrem Krystiana Lupy. Było to zderzenie nie tylko narodowościowe, ale i konfrontacja skrajnie różnych konwencji aktorskich. Jak próbowałaś opanować ten specyficzny tygiel?
- Pomysł międzynarodowej obsady od początku był częścią tego europejskiego, multikulturowego projektu. Wbrew obawom, że cudzoziemcy nie będą w stanie wcielić się w postacie Polaków, można odnieść wrażenie, że wszyscy grają w jednym języku, choć wcale tak nie jest - mówią po niemiecku, angielsku i po polsku. A wystarczył tylko miesiąc prób! Lubię ten unikalny w polskim kinie eksperyment, bo jest dowodem na uniwersalność mojej historii.
Ale z drugiej strony - to był trudny, pełen napięć plan.
- Przypuszczam, że zaciążył nad tym temat i sposób, w jaki opowiadasz o umieraniu i śmierci.
- Ten projekt wymagał od aktorów, aby poczuli, czym jest ta historia. Przyjmowali to bez dyskusji i narzucania własnych interpretacji. Chociaż nie wszyscy łatwo się na to godzili. Niektórzy mieli problem z akceptacją mojego podejścia do pracy. Np. Peter był przyzwyczajony do "higienicznego", czyli 5-godzinnego dnia pracy. Przeżył szok, gdy skrytykowałam go za to, jak zagrał w jednej ze scen, co - jak się okazało - było rażącym przekroczeniem kodeksu pracy obowiązującego w Skandynawii. Tam się nie mówi: zagrałeś źle... nie podoba mi się... tylko: było super, ale zróbmy to jeszcze raz. Ale Peter znakomicie się do tego nowego stylu pracy przystosował.
Julia miała najtrudniej. Musiała zagrać osobę, która reaguje czasem wręcz irracjonalnie, w sposób skrajnie różny od przyjętego. Bardzo chciała zrozumieć taką postawę, a ja próbowałam jej wyjaśnić, że tego nie da się zrozumieć i nie ma tu miejsca na dyskusję nad koncepcją postaci. Ona wywodzi się z tradycji teatralnej, w której skupiano się na intelektualnej analizie i konkretnym zadaniu aktorskim. A w przypadku tego filmu jednoznaczne sformułowanie zadania nie było możliwe. To, do czego przywykli aktorzy Lupy, budziło w niej sprzeciw. Oni korzystali z siebie, tak jak Małgośka Hajewska czy Hudziak, a Julia nie chciała bazować na swoim prywatnym życiu i na emocjach. Ale kiedy montując film zobaczyłam ją w gotowym materiale, okazało się, że wszystko "chwyciła" i w każdym dublu jest prawdziwa...
- Jaką przyjęłaś konwencję estetyczną?
- Bardzo surowy, ascetyczny realizm; miejscami przypomina wręcz dokument. Zrezygnowałam nawet z muzyki ilustracyjnej. II symfonia Pawła Mykietyna, która pojawia się w drobnych fragmentach, ma tu fabularną motywację - mąż Julii, kompozytor, przygotowuje się do koncertu w Kolonii.
- Operator wszystkich twoich fabuł, Michał Englert, zawsze wnosi własną koncepcję zdjęć.
- Tym razem miałam bardzo sprecyzowaną wizję: chciałam, żeby to były minimalistyczne, zwykłe, "brzydkie" zdjęcia, podporządkowane brudnej, hiperrealistycznej grze aktorów. Natomiast Michał zaproponował bardzo długie ujęcia przy niemal statycznej kamerze. A więc wrażenie "dziania się naprawdę". Oczywiście koniec końców zdjęcia... nie są brzydkie... Michał chyba nie potrafił zrobić brzydkich zdjęć, a i długie ujęcia zostały skrócone. Szkoda, ale tym razem historia była ważniejsza niż forma. Ważne, że pracują właśnie w tej historii. Zawsze współpracuję prawie z tym samym zespołem ludzi. Montażysta Jacek Drosio zmontował wszystkie moje filmy. Ufam mu, porozumiewamy się bez słów. Lubię pracować w zespołach. Z Pandora Film współpracuję po raz drugi, z polskim producentem STI też kolejny raz. To taka moja forma zespołów filmowych.
- Zawsze powoływałaś się na swojego mistrza - Wojciecha Hasa, który ostrzegał przed płytkim realizmem i namawiał, aby nie bać się metafory.
- Dziś każdy przejaw symbolizmu czy metaforyzacji bardzo mnie drażni, a dla tej historii byłby wręcz zabójczy. Co więcej: im bardziej kocham to, co robię teraz, tym większą niechęcią obdarzam swoje poprzednie, zbyt wydumane fabuły. Jestem pod tym względem nietypowa, nie przywiązuję się bardzo do swoich filmów. Gdy robię kolejny, porzucam poprzedni. Podobnie z autorytetami. Kiedyś je miałam, teraz staram się liczyć tylko na siebie i polegać na własnym zdaniu.
Tym, co najwyraźniej odróżnia "33 sceny z życia" od moich poprzednich prac - to humor. Można ten film określić jako komediodramat albo czarną komedię.
- Komedia, którą dokumentowałaś na onkologii, w prosektorium, na cmentarzu?
- Rzeczywiście, kręciliśmy ten film również w takich miejscach. I zdarzało się, że ogromne napięcie odreagowywaliśmy paradoksalnie, np. histerycznym śmiechem. Korzystałam z własnego doświadczenia; w podobnych sytuacjach zdarzały mi się chwile załamań, ale człowiek jest silniejszy niż sądził, jakby działał na innej fali.
- Podejmujesz temat traktowany jako tabu. Czy sądzisz, że swoim filmem pomożesz innym oswoić lęk przed śmiercią?
- Mam nadzieję. Chcę się podzielić swoim zaskoczeniem, że reagowałam w podobnych sytuacjach w sposób, który zaprzecza dotychczasowemu pojmowaniu tragedii. Pokazuję, że tragizm, obok rozpaczy, ma swoją drugą stronę. Że nie istnieją wzorce postępowania w takich okolicznościach, np. klepanie zdrowasiek ze zbolałą miną. A przecież zdarza się też, że biegniesz wtedy do knajpy potwornie się upić. Albo odzywają się inne atawizmy, jak szaleństwo związane z seksualnością.
- Czy dla ciebie samej ta realizacja była autoterapią?
- Na pewno, choć słowo autoterapia mnie śmieszy. To może bardziej zmierzenie się z własnym strachem przed śmiercią, przed umieraniem. Podobne znaczenie miał dokument "A czego tu się bać", który poprzedził tę produkcję. To jest tak konkretna historia, że każdy przejaw metafizyki mógłby pachnieć sentymentalizmem. Rzeczywistość weryfikuje nasze wyobrażenia, pokazuje, przynajmniej w moim przypadku, że w takich sytuacjach wszystko sprowadza się do strasznych konkretów, a miejsca na sentymenty pozostaje mało.
JULIA JENTSCH (Julia)
Ur. 20 II 1978 w Berlinie. Wybitna niemiecka aktorka filmowa i teatralna, w 2001 roku ukończyła berlińską Schauspielkunst Ernst Busch, występuje na scenach Monachium i Hamburga, grając w inscenizacjach Andreasa Kriegenburga, Luka Percevala, Johanna Simonsa, Larsa Ole Walpurga i Petera Zadka. Na ekranie debiutowała w 1999 roku, laureatka licznych nagród.
Filmografia: 1999 – Zornige Küsse (tv: „Grzeszne pocałunki”), 2001 – Julitta, Die Verbrechen des Profesor Capellari (serial tv), Mein Bruder, der Wampir, Die Erpressung (tv), 2002 – Und die Braut wusste von nichts (tv), 2003 – Othello (tv), 2004 – Edukatorzy (Europejska Nagroda Filmowa, Bawarska Nagroda Filmowa, , Upadek, 2005 – Schneeland, Sophie Scholl – ostatnie dni (Srebrny Niedźwiedź na MFF w Berlinie, Złota Niemiecka Nagroda Filmowa), 2006 – Kronprinz Rudolf (tv, tv: „Arcyksiążę Rudolf”), Obsługiwałem angielskiego króla, 2007 – 33 sceny z życia, 2008 – Effi Briest
PETER GANTZLER (Adrian)
Ur. 28 IX 1958. Aktor i reżyser duński, współpracował między innymi z Lone Scherfig i Larsem von Trierem. Laureat nagród festiwalowych za rolę w głośnym filmie „Włoski dla początkujących”.
Filmografia (wybór): 1981 – Flid, fedt og snyd (serial tv), 1983 – Rocking ), 1986 – Mord i market, 1990 – Kaj’s fodselsdag, Guitarracisten (tv), 1992 – Kald mig Liva (serial tv), 1995 – Operation Cobra, 1996 – Davids bog, Den nye lejere, 1997 – Jacobs liste (tv), Biały labirynt, 1998 – Nar mor Sommer hjern, Mimi og madammerne, 1999 – Pizza King, I Kina spiser de hunie, 1999 – Taxa (serial tv), 2000 – No Man’s Land, Włoski dla początkujących, 2001 – Anja & Viktor (tv: „Ania i Viktor”), At klappe med een hand, 2001 – Min sosters born (tv: „Dzieciaki mojej siostry”), 2002 – Campingvognen, Bjergkuller, Min sosters born i sneen (tv: „Dzieciaki mojej siostry 2”), 2003 – Nikolaj og Julie (serial tv), Drommegaven (reżyseria), 2004 – Fakirem fra Bilbao (tv: „Fakir z Bilbao”), 2005 – Store planner, Solkongen, Dommeren, 2006 – Tempelriddernes skat (tv: „Zaginiony skarb Templariuszy”), Kroniken (serial tv), Szef wszystkich szefów, 2007 – Hjemve, 33 sceny z życia, 2008 – A Viking Saga, Spillets regler.
MACIEJ STUHR (Piotrek)
Ur. 23 VI 1975 w Krakowie. Aktor, absolwent PWST w Krakowie (2003), wcześniej ukończył psychologię na UJ. Artysta kabaretowy, od 2004 związany ze stołecznym Teatrem Dramatycznym. Na ekranie zadebiutował u boku ojca, Jerzego Stuhra w filmie „Dekalog 10” (1988).
Filmografia: 1998 – Dekalog 10 (tv), 1991 – Dzieci wojny, V.I.P., 1997 – Historie miłosne, 1999 – Fuks, Wszystkie pieniądze świata (serial tv), O dwóch takich, co nic nie ukradli, Krugerandy, 2000 – Chłopaki nie płaczą, Przeprowadzki (serial tv), 2001 – Poranek kojota, Przedwiośnie (także serial tv), 2002 – Julia wraca do domu, Baśń o ludziach stąd, 2003 – Wszyscy święci (tv, z cyklu „Święta polskie”), Pogoda na jutro, Glina (serial tv), 2004 – Wesele, 2005 – Solidarność, solidarność… (nowela „Benzyna”), 2006 – Francuski numer, Fundacja, 2007 – Testosteron, Korowód, Wino truskawkowe, 33 sceny z życia, 2008 – Operacja Dunaj
MAŁGORZATA HAJEWSKA (Basia)
Ur. 14 IX 1965 w Sosnowcu. Aktorka, absolwentka PWST w Krakowie (1988). Związana ze scenami Krakowa i Warszawy, w 1994 laureatka Nagrody Młodych Fundacji Kultury Polskiej, w 2001 laureatka Feliksa Warszawskiego za rolę drugoplanową w przedstawieniu „Bachantek” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. Na ekranie debiutowała w 1990 roku.
Filmografia: 1990 – Femina, Śmierć dziecioroba, 1994 – Śmierć jak kromka chleba, Spis cudzołożnic, Wrony, 1995 – Nadmiar życia. Maria Komornicka (tv), 1996 – Gdzie jesteś święty Mikołaju? (tv), Panna Nikt, 2000 – Szczęśliwy człowiek, 2003 – Zerwany (tv), 2006 – Autor wychodzi (tv), 2006 – Chłopiec na galopującym koniu, co słonko widziało, Hi way, Trójka do wzięcia (kr.m.), 2007 – 33 sceny z życia
ANDRZEJ HUDZIAK (Jerzy)
Ur. 27 II 1955 w Krakowie. Aktor, absolwent krakowskiej PWST, zwiany ze Starym Teatrem. Za rolę w filmie „Parę osób, mały czas” nominowany do Orła, polskiej nagrody filmowej.
Filmografia: 1978 – Spirala, 1979 – Klincz, 1980 – Constans, Z biegiem lat, z biegiem dni (serial tv), Rycerz, 1981 – Da un passe lontano (tv: „Z dalekiego kraju”), 1982 – Epitafium dla Barbary Radziwiłłowny (serial tv), Popielec (srial tv), 1990 – Śmierć dziecioroba, 1991 – Dzieci wojny, 1994 –Śmierć jak kromka chleba, 1997 – Historie miłosne, 1999 – Pan Tadeusz, Wojaczek, 2000 – Szczęsliwy człowiek, Weiser, 2001 – Wiedźmin (także serial tv), 2003 – Zaginiona (serial tv), Zerwany (tv), 2005 – Parę osób, mały czas (nagroda na MFF w Karlowych Warach), 2006 – Hi way, Kryminalni (serial tv), Kto nigdy nie żył, 2007 – 33 sceny z życia
MAŁGORZATA SZUMOWSKA (Scenariusz i reżyseria)
Ur. 26 II 1973 w Krakowie. Reżyserka i scenarzystka filmów dokumentalnych i fabularnych, córka dziennikarzy Doroty Tyrakowskiej i Macieja Szumowskiego. Absolwentka Wydziału Reżyserii PWSFTViT w Łodzi (1998). Jej studencka etiuda „Cisza” (1997) była nagradzana na festiwalach w Angers, Bolonii, Krakowie, Łodzi, Neubrandenburgu, Tel-Avivie, Meksyku i Tampere. Jako dokumentalistka zadebiutowała w 1997 roku, jako reżyserka filmów fabularnych w 2000 r. Laureatka nagród festiwalowych, od 2001 członkini Europejskiej Akademii Filmowej.
Filmografia:
Filmy dokumentalne: 1997 – Jeden dzień z życia Tomka Karata, Cisza (25 nagród międzynarodowych, film wpisany na listę 14 najlepszych filmów w historii szkoły filmowej w Łodzi) 1999 – Siedem lekcji miłości (dyplom na Krakowskim FFK), 2001 – Dokument (dyplom na Krakowskim FFK), 2004 – Skrzyżowanie (nowela w filmie „Visions of Europe”), 2005 – Mój tata Maciek, 2006 – A czego tu się bać? (Grand Prix za najlepszy dokument na festiwalu Era Nowe Horyzonty 2007, Nagroda Jury Studentów na Krakowskim FFK, Złote Grono w kategorii dokumentów na LLF w Łagowie)
Filmy fabularne: 2000 – Szczęśliwy człowiek (nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii odkrycie roku, nagroda na Międzynarodowym festiwalu w Thessalonikach za wkład artystyczny, na festiwalu w Karlowych Warach film znalazł się w Wyborze Krytyków "Variety" - Variety Critics Choice), etiuda Wniebowstąpienie (zakwalifikowana do sekcji oficjalnej festiwalu w Cannes), 2004 – Ono (nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii odkrycie roku, nagroda za reżyserię na festiwalu w Wiesbaden, pokazywane podczas Sundance Film Festival w konkursie międzynarodowym oraz na Berlinale w sekcji Panorama Speciale), 2005 – Solidarność, solidarność… (nowela „Ojciec”)
MICHAŁ ENGLERT (Zdjęcia)
Ur. 4 V 1975 r. w Warszawie. Operator filmów dokumentalnych i fabularnych. Syn aktorki Marty Lipińskiej i cenionego reżysera teatralnego Macieja Englerta. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTViT w Łodzi (2000). Jako operator zadebiutował w 1999 r. cyklem filmów telewizyjnych „Piękni dwudziestoletni” w reżyserii Macieja Szumowskiego. Jest także operatorem dokumentów Małgorzaty Szumowskiej: „Dokument” (2001), „Skrzyżowanie” (2004), „Mój tata Maciek” (2005).
Filmografia (filmy fabularne): 2000 – Szczęśliwy człowiek, 2003 – M jak miłość (serial tv), Zaginiona (serial tv), 2004 – Ono, Talki z resztą (serial tv), 2005 - Klinika samotnych serc (serial tv), Solidarność, solidarność… (nowela „Ojciec”), Wiedźmy (serial tv), 2006 – Magiczne drzewo (serial tv), Dwie strony medalu (serial tv), Mrok (serial tv), 2007 – 33 sceny z życia, 2008 – 39 i pół (serial tv), Rozmowy nocą, Miłość na wybiegu.
PAWEŁ MYKIETYN (Muzyka)
Ur. 20 V 1971 w Oławie. Muzyk i kompozytor, absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej (1997), jeden z najciekawszych polskich kompozytorów muzyki współczesnej, autor form kameralnych, ale także oper. Laureat prestiżowych nagród, uczestnik najważniejszych festiwali muzycznych, w tym – wielokrotnie – Warszawskiej Jesieni. W styczniu 2000 roku otrzymał Paszport „Polityki”, w tym samym roku zadebiutował jako kompozytor muzyki filmowej. Za II Symfonię otrzymał prestiżową nagrodę Opus (2008). Współpracuje z Krzysztofem Warlikowskim z Kronos Quartet.
Filmografia: 2000 – Egoiści, 2004 – Ono, 2005 – Solidarność, solidarność… (nowela „Ojciec”)
JACEK DROSIO (Montaż)
Urodzony 1965 roku w Katowicach.
Pracował jako autor zdjęć oraz montażysta do filmów „A czego tu się bać”, „Moj tata Maciek” oraz innych dokumentów. Początkowo związany z Maciejem Szumowskim zmontował szereg cyklów dokumentalnych dla TVP oraz spektakli Teatru Telewizji, w tym Ożenek Jerzego Stuhra. Na stale współpracuje z Małgorzatą Szumowską.
Filmografia:
Filmy dokumentalne: 1999 – Siedem lekcji miłości, 2004 – Skrzyżowanie, 2005 – Mój tata Maciek, 2006 – A czego tu się bać?
Filmy fabularne: 2000 – Szczęśliwy człowiek, Ślub w domu samotności, 2004 – Ono, 2005 – Solidarność, solidarność… (nowela „Ojciec”)
